Öncelikle keyifli bir mini diziydi. Konu bakımından klişe gelmiş bir çok kişiye ama klişe olmasının yanında olay örgüsünün karmaşıklığı ve anlatımı diziden zerre kadar kopartmıyor insanı. Çoğu film ve dizide olduğu gibi bir takım olaylar çerçevesinde gelişen polisiye havasında gidiyor…devamıÖncelikle keyifli bir mini diziydi. Konu bakımından klişe gelmiş bir çok kişiye ama klişe olmasının yanında olay örgüsünün karmaşıklığı ve anlatımı diziden zerre kadar kopartmıyor insanı. Çoğu film ve dizide olduğu gibi bir takım olaylar çerçevesinde gelişen polisiye havasında gidiyor dizimiz ama diğer yapımlardan tek farkı, bir tık İngiliz siyasetine sağlam göndermeler ve alt metinler içermesiydi. Alt üst kavgası, terör tehlikesi, siyasal İslam'ın yavaş yavaş İngiliz topraklarına sızması gibi konular ele alınıyor dizide ama bu dediklerim sadece ilk bölüm için geçerli. Bir çok arkadaşımız benim de şaşırdığım üzere İslami kötülemek ile suçlamış yapımı. İşte hep müslümanlar terörist filan diye sallamışlar diziye lakin dizinin ana odak noktası asla bu değil. İlk bölümde bu durum olayın akışı için geçerli ve daha sonra ki bölümlerde David'in psikolojik olarak çöküntüsünü ve yaşamını ele alıyor. Elbette ki araya da iki üç polisiye girildiği zaman hiç de sırıtmayan ve keyifle 1 2 günde bitirilecek bir dizi ortaya çıkıyor.
Yani İslamofobi kısmından çok vermek istediği mesaj dizinin daha farklıydı ama bir çok kişi sanırım ilk bölümün verdiği mesajı görmüş sadece. Elbette ki mini dizi olmasının da bunda etkisi var. Bunun yanında politik kısımlarını çok başarılı buldum dizinin. Alt üst ilişkisinde savrulup giden ana karakterin olaylara yaklaşımı, kendisinin de alt takımın bir parçası olup her şeyin üstünden gelerek üst kısma kafa tutması ve siyasi açıdan kimsenin aslında basit birer insandan farksız olduğunu güzel vurgulamışlar.
Dizinin bende asıl vurucu olduğu noktası her an ne olacağının zerre kadar belli olmamasıydı. Evet, konu olarak çok klişe lakin bu klişeliği ip gibi ince ince işlemişler dizide. Genelde bir şeyler izlerken "şuradan bu çıkar, buradan da bu olur" tarzında söylemleri çok yapan bir insanım ama bu dizide hiç birisini yapamadım. Her an her şey olabilir kafası ile izledim ve bu çoğu dizinin verebildiği bir şey değil maalesef. Son olarak dizinin final bölümü cidden çok üst seviyedeydi. Her anı nefesim kesilerek izledim diyebilirim. Bence hak ettiğinden fazlasını almış yapımlardan değil, tam da değeri bilinmemiş türden bir dizi Bodyguard.
Web yapım aşamasındadır.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
Öncelikle keyifli bir mini diziydi. Konu bakımından klişe gelmiş bir çok kişiye ama klişe olmasının yanında olay örgüsünün karmaşıklığı ve anlatımı diziden zerre kadar kopartmıyor insanı. Çoğu film ve dizide olduğu gibi bir takım olaylar çerçevesinde gelişen polisiye havasında gidiyor…devamı
"Sadece derin sevgisi olanlar derin acıları hissedebilir" der Tolstoy ve Dostoyevski'de şu sözleri ile onu destekler: "Büyük bir akla ve derin bir yüreğe sahip olanlar için acı çekmek, kaçınılmazdır. Fazla düşünmek ise bir hastalıktır"
Kitaptan bağımsız, Rus Edebiyatı denildiğinde aklıma…devamı"Sadece derin sevgisi olanlar derin acıları hissedebilir" der Tolstoy ve Dostoyevski'de şu sözleri ile onu destekler: "Büyük bir akla ve derin bir yüreğe sahip olanlar için acı çekmek, kaçınılmazdır. Fazla düşünmek ise bir hastalıktır"
Kitaptan bağımsız, Rus Edebiyatı denildiğinde aklıma ilk gelen sözler ile başlamak istedim yazıma. Uzun süredir Dostoyevski okumuyordum. Bilhassa okumak denmez buna, kaçıyordum. Dostoyevski okumanın bir zamanı, bir yaşı var görüşündeyim şahsen ve kendimde henüz o şeyi görmüyordum. Bu bir çoğu kişi için saçma gelir mi bilmiyorum ama bana göre belli başlı yazarların mutlaka bir yaşı, bir yeri vardır çünkü şuan okuyacağım ve kitaptan aldığım tecrübe ile 25 yaşına geldiğimde alacağım tecrübe arasında çok fark olacağını düşünüyorum.
Yine de bütün bu düşüncelerden arınıp bir şans vermek istedim Dostoyevski'ye ve açıkçası çok beğendim. Elbette ki şaşırmadım bu duruma ama özellikle buraya yazma sebeplerimden bir tanesi, tam bu gönderiden bir sene sonra, tekrar aynı okumayı yapıp ne denli fikirimin değiştiğine bakmak. Neyse efenim, kitaba geçelim.
