Milo (@miloattime)

Spoiler içeriyor Bu kitabı okurken hakkında yazı yazmayı kafamda çokça tasarlamıştım fakat bitirince fark ettim ki aslında bu kitap aşkı, aşk ile kavrulmayı çok öz bir biçimde anlatan bir aşk romanı. Denizcilik, gemicilik, aganta gibi sözcükleri en afilli halleriyle kullanmış, küçük bilgilerle…devamıBu kitabı okurken hakkında yazı yazmayı kafamda çokça tasarlamıştım fakat bitirince fark ettim ki aslında bu kitap aşkı, aşk ile kavrulmayı çok öz bir biçimde anlatan bir aşk romanı. Denizcilik, gemicilik, aganta gibi sözcükleri en afilli halleriyle kullanmış, küçük bilgilerle insanın merakını cezbeden bir kitap Aganta Burina Burinata. Toprak insanı ve deniz insanı olmanın sırlarını paylaşan bu kitap aynı zamanda gerçek hayatın da bir özeti. Denizdeki insanların emeğinin karşılığını alamaması, karadaki insanların toprağa doymayışı.. Aslında canavarsı insan yüzlerinin yazıya dökülmüş hali gibi de diyebiliriz. Mahmut'un hayatını okudukça kendinizden bir parça bulacaksınız demeyeceğim. Çünkü en azından kendim için sıcak odalarda, otobüste, mis gibi yorganın altında okuduğum bu kitapta o zorluk çektikçe ben mahcubiyet yaşadım. Bununla birlikte yaşadığım kısa hayatta henüz edinmediğim tecrübeleri edindirerek bana tanışmadığım insanlar hakkımda tecrübe de kazandırdı. Açıkcası insanların kötü olabildiğini bilsem de henüz kötü bir insanla karşılaştığımı düşünmüyorum. Bu kitapta hiç farkına varmadığım doyumsuz insanoğlunun komşusunun ekmeğine bile göz dikebildiğini öğrendim. Denizciler sulara gömülürken toprak insanları toprağın üstüne yayılıp kendi minicik mezarlarını daha da daraltmanın yollarını arıyorlarmış meğer. Kitapta dikkatimi çeken bir diğer nokta Ayşe ve Erkek Fatma oldu. Fatma'nın denizler gibi ruh haline göre değişen gözleri ve Mahmut'u etkileyen güzelliği ile yazar sanki denizi betimlemek istemiş. Sonradan çirkinleşmesi aynı denizin Mahmut'a artık çirkin gelmesi gibi fakat hala Fatma'yı arayıp sevmesi de denize olan aşkının bitmediğini bize gösteriyormuş gibi. Sanki Ayşe toprak, Fatma deniz. Tüm güzelliğine, toprak gibi kara gözlerine, rahatlığına ve keyfiyetine rağmen Ayşe'ye bağlı kalmakta zorlanması da toprağın o cezbedici rahatlığına rağmen oraya ait hissetmemesi gibi. Ayşe tıpkı bir liman gibiydi ama Mahmut dalgalanan denizlerin, çocukluk hayallerinin, birden kaybolan Fatma'ya olan aşkının peşine düştü hep, hem içten hem de fiziken. Ateşin etrafındaki pervaneler gibi deniz kıyılarında dolaşan, çocukluğundan beri de hasreti ile yanıp tutuşan Mahmut tam bir aşıktı. Aşk böyle bir şey değil mi zaten, devamlı zihnimizde, bir türlü kurtulamadığımız, bir yönden hoşumuza giderken araya hasret girince için için insanı tüketip etrafındaki her şeyi manasız hale getiren... Tıpkı Mahmut'un etrafındaki toprak insanlarının muhabbetini sığ bulması gibi etrafın ondan ayrık her köşesini zindanda gardiyanla hasbihal etmek gibi sıkıcılaştıran... Kendinle yüzleştiğinde sana korkak diyen... Kavuşma günü olmayacak diye kendini tam ikna etmişken bir dalgayla kıyıya vuran kayık ile tekrar ateşlenen... Mahmut yalnızca deniz insanı değildi bu kitapta. O denize aşık, aciz, biçare, meczup bir adamdı. İşin enteresen kısmı bir o kadar da sıradan, hergün yanından geçtiğimiz öylesine bir adamdı.

