Raf Yorumu: Liberta (@liberta)

Spoiler içeriyor Merhaba sevgili okurlar. Orhan Pamuğun üçüncü kitabını bitirmiş bulunmaktayım. Kitapla ilgili yazılacak çok şey var içimde. Bunları nasıl yazıya dökerim şuan onun derdindeyim. Muhteşem bir postmodern kurgu. Başından sonuna kadar tarif edemeyeceğim kadar ustaca yazılmış bir eser. Orhan Pamuğun kitaplarını…devamıMerhaba sevgili okurlar. Orhan Pamuğun üçüncü kitabını bitirmiş bulunmaktayım. Kitapla ilgili yazılacak çok şey var içimde. Bunları nasıl yazıya dökerim şuan onun derdindeyim. Muhteşem bir postmodern kurgu. Başından sonuna kadar tarif edemeyeceğim kadar ustaca yazılmış bir eser. Orhan Pamuğun kitaplarını bitirdikten sonra, o finali gördükten sonra bazen Orhan Pamuğun aklımızla alay ettiğini düşünürüm. Bu kitabın finali de tam olarak öyle bir his uyandırdı bende. Kitapla ilgili özet bir inceleme yapmıycam. Sadece beni en çok etkileyen kısımları hakkında derdimi paylaşmak isterim. Derdimi paylaşmadan önce kitabın iskeletiyle ilgili şu detayı paylaşmak isterim. Kitabımızın her bölümünde farklı bir karakter kendi ağzıyla yani birincil tekil şahıs bizimle iletişim kurar. Mesela Benim Adım Kara der ve Kara karakteriyle muhatap oluruz, onu okuruz. Benim Adım At der ve biz atı dinleriz. Benim Adım Zarif Efendi der ve biz ölmüş olan zarif efendiyi dinleriz. Toplamda 21 kişi, hayvan ya da nesne bizimle konuşur. Bu şekilde çok sesli bir orkestra gibi bir roman okuruz. Aslında Orhan Pamuk üst benlik olarak alt benliklerini bizimle buluşturur. Kitapta aşk, cinayet, sanat, yalan, entrika vb olaylar var ama bence Orhan Pamuğun asıl derdi sanırım resim sanatı hakkında doğu-batı arasında postmodern bir gönderme yapabilmektir. Bir anlamda da kendisi bildiğiniz gibi eskiden ressam olmak ister. Ve bu isteğini bize bu kitapla anlatır. Belki bize resim çizmez ama belleğimizde oluşan tam da Orhan Pamuğun istediği gibi resimler oluşur. Yazıyla resim çizer adeta. Bu yönüyle aslında kitaptaki hikayeyle de ilginç bir ironisi vardır. Çünkü hikâyeyi okuduğunuzda sizlerde fark edeceksiniz ki, o dönemin nakkaşları anlatılan veya yazılan hikâyeye göre resimlerini icra ederler. Romanda sanırım en sevdiğim bölümler baş nakkaş üstat Osman ve diğer talebe nakkaşları (Kelebek, Leylek, Zeytin) hakkında olan bölümler ve anlatılmak istenen mesele bence çok başarılıydı. Mesela nakkaşların İslamiyet'in de baskısıyla resimlerde üslubu, perspektifi reddetmeleri, ama diğer yandan her nakkaşı aslında birbirinden ayıran bir tekniklerinin olması ayrıntısı çok güzel detaylardı. Diğer taraftan o dönem nakkaşların zihinlerindeki ilahi resme ulaşmak için gözlerini iğneyle kör etmeleri tasavvufi yönden güzel bir göndermeydi. Şimdiden iyi okumalar dilerim.