Öncelikle kitabın isminden bağımsız bir şey beklemiyordum eserde ama Bir Yazarın Günlüğünde Dostoyevski bize aileden bir dost, bir kardeş, belki de bir baba figürü ile geliyor. Bunlardan önce de bu eserin bir roman, hikaye veya anı olmadığını belirtmem gerekiyor. Belirli aralıklarla çıkartılan bir derginin birleştirilmiş hali sadece. Elbette bende öğrenince baya bir ilgimi düşürdüm, istediğim şeyi bulamayacağımı sandım ama yanılmışım. Öncelikle o dönemin Siyasal rejimine ve Sosyoekonomik kısmına kitapta çok dahil olduğunu görüyoruz. Satırlar arasında gidip gelirken o romancı havası bir anda sönüyor ve yerini adeta bir politika adamı yer alıyor gibi hissettim yer yer ve bu beni bir tık üzdü. Öncelikle edebi kalemine kimse laf edemez, yazıları her daim birer başyapıt ama sosyal olayları çözümlemede ki sığ düşünce yapısı kendini çok belli ediyordu. Dostoyevski'ye oranla benim gibi basit bir insanın üstada bu açıdan sığ demesi ne kadar doğru bilinmez ama ben okurken böyle hissettim ndnxkdncjdndjc
Fakat belirttiğim gibi, elbette kaleminin o ağır hissiyatı bu kitapta da yer yer mevcut. Sosyal çözümlemeleri dışında kalan kısımlarda Dostoyevski'nin de aslında bir insan olduğunu, vatanını seven bir birey olduğunu görüyoruz. Kısacası senden ve benden. Kendisi de bunları dile getirirken, bir yandan da insanın iç dünyası hakkında ki sözleri ile beraber çok farklı alanlara kaydı kitap. Elbette ki şaşırdım ve eser bir anda yoğunlaşmaya, insan psikolojisine girmeye başladı. Tabiki "işte şimdi sıçtım" dedim kendi kendime ve haklı da çıktım. Abi adamın kalemi cidden farklı ya. Tolstoy kadar anlatmak istediğini anlatayım derdi yok kesinlikle. Cümlelerde ki karmaşıklık, sözlerde ki anlam ve o anlamı anlamak için öğrenilmesi gereken bir çok şey derken işin içinden çıkamadım ama yine de okumaya devam ettim. Bitirdiğimde ise bu eserin külliyatın son parçası olduğunu ve her şey bittikten sonra okunması gerektiğini öğrendim. Yine de keyifliydi kalemi. Kitabı önerir miyim, önermem. Kitabı beğenmediğim için değil, beğendim lakin en azından külliyatın sonuna gelmeyenler için diyorum. Bunun dışında kesinlikle sağlam bir kafa, siyasal, edebi bir olgunluk gerektiriyor kitap. "Şşş, ver bana şuradan bir Dostoyevski'de okuyam" diyenlerden değilseniz eğer, en son okumanızı öneririm bu eseri. Benim yaptığımı yapmayın jsbfkdndjdjf
Bu şekilde yapmasanız da, ya da beni dinlemeyip yapsanız da elbet kıyıda köşede, bir yerlerden muhakkak kendinize bir çok şey katabileceğiniz bir eser. Yani şöyle bir bakayım diyip 100 sayfa karıştırın, elbet dikkatinizi çeker, bir şeyler öğrenirsiniz. Bu açıdan bakıldığında dolu dolu bir eser ama ne derece kişiye uygun olur, elbet orasını eninde sonunda siz değerli Raf ahalisine kalmış.
Ufak bir soru cevap yapmak istiyorum. Bu konuda insanların neler yaptığını ve nasıl düşündüğü konusunda, özellikle de Raf'ta ki kişilerden neler çıkacağını merak ediyorum :)
1)- Biriktirmekten, toplamaktan ya da almaktan bir türlü vazgeçemediğiniz bir koleksiyonunuz var mı? Varsa nedir..…devamıUfak bir soru cevap yapmak istiyorum. Bu konuda insanların neler yaptığını ve nasıl düşündüğü konusunda, özellikle de Raf'ta ki kişilerden neler çıkacağını merak ediyorum :)
1)- Biriktirmekten, toplamaktan ya da almaktan bir türlü vazgeçemediğiniz bir koleksiyonunuz var mı? Varsa nedir.. Ya da en azından şuan yapamadığınız ama imkan bulduğunuzda yapmak istediğiniz..
2)- Bir dizi veya filmde seneryoyu ve işleyişi tamamen değiştirmek için tek bir hamleniz var. Bu hangi film olurdu ve nasıl yapardınız?
3)- Dünya tarihinin genelini ele aldığımızda, tek bir odada istediğiniz 3 kişi ile kalacaksınız ve o kişiler size istediğiniz konuda 1 saatlik bir deneyim sunacak. Bu kişiler kim olurdu ve ne isterdiniz?