miloattime 2 weeks ago

Glass

M. Night Shyamalan

74 Gönderi

Vay anasını sayın seyirciler... Bu film bir üçlemeymiş ve ilk film 2000'de çekilmiş. Aynı oyuncularla 2019'da tekrar. Etkilenmemek elde değil. Spiderman'i ilk izlediğim zaman yaşadığım heyecana benzer bir keyif yaşadım. Ben mi çok etkilendim bilmiyorum ama iki filmi tek oturuşta…devamı

miloattime 3 weeks ago

(Spoiler olacak) (Konu: Korku filmleri, Lost) Merhaba Raf'ın sayın insanları, Uzun esler vererek yazıyorum bu ara çünkü Lost'a başladım. Çocukken izleyip iki duman canavarı yüzünden ürktüğüm ve devam etmediğim, ara ara bizimkiler izlerken yastığın arkasından izlediğim serilerden. Gerçekten içimdeki korkak…devamı(Spoiler olacak) (Konu: Korku filmleri, Lost) Merhaba Raf'ın sayın insanları, Uzun esler vererek yazıyorum bu ara çünkü Lost'a başladım. Çocukken izleyip iki duman canavarı yüzünden ürktüğüm ve devam etmediğim, ara ara bizimkiler izlerken yastığın arkasından izlediğim serilerden. Gerçekten içimdeki korkak beni hep şaşırtıyor. Korku filmleri, garip suratlar, varlıklar... Bence korkunçlardı. Ama son zamanlarda yapımların kalitesi beni onları izlemeye itti. Lost'u izlemeye başladığım ilk sezon da bir tırstım ama neyse ki merakım korkumdan daha fazlaydı. Aslında daha da korkunçlaşır sanmıştım ama olmadı. İzlemeye devam ediyorum. Doğrusu her şey çocukken gizli gizli uyanıp korku filmleri izlememle başladı. Tuhaf bir şekilde sessiz bir çocuktum. Bu yüzden kimse fark etmezdi. Henüz beş yaşında falandım. Konularını ya da filmleri hatırlamıyorum ama bir türlü uykum gelmezdi. Kalkar film izlerdim. Sonra bir kaç kabus gördüm ve okula başladım, davranış böylece söndü. Uzun bir süre de izlemedim. Ta ki anneannesinin büyücü olduğunu söyleyen bir kız 'korku filmi izleyelim' diye tutturanakadar. Aaa, izlerken her şey çok keyifliydi, yalan yok. Kız korku filmini çekenlerden daha çok şey biliyordu ve her sahnede bir ayrıntı daha ekliyor bizleri biraz daha bilgilendiriyordu. Korkunç hikayeler eklemesiyse bonus. Aynı gün çıtayı yavaş yavaş yükselterek üç farklı korku filmi izletti. Ve aynı günün gecesi o görüntüleri ve hikayeleri zihnimden silmek mümkün olmayınca annemle uyudum. Anam sağolsun uyurken beni köşede sıkıştırıp nefessiz bırakınca bu da çare olmadı ve bir daha korkunç bir şey izlemeye tövbe ettim. Yani küçük bir çocuk için normal aktiviteler. Ben de biraz daha küçükken ajan olduğumu iddia ederdim, bu yüzden kimsenin arkadaş edinme yöntemlerini yargılayamam. O kız erkek arkadaşlarıyla sinemaya korku filmi izlemeye giderdi, serseri serbest bir stili vardı. Başka bir ailede bence hippi olurdu. Ama o şimdi evli, mutlu, çocuklu. Evet, lafa girememek için bir ödül verilse onu kendime istemek için gider çay içer geri dönerdim. Efenim, Lost. Henüz bitirmedim, tek başıma izlemiyorum çünkü. İkinci sezonun ortalarındayım ve 2002'ye gidip