Raf Yorumu: ah_kosmos (@ah

Şu günlerde sürekli kendime insan duygularına karşı neden bu kadar faşist diye soruyorum. Acılarımızı hor görürüz, mutluluklarımızı ise baki kılmak isteriz. Sanki mutluluk kadar acı bir parçamız değilmiş gibi. İsmet Özel acılarına karşı çok cömert birisi. Onlara hak ettiği misafirperverliği…devamıŞu günlerde sürekli kendime insan duygularına karşı neden bu kadar faşist diye soruyorum. Acılarımızı hor görürüz, mutluluklarımızı ise baki kılmak isteriz. Sanki mutluluk kadar acı bir parçamız değilmiş gibi. İsmet Özel acılarına karşı çok cömert birisi. Onlara hak ettiği misafirperverliği gösteriyor. Mesela şu dizeleri: "Gelin Bir pazarlık yapalım sizinle ey insanlar! Bana kötü Bana terk ettiğiniz düşünceleri verin O vazgeçtiğiniz günler,eski yanlışlarınız Ah, ne aptalmışım dediğiniz zamanlar Onları verin, yakınmalarınızı Artık gülmeye değer bulmadığınız şakalar Ben aştım onları dediğiniz ne varsa Bunda üzülecek ne var dediğiniz neyse onlar Boşa çıkmış çabalar,bozuk niyetleriniz İçinizde kırık dökük,yoksul, yabansı Verin bana Verin taammüden işlediğiniz suçları." İnsan duygularına neden bu kadar faşist sorusunun cevabını yine İsmet Özel'in dizelerinde buluyorum: "Ten kaygusu yüklü bir haç taşımaktan Tenimin olanca ağırlığı yok oldu." Bu dizeleri okuduktan sonra kierkegaard'ın şu sözleriyle ne kadar paralel olduğunu gördüm: "Riske girmek kaygıya neden olur ama risk almamak kişinin kendisini kaybetmesi demektir." Bu iki kişiden anladığım kadarıyla sorunun cevabı korkudur, var olma korkusu. Kierkegaard başka bir sözünde şöyle der: "Ne kadar bilinç varsa o kadar benlik vardır." Bu sözünden de anladığım kadarıyla acıdan kaçış bilincin bütünlüğünü engeller ve bizi sabit benliklere sıkıştırır. Bu ise ölümdür.olasılıkların olmadığı bir yaşam, yaşam mıdır? İsmet Özel'le bu kitapta olan yolculuğum acılarıma sahip çıkmam hususunda bana cesaret verdi, içinde bulunduğum süreçte iyi bir yoldaş oldu. Son olarak en beğendiğim şiirlerinden" mataramda tuzlu su "şiirini buraya bırakmak istiyorum. "West Indies, Kızıl Elma, İtaki, Maçin! Uzun yola çıkmaya hüküm giydim. Beyazların yöresinde nasibim kalmadı yerlilerin topraklarına karşı şuç işledim zorbaların arasında tehlikeli bir nifak uyrukların arasında uygunsuz biriyim vahşetim beni baygın meyvaların lezzetinden kopardı kendime dünyada bir acı kök tadı seçtim yakın yerde soluklanacak gölge bana yok uzun yola çıkmaya hüküm giydim. Uzak nedir? Kendinin bile ücrasında yaşayan benim için gidecek yer ne kadar uzak olabilir? Başım açık, saçlarımı ikiye ortadan ayırdım kimin ülkesinden geçsem şakaklarımda dövmeler beni ele verecek cesur ve onurlu diyecekler halbuki suskun ve kederliyim korsanlardan kaptığım gürlek nara işime yaramıyor rençberlerin o rahat ve oturmuş lehçesinden tiksinirim boynumda bana yargı yükleyenlerin utançlarından yapılma mücevherler sırtımda sağır kantarı gizli bilgilerin mataramdaki suya tuz ekledim, azığım yok uzun yola çıkmaya hüküm giydim. Bir hayatı, ısmarlama bir hayatı bırakıyorum görenler üstünde iyi duruyor derdi her bakışta askerken kantinden satın aldığım cep aynası bazı geceler çıkarken uçarı bir gülümseyişle takındığım muşta gibi lükslerim de burda kalacak siparişi yargıcılar tarafından verilmiş bu hayattan ne koku, ne yankı, ne de boya taşımamı yasaklayan belgeyi imzaladım burada bitti artık işim, ocağım yok uzun yola çıkmaya hüküm giydim."