(@) - Raf

Öncelikle bu baskını okumuyorum, diğeri Raf'a ekli değil ve istek oluşturmaya üşendim ama okumak isteyen arkadaşlar için kesinlikle Hece Yayınları, ciltli baskısını öneririm. Arada biraz fiyat farkı var (450 TL 🫠) lakin buna kesinlikle değer. Özellikle çeviri noktasında (ilk defa…devamıÖncelikle bu baskını okumuyorum, diğeri Raf'a ekli değil ve istek oluşturmaya üşendim ama okumak isteyen arkadaşlar için kesinlikle Hece Yayınları, ciltli baskısını öneririm. Arada biraz fiyat farkı var (450 TL 🫠) lakin buna kesinlikle değer. Özellikle çeviri noktasında (ilk defa gördüm) İş Bankası baya bir batırmış diyebilirim. Neyse efenim, yoruma geçelim... Henüz bitmedi ama uzun zamandır beni bu kadar sürükleyen bir yapıt okumamıştım. Dün başladım okumaya ve şuana kadar 400. sayfaya yaklaştım (Okuduğum baskı 650 sayfa civarı) diyebilirim. Yani kitabın neredeyse yarısından fazlası bitmiş durumda. Aslında bir şiir kitabı lakin sevgili Yasin hocamla yaptığım ufak bir sohbet esnasında bu kitabın sadece bir şiir kitabı olmadığını, Osmanlı medreselerinde üst seviye öğrencilere edebi metin olarak okutulduğunu ve halk arasında bunu okuyan insanlara saygıyla yaklaşıldığı bilgisini de öğrendim. Bu bilgi bana, kitabı elime aldığımda ve okuduğum her satıra daha farklı gözle yaklaşmamı sağladı. Aslında içerik olarak bazı beyitleri manasız gelse bile bazıları o kadar ince işlenmiş ki hayran olmamak elde değil. Sözleri, hissettikleri ve düşüncesi 21. Yüzyılın dünyasına bile ışık oluyor diyebilirim Şirazi'nin. Okuduğum noktaya kadar şunu fark ettim ki, kitabın aslında iki yönü var. Tasavvuf ve dünyevi aşk. Şahsen ben dünyevi aşk beyitlerine hayran kaldım diyebilirim. İlahi aşk noktasında da çok sağlam beyitleri mevcut lakin kafiye noktasında dünyevi aşk kadar kaliteli yazılar yazdığını düşünmüyorum. Bunun yanında her geçtiğim sayfa bir öncekine dönmem için bahaneydi benim nazarımda. Bu durum git gide kalitesizleşen bir sözcük kullanımı yüzünden değil, tam aksine okunan her satırın zihinde ayrı bir yer etmesi sebebiyle oldu. Bir sayfayı beğeniyorum ve işaretliyorum, yeni sayfayı okuyup oraya geri dönüyorum. Hiçbir kitap bana bunu yaptırmamıştı açıkcası ama Şiraz'nin sözleri bunu başardı diyebilirim. Bir diğer yandan satırlarında ki sembolizm gereğinden çok ama çok fazlaydı. Şirazi bir şeyler söylüyor lakin Allah aşkıyla yanıp tutuştuğu için mi yoksa sevgilinin hasretiyle kavrulduğu için mi bunu anlaması gerçekten güç. Alt metinleri çok kuvvetli ama net bir yere çekemedim ben şahsen. Arada kaldığım satırları ise 6 kişilik koğuşumun kader mahkumlarına sordum ama her birisi bambaşka cevaplar verdi. Gerçi birisinden "Ula okuya okuya Hafız Divanı mı okuyorsun, bari Taht Oyunları serisine başla" cevabı geldi. (Zaten okuduğumu bilmiyor) Benim sayemde fantastik edebiyatına adım attığı için pek ses etmedim ama olsun, 4 bölüm izleyip fantazyada kaybolduğunu düşünmekten iyidir ses etmemek... Neyse efenim, genel manada divan okumaları yapan ya da yapmak isteyen kişilere direkt önerebileceğim birisi Şirazi. Son olarak kendisinin bir şiiri ile bitirmek isterim gönderimi. Yüzünün güneşi olmayınca ışığım kalmadı Ömürden geriye geceden başkası kalmadı Sen veda ederken o kadar çok ağladım ki Senin yüzünden uzakta gözümde nur kalmadı Hayalin gözümün önünden geçip giderken Heyhat, artık bu köşe mamur kalmadı