form sayfalarında teori paylaşamadığım için canımı sıkan durumu burada paylaşacağım. Neden Shannon öldü ha? Onun hikayesi bitmemişti ki... Bu canımı aşırı sıktı. Kız öleli bilmem kaç bölüm oldu hâlâ sinirim bozuluyor. Bir kere henüz erkek kardeşi ile nerde ayrıştıkları, diğer erkekleri nasıl bulduğu, bale stajına gidip gidemediği, babasının Jack'in karısının kazasında nasıl öldüğü... Bir sürü boşluk var. Yeni polis kızı da hiç sevmedim. Shannon çok renkli ve derinlikli bir karakterdi, hırslı ve huysuzdu, seyir keyfi daha yüksekti. Üstelik Sayid ile ilişkisi de oldukça ilgi çekiciydi. Daha Sayid ile havaalanında çantası yüzünden onu tutuklattığının muhabbetini bile yapmadılar. Saçma sapan bir anda midesinden vuruldu ve çat diye öldü. Sawyer on kere vuruldu, hâlâ yaşıyor. Oyuncu değişikliğine bile okayim ama hikayesi yarım kalınca karakterlerin, sinirleniyorum. Umarım bir sonraki sezonda ada Jack'in babasını tabutundan çıkarttığı gibi Shannon ve kardeşini de çıkarır ve hikayesini tamamlar. Neyse yorumlarda spoiler vermeyin henüz 2. sezondayım. Şimdilik Jack'in ponçikliği sinirimi bozan bir diğer unsur. Biri şu adaya demokrasi getirsin ve kamp lideri seçsinler. Herkes kendini lider ilan ediyor. Sawyer favori karakterim. Kate'in güzelliği, etkileyici. Koreli çifti izlemek yumuş yumuş yapıyor beni. Çok uyumlular ama, biri balıkçı diğeri çiftçi. İkisi de birbirine çok bağlı. Diziye ilk başladığımda bu adam uçakta niye ölmedi ya demiştim. Pişmanım çekik adam, siz o adaya yerleşin hanımınlan. Bir de Sayid'i izlemek çok keyifli. Adam zeki ve dosta güven düşmana korku veriyor. Jack gibi sevgi pıtırcığı değil. Jack sürekli yaralı gözüyle bakıyor insanlara ve bu çok yorucu. Kate güçlü bir karakter, kendini anlatabilir ve yaptıklarını bir kusur olarak görmek zorunda değil. Yapmış bitmiş. Sawyer ile uyumlular, neyi neden yaptıklarını ikisi de anlayabiliyor, dahası Sawyer, Kate'i kandırabiliyor, eğlenceli. Jhon bazen çok güçlü bazen çok itaatkar. Güven veriyor ama yanılma payı hiç bırakmıyor. At gibi, gözlüğü takmış, dimdik gidiyor. Şimdilik dizi ile ilgili yorumlarım bunlar. Karakterlerin hepsinin bir hikayesi ve kişiliğinin olması çok güzel. Ayrıca fon için orkestra kullanmaları hatta uçaktan parçalar kullanmaları... Kral siz ne yaptınız? Şu kaliteyi yeni bir yapımda görmeyi hayal bile etmiyorum. Yeni moda: "yettiği kadar, reklam ve yapımcı çeksin okay". Üç beş ünlü oyuncu ile anlaşma yaptılar mı uğraşmayı bırakıyorlar. İşin kötüsü yirmi yıldır piyasada hep aynı oyuncular var. Bizde Halit Ergenç onlarda Brad Pitt... Bu ikisini ve dönemdaşlarını yeni bir yapımda görünce baygınlık geçiriyorum. Bir de Tom Holland ve Margot Robbie ve tayfadaşları. Bizi salın. Genç ve yeni insanlar istiyorum. Kanki bir diziye geçin uzun vadeli, efsane olun ve tercih olun, dayatılmayın. Haydin baysi gençler, benden bukaa..

