(@) - Raf

Çok farklı bir eser... Ne zaman çıktığını bilmediğim fakat Timaş'ın "yeni baskı" listesinde görüp kapağı ve ismiyle ilgimi çeken bu kitap benim "genel olarak" beğenimi kazandı diyebilirim. Aslında pek çok farklı noktaya değiniyor yazar. Yazar mı? Benimde ilk defa ismini…devamıÇok farklı bir eser... Ne zaman çıktığını bilmediğim fakat Timaş'ın "yeni baskı" listesinde görüp kapağı ve ismiyle ilgimi çeken bu kitap benim "genel olarak" beğenimi kazandı diyebilirim. Aslında pek çok farklı noktaya değiniyor yazar. Yazar mı? Benimde ilk defa ismini duyduğum Talha Uğurluel. İsmini artınca direkt olarak "YouTuber" diye lanse edilse bile kitapta bu tarafın pek ağır bastığını söyleyemem. Kendisi aynı zamanda bir tarihçi fakat bu kitapta o kimliğinin de ağır bastığını söyleyemem. Konu itibariyle ilgi çekici bir kitap, buna şüphe yok ama anlatım metodlarının herkese hitap edeceğini pek sanmıyorum. Kısa bir anlatım, kaliteli dipnotlar (tam anlamıyla dipnot sayılmaz, okuyunca fark edeceksiniz) ve sıkmayan bir üslubu mevcut kitabın. Daha çok "okuyan bilmez, gezen bilir" düşüncesine hakim olduğunu düşünüyorum yazarın. Zira anlattığı her olayı neredeyse gidip görmüş ve belgelemiş ve bunu da kitabına kaliteli bir şekilde aktarmış diyebilirim. Bunun yanında "Sanki uyuyor gibiydiler" adlı konu başlığının gerçek olma ihtimali ise benim tüylerimi ürpertti. Okuyunca ne demek istediğimi elbetteki anlarsınız. Fakat bir çok noktada inançsız ya da sorgulama durumunda olan insanlar için pek anlamlı olmayacak bir çok sayfa da mevcut. Kitabın eksilerine geçecek olursam, üç tane rahatsız olduğum konu mevcut. İlk konu, yukarıda da bahsettiğim gibi, kısa anlatımlar. Şahsen ben bu durumu bazı başlıklarda beğendim, bazılarında ise pek beğenmedim. İkinci konu, isminin yanındaki tarihçi kimliğini ön planda tutmaması ve çoğu bölümü adeta gezi turu rehbercisi gibi anlatması. Bu durum biraz göz tırmalıyor diyebilirim. Üçüncü konu ise kitabın ismi. "Kuran'ın Anlattığı Tarih" olarak lanse edilen bu kitabın pek de bu ismin hakkını verdiğini düşünmüyorum. Yazarın daha çok kendi gezdiği ve yorumladığı konuları bir ya da iki ayetle temellendirip geçmesi bende bu hissi uyandırdı diyebilirim. (ki bazı konu başlıklarında bunu bile yapmıyor) Belki benim beklentim daha farklı ya da fazlaydı, sorun bu da olabilir ama yine de bu durumu beğenmedim diyebilirim. Bu üç konu dışında kitaba şans verilmeli diye düşünüyorum. İlgisini çeken kişiler okumalı. Konu olarak dağınık bir anlatım var, kronolojik bir okuma beklemeyin. İlk namazgah ve Nuh peygamberle başlayıp hafiften bir Musa'ya, oradan İsa ve Hristiyanlığa, en son da İslam'a bağlayıp kitabı bitiriyor diyebilirim. Konular birbirinden çok uzak ve bağımsız lakin konu başlıklarının çeşitli alt başlıkları ilgi çekici. Ufak bir dünya turu atıyormuş hissi uyandırıyor. Dün aldım ve bugün yarısına geldim kitabın ama yinede genel bir bakışla tavsiye edebilirim. Alın, okuyun.

