(@) - Raf

"Gökyüzünün benim için ne anlama geldiğini bilmiyordu." "Yaşamaya, yaşamımı sürdürmeye mecbur edilmiştim." Bu kitap hakkında fazlaca yorum yapmak istemiyorum. Erkek çocuğu olmanın yükü üzerineydi. Şefkatsiz kalmanın insanı yaralaması... Yazar, şimdiki aklıyla tekrar çocuk olabilmenin yolunu bulmuş. Kitabın belli bir bölümünden…devamı

miloattime 4 months ago

Morali bozulmuş kahveye ne denir? . . . Depresso . . . Sorry for chestnut

miloattime 4 months ago

Bir Aşk ve Öfke Hikayesi

Luiz Bolognesi

2 Gönderi

Spoiler içeriyor "Geçmişini bilmeden yaşamak karanlığa yürümek gibidir. " "Sadece o gülümsesin diye tek başıma bir ordunun karşısına çıkarım." Bir dağ ne kadar yüce olsa eteğinde yol olur Bir oğlan ne kadar yiğit olsa bir güzele kul olur Efenim, filmi rafta @ibrakadarbra'nın…devamı

miloattime 4 months ago

Hazbin Hotel

N/A

12 Gönderi

Sporda beynimi kullanmadan izleyebileceğim bir şey aradım ve bunu seçtim. Yanılmamışım. Eğer akrabalarınızda şizofreni varsa genetik altyapınızı tetikleyebilir, evet not etik bir şaka oldu. Enteresan ama YouTube da dublajlı hali var. İngilizceden izlemeye ihtiyaç duymadım henüz, komik. Yemek yerken izlenür.…devamı

miloattime 4 months ago

Silent

Miku Ubukata

9 Gönderi

Şimdi şöyle ki, ben özünde romantik ve duygusal bir insanım. Hani denedim, vallahi denedim. Yorumlarda 'omeygat mükemmel' yazıyordu, 2x hızla izledim ama ancak iki bölüm izleyebildim. Tatlı tatlı olmasına ama ahh ne kadar yavaş... Fallout'tan sonra kötü bir seçim oldu…devamıŞimdi şöyle ki, ben özünde romantik ve duygusal bir insanım. Hani denedim, vallahi denedim. Yorumlarda 'omeygat mükemmel' yazıyordu, 2x hızla izledim ama ancak iki bölüm izleyebildim. Tatlı tatlı olmasına ama ahh ne kadar yavaş... Fallout'tan sonra kötü bir seçim oldu sanırım. Çok affedersiniz ama kendimi simli pembiş bir bulut pırt yapmış da onu izliyormuşum gibi hissettim, eheh. Öncelikle işitme engelli oldun diye niye kız terk etsin seni yakışıklı jocuk? İlk bölümde tanışır tanışmaz kız, çocuğun kulaklığını kulağına taktı. İlk görüşte kör kütük bir aşk olması gerekir ki birinin kulak içi kulaklığını öylece takayım. Çocuk da daha düşünüyor duymazsam beni sever mi diye, heyhat... Kızın hırkaları çok tatlıydı, çok sevdim. Ama çok konuşuyordu. Arada "Sus da adam bişi anlatacak be kızım!"diye sinirlendim. Oğlanın annesi de biraz fazla dramatik geldi. Çocuk zaten üzgün, kadın suyu açıp lavaboya yaslanıp ağlıyor. Girl, çocuk su sesini duymuyor ya hani, acaba odana gidip mi ağlasan... Neyse ana yüreği, saygılı biriydi sonuçta. Kızın yeni sevgilisi ile arkadaş gibilerdi sevgiliden çok. Yakın iki arkadaşın bakışlarını ve destekleşmesini gördüm. "Aşkım vallahi unuttum diyorum niye inanmıyorsun?" ve metroda görür "Yeniden, yandı tüm ışıklar!". Duygusal hasar kaydı desek ayıp olur mu, olur galiba.(Neşeli bir melodi ile okuyun bu kısmı) "Aşıksanız, aitsiniz; sçtınız, geçmiş olsuun!" mesajı alıyorum ben bu tarz yapımlardan fjfjjd. Unutulur abi ya tabi, bir sabah güneşiyle falan hesabı! Sensiinn fnfjjf Hoşuma giden bir iki söz oldu. Eminim dizinin içinde yine böyle mağğnalı şeyler vardır ama ahh özür dilerim tahammül edip izleyemeyeceğim. "O kişiyle aran nasıl, sevdiğin kişinin nasıl biri olduğunu merak ediyorum." "Ağlayabilirsin, nasıl olsa uyandığımda unutacağım." "Ne zaman sesini duysam, seni ne kadar sevdiğimi düşünmeden duramıyorum." Yani tavsiye etmezsem dizinin beğenenleri beni taşlar gibi hissediyorum, bir korku var. Böyle aşırı düzenli bir hayatınız varsa, tekdüze ilerleyecek azıcık acıklı bir dizi arıyorsanız tercih edebilirsiniz. Yormaz, düşündürmez, sarıldıklarında azıcık ağlar ve ahh ne tatlı bir ilişki, dersiniz. 1x ile izleyebiliyorsanız, Tibet'e neyim hiç gitmeyin zaten. Siz sakinlik, sukunet ve olgunlaşmanın yek vücut halisiniz.

