martinediyon. (@marti)

Bazen bizi düzeltecek şeyin bir insan olmasını umarız çünkü kendimizi değiştirecek cesarete sahip değilizdir. Bazen bize en çok zarar veren kişi en çok ihtiyacımız olan kişidir, olmasa daha iyi olur diye düşünürüz, ama hayatımızdan o kişiyi ve yaptıklarını çıkartınca bir…devamıBazen bizi düzeltecek şeyin bir insan olmasını umarız çünkü kendimizi değiştirecek cesarete sahip değilizdir. Bazen bize en çok zarar veren kişi en çok ihtiyacımız olan kişidir, olmasa daha iyi olur diye düşünürüz, ama hayatımızdan o kişiyi ve yaptıklarını çıkartınca bir hiç olacağımızı biliriz içten içe. Hayat bizi nereye sürüklerse sürüklesin, değişmediğimiz sürece her şeyi kendimiz gibi bok etmenin bir yolunu buluruz. Suç tamamen bizde olsa bile, ona buna suç atmaya bayılırız, kolay olan budur. Her insan gibi bencilizdir, her şeyden önce kendimizi düşünürüz. Önemli olan bundan sonra yaptıklarımızdır. Ölüm her andadır; en mutlu anımızda, 40'lı yıllarımızda, eşimizle son kavgamızda, işimizin ortasında, en sevdiğimiz yemeği yerken, bunu sürekli yoksayarak yaşarız. Farkettiğimizdeyse önümüze iki yol çıkar. Ya hayatımızla ne yapacağımızı bilmeden bekleriz, eline bozuk bir oyuncak verilmiş bir çocuk hayal kırıklığıyla, ya da yaşarız, dibine kadar. Ama bazen tahmin ettiğimiz şeyler olmayabilir, yaşamaya karar verip, yaşayacak fırsat bulamayabiliriz. Üzülür, umutsuzluğa düşer, korkar ve işin en kötüsü asla bunlardan kurtulacak güce sahip olmadığımızı düşünürüz. Mutlu ve iyi taklidi yaparak kendimizi kandırırız, bu sefer bastırdığımız duygular daha bir güçlü çıkar karşımıza. Savaşmaktan ve yüzleşmekten başka bir seçeneğimiz kalmadığında şekillenir kişiliğimiz. Kırarız, üzeriz, zarar veririz; kırılırız, üzülürüz, zarar görürüz. Yaşam, ölüm olduğu için vardır. İnsan ise bunca bencilliğine ve egosuna rağmen bir hiçten farksızdır, bunu kabullenmek zordur. Kaybettiklerimizi düşünerek, kazanacaklarımızı kaybederiz. Bunca şeye rağmen, umut vardır. Sevip, seviliriz. Bizi ne olursak olalım kabullenenler vardır ve kendini kabullenemeyenleri hayata bağlayan şey bu olur bazen. Bağ kurduklarımız anlamlı kılar anlarımızı, anlarımız anlamlı kılar hayatımızı. Her şey zıddıyla vardır, dünya karmaşıktır ve insan bu karmaşıklığa şahit bırakılmıştır. Ya dayanamaz ölür, ya da dayanır gibi yaparken ölürüz. Hayat biraz böyle, yazdıklarım ise six feet under'ın ekrana yansıttıkları, keyifli seyirler.

marti 1 week ago

Selamlar Geleneksel martı tüm gün kitap okuyacak siz de ona katılacaksınız adlı etkinliğimize hoş geldiniz! Çarşamba saat 12.00'a kadar okuyabildiğiniz kadar kitap okuyup, yoruma not düşebilir ve kitap hakkında düşüncelerinizi yazabilir, diğerlerine salça olabilirsiniz. E keyifli okumalar diliyorum o zaman?

