(@) - Raf

Filmi izlememin üzerinden uzun bir zaman geçti. Açıkcası sonrasında birkaç tane daha izlediğim için içeriğini çok fazla hatırlamıyorum ama ilk filmle kıyaslayınca daha çok beğendiğimi söyleyebilirim. Bu sefer Marvel izlediğimi hissettim ama düşününce eski filmlerin de ayrı bir havası vardı.…devamı

nubesh 7 months ago

Bir Adam Yaratmak

Necip Fazıl Kısakürek

12 Gönderi

Spoiler içeriyor Bu kitabın yorumunu yazmak benim için çok zor olacak çünkü kitap okuma kulübünde de kitabı değerlendirirken söylemek istediğim şeyleri bir türlü söyleyemiyorum. Yani aslında bu aralar kafam biraz fazla karışık bu yüzden anladığım şeyleri bile ifade etmekte güçlük çekiyorum. Sanırım…devamıBu kitabın yorumunu yazmak benim için çok zor olacak çünkü kitap okuma kulübünde de kitabı değerlendirirken söylemek istediğim şeyleri bir türlü söyleyemiyorum. Yani aslında bu aralar kafam biraz fazla karışık bu yüzden anladığım şeyleri bile ifade etmekte güçlük çekiyorum. Sanırım biraz silkelenmem gerekiyor. Neysee elimden geldiğince bir şeyler yazmaya çalışacağım. Öncelikle ilk defa tiyatro türü okuduğum için zorlanacağımı düşünüyordum fakat hiç beklediğim gibi olmadı. Ben aslında diyalog kurulurken isimlerin sürekli belirtilmesini sevmiyordum ve bu benim kafamı da karıştırır diye düşünüyordum ama dediğim gibi hiç öyle bir şey olmadı hatta bir süre sonra o isimleri bile görmemeye başladım. Bu arada normalde pdf kitap okumayı sevmiyorum çünkü okuduklarımı algılayamıyormuş gibi hissediyorum ama bunda öyle olmadı, rahat bir şekilde okudum. Sadece gözlerim biraz ağrıdı ama onun dışında ön yargımı bile kırmış olabilirim. Kitapta Hüsrev'in yazdığı "Ölüm Korkusu" piyesinin gerçekleşmesinin yarattığı sonuçları görüyoruz. Bu tiyatro oyununda çocuk annesini yanlışlıkla silahla vuruyor ve sonra intihar ediyor. Yazar yakın çevresiyle oyun hakkında konuşurken çocuğun nasıl yanlışlıkla ateş ettiğini uygulamalı bir şekilde gösteriyor. Ah be Hüsrev! O anı göstermene ne gerek vardı? Açıkcası herkes o masada otururken merminin birine isabet edeceğini tahmin ediyordum ama bu kişinin hep annesi olacağını düşünmüştüm. Selma bilerek mi kurşunun önüne atladı tam olarak hatırlamıyorum ama bence Hüsrev'in onu sevmeyeceğini fark ettiği için böyle bir şey yapmıştı. Bir de Mansur'un bu olaydan sonraki tavrının çok farklı olacağını düşünmüştüm. Fazlasıyla sakin karşıladı. Hüsrev'in içinde olduğu durum aslında üzücüydü. Küçükken babasının kendini incir ağacına astığını görüyor ve her bahçeye çıktığında o incir ağacını görüyordu. Kitabı okurken acaba ağacın, incir ağacı olmasının bir anlamı var mıydı diye düşünmüştüm. Hani deyim olarak da "ocağına incir ağacı dikmek" birinin evini barkını tepetaklak etmek anlamında kullanıyor yaa. Hüsrev'in de hayatı bu incir ağacı yüzünden mi değişti diye düşünmüştüm. Okurken bir sürü alıntı kaydettim. Yani kitabın çoğu zaten şiir okuyormuşum gibi hissettirdi. Hep edebi bir dil söz konusuydu ve okuduğum cümleler beni hemen etkiliyordu. "Ben ne yaptım? Bir hududu zorladım. Kendimin dışına çıkmak isterken, kendime rast geldim. Meğer kul olduğumu anlamak için Allahlık taşlamalıymışım! Meğer nasıl yaratıldığımı anlamak için bir adam yaratmaya kalkmalıymışım! Ben ne yaptım? En sağlam basamağı ayağımdan kaydırdım. Körlüğü zedeledim. Şimdi görünen şeye nasıl bakayım? İnsan kaderini bir rüya gibi uykuda bulur. Bu rüyayı uyanık nasıl seyredeyim? Allahla kalabalık arasında kaldım. Boşlukta nasıl durayım?" Mesela altını çizdiğim cümlelerden biri de buydu. Kitabın adının da neden "Bir Adam Yaratmak" olduğunu açıklayan bir paragraftı. Hani son kısımda Ulviye Hanım incir ağacını kestirmişti yaa o kısımda bir yandan anneye hak verdim bir yandan da keşke kesmesydi demiştim. Evet bir anne olarak haklıydı. Sonuçta babasının yolundan ilerliyordu ve bir gün onun gibi intihar girişiminde bulunabilirdi ama kesmek çözüm değildi. Hüsrev'in dediği gibi: "Çünkü o babamdı. O bendim. O çocukluğumdu. O her şeyimdi. Küçükken onun dibinde oynardım. Ona yaslanır, bulutlan seyrederdim. Gölgesine sığınırdım. O benim dadımdı. O senden sonra en sevdiğim şeydi. En sevdiğim şeyden en büyük fenalığı gördüm. Babam kendisini ona astı. O benim yine en bağlı olduğum şey kaldı. Şimdi onu kestiniz. Ta dibinden, toprak hizasından kestiniz. Böylece dünyamı kesmiş oldunuz. Artık anlıyorum ki, dünyam, ta dibinden ve toprak hizasından kayboldu." Bağlandığı bir şeyden kopmak zorunda kalması üzmüştü. Ah be Hüsrev..! Kitabı ilerleyen zamanlarda tekrar okumayı düşünüyorum çünkü tekrar tekrar okunmayı hak eden bir kitap :)

