(@) - Raf

memoliiy 5 months ago

Öncelikle çok klişe bir hikayesi varmış gibi duran bu film, alt metin bolluğundan beni şok üstüne şoka uğratan ender yapımlardan olmayı başardı. Sevgi dediğimiz şeyin yavaş yavaş aşka, aşkın saplantıya, saplantının da acıya dönüştüğü bu olay örgüsü o kadar muazzam…devamı

memoliiy 5 months ago

Araba Sevdası

Recaizade Mahmut Ekrem

9 Gönderi

Açık konuşmak gerekirse Türk edebiyatına olan ön yargılarımı tam olarak yıkmasada çok sağlam bir şekilde sarstı Recaizade'nin Araba Sevdası. Bu kadar batı ve doğu karışımının bir olduğu, lisan olarak üst seviye bir kitabı kesinlikle beklemiyordum. Açıkçası alırken de sadeleştirilmiş bir…devamıAçık konuşmak gerekirse Türk edebiyatına olan ön yargılarımı tam olarak yıkmasada çok sağlam bir şekilde sarstı Recaizade'nin Araba Sevdası. Bu kadar batı ve doğu karışımının bir olduğu, lisan olarak üst seviye bir kitabı kesinlikle beklemiyordum. Açıkçası alırken de sadeleştirilmiş bir metni var mı veya yok mu diye bakmadım çünkü Türkçe'dir yani, en kötü ne olabilir ki dedim ama baya bir yanılmışım. Neyse efendim, kitaba geçelim. Baş karakteri oynayan Bihruz bey kendisine göre acılar yaşayan, gerçekten de bir hayli uzak müstesna bir kişilik olarak önümüze geliyor. Bunun en temel sebebi ise yazıldığı dönem itibariyle Avrupalı olmayı yanlış anlayanların genel özelliklerine (şık, şımarık, gösterişci, kof, taklitçi, müsrif oluşları gibi bir çok örnek gösterilebilir) bir eleştiri olarak varolan bir karakter olması. Bihruz, bir yandan kitapta o dönemin Osmanlı yaşantısının aynası gibidir de diyebilirim açıkçası. Bunun yanında kitabı okurken bir çok duygu değişiminin yanında görünürde olan bireylerin hepsini bir bir mahvedecek, bununla da birlikte ancak bu bireylerin mahvolmasıyla beraber ülkenin topyekûn mahvolacağına olan o mesajı çok rahat aldım. Bu konuda Recaizade'nin üslubunun kalitesi kesinlikle tartışılmaz lakin kitabın bazı yerlerinde gerçekten de o batılaşma haraketinin tam aksine görüşü ve bunu dilinde sözcüklere ağır bir top gibi yüklemesi beni okurken çok yordu. Bir yandan kullandığı üslup ile kitapta ancak bu şekilde çağını aşarak şuan ki içinde bulunduğumuz çağa batı hayranlığına olan eleştirisini getirdiğini ve bu sebeple bu üslubu tercih ettiğini düşünüyorum ama tabi bu ne derece doğrudur bilemem. Açıkçası bu yönüyle Recaizade'nin Araba Sevdası'nı hayatı ve insanı, yaratıcılık sahasına alarak çağını aşmak istediği ve bu sebeple var ettiği bir eser olarak yorumladım. Bir yandan çok yönlü ve ucu açık olması ile beraber kitapta hem Recaizade'nin, hemde okuyanların yoğurdu bir kıvamda oradan oraya çekebilen bir yapısının olması bir yandan sevindirdi, bir yandan da üzdü. Toplumsal gerçekçi bakış açısıyla ele alınan eserlerinin çoğunda ki hava burada da kendini belli etsede yer yer asıl anlatmak istediğinden kopup sadece ve sadece batılaşma karşıtı düşüncelerle sonunun pek de istendiği gibi bitmediğini düşünüyorum. Kitabı oradan oraya çekebilmek ve bunu okurken hissetmek güzel lakin çoğu satırda "batılaşma böyle, batılaşma şöyle" alt metinlerini okumak belli bir noktadan sonra beni sıktı açıkçası. Bunun dışında kitabın genelini çok beğendiğimi de söylemeden geçemeyeceğim elbette.