miloattime 4 months ago

Fallout

Lisa Joy

52 Gönderi

Spoiler içeriyor Oki doki Efenim başlayalım yoruma başlayalım fakat maalesef oyun dünyasına hakim olmayışımdan mütevellit genel bir izleyici gözünden yorumlayacağım. Oyun dünyalarını konu alan yapımların tarihi geriden başlatabilme kabiliyeti gerçekten çok etkileyici. Sanki bugün hiç varolmamış gibi. En yüksek teknolojilerin sunulduğu 70-80…devamıOki doki Efenim başlayalım yoruma başlayalım fakat maalesef oyun dünyasına hakim olmayışımdan mütevellit genel bir izleyici gözünden yorumlayacağım. Oyun dünyalarını konu alan yapımların tarihi geriden başlatabilme kabiliyeti gerçekten çok etkileyici. Sanki bugün hiç varolmamış gibi. En yüksek teknolojilerin sunulduğu 70-80 kültüründen direk 2200lere. Nitekim şu an bize sunulan teknoloji yatırımcılara tek seferlik bir haz yaşatmamak için kırpılıp üstüne ufak tefek yenilikler serpiştirilmiş bir teknoloji. Sonrasında 15-16-17 pro max lite suretlerinde, oo yenisi çıkmış diye bizleri heyecanlandırmak da keyiflidir. Bu yüzden günümüz atlanmak zorunda teknolojiyi halka sunmak için. Neyse gelelim dizimize. Açıkçası erkeklerin damızlık olması beni eğlendirdi (üzgünüm, not etik). Kadın baya damızlık diye birini birkaç makine ile takas etmeye kalktı. Orda anlamadığım nokta, madem babası kadını tanıyordu niye düğünün devam etmesine izin verdi? Kıza gelecek olursam kendimde bulduğum ve yavaş yavaş sıyrıldığıma inandığım alıklık onda da mevcut. Kızın alıklığını kısaca tanımlayacak olursak, öncelikle insanları mantıklı sözleri ile ikna edebileceğine inanıyor, come on... Sonra görücü usulüne görmeden okay, girl... Yetişme tarzına aşırı bir güveni var, sığınakta büyümek... Güvenilir olduğu için insanların ona güvenmesini bekliyor, dünyaya hoşgeldin Lucy bebek... Kızın yavaş yavaş değiştiğini görmek trajikti. Parmağının kesildiği sahnede hiç çığlık atmamasıysa biraz tuhaftı. O an içimden "çığlık icat edilmeden önce insanlar: " dedim. Kızın oyunculuğunu da belki bir tıkçık kötü bulmuş olabilirim. Arada etrafa ördek gibi bakması sinirimi bozdu "men dünyanın en mazlum kızıyam". Bir bölümde sığınak 4'e gidiyorlardı. İstiridye görmüş masum köylü Maximus'un "bana terlik ve bornoz verdiler" dediği sahnede çok güldüm. Ben de otele gidince aynı şekilde hissediyorum. O, hangi ayağınıza giyerseniz giyin tersmiş gibi duran bez terlikleri giyince yaşanan güven ve huzur... Çok haklıydın Maximusçum. Adam istridyesini yiyip biraz keyif yapacaktı. Şahsen şu an bana öyle bir daire ve o tarz imkanlar sunulsa azıcık mutantlaştırılmayı çok da kafaya takamam gibi geliyor. Bir mısıra ve bir de kıza bakıp seçim yapması... Yürü be yiğido fjjfjf patlamış mısırı, mısır tarlasında büyümüş kıza tercih etmemesinde verilen mesajı da aldık senarist bey. Kovboycum, kovboycuum... 200 yıl aynı kadını sevip aramak mı? Hem de kadın "Hadi dünyayı patlatalım, böylece sığınaklarda kutu kutu pense oynarız." demişken... Hikayesi tamamlanmadı, ikinci sezonu senin için bekleyeceğim Voldemort gibi suratı olsa da kocaman bir hortlak yüreği olan kovboy adam. Jön olduğu sahnelerde olay mı olayy.. Tam bir 80ler karizması. Filmin içinde kendimi bir karakterle özdeşleştirdiğimde iki seçenek çıkıyor. Biri Lucy, ki ben onun yerinde olsam ikinci bölümde hamam böceklerinin çıkışı ile dizi sonlanırdı. Aşırı ateşli olup dikkatlerini çekeceğim için değil, beni yirlerdi. Diğer seçenek bilim adamı. Onun yerinde olsam sahip olduğum kaygı yüzünden soğuk füzyon ürettiğim laboratuvarıma hiçbir bilim adamı kolay kolay giremezdi. Ve arabaya bindikten hemen sonra bile kapımı kilitlediğim için yine dizide bir ekşına sebep olmazdım, kapım kilitli olurdu. Arada bazı şeyler çok kolay ve hızlı oldu zaten. Mesela kızın kardeşinin bir anda bilgisayarlara erişmesi, 31. sığınağa elini kolunu sallayarak girebilmesi. Ya ne sevimli, meğer 31. lağım çukurunu Ninja Kaplumbağalar, Beyin karakteri koruyormuş fjfjjf üzgünüm ama saçmaydı, bir ses koruması da mı olmaz?.. Kızın ona aşık kuzeni(adını hatırlamıyorum) aşırı Yaprak Dökümü Ali Rıza Bey idi. Ayıp olmasın diye sarışınla evlendi. But why baba why? Orda sanırım sığınak insanlarının ne kadar pasif bir kültürde büyüdüğünü anlatmak istemiş. Demokrasiye de bir eleştiri hissettim. Onun dışındaa, uzun uzadıya muhabbeti yapılabilecek, ara ara güzel dokundurmalar yapan ilgi çekici bir diziydi. Bir günde bitirdim. Yarım bırakınca bu tarz dizileri başını unutuyorum, kalıyor, üşeniyorum tekrar izlemeye. Bir sonraki sezondan beklentim kovboyun boşanmasını görmek, ailesini 31. sığınakta bulması, kızın Maximus'u damızlık alması... Dışındaki çok ciddi mevzuları senaryo ekibinin tasarımından izlemek istiyorum. Bu yorumu okuduysanız izleme keyfinizi biraz kaçırmış olabilirim ama ben masumum, spoiler uyarısı yaptım. Ama tavsiye ederim ehehe Okuduğunuz için teşekkür ederim :))

