Raf Yorumu: Samet Erdem (@aerdemws)

Neler söylemem gerek bilmiyorum. Doğaçlama takılacağım. Art arda işlenen cinayetler. Beceriksiz ve suçu başkasının üzerine yıkmaya çalışan kasaba polisleri. Kasabaya cinayetleri araştırmak için gönderilen şehirli polis. Konunun özeti aslında bu. Filmde birçok farklı noktaya temas var. Bu noktalar toplumsal, kasaba-şehir…devamıNeler söylemem gerek bilmiyorum. Doğaçlama takılacağım. Art arda işlenen cinayetler. Beceriksiz ve suçu başkasının üzerine yıkmaya çalışan kasaba polisleri. Kasabaya cinayetleri araştırmak için gönderilen şehirli polis. Konunun özeti aslında bu. Filmde birçok farklı noktaya temas var. Bu noktalar toplumsal, kasaba-şehir ilişkisi, cahiliyet ve aydınlanma gibi noktalara parmak basıyor. Kore sinemasına çok büyük bir ilgim var. Onlarca film izledim. Çok etkilendiğim filmler oldu. Ama bu film sadece Kore Sineması içerisinde değil, Dünya Sineması’nda izlediğim ve aklımda hala soru işareti bırakan tek film. Her gün aklıma gelir. Sürekli düşünürüm. Her zaman düşündüm. Hala benim kendi içimde bu filmde sorulan soruya verecek cevabım yok. Hiçbir zaman olmadı. Yıllardır aklımdan çıkmaz. Filmin sonu izleyicinin kendi yorumuna bırakılmış. Önyargımıza ve kendi kişisel fikirlerimize, hatta kendi kişiliğimizle ilgili yaptığımız öz eleştirinin cevabına bırakılmış. Bu benim için hayattaki en önemli şeylerden biridir. Bir insanın kendisini sorgulayabilmesi, bu sorgulamanın dürüstlükle yapılabilmesi, disiplin ve mantık çerçevesi içinde yapılması her karakterin başarabildiği bir şey değildir. Benim uzun zamandır bu filmin sonunu düşünmem ve sonuca ulaşamamın nedeni aslında bu sorgulamanın hiçbir zaman son ermeyeceğinden kaynaklanıyor. Hayata kesin yargılarla bakmak ve sadece bu yargıları benimseyerek hareket etmek, insanın kendini sınırlaması, hayattaki amaç ve vizyonunu tamamladığının belirtileri. Bu da benim için insanın kendini üstün görmesini düşündürtüyor. Burada da işin içine kibir, id ve ego da giriyor. Böyle insanların hayatta her zaman kolay yolu seçeceğini, düşünmekten uzak, ve sadece tüketmek için yaşadıklarını düşünüyorum. O yüzden bu filmin sonunun ucu açık bitirilmesi çok büyük eleştiriler almıştı. Ben bu eleştirilere katılmıyorum. Klasikleşmiş sonla biten bir filmden ziyade insanda özellikle kadınlar üzerinden yapılan bu sorgulama aslında insanın kendi içsel sorgulaması içerisinden yola çıkarak ve bunun üstesinden gelerek insanlara yön verebilmek-daha doğrusu seçenek sunmak-çok büyük bir yetenek. Ben sosyal yapı içerisinde kadınlara saygının olmadığı, hayvanların yok sayıldığı ve şiddetin her zaman ön planda olduğu bir toplumun çağdaşlıktan uzak, cahilliğe mahkûm kalacağını düşünüyorum. Tüm bu düşüncelerimi özetleyen replik ise şuydu: ”Sen de bizim gibi bir insan değil misin?”