Raf Yorumu: eiivitsi (@eiivitsi)

Bir gün odamdaki ölüyü öldüreceğim ve mavi gündüz sefalarından belli belirsiz görünen mezarının üstünde, o zamana barışacağımı umduğum gölgeme, seni yeniden, bir de orijinal dilinde okuyacağım. Her ne kadar okurken feci bir bunaltı, bulantı, bir ölüm ağırlığı (umulur ki Yahudilerden…devamıBir gün odamdaki ölüyü öldüreceğim ve mavi gündüz sefalarından belli belirsiz görünen mezarının üstünde, o zamana barışacağımı umduğum gölgeme, seni yeniden, bir de orijinal dilinde okuyacağım. Her ne kadar okurken feci bir bunaltı, bulantı, bir ölüm ağırlığı (umulur ki Yahudilerden daha az hissetmiş olayım bunu), hafif bir ümitsizlik ve hakkıyla var olamama kaygısı (bu biraz kitaptan bağımsız, şahsi...tıpkı diğer duygularım gibi tabii) başta olmak üzere sâir olumsuz duyguları iliklerime kadar hissettirerek boğsa da fazlasıyla etkilendim. Eğer tercümesi, edebi açıdan bana bu kadar etkileyici geldiyse, Farsçasını düşünemiyorum bile... -ki dipnotlardan anladığım kadarıyla Farsçadan değil, Almancadan çevrilmiş bi' de eser... Gerçi şimdi bir düşününce, belki de maharet Sadık Hidayet'te değil Behçet Necatigil'dedir, bilemedim. : Uygun bir ruh hâlinde okumaya başladığımı düşünmüştüm ama kitabın o boğucu havasıyla benim ruh hâli birleşince ortaya o kadar garabet, o kadar habis bir şey çıktı ki... Zaman zaman, kitaptan bağımsız bazı hissettiğim duyguları okurken kitaba yansıttığım için elime tiksinerek aldığım da oldu. Kâh nefret ederek kâh bayılarak, günde bir iki satır okuya okuya aşağı yukarı 1 ayda falan bitirdim sanırım (bir de bi' ara kitaba başlayıp sonra okumayışıma sinirlenip yeniden başladım). 🥲 Allah ömür verirse, bir dahaki sefere hiç değilse günde en az 2 satır olmak suretiyle daha kısa bir sürede yeniden ve yeniden okumayı düşünüyorum inşallah. "Ne kadar gülünç ve korkunçtu yüz çizgilerim! Sanki içimde gizli ve tekin olmayan bütün hayalleri; gülünç korkunç inanılmaz bütün çehreleri böylece apaçık görüyordum. Tanıyor, biliyor, hissediyordum da, gene de gülünç geliyordu bana bu haller, bu çarpıtılmış yüzler; evet hepsi de bendeydiler, benim malımdılar. Korkunç, cinayetli ve güldürücü maskeler, parmak ucuyla bir dokunma yetiyor, hemen yer değiştiriyorlardı. Kur'an okuyan ihtiyarın, kasabın, karımın maskelerini kendi yüzümde görüyordum. Sanki benim maskemin birer yansımasıydılar. Hepsi içimdeydi ya, hiçbiri benim değildi gerçekte. Benim mayam ve yüz ifadem, esrarlı bir içgüdüden, ataların günaha girmelerinden, sevişmeleri ve ümitsizliklerinden oluşmamış mıydı? Ben ki bu kalıtım yükünün gözeticisiydim, delice ve gülünç bir his yüzünden, yüzümdeki bu ifadeleri ister istemez sürdürmüyor muydum? Yüzüm belki ancak ölümle bu ayartılışlardan kurtulur, acaba o zaman kendi doğal haline kavuşur muydu?"