miloattime 4 months ago

Bir Ayrılık

Asghar Farhadi

66 Gönderi

Spoiler içeriyor Film boşanmak isteyen fakat evlilikleri ile problemleri olmayan bir çiftin boşanma sürecindeki olayları işliyor. Kadın geleceğini, kızını öncelerken; adam babasını, geçmişini önceliyordu ve böylece süreç mahkemeye taşınıyordu. Çıkış senesinden sebep mi yoksa İran filmlerinin genel böyle bir havası mı var…devamıFilm boşanmak isteyen fakat evlilikleri ile problemleri olmayan bir çiftin boşanma sürecindeki olayları işliyor. Kadın geleceğini, kızını öncelerken; adam babasını, geçmişini önceliyordu ve böylece süreç mahkemeye taşınıyordu. Çıkış senesinden sebep mi yoksa İran filmlerinin genel böyle bir havası mı var bilmiyorum ama bana 2000ler İstanbul havası verdi. O senelerde halama gitmiştik ve benzer bir evleri vardı. Ablamla kuzenim havuza gitmişlerdi, ben küçüğüm diye götürmemişlerdi. Ona çok üzülmüştüm. Bir onu unutamadım bir de halamın bana aldığı kolyeyi. Çok güzel bir kolyeydi, kapağı vardı ve açılıyordu, uzun, inceydi; içine fotoğraf, cevşen ya da minik bir not sığdırmak mümkündü. Gümüştü ve etrafında oymalı şekiller vardı, yani delik delik gibiydi ama desenler vardı. İçine koyduğunuz şey deliklerden gözüküyordu. Ahh o kadar çok sevmiştim ki o kolyeyi... Kaybedince çok üzülmüştüm. Dünyanın en harika kolyesiydi. Nasıl kaybettiğimi hiç bilmiyorum. Belki ordan kalan bir şeydir, kolye takmayı pek sevmem. Kaybedilebilen şeyleri genel olarak pek sevmem. Neyse işte film bana bu anılarımı hatırlattı. Baba karakterinden bahsetmek istiyorum öncelikle. Ortadoğu kültüründen vicdanıyla çıkmış bir erkek gerçekten tüm entel kalıplardan daha üstün gözümde. Ailelerine karşı baskı yapmayan fakat aile kurma ve babalık iktidarının sorumluluğunu alabilen biri her yerde bulunmuyor. Yetişme ve kültürle değil, içten gelen bir vicdandan bahsediyorum. Sorumluluk alabilen, dirayetli, kendinden emin ve bir o kadar insancıl ve şefkatli. Kızına sen ağlarsan ben de ağlarım diyebilecek kadar baba, eşinin boşanma isteğini olgunlukla karşılayacak kadar koca ve babasına onu tanımasa dahi sahip çıkacak kadar evlat. İki omuz, pek çok sorumluluk ve bunu taşıyacak yürek. Alzeimer hastalığına sahip dedenin altını değiştirme olayı bana okulumu hatırlattı. Ben otizmli ve zihinsel geriliği olan çocuklarla çalışıyorum. Hiç çocukların altını değiştirmedim, bunun için hostes ablalarımız var. Ama ilk başladığımda çok korkutmuştu bu durum beni. Öğrenciler altına kaçırıyor, sınıfı kirletiyorlar vsvs idi. Sonrasında çocukları getire götüre enteresan bir şekilde pis gelmemeye başladı. Aslında bunu anasınıfında çalışırken öğrencim önümde kustuğunda yaşamıştım ilk. O an derdiniz çocuğun iyi olup olmadığı oluyor. Eskiden neden özel ilgiye ihtiyacı olan insanların olduğunu anlamaya çalışır fakat pek bir cevap bulamazdım. Yaşlılar, hastalar... Zamanında farklı rejimlerde bu insanların yakıldığını hepimiz duymuşuzdur. Asla insancıl gelmiyordu ama bunun gen ıslahı gibi düşünülmesi de kötücül bir mantıktı. Fakat çalışmaya başladıktan sonra ve onlarla bağ kurdukça aslında onların bizim için olduğunu fark ettim. Herkes yaşlanıyor, hayatın farklı aşamalarında farklı olaylar yaşıyor. Ve bu insanlar da hayatın içindeler. Rabbim korusun ama alt değiştirmek her evladın başına gelebiliyor. Bunları fazlaca dramalaştırıyoruz. Zor ama herkesin hayat dönemlerinden birinin içinde olabiliyor. Bu dönendeki insanlara acımak yerine bir şeyleri onlar için kolaylaştırmak