Raf Yorumu: han (@hanistoteles)

İlginç bir filmdi. Apricot'un kökenini ve şeftalinin kullanım alanları ile ilgili ince bir detayı öğrendim. Mekanları ise çok beğendim. Rexx'in rahatsız koltuklarında, boyun fıtığı olmama ramak kala farklı bir deneyim yaşattı Elio ile Oliver. En iyi performans ödülünün sahibi ise…devamıİlginç bir filmdi. Apricot'un kökenini ve şeftalinin kullanım alanları ile ilgili ince bir detayı öğrendim. Mekanları ise çok beğendim. Rexx'in rahatsız koltuklarında, boyun fıtığı olmama ramak kala farklı bir deneyim yaşattı Elio ile Oliver. En iyi performans ödülünün sahibi ise azmi ve cesur hareketleri ile mevsimlere meydan okuyan sinek. Herhangi bir homofobi beklentisi olanları da pistin kenarına alıp devam ediyorum, başrol iki adamın birbirlerine duyduğu aşkın maddî yanını, arzuyu, bu "günah" arzudan duyulan çekinceyi pekâlâ aksettirebilse de bu bağın duygusal veçhesini göstermekte âciz kalan film. Bu acziyet, filmde Elio ve Oliver dışındaki tüm karakterlerin bir hiç olduğu, sadece bu ikisine hizmet eden yan tipler olduğu düşünüldüğünde daha da rahatsız edici hâle geliyor. Yan karakterlerin olmaması (taşra da olsa) sokaklarda kimselerin olmamasıyla da birleşince adetâ iki kişinin filmiyle baş başa kalınıyor. Sadece birbirlerine olan arzunun "sınanması" için ortaya atılan genç kızlar, ailenin "LGBT" dostu olduğunu gösterir yaşlı eşcinsel çifte dair hiçbir şey söylenmiyor. La vie D'adèle'deki gibi âşıklar arasında sınıfsal farklılıklar gibi karakterlerin derinliğine inmeyi sağlayacak gerilim de olmayınca bir yerden sonra gerçekten tekdüzeleşen film. "Oliver bir dalda doktora yapan bir adam" ve "Elio nota yazan bir müzisyen" dışında, karakterlere dair bir bilgi de olmadığından yan karakterler gibi baş karakterler de büyük ölçüde figüranlaşıyor. Burada kasıt, bir erkeğin başka bir erkeğe duyduğu arzunun, bunun ahlakî çıkmazlarını anlatmak ise pekâlâ, ancak burada da film riyakârlaşıyor, zira Adèle ve sevgilisinin sevişme sahneleri estetik olarak ekrana yansırken, Elio ve Oliver'in aşk "an"larında bizim camdan dışarıya meyve bahçesine bakıyor olmamız filmin samimiyetine ket vuruyor. Ve en sonunda beş satırdan fazla repliğe ilk kez kavuşan baba sayesinde maruz kalınan kamu spotu ile ölümcül hâle gelen film.