miloattime 1 month ago

Vahşi Robot

Chris Sanders

31 Gönderi

Filmimiz vahşi doğaya kazara düşen robotumuzun oraya uyum sağlama sürecini konu alıyor. Bence ailecek izlenecek filmlerden, herkes kendince bir şey bulabilir. Ama çocuksu mu, evet, oldukça. Aslında bir yandan gerçek hayat gibiydi. Dünyaya geliyoruz, uyum sağlamak için çelimsiziz. Sonra bizi…devamıFilmimiz vahşi doğaya kazara düşen robotumuzun oraya uyum sağlama sürecini konu alıyor. Bence ailecek izlenecek filmlerden, herkes kendince bir şey bulabilir. Ama çocuksu mu, evet, oldukça. Aslında bir yandan gerçek hayat gibiydi. Dünyaya geliyoruz, uyum sağlamak için çelimsiziz. Sonra bizi büyüteceği iddia eden iki tecrübesiz yetişkinin eline veriliyoruz. Biri hiçbir şey bilmemekten endişeli, araştırıyor, inceliyor, özel hocalar tutuyor. Diğeri onu destekleyip her şeyi bildiğini söyleyerek güven sağlıyor ama aslında o da bilmediğinin farkında, biraz daha işi doğaya bırakmaktan taraf. Sonra bir çatının altında bu insanlar sana yuva denen şeyi veriyor, hatalar yapıyorsunuz karşılıklı, bazen iletişime geçerken güçlükler yaşıyorsunuz... Filmi anlatıyorum hâlâ, evet. Yuva olmayı, aile olmayı anlatan keyifli bir filmdi. Hayvanlar tarafından anlaşılmayan ve onları anlamakta zorlanan Rose'un uyum süreciydi. Bazen kendi yazılımımızdaki iletişim becerileri vahşi yaşamda yetersiz kalabiliyor. Yazılımın sınırlarından çıkıp kendi kodunu tekrar yazmaya başlamak yeni bir dünya açıyor. Kolay da değil hani. Rose gibi mekanik bir analiz sürecimiz yok. Geçmişin getirdiklerine, geleceğin endişelerine düşmemiş henüz. Bir görev edinmiş ve layıkıyla onu yapmaya çalışıyor. Sevdiğim bir sözü de araya sıkıştırmış olayım bu vesile ile: "Başarımın sırrı, saçlarımı tararken saçlarımdan başka bir şey düşünememedir. " Georges Clemenceau Belki ancak bu şekilde ana odaklanarak gelişmek ve güncelleme almak mümkündür. Öncesi sonrası düşünmek sistemi kasıyor. Ve Tilkinin annesinin yetiştirme tarzını çok sevdim. Yüzmen mi gerekiyor, suya at. Uyuması mı gerek, kafasına vur. İşin esprisi bir yana, tilkinin trajikomik tarzı iyiydi. "Ya sana bir şey söylemem gerekir ve orda olmazsan?" bu söz, birini sevince yaşanan asıl endişedir bana kalırsa. Belki annesinden yeterince şefkat alamamış ama bu, sevgi duymasına engel olmamış. Tilki adamdır. Rose'un wifisidir. Dün iftarda izlemek için sakin bir şeyler aramıştım. Yarısında uyuyakalınca bugün yemek yaparken ancak bitirebildim. Ciddi bir şeyler izlemek istemezseniz, sakinlik ararsanız olabilir ama çocuk filmi. Tavsiye ederim, iyi seyirler.

miloattime 1 month ago

Uzun bir aradan sonra tekrar sizlerleyim. Biraz karışık bir bağımsız olacak. Uzun zaman sonra televizyon görmüş masum köylü Milo'nun hikayesi. Şimdi efendim, ben henüz mini mini bir Milo iken, pederim, hayatımıza bir katkısı olmayacağına inanarak televizyonu evden attı. Bu sebeple…devamıUzun bir aradan sonra tekrar sizlerleyim. Biraz karışık bir bağımsız olacak. Uzun zaman sonra televizyon görmüş masum köylü Milo'nun hikayesi. Şimdi efendim, ben henüz mini mini bir Milo iken, pederim, hayatımıza bir katkısı olmayacağına inanarak televizyonu evden attı. Bu sebeple ne zaman bir misafirliğe gitsem far görmüş tavşan misüllü ekrana kitlenirim. Fazla