memoliiy 3 months ago

Kimse için önemli olmayan ama benim için hayati derecede öneme sahip olan "kişisel hislerim" gönderisinin zamanı gelmiş... Well, well, well... Bu sefer nereden başlayacağımı çok iyi biliyorum. Bir ay önce durağanlıktan şikayet eden ben için hayat çok güzel sürprizler hazırlamış…devamıKimse için önemli olmayan ama benim için hayati derecede öneme sahip olan "kişisel hislerim" gönderisinin zamanı gelmiş... Well, well, well... Bu sefer nereden başlayacağımı çok iyi biliyorum. Bir ay önce durağanlıktan şikayet eden ben için hayat çok güzel sürprizler hazırlamış olacak ki, düşünmediğim tek bir gecem bile yok. Gittiğim tatlış, güzel ama artık kötü kokan cafe benim için bir nevi sorgulama mekanına dönüştü diyebilirim. Düşüncelerim yüzünden şiir yazamaz oldum, aniden gelen sebepsiz depresyonlar artma yolunda emin adımlarla ilerledi, kısa amaçlarla gelen zevkler tatsızlaşmaya, geçirilen her dakika zaman kaybı olarak görülmeye başlandı. Başta kendim olmak üzere tatminsizlik duygum geri geldi ve bir noktada yaptığım herhangi bir şeyin amacı sorgulanmaya başlandı. Amaçsız kaldığım bu dönemde ise hayatın bana bahşettiği ender bir şeyi gördüğümü düşünüyorum ama bunun ne derece doğru olduğunu henüz bilmiyorum. Belki bir kuruntu, belki bir kurtuluş, belki de bir yok oluş. Zihnimi, her geçen dakikada, "bu üç olayın sonuçlarıyla ne derecede yüzleşebileceğim?" sorusuyla cebelleşirken buldum. Bir taraftan zihnim, "her şeyiyle kabullen ve ne olursa olsun bir şeyler yap, durma" derken diğer taraftan gözlerim sadece izlemekle yetiniyor. Belki tartıyor, belki de "kimse, kimse için sen gibi ölemez ki, güvensizliklerin derya deniz, bitemez ki" diyerek sadece izliyor. İnanır mısınız bilmiyorum ama ben bile bilmiyorum artık bunları. İnsan vücudunda beyin denilen şeyin karmaşık olduğunu bir kitapta detaylıca ve keyifle okumuştum ama işin uygulama kısımları hiç keyifli değilmiş. Artık kendi hakkımda düşünmeyi bıraktım, yapamıyorum. Bir ay önceki düşüncelerim şuan o kadar kısa ve anlamsız gelmeye başladı ki, "neler yazmışım" diyorum kendi kendime. Dediklerim aslında doğru ve düşündüğüm şeyler ama şuanda içinde bulunduğum durum ve kişi karşısında her şeyin bu denli anlamsızlaşması... Akıl alır gibi değil. Ne yapacağını bilememek, durmak, izlemek, yazmak, okumak ve dinlemek. Yanımdalar hepsi sağ olsun ama his denilen o sözcük nerede pek bilmiyorum. Bende mi, benden başka bir yerde mi? Onda mı, onda gördüklerimde mi? Bazen bir bakış, pek çok şey anlatıyor bana. Zerafeti, narinliği, keskinliği... Hatta belki de fedakarlığı. Fakat hepsine bu denli anlam yüklemenin mantıklılığı? Bazen sorguluyorum, "kör müyüm yoksa bu denli mi kapıldım?" diye. Fakat şunun farkına vardım ki, anlamadığım bir hal içinde bile, "Ne önemi var ki, tek bir bakışa bedel" diyerek geçtiğim o an, bir çok şeyin cevabı çözülüyor içimde. Sevdiğim bir yer var, orada çetin bir sorgulama içinde geçen saatlerin ardından, analitik düşünmenin de yardımıyla bazı sonuçlara vardığım andan itibaren kendimi rahatlamış hissediyorum. Sanırım hislerim vardı, alevlenmeye yüz tutuyordu. Benden izin istiyor gibiydi ama izin vermedim. Belki de asla vermeyeceğim. Biraz daha Farid Farjad dinleyip düşünmem gerektiğini biliyorum. Fakat o minik yokuşu çıkarken, çalan müziğin tınısıyla beraber düşüncelerin adeta yerli yerine oturmaya başladığını hissettim. "Alemin kudretini buldun sanırım" dedi o tını. Galiba buldum demek istedim ama diyemedim. Fakat biliyorum ki, o yokuşu kokusuyla beraber çıktığım gün, hayatla bir kez daha kucaklaşacağım, hatta belki de önünde saygıyla eğilebileceğim bir amaç uğruna nefes alacağım. Belki bir kez daha o melodiler bana hatıra bırakacak, belki bir kez daha sevdanın pınarından kana kana içeceğim. Fakat bir gerçek de su yüzüne çıkmaya çalışıyor... Kendimi çok geri kafalı kalmış gibi hissediyorum. Bu geri kafalılık artık faydadan çok zarar olmaya başladı bana. 1930'da yaşanan seneryoları bekliyorum hayatımda. Yaşlandım galiba. Halbuki daha 21, Cahit Sıtkı bile olamadım. Nedir bu eskiye duyulan özlem, mazinin kokusuna duyulan şehvet. Galiba bu yüzdendir ki o hafiften eğimli yokuşu, arasında gidip geldiğim evleri ve karşısında durduğum manzarayı seviyorum. O yüzdendir ki gözlerim gün be gün varlığın karşında tedirgin. O yüzdendir ki varlığım varlığın karşısında suskun. O yüzdendir ki düşüncelerim kasvetli, güvenim bitap. O yüzdendir ki sözlerim kanatan bir bıçak. O yüzdendir ki satırlarım umutsuz, gün eylemez ışık... Neyse efendim, varsın öyle olsun. Hisler kadimdir, varlığı ve yokluğu hesap edilemez. Gönle şenlik olana sükut farz olmalı. Ben Musa değilim, boğar deniz. Makam-ı aşkta yerimiz nedir bilmeyiz lakin bir vurulur bir söyleriz. Bir eser bir estirir, bir gider bir geliriz. Ne yol ne iz bilir, bir okur bir söyleriz. Bahçeye bahar olanın kulu, kölesiyiz...

