Raf Yorumu: ︎︎︎︎︎︎merve (@kaziklivoyvoda)

lirik bir anlatıma sahip, yalın ve hayatın içinden bir film. filmden ziyade iki saat süren bir şiir gibi, üstelik barış bıçakçı’nın yazdığı müthiş dizeler eşliğinde sona eriyor. şiiri incelemenin sonuna ekleyeceğim, gönderiyi okumak istemeyenler göz atabilir. pelin esmer -yani yönetmenimiz-…devamılirik bir anlatıma sahip, yalın ve hayatın içinden bir film. filmden ziyade iki saat süren bir şiir gibi, üstelik barış bıçakçı’nın yazdığı müthiş dizeler eşliğinde sona eriyor. şiiri incelemenin sonuna ekleyeceğim, gönderiyi okumak istemeyenler göz atabilir. pelin esmer -yani yönetmenimiz- ve barış bıçakçı -kendisi bir öykü yazarıdır- bir hastane nöbetinde tanışmışlar. ilk tanıştıklarında ne pelin barış’ın bir kitabını okumuş ne de barış pelin’in bir filmini izlemişmiş. muhabbetleri devam ettikçe biri diğerinin filmlerini izlemiş, diğeri de onun kitaplarını okumuş. bir gün barış’tan telefon gelmiş pelin’e, “şehirli şair bir kadınla ilgili beraber bir senaryo yazalım mı?” diye sormuş. pelin de kabul etmiş. böylece birlikte filmin senaryosunu yazmaya başlamışlar. başladıklarında ellerinde hiçbir şey yokmuş, şehirli şair bir kadın’dan başka. bir yol filmi. ankara’dan izmir’e yola çıkan mavi tren’de geçiyor olaylar. trende tanışan iki kadının, leyla ve canan’ın öyküsüne tanık oluyoruz. leyla. şehirli şair kadın. lise buluşmasına gidiyor, 25 yılın ardından ilk kez mezuniyet yemeğine katılacak. tanınmış bir şair de olduğunu çok sonradan öğrendiğimiz bir avukat kendisi. çok sonradan öğreniyoruz çünkü şairler meslekleri sorulduğunda şairim demezler. canan. hemşire ama oyuncu olmak istiyor. iş görüşmesine gittiğini söylüyor babasına fakat aslında durum farklı. ölmek isteyen bir adamı öldürmeye gidiyor izmir’e. tanık olduğu ölümlerden bıkmış olan genç kadın, kendisinin de dahil olacağı son bir ölüm seromonisinin ardından belki de bırakacak mesleğini ve kazandığı parayla oyunculuk kursuna gidecek. leyla şair bir kadın ve anlıyor canan’ın bir derdi olduğunu. canan da inkar edemiyor, kendini açıyor ona. böylece iç içe geçip birbirine karışıyor hikâyeleri. yavuz. ölmek isteyen adam. boynundan aşağısı felç olmuş, günlerini pencerenin önünde yatarak geçiriyor. tek dostu hüseyin’den kendisini öldürmesini istiyor fakat hüseyin yapamıyor, canan’ı gönderiyor bu görev için. leyla da takılıyor onun peşine, ne de olsa şiir yazanlar severler farklı hayatların duraklarında mola vermeyi. talih bu ya, yavuz’u öldürmeye en sevdiği şairi gönderiyor. çırılçıplak bir yol filmi bu. çıplak derken, gerçek bir tren yolculuğu nasılsa bu film de öyle. süslenip püslenmemiş, abartısız. leyla’yla birlikte başımızı cama dayayıp dışarıda akıp giden hayatları seyrediyoruz biz de. çok gerçek, çok dingin, çok şairane. çello tınıları eşliğinde şiirler döküyor leyla ve peşi sıra dökülenleri toplayarak ilerliyor izleyici. pencerelerini turuncuya boyayan adam şu dizeleri getiriyor aklına: kırmızı, yeşil, mavi, turuncu. ben turuncuyum ve hiçbir şey turuncuyla kafiyeli değil. filmi öyle sevdim, öyle içime işledi ki bir hafta geçmeden tekrar izledim. hayatı romantize etmeyi, yansımalara bakarak dalıp gitmeyi, yaşamları gözlemlemeyi, hep kıyıdan yürümeyi ve şiirleri sevdiğim gibi bu filmi de sevdim. izmir-ankara arasında salınan mavi tren’in bir müdavimi olarak filmi bir sonraki yolculuğuma denk getirmeyi çok istedim ama sabredemedim, zaten güzel filmlere hiç sabredemem. bu filmi uzun yolculukları ve uzun şiirleri seven herkese öneririm. şimdiden keyifli seyirler. / / / / / bir kitabın sayfaları baktım rüzgarsın sen baktım çamaşır ipini zorluyorsun hepimizin derdi güzel yaşlanmak sevgilim baktım bir kitabın sayfalarını çeviriyorsun ayağına terlik giy bildiğimiz şeylerin taşında yalınayak geziyorsun biz satranç oyuncusuyuz sevgilim üzerimizde kara bir leke, biz satranç oyuncusuyuz inanmıyoruz ceketlere düğmelere inanmıyoruz takvimleri savurarak gelen geleceğe işte yitirdik bütün taşlarımızı, darmadağınık oyun tahtası bir tek şahımız duruyor sevgilim, o da evli, iki çocuk babası kelimeler önümüze çıkıyor sevgilim uykumuzu bölüyor buradan çocukluğumuza kadar buradan çocukluğumuza kadar bir telaş içi boş kuşları kovalıyoruz ve bir sebep arıyoruz herkese küsmek için hemen o cumartesi buluyoruz, hemen o pazar yaşamak çukur yerlere doluyor diyorlar bu yüzden yıkıntıya dönüşse de yaşıyormuş insan ama hep yıkıldığımız yeter sevgilim, biraz da kekik toplayalım kıymetini bilmediğimiz şeyler var yaşamak bir at gibi huysuzlanıyor kapımızda sevgilim geçen günlere üzüldük tamam yola düşelim düşünelim: başka günlerin duvarı daha sağlam düşünelim: başka günlerin sokağı daha neşeli başka evlerin kadınları erkekleri tam bir kahraman tül perdeler uçuşurken başka evlerin pencerelerinde bizi bir kitabın sayfaları arasında kurutuyor zaman ama baktım sen rüzgarsın sevgilim kitapları bir başından bir sonundan okuyorsun başucunda bir bardak su beni başucumda bir bardak su gibi avutuyorsun