renkli, hareketli ve büyük. Fakat çocukluğumda hatırladığım sabah erkenden kalkar çizgifilm izler ardından sabah haberlerine bakardık. Akşam yine haberler sonrası bir aile dizisi açılırdı ya da güzel bir film. Dün yaşlı bir hanımzadeden aldığım iftar davetine icabet ettim. Kendileri televizyon izlemeyi pek severler. Fakat benim için kolay değil tahammül etmek. Öncelikle premiuma geçme şansınız yok ve üç dakikada bir yarım saat reklamlar oynuyor. İşin ilginci oturduk ve o reklamları izledik. Ben de bir kaç not aldım. Şimdi öncelikle reklamcılık bitmiş. Ne bir dikkat çekme derdi, ne ürünü doğru açılama... O kadar milyon yatırım yapıp böylesi başarısız reklam çekmek... Yazık. Pek çok reklam vardı, bütünüyle hatalı olanları eleştirirsem yaşlanırız. A101'den başlayayım, "ucuz" diye reklam mı olur... Kim bunu bulmuş? Bakın Bim ne güzel kalp atışı temalı bir şeyler yapmış. O da olmamış ama algıya direk ben "ucuz" bir markayımı yapıştırırsan o bilinç altında nasıl algılanır? Gelelim Sarıyer kola, üşenmeyip bir cococola reklamı izleselermiş keşke. Öncelikle ürün niye odağımdan çıkıyor? Sonra o teyze ürünü neden bardaktan içiyor? Sizin şişeniz yok mu, bardak bana yapacağınız algı oyununun zincirini kırmadı mı? Bunlar da sadece hatalarının tek bir yönü, insaflı gidiyorum. Fahriye Evcen ve Burak Özçivit için yeni bir senaryo oluşturamadınız mı bin yıllık reklamların taklidi gibi, bir de o kıyafetler niye pot duruyor? Gelelim Torku'ya, açılan salam paketinin markasının olduğu yüz niye ters? Hani bunlar bir kere oynanacak şeyler olsa okay, görmezden gelsinler. Ama o kadar yatırım... Ve sadece ünlü kullanarak yapmaları reklamları üzdü. Eskiden zekice bir konusu olurdu biz de izlerdik. Şaşırtıcı ki Öykü Gürman çıktığında hanımefendi bana dönüp "Ben de bir dahakine bundan alacağım, çok övdü." dedi. Really? O an gerçekten "bu sevdalar boşuna ley" çalabilirdi. Anlattıklarım önemsizleşti. Zaten halk ikna, niye emek versinler, ben eleştirmeyeyim diye mi? Zaten bana o ürünü pazarlamadıkları sürece benim ne düşündüğüm kimin umrunda dostuğm?! Sonra programlar başladı. Dini programları izlerken "şaka mı buğ?" oldum. Mübarek bir atmosferde, arkadan ver ney sesini, mübarek bir ilkokul müsameresi tadında hikaye... Hocalar bin yıllık kıssaları tekrar anlatır... Sonra haberlere geçtik ve gevşeklikleri, çok affedersiniz ama harbi gevvşeklikleri karşısında ağzım açık kaldı. Haber: -Bugün deprem bölgesinde bir eve iftara geldik Beynim: -Heralde biraz sokak gösterir problemlere parmak basarlar Haber: -Neler hazırladın ablam bize -Geleneksel içliküfte ittim yin mi? Beynim: -😳 Yani cenazede halay çekiliyormuş da ben ağladım diye kendimden şüphe etmişim gibi hissettim. Tek bir haber de değil, 2012'lerin ekonomisinde bu kadar neşeli haberler yoktu. Ya da benim davet aldığım gün öyle denk geldi, bilmiyorum. Sonra diziler başladı. Bir bebek var, annesinden çalmışlar. Galiba amcası aldı. Amcasının karısı ve bir eleman var, amcayı sakinleştiriyor. Ben çözemedim. Bebek arabası falan da yok, garibim bir battaniye ile ordan oraya... Dmax sardı o da talep görmedi, izleyemedim. Kısacası bile uzun oldu ama durum bu. Televizyon izleyebilen birinin min 60 yaşında olması gerektiğini düşünüyorum. Neyse öyle. İyi geceler.