marti 1 week ago

Gençler selam, yarın geleneksel martı tüm gün kitap okumaya çalışıyor siz de ona katılıyorsunuz etkinliğimizi yapıcaz. Bu gönderi de o etkinliğe hazır olun gönderisi, hepinizi teker teker bekliyorum 🍞

marti 1 month ago

Şu rafın sadece amazon ve d&r'ı baz alarak kitap eklemesi kadar çok saçma şey var dünyada. Anlıyorum aptal istekleri kâle almak istemiyorlar ama dünyada amazonda olmayan zibiliyon tane kitap var ve bunları okuyoruz yani? Kitap dediğin illa iki karton arasında…devamı

marti 1 month ago

Hasbüyü

Terry Pratchett

1 Gönderi

Terry pratchett hayatımda okuduğum en iyi kalemlerden biri olabilir. Yarattığı evrende canlı yahut cansız her şeyin bir kimliği ve o kimliğe göre değişen üslubu olması; bu da bi insana nasıl hayal ettirilir dedirten ama kafanızda bi anda onun kelimeleriyle var…devamıTerry pratchett hayatımda okuduğum en iyi kalemlerden biri olabilir. Yarattığı evrende canlı yahut cansız her şeyin bir kimliği ve o kimliğe göre değişen üslubu olması; bu da bi insana nasıl hayal ettirilir dedirten ama kafanızda bi anda onun kelimeleriyle var olan imgelerin egzantrikliği, neyin karanlıkta kalıp neyi ne kadar açığa çıkaracağını çok iyi bilip hayal gücünüzü büküşü... Cidden bu adam işini çok iyi yapıyor dedirtiyor. Rincewind romanlarının üçüncüsü, serinin ise beşinci kitabı olan Hasbüyü; yine Ölümle başlayıp, nasıl devam edeceğini belki de Terry Pratchett'in bile bilmediği bir şekilde devam ediyor. Diğer evrenler ve bizim gerçekliğimizdeki büyücü mitine bambaşka bir pencere sunuyor, bununla kalmayıp büyünün nasıl hissettirdiği ve aslında ne olması gerektiği hakkında da çok naif birtakım açıklamalarda bulunuyor. Açıkçası artık evrenden sıkılmam gereken noktadayım ve bazı şeyler bana kabak tadı verecek beklentisiyle okumaya başladım kitabı ama bu kadar yanılmış olmama şaşırmayaraktan da bitirdim. Bazen birine bir şeyler anlatırken ya da sadece düşünürken, kendime "şuan düşündüğüm bu şeyi kaç farklı şekilde ifade edebilirim acaba," diye soruyor ve üzerine biraz daha düşünüyorum. Terry Pratchett'in yazdığı her kitap da sanki böyle bir sürecin ardından hayata geçmiş gibi hissettiriyor, aynı şeyi ifade eden binlerce kelimenin içinde kendimi büyülenmiş bir şekilde bulmak dışında hiçbir şey yapamıyorum. Üstüne üstlük sonunda seriyi yayın sırasına göre okumuş olmanın da meyvesini tatmış olmanın da mutluluğu var içimde. Küçük nüansları yakalamak, evren hakkında daha çok bilgi sahibi olmak, var olan bilgilerimi güncellemek ve bunların hepsini yaparken eğlenmek cidden tüm seriyi okumaya değer kılıyor. Rincewind'ı tanımak zaten başlı başına gururken, kendisinin libosu ve vicdanını da ayrı olarak tanımış olmak çok özeldi. Bu evrene dair her şeyi uzun bi süre daha tüm varlığımla sevmeye devam edecek gibi duruyorum. "Ama öyle ya da böyle, bir sabah olacaktı. Her zaman yeni bir sabah olacaktı."

