Mehmet (@memoliiy)

RARGB, The Pirate Bay, 1337 ve FitGirl... Arka fonda çalan o eşsiz tını, ekranlarda Amelie ve kurulum için yazmakta olan minimum 4 saat yazısı... Anılarım depreşti :/ (Tavsiye edilmez) Neyse, filme geçelim... Bu filmi izledikten sonra, duygu dolu ya da…devamıRARGB, The Pirate Bay, 1337 ve FitGirl... Arka fonda çalan o eşsiz tını, ekranlarda Amelie ve kurulum için yazmakta olan minimum 4 saat yazısı... Anılarım depreşti :/ (Tavsiye edilmez) Neyse, filme geçelim... Bu filmi izledikten sonra, duygu dolu ya da nasıl desem, aşkın dahil olduğu filmleri iki kategoriye ayırmaya karar verdim. Her ne kadar bu kategorideki film rakamlarım pek dolup taşmasa bile, az ve öz taraflarıyla bir ayrımı hak ettiklerini düşünüyorum. 1. Sırada: Walala (Fransız aksanıyla elbette) Walala nedir? Efenim, bu kelime benim kendi yarattığım, isimleri bilinen ama Memoliy tarafında anlamları farklı olan, lügatıma yeni eklenmiş olup aşk denen duyguyu farklı bir biçimde yorumlamaya verdiğim adın başlığıdır. Nedir bu farklı biçimde yorumlama? Şöyle izah etmek gerekirse; kimsenin fark etmediği ama bazı insanlar için önemli olan, aşk denen kavramın hayat boyunca bulamadığı o bir tutamlık nefesi tek bir anda yakalayan, bırakmayan ve sıkıp sarmalayan olaylar bütünüdür. Bu kelimede sırların mevcudiyeti bitmek tükenmez ama bu sırlar negatif değil, aksine pozitif yöndedir. Gizem, merak, aidiyet ve en önemlisi tutku bu sözcüğün can damarıdır. Bilineni bilinmez yapan yönleriyle bir bulmacanın derinlerinde kaybolmak ve bundan keyif almak, derin dehlizlerde çırpınmak yerine sırtüstü yatmaktır. Yolun karanlığı görüldüğünde, gökyüzüne bakıp ışığı bulamadığında, doğrunun orada, her şeye rağmen seni beklemesinin anlamıdır. 2. Sırada: Watata (Herhangi bir aksan gerektirmez ama arabanın egzoz patlaması gibi de değildir...) Watata nedir? Bu ise klişeleşmiş hikâyelerin perdelerini aralayan, lakin bu sıradanlığın içindeki noktalardan tebessüm çıkartabilen ender olaylar silsilesidir. Klişe kelimesini hemen kötüye yormamak lazım elbette. Sıradanlığa değen bir tutam fırça, tuvali baştan aşağı değiştirebilecek renklere de sahiptir pek tabii. Bu kelimede ise anlamların gerçekliği, sözlerin derinliği ve hayata duyulan şevk azdır; lakin Walala'ya göre o bilinmezlikliğin sıkıntısından uzakta, süreklilik içinde olan bir saadetin anahtarıdır aynı zamanda. Bu iki kelime, benim zihnimde adeta bir harp hâlindedir. Hangisi daha çetindir, hangisi daha fazla saadetin doruklarını yaşatır pek emin değilim; lakin bugünkü konumuz, bu filmin nereye ait olduğu yönündedir. Sonuç pek de şaşırtıcı olmasa gerek, değil mi? Elbette Walala... Peki, bu Walala'yı izlemek ne hissettirdi? Açıkçası filmin olumsuz yönleri ile olumlu yönleri benim nezdimde aynı kefedeydi; lakin bir noktada karakterlerin düşsel fikirlerinin bu şekilde filmle yedirilmesine daha fazla kayıtsız kalamadan “Walala” diye bağırdığımı söyleyebilirim. Bu zamanda sıradanlaşan duygular sebebiyle mi bu şekilde tepki verdim, bilmiyorum. Zira kendimi de bu kefeye koyarak konuşacak olursam, farklılığı bekleyen ama bulamayan, yer yer de bundan çekinenlerin hayal dünyasında yaşattığı şeyler ne derece realiteyle boy ölçüşebilir? Bu sorunun cevabı muallak... Bu sebepledir ki bazen bu tarz duygusal yapımların etkisi, onların bize verdiğinden katbekat yüksek olabiliyor. Ama Amélie bu yapımlardan değil bana göre. Saçma gibi gözüken ama küçük ve ince detayların anlamlarını değerli kılmasıyla klişe olan duygu bombardımanlarından (burada demek istediğim filmlerdir) çok net bir şekilde ayrıldığını söyleyebilirim. Karakterin mizacı gereği farklı olana duyulan ilginin pınarını küçük de olsa birkaç sahnede görmek mümkün ve sadece ufacık olan bu sekanslar, filmi benim gözümde parlatmaya yetti diyebilirim. Umarım herkes, bir anda, karşısında yaşayacağı ya da göreceği bir şeyle “Watata” ya da “Walala” diye bağırır. Birçok insan, adına aşk dediği hoşlantıları ya da adına sevmek dediği kısa süreli olan ilgileri, onların kendilerine verdiği önemden daha fazla vererek yüceltmekte. Ben ise umuyorum ki bu iki ince ayrımın arasında arafa düşmeden, aşk denen ve adına yazılan onlarca şeye ilham olmuş suyun içine bir gün herkes elini sokarak hayat bulabilir. Umarım herkes, zamanın durduğunu hissettiği yerde, satırların anlamını damarlarında, damarlardakinin ağırlığını da kalbinde hissedebilir...