nubesh 7 months ago

Kürk Mantolu Madonna

Sabahattin Ali

6 Gönderi

Spoiler içeriyor Yazıyorum yazıyorum hep bir yerde tıkanıyorum. Ya kitabı çok içselleştiremedim ya da reading slump teriminin writing slump versiyonunu yaşıyorum, çözmedim. Aslında kitabı lisedeyken okuduğumu hatırlıyorum ama tekrar okuduğumda ilk defa okuyormuş hissine kapılmıştım. Bu durum yayınevinden de kaynaklanıyor olabilir ama…devamıYazıyorum yazıyorum hep bir yerde tıkanıyorum. Ya kitabı çok içselleştiremedim ya da reading slump teriminin writing slump versiyonunu yaşıyorum, çözmedim. Aslında kitabı lisedeyken okuduğumu hatırlıyorum ama tekrar okuduğumda ilk defa okuyormuş hissine kapılmıştım. Bu durum yayınevinden de kaynaklanıyor olabilir ama içeriği de yanlış hatırlamazsın be Beyza. Raif'in portreyi gördükten sonra bir gün, taksiye binen bir kadının o portedeki kadın olduğunu gördüğünü ve peşinden de gidemediğini hatırlıyorum. Ya başka bir şeyle karıştırdım ya da kafamdan senaryo kurmaya başladım bilemiyorum bu yüzden de okurken hep o kısmı bulmaya çalışmıştım. Neysee kitabın aklımda kalan kısımlarını bir kenara bırakıp içeriğine bakacak olursak; Raif Efendi'nin içine kapanması ve olanlardan sonra kimseye bir şey anlatamaması beni bile yalnız hissettirdi. Düşünüyorum da bir şekilde bir ömür tüketmiş, çevresinde aile dediği kişiler var ama dünyanın en yalnız insanı olmak nasıl bir duygudur? Umarım böyle hayatlar yaşamayız ama yaşayan insanlar illaki vardır. Raif de onlardan biriydi... Onu anlayan tek bir kişi vardı o da bir bilinmezdi, en azından Raif için öyleydi. Yıllarca ondan gelecek bir mektup beklemişti ama nafile. Yazar Raif efendi'ye çok odaklanmıştı ama Maria'nın da kendine göre haklı sebepleri olduğunu düşünüyorum. Geçmişine çok değinilmedi ve bence geçmişinde güven problemi yaşamasına sebep olabilecek büyük bir şey yaşamıştı bu yüzden de Raif'i ilk başta kabul edememişti. İyi bir insan olduğunu biliyordu ve onu çok sevdiğini de biliyordu ama olmuyordu çünkü bilmediğimiz bir şey engel oluyordu. Nedenini merak etmiştim keşke olayları Maria'nın da gözünden görebilseydik. Bu arada kitap boyunca Sabahattin Ali'nin Almanya'dayken yaşadığı bir aşk hikayesini mi okudum acaba deyip durdum. Eğer gerçekten öyle bir durum varsa bir süre buna üzüleceğim. Raif'in Kürk Mantolu Madonna portesine bakıp aşık olması bana Sevmek Zamanı filmindeki "Ben senin resmine aşığım" repliğini hatırlattı. İzlemedim ama bir kesitini görmüştüm ve okurken aklıma o kısım gelmişti. Hatırlıyorum da kitabı ilk okuduğum dönem ben de Raif gibi birinin resmine bakıp bakıp duruyordum hatta böyle bir aşk yaşayabilme ihtimalimizin olduğunu düşünüyordum ama olmayınca da olmuyormuş yaa. Eskiden her şey daha olabilirmiş gibi hissettiriyordu... Belki de bu yüzden eskiden okuduğum zaman daha çok etkilenmiştim bilemiyorum. Bir de bu kitabı kahve storylerinin arka planında çok fazla gördük yaa ben bundan dolayı da çok beklentiye girmiş olabilirim. Yoksa tabii ki Sabahattin Ali'nin dili anlaşılır ve edebi olarak da etkileyiciydi. Kitabın sonunda Raif'in hiçbir şey olmamış gibi davranmasından ziyade kızını görmek için çabalamasını isterdim. Evet hayat onu değiştirmişti ama eski Raif olsaydı son bir kez bile olsa kızını görebilmek için bir şeyler yapardı. En azından Maria için yapardı. Bu aralar filmi çıkacak diyorlar umarım izleyeceğimize değecek bir film olur.