memoliiy 5 months ago

Kaleme aldıklarım 1)- Sana değil, yokluğuna tutunmuşum Gidişine değil, bir ümit gelişine tutunmuşum. Sensizliğin acısı daha güçlü yaparken beni Ben sende daha çok kaybolmuşum. Belki de fark etmeden her saniye Sana daha da çok vurulmuşum Yüzünü çevirme benden, koyma beni…devamı

memoliiy 6 months ago

Fransız Devrimi

Emrah Safa Gürkan

2 Gönderi

Fransız Devrimi'ni Bastille hapishanesinde olan saldırının başlattığı düşüncesi aslında çok yaygın bir düşünce biçimi ve Emrah hocamızda bu konu üstünde duruyor kitabında. Bastille, 18 Yüzyılda Fransa'da siyasi tutukluların tutulduğu ve ucu bucağı olmayan, her adım atıldığı yerin gardiyanlar tarafından korunduğu,…devamıFransız Devrimi'ni Bastille hapishanesinde olan saldırının başlattığı düşüncesi aslında çok yaygın bir düşünce biçimi ve Emrah hocamızda bu konu üstünde duruyor kitabında. Bastille, 18 Yüzyılda Fransa'da siyasi tutukluların tutulduğu ve ucu bucağı olmayan, her adım atıldığı yerin gardiyanlar tarafından korunduğu, uzun mu uzun surlarla çevrili görkemli bir kaleyi andırıyordu. Kalabalık bir grup 1789'da bu kaleye yaptığı saldırı sonucunda henüz Fransız Devrimi'ni başlattıklarından bi haber, gençliğin, sefaletin ve ümitsizliğin ışığında yollarına kim geldiyse ve kim geçtiyse dağıtmışlardı. Bunun sebebi ise bir çok sağlam temele dayandırılabilir. Devletin halka olan baskısı, tahta karşı nefret duygusu, adaletsiz toplum, ekonomik sorunlar ve hepsinden öte, en başlı problem olarak gıda sorunu yüz gösteriyordu. Bunlarda yetmezmiş gibi Fransızları mutsuz ve haliyle perişan eden bir çok problemin arasında malum gençlerin, bir baş kaldırış hikayesini okuyoruz bu kitapta. Evet, hikaye. Tarihi bir olayı değil... Emrah hocanın dili aslında pek tabi ne bir İlber ediyor, ne de farklı bir tarihçinin. Kendi ait farklı üslubunu okurken, zihninizde tarihten çok bir roman okuyormuş gibi hissediyorsunuz. Kitabın devamında ise o dönemde bu olaylara alt yapı sağlayan en büyük etmenlerden birisinin de para olduğu bir gerçek. Bunu 5 6 kaynak ile açıklandığını görünce şaşırmıştım. Keza yine bu durumun en temel sebebi de Fransa'nın 18 Yüzyıl sonlarına kadar feodalite ile yönetilmesi ve bu sebeple yeterli finansal kontrolünü elinde tutamamasıydı. Sonuç olarak bu kontrolü elinde tutamayan her devlet gibi, Fransa'nın da ekonomik açıdan darboğazı kat kat artarken, borçlarını ödemesini geçtim, faizini bile ödeyememiş oluşu ilk kurşunu sıkmıştı... Bir yandan aydınlanma çağının gelişimi o geniş ve derya deniz uygarlığa adeta ikinci kurşunu yemiş hissi uyandırdı. Dinin öneminin azaldığı ve aklın kontörlü ele aldığı bu dönemde Fransa daha da bataklığa sürüklendi. Asıl önemli olan, diğer bütün olayların yanında son ve yıkıcı kurşunu aydınlar attı. Aydınlanma çağı... İnsanlar, bu ekonomik durumu ve haliyle toplumsal eşitsizliğin yanında filozofların o tatlı söyleşileri karşısında adeta hoşnut kalmışlardı. Kısa bir süre içinde filozoflar kat ve kat değerli konuma gelip kiliseye baş kaldırırken, bir yandan da özgürlükçü düşüncelerini insanlara empoze edip güçlü inançlara sebep oldular ve elinde sonunda Burjuvazi yükseldi, hür düşünceler serbest bırakıldı... Edebi kalem olarak bu kitabın roman tarzına bayıldım diyebilirim. Kısa ama öz, bir yandan da görsel şölen eşliğinde baskısı sebebiyle de baya beğendiğim bir eser oldu. Emrah hocanın tatlı sohbet videolarının yanı sıra kitaplarına gerekli önem ve değerin verilmesi gerektiğini düşünüyorum. Fransız ihtilali konusunda az ve öz, yalın kaynak için birebir tercih noktasında ki tek önerim olabilir bu kitap. Not: Spoilerı açmıyorum, tarihi bir olay ve üstünden seneler geçmiş. O yüzden artık olayları bilmeyenler için bile öğrenme zamanının gelmiş olduğu bir gerçek. Elbette isteyene efenim...