memoliiy 1 week ago

Yeni bir kararla profilimi, aylık olarak aldığım kitapların listesini takip etmek için kullanmaya karar verdim. Bu gönderi az çok listeye bakıp önerilerde bulunabileceğiniz ve "bunu da listene ekle" diyebileceğiniz bir amaç da içeriyor. Mayıs ayı için önerileriniz varsa yazabilirsiniz :)…devamı

memoliiy 3 weeks ago

İtiraflar

St. Augustinus

1 Gönderi

Açılın, benim knkm geldi. Benim gözümde pek bir nev-i şahsına münhasır olan bu zat, bence mükemmel bir adamcağız. Benim best knkm, açıp açıp selam verdiğim nadide insan... Well, well, oh, wait... Lets'si Lets'si... Aziz Augustinus’un İtirafları, insan ruhunun en karanlık…devamıAçılın, benim knkm geldi. Benim gözümde pek bir nev-i şahsına münhasır olan bu zat, bence mükemmel bir adamcağız. Benim best knkm, açıp açıp selam verdiğim nadide insan... Well, well, oh, wait... Lets'si Lets'si... Aziz Augustinus’un İtirafları, insan ruhunun en karanlık ve en aydınlık köşelerine doğru yapılan samimi bir yolculuğun kaldırım taşlarını döşüyor kitabında. Eserde, yüzyıllar öncesinin derin içsel sancıları, modern dünyanın yüzeyselliğinden uzak, tamamen insani bir gerçeklikle tezat oluşturacak biçimde, bana adeta bir aynada kendi benliğimi sorgulatıyor. Tabiki her seferinde... (Kitabı okuyan birçok kişiyle aynı hisleri paylaşacağımıza eminim.) Bu eser, benim bestimin kendisinden bir tutam verdiği yaşam öyküsünden ibaret değil; aynı zamanda insanın hatalarıyla, kırılganlıklarıyla, umutlarıyla yüzleştiği, kendini yeniden keşfettiği bir serüvenin tezahürü. Augustinus, hayatının dönüm noktalarını, tutkularını, şüphelerini ve sonunda bulduğu sükûneti; her kelimede, her satırda öyle doğal ve içten dile getiriyor ki, sanki sözlerini insanın kalbine nakşediyor. Hatta bu sözlerde hissedilen o teslimiyeti bir noktada öyle saf buluyorsunuz ki, acaba İslâm dünyasında teslimiyet kavramını bu denli işleyen bir alimin varlığının olup olmadığını sorguluyorsunuz. En azından ben sorguladım. İtiraflar, bir insanın en derin hatıralarını, vicdanını ve ruhunu açığa vurmaktan çekinmediğini gösteren, hatta bunu felsefe haline getiren samimi itiraflarıyla, bir yandan günahlarının ağırlığıyla baş etmeye çalışmasıyla, diğer yandan da affedilmenin ve yeniden doğuşun mümkün olduğuna dair inancın canlı tutulması gerektiği konularıyla bence başucu kitaplatından birisi. Okurken, insanın içindeki o en temel sorulara —“Ben kimim?”, “Neden bu şekilde yaşıyorum?”— yanıt arama çabasını, bazen acı verici ama çoğu zaman umut dolu bir dille hissediyorsunuz. Eserin bir diğer çarpıcı yönlerinden biri, yazının şiirsel akıcılığı ve lirik dili. Benim knkmın (Ayağına taş değmesin) kelimeleri ustaca seçip, milleti derin bir içsel yolculuğa davet etmesi her yiğidin harcı değildir vesselam. Kimi zaman hüzün, kimi zaman coşku, kimi zaman da tarifsiz bir dinginlik hissettiriyor insanda. (Aslanım benim) Elbette bu yönüyle İtiraflar, sadece teorik bir düşünce denemesi değil; aynı zamanda kalbin derinliklerinden gelen, gerçek insan duygularının ve arayışlarının bir tezahürü olarak öne çıkıyor. Ama öyleli böyleli değil, çok sağlam şekilde he.. Eserdeki anlatımın gücü, benim can dostumun yalnızca kendi yaşamını değil, aynı zamanda evrensel bir insanlık deneyimini de içeriyor he. Sonuç olarak, benim bestimin bu evrensel eseri insanın kendi iç dünyasında kaybolduğu, ama aynı zamanda orada yeniden kendini bulduğu güzel ve hatta ✨çokomelli✨ bir eser. Okurken, insanın ruhunun en gizli köşelerinde yankılanan, hüzünle karışık umut dolu notalara kulak verdiğini hissediyorsunuz. Adamım yapıyor bu işi, respect! Keşke müslüman olsaydın da diğer tarafta sıkıntı çıkartmasaydın kendine be knkm. Belki seninle sohbet ederdik 😕