memoliiy 5 months ago

*Kaleme aldıklarım* Bir gün, hayatıma girecek olan o kişiye umutla... Zira seni tanımadan, sana biriken çok şey var. (Bu uzun yazıyı Evgeny Grinko'nun/Field parçasıyla okumanız önerilir...) Heyhat, çok olmuş yazmayalı. Hatta daha doğru bir tabirle iç dökmeyeli. Her yazdığım gönderiden…devamı*Kaleme aldıklarım* Bir gün, hayatıma girecek olan o kişiye umutla... Zira seni tanımadan, sana biriken çok şey var. (Bu uzun yazıyı Evgeny Grinko'nun/Field parçasıyla okumanız önerilir...) Heyhat, çok olmuş yazmayalı. Hatta daha doğru bir tabirle iç dökmeyeli. Her yazdığım gönderiden sonra bir önceki düşüncelerimi görüp nelerin değiştiğini görmek hala bana umut veriyor sanırım. Aradan 2 ay geçmiş, o zamanki yazımda ilettiğim düşüncelere bir tutam hala sağdığım lakin daha umutluyum artık. Dünyanın bu sahteliğinde yerimi çok fazla yadırgamış, kendimi hak etmediğinden daha fazla bunaltmışım. Bugün bunları yazmama iten yegane şey, asansörde duyduğum eski bir Beethoven parçası. O parçanın melodisi saniyelik olarak beni aldı götürdü ve hayatım bir film şeridi gibi gözümün önünden o kadar süratli bir şekilde geçti ki, ne olduğunu dahi anlayamadan birkaç aydınlanma yaşadım sanırım. Aydınlanma gözlerimin parıltısıyla da yaşanmadı, eskiden okuduğum bir söz ile vücud buldu. "Sonra kendi durumuma baktım, bir de ne göreyim! Dünyevî alâkalar içine dalmışım, batmışım" Bu söz şimşek gibi çaktı adeta zihnimin içinde. Yürümeye devam ettim ama zihnim bambaşka bir yerde, benden çok uzaktaydı. Nihayet yeni yeni kendine gelebildi ve bu olay üzerine düşünmeye başladı. Kendimi dualarımda değersiz hissetmenin, yaşadıklarımın ve hislerimin aslında bir çift göz uğruna değil, daha yüce bir amaç uğruna heba olmasına meyledeceğimin farkına vardı. Fakat işler beklediği gibi olmadı. Yine bir çift göze yazılar yazdım. Fakat yine şunun farkına vardım ki, ruhumun besin kaynağı sadece gözler, eller, sesler ve çehrelerde ki kıvrımlar. Ellerimi harekete geçiren farklı bir şey bulamadım henüz. Bulmalı mıyım bilmiyorum lakin tanımadığım insanlar hakkında da yazmaya başladım artık. Sık yaptığım bir şey değildir halbuki. Bugün bir dilenci gördüm ve biraz onu izledim. Kirli ellerine, solmuş gözlerine baktım. Her sabah önünden geçtiğim bu adamın hikayesini merak ettim. Daha sonra onu bile sormadan kendisine yazdım, belki de hayatı boyunca kimse onun için bir şey yazmamıştır ama ben yazdım. Fakat vermedim. Ne baktıkça huzur bulduğum, alev alev, eşsiz bir parıltıyla yanan gözlerin esiri olan kağıtları sahibine verebildim, ne de bir daha kimsenin ona yazmayacağı dilenciye... Hepsi benim için birer sanat eseri lakin dilenciden çok, her gün zihnimde daha da eşsiz bir masumlukla büyüyen ve efsunlu sesiyle beni derinden etkileyen masumluğun zihnimde ki o sanat eseri... Ona tam anlamıyla esirim... Onlar için ben sıradan bir insanım. Ne onlar beni tam olarak tanıyor, ne de ben onları. Kim bilir, belki de onlar kendilerini basit görüyor lakin onlarsız ben bir hiçim. Yazdıklarım, hissettiklerim, düşündüklerim birer hiç. Bir insana yazma arzumun temelini hala çözmeye çalışıyorum. Neden dağa taşa, çevreme yazamıyorum bilmiyorum. Hissedemiyorum, anlamsız geliyor. Fakat bir noktada bu kadar insani temeller üzerine kurulan şiirlerin de ne denli vasfı var, düşünür oldum. Düşündükçe de insansız şiirin nefes dahi alamayacağına karar kıldım ve yazmak için devam ettim düşünmeye. Zihnime bir çift göz, kulağıma bir sesin tınısı geldi. Çıkmak nedir bilmeyen, düşündükçe yazdığım, yazdıkça düşündüğüm... Şu sözleri atfeddim o nadide sanat eserine: Alemin kudreti, senin suretinde son bulur... Bir gün ulaştırır mıyım sana bu satırları bilmiyorum ama eşsiz olan bu kainatı bir çift göz bebeğinin içine sığdırabilmek, sonsuzluğu o gözaltı çukurlarına gömebilmek, dalgaların o sükunetli tınısını içinde, sesinde saklayabilmek çok güç geldi bana. Hatta bu satırları sana ulaştırmaktan daha güç... Bunu nasıl başarabildin emin değilim. Kendimi ve kalemimi bir çift göz ve ses karşısında silahsız kalan bir ordu gibi hissettim. Yine de kalemim seve seve can veriyor o eşsiz parıltıya, eşsiz tınıya. Yazarken, bir nevi kanarken saygıyla eğiliyor hepsine karşı. Belki beni bilmiyorsun, belki bilmeyeceksin, belki de bu hislerim tek bir hareketle sona erecek ve hatta beni hiç tanımayacaksın ama sen, kalemime bir yudum tat katan, gözlerimin daimi esiri, hsilerimin efendisi olarak gelip geçeceksin benden... Öyle bir senaryo ki bu, geçmişten geleceğe ait bir mektup... Bir gün buluşmak dileğiyle. Sevgiler, benden sana, senden de bana ait güzelliklerle... Memoliiy.