memoliiy 6 months ago

Artık demir almak günü gelmişse zamandan, meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan. Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler; bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler. Bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden, bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden. Ne…devamı

memoliiy 6 months ago

Kelebeğin Rüyası

Yılmaz Erdoğan

157 Gönderi

Sahi ya, şiir bahanesi midir aşkın, yoksa bahanesi midir hayatın. Kim bilir, belki de koca bir umut kırıntısından başka hiçbir şey değildir. Sahi ya, kimdir şair? Seven mi, özleyen mi, dakitolusna sarılıp onun içinde hayat bulan mı? Sahi ya, nedir…devamıSahi ya, şiir bahanesi midir aşkın, yoksa bahanesi midir hayatın. Kim bilir, belki de koca bir umut kırıntısından başka hiçbir şey değildir. Sahi ya, kimdir şair? Seven mi, özleyen mi, dakitolusna sarılıp onun içinde hayat bulan mı? Sahi ya, nedir aşk? Hissedilir mi, elde tutulur, kokusu çekilir mi içe. Ümitsizlik? Nedir o his, o çaresizlik. Gözlerden süzülüp de gelen, bütün anıları içine hapsedilmiş ellerden damla damla dökülen yaşların ıslattığı o toprak... Sahi ya, nedir o toprağın kokusu, bastığımızda hissedilen o ıslaklık. Aşk, efendim. Aşk... Edebiyat ve aşk, sahi ya, nedir bu ikili. Yüreğinin verdiği sızı ile kağıt ve kaleme sarılmak mı? Pervasızca öten bir kuşun damakta bıraktığı o tatlı berraklık mı? Yıllar geçmesine rağmen gün yüzüne çıkan tutkunun o donmuş ellerini ısıtması mıdır? Hiç biridir. Acı, özlem veya tükenmişlik, ne derseniz diyin aşk hissizliktir, başka bir şey değil. Aşk Rüştü'nün kağıdı, Muzaffer'in daktilosu, Mehmet'in bitap yüreğidir. Kalemin kurşunu, kağıdın barutudur. Bitmek ve tükenmek bilmeyen top atışının altında hayatta kalma mücadelesidir. Sahi ya, güzel şeydir aşk doğru kalpte yaşayana, sarıp sarmalanana... Uzun zamandır ağlamamıştım bu kadar. Bir çok kişi için anlamsız olabilecek bu film yazar ama meslekten olmayan insanlar içindir belki kim bilir. Kavuşamayan aşıkların, yürek sızlatan sevdaların esintisidir. Edebiyatın ruhudur. Sevip de bir liman kıyısında beklenen mektuptur. Bilmiyorum, bazı şeyler anlatılmaz derler ya. Bu film benim için de anlatılmaz. Ama hani bir özlem hissi vurur ya insana, acır ya o hissizleşmiş sol tarafı, yeniden kanatlandırmak için çırpınıp duran bir emek gibidir bu film. Ne ölüyü diriltir, ne de hissiz bir yüreği toprağa koyar. Sadece git gel ile arafta kalmışlıktır bu film. İzlemeyin efenim, bırakın bu filmi. Tarihin tozlu sayfalarına bırakın. Bırakın tanınmasın şairler. Bırakın kavuşmasın aşıklar. Bırakın Muzafferi kendi halinde vurulsun ve kanasın parça parça Suzan'a. Bırakın Rüştü kaybolsun benliğinde, yazsın duvarlara, savrulup gitsin Mediha'nın gözleri için. Bırakın hepsini...