memoliiy 4 months ago

Churchill at War

Frederick Rendina

1 Gönderi

Klasik bir Netflix belgesi. Klasik ama klişe. Sürekli bir tarafın yüceltildiği, diğer tarafın ise gömüldüğü bir dört saat... Anlıyorum, belki bu dizi çekimini hayata geçirebilmek için yapılan özel bir şey ama bu kadarı fazla. Sürekli övülen bir Britanya imparatorluğu, klasikleşmiş…devamıKlasik bir Netflix belgesi. Klasik ama klişe. Sürekli bir tarafın yüceltildiği, diğer tarafın ise gömüldüğü bir dört saat... Anlıyorum, belki bu dizi çekimini hayata geçirebilmek için yapılan özel bir şey ama bu kadarı fazla. Sürekli övülen bir Britanya imparatorluğu, klasikleşmiş "yüce gücüyle ortaya çıkıp patronluk taslayan" Amerika anlatısı ve katil Hitler. Son izlediğim birkaç belgeselde de aynı konu üzerinden bu anlatım mevcuttu. Netflix'in 1-2. Dünya savaşları serüveninde bu yoldan ne zaman döneceklerini çok merak ediyorum açıkcası. Ya hadi bunu geçtim, belgeselleri çekerken hiç mi "Greatest Events of WWII in Colour" yapımından ilham almıyorlar, anlamıyorum. Ne anlatım ve tarafsızlık olarak, ne de tarihçi kadrosu ile o belgeselin yanından bile geçemiyor bu yapım. Özellikle son bölümde -kendileri bile anlamış olacaklar ki- Churchill'i biraz daha hatalarıyla ele aldılar. Fakat bu çok gözüme battı benim. Yani "taraflılığı biraz boyamak lazım" diye düşünülerek yapılmış bir hareket gibi. Bunun yanında iyi tarafları yok değil mi, var. Churchill'in yaptıklarıyla kaleminin anlattıklarını birleştirmeleri, politik tavırlardan ziyade yer yer hayatına değinmeleri, içinde bulunduğu çıkarların veya hataların ahlaki boyutu altında ezilmelesini ya da yükselişini işlemeleri keyifliydi lakin bu tek taraflı bir durum. İşte bu noktada insanın canı sıkılıyor. Ne Hitler tarafında, ne Stalin tarafında, ne de Roosevelt tarafında bu hassasiyet yoktu. Elbette Churchill'i anlatan bir belgesel olabilir ama Churchill belgeseli diye de bu denli karşı tarafı yeren bir "tarafsızlık abidesini (!)" de izleyicilere belgesel diye sunmamalılar. Bu sorunlar benim için rahatsız edici değil diyenler izleyebilir, tarihi seyir açısından herhangi bir yanlışlık bulunmuyor. Churchill'i biraz daha yakından tanımak için de izlenebilir lakin anlatım süzgecinden sağlam geçirmek gerekiyor bazı kısımları...