Öncelikle film tam anlamıyla klişe geldi benim gözüme. Buram buram ne olacağı, neyin nasıl halledileceği ve olan her şey sanki izleyiciye altın tepsi ile sunulmuş gibiydi benim için. Klasik bir iblis gelir, olaylar gelişir, kutsal ruh ve İsa yardımı ile…devamıÖncelikle film tam anlamıyla klişe geldi benim gözüme. Buram buram ne olacağı, neyin nasıl halledileceği ve olan her şey sanki izleyiciye altın tepsi ile sunulmuş gibiydi benim için. Klasik bir iblis gelir, olaylar gelişir, kutsal ruh ve İsa yardımı ile kurtulurlar ve mutlu son ile biter her şey. Bu zaten beklediğim bir durumdu ama filmde ki bir çok mantık hatası gözümü kanattı diyebilirim.
Abi öncelikle sen yüceler yücesi şeytansın değil mi? Düşmüş melek, bir çok güce sahip, kötü de olsan kutsal bir varlıksın değil mi? Senin vazifen veya görevin 15 yaşında ki ergenleri kovalayıp üstüne onları yakalayamamak mı? Daha 15 dakika önce ahkam kesip milleti oradan oraya savuran şeytan, onu bunu öldüren ve yakan şeytan, bir anda süt dökmüş kedi edasıyla sanki top peşinden koşuyordu filmde. Hadi onu da geçtim, her mite, her efsaneye veya destana, her dine ve neredeyse bulunmadık kalıp veya şekil kalmamış ve her şeyin içinde olan bir şeytan, cidden Hristiyanlık tarihinin en kötü figürü olan keçiye mi kaldı. Tamam, ona da kalsın. O da problem değil. Ya abi, iki üç ergenin seni oyuna getirip tokatlaması da artık saçmalığın en büyük noktası ya. Belli bir yere kadar sakin sakin izlemeye devam etmeye çalıştım ama artık bu noktalara geldiğinde olaylar dayanamadım. Neredeyse hiç bir filmde veya dizide iki üç "Kutsal ruh ve İsa" diyip de durdurulan bir iblis veya kötü varlık gördünüz mü? Yok. Ama burada anam babam kutsal mutsal diyince iblis süt dökmüş kediye dönüyor ya. Bu kadar da büyütülen bir olayı küçültmenin ve sürekli iyiler kazanır mantığı ile olay örgüsünün ve filmin sonuna sıçmayı acilen bırakması gerekiyor yönetmenlerin. Zaten ilk filmi de izlemiş birisi olarak giriş ve gelişme dahil olmak üzere ilk 40 dakika 1. Filmin birebir kopyasını izliyormuş hissi uyandırdı bende. İnsan az da olsa farklılık, biraz yorum katabilmeli filme. Açık konuşayım, senaryoyu ben yazsam çok daha iyi bir iş çıkarırdım diye düşünüyorum. En azından bu kadar klişelerde boğmazdım yapımı. Özellikle sonu ise benim için tam bir felaketti. Eee, erkek kızı kurtardı, şimdi de kız erkeği kurtardı ve bitti. Ulan klişelerden yakınıyorum ama bari sonu için klişe bir şey yapıp güzel bir sevgi ile kapatsaydınız filmi. Gerçekten filme çok doluyum arkadaşlar. Korku öğelerini geçtim, onlara lafım yok, iyiydi lakin bu kadar tezatlığın olduğu bir filmde korku öğelerini konuşmak mantıksız geliyor bana. Bu bütçe ile o korku öğelerini fareli köyün fülütçüsüde yapar bana göre. Neyse efenim, gitmenize ve izlemenize çok değecek bir yapım değil. Özellikle de sinema biletlerinin 100-150 arası olduğu bu dönemde hiç gitmeyin daha iyi. Film için tek olumlu konuşabileceğim taraf, sinema sektörünün tamamen ölü olması ile beraber salonun tamamen boş olması ve koskoca salonda tek başıma korkuyu bana iliklerime kadar hissettirmesi. Korku konusunda filme en ufak bir sözüm yok ama dediğim gibi bu kadar mantık hatası olduğunda korku öğelerinin pek bir önemi kalmıyor benim gözümde.
Uzun zaman önce başladı bu büyücülük sevdası. Elbette ki Harry Potter üstünden gelmemişti bu ama Harry Potter sayesinde uzun zamandır hala ilk sıcaklığı gibi koruyor beni. Bilmiyorum sizde de öyle mi ama bir çok fantastik evren okudum, izledim ve yorumladım…devamıUzun zaman önce başladı bu büyücülük sevdası. Elbette ki Harry Potter üstünden gelmemişti bu ama Harry Potter sayesinde uzun zamandır hala ilk sıcaklığı gibi koruyor beni. Bilmiyorum sizde de öyle mi ama bir çok fantastik evren okudum, izledim ve yorumladım fakat hiç bir evren bana bu kadar tatlı, minnoş ve huzurlu bir aile ortamı vermedi. Özellikle ilk 3, hatta zorlarsan 4. film ve kitap için geçerli bu durum. Bende her daim yerleri ayrı olan bu film ve kitaplar ne zaman sıkılsam, iki üç sayfa çevirip bi yarım saat izleme ile derdimi tasamı unutturuyor bana. İçim garip bir şekilde eskilere, huzurlu olduğum zamanlara gidiyor. Belki de hala anılarda yaşamanın verdiği o uyuşukluğu tekrardan almak ve bunu belli bir haza çevirmektir hislerimin sebebi ama bunu bilmiyorum. Her şekilde soğukta içilen ve içini yumuşatan güzel bir çorba gibidir benim için Harry Potter. Önceden çok fazla ön yargım vardı seriye karşı. "Ergen ve popüler kültür serisi yavv" dediğim dönemlerde Tolkien, G.R.R Martin, Ursula K. Le Guin gibi ağır abilerime ve ablalarıma dövdürüyordum seriyi. Yalın, anlamı olamayan ve alt yapı olarak diğer fantastik eserlerin yanında oyuncak gibi kaldığını ve bu şekli ile çok abartıldığını düşünüyordum.