memoliiy 6 months ago

Berserk

Kentaro Miura

13 Gönderi

Daha şimdi son bölümü bitirdim ve içimde kin, öfke, nefret ve daha sayabileceğim onlarca duygu ile buraya geldim. Ulan, ulan, ulan at hırsızı Griffith. Senin kadar alçak, senin kadar namussuz, senin kadar kahpe bir adamı şu hayatım boyunca ne bir…devamıDaha şimdi son bölümü bitirdim ve içimde kin, öfke, nefret ve daha sayabileceğim onlarca duygu ile buraya geldim. Ulan, ulan, ulan at hırsızı Griffith. Senin kadar alçak, senin kadar namussuz, senin kadar kahpe bir adamı şu hayatım boyunca ne bir dizide izledim, ne de bir filmde. Sizlerden özür diliyorum, normalde bu şekilde film veya dizi yorumlamaya başlamam ama son iki bölümü nasıl açıklayabileceğimi inanın bilmiyorum. Yani 23 bölüm içinde aniden klasik bir Ortaçağ senaryosundan bu kadar derinliğe sahip bir alana sıçrama yapmak çok afallattı beni. Bu kadar ağır bir felsefeyi son iki bölüme saklamak ne kadar mantıklı bilemem lakin insanda bıraktığı etki tam anlamıyla baş döndürücü. O kadar vahşet, kin, öfke, nefret, kısacası insanlık tarihinin kötü sayılabilecek bütün şeylerini sağolsunlar son iki bölümde doyasıya yaşattılar bana. Hala şaşkınlık içindeyim. Sadece tek iki bölümde bu kadar değişen ve beni yine bu kadar şaşırtan, ekrana kitleyen bir yapım çıkmamıştı uzun zamandır. İblis Keser için ayrı bir felsefe filan demiştim lakin Berserk için Felsefe Tarihini başı filan demem gerekiyor heralde. O kadar farklı ve acı dolu bir sondu. Guts, Guts, Guts... ah be evladım, ah be yavrum... Hak etmediğin her şeyi yaşayıp üstüne bu son senin gibi bir karaktere kesinlikle yakışmadı. Cidden dizinin en üzüldüğüm noktası sadece Guts ve son anda artık bir şeylerin farkına varıp haraket eden Casca idi. Yeni fark edilmiş bir sevginin belki ilk demlerinde farklı kararlar verilebilseydi, her şeyin daha güzel olabileceği düşüncesi ile kapattım diziyi. Keşke bu olay insanoğluna özgü kalsaydı da daha farklı bir son izleyebilseydim. Sonu kesinlikle benim için üst noktalara oynar lakin o kadar ucu açık bırakılmış ki, en azından basit de olsa sonunun tam olarak nasıl olduğunu görsek ve hangi taş nereye ve nasıl konulduğunu izleyebilseydik. Bir yandan Berserk'in bu kadar az izlenmesine şaşırdım açıkçası. Ben biraz daha popüler bir dizi olarak bakıyordum ve biliyordum ama beklediğimden baya az bir izleyici kitlesi varmış Raf'ta diğer yapımlara oranla. Yapım yılı itibariyle şuan ki cafcaflı animelere kıyasla tabiki teknik açıdan çok eksiği var ama tek başına sadece hikayesi ile bütün açıklarını kapatabilen bir yapım. Kısacası şiddetle izlenmesini öneririm. Bu arada ek olarak yine bu tarz üst sıralara oynayan anime önerilerine açığım. Mümkünse izlemeden ölme diyeceğiniz kalitede olursa sevinirim. Raf'ta bulunan ve kendimce yetkin, özel gördüğüm bir kaç anime izleyicisinden özel olarak öneri alacağım lakin belki aradan bir şeyler kaçar diye buradan da iletirseniz sevinirim :)