memoliiy 3 weeks ago

Kaleme aldığım bir takım şeyler.. Yaşadığını hissetmek ile yaşadığını görmek arasındaki derin uçurumun o meçhul sınırı pek bir ilginçtir. Zira gördüğün şeyin yaşam olduğunu kavramak, çoğu zaman duyu organlarının yetersizliğinden ötürü, sezginin haricinde bir yorum gerektirir. Bu sebepledir ki, bazen…devamıKaleme aldığım bir takım şeyler.. Yaşadığını hissetmek ile yaşadığını görmek arasındaki derin uçurumun o meçhul sınırı pek bir ilginçtir. Zira gördüğün şeyin yaşam olduğunu kavramak, çoğu zaman duyu organlarının yetersizliğinden ötürü, sezginin haricinde bir yorum gerektirir. Bu sebepledir ki, bazen hayat dediğimiz ve birkaç ritmik titreşime bedel gibi gözüken bu karmaşık mevcudiyetin mahiyetine dair birtakım kelamlar sarf etmek, halen ağır bir bilinç yükü taşımaktadır. Kısa görünen mutlulukların hayatımızdaki yeri, bu bilmecenin ilk düğümüdür. İnsan, ancak ve ancak gereksinimlerini deterministik bir plandan azade kılarak bu farklılığa erişebilir. Fakat farklılık sanıldığı gibi iyi değil, özünde bir sapmadır. Bir noktada, benlik denilen yanılsama, tüm kayıpların birer epistemolojik vehim olduğunu idrak etmeli. İnsan, aynaya baktığında yalnızca kendini değil, tahayyül ettiği suretin gölgesini de görür; fakat bu iç içe geçmiş yansımaların farkına varamaz. İşte bu yanılgı, zehir misali damarlarımızda dolaşmaya başlar ve varoluşumuzun iç dinamiklerini felç eder. İnsan, öznelleşme sürecinde duygularıyla beraber bir çöküş felcine maruz kalır; ancak bu çöküş, bilincin arka planında sinsice işlemeye devam eder. Zihin, anlamı fark edemeden, olguların keskin uçurumuna yuvarlanır. Yaydan fırlamış bir okun havada süzülüşünü izlemek gibi; o oku görmezden gelebiliriz, fakat işittiğimiz esinti, onun varlığını inkâr etmemize müsaade etmez. Hiç kulağınızın yanından geçip giden okun bıraktığı keskin esintiyi duyumsadınız mı? Ben duyumsamadım, fakat nasıl bir titreme yaratacağını kestirebiliyorum. İşte her şey bundan ibaret. Birtakım anlar, okun sizde bıraktığı soluk bir esinti, hatta yankısız bir fısıltı gibi gelecektir. Çoğu insan, bununla yetinerek varoluşsal kayıtsızlığını muhafaza eder. Ancak pek azı, (ve bu pek az olanlar, ontolojik sorgunun en uç noktasına savrulanlardır) okun yönünü merak eder ve ardına dönüp bakma cesaretini gösterir. İnsan, henüz doğduğu andan itibaren bir öğrenme sürecine tabi tutulmuşken, 'son' mefhumuna dair bir muhakeme içinde kaybolması, arkasına dönüp bakmanın getireceği ağırlığı hesaplamadan hareket etmesi, kaçınılmaz bir şekilde onu varoluşsal uçurumun eşiğine iter. Bana öyle geliyor ki "ben" kavramı, artık dokunulmaz bir hatıra olmaktan çıkıp, nesnel hakikatler mezarlığında çırpınan bir mahkûma dönüşmüştür. Zira öznelliğin çözüldüğü bu anlarda insan, yaşadığını sanarak fakat farkındalığından bihaber bir biçimde nefes almaya, yemeye ve içmeye devam ediyor. İşte tam da bu noktada şu basit fakat derin gerçeği kavramalıyız: Hayat, sandığımızdan çok daha sade bir illüzyondan ibarettir. Pek çok şey gibi, o da, kutsal bir perdeyle örtülmüş sıradanlığın kurbanıdır. Peki, bu denli yüceltilmiş bir düzenek bile basite indirgenebiliyorsa, hayatın iç içe geçmiş kördüğümü nasıl çözülecektir? Bu sorunu herhangi bir akıl yürütmeyle temellendirmek ne ölçüde mümkündür? Ben bunu olağan görmemekle beraber, konu hakkında neredeyse mutlak bir imkânsızlık duruşu sergiliyorum. Çevremizin bize sunduğu ya da hayat boyu benimsediğimiz herhangi bir olgunun, insanoğlunun varoluşunu anlamlandırmasına yetkin olabileceğini düşünmek, tımarhanede bir delinin 'Ben iyiyim, deli olan sizlersiniz' iddiasına denk bir mantıksal sapmaya sahiptir. Aslında kavramı kökünden incelediğimizde, deli sanılan kadar deli değildir. Bir noktada haklılık payı vardır. Ancak bu varoluşsal kördüğümün dünyevi tasarılarla çözümlenebilme ihtimali ne denli mümkündür, işte bu başlı başına bir muammadır. Ne var ki, er ya da geç bu muammayı kuşatan bilinmezliğin perdesi aralanacak, ve göz kamaştırıcı hakikat, perdenin ardında tüm kudretiyle beliriverecektir. İşte o an geldiğinde, gölge yerini aslına bırakacak, hiçlik, varlık karşısında diz çökecektir...