Gel zaman git zaman, yeni okumalar ve yeni bakış açıları derken zamanla evrene daha da bağlanmaya, tekrar okumalarına başladım. Bir yandan da izlemeyle beraber bu evrene kapağı iyice attım. Haliyle en sonunda "Asla olmam, bu ne ya" dediğim bir büyücü olup, kabul mektubu beklemeye başladım ve hala bekliyorum. Bunun bir çok sebebi var elbette ama benim için en büyük unsuru saf ve temiz arkadaşlık duygusu, yaratılan evrenin ister istemez çirkinlik ve kargaşadan uzak olması (En azından ilk 3 film ve kitap için). Uzun zamandır sade ve kendi yağında kavrulan şeylere bir ilgi ve özlem duymaya başladım, bu sebeple bilmiyorum ama evrenin yeri bende her daim ayrıdır.
Neyse efenim, gel gelelim kitaba. Öncelikle kitap ve film arasında bir çok şey, hatta neredeyse her şey aynı. Bir çok uyarlamada bu kadar kitaba sadık bir film bulmak zor olur ama Harry Potter bu konuda belli bir kalıptan çıkmadan kitabı filme güzel uyarlamıştır. Elbette bunun sebebi J.K Rowling'in işin içinden hiç bir zaman çıkmaması. Bunun yanı sıra aktarmalar arasında en ufak bir sorun olmamasına rağmen karakterlerin davranışları ve filmlerde ki tavırları gözümü çok yordu. Kitap biraz daha çocuk tavırları sergileyen büyükler ile giderken filmde bu tam tersi. Elbette çocuk kitabı olarak çıkmasının ana temel sebeplerinden biride bu ama bu durumu da filme katmalarını, tamamen olmasa da biraz hissettirmelerini beklerdim.
Bütün bunların dışında son olarak eklemek istediğim diğer ve son eksikliği ise bu kitapların baskı problemi. Aloooo, bu kitapların özel baskılarına noldu ya? Önceden ilk 4 kitabın muazzam bir ciltli ve özel baskısı vardı. Hevesle 5. Kitabını bekliyordum ama şimdi o ilk 4 kitaptan da mahrum bırakıldım. Bunun yanında özellikle Sihir Tarihi ve Sihir Tarihinde Bir yolculuk kitaplarını zaten bulmak hepten imkansız. En nefret ettiğim durum olan kitapların kara borsaya düşmesi durumundan hat safada yararlanıyor bu eserler. İlk 4 özel baskı ve Sihir Tarihinde Bir Yolculuk kitaplarına erişme şansına sahip oldum zamanında, koleksiyonuma eklemiştim lakin Sihir Tarihi ukte olarak kaldı. Umarım YKY basar diyeceğim ama uzun zamandır galiba pek de umursamıyorlar :)
Öncelikle Adolf Hitler dediğimizde hepimizin aklına sadece ve sadece "Yahudi katili, Irkçı, faşist, dünya üzerinde bulunan en büyük katil" gibi sözler geliyor. Elbette bu kişiden kişiye değişmekle beraber büyük bir çoğunluk bu şekilde düşündüğü için artık bir nevi kalıplaşmış bir…devamıÖncelikle Adolf Hitler dediğimizde hepimizin aklına sadece ve sadece "Yahudi katili, Irkçı, faşist, dünya üzerinde bulunan en büyük katil" gibi sözler geliyor. Elbette bu kişiden kişiye değişmekle beraber büyük bir çoğunluk bu şekilde düşündüğü için artık bir nevi kalıplaşmış bir ifade diyebilirim bu sözlere. Peki ya gerçekler? Öncelikle bu yorumun tamamen öznel bir ifade içerdiğini söylemem gerekiyor. Bunun yanında ne ırkçılıkla en ufak bir alakam var, ne de nazi propagandası yapacağım burada ama abi, Hitler haklı. Hiç unutmuyorum, bundan bir sene önce yine bu kitap gönderisinin (ama başka arkadaşımızın yazdığı..) altına bir yorum yazmışım ve Kavgam'ı bir daha okuduğumda, fikirlerimin ne denli değiştiğini gördüm. Bu sebeple bir gönderi yazmaya karar verdim. Aradan neredeyse bir sene geçmişti ve bu kadar fikir ayrılığının nasıl oluştuğunu düşündüğümde kendimin de kısmi bir ırkçı olduğunu kabul ederek iç hesaplaşmamı sonlandırmıştım jsbxjdndjd Üstteki ırkçılık ile bir alakamın olmaması sözü de tamamen dozumu korumak şartıyla olduğunu söylemem gerekir sjdnkdjdjd Neyse efenim, kitaba geçelim.