nubesh 7 months ago

Avatar: The Last Airbender

Michael Dante DiMartino

79 Gönderi

"Küçükken izlemediğim için üzüldüğüm yapımlar" başlıklı bir liste yapsaydım ilk sırada bu anime olurdu. Açıkcası eskiden animeler hiç ilgimi çekmezdi Tsubasa'yı bile birkaç defa izlemeye çalışmış fakat sevememiştim bu yüzden seven birini görünce şaşırıyordum. Hani çocuklar bir yemeği sevmediği zaman…devamı"Küçükken izlemediğim için üzüldüğüm yapımlar" başlıklı bir liste yapsaydım ilk sırada bu anime olurdu. Açıkcası eskiden animeler hiç ilgimi çekmezdi Tsubasa'yı bile birkaç defa izlemeye çalışmış fakat sevememiştim bu yüzden seven birini görünce şaşırıyordum. Hani çocuklar bir yemeği sevmediği zaman herkesin sevmediğini düşünür, seven birini görünce şaşırır yaa işte bana hep ondan oluyordu. Aslında yeğenlerle vakit geçirmek için izlemeye başlamıştım fakat onları bekleyemedim, tüm bölümleri bitirdim. Konusu çok güzeldi ve olaylar hep birbirine bağlanıyordu yani gereksiz bir sahne yok denecek kadar azdı. Merak unsuru da çok fazlaydı, sürekli izlemek istiyordum hatta çabuk sıkılan biri olduğum için genelde bir şey izlerken illaki başka bir şeylerle uğraşırdım ama bunu izlerken gözlerimi ekrandan alamıyordum. Her karakteri ayrı ayrı sevdim sanırım en sevmediğim karakter Azula'ydı ama o da kötülüğün hakkını veriyordu, onu da sevdim galiba. Bu arada küçükken izlemediğim için üzüldüğüm yapımlara eklerim demiştim ama küçükken böyle bir çizgi dizinin olduğunu bile bilmiyordum hatta izlemeden birkaç gün önce öğrenmiştim. Avatar deyince aklımıza hep mavi yaratıklar geliyor bu yüzden birine önerince "Bu o bildiğin Avatar değil" diye açıklama yapma gereksinimi duyuyorum. Keşke daha çok bilinen bir yapım olsaydı ve şu an çizgi film yayınlanan kanallarda yayınlansaydı çünkü şu an yayınlananlar sanki çocukların zekalarına hakaret ediyor. Neysee konusuna gelirsek; dört ulus yani hava, su, toprak ve ateş ulusu düzen ve barış içinde yaşıyorlardı fakat bir gün ateş ulusu, dünyanın hakimiyetini eline almak isteyip savaş başlattı. Bu savaşı da sadece bu dört elementin ustası olan avatar bitirebilirdi fakat savaşın en yıkıcı olduğu dönemde avatar ortadan kayboldu. 100 yıl sonra bir buz dağının içinden Avatar Aang ortaya çıktı fakat savaşı durdurabilmesi için tüm elementleri öğrenmesi gerekiyordu bize de Aang'in başından geçenleri merakla izlemek düşüyor. Şimdi her dizide olduğu gibi karakterleri teker teker anlatacağım. Yine upuzun bir yazı bizi bekliyor jsddjjf Öncelikle Aang'dan bahsedelim; ilk sahnelerde yeğenim Keloğlan'a benziyor dediği için uzun bir süre gözümde Keloğlan canlandı bu yüzden asla ciddiye alamadım. Zaten karakterin yaşından dolayı çocuksu bir yapısı vardı ve yer yer sinir bozucu bir şekilde davranabiliyordu ama sonradan olay tatlıya bağlanıyordu. İlk başlarda Avatar'ın mantığını anlamamıştım hatta sadece hava bükücüler Avatar olabiliyor sanmıştım ama bölümleri izledikçe diğer uluslardan da Avatar çıkabildiğini öğrendim. Aang; masumluğu, iyi niyeti simgeliyormuş gibi hissettim hani çocuklar da öyledir yaa çevresinden etkilenmeseler kötü düşünmezler, hep olayların iyi tarafına bakarlar ve insanlara zarar vermek istemezler. Bir hata yapıyorlarsa çok üzülür ve pişman olurlar. Ben Aang'i hep minnoş bir çocuk olarak gördüm ama en çok karakter gelişiminin yaşandığı kişi de o olmuştu. Son bölümdeki Aang, ilk bölümdeki Aang'in dedesi gibiydi o derece bir bilelik vardı. Katara hayranlıkla izlediğim karakterlerden biriydi ve çok güzeldi. Abisi ile atışmaları komikti bazı sahnelerde aralarındaki ilişkiyi çok tatlı buldum küçükken abisiyle yalnız kaldığı için anne görevi üstlenmişti bu yüzden sürekli anne gibi davranıyor, gruba ne yapılması gerektiğini söylüyor, onu dinlemedikleri zaman sinirleniyor, her şeye rağmen şefkatli davranıyor, şifali elleri var, sürekli yemek yapıyor, besliyor... Grubun annesi olsaydı o kişi Katara olurdu. Sokka.. Karakteri nasıl tanımlayabilirim bilmiyorum çok güldüğüm biriydi. Ayrıca sürekli laf söylüyorlardı ama zekası sayesinde bazı işlerin içinden çıkabiliyorlardı hakkını yemeyelim. Çok komikti keşke Sokka gibi bir arkadaşım olsaydı tüm gün hiç sıkılmazdım sjsjdjd Ama ilişkiler konusunda biraz şıpsevdiydi kimi gerçekten çok sevdiğini anlayamamıştım Suki ile çok tatlı bir çift olmuşlardı ama aya dönüşen kıza da çok üzülmüştüm. Ayrıca görmediği zamanlar Suki'den hiç bahsetmiyordu ve hapishanede görmeseydi Suki'yi aramayı bile düşünmezdi. Sokka için buradan bir puan kırdım. Toph da çok tatlıydı bazen Katara'yla anlaşmazlık yaşıyorlardı ama aralarındaki ilişki güzeldi. O da doğuştan görmediği için ailesinin gözünde hep hiçbir şeyi başaramaz, edemez gibi görünüyordu fakat Toph, sen neymişsin yaa? Çok güçlü bir toprak bükücü olmasının yanında psikolojik açıdan da çok güçlü bir insandı açıkcası bu özelliğini çok sevdim. Zuko'ysa en baştan beri kötü olmasına rağmen sevdiğim karakterlerden biriydi aslında kötü olduğu zaman bile içindeki iyiliği kesit kesit gösteriyorlarmış gibi hissediyordum. Bir yerde Zuko'nun aslında filmin sonunda Aang ile savaşacağı ama Zuko'yu seslendiren adamın ses tonundaki o hafif yumuşama onun karakterini tamamen değiştirdiğini, iyiliğe yönelttiğini duymuştum. İlk defa bir seslendirmen senaryoyu değiştirmişti. Bu bile diziye ayrı bir hava katıyordu. Zuko'da babası tarafından hep küçük görülmüş ama annesinin sevgisi sayesinde içindeki iyiliği büyütebilmiş bir çocuktu. Bir sahnede Zuko, Azula, Ty Lee ve Mai'nin aileleri hakkında eleştirileri vardı her birinin karakterinin, iyi veya kötü özelliklerinin asıl sebebi ailelerinin onlara karşı davranışlarından kaynaklanıyordu. Kardeş sıralaması bile çok etkiliydi mesela Ty Lee'nin çok fazla kız kardeşi vardı ve bu yüzden anne babasının ilgisi ona yetmiyordu hep en sevilen kız olma peşindeydi. Mai ise tek çocuktu sürekli ilgi gördüğü için ve her istediğine kolayca ulaşabildiğinden sürekli sıkılıyordu. Mai'yi izlerken aklıma sürekli İnside Out'daki Bıkkınlık karakteri geliyordu, aynılardı jsjsjd Momo ile Appa'ya çok alışmıştım ikisine de sarılmak istiyordum. Gün içerisinde sürekli yip yip diyordum bir de suyu ve ateşi bükmeye çalışıyordum sjsjsj Ben bu yaşımda bile bunları yaptıysam küçükken izleyenler daha çok eğlenmiştir. Zuko Katara'yı bir tek ben mi yakıştırdım yaa? Aang' de üzüldüm ama keşke Katara'yı Zuko ile shipleselerdi. İçimde kaldı.. Bu arada birkaç ay önce mizaçları kafaya takmıştım. Her insanın mizacı farklı oluyordu ve bu mizaçlar da hava, su, ateş ve toprak olarak adlandırılıyordu. Ne kadar doğru bilmiyorum ama bana biraz mantıklı gelmişti. Diziyi izlerken de hep mizacımı merak ediyor ve bölümü bitirir bitirmez araştırmaya gidiyordum. Hâlâ bulamadım :/ Normalde yazacak çok şey vardı ama şu an hiçbiri aklıma gelmiyor. Zaten bu yazıyı da bir haftadır erteleye erteleye yazıyordum. Şu an yazdığım için kendimi tebrik ediyorum.