memoliiy 3 weeks ago

Kurban

Andrei Tarkovsky

18 Gönderi

Tarkovsky sinemasına aşina olduğumu söyleyemem. Ağır ritmini, uzun planlarını, görüntülerle felsefi tartışmalar kurmasını anlıyorum bir noktada. Fakat "Kurban" benim için farklı bir deneyimdi ve dürüst olmak gerekirse, pek de keyifli bir şey sunmadı bana bu yapım. Bu filmi izlerken bir…devamıTarkovsky sinemasına aşina olduğumu söyleyemem. Ağır ritmini, uzun planlarını, görüntülerle felsefi tartışmalar kurmasını anlıyorum bir noktada. Fakat "Kurban" benim için farklı bir deneyimdi ve dürüst olmak gerekirse, pek de keyifli bir şey sunmadı bana bu yapım. Bu filmi izlerken bir noktadan sonra kendime şu soruyu sormaya başladım: Ben gerçekten etkileyici bir şey mi izliyorum, yoksa derin olduğu iddia edilen bir olayın içinde mi kayboldum? Çünkü filmin meselesi kağıt üzerinde ne kadar güçlü görünse de, anlatım şekli o kadar içe kapanık ve sabır zorlayıcı ki, bu derinliği hissetmek yerine onun altında eziliyorsunuz. Hikâye basit aslında: Bir adam, yaklaşan bir kıyameti önlemek için hayatını feda etmeye karar veriyor. Teorik olarak bu çok etkileyici bir konu, ama film boyunca karakterin iç dünyasına gerçek anlamda nüfuz edemiyoruz. Alexander gerçekten bir içsel dönüşüm mü yaşıyor, yoksa deliliğe mi sürükleniyor? Film bu soruyu açık bırakıyor ama o kadar durağan ve sessiz ki, bir noktadan sonra umursamamaya başlıyorsunuz. Tarkovsky’i filmlerinin altındaki yorumlarda anlatılan uzun planları ve bu planlarına yarım eden anlatısını okumayı severim. Bu durum beni filme biraz daha ısındırır ama burada o uzun planlar bir noktadan sonra etkileyici olmaktan çıkıp sadece zaman dolduruyor gibi hissettirdi. Her sahne, karakterleri ve hikâyeyi geliştirmekten çok sanki bir tür zihinsel uyku hâline sokmaya çalışıyor gibiydi. Bir şeyler oluyor ama bariz bir kopukluk hissi hep arka planda. Hatta bence mesele sadece yavaşlık değil. Mubi'nin yorumlarından anladığım kadarıyla Tarkovsky zaten her zaman yavaş bir anlatıcıymış ama bu filmde ritmin yavaşlığı anlatıya yardım etmiyor. Sahne aralıkları uzun, karakterler donuk, (Alexander hariç) diyaloglar minimal… Bir noktadan sonra filmi anlamak için çaba harcamaktan çok, "Bu sahne ne zaman bitecek?" diye düşünmeye başlıyorsunuz. Ve bir film beni bu noktaya getiriyorsa, orada bir sorun var demektir. Sanırım beni asıl rahatsız eden şey, "bu filmin gerçekten bir şey anlatmak gibi bir derdi var mı?" sorusu. Yoksa Tarkovsky, sadece büyük metaforlar kurup, anlamı tamamen izleyiciye mi yüklemiş? Ben son ana kadar bu iki sorunun da cevabının olduğu kanaatindeyim lakin bu şekilde de çok ucu açık bir yapım oldu diyebilirim. Çünkü filmde yaşanan şey tam olarak bu. Bazen her şey o kadar mesafeli ve soyut ki, içine girmek neredeyse imkânsız. Bir sanat eserinin anlamını keşfetmek izleyiciye bırakılabilir, ama tamamen dışlanmış hissettiren bir anlatım da entelektüel bir kibir gibi geliyor bana. Tamam usta bir yönetmen, kesinlikle söz söylemek bize düşmez lakin anlatımı soyutlamak ve derinleştirmek adına seçilen tercihlerin mantıklılığı da bazen sorgulanmalı diye düşünüyorum. Elbette Tarkovsky sinemasını sevenler için "Kurban" bir başyapıt olabilir. Ama bana kalırsa bu film, izleyene anlam bulma yükünü fazlasıyla yüklüyor ve bu süreçte kişiyi tamamen yalnız bırakıyor. Tarkovsky’nin genel anlatımında çoğu yorumcunun dile getirdiği, en iyi filmlerinde bile sezgisel olarak hissedilen o varoluşsal kriz ve ruhsal yolculuk burada kaybolmuş. Özellikle bazı kilit kelimeler için izleyen kişiler olursa, bu konuda hayal kırıklığına uğrayabilir. Gerçekten derin bir sinema deneyimi yaşamak isteyenler için bile bu film biraz fazla talepkâr. Benim gibi Tarkovsky’yi bilip, ismini baya sıklıkla duyup, tam olarak zihin dünyasına girmeyen ve yeni başlayanlardansanız, kesinlikle en sona bırakın bu filmi. Eğer ağır tempolu ve sembolik sinemayı seviyorsanız bile, bu filmle zorlanabilirsiniz. Belki de sorun bendedir, belki de film gerçekten bir başyapıttır… Ama ne olursa olsun, bu filmi sevmenin bir tür sabır ve inanç meselesi olduğunu düşünüyorum. Ve itiraf edeyim, bende ikisi de yok.