Öncelikle o zaman ki Almanya, gelen hiç bir politikacı tarafından bir gül bahçesi istemiyordu ve bunda da pek tabi haklılardı. O dönem Almanya'da bir çok problem mevcuttu ve halk tükenmişti. İntikam ve bir kurtuluş isteniyordu. Elbette her şeyi sil baştan yapacak bir kahraman için canlarını vermeye hazırlardı ve bu kahraman da Adolf Hitler'di. Öncelikle Hitler dediğimiz adam tam anlamıyla milliyetçi bir yapıya sahip, vatan millet aşkıyla yanıp tutuşan birisi. Yani kısacası senden benden bir insan. Cephede olanları yaşamış ve bunları kendine bir hedef olarak çizmiş, kendi bakış açısıyla da hayata bir yemin etmişti. Bu da "nazi katliamı" veya "soykırım" değil, güçlü bir Alman imparatorluğuydu... Kısacası tek vatan, tek bayrak, dünya hakimiyeti gibi kavramlar içeren bu bakış açısını yapmayan hangi büyük imlaratorluk veya devlet var ki? Kimse. Osmanlı'dan tutun da Çin'e, oradan da Rusya'ya, Rusya'dan Moğollar'a kadar giden ve bir çok milletin katıldığı bu durum kimse için yabancı değil. Ama arada ki tek fark bence Nazi olaylarını çok sağlam bir şekilde, istedikleri gibi anlattılar. Her devlet milyonlarca insanı göz göre göre öldürdü, her devlet milyonlarca insana işkence etti. Her devlet kendi sınırlarını genişletmek için milyonlarca insana zulüm yaptı ve o insanları üstüne katletti. Bu ister gaz odalarında boğulmak olsun, ister kafalarına sıkılarak öldürülmek olsun. Kısacası her devlet, bir Nazi İmparatorluğuydu... Aslında Hitler'de kitabında bundan söz ediyor bazı alanlarda. Ailevi yaşantısı bir yana, askeri başarısı ve hikayesi şahsen etkileyici bir kişilik. Kitabı okurken bazı yerlerde yöntemlerine hak vermesem bile çoğu konuda ki görüşleri ve yöntemleri o zamanın şartlarında olması gerekenden de iyi bir seçenek. Ama toplumda maalesef ki "Yahudiler işkence gördü yav" zırvalığı bitmiyor arkadaşlar. Bir ülke, bir millet, kendi kurtuluşu için, kendi sınırlarını büyütmek adına yapmayacağı şey yoktur. O dönem şartları da böyleydi ve Adolf Hitler'de bana göre bunu yaptı. Yine o dönemin Amerika'sı, Rusya'sı ve Japonya'sı, isim olarakta Stalin veya Mao Zedong gibi bir çok devlet veya devlet adamı da aynı politikayı işliyor ama yöntemlerini bu kadar sert göstermiyordu. O zamanların bu büyük devletleri sizce Nazilerin yaptığını yapmıyor muydu? "Yapmıyor" diyorsanız Klaus P. Fischer'in "Nazi Almanyası: Yeni Bir Tarih" ve Jane Caplan'ın, "1933-1945 Hitler Almanyası" kitaplarını okumaya davet ediyorum. Kısacası Nazilerin o şanlı Amerika gruhu veya Sovyetlerden en ufak bir farkı yoktu. Sadece Joseph Goebbels her ne kadar milliyetçi propagandayı mükemmel yönetmiş olsa da bu konularda diğer ülkelere oranla başarısız olmuştu. Bu da Nazi toplumunu bir lekeymiş gibi gösterdi tarih boyunca. Anlatım şekli olarak bu durum bir çok tarihçide de böyleydi. Bunu Akdeniz Üniversitesine gelen ve o zamanda da yanlış hatırlamıyorsam ODTÜ ya da Ankara Üniversitelerinden birinde öğretim üyesi olan bir profesöre sorduğum soru ile netleştirmiştim. Kendisinin de Tarih alanında ki özel çalışmaları "I.ve II. Dünya Savaşı Tarihi" üzerine olduğunu belirteyim. Kısaca kendisi "Okuduğunuz kaynak, sizin görüşünüzü benimser. İster Nazi Propagandası okuyun, ister Yahudi güzellemesi, eninde sonunda binlerce kaynak bitirseniz dahi karar ve yöntem sizin aklınızdan geçenlerdir. Tarih dediğimiz şey, herkesin belirttiği gibi tarafsız veya objektif değildir, olamazdır. Kısacası Nazilerin haklılığı senin düşüncene, yaşadığın olaylara ve okuduğun şeylere bağlıdır" demişti. Böyle bir cevap beklemiyordum ve üstüne baya bir düşünmüştüm. Haklı buldum şahsen. O dönem Türkiye'si göz önünde bulundurulduğunda ve şahsen aynı yöntemleri biz yapmış olsak bence bütün bunlar ile gururlanırdık ama şuan Hitler bir günah keçisinden başka bir şey değil herkesin gözünde. Neyse efenim, öznel yorumları bir kenara bırakalım ve kitabımıza devam edelim. Anlatım tarzı ve edebi kalem olarak Hitler'in yazım tarzı, üslubu ve anlatım şekli gayet yeterli. O dönemin siyasetçi tavrından çok bir yazar havası ile yazdığını söylemem gerekiyor ama bazı yerlerde ki o coşku çok fazla göz yoruyor diyebilirim. Bir tık anlatımsal uçmalar çok fazla kitapta. Bunun yanı sıra Aile ilişkilerinde ki duygusallığı ve hayal kırıklıklarını okurken insan üzülüyor, sinirleniyor ve bir yandan Adolf'un alt yapısının nerelerden ve nasıl geldiğini görmek sevindiriyordu okurken beni. Çoğu yer garip bir şekilde, üstüne benim şaşırdığım bir şekilde bağlantılıydı ve Adolf Hitler'in bu kadar da özenli ve düzenli bir anlatım yapacağını düşünmüyordum. Bunun yanı sıra Modern ve üst ırk Alman toplumu hakkında ki yöntemleri, siyasi ideolojisinin nelere dayandığı ve bu dayanakların nasıl savunulduğunu hem topluma, hemde okuyucuya güzel anlatıyor.
