Raf Yorumu: Samet Erdem (@aerdemws)

Genelde filmlerle ilgili beklentiyi yükseltmemek için fragmanlarını izlemiyorum ya da konularını okumuyorum. Bu filmi de uzun zamandır görüyordum sosyal medyada, belki sosyal medyanın gerçekten büyük bir katkısı olur diyip açtım ama yine büyük bir hayal kırıklığına uğradım. Bir kişinin yorumunu…devamıGenelde filmlerle ilgili beklentiyi yükseltmemek için fragmanlarını izlemiyorum ya da konularını okumuyorum. Bu filmi de uzun zamandır görüyordum sosyal medyada, belki sosyal medyanın gerçekten büyük bir katkısı olur diyip açtım ama yine büyük bir hayal kırıklığına uğradım. Bir kişinin yorumunu okumuştum çok önceden. John Wick havası var filmde tarzında bir şeyler yazıyordu hatırladığım kadarıyla. Bu yorumu filmi izledikten sonra tekrar hatırladım. Hatta içimden ‘ne kadar benzeyebilir ki?’ dediğimi de hatırladım. Gerçekten içerik olarak çok ama çok benziyor. Filmin bazı yerlerinde gerçekten ‘kim bu adam?’ dedim ancak bununla ilgili filmin konusu gereği hiçbir derinlik sunulmamış. Bu sebeple de filmdeki aksiyon sahnelerinde yaşanılan aşrı absürt kısımlar içinde ‘ha bu sebepten bu oldu’ diyemedim. Her halükarda ‘ya bu adam kim’ demeye itti beni film. Bu ne kadar mantıklı? Bence abartı bir şey yapmak için herhangi bir nedene ihtiyaç duymamak eleştirilebilecek bir düşünce yapısı yani. Psikolojide, insanların gösterdiği aşırı tepkilerin temelinde ufak da olsa bir neden yatar. Bu ufak unsur zamanla büyür ve bir sorun haline dönüşür. Bunu filmle bağlamak gerekirse; baş karakterimiz seçtiği iş gereği yalnız birisi. Seçtiği hayat gereği ise sıradan birisi. Filmin bu iki yönü birbirinden kopuk bir şekilde ilerliyor. Karakterimizin seçtiği hayatı çok az sahneyle görüyoruz. Sıradanlaşma, klişeleşme kısımları filmde üstünkörü sunuluyor. Aksiyon sahnelerine bağlı iş hayatı ise daha fazla işleniyor. Senaristimiz bu durumu da güçlü bir kötü adam karakterine bağlıyor. Bence bu çok daha büyük bir klişe. “Yanlış adama çattın” muhabbeti yani. Az önce yazdıklarıma geri dönmek istiyorum. Psikolojide, insanların gösterdiği aşırı tepkilerin temelinde geçmişe dayalı ufak da olsa bir neden yatar demiştim. Bu ufak unsur zamanla büyür ve bir sorun haline dönüşür… Senaryo yazımı da büyük oranda hikayeden çok karakter psikolojisi yazmak diye düşünüyorum. Bunu bir Hollywood yapımından çok fazla beklemek de ne kadar mantıklı tartışılır tabii. Karakterler, hikaye, etkiler, tepkiler, çatışmalar, derinlik… Nobody filminde yazarımız, senaryoyu iki biçimde ilerletmeye çalışıyor. Fakat bunda çok da dengeli olamıyor. Belli bir noktadan sonra da sadece aksiyona yöneliyor. Bir aile babasının bence en önemli özelliklerinden birisinin dengeyi sağlamak olması gerektiği fikrindeyim. Eğer filmde bir ‘baba’ karakteri varsa bunu senaryonun iki yönüyle dengelemek çok önemli. Bakıldığı zaman baş karakterimizin de babası var, evet ama dediğim gibi senaristimiz biraz kararsız durumda kalmış gibi geldi bana. Filmin süresinin kısa olmasını iki sebebe bağlayabilirim. Birincisi; karakterlerin ‘ne yapmak istediğini bilmemesi. İkincisi ise; senaryonun belli bir yerden sonra kopukluk sebebiyle tıkanması diye düşünüyorum. Sonuç olarak filmden çok beklentim olmasa da, filmin beni ilk dakikalarda gereksiz bir beklentiye sokması ve bu beklentiyi karşılayamaması nedeniyle Nobody filmi sıradan bir film olarak rafa kalktı benim için.