nubesh 8 months ago

Hasretinden Prangalar Eskittim

Ahmed Arif

2 Gönderi

Şiir kitaplarını okumayı sevmediğimden bahsettiğim uzun bir yorum yazmıştım fakat Ahmed Arif'in kendi sesiyle seslendirdiği şiirlerini dinleyince fikrim tamamen değişti. Sesi de en az şiirleri kadar güzeldi ve çok güzel okuyordu şiirlerini. Zaten şiir, birinden dinleyice daha etkileyici geliyordu keşke…devamıŞiir kitaplarını okumayı sevmediğimden bahsettiğim uzun bir yorum yazmıştım fakat Ahmed Arif'in kendi sesiyle seslendirdiği şiirlerini dinleyince fikrim tamamen değişti. Sesi de en az şiirleri kadar güzeldi ve çok güzel okuyordu şiirlerini. Zaten şiir, birinden dinleyice daha etkileyici geliyordu keşke bu yöntemi kitabı okuduğum sırada da yapsaydım. Öncelikle Ahmed Arif'ten bahsedelim; gerçek adı Ahmed Hamdi Önal olan şairimiz 1927' de Diyarbakır'da doğmuş bu yüzden de yaşadığı bölgeden kaynaklı olarak şiirlerini daha çok toplumcu gerçekçi anlayışla yazmış. 1948 - 1951 yılları arasında Ankara Dil ve Tarih Coğrafya fakültesi'nde, felsefe bölümünde öğrenciyken Türkiye Gençler Derneği'ne üye olmuş, bu dernek o dönemlerde Türkiye Komünist Partisi'nin gençlik düzeyinde çalışan legal kuruluşlarından biridir. Çalınan bir şiirini komünist bir adama yazdığı bahane edilerek sorguya çekilmiş ve sonra da serbest bırakılmış hatta sırf bu yüzden Dışişleri Bakanlığı'nın eleman almak için hazırladığı sınavı kazanmış ama işe alınamamıştır. 1951 solcu tevkifasıyla dokuz gün işkeceye maruz kalmış ve kendisinden, para toplayarak komünistlere yardım ettiğine dair bir belge imzalatılmış daha sonra da işkenceleriyle ünlü Sansaryan Han'ına gönderilmiş. Sansaryan Han'ında 9 numaralı güneşin bile girmediği o hücrede kesin olmamakla birlikte en az 128 gün kalmış zaten daha sonra yapılan işkencelere, kafalarındaki belli belirsiz seslere dayanamamış ve damarlarını kesmeye yeltenmiş. Sanırım en etkilendiğim kısım annesinden geldiğini zannetiği telgraftı. "Baban öldü, cenaze yerde kaldı, ben oralara gelemiyorum. İmza: Annen Arife (...)" Bu haberi alır almaz yine kendinden geçmiş ve şans eseri ölümden kurtulmuş. Daha sonra da bu mektubun düzmece olduğunu öğrenmiş. Düşünüyorum da o anki çaresizliği, elinden bir şeyin gelmeyişi, annesini yalnız bıraktığını zannetmesi... Çok kötü bir durum gerçekten. Yargılanır ve 38 aydır tutuklu olan Ahmed Arif, bu cezayı fazlasıyla çektiği için 7 Ekim 1954'te tahliye edilir... Şiirlerini okurken şairin ne kadar zorlu bir hayat yaşadığını hissedebildim Cemal Süreya Ahmed Arif için "Her şairin konuşma tarzıyla (hatta yüzüyle) şiiri arasında bir yakınlık, bir benzerlik vardır muhakkak; ama konuşmasıyla şiiri arasında bu kadar bir özdeşlik bulunan bir şaire ilk kez Ahmed Arif'te rastlıyorum. Onun şiiri, konuşmasından alınmış herhangi bir parça gibidir; konuşması ise, şiirin her yöne doğru bir devamı gibi bir bakıma oral (ağza ilişkin) bir şiirdir onunki." demiş ben de şiiri okurken farkında olmadan Cemal Süreya gibi düşünmüştüm şiirlerini samimi ve konuşuyormuş gibi bir üslupla yazmıştı. Geçen sene Ahmed Arif'in müzesine gittğimde bu bilgilerin hiçbirini bilmiyordum şimdi tekrar gitsem daha çok etkilenirim diye düşünüyorum o zaman Diyarbakır'a gittikten sonraki ilk işim, bu müzeyi ziyaret etmek olacak. "Kaç yol ağlamaklı oluyorum geceleri... Nasıl da almış aklımı, Sürmüş, filiz vermiş içimde sevdân, Dost, düşman söz eder kendi kavlince, Kınanmak, yiğit başına. Bu, ne ayıp ne de yasak, Öylece bir gerçek, kendi halinde, Belki, yaşamama sebep... Evet, ağlamaklı oluyorum, demdir bu. Hani, kurşun sıksan geçmez geceden, Anlatamam, nasıl ıssız, karanlık... Ve zehir - zıkkım cıgaram. Gene bir cehennem var yastığımda, Gel artık..."