memoliiy 5 months ago

Loki

Kate Herron

119 Gönderi

Kısa ama öz bir anlatım yapacağım. İzlemeye çok geç kalmışım, bunu fark ettim ama geç olsun, güç olmasın derler... Neyse efenim, diziye geçelim. Marvel sinematik evreninde beni en çok etkileyen yapım kesinlikle Loki oldu. O kadar muazzam bir felsefe ve…devamı

memoliiy 6 months ago

The Oxford Handbook of Early Christian Studies

Susan Ashbrook Harvey

1 Gönderi

Elimde (tabiri caizse) köpek olan bu kitabın gönderisini atmayı o kadar çok istiyordum ki, beklediğimden de kısa sürede eklenince hemen yazmak istedim. Öncelikle halihazırda okumaya devam ediyorum bu kitabı. O yüzden bitirmiş edasıyla yazmayacağım ama yine de genel manada kitap…devamıElimde (tabiri caizse) köpek olan bu kitabın gönderisini atmayı o kadar çok istiyordum ki, beklediğimden de kısa sürede eklenince hemen yazmak istedim. Öncelikle halihazırda okumaya devam ediyorum bu kitabı. O yüzden bitirmiş edasıyla yazmayacağım ama yine de genel manada kitap hakkında yazmayı istiyorum. (600 sayfacık kaldı...) Kitap tuğla gibi ve taşıması çok zor. Keza o tuğlalık içerik bakımından da mevcut. Şimdi tuğla ne demek diyebilirsiniz. Hemen dillendirmek gerekirse... DEEEEETAAAAAY! Kendimi o kadar çok Hristiyanlık üzerinde yoğunlaştırdığımı ve birçok kaynaktan beslediğimi düşünüyordum ki bu kitap bana "hayırdır birader sen kimsin" tokadını vurdu. O kadar ama o kadar ağır bir terminoloji hazinesi var ki kitabın, her okuduğum beş satırın dört tanesini tekrar ve tekrar okumak zorunda kaldım. Bırakın Hristiyan terminolojisine hakim olmayı, İsa'nın yanında gezin tozun, belki burada yazmayan yine de onlarca şeyi oturur ve ben bunları bilmiyorum edasıyla yeniden okursunuz. Özellikle havari dönemlerinin detayları ve Pavlus noktasında ki yorumlamalar eşşsizdi. Şöyle bir baktığımda, bizim araştırmacılarımızın ya da çeviri kitaplarının bu eserin yanında o kadar sönük kaldığı ortada ki... Yani bu kitabın sadece İsa ve Papalık bağlamındaki ya da erken dönem gnostik tarikatı ve kristoloji bağlamında ki tek bir sayfalık yazısı bile bizim dilimizdeki 100 sayfalık kitapların veremediğini veriyor. Hatta belki de 200. Yine de okurken zevk aldım ama benim gibi içli dışlı bir insanı bile yer yer çok fazla bunalttı. Bu benimle de alakalı değil, konuyu seviyorum ve hakimim (sanıyordum...) ama her sayfada yeni yeni şeyler görmek ister istemez bir noktada insanın sinirini bozuyor. Okudukça cahil kaldım sözünün tam karşılığı bu kitap benim için. Bunun yanında gerçekten sağlam bir ingilizceniz yoksa hiç bulaşmayın. Ama biraz fena değil bandında bir ingilizce ve çeviriyle okunabilir bir kitap. Çeviri için Deepl'i öneririm ama ben 6 saat civarında filan uğraştım çeviri için. Yine de bazı noktalar çeviri yerine yüzüne okumayı istiyor. Olurda kafayı bozarsam bu kitabı muhakkak almak istiyorum. Şuan Üniversite kütüphanesinden istifade ediyorum ama bu kitabı almazsam gözüm açık giderim heralde. Az buz da değil ya, 3000 TL. Ama bir gün alacağım, bir gün seni benim ebedi kölem yapacağım... Seni sömüreceğim... Seni basıldığına pişman edeceğim... Tamam tamam biraz vahşice oldu. İlgisi olan varsa alsın okusun efendiler...