marti 1 month ago

Persona

Ingmar Bergman

71 Gönderi

Aynı anda tek ve aynı kişi olma fikri etrafında şekillenen, şeklini sorgulayan ve sorgulatan, silik sınırlara sahip olan Persona; kimin izlediğine ve belki de kimin hangi personasıyla baktığına göre de değişen ama bence hissettirdikleriyle ortak duygusal bilinç oluşturmayı başarmış çok…devamıAynı anda tek ve aynı kişi olma fikri etrafında şekillenen, şeklini sorgulayan ve sorgulatan, silik sınırlara sahip olan Persona; kimin izlediğine ve belki de kimin hangi personasıyla baktığına göre de değişen ama bence hissettirdikleriyle ortak duygusal bilinç oluşturmayı başarmış çok başarılı bir yapım. Alma ile Elizabeth aynı insan mıydı yoksa aynı insanın içinde bulundurduğu iki kişilik mi? Kendine dışa vurmayı tercih eden ve yaptıkları ile kendisi arasında çelişkiler bulunduğuna inanan Elma'nın; yaşamı reddedip, susmayı tercih eden ama buna rağmen yaşamın içine akmasına tamamen engel olamayan Elizabeth'in yanında huzur bulması, onu kendisinden üstün görüşü ve kısmen büyüyünce sen olacağım tavırları. Elizabeth'in yazdığı mektupla beraber kendini tamamen açtığı ilk insanın kendi hakkında kötü düşündüğünü, yargıda bulunduğunu, safi dinlemeden ibaret olmadığını farkedişi ve akabinde gelen suçlama ile dengesizlik, Elizabeth'in elindekilerine sahip olma isteği ve bak sen de sütten çıkmış ak kaşık değilsin temalı tiratları. Hepimiz içimizdeki Elizabeth'in Alması olmuş, kendimizin bi kısmını kıskanıp ardından suçlamışızdır, burada suçlu/deli/dengesiz olarak Almayı görebilir miyiz? İnanın bilmiyorum. Kendisini yaşama kapattığını zanneden ama yaşamı kendisinden uzaklaştıramayan Elizabeth'e gelirsem eğer, en başından beri kendini başkalarının sözlerine göre şekillendirişinin ızdırabını çekip, en iyisi olmayı istemiş hırslı bir kadın. Susmasına rağmen birinin onu yüceltişinin tatmin ettiği egosu, karşısındakini çoğu zaman küçük görüşünün bakışlarına yansıyışı, susmasının hiçbir işe yaramadığının en büyük göstergesi. Yalan söylememek? Kendinle çelişmemek? Başkalarını duymamak? İnsan sonsuza dek kendiyle kalsa bile, kendi içinde bunları sürekli yapan bir canlı zaten. Elizabeth kimseyle konuşmuyordu ama buna rağmen tüm hikâyesini neredeyse aynı miniklere sahip olduğu Almadan duyduk. Tek bir insanın sözüyle yaptığı çocuğuna nasıl acımasızca davrandığını ve bundan duymadığı suçluluktan dolayı duyduğu suçluluğu gördük. Annesine ulaşmaya çalışan oğlunun kafasında büyüttüğü ve gittikçe silikleşen anne figürüne ulaşamamasıyla çırpınışına da şahit olduk. O sahnelere şahit olan bizlerin verdiği tepkiyi de gördük. Yani hem anne-çocuk hem insanın kendisi ile olan ilişkisinin, hem arkadaşlığın hem de insanın toplumla kurduğu bağın en detaylarına inmiş Persona. İkiyüzlülüğü, deliliği, kaçışı, öğrenilememiş sevgiyi, kıskançlığı ve insanı insan yapan her duyguyu oyuncularının suratına işlemiş ve olabilecek en iyi şekilde bunu ekrana yansıtmayı da başarmış. Şu Bergman ve mommy issues'u olmasan ben ne yapardım inanın düşünmek bile istemiyorum, mükemmel bir adam, mükemmel