memoliiy 4 months ago

Rıhtımlar Üzerinde

Elia Kazan

11 Gönderi

Öncelikle filmi beğenmediğimi söyleyerek başlamak istiyorum. Bunun iki sebebi var, kısaca sıralayacak olursam; müzik seçimi rezalet, konu her ne kadar eski bir yapım olsa dahi çok klişe... Oyunculuklar fena değildi, kült filmlerde görünen o bayat hissiyat yoktu lakin konu çok…devamı

memoliiy 4 months ago

Not Defteri

Nick Cassavetes

160 Gönderi

Hayatım boyunca Before Sunrise kadar etkileyici, anlamlı ve hatta beni ağlatan bir film izlemem diyordum ama bu film... Mahvoldum. Gözyaşlarım gereğinden de fazla aktı. Hatta bir sahnede kendimi durduramadım, sağolsunlar ki oda arkadaşlarım hemen kendime getirdi beni. (Bir tanesi hariç,…devamı

memoliiy 4 months ago

"Kişisel hislerim" gönderisinin üzerinden bir ay geçmiş, bence kafi. Şimdi kimsenin ilgilenmediği ama benim için hayati öneme sahip olan bu gönderilere bir yenisini ekleme zamanı. Well, well, well... Nereden ya da nasıl başlayacağımı tam olarak kestiremiyorum. Hayatım biraz fazla durağan…devamı"Kişisel hislerim" gönderisinin üzerinden bir ay geçmiş, bence kafi. Şimdi kimsenin ilgilenmediği ama benim için hayati öneme sahip olan bu gönderilere bir yenisini ekleme zamanı. Well, well, well... Nereden ya da nasıl başlayacağımı tam olarak kestiremiyorum. Hayatım biraz fazla durağan geçiyor. Beklediğimden de fazla... Bu rahatsız etmiyor aslında, aksine zevk almaya başladım. Üniversitemin tatlış ama fazla gürültülü kahvehanesinde kulaklığımı takıp şiir yazmak keyif veriyor artık. Bazen aniden gelen depresyon zorluk çıkarsa bile memnun olmayı öğrendim. Önceleri her şeyden rahatsız olan, asla tatmin olmayan ben, bu duvarımı kendiliğinden yıktı. Fazla mükemmelliyetçi olmanın anlamı her gün damla damla süzülüyor yanağımdan. Elbette tamamen bitmeyecek, içimde hala bazı inançlar için geçerli olan o "mükemmel olmalı" düşüncesi daima varolacak ama genele vurduğumda, biraz daha eriyor içimdekiler. Keza geçmişe baktığımda kendimi, olmak istediğim insana ulaşmaya çalışan bir avare olarak görüyordum. Artık buna bile inanmıyorum. Gerçekten de olmak istediğim gibi bir insan olduğumun inancı var içimde. Tahminim doğruysa, bir kaç aşamadığım konu dışında mükemmeli arayan basit bir insanmışım. Basitliğin anlamını ise kibrimin ve şefkatimin derinliklerinde kavradım. İkisinin de birbirini sevdiğini, zıtlıklarına rağmen birbirinden kopamayan eşler olduğunu anladığım gün, kendimle barıştım. İnsanlara baktıkça umutsuzluğa giden ayaklarım, hiçliğe sürüklenen zihnim artık daha berrak. Hala gereğinden fazla düşünüyorum, orası ayrı bir konu ama artık kusurlar hakkında düşünmeyi bıraktım. Bazı konularda mükemmelliyetçi ama hafif kusurlu insanların varlığı daha hoş gelmeye başladı. Bunu ise yazdıkça kavradım. Zihnimin oluşturduğu portlere sığan insanların hayatlarını düşünerek, onları tartarak, karşılarında onlarla konuştuğumu hayal ederek fark ettim bunu. İnsanları kusurlarıyla kabul etmek rahat hissettirdi. Fakat bir şüphe uyandırmadı da değil. Hatalar bitirebilir, telafisi olmayan şeyleri meydana getirebilir. İşte bunu aşamadım. İnsanlara