memoliiy 6 months ago

The Bear

Karen Joseph Adcock

60 Gönderi

Aslında beklediğimden de iyi bir diziydi. Mutfak ya da yemekle zerre alakası olmayan benim gibi insanların bile bir hayli seveceğini düşündüğüm bu yapım kesinlikle şans verilemsi gereken diziler arasında. Yapılan sanatın kaosu ve kaosun içindeki o mükemmelliyetçi davranışları izlerken bu…devamı

memoliiy 6 months ago

İnsanın Anlam Arayışı

Viktor E. Frankl

81 Gönderi

Kafama bir düşünce saplandı. Yaşamımda ilk kez onlarca şair tarafından dile getirilen, onlarca düşünür tarafından nihai bilgelik olarak ortaya konan bir gerçeği gördüm. Bu gerçeğin temeli ise insanın özleyebileceği nihai ve en yüksek hedefin sevgi olmasıydı. O anda insan şiirinin,…devamı

memoliiy 7 months ago

Shogun

Maegan Houang

42 Gönderi

"Sadece özgürlük için yaşarsan asla kendinden kurtulup özgür olamazsın" "Ölümü kabullenmek teslim olmak değildir. Çicekler sadece düştükleri için çiçektir" Bu diziyi yorumlamaya şaheser olarak gördüğüm iki alıntıyla başlamak istedim. Uzun uzun inceleme yazısı yazmayacağım, bunu zaten yapan baya bir kişi…devamı

