(@) - Raf

Serinin ilk filmini beğenmiştim ve diğer duyguların da eklenmesiyle birlikte bu filmi daha çok beğeneceğimi düşünüyordum ama ne yazık ki öyle olmadı. Yani kötü olduğunu söyleyemem ama ilk filmde aldığım zevki bunu izlerken alamadım. Yeri geldi sıkıldım yeri geldi sinirlendim…devamıSerinin ilk filmini beğenmiştim ve diğer duyguların da eklenmesiyle birlikte bu filmi daha çok beğeneceğimi düşünüyordum ama ne yazık ki öyle olmadı. Yani kötü olduğunu söyleyemem ama ilk filmde aldığım zevki bunu izlerken alamadım. Yeri geldi sıkıldım yeri geldi sinirlendim hani ilk filmde Üzüntü'nün tavırları sinir bozucu olmasına rağmen sevmiştim yaa bunda hiç öyle olmadı. Kaygı'nın sahnelerinin aşırı uzatıldığını düşünüyorum. Mesela Kaygı yerine Bıkkınlığı izlemeyi tercih ederdim ya da Utangaçlık ve Üzüntü'nün aralarındaki ilişkiyi izlemeyi isterdim. Bu arada duygular shiplenmez demeyin onu da yaptım sjsjskf Gıpta duygusunu da çok fazla görmedik bence yani hep kaygıya yandaş oldu sanki. Ahh bir de Nostalji... Sanırım en sevdiğim tonton duygu 😍 Filmin işlenişini beğenmiştim, hâlâ beğeniyorum hatta Rileyin ergenliğe girmesiyle birlikte zihninde de belli başlı değişimler oldu ve bunu da çok güzel aktardılar. Bastırılmış duygular çok iyiydi. Devamı gelir mi bilmiyorum ama bence çocukların izleyeceği bir animasyon olmaktan çıktı ve bundan sonra da yetişkinlerin anlayarak izleyeceği bir tür olacak. Bazı kavramlar her ne kadar en basit düzeyde gösterilse de çocuklar için biraz karmaşık kalıyor. Riley'in ergenlik döneminde yaşadığı duygu değişimleri izledik ama sadece arkadaşlarıyla ve ailesiyle olan kısmı gördük hatta ailesiyle de çok fazla görmedik çünkü ailesiyle kavga bile etmedi. Annesi normal bir şekilde karşılayıp kızını sakinleştirdi. Bir ergenle bir anne asla bu kadar sakin konuşmaz ya da coğrafya mı kader bilemiyorum Neysee en önemli detayı atladıklarını düşünüyorum bu kız neden hiç aşık omadı? İlk filmde Riley'i gören bir erkeğin kafasının içinde "Kız, kız, kızz!" nidaları yükseliyordu yani doğru olduğunu düşündüğümden değil ama normali bu değil mi? Bu kız aşık olacak, heyecanlanacak, korkacak, utanacak, kendini beğenmeyecek, üzülecek, çevresindeki kızlara gıptayla bakacak, bazen her şeyi boş verecek hiçbir şey yapmak istemeyecek... Yani bu liste uzar da uzar. Off yaa anlatacak çok şey varken sadece kaygıyı ele alıp liseli kızların gözüne girmeye çalıştı yaa işte onu sevemedim. Keşke şu yaşlarda kafamın içinde neler oluyordu, hangi duygu nelerle başa çıkmaya çalışıyordu görebilseydim. Literatürde var mı bilmiyorum ama 22 yaş sendromu diye bir şeyin olduğunu düşünüyorum. Yani 21'in son günlerinde bile daha mutluydum sanki sjsjld Bu arada benden büyük olanlar dediklerimi abartılı bulabilir ve "Biz senden daha büyüğüz bu kadar drama bağlamadık." diyebilir ama biliyorum ki siz de bu günlerden geçtiniz ve benim yaşadıklarımı yaşadınız ve yaşamaya da devam ediyorsunuz, konumuz bu değil. Demek istediğim; biz bu yaştan sonra ne yapacağız? Nasıl idare edeceğiz? Yaşıtlarıma bakıyorum bazıları her şeye sahip ve bu benim kendimi daha çok eksik hissetmeme sebep oluyor ama bazıları da benden daha kötü durumda. Velhasıl çok kötü bir yaş. Film de güzeldi ama ilk filmi izledikten sonra beklentiye girilmemesi gerekiyor.