nubesh 8 months ago

Friends

Marta Kauffman

332 Gönderi

Spoiler içeriyor Friends'i bitirdim ve içim biraz buruk. Diziyi çok sevdiğimden değil de aylardır bu karakterleri izlediğim için onlardan ayrılmak üzücü bir hâl aldı. Dönem dönem izlemeyi bıraksam da tekrar izlemeye başlayınca yıllardır tanıdığım insanlarla karşılaşmış hissi veriyordu. Bir de çoğu zamanımı…devamıFriends'i bitirdim ve içim biraz buruk. Diziyi çok sevdiğimden değil de aylardır bu karakterleri izlediğim için onlardan ayrılmak üzücü bir hâl aldı. Dönem dönem izlemeyi bıraksam da tekrar izlemeye başlayınca yıllardır tanıdığım insanlarla karşılaşmış hissi veriyordu. Bir de çoğu zamanımı bu diziyle geçirmiştim; yurttayken, yemek sırasındayken, tek başına yemek yerken, temizlik yaparken... Yani bu dizi bana yurdu hatırlatıyor dersem yeridir. Çoğu zaman kızların sesini çoğu zaman kafamdaki sesleri dindirdi o yüzden sevmediğim yönleri olsa da ayrı bir yeri var. Hatırlıyorum da ilk izlemeye başladığım zamanlar, sanırım 7. bölümdeyken Matthew Perry'nin ölüm haberi yayılmıştı ve ben de o haberi duyduktan sonra uzun bir süre diziyi izleyemedim. Şu an yaşamayan bir insanı izlemek çok tuhaf geliyordu ve komik bir sahnede gülmek yerine hayatta olmadığını hatırlayıp üzülüyordum. Gerçi bazı yapımlarda da şu an hayatta olmayan insanları izliyoruz ama ne bileyim o an drama bağlayasım geliyordu. Tabii sonradan bu durumu aştım ve izlemeye devam ettim. Aslında çok beğeneceğim bir yapım değil bunun sebebini de kültür farklılığına bağlıyorum. Biz bu kadar rahat insanlar değiliz o yüzden dizideki rahatlık beni çok rahatsız etti. Sürekli sevgili değiştirmeleri ve bunu bir başarıymış gibi anlatmaları, birbirleriyle sevgili olmaları, sürekli konuyu cinselliğe bağlamalarını sevmedim ama dediğim gibi bu kültür farklılığından kaynaklanıyor. Gerçi hangi kültürel yapıya sahip olursak olalım bazı şeyleri bu kadar normalleştirmemeliyiz diye düşünüyorum. Bazı karakterleri hiç sevemedim mesela Phoebe için ilk başlarda çok tatlı bir kız diye düşünsem de sonradan çok sevmediğimi fark ettim. Dizide genellikle hayvansever, iyilik meleği ama kafası biraz karışık gibi görünse de bana hep bencil, sadece kendini düşünen ve hayvanseverliği de menfaatlerini karşılamıyorsa gerekli görmediği bir şeymiş gibi geldi. Hayat hikayesi biraz üzücüydü, çocukluğunu yaşayamamıştı ve annesinden her bahsettiğinde ben de üzüldüm. Annesinin intiharı, babasının hiç tanımadığı bir adam olması ve ikizinin de onu hiç umursamayışı belki de onu böyle biri haline getirdi. Ailesi yoktu ama arkadaşları onun ailesi haline gelmişti en sevdiğim kısım Ross'un ona bisiklet aldığı kısımdı. Küçükken imrenerek baktığı o bisiklete sonunda sahip olmuştu. Lisa Kudrow bu karakteri çok iyi bir şekilde canlandırmış hatta mimikleri çok komikti ama ne yazık ki çok ısınamadım bu karaktere. Diğer sevmediğim karakter de Monica'ydı. Evet o da aile bakımından çok şanslı değildi ne yaparsa yapsın ailesi tarafından görünmüyordu ve abisi ailenin her zaman göz bebeğiydi. Bu yüzden de Monica'nın tek amacı insanlara kendini sevdirmek olmuştu. Küçükken kilolu ve insanlar tarafından hep dalga konusu olması sebebiyle de kendini her zaman en iyi olması gerektiğine inandırmıştı. Tüm hırsı da bundan kaynaklanıyordu. Babasının arkadaşına aşık olma kısmını babası tarafından değer görmemesine bağlıyordum çünkü kendinden yaşça büyük insanlara aşık olma eğilimi genelde insanın hayatında baba ya da erkekler için anne rolünün eksik olmasından kaynaklanıyor. Nedense ben Richard Monica uyumunu sevmiştim. Bebek konusunu da da biraz uzattılar bence. Yani bebek yapma sürecini bu kadar uzatacaklarına bebek sahibi olduktan sonraki heyecanını, anneliğini görmek daha güzel olabilirdi. Rachel'ı seviyorum yaa. Bence karakter gelişiminin en fazla olduğu kişi Rachel'di. Şımarık bir kız çocuğuyken kendi ayaklarının üstünde durabilen biri haline gelmişti tabii bazı kısımlarda ne istediğini bilmemesi biraz rahatsız ediciydi. Ross ile ayrılana kadar her şey güzeldi ama ayrıldıktan sonra Ross'un hayatına kimse girmesin ama ben kendi hayatımı yaşayayım düşüncesini