olan kronik güvensizliğim, umutsuzluğum, sadakate olan inancımın azlığı ve hayatın diğer yüzü hemen kendini gösterdi. Çoklu denklemlerin içinde yüzen, nereye gittiğini bile bilmeyen, kendi içinde büyük ama rabbine, inandığı değerlere karşı kendini karıncadan bile küçük hisseden birisine dönüştüm. Hem iyiliği görüp iyi hisseden, aynı gün kendini kötülükle beraber mezara koyan basit bir insanmışım galiba. Hayatın anlamı çok garip. Hissettiğin şeylerin yüceliğini sığdıramamak garip. Satırların efendisi gibi hissetmek ise daha da garip. Düşüncelerine zihnen söz geçirememek ama fiilen susmak... Akıl alır gibi değil! Yapamadığım, diyemediğim bir kaç şeyi bu sıralar çok düşünüyorum. Aslında yapabilirim lakin alacağım sonuçtan çekiniyorum. Onun yerine yazıyorum. Düşündüğüm noktalara fiilen zerre etkisi olmayacak olan bir şeyi sürdürmek mantıklı mı? Değil elbette ama yazan adamın başka ne işi olur? Düşünür, yazar. Atilla İlhan ya da Abdülhak Hamit gibi değilim sanırım ben. Onlar biraz daha aktif. Ben daha çok Ahmed Arif gibiyim, en azından satırlarımda onu görüyorum. Ya da Poe gibi. Biraz daha tutkulu, ölümün kıyılarında gezen. Hislerine kırbaç geçiremeyen ama bunların içinden çıkmak yerine boğulmayı tercih eden. Sorsam sanırım Ahmed Arif'e, "yazmak mı yoksa bir şeyler yapmak mı?" diye, "Yaptığım zaman ölmeyeceğim ne malum, satırlarımda can vermek kafi" der diye düşünüyorum. Poe zaten ölü... Bende öyleyim sanırım, ölü ama zevk almaya çalışan. Zevkim ise doruklarında, düşüncelerimle muhabbet etmekten zevk alıyor! Öznenin eksikliği muallakta, bu ise harap ediyor her şeyi. Gece, sisli bir yolda ışık arayan kimselerden geliyorum sanırım. Şimdilik, kendime birikiyorum. Biriktiriyorum daha doğrusu. Yaşadıklarım, isteklerim ve hayallerim o kadar küçük ki. Basitliğin içinde umarım yücelebilirim. Zira basitlik mutluluk veriyor ama yüceliği de istemyior değilim. Kendi küçük kabuğunda sıcak bir saadet istemek yeter sanırım insanoğluna. En azından bana. Yalnız şöyle bir bakınca, hayatıma girecek olan o kişiye karşı ne de çelişkili olacağım kim bilir. Umarım anlayışlı biridir... Sever beni. Ama azından kendimi topluluk içinde rahatça soyutlamanın verdiği huzur var... Bu da iyi bir şey. (Artık Öyle) Soyutlandıkça insan zihni alemlerin dünyasına karışıyor derler. Sahiden de öyle. Yapılan ve edilen her şey, gözde hem çok büyük, hem de çok küçük oluyor. Bunu elbette ki çoğu kişi anlamayacak ama kime ne, burası benim. En azından şimdilik... Yazdığım bir şiirle bitirmek isterim gönderimi. Hayatımda ilk defa şiirlerimden birine başlık koydum. Garip hissettirdi ama neyse, bence güzel :) AGAPE Alemin kudreti, rabbimin zarafeti Sende can buluyor, sende varoluyor Kalbimin esareti, hislerimin o renksiz portresi Hayatımın öznesinde, Kasım'ın başında son buluyor Suskunluğum ve isyanım, geçip giden zamanım Anlamsız gelen satırlarım, yaşattıklarım Sana baktıkça içimde kopan fırtınalarım Adınla beraber bana rabbimi, evimi anımsatıyor Belki de alemin o gizemli tarafı Göz çukurlarının en dibinde Alemin o eşsiz kudreti Rabbimin sana bahşettiği suretinde yatıyor