miloattime 1 month ago

Togo

Ericson Core

62 Gönderi

Soğuk havada izlenen karlı film eşliğinde sıcak içecek ve battaniye... Puanı yüksek olduğu için insan eleştirmeye çekiniyor. Fakat birkaç noktada eleştireceğim. Şimdi olumludan başlayacağım. Yaramaz bir köpeğin nasıl sadık bir lidere dönüştüğünü işleyen keyifli bir filmdi. Kadın ve adam arasındaki…devamı

miloattime 1 month ago

Şakir Paşa Ailesi: Mucizeler ve Skandallar

Denise Capezza

9 Gönderi

Diziyi beşinci bölümde bırakmıştım. İzlenme için avamlaştılar. İsabet ki torunlar dava açmış ve diziye yayın yasağı gelmiş. O kadar azgın bir gelin profili çizilmiş ki ve o kadar gerçek dışı duruyor ki davranışları, şahsen ben bu olayın aslında t*cvz olduğu…devamı

miloattime 2 months ago

Deniz inekleri üzerine: (Yazacağım kurgu kendi hayal gücüme dayalı. Gerçekleri biraz süsledim. Keyifli okumalar.) Tarihler 18. yüzyılın sonlarına yaklaştığında denizciler hayatlarının şokunu yaşayacaklarını bilmiyorlardı. Açlıktan ağrıyan mideleri, kürek çekmekten yaya dönen omuzları ve sürekli ıslak olan güneşten yanmış tenleri ile…devamıDeniz inekleri üzerine: (Yazacağım kurgu kendi hayal gücüme dayalı. Gerçekleri biraz süsledim. Keyifli okumalar.) Tarihler 18. yüzyılın sonlarına yaklaştığında denizciler hayatlarının şokunu yaşayacaklarını bilmiyorlardı. Açlıktan ağrıyan mideleri, kürek çekmekten yaya dönen omuzları ve sürekli ıslak olan güneşten yanmış tenleri ile Bering Denizi'nde yol alıyorlardı. Ve dürbünü eline alan miço bağırdı: -Kaptan, galiba deniz kızlarını bulduk... Tayfa şok olmuştu. Kaptan: -Yelken alabanda, rota 1-5-9! Rota 1-5-9! -Kaptan bunlar da ne? -Bilmiyorum, gidip öğreneceğiz... Viya böyle! Gemi küçük bir adaya oturmuştu. Onlara şaşkın şaşkın bakan bu deniz kızlarıysa oldukça iri, bodur ve yağlıydı. Kaptan kılıcını çekti ve sakin adımlarla bu değişik varlıklara yaklaşmaya başladı. Fakat hayvanlar kıllarını kıpırdatmıyorlardı. Bunun üzerine adımlarını temkinli bir şekilde hızlandırdı. Ve sonunda hayvanların üstüne doğru koşmaya başladı. Fakat kaçmıyorlardı... Ve kaptan kılıcını birinin ensesine geçirdi! Büyük bir çığlık bekleyen kaptan hayal kırıklığı yaşamıştı. Kılıcının ucunda cansızlaşan bu fokumsu yaratık, arkadaşları için hiçbir şey ifade etmiyor gibiydi. Kaçmıyor ya da saldırmıyorlardı. Yalnızca bu garip yabancıyı izliyorlardı. Gerçekse yüzyıllar sonra öğrenilecekti. Kaptan bağırdı: -Stellar’s sea cow! Bunun adı bundan sonra Stellar'ın deniz ineği! Gelin ve depoları bu tuhaf balık ile doldurun! Uzun bir süre açlık yok! Böylece dilden dile diğer gemiler de bu gamsız hayvanın yerini öğrendiler ve stoklarını bu yağlı hayvan ile doldurdular. Fakat bu tokluk uzun sürmedi. 19. yüzyılın başına gelindiğinde bir gece adaya gelen büyük bir gemi son Stellar'ın deniz ineklerini avladı ve türleri böylece sonsuza dek tükendi. Henüz adını aldıkları isim babaları dahi ölmemişti. İnsanın keşfi ile tüketmesi arasında yalnızca 27 yıl vardı. 27 yılda bir tür aşırı avlanma ile gemicilerin midelerinde bıraktıkları izden ibaret kalmıştlardı. Öyle ki literatüre geçebilecek bir fotoğrafları dahi olmamıştı. Niye peki? Bu hayvanlar o iri cüsseleriyle niye hiç karşı gelmediler? Yalnızca deniz yosunları ile beslenen bu hayvanlar Alaska'nın soğuk sularında yaşıyorlardı ve Allah'ın bir hediyesi olan kalın yağ tabakaları onlara ısınmak için yetiyordu. Muhtemelen bu garip hayvanlar bulundukları adada öylesine izole yaşıyorlardı ki daha önce hiç savaş kaç mekanizması kullanmamışlardı. Ağır cüsseleri beraberinde ağır hareketi de getiriyordu. Ve ben diyeyim Mikail denizciler desin Neptün, onlara yetecek besini fazlası ile veriyordu. Belki de kan ile ilk tanışmaları Kaptan Stellar sayesinde olmuştu. Zaman zaman oturur ve bu deniz ineklerini düşünürüm. Politik açıdan düşünürüm. Hayat açısından düşünürüm. Çocuk yetiştirmek açısından, vatan savunmak açısından, cehalet açısından... Aldığım bütün dersleri anlatmak çok uzun sürer. Ama şunu fark ediyorum. Bize zararlı görünen şeylerden kaçıp ve tarihten ne kadar az ders alırsak o kadar tehlike altındayız. İnsanın sadece midesi aç değil. İnsan aç. Ve akan kanı tanıyamayacak kadar pamuklar içinde bir hayat yaşamak bizi tehlikelere açık hale getiriyor. Bu yüzden insan, kanı tanımalı. Bayrağını tanımalı. Geçen bir tiyatrodaydım. Kurtuluş savaşı sahnesi vardı. Utancımdan eridim. Çocukları yaşlandıran bir savaş yaşandı. Bir sürü genç hayatını feda etti. Ne için? Sanki izleri çok geçmişte kalmış gibi okumaktan, vatan için çalışmaktan yorgun hissediyoruz. Okuduğunuz için teşekkür ederim. Konu böyle uzar gider, deniz ineklerinden alınacak derslerse bitmez. İyi geceler dilerim.