memoliiy 7 months ago

Denemeler

Michel de Montaigne

69 Gönderi

İnsanlığın başından sonuna kadar sorulan sorulardan bir tanesidir "ben kimim, ne yapıyorum" Sahi, bunu bende bazen kendime çok sorardım ama vazgeçtim. Hayatın bir değerinin olduğu hakkında konuşup dururdum. Ne de olsa bir hayatımız var, yaşayayıp duralım. Ezelim, çiğneyelim, rezil, kepaze…devamıİnsanlığın başından sonuna kadar sorulan sorulardan bir tanesidir "ben kimim, ne yapıyorum" Sahi, bunu bende bazen kendime çok sorardım ama vazgeçtim. Hayatın bir değerinin olduğu hakkında konuşup dururdum. Ne de olsa bir hayatımız var, yaşayayıp duralım. Ezelim, çiğneyelim, rezil, kepaze edelim kendimizi ve şu kısacık hayatımızı ama ne uğruna! Önceleri ne uğruna diyemiyordum, umrumda bile değildi değerler, hisler ve sözler. Yalanlarım, kötülüklerim havalarda uçuşurdu ama ne de olsa kimse bilmez, kimse duymaz, kime ne! Hayat benim değil mi? Sanane! Aslında kibrimizin ve onun seviyesinin o kadar aşağılık, o kadar iğrenç bir noktada olduğunu anladığımda küçük de değildim. Büyüktüm, fikrlerim vardı ve zikirlerim de kibrimi destekledi. İnsan ne affetmeyi biliyor ne de affedilmeyi kabullenebiliyor, bunu anladım. Kendimi bazen asla affedemiyorum, bazılarını ise hiç affetmeyeceğim. Elbet zamanla unutulur, zamanla silinir bütün fikirler sanar insanoğlu ama hepsinden bir ders çıkarıp yoluna devam etmek sahiden de silmek midir bütün bu olanları, düşünürüm. Bazen hayat sizden çok şey alır, anlamazsınız suçunuz nedir, imtihanınız neyledir ama hiç mi imtihanın bir kurtuluşun emaresi olduğu aklımıza gelmez! Neden gelmez anlamam, etmem ama kendim için bir kurtuluş olduğu gözüyle bakmaktan başka bir çarem yok sanırım. İmtihanımı suçlarım kimi zaman, yaradana seslenirim "neden ben!" diye. Anlamam, bilemem neden bana yaşattı, neden çıkardı ve getirdi bunca rezil insanı hayatıma. Bunları yaşayarak mı kendimi yaratmamı istedi, bunlarda boğulmamı mı çözemem. Cihanı alemin sırrını, yaradanı, bu toprağın bereketini, havanın ruhunu, suyun hayatı idame ettirişini sormak bana mı kaldı! Ben kimim, neyim, ne oldum da bunları sorgular hale gelip baş kaldırdım. Pervasızca öten bülbül gibi susmazdı dilim, herkese söz, ne ettiysen et ve yeter ki çöz! Bir bildiğim buydu, ne söz ettirir ne de susmayı bilirdim. Kafamda 40 alim olup tek cahili yenemedim ya, ah o cahil ah. Günler gelir, günler geçer. Elbet unutulur, elbet gidilir ama öz ve hakikat tek gerçektir. 40 alim oldum kafamda, bir nefsimi yenemedim ya, belki de tek gerçektir hayatımın özü, anlamı. Ah o iğrenç nefsim, ah... Diğerlerini görüp, kendini onlardan daha da üstün tutan nefsim, ezildikçe daha da ezen nefsim, kötülükten kötülüğe koşarken daha da hızlanan ve asla yorulmayan nefsim. Çok düşünüp ettim, nefis nedir ve var mıdır diye. Sahi ya, yaptığım iyliklerin eseri midir nefsimi yenişim, olmayan şeyi bahane edip kendime, yokluğunu yendiğim şeyle ödüllendirdiğim çaresizlik aracım mıdır? Nedir bu illet bilemedim gitti. Bazen sevgiyi düşünürüm. Becerebilir miyim, saf ve temiz hissettirir miyim, yapabilir miyim, bu kadar kaotik düşüncelerle temiz, berrak bir hissi, duyguyu filizlendirebilir miyim, bunlardan da öte hak eder miyim diye. Ruhumun, kalbimin vereceği kararlardan korkar oldum artık. Kulaklarımın ilk kez duyduğu şeyleri son bir kez daha kaldırmaya ikisinin de ne mecali var, ne de isteği. Bir taraftan etrafıma bakıyorum, dünyaya. Seven ve sevilenden farkım yok. Onlarda insan, bende. Onlar da yalan söylüyor, bende. Peki ya neden korkuyorum, neden çekiniyorum, neden kaçıyorum bilmiyorum. Sokakta yürüyen ve hayatı boyunca kimseye tek bir iyiliği dokunmamış, yaptığı şeyler yüzünden de bir kez