ve yaşlılarla, özel ilgiye ihtiyacı olan insanlarla vakit geçirmek faydalı olabilir. Evet, çenem açıldı... Huzur evlerinin hemen hemen tüm emekliye el koyduğunu markette tanıştığım bir teyzeden öğrenmiştim. Bu insanlar da bir zamanlar bizim kadar gençti, farklı olaylar yaşadılar ve bulundukları yerdelerdi. Teyze markete bir arkadaşıyla gelmişti, arkadaşı tam bir İstanbul hanımefendisiydi ve saçını yaptırmıştı. Teyzeyse köylü biriydi. Tuvalet arıyordu ve benden yardımcı olmamı istedi, ben de yakında bir kafeye götürmüştüm. Arkadaşı çıkmışken biraz dolaşmak istediğini, bir şeyler alamayacağını söylemişti. Sebebiyse huzur evinin onu harçlıksız bırakmasıydı. O sabah anneannem biraz harçlık koymuştu cebime, ben de onun cebine koymuştum. Nadir görülebilecek bir göz parlamasına şahit olmuştum. Öyle çok övünülecek bir şey değil, yaşlılarla konuşun diye anlatıyorum. Özel ihtiyaçlı birini gördüğünüzde yanına oturun, muhabbet edin, gözüne bakın, korkmayın. Otobüste âmâ bir öğretmenle tanıştığımı hatırlıyorum. Tam bir ilham kaynağıydı. Yanına yaklaşıp beklediği otobüsü sormuştum, aynı olunca birlikte binip sohbet etmiştik. Kendisi çift anadal okumuş bir edebiyatçıydı. Bana atama tercihinde yazabileceğim pek çok şehir önermişti. Yaşlılara geri dönecek olursam en sevdikleri şey birinin onlara selam vermesi, deneyin. Yolda rastgele yaşlılara iyi günler dilediğinizde ya da selam verdiğinizde anlık bir mıhlanıyorlar oldukları yere sonra kocaman gülümsüyorlar. Pek çoğu ya yalnız ya da uzun zamandır kimseyle bir kelime bile konuşmamışlar, ölümlerini bekliyorlar. Bu insanlar bulaşıcı değil, kaçmayın, yalnızca oldukları gibi kabul edin, otobüste onlara ayrılmış yerleri onlara teslim edin, ailelerine acıyarak bakmak yerine onlara yardımcı olun. Emin olun çok şey öğrenirsiniz. Huh, amma uzattım. Hangi filmden bahsettiğmizi unutacak kadar. Filmde haksız diye işaret edebileceğimiz kimse yoktu. Herkes biraz haksız pek çok haklıydı. Hamile kadın eşi için çabalıyordu, eşi ailesi için... Ona babam gibi bakarım dediğinde aslında dürüst ve çalışkan biri olduğunu anlamıştım. Fakat sonrasında olaylar o kadar karmaşıklaştı ki kendimi bir izleyiciden çok filmdeki hakim gibi hissettim. Kızın babasına olan güveni ve sevgisi çok güzeldi. Onu korumaya çalışması bile. Babası ile ders çalıştıkları bir sahnede yanlış cevabı puanı kırılacak olsa dahi yazmamasını öğütlüyordu adam, çocuğun ne kadar şanslı olduğunu burdan anlamak mümkün. Mahkemenin önünde dahi ders çalışması ise bana kendimi hatırlattı. Anne biraz fazla dik kafalı bir karakterdi. Evet, kızının geleceğini düşünmek noktasında haklıydı ama bunu yaparken eşini çıkmaza sokuyordu. Bu kadar parlak bir evladı ziyan etmek istememesi ise hayat tecrübemin bana gösterdiği kadarıyla oldukça haklı bir durumdu. Filmin sonunda, açık kapının iki yanında ve Birbirlerine dönük ama bakamadan oturmaları ise oldukça metaforikti. Aslında ortada bir duvar var sanıp boşanıyolar fakat kapı sonuna kadar açık ve yine fakat kızlarını zora somayı dahi göze alarak birbirlerine kafalarını kaldırıp bakmıyorlardı. Her boşanma zordur muhakkak fakat burda boşanmaması gereken, hâlâ birbirinin iyiliği için çabalayan bir çift vardı. İnsan niye kaybedeceğini hata yapmadan fark etmiyor? Üstelik kaybedilen bu sefer bir kolye değil, bağ kurmuş iki insan ve bir aile. Okuduğunuz için teşekkür eder iyi geceler dilerim. Ayrıca filmi tavsiye ederim, akıcı, yeterince olaylı ve düşündürücüydü.