memoliiy 5 months ago

Godfather of Harlem

Chris Brancato

3 Gönderi

Bu diziye ne yazacağımı bilmiyorum. Hak ettiği değeri görmediği için de kızgınım açıkçası. Politik bir olay örgüsünü mafya havasıyla büründüren kaç dizi vardır? Bitmek bilmeyen, soluksuz bir şekilde ekranın başında sizleri tutan kaç dizi vardır? Kaç tane olursa olsun, Godfather…devamı

memoliiy 5 months ago

Ali'nin Sekiz Günü

Cemal Şan

17 Gönderi

Hayat neden bu kadar zalim, neden bu kadar karanlık. İnsanların birbirlerinden kaçısı neden bu denli kesin, neden anlamak için verilen çaba gereğinden fazla hakir. Neden bir an durup insanın, hayatın, bu kötülüğün kaosu içinde düşünmez varoluşunu? Neden kimsenin derdi bu…devamı

memoliiy 5 months ago

Tevfik Fikret - Geçmişten Gelen Bütün Şiirleri

Tevfik Fikret

1 Gönderi

Tevfik Fikret'in bu şiirleri benim için muallakta kalan bir eser oldu. Bunun sebebini tam olarak kestiremiyorum lakin suçu tamamen sadeleştirişmiş metine atacağım... Üç ciltlik bu kitabın ilk cildi bir noktada yer yer beni sürükledi, elimden bıraktırmadı kitabı ama 200-300 sayfaları…devamı