memoliiy 6 months ago

Arkadaşlar, öncelikle bu gönderi tamamen bağımsız ve Raf ile alakası olmayan, sadece kendime not şeklinde yazdığım bir yazı olacaktır. Bu sebeple isteyen okuyabilir, isteyen kendinden bir parça bulabilir, isteyen anlamsız görüp Raf'ın film, dizi ve kitap tarafına kayabilir. 2 ay…devamıArkadaşlar, öncelikle bu gönderi tamamen bağımsız ve Raf ile alakası olmayan, sadece kendime not şeklinde yazdığım bir yazı olacaktır. Bu sebeple isteyen okuyabilir, isteyen kendinden bir parça bulabilir, isteyen anlamsız görüp Raf'ın film, dizi ve kitap tarafına kayabilir. 2 ay öncesinde yazdığım yazıma göz gezdirdim hafiften ve ufak bir tebessüm ettim açıkçası. Pek fazla bir değişiklik olmamış hayatımda. Bu süreçte bir çok şey yaşadım ama hala bu kadar değişiklik olmaması şaşırtıyor beni. Durumum hala aynı, ne konuşabileceğim bir insan var hayatımda, ne de bir dostum. Etrafımda tanımadığım, tanışabileceğim bir çok insan var lakin kendimi isteyerek soyutluyorum çevremden. Bir kaç düzgün insan dışında o kadar sığ düşünce yapısına sahip insanlarla dolu, o kadar boş, oturup iki kelam edemeyeceğim ve tek dertleri günlük hayatlarında ki 2 3 dal sigara olan boş et yığınlarınla çevrili her tarafım. Normalde bu kadar ön yargılı bir insan değilim ama belli bir noktayı aştım ve çoğu insan artık benim için hiç bir anlam ifade etmemeye başladı. Yaşadıklarım ve yaşattıklarım damla damla aktı damarlarımdan. Eskiden sinirliydim, kırgındım, özlerdim geçmişi, kalbim en azından iyi veya kötü bir şeyler hissederdi. Geceleri en azından ağlardım, küserdim, kalkıp bir köşeye geçip tavanı seyrederdim, şurada böyle yapsam diye düşünürdüm, şurada şöyle yapsaydık diye kızardım kendime ama artık yapamıyorum. Aynada suratıma bile bakmamaya başladım. Yeni bir gün diye atılan her kalkış, benim için sonsuz bir çukurda aynı döngüde dönüp durmaktan ibaret olmaya başladı. Çıkıp da bir kişiye bile derdimi anlatamadığımdandır belki, bilmiyorum. Hal böyle olunca kin ve öfke yine bana kalıyor. Sorumlusu ben olmasam bile her şeyi kendimde kesiyorum, kendimi cezalandırıyorum ve git gide daha da hissizleşiyorum. İçimde bir yerlerde "Amacın ne, niye yapıyorsun ki? Eline bir şey geçmeyecek" diyen tarafımın bile sesi çıkmıyor artık. O kadar alışmışım ki, hiç bir şey yapamıyorum kendim için. Önceden bir tık bencil olduğumu düşünürdüm, lakin yanılmışım. İnsan kendi düşünceleri ile baş başa kalınca bir çok şey öğreniyor. Aslında tek derdim her ne kadar göstermesem bile birisi için yaşamak ve ona adanmakmış. Garip bir şekilde şu fani hayatımın ilk çeyreğinde yeni keşfettim bunu. Ne kadar acınası... Yine garip bir şekilde alışkanlıklarım da değişti bu süreçte. Önceden elime tek bir kedi bile alamazdım, çekinirdim. Zeytin teorisini düşünürdüm kendi kendime. Komiğime giderdi ama şimdi sokakta tek bir kedi görsem peşinden gitmeye başladım. Kucağımdan indiremez oldum, sevdikçe sevesim geldi. Onlarla konuşmaya başladım, onlara derdimi anlatmaya başladım. Bizim gibi bir iradeye sahip değiller, ama olsalar biliyorum ki anlarlardı beni. Bilmiyorum, belki de bir şeyleri yaşatmanın çabası içindeyim. Ya da tam aksine öldürmenin. Bunun arasında gidip gelmek yıpratmaktan çok kendime ne denli bağlı olduğumu gösterdi. Pek de bağlı değilmişim nitekim. Çevreme karşı zerre kadar duygu beslemeyen, ama hayatıma dahil olup önemsediğim bir kişiye de olabildiğince ilgili ama onu da zerre kadar göstermekten çekinen bir adam olmuşum. Komiğime gidiyor artık, çok şey biliyorum diye kendimle yarışırken aslında her şeyin içinde tek bilinmezliğim kendimmiş. Bunun farkına varmak çok yaraladı beni. Haklıymışım da aslında, cidden çok şey biliyormuşum ama neden kendimi çözemedim