nubesh 8 months ago

Ters Yüz

Pete Docter

156 Gönderi

Spoiler içeriyor Bu aralar her yerde Gıpta ve Kaygı karakterlerini görmemle birlikte filmi daha çok merak ettim ve izlemeye karar verdim. Çok tatlı bir animasyondu. Sürekli "Acaba beni hangi duygu yönetiyor?" sorusuna cevap aradım. Sanırım arkadaşım öfkenin yönettiğini söylerdi, buna biraz katılmakla…devamıBu aralar her yerde Gıpta ve Kaygı karakterlerini görmemle birlikte filmi daha çok merak ettim ve izlemeye karar verdim. Çok tatlı bir animasyondu. Sürekli "Acaba beni hangi duygu yönetiyor?" sorusuna cevap aradım. Sanırım arkadaşım öfkenin yönettiğini söylerdi, buna biraz katılmakla birlikte üzüntünün de çok fazla söz sahibi olduğunu düşünüyorum. Filmi izlerken sürekli "insan" denen varlığın ne kadar güzel yaratıldığını düşünüdüm durdum. Muhteşem bir varlığız yaa. Duygular mı bizi yönetiyor yoksa biz mi duyguları yönetiyoruz? Klasik sorulardan biri. - Eskiden olsa biz duyguları yönetiyoruz derdim ama şu an kafam çok karışık. Duygular bizi yönetiyor dersem; yediğim bir çikolatanın bile beni neşelendirdiğini, gökyüzüne bakınca hangi duyguyu yaşıyorsam yaşayayım onu geri plana atıp sadece rahatladığımı açıklayamam. (bu arada insanlar denize bakarken bu duyguları yaşadığı için ben de denizi olmayan bir şehirde yaşayan biri olarak gökyüzünden aynı verimi almaya çalışıyorum sjdsj) Aynı şekilde biz duyguları yönetiyoruz dersem; sevdiğim birini görünce içimde oluşan o merak duygusunu ya da ıssız bir yerde tek başına yürürken oluşan o korku duygusunu açıklayamam. Sonuç olarak hem bizim duyguların üzerinde hem de duyguların bizim üzerimizde etkisinin olduğu aşikar. Filmde daha çok duyguların bizi yönlendirdiği üzerine duruluyor. Konusunu aşırı beğendiğim bir animasyondu hatta izlerken hep "Vay bee çok mantıklıymış acaba gerçekten de böyle mi işliyor olaylar?" diyordum. Mesela bazı anıların silinip bir daha hatırlanmayışına üzüldüm. Acaba hafızamdan kalıcı olarak sildiğim neler neler vardı? Umarım kötü olan her şey silinmiştir. Sorun çıkaran her şeyin bilinçaltına gitmesi de güzel detaylardan biriydi. Bing Bong karakterini çok sevdim çok tatlıydı ama onun da sonu kötüydü. Aklıma küçükken beni her daim destekleyen hayali arkadaşlarım geldi. Acaba onlar da bu şekilde mi ortadan kaybolmuştu :( Çoğu kişi Üzüntü'ye çok sinir olmuş ama ben tam tersine Neşe'yi çok sevemedim. Yani evet neşeli olmak güzel bir şey ama Riley neşeli olsun diye bu kadar çabalaması, diğer duyguları görmezden gelmesini pek sevemedim. Zaten filmin konusu bu diyecek olabilirsiniz ki zaten bunu biliyorum yine de sevmediğimi belirtmek istedim. Gerçek hayatı geçtim filmde de neşeli olmayı sevmiyormuşum :/ Kişilik adaları detayını da çok beğendim. Yani aileyle vakit geçirince aile adasının çalışması, aileden kopunca da o adanın yıkılması... Aynı şekilde diğer adaların da bu şekilde işlemesi çok güzeldi. Acaba beynimizin içerisinde neler yaşanıyor da haberimiz olmuyordu. Son olarak Riley'in hissizleştiği, hiçbir duygunun işe yaramadığı kısımda neler hissettiğini o kadar çok iyi anladım ki.. Elbette hepimizin böyle bir hissizleşme durumunu yaşadığı bir an olmuştur. Ağlamak istesen bile ağlayamadığın, öfkelenemediğin, korkamadığın bir an. Kötü bir durum gerçekten. Filmin 2015 yılında yayınladığını duyduğumda "çok değil yaa 4 - 5 yıl önceki film" demiştim. 2. filmdeki Nostalji seni o kadar iyi anlıyorum ki.. Zaman algımı yitirmiş gibi hissediyorum. Neysee genel olarak beğendiğim, tatlış bir animasyondu.