miloattime 4 months ago

Parazit

Bong Joon Ho

380 Gönderi

Spoiler içeriyor Beklediğimden çok farklı bir filmdi. Filmin konusu virüs gibi bir şey değilmiş. Benim gibi bulaşıcı hastalıklı bir film sananlara duyrulur. Film dünyanın iki kutbunda yaşayan iki farklı ailenin çatışmasını ele alıyor. Bir tarafta eksi katta oturan bir aile, bir tarafta…devamıBeklediğimden çok farklı bir filmdi. Filmin konusu virüs gibi bir şey değilmiş. Benim gibi bulaşıcı hastalıklı bir film sananlara duyrulur. Film dünyanın iki kutbunda yaşayan iki farklı ailenin çatışmasını ele alıyor. Bir tarafta eksi katta oturan bir aile, bir tarafta lüks villasında yaşayan bir aile. Her iki ailenin üyeleri de birbirine sevgi ile bağlı. Ve birbirleri için en iyisini istiyorlar. Özellikle zengin babanın sahiplenici tavrına çok düştüm. Eşinin yemek yapamadığını ama ona aşık olduğunu söylediği sahnede anneme dönüp "küçükken umreye giden otobüsü mü taşladım, naptım?" dedim. Annem kahkaha atıp benimle dalga geçti, aile evi zorbalığı... Sjsjs Zenginlik biraz şans sanıyorum. Dehayı bulmaz genelde. Etrafımdaki çok varlıklı insanları düşünüyorum da, çok bir çabaları olmuyor genelde. İşte bununla yüzleşen çok dipte insanlar, ki genelde hizmetveren kategorisinde bu insanlar olur, doğal olarak sınıfsal bir kin biriktiriyorlar. İnsanların bir taştan medet umacak durumda olmak zorunda kalması... Çaresizliğin dibi de bu sanırım. Hayatta doğduğun noktadan ileri gitmek, bir adım dahi, o kadar zor ki. Bir keresinde sevdiğim bir arkadaşımla konuşurken şey dediğimi hatırlıyorum:"Yaşadığım hayatı çocuklarımın da yaşamasını isterim, belki bir tık ilerisini. Bu yüzden çalışıyorum, her nesil bir öncekinden ancak bir tık ileri bir noktada olabiliyor. Çocuklarıma bunu sağlamak istiyorum.". Ama benim bu ukalalığı yapabilmemin sebebi yaşadığım aileye doğmam. Çok çok zengin olmadık, ortaydık hep. Ama bu hırs içimi işgal etmedi. Ki çok zengin çevrelerde de bulundum, çok lüks otellerde kaldım, ünlü insanlarla tanıştım, bakanlar, sanatçılar... Bu yüzden varis diyorlar arkamdan djdj Ama onlar benim hayatımda vizyonumu şişiren pompalar oldu. Orta sınıfta olmak böyle bir şey sanırım. Her iki uca da dokunma şansın oluyor. Bir yerde farkındalığın ihtiyacından fazla şişiyor. Ve gözlerdeki garibanlığı görebiliyorsun. İki ucun da sahip olabildiği enteresan bir bakış var. İşin ilginci tabiri caizse fakirlerin hayal ettiği o lüks hayata ihtiyacınız yok. Hem de hayatı yaşamak için hiç yok. İhtiyacınız olan deneyim yaşarken sizi üzmeyecek bir para. Yolda bir petrolde durup su satın aldığınızda canınız yanmıyorsa ve Shell'de bir kahve ısmarlayabiliyorsanız kendinize, okay, zenginsiniz. Niye yolda dedim? Deneyim yola çıkmadan olmuyor. Sonsuza kadar para biriktirip sonunda ev kiraları ile geçinebilecek bir zenginliğe erişebilirsiniz. Ama işin aslı tuvaletini tutan bir çocuktan hiçbir farkınız kalmaz. "Genç iken geyinin, sağlıklı iken yeyin." demişti bir teyze bana. Arttırıyorum efenim, "Genç iken geyinin, yeyin, sevin, gezin." Bu filmde insanlar sevdiklerini kaybetti. Sevgi hayatın en temel besinidir. Burjuva safsatası gibi gelecek ama bir yaştan sonra fark edeceksiniz ki, birini sevmek, ona zaman ve emek harcamak çok zor bir iş. Birini sevmek, tüm alışkanlıklarınız ortaklaşsa dahi, çok zor iş. İçiniz gençkenki kadar hızlı kaynamayacak kimseye. Yaşınız ilerledikçe ailenizin