sevmedim. Yaa arkadaştan sevgili belki olabilir ama sevgiliden arkadaş olmaz. Resmen bu durumu net bir şekilde gösterdiler. Zaten çocuk sahibi olma kısmı en saçma olaydı. Bir ihtimal tekrar birlikte olurlar diye düşündüm ama her şeyi berbat hale getirdiler. Hele ki Joey'in işin içine karışması... Ross karakterini bir minnak seviyorum ama bazı durumlarda seviyorum. Grubun abisi gibiydi yani biri üzüldüğünde yanında oluyordu, duygusaldı, insanın sırtını yaslayabileceği biri gibiydi ama tam tersi olduğu zamanlar da oluyordu. Dinozorlara ve boşanmaya bir merakı vardı. ilk başta ona da üzülmüştüm çünkü eşi onu aldatmıştı ama bir kadınla. Bence bir erkekle aldatsaydı bu kadar zoruna gitmezdi. İyi bir babaydı, bilim adamıydı, zekiydi... Ama o da Rachel gibi ne istediğini bilmiyordu. Chandler!. Ah Chandler. Babası bir trans ve annesi de kendini göstermeyi seven bir insandı. Çocukluğu çok da güzel geçmemiş bu yüzden dalga geçmek, tuhaf espriler yapmak, komik olmak zorunda kalmış. Belki de çoğu şeyle dalga geçmeseydi bu kadar kolay atlatamazdı yaşadıklarını. Sosyal ilişkiler konusunda diğer karakterlere göre geri planda kalan, şükran günlerinden nefret eden, bir süre ne iş yaptığını merak ettiğimiz biriydi. Monica ile evlendikten sonra biraz geri plana atıldı. Daha önce de dediğim gibi Monica ile Richard'ın uyumunu daha çok seviyordum ve ilk başlarda Chandler ile Monica'nın da çok tatlı olduğunu düşünsem de sonradan bu fikrimden vazgeçtim. Joey çok minnoş biriydi yaa. Dizi boyunca en çok güldüğüm karakterlerden biri olabilir özellikle de bazı şeyleri geç anlaması, bazen de hiç anlamaması komikti. Aslında Rachel'e aşık olduğu kısımları sevmiştim ama aralarında bir ilişkinin olduğu andan itibaren gözümde soğudu. Keşke her şey Joey'in içinde yaşansaydı, hiç dile getirmeseydi. Bilmiyorum kendim gibi insanları görünce ayrı bir sempati besliyorum sanırım. Chandler ile Joey'in çok tatlı bir ilişkisi vardı. Sanırım en sevdiğim ikili onlar oldu. Özellikle de Matthew Perry'nin ölümünden sonra bu ikilinin sahnelerine fazlasıyla denk gelmiştim ve her birinde üzülerek izlemiştim. Daha bir sürü karakter var Janice, Gunther, Ben, Ursula, Mike... Janice'nin sesi hâlâ kulaklarımda.. O sesten nasıl kurtulabilirim? Mike karakterini çok sevdim. Çoğu kişi Phoebe ile Joey'in çift olmamasına üzülmüş ama ben onların arkadaş olarak daha iyi olduğunu düşünüyorum. Mike ile Phoebe çok tatlıydı bence. Herkesin bir hayat kurarken Joey'in yalnız kalmasına üzüldüm. Bir de onu en yakın arkadaşından ayırmaları... ama neyseki Chandeler'in evinde onun için bir oda vardı. Bu çok güzel bir detaydı. Açıkcası en yakın arkadaşımın evinde benim için bir oda olsaydı oturur hüngür hüngür ağlardım. Son sahnede eşyalar toplanmış, herkes anahtarını bırakmıştı ve o an ben de cebimden bir anahtar çıkarıp oraya bırakmış gibiydim. Her taşındığımızda yaşadığım duyguyu o son sahnede hissettim. Eskiden hep böyle bir arkadaş grubum olsun, Central Perk gibi bir kafede oturalım akşama kadar sohbet edelim isterdim. Şu an öyle bir isteğim yok galiba çünkü bu saatten sonra kim uğraşacak yaa? Belli başlı birkaç arkadaşla ömrümün sonuna kadar devam etmek istiyorum ama o arkadaşlıkların da bir gün biteceğini biliyorum. Tıpkı son sahnedeki gibi herkes kendi yolunda ilerleyecek belki de bir daha kimse kimsenin aklına gelmeyecek. Arkadaşlık hakkındaki düşüncelerim son yıllarda epey değişti. Artık kimsenin samimiyetine inanmıyorum, kimseyle dost derecesinde arkadaş olmak istemiyorum. Belki de ben yanılıyordumdur aslında arkadaşlık çok güzel bir şeydir de ben o hissi daha tadamamışımdır bilemiyorum. Açıkcası dizideki arkadaşlığa çok fazla imrenmedim çünkü çok da istediğim bir arkadaş ortamı değildi ama karakterleri teker teker tanımak güzeldi. Karakterlerin farklı farklı özellikleri vardı kendimi hep birine benzetmek istiyordum hatta bu yüzden hangi Friends karakterisin testini bile çözdüm sjsjd Ross Geller çıktı. En alakasızı. Ben sanırım takıntılı, temizlik hastası olma konusunda Monica'ya ve olayları geç anlama konusunda da Joey'e benziyordum. Ah be Joey ikimizin de jetonu köşeli.