"Ben bugün yalnız şu anlayışa göre hareket ediyorum: Kaybedilen topraklar yaygaracı parlamenterlerin keskin dilleri ile geri alınmaz, bu topraklar ancak keskin kılıçlarla, kanlı kavgalarla geri alınabilir."
Bana göre Hitler sağlam bir devlet adamı. Hemde tarihin görüp görebileceği en sağlam zekaya ve kabileyete sahip devlet adamlarından. Bunun bilincinde olmak zor bir iş ve bunu da dizginlemediği için bu kadar kötü imaja sahip. Yok olmuş bir milleti küllerinden yeniden yaratmadı Churchill veya Stalin, bütün bir toplumu tek bir yürek altında şuan ki ileri bir devlet anlayışına sürüklemedi Mussolini veya Roosevelt. Bunu sadece Hitler başardı. Sıfır, bitmiş bir altyapı ile bu noktaya getirdi. Savaşın sonu kötü de bitmiş olsa o atılan sağlam temeller sayesinde şuan ki Almanya bu durumda ama kimse kabul etmek istemiyor. Neden? Herkesin yaptığını Hitler sağlam bir propaganda ile kapatamadı diye. Bana göre yeri ve zamanı geldiğine her devlete bir tane ressam atanması gerekiyor.
Aşırı kararlı bir insan olarak bir hafta öncesinde ani bir sebep sonuç ilişkisi sebebiyle bıraktığım Raf'a tekrardan geri dönme kararı aldım ve haliyle bir şeyler yazmadan da durmak istemedim. Umarım burası, dizi ve film izleme isteği, bir şeyler okuyup yazma…devamıAşırı kararlı bir insan olarak bir hafta öncesinde ani bir sebep sonuç ilişkisi sebebiyle bıraktığım Raf'a tekrardan geri dönme kararı aldım ve haliyle bir şeyler yazmadan da durmak istemedim. Umarım burası, dizi ve film izleme isteği, bir şeyler okuyup yazma hevesi çalışma azmimi söndürmez diyelim ve yorumumuza geçelim :)
Öncelikle "Türk Yapımı" sözü geçtiğinde, bir yerlerde okuduğumda veya duyduğumda mutlaka ve mutlaka bir şeylerin kötü olacağını düşünüyorum. Daha doğrusu düşünüyordum. Çünkü açık konuşmak gerekirse millet olarak 'bana göre' kaliteli yapımlarımız iki elin parmak sayısını belki zor geçer, belki geçmez. Çoğu yapımımız çok klişe, kalitesiz ve buram buram vasatlık kokuyor. Elbet istisnaları var ama bunlar kaideyi değiştirmiyor. Açık konuşmak gerekirse, benim dizi ve film anlayışımda, hatta belli başlı yazarlar dışında ki kitaplarda Türk ırkcılığım mevcut. Elbet bunu keyfi veya isteyerek yapmıyorum ama bir türlü o diğer şeylerden aldığım tat, birikim, haz ve heves bu Anadolu toprağından gelmiyor. (Bu arada Batı'nın da köpeği değilim, orası ayrı bir konu nsndkdnkdkd) Uzun zamandır bu düşüncelere sahip, olabildiğince bu tarz yapımlardan kaçan bir insan olarak Prens dizisi beni benden aldı diyebilirim. Şu zamana kadar klişe olmuş, TV ekranlarında yüzlerce bölüme giden yapımların güya efsaneleşmiş şeylerinin yanında bu dizi bence şaheser kaldı diyebilirim. Konu olarak zaten bu tarzda bir şeyler çıkartmıyoruz. Bunun yanında çıkartsak dahi belli bir kalitenin üstüne asla çıkamıyor ama Prens kesinlikle bu kalıplaşmış hislerimi ve düşüncelerimi yıktı geçti. Çok net bir biçimde benim gibi düşünen bir insanı bile içine cektiyse bu dizi, şahsi fikrim kesinlikle izlenmesinden yana. Üstüne bir de hafif bir tarih ve ortaçağ merakınız var ise yemede yanında yat kıvamında oturup bölümden bölüme geçebilirsiniz. Absürt komedisi bence çok yerindeydi. Hatta belli başlı yerlerinde dönem ile alakasız olmasına rağmen Game Of Thornes'a bile gönderme yapıldığında şaştım kaldım. Çok fazla ince espiriye sahip, bol bol absürt mizahın yer aldığı, tarihi ister sevin ister sevmeyin ama herkesin beğenerek izleyebileceği bir yapım Prens.