nubesh 9 months ago

Dogville

Lars von Trier

55 Gönderi

Daha önce film falı diye bir şey duymuş muydunuz? Duymadıysanız şu an ben uydurdum. Öncelikle ne olduğundan bahsedeyim; film falı, karakterin yaşamından yola çıkarak kendi hayatımız hakkında bir öngörüde bulunmamızı sağlıyor. Mesela film mutlu sonla bitiyorsa ben de mutlu olacağım…devamıDaha önce film falı diye bir şey duymuş muydunuz? Duymadıysanız şu an ben uydurdum. Öncelikle ne olduğundan bahsedeyim; film falı, karakterin yaşamından yola çıkarak kendi hayatımız hakkında bir öngörüde bulunmamızı sağlıyor. Mesela film mutlu sonla bitiyorsa ben de mutlu olacağım ya da bir olay yaşıyorsa ben de yaşayacağım gibisinden çıkarımlarda bulunuyoruz ama yine de buna çok fazla inanmayalım çünkü bazı filmlerde biraz ağır olaylar olabiliyor. Mesela bunda. Dün doğum günümdü ve fırsat bu fırsat 22 yaşım nasıl geçecek diyerek izlemeye başladım, keşke izlemeseydim daha doğrusu bu fal mevzularını düşünerek izlemeseydim çünkü ana karakterin yaşadığı her trajedik olayda kanım çekilmiş gibi hissetim. Tuhaf bir duyguydu... Şimdi de biraz filmden bahsedelim; Öncelikle sahnenin farklı olması çok hoşuma gitti. Tiyatral bir havası vardı ve evler, odalar sadece beyaz tebeşirle birbirinden ayrılıyordu. Köpek bile bir çizimden ibaretti, sadece insanlara ve insanlığa odaklanılmıştı. Anlatıcının olması da güzel bir detaydı. Dogville adındaki bu küçük kasabaya yabancı bir kız geldi ve buradaki kişiler bir daha eskisi gibi olmadı. Bu bana Tolstoy'un "Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: ya bir insan yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir." sözünü hatırlattı. Yabancı kız yani Grace, gangsterlerden kaçan narin ellere sahip güzel bir kızdı. Sığınacak bir liman arıyordu fakat kasabadakilerin onu aralarına almaya niyeti yoktu. O da kendini sevdirmeye, kabul ettirmeye çalıştı. Sevdiler de... Bir süre sonra işin içine şüphe karışınca kasabadakilerin tavrı tamamen değişti. Sanırım en çok korktuğum duygulardan biri şüphedir. İnsanın içine en ufak bir şüphe kırıntısı düştüğü zaman bir daha eskisi gibi olamıyor. İstese bile olamıyor. Eskiden hiçbir yardıma ihtiyacı olmayan kişiler bu sefer Grace görevini yerine getirmiyoruş gibi davranmaya başladılar, istedikleri her şeyi yaptırdılar, yaptılar... Düşünüyorum da eğer başrol bir erkek olsaydı yine aynı sorunlar yaşanır mıydı? Bir kız olduğu için mi bu şekilde davranıldı? Zamanında yapılan iyilikler hiç mi hatırlanmadı? Zaten film de bunu anlatıyordu. Yer yer Grace'ye öfkelendim çünkü bir insan bu kadar iyi olmamalıydı en azından yapılan kötülüklere tavrını koymalı ve affetmemeli diye düşünüyordum fakat Grace kibirliydi. Filmi izlemeden önce affeden insanların kibirli olduğunu düşünmezdim fakat en sonki baba kız konuşması bakış açımı tamamen değiştirdi. Tom karakterini ilk başlarda çok sevsem de sonunda büyük bir darbe yemiş gibi oldum. Sanki o alçaklığı Grace'ye değil de bana yapmıştı. Tom bana sürekli ahlaktan bahseden insanların en büyük ahlaksızlığı yapabileceğini hatırlattı. Filmi izlerken çok rahatsız oldum. Klostrofobim varmış da beni pencereleri olmayan bir odaya tıkmışlar gibi hissettim. Yine de her sahnesinden bir anlam çıkarabileceğim, kaliteli bir film izlediğimi düşünüyorum. Çok güzeldi. Normal şartlarda gerçek olmadığını bilsem bile çocukların öldürüldüğü sahnelerde aşırı rahatsız olurdum ama bu sefer olmadım bu yüzden biraz vicdanım alınmış gibi hissetsem de o annenin yaşattığını yaşaması iyi oldu diye düşündüm. Asında her bir sahne için uzun uzun konuşulur, yazılır ama yoruldum o yüzden bu tarz filmleri seviyorsanız buna da göz atın derim. İyi seyirler :)