memoliiy 5 months ago

Burayı bir süre kişisel hislerim için kullanacağım. Bu yüzden isteyen oluyabilir, isteyen direkt geçebilir. Kendimi büyük bir manevi boşlukta hissediyorum ve bunu da ancak yazarak hissizleştirebiliyorum. O da ufak bir zaman için. Ne yapacağımı bilmiyorum, hiçbir şey hissedemiyorum ama garip…devamıBurayı bir süre kişisel hislerim için kullanacağım. Bu yüzden isteyen oluyabilir, isteyen direkt geçebilir. Kendimi büyük bir manevi boşlukta hissediyorum ve bunu da ancak yazarak hissizleştirebiliyorum. O da ufak bir zaman için. Ne yapacağımı bilmiyorum, hiçbir şey hissedemiyorum ama garip bir şekilde duygusalım, hem de gereğinden fazla. Yalnızım, gereğinden fazla. Kimsem yok beni anlayan, gereğinden fazla. Kendimi Allah'a yönlendiriyorum ama bana yardım etmekten çok hala canımı yakıyor. Hak veriyorum, her düşüncenin bir bedeli, her yapılanın bir şefaati var ama eskiden üstümde hissettiğim o duyguyu çekti benden galiba. Hem de kötü bir şey yapmadım, buna rağmen. Onsuz kendimi bir hiç gibi hissediyorum. Ya da o duygu olmadan. Çok keskin dönüşlerden bu noktaya nasıl geldiğime bile hala inanamazken, "acaba beni sınamaya devam mı ediyor" dediğim her noktada o kadar çok zorluyor ki beni. O kadar çok yalnız bırakıyor ki beni. Söylediğim her cümlenin karşılığını adeta bıçak gibi kalbimin en derinine o kadar sert bir şekilde saplıyor ki, inançsızlığın inançlı olmaktan daha zor olduğunu sanırım ancak böyle gösterebilirdi bana. Geçen gün oturdum sadece mescide ve bir saat konuştum onunla. Yalvardım, yardım etsin diye yalvardım. Her yalvarışımda geçmişim geldi aklıma. Mahcup hissettim kendimi. Yalvarmayı bıraktım, sustum öylece orada. Duvarı izledim, benden ne istediğini düşündüm. Sonra kendim için de düşündüm ve ne ona ibadet etmek istedim, ne de başka bir şey. Sadece oturmak orada, beni gerçekten anladığını bilerek konuşmak istedim. Tek istediğim buydu. Uzun uzun anlatmaya çalıştım beni anladığını düşünerek. Yaptıklarım karşısında vicdanımın rahat olmadığını, yaşattıklarımın adil olmadığını ama hepsinin yanında kendimi hepsinden uzak tuttuğumu... "Ben hala o insanın içindeki iyiliğin tohumlarını taşıyorum" dedim ona. Bu pişmanlıklarımın içinde bana yaşattıkları yüzünden isyan da ediyorum bazen kendisine ama umarım yanlış anlamıyordur. Zira çok geç buldum onu. Bunun da çok fazla bir siniri var üstümde. Belki de 2 sene önce hayatıma girse, bana yaşadıklarımı yaşatmasa her şey daha iyi olabilirdi diyorum ama bu sefer de onu nasıl tanıyacaktım ki demeden de duramıyorum. Canım yanıyor ama seviniyorum bir yandan. En azından kimsesizlik kapımın yanında duran o var. Kimseye anlatamadığım, içimde taşan şeyleri dinleyen o var. Yaptığım şeylerin bir anlamı var. Olmayan şeyleri anlamlandıran o var. O yokken hiçbir şeyin anlamı yoktu ama şimdi sokakta gördüğüm bir dilencinin bile sorumluluğu var üstümde. O varken bir şeyler anlamlı geliyor, kendimi iyi yönde hep bir şeyler yaparken buluyorum ama aniden gidip bu yalnız hayatımda beni daha da yalnız bıraktığında yine en çok ona sinirleniyorum. Başımı kaldırmıyorum, kimseye bakmıyorum. Hislerimi temiz tutmaya çalışıyorum. Cebimde olanı veriyorum, yardım isteyene gidiyorum. Onunla konuşuyorum, yardım istiyorum. Olmamı istediği kişi gibi davranmaya çalışıyorum ama hala namaz kılarken o kadar canımı yakıyor ki anlamıyorum. Artık kılmayı bile bıraktım, belki henüz ona uygun değilimdir. Diğer insanların "kılmak için kılmak" tabiriyle değersizleştirdiği bu şeyi hala anlamlı tutmak istiyorum ama şuan o anlam için uygun hissetmiyorum. Galiba benden daha beklediği şeyler var, anlıyorum ve bunlar olmadan huzurunda istemiyor beni ama ne istediğini de tam olarak bilmiyorum. Bu çelişki çok yoruyor beni. Çelişkiden çok verdiği his yoruyor. Başını secdeye sessiz bir şekilde koyamamak yoruyor. Başımın her değişinde zihnimde beliren "uygun değilsin" sesleri yoruyor. Çoğu kişi için anlamsız ve saçma olan şeyler benim için o kadar önemli ki. İnsanların bu hisleri yaşamadan yaptıkları inancın doğruluğunu düşünmeden edemiyorum. Nasıl vicdanları bu kadar temiz... Temiz bile olmasa bu kirlilikle nasıl içleri rahat bir şekilde huzuruna çıkabiliyorlar anlamıyorum. Zira ben yapamıyorum. Ben, onunla konuşmak dışında bir şey yapamıyorum. En fazla konuşmayı hak ediyorsun diyorum kendime. Ne ondan bir şey istemeye hakkın var, ne de ona ibadet etmeye diyorum. Yine de belki yardım eder diye bekliyorum işte gecenin bu saatinde. Bir ümit gelir yanıma diye...