nubesh 8 months ago

Butimar

Kaan Murat Yanık

7 Gönderi

Spoiler içeriyor Kitabın son sayfasını okurken bu kadar büyük bir şok yaşayacağımı tahmin etmiyordum. Gerçekten güzel ve bir o kadar da etkileyici bir kitaptı. Yazarın dilini çok beğendim hem merak unsurunu dozunda kullanıyor hem de kullandığı kelimeler ağır bile olsa çok yormuyordu,…devamıKitabın son sayfasını okurken bu kadar büyük bir şok yaşayacağımı tahmin etmiyordum. Gerçekten güzel ve bir o kadar da etkileyici bir kitaptı. Yazarın dilini çok beğendim hem merak unsurunu dozunda kullanıyor hem de kullandığı kelimeler ağır bile olsa çok yormuyordu, anlaşılır ve akıcı bir dili vardı. Öncelikle Butimar'ın ne olduğundan bahsedelim: Doğu mitolojisinin efsanevi bir kuşu olan Butimar, kıyıya çöküp denizi seyreder ve suyunu içemeden öylece beklermiş. O suyu içerse denizin kuruyacağından korkar bu yüzden de susuzluktan ölse de bir damla bile içmezmiş. Uçmaya yeltendiği vakit de hayal kırıklığına uğrar çünkü bu kuşların bir türü de başka bir kuşa aşıkken uçamazmış. Yani tüketmekten korktuğu şey onu tüketirmiş. Butimar... Ah Butimar..! Kitabın ilk sayfalarında bir psikiyatrist bizi karşılıyor. Danışanlarından daha kötü bir ruh halinde olan bu psikiyatristin cinsiyetini ilk başta anlayamamıştım bir ara erkek olduğunu düşündüm bir ara da çarşaf giyip topluluğa karışmasından dolayı kadın zannetmiştim. Yazarın amacı bu olabilir çünkü kitabın ilk sayfalarında gördüğümüz bu kişiyi kitabın sonunda tekrar görüyoruz ve gerçekten hiç beklemediğimiz bir şekilde karşımıza çıkıyor. Bir gün danışanlarından biri olan Oktay Reisay ona, büyük dedesinin bir kadına yazmış olduğu mektupları getiriyor. Bu mektuplara göre de dedesi gayrimüslim bir kadına aşık olmuş ve yıllarca mektuplaşmışlar. Mektupların içeriğini çok merak etmiştim fakat çok akıllı (!) psikiyatristimiz o mektupları okumak yerine hepsini denize dökmüş ve bir muammaya sürüklemişti. Önemli olan dedesinin mektupları değil, büyük amcasının dedesine yazmış olduğu mektuptu çünkü sürekli rüyalarına girdiği Butimar adındaki kızı büyük amcasının dedesine yazmış olduğu mektupta görüyordu. Bu bir tesadüf müydü tevafuk muydu bilinmez. Daha sonra geçmişe gidiyoruz taa Yusuf amcasının zamanlarına. Yusuf en yakın arkadaşı Behzad ve Ali Garbi ile birlikte Sakız Gölü'ne gider, oturur akşama kadar sohbet ederdi. Bir gün arkadaşına rüyasını anlatır ve rüyasında Butimar adında bir kızı gördüğünü söyler. Butimar'a aşık olmuştu ve bir gün onu görmeyi ümit ediyordu. O dönemler köyleri rusların işgali altındaydı. Sürekli askerler etrafta dolanıyor ve halkı rahatsız ediyordu bu yüzden ailesi Anadolu'ya abisinin yanına gitmeye karar verir onun da gelmesini isterler fakat Yusuf bir gün öylesine gittiği Revan şehrinde rüyasında gördüğü kızı, Butimar'ı, görür bu yüzden de gitmeyi reddeder. Butimar müslüman değildir bu yüzden kızın babası kızını vermemek için müslümanlığını bahane eder, aslında altında daha farklı bir sebep vardır. Neyse öyle böyle derken Yusuf Behzad'ın da yardımıyla Butimar'ı kaçırır. Kaçırma esnasında bir olay daha yaşanır ve Behzad'ın hayatında bir değişim meydana gelir. Ben Behzad'ın hikayesini daha çok beğendim ve yaşadığı o değişimden sonra neler olduğunu çok merak ettim keşke yazar kitabın devamını getirse ve bizi bu konuda aydınlatsa. Bu arada Yusuf simyaya merak sarmıştı zaten başına ne geldiyse bu merakından geldi. Herkes yapma etme dediyse de dinlemedi kendi kazdığı kuyuya kendi düştü. Şu an kitap hakkında söylemek istediğim o kadar çok şey var ki. Çoğunu kitap değerlendirmesi yaparken konuşmuştuk fakat şu an aklıma geldikçe geliyor. Çok güzel bir kitaptı ve her olay bir sonuca bağlanıyordu. Çok karakter tanıdık: Baba Abdullah, Sağır kız Hatice, Kamer, Kitapçı, Galust, Saveçya, Hrant, Göğçe ana, Mahmut Ağa, Dul Zekiye'nin kaynı, Badımcan... Her birini anlatsam çok uzun bir yazı olur ama yoruldum. Tasavvufi yönü ağır basan bir kitaptı. Yusuf ve Butimar'ın aşkını anlatıordu fakat sadece aşk romanı dersek diğer karakterlere haksızlık ederiz. Demem o ki okuyun, okutturun.

nubesh 8 months ago

İnanılmaz Hulk

Louis Leterrier

38 Gönderi

Kocaman yeşil bir deve minnoş diyebileceğim hiç aklıma gelmezdi. Avengers'i izlerken Kaptan Amerika'dan sonra en soğuk bulduğum ikinci karakter de Hulk'tu ve bu filmi izledikten sonra soğukluğun, karakteri oynayan oyuncudan kaynaklandığını fark ettim. Keşke Avengers serisinde de Edward Norton oynasaydı.…devamıKocaman yeşil bir deve minnoş diyebileceğim hiç aklıma gelmezdi. Avengers'i izlerken Kaptan Amerika'dan sonra en soğuk bulduğum ikinci karakter de Hulk'tu ve bu filmi izledikten sonra soğukluğun, karakteri oynayan oyuncudan kaynaklandığını fark ettim. Keşke Avengers serisinde de Edward Norton oynasaydı. Yani bilmiyorum oyuncuların sürekli değişmesini sevemedim. Tam bir karaktere alışıyorum başka bir filmde yerine başka biri geliyor. Halbuki Hulk'u Mark Ruffalo oynerken sonlara doğru sevmiştim ama şimdi bu filmi izleyince bu oyuncu daha güzel oynamış keşke diğer filmlerde de oynasaydı diyorum. Öncelikle bu filmi izlerken Marvel izliyormuş hissiyatına kapılamadım gerçi bunu İron Man izlerken de hissetmiştim çünkü görüntü kalitesi çok farklı. Hani eski bir videoyu izlersiniz ya öyle bir kalite. Bir de filmin çekildiği yerden dolayı olacak ki süper kahraman değil de klasik mafya filmi havasında ilerliyordu bu yüzden ilk bir saat çok sıkılarak izlediğimi hatırlıyorum. Evet Hulk'un nasıl ortaya çıktığını öğreniyoruz, karakterin özeline iniyoruz, onu tanıyacak bir sürü bilgi öğreniyoruz ama filmin tek güzel kısmı son yarım saatlik kısımdı sanırım. Betty karakterini de çok sevemedim, çok donuktu ve sanki Lotr'dan olduğu gibi alıp getirmişlerdi. Ya çok beyazdı ya da Bruce ile çok yakışmamışlardı bilemiyorum rahatsız edici bir şey vardı. Ayy bir de Betty'nin hiçbir açıklama bile yapmadan sevgilisini bırakıp eski sevgilisiyle kaçması benim bile zoruma gitti. Bu kızı çok sevemedim galiba. Efektleri de çok sevemedim yani 2008 yılına göre kötü ve bağımsızdı. Birkaç kısımda sanki video oyunu oynuyorum da araya bir sahne girmiş gibi hissettim. Aslında konusu kötü değil fakat birkaç detay filmin kalitesini düşürmüş. Hulk'un diğer yaratıkla savaşma kısmı güzeldi özellikle o askerin hırsı, generalin güçlü bir ordu kuracağım düşüncesiyle her şeyi berbat etmesi filmi hareketlendiren kısımlardı. Bu arada söyleyemeden edemeyeceğim filmi açmadan önce meyveli bir soda açmıştım onu keyifle içiyordum taa kii Bruce'nin kanının döküldüğü gazozu bir adam içene kadar... O an elimdeki şişeyle öyle bir bakıştım ki. Galiba o günden beri şişelenmiş içecek görünce midem bulanıyor sjsdns Allah bilir bizim içeceklerin içine neler neler düşüyor da haberimiz olmadan içiyoruz. Neysee aman aman güzel bir film olduğunu söyleyemeyeceğim ama Bruce'nin Hulk'a nasıl dönüştüğünü öğrenmek için izlenilebilecek bir film olduğunu düşünüyorum.