marti 2 months ago

Merhaba Canım

Ulaş Tosun

17 Gönderi

"bağışlatıcı olmuyor ey bağışlatıcı olmuyor bilmem nerelerdeki özgürlük şarkıları bizim özgürlüğümüzü bunca kısıtlamışken" Daha geçen gün tanıdığım; tanıdığım andan beri kişiliğini, yaşayışını, okuduğu kitapları, düşünce sistemini, yaşayış biçimini benimseme ihtiyacı duyduğum biri arkadaş. Bu amaçla ekranın başına geçip de homofobik…devamı"bağışlatıcı olmuyor ey bağışlatıcı olmuyor bilmem nerelerdeki özgürlük şarkıları bizim özgürlüğümüzü bunca kısıtlamışken" Daha geçen gün tanıdığım; tanıdığım andan beri kişiliğini, yaşayışını, okuduğu kitapları, düşünce sistemini, yaşayış biçimini benimseme ihtiyacı duyduğum biri arkadaş. Bu amaçla ekranın başına geçip de homofobik dedelerin zoom toplantısıyla karşılaşınca da insanın tadı hayli kaçıyor. Çocukluğundan beri kendisine eşlik eden topallığına, o dönemin en büyük tabusu olan gayliği de eklenince, büyüyen yalnızlığı ve kendisine sürekli yüklediği yüklerin ağırlığı artıyor. En azından bunu her biri ayrı bir günah çıkarma ayinine benzeyen şiirlerinden çok net çıkarabiliyorsunuz. Başka neyi şiirlerinde çok fazla görüyorsunuz biliyor musunuz? Ezici bir yalnızlığı. Fiziksel, bilinçsel, metafiziksel bir yalnızlık. İlk okuduğumda anlam veremeyip, belgeselle nedenini anladığım o yalnızlık. Gay, cinsel yönelim, sevişmek gibi kelimeleri kullanmaya korkan adamların "evet, geçmişte onu dışladık," derken kaçırdıkları gözlerinden anladım. "Bizi müzikal dövdüler abi, bir iki üç komutlarıyla" diye betimlediği, çelimsiz vücudunda beyaz yer kalmayana kadar davası uğruna beraber dayak yediği arkadaşlarının "öldüğü gün inşaatçılarla aşk yaşamak istiyordu belki," demesinden anladım. "Karım görse napardım," deyip arkadaş'ın kendisine gönderdiği destelerce mektubu ve şiiri yırtan Hüseyin Peker'in iki cümleyi bir araya getiremediği cahilliğinden anladım. Biz dava arkadaşımızı tek bıraktık, onu dışladık, ezdik, iftira attık ve yalnızlığın çukuruna kendine olan nefretiyle debelenmesini seyrettik demek yerine öldüğü günün meçhuliyetinden dem vuran vicdansız insanların olmayan pişmanlıklarını görünce anladım. "annem bir sabır küpü annem bir acı küpü acıyla beslemiş yüreğini yoksulluğu ve açlığı acıyla doyurmuş ve acıyla büyütmüş bebeğini acıyla doğurmuş ben işte eksik bir birikimin tortusuyum geçmişlerde yoğrularak çocukluğum bana hep acıyı ve hüznü öğretti" Zamanının çok ötesinde olan şiirlerin ve varoluşunla yaptığın çifte devrimin için teşekkür ederim Arkadaş.

marti 3 months ago

Sünger Bob Kare Pantolon

Stephen Hillenburg

4 Gönderi

SüngerBob'u seyretmeyi kestiğim andan beri hayatımda hiçbir şey düzgün gitmedi :(

marti 3 months ago

One piece: Dead end no bôken

Kônosuke Uda

1 Gönderi

Yine ve tekrar neden bu seriye bu kadar bağlandığımı iliklerime kadar hissettim.

marti 4 months ago

Ateşli Silahlar ve Bilardo

Can Bonomo

4 Gönderi

Dünya gözüyle Can Bonomo'nun yazdığı bir kitabı alıp okudum ya, artık gözüm açık gitmem zannediyorum. Daha sipariş etmeden "umarım güzel bir kitaptır, ya zaten şefim kötü kitap yazmaz ama... Umarım güzeldir," diye dua edip/evreni enerjiliyordum. Kitabı aldım, okudum ve son…devamı