memoliiy 1 month ago

Veronique'in İkili Yaşamı

Krzysztof Kieslowski

23 Gönderi

Filmin ilk yarım saati benim için tam anlamıyla bir hayal kırıklığıydı. Belki de beklentilerimi fazla yüksek tutmuştum, ancak bu kadar dağınık, temposuz ve amatörce bir açılışla karşılaşacağımı hiç düşünmemiştim. 2000 öncesi yapımlarda anlatımın ağır ilerlediği olur ama burada anlatının omurgası…devamıFilmin ilk yarım saati benim için tam anlamıyla bir hayal kırıklığıydı. Belki de beklentilerimi fazla yüksek tutmuştum, ancak bu kadar dağınık, temposuz ve amatörce bir açılışla karşılaşacağımı hiç düşünmemiştim. 2000 öncesi yapımlarda anlatımın ağır ilerlediği olur ama burada anlatının omurgası belirsiz, karakterlerin gelişimi tutarsız, olay örgüsü ise neredeyse rastgele ilerliyor. Karakterler ne zaman birbirine âşık oldu, nasıl bu kadar derin bir bağ kurdu ya da bir anda hastalık nereden çıktı ve neden bu kadar hızlı bir vedaya dönüştü? Bu soruların hiçbiri cevap bulmazken, film anlatı akışkanlığını kaybediyor ve izleyiciyi içine çekmekte zorlanıyor. Bunun yanı sıra elbette karakterler arasındaki bağa dair küçük ama hoş detaylar vardı. Bazı sahneler incelikli dokunuşlar içeriyordu. Ancak ne yazık ki bu detaylar büyük resmi kurtarmaya yetecek şeyler değildi. Film ilginç bir fikir üzerine kurulu olmasına rağmen, bence işleniş açısından oldukça zayıf kalıyor. 2000 öncesi filmlerde her zaman derin karakter analizleri beklemem, fakat burada bu eksiklik fazlasıyla hissediliyor. Karakterlerin iç dünyasına dair en ufak bir ipucu bile verilmediği için onlarla bağ kurmak neredeyse imkânsız hale geliyor. Üstelik sahneler arasındaki kopukluk, olayların birbiriyle bağlantısını iyice zayıflatmış. Karakterlerin psikolojik süreçlerini anlamaya çalışırken kendimi labirentin içinde kaybolan ve gittiği her yolun çıkmazda son bulduğu bir yerde buldum. Bence sinema, izleyicisini düşündürmeye teşvik etmeli elbette lakin bunu tamamen bilinmezlik içinde kaybolmasına neden olacak şekilde yapmamalı. Gizem unsuru elbette değerlidir, ancak izleyiciye tutarlı bir anlatım da sunulmalıdır. Ne yazık ki bu filmde eksik olan da tam olarak buydu. Karakterlerin aniden gelişip sonra bir anda ortadan kaybolması, anlatının düzensizliği ve hissizliği filmi etkileyici bir deneyim olmaktan çıkarıp, dağınık bir yapıma dönüştürüyor. Bir film, izleyiciyi içine çekmeli, ona yaşanmışlık hissi vermelidir. Ancak burada duygu yerine belirsizlik hâkim ve bu da seyir zevkini ciddi biçimde baltalıyor. Krzysztof Kieślowski’yi Üç Renk serisiyle tanıyorum, fakat henüz o seriyi izleme fırsatım olmadı. Yine de bu film, onun sinemasına karşı bende bir çekimserlik oluşturdu. Belki de önyargılarımı bir kenara bırakmalıyım, ancak bu yapımın bende bıraktığı tat, Kieślowski'nin ustalığını sorgulamama neden oldu. Tamamen başarısız bir film demek haksızlık olur. Özellikle “What if” (Ya şöyle olsaydı?) kavramını sinemada somutlaştırma biçimi oldukça ilgi çekiciydi. Hayatın farklı ihtimaller üzerinden şekillenebileceği fikri, insan zihninin bence en büyük meraklarından biri. Hepimiz hayatımızda farklı bir seçim yapsaydık neler olabileceğini düşünmüşüzdür. Bu film, en azından bu noktada, sinemanın güzelliğiyle, bu fikri görselleştirmeyi başarıyor. Fakat bu güçlü fikrin üzerine sağlam bir kurgu inşa edilmemiş. Filmde sunulan ihtimaller etkileyici değil ve anlatım açısından pek çok eksiklik var. Keza sinema yalnızca bir fikri ortaya koymak değil, aynı zamanda onu estetik ve anlatı açısından doyurucu şekilde işlemekle anlam kazanır. Bu film işte tam da burada tökezliyor. Gereğinden fazla abartıldığını düşünüyorum. Yönetmenin vermek istediği mesajlar varmış gibi ama sanki yokmuş gibi. Sonuç olarak, film ilginç bir fikre sahip olsa da yapısal eksiklikleri ve tutarsız anlatımı nedeniyle etkileyici bir deneyim sunmaktan bir hayli uzak. Hatta biraz sert olacak ama buna övgü ile yaklaşanların kırk fırın ekmek yemesi gerekiyor. Eksikliği ne mi? Daha güçlü bir karakter derinliği ve sağlam bir kurgu ile ele alınsaydı, belki de unutulmaz bir yapım olabilirdi. Ancak şu hâliyle, bence abartılan ve hak ettiğinden fazla övgü alan bir film.