hatalarını affedeceksiniz. Bağ kurmak o kadar zorlaşacak ki... Ailenizin dizine yapışacaksınız. Birileri sizi sevecek, hayran olacak bileceksiniz, onlardan ekstra kaçmak isteyeceksiniz. Biri ile tanıştırmaya çalışacak etrafınız sizi, kendinizi çekmeli motor gibi baştan kuracaksınız harekete geçirmek için. İşte bu yüzden birini seviyorsa içiniz ve yanınızda deneyimlerinize eşlik ediyorsa bu kişi ya da kişiler, sağlıkta ve küçük lükslerde probleminiz yoksa, tebrikler, zenginsiniz. Bu yüzden belki de bu film çok sarsıcı geldi. Belki bir üst kata taşınacak zenginliğe erişme fırsatları vardı. Ama bunu değerlendirmek yerine hırsla tüm pointleri toplamaya çalıştılar. Haksızlar mıydı, hayır ama aptalca mıydı, evet. Zenginlik, sahip olduklarını feda etmek değil, üstüne bir şeyler kattığında keyif verir. Ve dikkat edin, zenginler takas yapmaz, borçlanır. Elindekini vermez asla, maddi manevi. (Şeyy uykum var bu yüzden çenem düşecek, kaçmayı seçebilirsiniz. ) Tamam şimdi size bir hayalimden bahsedeceğim. Fakir hayallerimi hiç sevmiyorum ama yani hayal kuruyorsun biraz abart di mi? Yok içim seviyor romantizm, yaşanmışlık, sevgi emektir, yoldaşlıktır klişesi... Hep böyle denize yakın binalar olur ya, yazlık. Ses yalıtımı berbattır, duvarlar nemden aşınmıştır, dış kapısı demirden ızgaralı çift kapılıdır, balkonu küçüktür ama bir aile masası sığar, komşulara laf atacağın minik bir Fransız balkonu daha vardır, yazlık eşyalar vardır içinde ve hole girerken boncuk perde yüze çarpar... Hep öyle bir evimin olması hayalim oldu, içinde sevdiğim insanlar olacak ve mutfakta dondurmayı kaselere koyacağım, sabah nemlenmiş yüzüme uçuşan perdeden kaçan ılık hava vuracak... Bilmiyorum biraz gariban bir hayal ama güzel yani. Ama bir keresinde bu Milo, Muğla'ydı sanırım bir eve girdi. Evet o da hayalim olabilir. Çok mütevazi bir villaydı. Kuzenim, kardeşim ve ben bisiklet kiralanacak yer arıyorduk ve bu evi, butik bir otel sandık. Çünkü her yer butik oteldi. Evin önünde küçük bir fasülye havuz vardı. Bahçenin kapısı ardına kadar açıktı. İçeri girdim ve bir teyze bahçede uzanıyordu. Lobi sanarak, ayakkabılarımla... evet beni seçtiler sormam için... içeri girip ev sahibi kadına bisikletçi sordum. Kadın oranın özel mülk olduğunu ve bilmediğini söyledi. Çok mütevazı bir kadındı ama çok utanarak hızla dışarı çıktığımı hatırlıyorum. Ama ev çok hoşuma gitmişti. Ahh yüksek tavan... Zaafım var sana, niye bu kadar güzelsin... Neyse, daha lüks evler de görmüştüm ama o çok hoşuma gitmişti. Galiba ruhum fakir, mütevazi yerler seviyorum... Filmde bir yerde koku meselesi geçti. Orası filmin geneli için hüzünlü bir an olsa da kahkayı patlattım. Çünkü üniversite birde, hiç unutmam, bir hoca amfide bize zenginlik ve fakirlikten bahsetmeye başladı. Zengin olsaydınız burda olmazdınız ve fakir kokuyorsunuz, demişti. Hayatımda gördüğüm en büyük kompleks o adama aitti sanırım ama dediği sözleri hiç unutmam. Gencecik insanlara edilecek laf değildi. Böyle insanları dumur etmeyi çok severim ama o zaman uğraşmamıştım. Bazen nispeten zengin insanların gerçek zenginlikten büyülenip girdikleri kompleks halleri bir gözlemci açısından çok utanç verici oluyor. Ne güzel filmden bahsettim ya, aferin bana. Neyseee işte, filmde bu zengin fakir çatışmasını gerim gerim gererek bizlere yaşatıyor. Şu yorumu okuyacağınıza filmi izlemiştiniz, öyle diyeyim. Tavsiye ederim.