miloattime 2 months ago

Sefertası

Ritesh Batra

17 Gönderi

Film eleştirilerimin bugünkü konuğu Sefertası. (Uzun zaman sonra şarkı koydum sona.) Doğrusu bu film ile bende çağrışan pek çok anım var ama maateessüf anlatma isteğim yok. Sebep, boşluk. Film tam gününe denk geldi. Öğleden sonra kar yağıyordu, uzun uzun yürüdüm…devamıFilm eleştirilerimin bugünkü konuğu Sefertası. (Uzun zaman sonra şarkı koydum sona.) Doğrusu bu film ile bende çağrışan pek çok anım var ama maateessüf anlatma isteğim yok. Sebep, boşluk. Film tam gününe denk geldi. Öğleden sonra kar yağıyordu, uzun uzun yürüdüm sokakları, düşündüm aklımdakileri, evirdim çevirdim. Sonra bu filmi açtım. İnsan kaybettiği yerden ne kadar hassaslaşıyor. En basiti bir diş çektirsen yeri ne kadar boş hissettiriyor. Oraya aitken ordan koparılmış. Ne kadar sızlıyor için için. Sessizleşiyorsun rüzgar değmesin diye. Üşüyeceksin ordan biliyorsun. Herkese duyduğun şefkat böyle anlarında kendine yetmiyor. İnsan ne zaman yalnız? Filmimiz iki yalnız insanı işliyor. Ruhları ıssızlığa alışamamış. Yanlış trene binip birbirlerini buluyorlar. Yüz yüze gelmeden. Bazı cümlelerde bularak. Sadece ruhları yol çiziyor. Ruh bir yere ait oldu mu hep etrafında dolanır da insan kendisi bilmez. Bazen özenerek hazırladığı bir yemek asıl ait olduğu kişiyi bulur, bazen yanlış bir bilet alırsın, bazen o civardaki başka ruhlarla çarpışırsın. Ruh bilir. Sen bilmezsin. Doğduğunda tanır pek çok aidiyetini. Çekim dersin, kader dersin, illa zihin kendine ait kılacak ya yaşananları, kılıfına uydurur. Pek çoğunu seçtiğini sanarsın. Pek çoğunu seçemezsin. Sağlıkta sevmesi gönül düştükten sonra kolay kolay korkutmaz, tersine birkaç güzel söz ile daha da bağlar. Ya hastalıkta? Filmdeki kadın bir annesine baktı, bir teyzesine. Sırf pervaneye baksın da varlığıyla ömrümdeki yerini korusun diye evine jeneratör bağlatan teyzeninkiydi aşk. Her sabah kahvaltı yapmayı unutacak kadar sevebilmekti, annesininkiydi aşk. Aldatıldığı evde kalabalık bir yalnızlık... Sosyolojik de yaklaşılabilir belki filme. Ama pek canım istemiyor. İnsan, özel çocuklarla ilgilenirken sıradan bir çocuk yaramazlığını hoş görmeye başlıyor. Hastalıkta gribi hoş görmeye başlıyor. Fırtınada kalsa yağmurda ıslanmaktan korkmamayı öğreniyor. Depremi görünce... En çok bir yerden eksilince başlıyor büyümeye. Bitkiler gibi. Budanmadan olgunlaşma da gelmiyor. Daha güçlü, daha eksik. Öldürmeyen güçlendiriyor. Ama güçlü olmak tam olmak demek değil her zaman. Adamın karısının televizyon camına yansıyan görüntüsüne çektiği hasret... Küçücük bir şehirde doğmuş, ölümünü bekleyen bir adamın en değerli hatırası oluveriyor. Demezem dahi sana âşıkem ey gül zîrâ Sana âşıklığum izhâr edeli hâr olubem Akl u sabr u dil ü dîn getdi bi-hamdi’llâh kim Sefer-i sâhil-i sevdâya sebük-bâr olubem Yoh Fuzûlî haberüm mutlak özümden bes kim Vâlih-i nakş-ı hayâl-i ruh-i dildâr olubem Leylîde eğerçi derd çohdur Mecnûn-ı hazînce derdi yohdur Leylî eli iğnedendür efgâr Mecnûna kılıçlar eylemez kâr Leylîni eder harîr dil-gîr Mecnûna verür neşât zencîr Leylî ister ki eksile gam Mecnûn gamın arturur demâdem 🔸İncesaz-Sevdayla Hesaplaşılmaz Okuduğunuz için teşekkür ederim.

