Bir tohumun yaşadığı hayatı yaşıyordum, yapayalnız, kendi içime kapanmış, kendi varlığımın tam ortasına ekilivermiş. Bir ada gibi yalıtılmış.
ldaKendinden dışarı çıkamamaya yargılısın, kendini saydam galerilerde arayıp durmaya yargılısın, hep gözönündesin, ama hep erişilmezsin: buracıkta olan, tam karşında olan,…devamıKendinden dışarı çıkamamaya yargılısın, kendini saydam galerilerde arayıp durmaya yargılısın, hep gözönündesin, ama hep erişilmezsin: buracıkta olan, tam karşında olan, senden bir işaret dilenerek yalvaran sana bakan, kardeşçe bir bakış bir dostluk uman sen değilsin, yalnızca senin imgendir o. Gözlerin açık olarak uyumaya yargılısın. Kapa gözlerini, geri çekil, dön karanlığa, çocukluğundan daha da öteye, geriye doğru, ana kaynağa doğru! Zaman dalgaları vurmakta ruhuna. O dalgaların karşıtı yönde asıl küreklere, geriye hep geriye, akıntıların üstüne çık, kapa gözlerini, ilk tohuma kadar geriye dön! Birisi örtmüş senin gözkapaklarını. Yıkılıyor bu saydam hapishane, camdan duvarlar yatıyor ayaklarında, tıpkı sakin suların önündeki set gibi. İç, hiç korkma, uyu; gez evreni, kapalı gözlerin ırmağı sürüklesin seni. Sabah senin böğründen doğacak.