miloattime 4 months ago

Sokak Kedisi Bob

Roger Spottiswoode

29 Gönderi

Yine tatlış mı tatlış bir filmle sizlerleyim efenim. Marley ve Ben filmini izleyip çok sevince benzer bir film seçmek istedim. Kedilere ayrıca bir sempatim olduğu için film ilgimi çekti. Yine yanılmadım. Film sokakta gitar çalarak karnını doyurmaya çalışan ve madde…devamıYine tatlış mı tatlış bir filmle sizlerleyim efenim. Marley ve Ben filmini izleyip çok sevince benzer bir film seçmek istedim. Kedilere ayrıca bir sempatim olduğu için film ilgimi çekti. Yine yanılmadım. Film sokakta gitar çalarak karnını doyurmaya çalışan ve madde kullanımını bırakma mücadelesi veren bir adamın gerçek hayatından uyarlanmış. İzlerken şöyle bir düşündüm, eğer sokak sanatçısı olsaydım ne yapardım diye. Yan flütü insanları bana para vermeye itecek kadar iyi çaldığımı düşünmüyorum. Sokakta resim çizmek, tuhaf olurdu. Sucuk standı kurmak, tabi bence en iyisi :)) Ama muhtemelen pandomim yapardım. Ne kadar eskidim bilmiyorum ama çocukken çok iyi pandomim yapardım. Öğretmenlerimin beni tahtaya çıkartıp pandomim yaptırdığını hatırlıyorum. Tüm sınıf da dikkatle izlerdi, eğlenirlerdi. Şimdi olsa çok utanırdım. Özellikle cama yapışma anımda kahkaha kopardı. Filmi izlerken bir yandan da bunu düşündüm. Hop, filme dönelim. Arkadaşlar, adam kediyi sahiplenmedi. Kedi adamı sahiplendi. Film boyunca bunu fark edeceksiniz. Kediden önce adam karnını doyuramıyordu. Kedi geldi ve dedi ki "Bekle yiğido ben seni beslerim.". Hatta bir yerde eş bile aldı adama. Hastayım ayağına veteriner kızı insanına aldı. Filmin geneli "Allah yürü kulum desin" mottosu ile ilerledi. Adam kediyi sırtına aldı ve kapılar açıldı. Acaba ben de mi bi kedi sahiplensem, "iş, eş, aş" üçlüsünü kedi sağladı adama. Size eğlenceli bir fikir bırakayım. Arkadaşlarınızla ya da ailenizle yapınca çok eğlenceli oluyor. "Bir hayvan olsaydım hangisi olurdum?"diye soracaksınız. Ve aynı şekilde karşıdakini de bulacaksınız. Beni ailem kedi seçmişti. Kardeşim "Abla sen bir hayvan olsan kedi olurdun, rızkımı veren hüdadır, kula minnet eylemem genel tarzın." demişti. Annem arada cırladığım, canım istediğinde kendimi sevdirdiğim için seçmiş olabilir. Kediler mistik yaratıklar. Gerçekten sizi anlıyor ve ihtiyacınızı seziyorlar. Geçenlerde spordan çıkmıştım ve çok üzgündüm, bir kedi yanaşıp kendini sevdirdi. Evet beni seçti ve sahiplendi. Hiç itiraz etmeden ve üstüme çıkmadan sevdirdi kendini. Üstüme çıksa huylanabilirdim. Galiba istedikleri kişiye kendilerini sevdiriyorlar ve zihnine giriyorlar çünkü o günden beri o kediyi sahiplenmeyi düşünüyorum. Ama aile evinde imkansızdan biraz mümkün. Filmde de kedi, adamın sürecini sezdi ve adamın en zor günlerinde yanında bulundu. İhtiyacı olduğu ve yalnız kaldığı anı adeta hissetti. Yaklaştığı Adam da yumuşak huyluydu ama. Psikolog da bunu hissetti, arkadaşlar psikologlar potansiyelinizi seziyor, onlar da değişik bir kedi türü. Kızın abisine çok üzüldüm. İnsanın hayranı olduğu kişinin kendinde hayatını yaşayacak gücü görememesi çok üzücü. Madde bağımlılığı için bir keresinde üniversitede bir polis sunumuna katılmıştım. Hipofiz bezini aşırı zorladığı için tek seferde dahi dopamin üreten bölgeyi hasarlı hale getirdiğini söylemişti memur. Sonrasında iyileşmek gerçekten çok zorlu bir süreç. Gerçekten güç gerektiriyor. Hem içten hem dıştan destek gerekiyor. Adam şanslıydı. İnsana başta kendinin ve sonra bir iki kişinin güvenmesi yetiyor sanırım. Hatta bir buçuk, kadın ve kedi. Gerçi kediler bu dediğimi duysa "Pağğdonn, buçuk biz mi oluyoruz, sensin buçuk!" derlerdi. Güzel filmdi, tavsiye ederim.