Bu kitabı ilk olarak Antalya'da bulunan ve en nefret ettiğim kütüphane olan Doğan Hızlan'da görmüştüm. Ciltli olmasının yanında suratına bakılacak bir hali bile yoktu. Üzülmüştüm, "tozlu rafların arasında yitip giden bir eser daha" diye düşündüm kendimce ve fotoğrafını çektim. Kim…devamıBu kitabı ilk olarak Antalya'da bulunan ve en nefret ettiğim kütüphane olan Doğan Hızlan'da görmüştüm. Ciltli olmasının yanında suratına bakılacak bir hali bile yoktu. Üzülmüştüm, "tozlu rafların arasında yitip giden bir eser daha" diye düşündüm kendimce ve fotoğrafını çektim. Kim bilir belki okurum düşünceleri ile çıkmıştım kütüphaneden. Galerimi karıştırırken fark ettim ve çektiğim fotoğrafın üstünden tam olarak bir sene geçmiş. Bunun üzerine bir hafta önce de sipariş verdim ve en nihayetinde geçte olsa buluştuk kendisiyle. Tabi hasarlı gelmesi, BKM'ye sövmeler eşliğinde paketi açıp direkt başladım okumaya. Öncelikle basit bir "Bizans Dünyası" edebiyatı yok kitapta. O kültürü direkt okuyucuya aktarmak yerine kitaba yavaş yavaş dahil oluyorsunuz. Kronolojik bir şekilde sosyal hayattan yaşam tarzına, oradan evrilip savaş meydanlarına, oradan da saray entrikalarının bulunduğu ana kısıma kadar her şey güzel ilerliyor kitapta. Fakat tek sıkıntısı bu güzelim eserin dilinin ağır olması ve o kadar detayın içinde okuyucuyu boğması. Bunun dışında bir diğer eleştireceğim konu her sayfada yeni bir şey öğrenmenin hazzı bir yana, diğer sayfada öyle bir olay anlatılıyor ki, "Abi bu eleman ne alaka, sen kimsin" oluyoruz. Evet bir çok olay dönüyor kitapta, olaylar tarihsel bir şekilde aktarılıyor ama bunun alt yapısı okuyucuya asla verilmiyor. En basitinden bir örnek vermek istiyorum. Klasik saray hayatında ki imparatoriçe anlatılıyor. Şaşalı, bilgili, görmüş ve geçirmiş bir hanım. Bir kaç satır aşağı iniyorsun ve bir bakmışsın nereden geldiği bile belli olmayan bir eleman koskoca Bizans imparatoriçesini atmış yatağa ve fanfinfon yapıyorlar. Ve bu olay okuyucuya "adam içeri girdi, bir anda imparatoriçe ile yakınlaşmaya başladı" ile başlıyor. O adam kim, ne halta yarıyor, ne yapıyor, mevkisi ne ki imparatoriçe ile beraber diye soran yok. Hiç bir bilgi yok. Bilgiyi geçtim, Wikipedia'dan bakarım diye düşünüyorsunuz değil mi? Evet doğru, haklısınız. Fakat şöyle bir durum var ki adamın ismi veya en ufak bir cismi bile daha sonra anlatılmıyor. Ya tamam, olayı yaşa ve anlat okuyucuya ama elinde sonunda kim olduğunu asla öğrenememek pek bir şey ifade etmiyor. O yüzden kitabı okurken o kadar kafam karşıtı ki anlatamam. Bir şeyler oluyor ama isim yok, bilemiyorsun. Birisini farklı bir kişi saray içinde canice kesiyor ve biçiyor ama "o adam yaptı ve kapıdan çıktı" diye cümle bitiyor. Koskoca imparatoriçe düdükleniyor ve Bizans'ı bir noktada büyük bir sıkıntıya sokuyor ama "o adam girdi, düdükledi ve gitti" okuyorsunuz sadece. Çoğu olayda böyle. Evet bir şeyler anlatılıyor lakin Bizans kaynaklarının yetersizliği sebebiyle bir çok konu havada kalıyor ve bir noktada artık o kadar garip gelmeye başladı ki kitabın akışı, okuduklarımdan bir şeyler öğrenmek yerine gülmeye bıraktım kendimi çünkü mevzu bahis konular aşırı derecede saçma ve komik gelmeye başladı. Her yeni sayfada "aaa bu kişi gelmiş, bakalım kim ölür veya bıçaklanır, hiç olmadı birisi arada düdüklenir de kellesi gider" diye gülerek okudum. O kişilerin ismi olmadığı için artık Aykut Elmas repliklerini kafamda döndürüp o şekilde kendimce hayali isim ve ruh verdim karakterlere jdbfjdndjffn Tabi bu kısımlar kitabın tamamı boyunca değil, neredeyse 150 sayfa civarını kapsıyor ve bu da soğumaya yetiyor ama ben biraz daha şans vermeyi düşünüyorum. Şuan her ne kadar yarısından çoğu bitmiş olsa da detaylar havuzunda yüzmek bir yandan keyif veriyor, bir yandan da bıktırıyor. Neyse efenim, kitabı alıp okumanızı önermem şahsen ama "Ben deli gibi Bizans hayranıyım" diyorsanız bir şans vermenizi de önerebilirim.