miloattime 2 months ago

Tavuklar Firarda

Peter Lord

17 Gönderi

Spoiler içeriyor Te benim çocukluğuma ait bu filmi bugün tekrar izledim. Bu kadar kaliteli bir filmin çocukken bende bıraktığı etkiden farklı anlamları olmalıydı. Küçükken kocaman yanaklarım vardı bu yüzden bu film beni rahatsız ederdi. Kendimi ordaki tavuklara benzetirdim. İşin aslı şimdi baktığımda…devamıTe benim çocukluğuma ait bu filmi bugün tekrar izledim. Bu kadar kaliteli bir filmin çocukken bende bıraktığı etkiden farklı anlamları olmalıydı. Küçükken kocaman yanaklarım vardı bu yüzden bu film beni rahatsız ederdi. Kendimi ordaki tavuklara benzetirdim. İşin aslı şimdi baktığımda pek alakamız yokmuş. Bir de Kalender Meşrep şarkısını aşırı üzerime alınırdım çünkü yanağımda ben vardı fjfjd. Bulabilirsem bir çocukluk fotoğrafımı pp yaparım kısa süreliğine(arka plana koydum) . Neyse efenim. Filmimizde bir grup tavuk çiftlikten kaçmaya çalışıyor. Fakat mal sahibi olmasına rağmen ceo'nun etkisinden çıkamayan çiftçi bu garibanların hapishaneden çıkmasına izin vermiyor. Geniş çekimde kümesten çok hapishane hatta belki toplama kampına benziyordu. Planlar yapıyorlar fakat hep ellerinde patlıyor. Derken bir gün umut gökyüzünden tepelerine düşüyor: Uçmak! Fakat tavuklar uçamaz ki! Ya çabalarlarsa? İtici güç olmadan imkansız! Burda işte biz tavukların belirli bir ritüel içinde yaşayan hayatlarına güzel bir eleştiri vardı. Doyumsuz zenginler ve onlara körü körüne itaat eden toprak sahipleri. Çünkü toprak sahiplerinin zekası yoktur, dinlenmeye değmez(!). Onlara her gün yumurta veren işçilerse küçük kar marjlarının asıl sebebi, yetersiz, canları değersiz tavuklar. Nerde kalmıştık, gökten düşen ümit. O da kümes sakinlerine duymak istediklerini söyleyen bir sendika başkanı. Tavukların içinden çıkan anarşik için bile bir ümit. "Yaşam koşulları yetersiz, özgürlük isteriz, bizi çitlerin dışındaki cennete taşımalıyım. " diyen melek yüzlü tavuk kadın olmanın zorlukları bir yana bir de işçiliğin marksist bakış açısına sahip. Kümesteki tek horoz savaş gazisi olunca aile kurmaları mümkün olmuyor, bunun da altını çizeyim. Zaten görevleri daha çok yumurta üretmek. Arada diğer tavukların 'yahu düzene karşı gelmeyelim, düzen değişir düzülen gene biz tavuklar, gel bu hayatı olduğu gibi kabul edelim, da bir yaşam biçimi' demesine rağmen anarşik tavuk 'uçacağız, biyolojimizde olmasa da bu özellik, uçacağız' söylemleriyle uçak yapıyorlar. İçlerinde mühendis ve zanaatkarların olması da işlerini kolaylaştırıyor tabi. Şu yazıyı yazarken ulan acaba fazla mı oldu buraya diye düşünüyorum ama puf, bağane. Neyse efendim sevgili tavuklarımız kaçıyor ve mini bir adaya yerleşip tatilimiz hiç bitmesin, sonunda tatile çıktık nidalarıyla(kömürlüğe kapatılmayı bile tatil olarak görüyorlardı) çoğalıyor, kendilerine istedikleri cenneti kuruyorlar. Filmin sonunda kadraj genişe geçiyor ve bir bakıyoruz kümes boyutlarında etrafı sularla kapalı bir adada yaşıyorlar bu özgürlüklerini. Farelerin son konuşmasıysa manidar. Düşünmeye itmesi bir yana düşünenin gücü tekrar bünyesine alma arzusu gündeme geri geliyor. Özgürlük, özgürlük de kafa tavuk kafası olunca vizyon bu kadar. O yavruların hepsi tek bir horozun eseri mi, orası bir harem mi, bunlar soru işareti kalırken siz hala tavuk mu yumurtadan yumurta mı tavuktan çıkıyor düşünmeye devam ededurun diyor film bize. (en son sahne filmin en sonunda, isimler bittikten sonra) Bir çocuk filmi için fazla mı abarttım bilmiyorum ama annemin "sen de çatıya 'yakışıklı ve empati gücü yüksek bir pilot düşebilir' yaz" demesi benim için filmin en komik kısmıydı(odam çatıda). Evden çıkmayı reddedişime gelmiş anam tarzı bir eleştiriydi. Teşekkürlerimi sunar, sizlere iyi seyirler dilerim.