nubesh 9 months ago

Karayip Korsanları - Siyah İnci'nin Laneti

Gore Verbinski

102 Gönderi

Bugüne kadar niye bu seriye başlamadım bilmiyorum. Çoğu kişi bu tarz serileri küçük yaşlarda silip süpürmüş, şimdiyse canları sıkıldığında tekrar izliyorlar. Bu kişilere özendiğim kadar başka kimseye özenmiyorum yaa. Bazen abim herhangi bir film için izledim, güzeldi dediğinde aşırı kıskanıyorum.…devamı

nubesh 9 months ago

Guguk Kuşu

Milos Forman

127 Gönderi

Filmi bitirdikten sonra çok etkilendim diyemeyeceğim çünkü verilmesi gereken mesajları verdi ve bitti diye düşünüyordum fakat buradaki yorumları okuduktan sonra arka planının daha anlamlı olduğunu düşündüm. Bu da filmi gözümde daha da değerli bir hâle getirdi. Mesela filmdeki bazı kişiler…devamıFilmi bitirdikten sonra çok etkilendim diyemeyeceğim çünkü verilmesi gereken mesajları verdi ve bitti diye düşünüyordum fakat buradaki yorumları okuduktan sonra arka planının daha anlamlı olduğunu düşündüm. Bu da filmi gözümde daha da değerli bir hâle getirdi. Mesela filmdeki bazı kişiler gerçekten akıl hastasıydı ve oyuncular da rollerine daha rahat adapte olmak için hastanede yatıyorlardı. Bunu duyduğumda gerçekten şaşırmıştım ve her ne kadar gözetim altında olduklarını düşünsem de herkesin yapabileceği bir şey olduğunu düşünmüyorum. Karakterlerden en çok Chief Bromden ve Billy'nin hikayesinden etkilenmiştim Chief'in iri cüssesinden olacak ki bana hep John Coffey'i hatırlattı. Sanki Chief'in neden bu hale geldiği hakkında detaylı bir bilgi vermemişlerdi keşke öğrenebilseydik. Bir de sanırım kitapta olayları Chief Bromden'in gözünden okuyoruz filmde de Mcmurphy'nin gözünden. Neden böyle bir değişikliğe gidilmiş bilmiyorum ama kötü bir tercih olduğunu düşünmüyorum çünkü Mcmurphy Chief'den daha eğlenceli bir karaktere sahip olduğu için filme farklı bir hava katmış. Bir de isminin neden "Guguk Kuşu" olduğunu merak ediyordum @_kubra.g gönderisinde bunu detaylı bir şekilde anlatmış. Ben de kısaca bahsedeyim; guguk kuşlarının kendilerine ait bir yuvası bulunmaz yani dişi kuş kuluçkaya yatmaz bu yüzden yumurtalarını başka kuşların yumurtaları arasına bırakır ve bunu fark ettirmeden yapar. Fırsatçı ve kurnaz bir kuştur, her şeyi hesaplar ve ona göre hareket eder. Yumurtalar kırıldıktan sonra da yavru kuşlar yuvayı dağıtıp gider, olan düzeni bozar. Filmde çok fazla sistem - düzen eleştirisi var. Kurallara uyulması gerektiğini düşünüyorlar ve uymayanlara da akıl hastası gözüyle bakıyorlar. Baş karakterimize ilk başlarda ısınamadım çünkü bir çocuğa istismar etmiş ve cezadan kaçmak için akıl hastası taklidi yapmış zannettim. Günümüzde bu durumlara sık rastlandığı için filmin konusunun bundan ibaret olduğunu düşündüm. Sonradan hastanedeki diğer karakterlerle aralarındaki ilişki, karakteri daha iyi anlamamızı sağladı. Toplumun dayatmalarından kaçmak için hapse giren, akıl hastanesinde ömrünü geçiren insanlar illaki vardır. Bu kişiler, ne yazık ki zayıf olarak nitelendirdiğimiz insanlar. Bu kurumlardaki kurallar ve monoton yaşam, hayatın zorluklarına kıyasla daha kolay geliyor. Bu hastanedeki bazı kişiler de Mcmurphy'ın aksine burada gönüllü kalıyorlar zaten Mcmurphy de buna şaşırıyor. İstedikleri maçı izleyemiyor, odalarında rahatça düşünemiyor ve bunun gibi birçok baskıya maruz kalıyorlar. Hemşireyi hiç sevmedim. Otoritenin kaynağı, dediği dedik, gaddar, düşüncesiz... Özellikle de Billy konusunda çok sinirlendiğim bir karakter. Hayır yani annesiyle tehdit etmek nedir yaa? Filmin son sahnesi çok iyiydi. Aslında film genel olarak çok iyiydi sadece bazı kısımları daha iyi anlayabilmek için en azından bir kere daha izlenmesi gerekiyor diye düşünüyorum. İsveç'te bile 12 yıl boyunca vizyonda kalması buna bir işaret bence. Bir de Raf'ta film hakkında çok güzel yorumlar yapılmış. Özellikle de @bisturi'nin yorumu detaylar bakımından çok hoşuma gitti. Ona da bir bakın derim :)