memoliiy 1 month ago

Yeniden Başla

Jean-Marc Vallée

32 Gönderi

Hayatımda izlediğim en sosyopat filmlerden birisiydi diyebilirim. İnsanlar acı kayıplar yaşadığında kendini soyutlar, yalnızlaşır ve bir noktada kafayı yeme durumuna gelebilir. Bende o trendeydim fakat hayatın devam ettiği de bir gerçek. İnsan bazen unutmaz, hatırlar ve hatıralar canını yakar. Fakat…devamıHayatımda izlediğim en sosyopat filmlerden birisiydi diyebilirim. İnsanlar acı kayıplar yaşadığında kendini soyutlar, yalnızlaşır ve bir noktada kafayı yeme durumuna gelebilir. Bende o trendeydim fakat hayatın devam ettiği de bir gerçek. İnsan bazen unutmaz, hatırlar ve hatıralar canını yakar. Fakat bu demek değildir her şey bitmiş, hayatın sonu gelmiştir. Duygular bunu hissettirse bile aslında her şey bir yanılsamadan ibaret olabilir. Aslında bu tarz hikayelerde ya yol çoktan bitmiş ya da birçok şey rafa kaldırılmış ve tozlanmaya yüz tutmuştur. Lakin hayat bulan o parçalar unutulmaz. İnsan bazen her şeyi silebilir ve yeniden devam edebilir ama yaşanan o tecrübeler bir kez ruha işlenmiştir ve artık insan hayatı, ona göre şekillenmeye başlamıştır. Aslında filmin can alıcı tek noktası da bu. Ne bir klasik, ne de ahım şahım bir yapım ama belli bir psikolojik buhranın ürünü. Bu sebeple yaşantısı olmayan insanın kolay kolay anlayarak ve yorumlayarak izleyebileceği bir yapım değil. Her ne kadar önceden katılmıyor olsam dahi bu fikre, bazı şeyler tecrübe ile sabit ilerler. Genel olarak bir kayıp sonrası içsel boşluklarla mücadele eden bir karakterin bakış açısıyla, acıyı yorumluyoruz. Açıkçası filmin senaryosunu pek etkili bulmadım. Birçok sahne aşırı zoraki gibi geldi. Özellikle karısı yeni ölmüş bir karakter için (her ne kadar akli dengesini kaybetse de) yaratılan senaryo çok saçmaydı. Hatta karakterimizin içinde yarattığı boşluğu bu kadar içselleştirip, yine kendi içinde bu kadar hızlı öldürmesini de pek mantıklı bulmadım. Fakat buna rağmen bir şekilde sizi içinde tutuyor bu yapım. Yine de beklentisiz izlemekte fayda var. Şahsi görüşüm, bu tarz yapımların aşk, sadakat ve tutku kavramlarını öldürdüğü yönünde. Zira içinde aldatma olan, hislerin değersizleştirildiği ya da bu denli keskin dönüşleri hiçbir şey olmamış gibi anlatan yapımların insan ruhuna ya da duygularına pek iyi gelmediğini düşünüyorum… Bu elbette ki kişisel bir görüş. Yine de bu durum bende, filmdeki etkisizliğin yanında tuz biber oldu diyebilirim.