miloattime 5 months ago

Marley ve Ben

David Frankel

14 Gönderi

Spoiler içeriyor "Biz nerdeysek, hayatımız ordadır." "Beş dakika seninle olmak... Ve bu beş dakikalar kendimi iyi hissettiriyor." "Kaç kişi size kendinizi olağanüstü hissettirebilir?" İzlediğim en güzel filmlerden biriydi. Anne, baba, aile olmak, gelecek planlarının yarım kalması, evlilik, sorumluluk, sevgi... Ahh, filmi puanına…devamı"Biz nerdeysek, hayatımız ordadır." "Beş dakika seninle olmak... Ve bu beş dakikalar kendimi iyi hissettiriyor." "Kaç kişi size kendinizi olağanüstü hissettirebilir?" İzlediğim en güzel filmlerden biriydi. Anne, baba, aile olmak, gelecek planlarının yarım kalması, evlilik, sorumluluk, sevgi... Ahh, filmi puanına bakarak seçmiştim. Tatil bahanesiyle kahvaltıda annemle izleriz diye güzel bir film seçmek istedim. Yanılmamışım. İnsanın aile kurarken kendini arayışını işleyen çok tatlı bir yapımdı. İleride eşimle izlemek isteyeceğim bir film. Adamın patronu ile konuşmalarını çok sevdim özellikle. İnsanın çevresinde hayatı tecrübe etmiş böyle akıllı ve özgüvenli büyüklerinin olması gerek. Evlilik her gün tecrübe ettiğimiz ya da okullarda öğrendiğimiz bir müessese değil. Yaşlı ve hayattan tatmin insanlar biz gençlere öğüt vermeyi görev olarak benimsemeli. Jhon'un arkadaşı, Sebastian için aynısını söyleyemeyeceğim. İşinde başarılı biri olmak onu tatmin ediyor gibi görünse saygı duyardım ama daha çok sorumluluk almamak için hayatını erteleyip günübirlik bir yaşamı tercih eden biri gibiydi. Jhon'a çocuk yapma, boşan gibi içi boş tavsiyeler vermesi de bunu ispatlar nitelikteydi. Jenny, izlerken aşık oldum, Jhon'a da. Ama ilk Jenny'den bahsedeceğim. Neşeli ve eşine aşık bir kadın, aynı zamanda eşinin arkadaşı. Dişil ama otoriter. Aynı zamanda Jhon'un otoritesini de koruyor. Fedakar... Sahilde, havuzlu mis gibi bir evde oturup üstelik ailesi için çok sevdiği işini bırakmışken Jhon'dan aynı fedakarlığı beklememesi de tercihinin sorumluluğunu alan bir kadın olduğunu tekrar gösteriyor. Göze göz, dişe diş demiyor. Ailecek mutlu olacakları planlar yapıyor, planlar bozuyor. "Biz nerdeysek, hayatımız ordadır." Jhon, o da ailesine sahip çıkan sorumlu bir erkekti. Seviyor, koruyor, kendi kararlarını başkasına bırakmıyordu. İnsanların fikirlerini dinleyip eşinin memnun olacağı adımlar atıyordu. Jhon'un beni en çok etkileyen sahnesi ise, komşuları bıçaklandıktan sonra yüzünü hemen ailesine çevirip onlar için en güvenli ev arayışına girmesiydi. Direk onları korumak istemesi, ailesini kendi arzularından önce düşünmesi çok güzeldi. İşini hiç sevmediği halde ailesini bu stresten uzak tutması, eşine çocuklarını büyütürken destek olması... Bu ailenin iki direği vardı, böylece çok sağlam bir yuvaydı. Arada tartışmaları, birbirlerine olan sevgileri, çekimleri... Film, köpek sahiplenmek ve bunun sorumluluğunu kabullenmeyi temele alıyordu. Çocuk sahibi olmadan önce tecrübe edinmek için oldukça zor bir köpekle aldıkları yolda üç minik bebiş de onlara katılıyordu. İlk çocuğun olgunluğu da filmde beni biraz etkiledi. Galiba ailedeki ilk çocuk ister istemez üçüncü yetişkin oluyor ve anne babanın duygularına eşlik eden bir arkadaş oluyor. Bir de güzel yetiştiyse... Gelelim başkarakterimiz köpüşe. İnsanın bağ kurma yolunda atması gereken ilk adımlardan birinin evcil bir hayvan sahiplenmek olduğunu düşünüyorum. Kısa zaman önce kaybettiğim kuşumu hâlâ özlüyorum. Masum bir bağ ile tutunuyorlar size, hep çocuk kalan sevimli varlıklar. Üstelik hayvanlar sizi sebepsiz sever. Aile gibi. Kadının, eşinin yazılarını ara ara okuyup kendini eşine yakın hissedip huzur bulması bence çok hoştu. Gerçekten sizin mükemmel görünmenizi beklemeden ruhsal ve mental bir bağ kurabildiğiniz birine sahip olabilmenizdir en büyük hazine. Kadın çok mu güzeldi, adam? Ama harika bir elektrikleri ve bağları vardı. "Kaç kişi size kendinizi olağanüstü hissettirebilir?" Kısa zaman önce bunu psikoloğum ile konuşmuştuk. Güzelliğine göre birini seçmek sorumsuzca bir sevgi bağı kurdurur ama içine bakarak birini seçmek ömürlük bir ilişki kurdurur gibi şeylerdi konu. İnsanın değiştiremeyeceği şeyler için değil en aptal kişi de olsa olduğu kişi için sevilebilmesi ve sevebilmesi, bir yetenek, bir şans işte. Bu filmde de geleceğini şimdide kurmaya başlayan ve sorumluluk almaktan korkmayan iki birey vardı. Bir iki sahneyi hızlı geçebilirseniz, bence mutlaka ailecek izlemelisiniz. Okuduğunuz için teşekkür ederim.