Raf Yorumu: kittokatto (@kittokatto)

Her yeni güne, yastığımızın ucunda bizimle burun buruna olan ölümle gözlerimizi açıyoruz. Her gece uykunun kollarına kendimizi bırakırken aynı ölümün provasını yapıyoruz. Nefesini ensemizde hissettiğimiz bu gerçekten, bir parçamız kaçarken bir parçamız onunla bir olmak istiyor. Gelecek kaygılarıyla, sorumluluklarla ve…devamıHer yeni güne, yastığımızın ucunda bizimle burun buruna olan ölümle gözlerimizi açıyoruz. Her gece uykunun kollarına kendimizi bırakırken aynı ölümün provasını yapıyoruz. Nefesini ensemizde hissettiğimiz bu gerçekten, bir parçamız kaçarken bir parçamız onunla bir olmak istiyor. Gelecek kaygılarıyla, sorumluluklarla ve hayatın gerçekleriyle savaşırken yaptıklarımızın, yapacaklarımızın anlamsızlığını fark edip kılıcımızı bırakıyoruz. Vazgeçiyoruz. Bir süre sonra kim olduğumuzu bile bilmediğimizi anlıyoruz. Başkalarını tanıdığımız kadar kendimizi tanımadığımızı...Tüm dileklerimizi bir balona koyup gökyüzünde yavaş yavaş yok oluşlarını izlerken geriye tek bir dileğimizin kaldığını görüyoruz. Pandora'nın kutusunun köşesinde kalmış küçücük umut taşı bizi bu hislerle boğuştuğumuz zamanların içinden çekip çıkartıyor. Tıpkı Tarlakuşu gibi... Kitapta İkinci Dünya savaşının hemen sonrasında hasta bir gencin kalan küçük umut taşını aramasını okuyoruz. Pandora'nın Kutusu, Tarlakuşu lakaplı bu gencin herkesin takma isimler kullandığı bir sağlık dojosunda ilginç bir hasta ve hastabakıcı topluluğuyla geçirdiği günleri konu ediniyor. 20 yaşındaki Tarlakuşu'nun kendini tanımasına, kafa karışıklıklarına, korkularına ve umutsuzluklarına arkadaşına yazmış olduğu mektuplarla tanık oluyoruz. Dolayısıyla olaylar ve hisleri bütün çıplaklığıyla bilmiyoruz. Tarlakuşu'nun arkadaşına yansıtmak istediği kadarına dahil olabiliyoruz. Yine de satır aralarında, ufak dokunuşlarla Tarlakuşu'nun gerçek hislerini de fark ettiriyor yazar bize. Kiraz Çiçeği adlı odada kalan hastalar ve onlarla ilgilenen hastabakıcalar ile günlük yaşamdan birçok karaktere kapılarını açıyor kitap. Kadın-erkek ilişkilerine, arkadaşlığa, siyasete, ölüme ve yaşamaya dair ufak ufak parçalara yer veriliyor. Her sayfada hayatın akışında kapıldığımız tüm duygu ve düşünceler ile karşılaşıyoruz. Karakterlerin gelişimlerini okurken kendi olgunlaşma sürecimizi de görüyor ve farklı zamanlarda farklı ülkelerde yaşayan gençlerin aynı hisler ile harmanlanıp büyümesine şaşırıyoruz. Japonya'nın, savaşın etkilerinden kurtulup yenilenme arzusunu, Tarlakuşu'nun yaşama ve yenilenme arzusu ile ifade etmiş yazar. Dazai'den beklemediğim bir umut ile karşılaştım. Tüm kitaplarının karamsar bir havası olacağını düşünürdüm. Bu kitabı ile beni yanılttı ve İnsanlığımı Yitirirken'e nazaran daha çok beğenimi kazandı.