memoliiy 1 month ago

Tabi ki Senden Hoşlanıyorum

Lee Kkoch - Nim

1 Gönderi

Her şeyden önce, yorumuma şu alıntılarla giriş yapmak istiyorum. "Bazı insanlar yumruklar yerine kelimelerle karşılarındakini yaralamayı tercih eder. Fakat dışarıdakı yaralar iyileşirken, içerideki yaralar leke bırakır ve insanı yavaş yavaş öldürür. Sende bunu yaptın işte, sözlerinle masum birinde leke bıraktın."…devamıHer şeyden önce, yorumuma şu alıntılarla giriş yapmak istiyorum. "Bazı insanlar yumruklar yerine kelimelerle karşılarındakini yaralamayı tercih eder. Fakat dışarıdakı yaralar iyileşirken, içerideki yaralar leke bırakır ve insanı yavaş yavaş öldürür. Sende bunu yaptın işte, sözlerinle masum birinde leke bıraktın." "Şu hayattaki en iğrenç suçlardan biri, insanların sevgisini bir silah gibi kullanmaktır" Evet, tam anlamıyla beni şaşırtan bir kitap oldu. Kapağına bakıp, "aşırı hoş duruyor, bence güzel ve soft bir aşk hikayesi var" diyerek aldığım ama şok üstüne şok yaşadığım bir 130 sayfayı geride bıraktım. Sevgi kavramının aslında nelere kadir olduğunu, "seni seviyorum" sözlerinin insan yüreğine neler yapabileceğini bu kadar kötü bir şekilde görmek beni bir noktada değiştirdi diyebilirim. İnsan okuduğu her eserden iyisiyle veya kötüsüyle bir şeyler alır. Benim ise bu eserden aldığım ana fikir, sevginin sınırlarının olmaması. Şahsen, bende yapı olarak öyle bir insanım. Bir insan sevilirse tam sevilmeli ve o insan için her şey yapılmalı fikrine sahibim. Elbetteki önceden böyle düşünmüyordum fakat insan değişiyor.. Bu kitap ise benim gibi düşünen, Hae-Joo adlı karaktere ev sahipliği yapıyor. Lakin yazarımız sevgi ve takıntı arasındaki farkı çok net bir şekilde betimliyerek aslında sevgi denilen kavramın insanlardaki karşılığının çoğu zaman kabul edilemeyen takıntı olduğunu öne sürüyor. Keza baş karakterimiz de sevgi kavramının arkasına sığınırak sergilemiş olduğu narsistlik ve ben-merkezli davranışlarını ustalıkla hayatındaki insanları kontrol etmekte kullanıyor. (İlk başta öyle sanıyorsunuz) Fakat bir hikaye en az iki kişiliktir, öyle değil mi? Sayfalar geçtikçe narsist ve ben-merkezli tavırların ne denli örtülebileceği, renk verilebileceği ve insanı nasıl da manipüle edebileceğine şahit olmak beni şaşırttı. (Hala öyle sanıyorsunuz ama her şey siyah ve beyaz kadar net olmuyor) Ve şunun farkına vardım ki, aslında bu kitap çoğu kişinin içinde bulunduğu ama kabul etmek istemediği bir hikayenin özeti gibi adeta. Sevgi ve fedakarlık kavramları benim için birer kırmızı çizgidir, zira kırmızı çizgi aşılırsa insanın insanda hayat bulması sonlanır... Biraz daha detaylandıracak olursam, kitap soft ve tek taraflı başlayan boyalı, göze hoş gelen hikayeden bir anda bambaşka bir yere evriliyor ve okuyucuyu kesinlikle içinde tutuyor. Sonunda ise ilişkiler noktasında "her şeyin ölçüsü, zarar gördüğün anda bitmeli" mesajını veriyor yazarımız ama ben bu görüşe katılmıyorum. Çünkü ilişki denilen şey tatlının yanında acıyı da gerektirir. Anlayışın yanında fedakarlık, sevginin yanında vazgeçişi barındırır. Kısacası birçok dinamiğin yer aldığı ve milyonlarca yıldır süre gelen bu duyguyu yazarmızın birkaç olayla ve narsist tavırla "Aslında ilişkiler sevgi üzerine kurulmalı" mesajını pek de sağlam temeller üzerine inşa edilmeyen bir binaya benzetebilirim. Açıkcaksı Ha-Rok ve Hae-Joo'nun hikayesini okurken "sevgi" kavramının çok boyutluluğunu fark etmemek elde değil. Hikaye güzel, şaşırtıcı bir olay örgüsüne sahip ama yazarımız tarafından biraz fikir empozesi hissettim diyebilirim. Çünkü bu kavram, insan (ne yaparsa yapsın) tam olarak karşıdakının anlayamayacağı bir takım şeyler barındır. Bu sebeple iki karakter arasında yaşanan bu ilişkiyi her ne kadar tanrısal bir gözle okumuş olsam dahi, konu hakkında yargı vermekte çok zorlandım. Zira her insanın bu hikaye hakkında farklı düşüneceğine eminim. En basitinden ben yazara bile katılmıyorum. Sizler ne düşünürsünüz okurken bilemem. Fakat kitap güzel, okunmasını tavsiye ederim elbette. Bu ilk yorum, umarım okuyacak kişilere faydalı olur.