nubesh 9 months ago

Strings

Pedro Solís García

4 Gönderi

Sosyal medyada gezinirken karşıma çıktı ve o kadar etkileyici geldi ki hemen izlemeye gittim. İnanılmaz bir filmdi. Yani 10 dakikalık kısa bir film olmasına rağmen çok güzel ve anlamlıydı. Sanırım sonunun nasıl olacağını bildiğim için de bazı sahnelerde içim burkuldu.…devamı

nubesh 9 months ago

Noel'de Cinayet

Agatha Christie

3 Gönderi

Spoiler içeriyor Agatha Christie bana lise yıllarındaki bir arkadaşımı hatırlatıyor. O kadar çok Agatha Christie'nin eserlerinden bahsediyordu ki kızı unutmama rağmen kitabı gördüğüm an hatırladım. Acaba şu an nerede, ne yapıyordur? Neysee... Kitabı çok kısa bir sürede okudum hatta kritiğe yetiştireceğim diye…devamıAgatha Christie bana lise yıllarındaki bir arkadaşımı hatırlatıyor. O kadar çok Agatha Christie'nin eserlerinden bahsediyordu ki kızı unutmama rağmen kitabı gördüğüm an hatırladım. Acaba şu an nerede, ne yapıyordur? Neysee... Kitabı çok kısa bir sürede okudum hatta kritiğe yetiştireceğim diye işimi gücümü bırakıp kitabı okumaya gitmiştim. (İşim gücüm de ayda yılda bir toplanan aile toplantısına katılıp dedikoduları dinlemekti.) Kim bilir neler kaçırdım neler slkdskf Ama pişman değilim çünkü kitabın sonunu çok merak ediyordum ve cinayeti işleyen kişinin sebebi ne olacak diye düşünüp duruyordum. Şaşırdım mı? Evet. Hatta katilin kim olduğunu öğrendiğim an yüzümde oluşan o şaşkınlığı dışarıdan izlemek isterdim. Aslında kitap bittikten sonra bayağı bir etkisinde kaldığımı düşünüyordum fakat kritik zamanı arkadaşlar sağ olsun bu düşüncemi kırmama yardımcı oldu. Normalde çok fazla polisiye roman okumadığım için klişe durumları fark edemedim ki bu romanda da klişe durumlar fazlaymış. Bu yüzden bu tarz kitapları silip süpürmüş kişiler beğenmeyebilir ama ben yeni okur olduğum için beğendim. Aslında sevmediğim kısımlar da oldu. Mesela spoi olacak ama birbirine bu kadar çok benzeyen insanların benzerliklerini fark edememelerine sinir oldum. Yani bıyık takınca tıpatıp aynı olan insanların bıyıksız halinde de benzerlikler bulunur ve fark edilir. Bu kısmı biraz mantıksız buldum. Onun dışında sürükleyici bir kitap olduğunu düşünüyorum. Yani uykum gelmese veya bir işim olmasa elimden hiç bırakmayacağım ince bir kitaptı. Bir de yanlışlıkla el kitabı almıştım bu yüzden onunla vakit geçirmek daha çok hoşuma gidiyordu. Küçücük, tatlış bir kitaptı; gelgelelim ben bu kitaba 150 lira verdim. Küçücük olduğunu tekrardan belirtmek istiyorum çünkü normal kitap boyutlarında olsaydı bu kadar söylenmiş olmayacaktım. Yine söylenecektim fakat kargo gelene kadar bunu kabullenmiş olacaktım. Ayy zaten kargoyu açarken öyle bir keyfim kaçtı ki... Kitap fiyatları neden bu kadar pahalı yaa? Bu nereye kadar gidecek? Geçenlerde Oblomov'un 750 lira olduğunu gördüm. 750 ne yaa? Niye kimse bir kitabın bu kadar pahalı olmasına bir şey demiyor? Mesela uzun zamandır Dune serisini almak istiyorum 1500 lira. Kitap okumak bile lüks artık yaa!

