Raf Yorumu: egretta garzetta (@dostoy)

dostoy 9 months ago

Spoiler içeriyor Cahit zarifoğlu'nun Hikayeler kitabında bir adam iç içe olan dokuz çadırın içine giriyordu. Ne zaman bir konu hakkında düşünmeye başlasam bu adammış gibi hissederim kendimi. Boğuluyormuş gibi. Sanki okyanusun en dibindeyim ve kafamın üstünde milyonlarca metreküp hacminde suyun ve atmosferin…devamıCahit zarifoğlu'nun Hikayeler kitabında bir adam iç içe olan dokuz çadırın içine giriyordu. Ne zaman bir konu hakkında düşünmeye başlasam bu adammış gibi hissederim kendimi. Boğuluyormuş gibi. Sanki okyanusun en dibindeyim ve kafamın üstünde milyonlarca metreküp hacminde suyun ve atmosferin basıncı varmış gibi. Bunlar bilmem gerekenler. Herbirini sınıflandırmalı ve bir sonuca ulaşmalıyım. Suyu tahliye etmeliyim. Ya da kendime bir titan inşa etmeliyim. Filmi ilk bitirdiğimde çok da bir şey hissetmemiştim. Ancak sonra üzerine düşünmeye başlayınca kendimi dokuz çadırın içinde buldum. Bu filmin yönetmeni tek değil. Filmi yapanlar domino taşlarını dizmiş ve bırakmış. Son dokunuşu bizim yapmamızı istemiş. O dokunuşu yapınca ortaya çok güzel bir resim çıkıyor. Bu resim bizim hikayemiz. Tımarhane aslında biziz. İçindeki hastalar kaygılarımız, Mcmurphy arzularımız, hemşire de doğrularımız. Mcmurphy sürekli arzularımız peşinden koşmamızı söylüyordu.Hemşire doğru ve ahlaklı olanın peşinden koşmamızı söylerken hataya da müsamaha göstermiyordu. Bizler de bu zıtlıklardan oluşmuyor muyuz? İçimizden bir ses yalan söyleme derken çıkarlarımız söz konusu olduğunda yalan bize göz kırpmıyor mu? Sonrasında vicdanımız bizleri en kötüsü ile cezalandırıp hayat enerjimizi almıyor mu? Hemşire ve Mcmurphy arasındaki barışı nasıl sağlayacağız? Ikisine de kulak vermeli, sonuçları değerlendirmeli, yaşarken yol haritamızı çizmeliyiz. Mcmurphy hastaneden kaçmaya çok yaklaşmıştı ancak sarhoştu. Aslında arzularının da sarhoşuydu. Sızdı ve amacına ulaşamadı. Zevklerimizin sarhoşu olmak bizleri çok yaklaşmışken uyutabilir. Hemişerinin hataya tahammülü yoktu. Bu sebeple biri hayatından oldu. Ancak hata yapmadan doğruyu bulamayız ve doğruyu gerçekten samimi bir şekilde yaşayamayız. Doğrularımız ve arzularımızdan yemek yapacak bir şef, filmdeki Şef gibi, olmalıyız. Tatlısı, tuzlusu, ekşisi dengeli olmalı. Dengeyi korursak ruhumuzu hastalık çemberinin dışına çıkartır ve filmin sonundaki manzarada koşar, rüzgarın tatlı esintisini hissedebiliriz.