diye aynada suratıma tükürüyorum. Garip, gerçekten garip. Yaşamıma hala kırgınlığım geçmiş değil. Bazen bütün bunları gerçekten hak edecek ne yaptım diyorum, arada bir etrafı döküp, parçalayıp savuruyorum her şeyi. Neden demekten, niye demekten alamıyorum kendimi. Şu fani hayatımda bunları istemedim, istemedim de kimseden. Sözler dökülürdü ağzımdan ama tam manası ile kimse anlamazdı. Keşke anlayan birisi olsaydı. Herkes sadece ağızdan çıkan o ilk cümle ile yargılar kişiyi lakin hislerine bakmaktan kaçınır, belki de korkar. Peki ya neden, neden korkuldu benden hiç anlamadım. Anlamlandıramadım. Belli başlı yaralar hala açık, 2 ay önce de sızlıyormuş, komik. Şimdi üstüne tuz basıyorum, hissetmiyorum ki bişey. Kaybedebileceğim bir halt kalmamış ki, her şeyim yıkılmış. Kimseye bir kez bile olsun demeden, altından kalkıp kalkamayacağımı söylemeden, yakınmadan, lafını etmeden çabalayıp, onlarca kurduğum ve yaptığım şey tek bir rüzgarda yıkılmış ve gitmiş. Kimse de çıkıp demedi ki yaprak düştü, rüzgar bahanesiydi diye. Elime kalemi aldığımda sayfalarca yazacak şeyimin olmasını istemiyorum artık. O ilhamın acıdan, ümitsizlikten ve çaresizlikten gelmesini istemiyorum. O yollarımın bu kadar hissizlik üzerine kurulmasını istemiyorum. Bir sihirli değnek dokunsa keşke, her şeyi bir anda çözüme kavuştursa, bir şey olsa, birisi gelse de düzeltse diye dua ediyorum artık. Önceden olsa iki üç motivasyon ile hayatıma yön verip yoluma bakardım lakin ruhumun derinliklerinde oluşan o yaralar yeni yeni kıyılarıma vurmaya başladı. İstesem de önceki kadar umutlu gözlerle bakamıyorum hayata. Hayat geçiyor ve gidiyor düşüncesi ile pozitif bir şekilde yön veremiyorum bir şeylere. Aslında bunu bile geçtim, benden bir tane daha olsa da beraber iyice kafayı sıyırsak diye düşünmeye bile başladım. Hala sonunu bildiğim bu hayatı yaşamanın verdiği mantıksızlık ile beraber bir şeylerin sürdürebilecek güç görmüyorum kendimde ama bunun sonunun nerede geleceğini de tam olarak kestiremiyorum. Bir yandan bu düşüncelerden sıyrılıp etrafımı izliyorum. Garip bir deneyim oluyor benim için. Ortamda tek konuşmayan, kimseyle muhatap olmayan ben kaldım ve sadece izliyorum çevremi. O kadar özeniyorum ki bu kadar düşüncesiz tavırlara, anlamsız haraketlere, derinliği olmayan düşüncelere. Bazen onların yerinde olmayı o kadar istiyorum ki, hiç bir şey umurlarında değil çünkü ne düşünüyorlar, ne de hissediyorlar. Kullan at peçeteleri gibi oradan oraya, kabdan kaba, insandan insana tavırlarını izledikçe kendime üzülüyorum. Elbette özendiğim kısım bu değil, o salaklık hissi. Düşünsenize, hayatınızda hiç bir şey önemli değil. Ne bir derdiniz var, ne de tasasanız. Olsa bile umrunuzda değil çünkü düşünmüyorsunuz ve değer vermiyorsunuz. Çözüm üretebilecek bir beyniniz yok, herkes sizin için basit bir deneme tahtasından ibaret. Ne bir şeyde yetkinliğiniz var, ne de eğitiminiz ama en gözde sizsiniz çünkü leş gibi bir insansız. Ne bir dert var, ne de düşünce. Buna rağmen güzel gidiyor hayatınız. Ben ise yaratanın yalnız yaveri gibi soyutluyorum kendimi. Değer mi diyorum, çoğu zaman yanıtı evet oluyor lakin saçma örnekler arasında benim gibi bir insanın bu kadar, bu kadar vasatlığın içinde bu halde olması artık komiğime gitmeye başladı. Ulan sende neymişsin de diyenler çıkar lakin ama evet, basit bir insan değilim ve bunun da farkında olmaya çalışıyorum. Kendimin değerini bir tek kendim bilemiyorum, başkasına ait olsun istiyorum. O değerimin ben değil, benimle beraber birisinde hayat bulmasını istiyorum. Ben kimim ki sensiz, onsuz, biriyle olamadıktan sonra, içimde ki değeri kendim yaşadıktan sonra. Birisiyle beraber onu küllerinden yeniden doğdurmadıktan sonra...