memoliiy 1 month ago

My Happy Marriage

Akumi Agitogi

23 Gönderi

Uzun zamandır bu kadar tatlı bir anime izlediğimi, hatta animeyi geçtim böyle bir film ya da dizi izlediğimi hatırlamıyorum. Genelde mizaç olarak biraz zor ve katı bir ruh haline, hatta davranışlara sahip bir insanım lakin bu dizinin istisnasız her bölümü…devamıUzun zamandır bu kadar tatlı bir anime izlediğimi, hatta animeyi geçtim böyle bir film ya da dizi izlediğimi hatırlamıyorum. Genelde mizaç olarak biraz zor ve katı bir ruh haline, hatta davranışlara sahip bir insanım lakin bu dizinin istisnasız her bölümü ya da en azından ufak bir sahnesi bile bana "ya sizi ben yerim" demeyi başarttı. Aşırı şaf, temiz ve duygusal karakterlerle örülü, sıkmayan bir olay (ki bazı sahneler hafiften ona doğru kayma eğiliminde olsa dahi ilerleyen dakikalarda toparlıyorlar) ve soft bir dünya bizleri karşılıyor. Açıkcası bir evlilikten beklentiniz ne diye sorsalar ve bize bunu dizi ya da film olarak göster deseler, ilk seçeneklerim B99'dan Amy ve Santiago, Gurur ve Ön Yargı'dan Elizabeth ve Darcy ya da Godfather'dan Michael ve Apollonia olurdu ama bu diziden sonra kesinlikle kararım Miyo ve Kudo ikilisi olacak. Çünkü çoğu yapımda ve artık değişen dünya düzeni ya da sinema evreninde bu kadar temiz ve duygusal, iki karakterin birbiri için savaştığı ve bu savaştan daha da önemlisi, birbirlerine saygı duyarak hayatlarını ona göre şekillendirmeleri konusu çok fazla yabana atıldı. Çoğu dizi ya da filmde bir karakter olur, arka planı hafiften işlenir ama ilerleyen zamanlarda buna dair en ufak bir kırıntı dahi görmeyiz ya da nadiren görürüz. Fakat bu yapım ya da daha doğru bir tabirle bu karakterler için aynı şeyi diyemem. Özellikle Miyo bu konuda harika işlenmiş. Anlattığım bu sebepler yüzden dizinin bazı noktalarını çok değerli buluyorum. Ne kadının ne de erkeğin üstün olduğu, kadının ve erkeğin yeri ve konumlarına duyulan bağlılık hissini görmek, bana zamane ilişkilerini de sorgulattı diyebilirim. Herkse hitap edecek bir yapım olduğunu düşünmüyorum, o yüzden tavsiye noktasında bir şey demem pek uygun değil lakin benim gibi uzun zamandır karmaşa ve gürültüden sıkılan ve tabiri caizse deniz kenarında kafa dinlemek isteyenlerden iseniz göz atabilirsiniz. Elbette tamamen güllük gülistanlık geçmiyor dizi, klasik olarak arka planda işleyen kötü güçler ve evreni kurtarma görevleri filan da mevcut, aksiyonsuz anime olmaz zaten ama ben bu tarafının çok ağır bastığını söyleyemem. Açıkcası yapımcılar iki konuyu da eşit şekilde harmanlamaya çalışıyor ve iki farklı izleyici kitlesini ekranda tutmak istiyor ama ben anlattığım kısımların daha ağır bastığını ve dizinin vurucu noktasının bu olduğunu düşünüyorum. Yeni bölümü iple çekmekle beraber herkese bir Miyo ve Kudo diliyorum :)

memoliiy 2 months ago

Anne with an E

Moira Walley-Beckett

401 Gönderi

Açıkcası bu dizi bende bir nevi Game Of Thornes esintisi bıraktı. Şimdi ne alaka diyebilirsiniz fakat ilk iki sezon çok iyi ve dolu dolu geçerken son sezon garip bir eksiklik hissettiğimi belirtmeliyim. Tabi GOT'da son sezon katledildi ama yine de…devamıAçıkcası bu dizi bende bir nevi Game Of Thornes esintisi bıraktı. Şimdi ne alaka diyebilirsiniz fakat ilk iki sezon çok iyi ve dolu dolu geçerken son sezon garip bir eksiklik hissettiğimi belirtmeliyim. Tabi GOT'da son sezon katledildi ama yine de benzer bir durum var :) Artık Anne'in yaş aldıkça ilk sezonlarda yansıttığı çocukluğu ya da saflığı görememek mi yoksa daha farklı bir durum yüzünden mi böyle oldu henüz bende bilmiyorum ama bu eksiklik beni son sezonda diziden bir hayli kopardı. Birçok duyguyu içinde barındırıyor bu dizi, hepsini de çok güzel işliyor. Karakterler yapı olarak kusursuz, "bu niye burada" diye söylenecek hiçbir durum yok fakat şöyle bir eleştiri yapmak gerekiyor. Dizi boyunca her şey o kadar Anne etrafında geziniyor ki, onlar kadar önemli olan arkaşları ve ailesinin yan hikayeleri tam olarak çöpe atılmış. Yani bir tutam onlardan bahsedelim, Anne'e biraz konu çıksın, sonra unutulur gider diye düşünmüş olsa gerek ki yapımcılar, böyle bir şeye karar kılmışlar. Son olarak değinmek istediğim diğer bir nokta ise eşitlik konusu. Yani kadın erkek eşittir ya da kadın daha üstündür anlayışını dizide fazlaca göze sokmaları biraz tırmalıyor diyebilirim. Olay bunu yapmaları değil aslında. Hikaye Anne ve gelişimini konu alırken bir anda çoğu yolun buraya kayması. Bir zamanlar Netflix'in her yapıma "bir tutam siyahi, hayat kurtarır" politikasını aşıladığı dönemin renk değiştirmiş hali gibi geldi açıkcası. Genel olarak izlenir fakat bahsettiğim konular sebebiyle seyir zevkim çok fazla baltalandı. Bende böyle durmadım, kitap setini aldım çünkü konunun orada daha iyi işleneceğini düşünüyorum ve bunun yanında özellikle Diana'nın geleceğini çok merak ediyorum. Zira bir dizide aradığım, karakter profili, yaşantı ve görüş olarak bittiğim nadir karakterlerden birisiydi ve sırf onun hikayesini öğrenmek için kitap serisini okumaya başlayacağım. Fakat 8 kitap biraz fazla geldi, yani ne yazmış olabilirsiniz de 8 kitap tutmuş olabilir Ey Montgomery... Cidden merak ediyorum. Yüzüklerin Efendisi 3, GOT 8, Yerdeniz 6 kitapla hikayeyi anlatırken Montgomery, senin kaleminin betimlemesi benim için süpriz olacaktır :)