nubesh 9 months ago

Süperstar

Advait Chandan

44 Gönderi

Ne zaman bir aile gecesi yapmak istesek, ki bu genelde annemle babamın evde olmadığı zamanlar oluyor, Hint filmi izleriz. Eskiden bu aktiviteyi çok severdim, eğlenceli bulurdum fakat artık bu tür filmleri kafam kaldırmıyormuş gibi hissediyorum. "Yani bir kere de farklı…devamı

nubesh 9 months ago

Selamlaarr sözsüz müzik önerisi almaya geldimm. Bu aralar sözsüz müzik dinlemeye karar verdim hatta Mark Eliyahu'nun - Unite müziğini o kadar çok dinledim ki artık hiçbir şey yapmadığım anlarda bile kafamın içinde çaldığını hissediyorum. Bu yüzden yeni müzik arayışına çıktım…devamı

nubesh 9 months ago

Geleceğe Dönüş

Robert Zemeckis

74 Gönderi

Spoiler içeriyor Filmi izlerken sürekli tanıdık sahneler görüyordum meğersem filmi daha önce izleyip yarıda bırakmışım. İlk sahneler gerçekten biraz sıkıcıydı bu yüzden yarım bırakma sebebimi çok fazla düşünmedim ama bu sefer sonuna kadar gittiğim için mutluyum çünkü çok güzel bir seriyle tanışmış…devamıFilmi izlerken sürekli tanıdık sahneler görüyordum meğersem filmi daha önce izleyip yarıda bırakmışım. İlk sahneler gerçekten biraz sıkıcıydı bu yüzden yarım bırakma sebebimi çok fazla düşünmedim ama bu sefer sonuna kadar gittiğim için mutluyum çünkü çok güzel bir seriyle tanışmış oldum. Eski bir yapım olmasına rağmen bu kadar özgün ve yaratıcı bir konusunun olması etkileyiciydi. Sanki 1985'de değil de 2000'lerin başında çekilmiş gibiydi, görüntü kalitesi de beklediğimden daha iyiydi. Konusuna gelecek olursak; Marty Mcfly, zaman makinesinde bir yanlışlık yaparak geleceğe gitmek yerine 30 yıl geriye gidiyor. Burada da anne ve babasının tanışmasına engel olarak aslında kaderlerini değiştiriyor ve bu gelecekte de kendisi bulunmuyor, yok olmaya yüz tutuyor. Bir şey yapmalı, anne ve babasını tanıştırmalı ve bu evliliğin olmasını sağlamalı ama yok. Annesi o an babası yerine başka birini gördüğü için başka birine aşık oluyor. Ben bu olayı daha önce de düşünmüştüm, iyi denk geldi. Acaba bir insana karşı hissettiğimiz o ilk etkilenme hissi o kişiye özel bir his mi yoksa o an oradan geçen herhangi birine karşı da hissedilir mi? Yani önemli olan kişi mi yoksa zaman mı? Bunu biraz tartışalım bence:) Eskiden olsa zaman makinesiyle geçmişe mi yoksa geleceğe mi gitmek istersin sorusuna "Tabii ki de gelecek. Çünkü geçmiş geçmişte kaldı neden aynı şeyleri tekrar tekrar yaşayayım." derdim fakat şimdi geçmişe gitmek istiyorum. Bu sadece benim seçimlerimi değiştirmek için istediğim bir şey değil, aslında filmdeki gibi anne ve babamın hayatına dokunmak isterdim. En ufak bir detay bile bir ailenin geleceğini çok güzel etkiliyormuş. Sanırım en sevdiğim kısım babasının değişimi oldu. Heh bir de doktorun mektubu birleştirip okuması kısmını da sevdim. Acaba şu an gelecekten gelen biri bizi yönlendiriyor mudur ya da birileri bizim kaderimizi değiştirmiş midir?