memoliiy 6 months ago

Demon Slayer: Kimetsu no Yaiba

Haruo Sotozaki

78 Gönderi

Kamado, Kamado, Kamado.... Ah, ahhh... Uzun zamandır animasyon ve anime kısmında bu kadar etkileyici bir şey izlediğimi hatırlamıyorum. Şu aralar duygu yoğunluğum gereğinden bir tık daha fazla ve bunun üstüne İblis Keser çok iyi geldi bana. Kamado, biricik kızılarım Nezuko…devamıKamado, Kamado, Kamado.... Ah, ahhh... Uzun zamandır animasyon ve anime kısmında bu kadar etkileyici bir şey izlediğimi hatırlamıyorum. Şu aralar duygu yoğunluğum gereğinden bir tık daha fazla ve bunun üstüne İblis Keser çok iyi geldi bana. Kamado, biricik kızılarım Nezuko ve Kanao, gerizekalı ama karizma adamım İnosuke... Hepsinin yeri bende ayrı. Hepsinden bir parça hissettim, yaşadım ve yaşattım. Hikayeleri, yaşadıkları, aileleri, savaşları, mutlulukları ve üzüntüleri hala kulağımda. Öncelikle dizinin çok ayrı bir felsefesi var bana göre. Derinliği, olayları anlatım şekli ve karakterlerin ip gibi işlenmesine hayran kaldım izlerken. Her bir yaşanan olaydan o kadar şey çıkartıyor ve öğreniyorsunuz ki, "basit bir anime işte izleyin ve geçin" diyemem kesinlikle. Her şeyiyle benim için üst seviye bir dizi olmayı başardı Demon Slayer. Yani öv öv bitiremem lakin bütün bunlara burada girmek istemiyorum. Önceden olsa, satırlarca yazardım. Eskiden çok yazardım, bilen bilir büyük ihtimalle lakin şuan o kadar gerek duymuyorum ama dizi için diyebileceğim tek bir şey olsaydı, "diğerlerinden farklıydı" diyebilirim. Bu cümlem eğer izlemek veya izlememek arasında kalan kişiler tarafından okunuyorsa lütfen izleyin. Zaman kaybetmeden başlayın ve bitirin. O dostluk, yalnızlık, aile, abi kardeş, hissizlik, mutluluk ve ümitsizlik... O kadar çok şey yaşatıyor ki insana Demon Slayer... İyisiyle kötüsüyle her bir karakterde bir parça hissediyorsunuz ve bunu adeta onlar gibi yaşıyorsunuz. Ağlıyor veya mutlu oluyorsunuz. Yeri geliyor ümitsizlikten umuda adım adım ilerliyor, yeri geliyor karanlığın en dibinde beraber batıyorsunuz. Kesinlikle bir animeden çok daha fazlası. Kendi felsefesi, kendi evreni, kendi karakterleri ile bu yapıma basit bir dizi ve anime demek istemem asla. O yüzden teşekkürler Kamado, teşekkürler biricik aşklarım Nezuko ve Kanao, teşekkürler İnosuke. Şey, sana da teşekkürler dizi boyunca küfürler ettiğim ve hiç bir halta yaramayan Zenitsu. Sen olmasan da olurmuş jdbcjendjdjdjd

