Raf Yorumu: Mehmet (@memoliiy)

Uykularımın zehir olduğu bir gece daha. Ruhumun kendi önümde ızdırap çektiği, pişmanlık ve acı dolu o zamanlardan sadece biri, günlerden 27 Şubat.... Gözlerimin önünden geçen hatıralarda kaybolmak istediğim ve kendime 'nasıl yapabildin' sorusunu hiç durmadan sorduğum, cevabını iyiliğin bir kaç…devamıUykularımın zehir olduğu bir gece daha. Ruhumun kendi önümde ızdırap çektiği, pişmanlık ve acı dolu o zamanlardan sadece biri, günlerden 27 Şubat.... Gözlerimin önünden geçen hatıralarda kaybolmak istediğim ve kendime 'nasıl yapabildin' sorusunu hiç durmadan sorduğum, cevabını iyiliğin bir kaç zerresini barındıran kalbimin bile veremediği bu zamanlarda ne hissedeceğimi, ne yapacağımı bilmiyorum... Kaybolmuş benliğimin fiziksel görünümü olan yüzümün güldüğü, neşeyle dolduğu olmuyor ve bir kaç anıya sığındığım o güzel, samimi olan anlar yavaş yavaş kaybolmaya, tükenmeye başladı. Yapabildiğim tek şey, faydasız bir şekilde çekmiş olduğum acının dinmesini bekleyerek zamanın o yavaş akan seyrini izlemek. Bunun vermiş olduğu çaresizliği es geçmek, dikkate almamak ya da umursamamak mümkün değil. Son nefesini vermek için Tanrı'dan izin isteyen bir insan gibi adeta, bulunmuş olduğum konum. Yapabilse, bu ızdırap ve pişmanlık dolu hayatından kurtulabilecek ama yapamıyor ve sadece bekliyor. Bekliyor, bekliyor... Her şeyin düzeleceğine olan inanç mı? Çoktan öldü. Peki ya umut? Umut ise şimdi hiç görmeyen birine, gökkuşağını anlatmak kadar zor ve anlamsız. Aslında hatırlıyorum, bir zamanlar iyi biriydim ama iyilik, damla damla düştü gözlerimden. Kırıldıkça kırdım, düştükçe düştüm. Bir çoğu benim suçum fakat hak etmediklerimi de yaşattı hayat. Zehirlendikçe zehirledim ve içime dönmek istedikçe bambaşka bir kişiliğe büründüm. Daha sonra ne mi yaptım? Gözlerimi kapattım ve kendimi sessizliğe emanet ettim. Fakat hissetmiş olduğum acı, sözlere bürünmeye başladı ve bütün vücudumu şu sözler sardı: İçimde, bir şey kanıyor Keskin bir vedanın yarası sızlıyor Yüzümde, bir şey soluyor Aynı değil, umudun rengi kayboluyor Kalbimde bir yerde bir orman yanıyor Bıraktığın şarkılar sahipsiz susuyor Şiirler hep dargın, dualar şifasız Ömrüme mıhlanmış bir cümle Kül olur kalbindeki zamanla Yana yana, yana yana... (Ara sıra buraya hislerimi dökmeyi ve geriye dönüp kendime yaptığım öz eleştiriye bakmak istedim. Belki bir şeyler değişir. Bunları ister okuyun, ister okumayın bu size kalmış. Buraya kadar okuyanlara ise teşekkür ederim. İyi geceler)