bile pişmanlık duymamış, kendini affetmemiş basit yaratıktan ne farkım var ki benimde? Sevmek ve sevilmek çok kolay sanarız, sonsuz ve ilelebet diye düşünürüz ama hepsi hayal ürünü. Biz kimiz ki sevilmeyi layık görüyoruz kendimize. Saf bir sevgiyi kim hak etmiş ki sen, ben ya da o hak etsin. Öfkemiz, nefretimiz, kinimiz, kustuğumuz ve kusmaktan da bıkmadığımız fesatlığımız var iken kimiz ki biz, kimiz. Nasıl olurda kabul etmesek bile bu kadar iğrenç bir varlık iken yaratandan gelen saf ve kirlenmemiş duyguyu isteyebiliyoruz kendimize anlam veremiyroum. Ellerime bakınca toz görüyorum, kir görüyorum. Bir de utanmadan sevgi mi görmeyi bekliyorum. En azından bunu söyleyebilecek cesaretim olduğunuda biliyorum, diğerlerinden farklı olduğumuda. Kendini amaçları ve istekleri doğrultusunda bu duyguyu şekillendiren bütün o insanlıktan olmadığımıda. En az onlar kadar kirli, onlardan da katbekat temiz olduğumuda. Temiz olup da vicdanımın susmamasını da bilirim, onların sesi çıkmaz iken benimki hiç susmaz. Şimdi ben miyim kötü bilmem, anlamam. Kim haklı, kim haksız artık ne biliyorum, ne de bilmek istiyorum. "Aynı atın yürüyüşü bir rahat gelir bana, bir rahatsız; aynı yolu bir uzun bulurum, bir kısa; aynı biçim bir hoşuma gider, bir zıddıma. … Bugün sevindiğim şeye yarın üzülebilirim. İçimde durmadan değişen, ele avuca sığmayan bir sürü duygu." Der Montaigne ve ekler: "İnsan her yerde hep o insandır ve bir insanın özünde soyluluk olmadı mı, dünyanın tacını giyse yine çıplak kalır" Şimdi kendime baktığımda o tacı takıyor muyum bilmiyorum, çıplak mıyım hiç bilmiyorum. Ruhumu ve irademi terbiye etmek beni iyi mi yapiyor onu da bilmiyorum. Gerçi ne terbiyesi, gün be gün böyleyim diye rahat hissediyorum. Daha da çok istiyorum. Yine de sadece tek bir şey biliyorum sanırım. O da manevi huzuru bulamadığım, ruhumun beni yiyip bitirmesi. Uçsuz ve bucaksız bu dünyada en ufak bir yol görmemek... Bütün bunlar beni daha da kötü yapıyor. Bazen sırf bu düşüncemi yaradılışımızın cılızlığına bağlıyorum. O kadar güçsüzüz ki aslında, iyi bir amaç için kötülük yapıyoruz ve bunu da şartlara bağlıyoruz. Aslında ne rezil, ne utanmaz insanlarız ama asla kabul etmiyoruz. Ne sevgimiz var, ne de şefkatimiz. Bitmek bilmeyen kibir ve nefret yüzünden başkalarının kötülüğünden zevk alıyrouz. Hepsini geçtim, kendimize yaptığımız kötülüğe duyarsız kalıyoruz. Buraya kadar okuyan kişi olacağını düşünmüyorum ama sizlere bir soru sormak istiyorum. Sahi ya, biz mi kotüyüz yoksa bizi kötü yapan elimizde olmadan geldiğimiz bu dünyanın imtihanımı, önümüze bir anda sundukları mı? Hepsinden ziyade rezziklik üstüne rezziklik abidesi olan nefsimiz mi? Umarım ilk başta kendimden başlayarak iyi bir insan olma yolunda emin adımlarla gider, ruhumu besleyebilecek bir araç, sevgi, düşünce, uğraş (artık ne olursa) bulabilirim. Umarım sizlerde hayatın değerini, sözlerinizin değersizliğini değerleştirmeyi, tam manası ile iyi bir insan olabilmeyi başarırsınız. Sevgiler, saygılar...

memoliiy 7 months ago

Kıyamet

Francis Ford Coppola

19 Gönderi

Bu filmi izlerken adeta "Bands Of Brothers" ve "I'm Westen nichts Neues" izliyor muşum hissi yakamı bırakmadı. Elbette bu film daha eski, hatta belki de "Savaş Psikolojisi" noktasında öncü olmuş bir yapım olabilir ama birbirlerine o kadar benzer bir yapı,…devamı

memoliiy 7 months ago

Benedetta

Paul Verhoeven

15 Gönderi

Çok ama çok ağır bir yapım. Klasik bir Hristiyan felsefesi ya da klise öğretisini anlatmanın çok daha ötesinde, İsa'nın bambaşka bir tezahürünü sunuyor bu film bizlere. Herkesin bildiği ilahi sevgi, aşk, bağışlanma kavramlarına çok farklı bir perspektiften bakmamızı sağlıyor da…devamı