nubesh 8 months ago

İntihar Timi: Gerçek Kötüler

David Ayer

78 Gönderi

Spoiler içeriyor Ablam ve yeğenimle film gecesi yapmaya karar vermiştik ama izleyeceğimiz filmi bulmamız filmin süresinden daha uzun sürdü. Ya birimizin izlemek istediğini diğeri izlemiş oluyor ya da önerileri kimse beğenmiyordu sonuç olarak bu filme karar verdik. Harley Quinn sağ olsun hepimizin…devamıAblam ve yeğenimle film gecesi yapmaya karar vermiştik ama izleyeceğimiz filmi bulmamız filmin süresinden daha uzun sürdü. Ya birimizin izlemek istediğini diğeri izlemiş oluyor ya da önerileri kimse beğenmiyordu sonuç olarak bu filme karar verdik. Harley Quinn sağ olsun hepimizin merak ettiği bir karaktermiş yoksa asla izleyecek bir şey bulamayacaktık. Üçümüz de çok farklı şeyleri seviyoruz ve akrabalık ilişklerimiz olmasaydı bir araya gelip film izleme gibi bir ihtimalden söz edemezdik sanırım. Açıkcası filmdeki karakterlerden bir tek Joker ve Batman'ı biliyordum. Gerçi o karakterleri de farklı oyunculardan izlemiştim o yüzden kendimi dil bilmeden yurt dışına çıkmış gibi hissettim. Kimseyi tanımıyor, dediklerini gram anlamıyordum gerçi çoğu filmi sırasına göre izlemediğim için bağışıklık kazanmış olmam lazım ki sonlara doğru adapte olabildim. Şimdi bir konu hakkında bir şey sormak istiyorum. Hani İron Man dediğimiz zaman aklımıza sadece Robert Downey geliyor çünkü serinin tüm filmlerinde sadece o oynamış ama Joker deyince niye oyuncular sürekli değişiyor? Evet, Heath Ledger'in öldüğünü bu yüzden de oyuncu değişikliğinin olması gerektiğini biliyorum ama şimdiye kadar sanırım gördüğüm üçüncü Joker ve başka bir filmde de Joker'i başka bir oyuncunun canlandırdığını görürsem şaşırmayacağım. Aynı şekilde Batman'i de canlandıran bir sürü oyuncu varmış. Bunun nedenini merak ediyorum. Filmin ilk kısımlarında çok sıkıldım ama sonlara doğru biraz daha iyiydi. Harley ile Joker'in sahnelerinin daha çok olmasını isterdim ya da Joker'i de o grubun içerisinde görmek isterdim. Bilmiyorum bir şeyler eksikti ve bu eksikliği Joker'in sahnelerinin kesilmesine bağlıyorum. Deadshot karakterini de çok sevdim her ne kadar grubu bırakıp gitmesinden korksam da güzel işlenmiş bir karakterdi. Kızına düşkün olması da çok tatlı bir detaydı. Kızıyla olan bir sahneyi izlerken şeyi düşünmüştüm; babası hapishaneden çıkıyor ve kızın yaptığı şey de matematik sorularını çözdürmek :/ Neysee kötü olmalarına rağmen çoğu karakteri sevdim. Harley Quinn' e bayıldımm. Gerçekten de çok çılgın ve tam da Joker'e yakışacak bir karakter. Joker konusunda da ilk başlarda gözüm alışmadı ama sonradan partner olarak Quinn'e en yakışan Joker'in Jared Leto'nun canlandırdığı kanısına vardım. Bu arada Deadshot Harley'e aşık olmuş olabilir mi? Çünkü o konuşmadan sonra tavırları biraz değişti ve ikisini de yakıştırdıımm. Diğer karakterler de iyiydi Flag karakteri için Tom Hard'i düşünüyorlarmış fakat sonradan Joel Kinnaman'a karar vermişler. Ayyy Tom Hard oynasaydı ne güzel olurdu diye düşünmeden edemiyorum gerçi bu oyuncu da güzel oynamış. İsmini hatırlamıyorum ama timsaha benzeyen bir karakter vardı o bile bir kısımda beni çok güldürdü ama Boomerang çok sinsiydi. Sevmediğim tek karakter diyebilirim. Ay pardon Amanda ve o cadının hakkını yemeyelim onalarda yeterince sinir bozucuydu. Ellerinden ateş çıkan adam da çok havalıydı nedense onu Hulk'a benzettim ikisi de gücünü kontrol edemiyor ve sevdiklerine zarar verebiliyordu. İlk başlarda sıkıldım bu yüzden çok beğendiğimi söyleyemeyeceğim ama çok da kötü değildi. İzlenir.

nubesh 8 months ago

Demir Adam

Jon Favreau

71 Gönderi

Sonunda Marvel'i baştan sona izlemeye karar verdim. Bu kararı vermek benim için çok kolay olmadı çünkü fazlasıyla film ve bu kadar filmi izlemeye üşenen bir ben var. En son ders çalışacağım diyordum ama kendimi bu filmi izlerken buldum. Mecbur serinin…devamı