memoliiy 7 months ago

Bodyguard

Jed Mercurio

65 Gönderi

Öncelikle keyifli bir mini diziydi. Konu bakımından klişe gelmiş bir çok kişiye ama klişe olmasının yanında olay örgüsünün karmaşıklığı ve anlatımı diziden zerre kadar kopartmıyor insanı. Çoğu film ve dizide olduğu gibi bir takım olaylar çerçevesinde gelişen polisiye havasında gidiyor…devamıÖncelikle keyifli bir mini diziydi. Konu bakımından klişe gelmiş bir çok kişiye ama klişe olmasının yanında olay örgüsünün karmaşıklığı ve anlatımı diziden zerre kadar kopartmıyor insanı. Çoğu film ve dizide olduğu gibi bir takım olaylar çerçevesinde gelişen polisiye havasında gidiyor dizimiz ama diğer yapımlardan tek farkı, bir tık İngiliz siyasetine sağlam göndermeler ve alt metinler içermesiydi. Alt üst kavgası, terör tehlikesi, siyasal İslam'ın yavaş yavaş İngiliz topraklarına sızması gibi konular ele alınıyor dizide ama bu dediklerim sadece ilk bölüm için geçerli. Bir çok arkadaşımız benim de şaşırdığım üzere İslami kötülemek ile suçlamış yapımı. İşte hep müslümanlar terörist filan diye sallamışlar diziye lakin dizinin ana odak noktası asla bu değil. İlk bölümde bu durum olayın akışı için geçerli ve daha sonra ki bölümlerde David'in psikolojik olarak çöküntüsünü ve yaşamını ele alıyor. Elbette ki araya da iki üç polisiye girildiği zaman hiç de sırıtmayan ve keyifle 1 2 günde bitirilecek bir dizi ortaya çıkıyor. Yani İslamofobi kısmından çok vermek istediği mesaj dizinin daha farklıydı ama bir çok kişi sanırım ilk bölümün verdiği mesajı görmüş sadece. Elbette ki mini dizi olmasının da bunda etkisi var. Bunun yanında politik kısımlarını çok başarılı buldum dizinin. Alt üst ilişkisinde savrulup giden ana karakterin olaylara yaklaşımı, kendisinin de alt takımın bir parçası olup her şeyin üstünden gelerek üst kısma kafa tutması ve siyasi açıdan kimsenin aslında basit birer insandan farksız olduğunu güzel vurgulamışlar. Dizinin bende asıl vurucu olduğu noktası her an ne olacağının zerre kadar belli olmamasıydı. Evet, konu olarak çok klişe lakin bu klişeliği ip gibi ince ince işlemişler dizide. Genelde bir şeyler izlerken "şuradan bu çıkar, buradan da bu olur" tarzında söylemleri çok yapan bir insanım ama bu dizide hiç birisini yapamadım. Her an her şey olabilir kafası ile izledim ve bu çoğu dizinin verebildiği bir şey değil maalesef. Son olarak dizinin final bölümü cidden çok üst seviyedeydi. Her anı nefesim kesilerek izledim diyebilirim. Bence hak ettiğinden fazlasını almış yapımlardan değil, tam da değeri bilinmemiş türden bir dizi Bodyguard.