Öncelikle 1000Kitap tarzı yerlere, Kitapyurdu gibi bilindik alışveriş sitelerine baksam bile çok nadir incelemesini bulabildiğim bu kitap, (Zaten burada da sadece tek bir kişi okumuş. Bu üzdü..) dinler tarihine giriş için mükemmel bir seçim olabilir okuyacak olan arkadaşlarımız için. Dili…devamıÖncelikle 1000Kitap tarzı yerlere, Kitapyurdu gibi bilindik alışveriş sitelerine baksam bile çok nadir incelemesini bulabildiğim bu kitap, (Zaten burada da sadece tek bir kişi okumuş. Bu üzdü..) dinler tarihine giriş için mükemmel bir seçim olabilir okuyacak olan arkadaşlarımız için. Dili hafif, çok detaya girmeden, aslında çoğu kişinin yüzeysel olarak bildiği şeyleri bir kaç derin konularla birleştirip ne zor ve okuması sıkıcı, ne de basit ve yüzeysel yapıda bırakılmış bir kitap. Yazım tarzı olarak biraz da Umberto Eco havası hissettim, yer yer cümlelerde onun sözlerini okudum ve bir çok güzel alıntı çıkardım. Tabi Umberto Eco havası olması bir yana, yazarımız tabiki de Umberto Eco'dan daha görmüş geçirmiş, daha eski nesil bir yazar. Bu yüzden tam tersi kronolojik olarak ama olsun, ilk olarak Umberto Eco'dan girdiğim için, pek fazla kronolojik sıralamaya takılmayacağım. Öncelikle kitabı tam olarak anlamamız için John Renard'ı biraz tanımamız gerekiyor. Kendisi bizzat Hristiyanların bilindik bir cemaati veya tarikatı olan Cizvit Tarikatına katılıp zamanla rahip olmuş, daha sonra İncil ve Hristiyanlık tarihi alanında yüksek lisans yapmış ama bir yandan da diğer bütün dinlerin eğitimini almaya çalışmış ve bunu da başarmış, görmüş, gezmiş ve yaşamış bir abimiz. Kısacası Dinler Tarihi için yetkin bir eleman. Türkiye'de her ne kadar sadece bu kitabı ile çıkış yapmış olsa da aslında bir çok kitabı ve bilimsel makalesi bulunan yazarımız, bu kitapta harika bir bilgi şelalesi sunuyor bize. Tabi bu ne seviyede dinler tarihi ile ilgili olduğunuza bağlı. Giriş ve orta seviyesi için kesinlikle önerebilirim. Her ne kadar papaz olarak görev yapsa da, ana dalı Hristiyanlık tarihi olsa da kitapta bunun en ufak bir yansımasını görmüyorsunuz. Hatta tam aksine, bu tarz bir yaşamı okuduktan sonra nasıl olurda bu kadar objektif bir yaklaşım sergiler diye şaşırmıştım. Bir insan inançsız olmadıktan sonra kolay kolay objektif olabileceğini düşünmüyorum şahsen ama John abimiz yanılttı beni. Kitap yorumu dışında Say Yayınları'nın diğer A'dan Z'ye serisini öneririm herkese. Umarım serinin Felsefe ve Psikoloji kitapları beklediğimden iyi çıkar...
Öncelikle Hristiyanlık tarihine ilginiz mi var, kutsal kitaplara mı dalmak istiyorsunuz? Eh, tam sizlere göre bir film karşınızda o zaman. Bir nevi İncil özeti de diyebileceğimiz bu yapım, İsa'nın doğumundan alıp ölümüne, daha sonra da göğe yükselişine kadar süren hayat…devamıÖncelikle Hristiyanlık tarihine ilginiz mi var, kutsal kitaplara mı dalmak istiyorsunuz? Eh, tam sizlere göre bir film karşınızda o zaman. Bir nevi İncil özeti de diyebileceğimiz bu yapım, İsa'nın doğumundan alıp ölümüne, daha sonra da göğe yükselişine kadar süren hayat hikayesini konu alıyor. Bir çok olay doğru ve tarafsız bir şekilde yansıtılmış. Bu tarz dini filmlerde çok farklı yansıtmalar, sözler ya da durumlar olabiliyor ve haliyle bilgisi olmayan kişiler "Vay be, peygambere bak. Bunu mu yapmış" dediğimiz bir çok durum yaşanabiliyor. Fakat bu filmde böyle bir durum söz konusu değil ve bunun yanında pek fazla söz edilebilecek bir durum yok gibi çünkü İncil üzerinden giden bir yapım. Dini açıdan bakmayacak olursak bile şahsi kanaatim çerçevesinde beğendiğim bir film oldu. Genel olarak zaten dinler tarihine yatkın ve bu alanla iç içe olmayı seven bir insan olarak bu tarz yapımların şahsen az olduğu kanaatindeyim. Çoğu büyük din için geçerli bu. Din olarak değil ama inanış olarak baktığımızda da durum maalesef bu şekilde.
Dip Not: Bilmiyorum ama nedense bütün dinler tarihinde en çok acı ve ıstırap yaşamış peygamber İsa olarak geliyor bana. Diğer peygamberler ya bu kadar yaşamadı, ya da bu kadar anlatılmadı. Elbette konu din ve inanış olunca hangisi doğru bilemiyorum ama size sormak istedim. Acı ve ıstırap bakımından sizce en zor şeyleri yaşamış kutsal kişiler kimdir?