Raf Yorumu: Seris_Comment (@seris

Bulutları Beklerken Yeşim Ustaoğlu’nun uzun zamandır beklediğim Bulutları Beklerken filmini izlemiş bulunmaktayım. Yeşim Ustaoğlu’nun sinematografik olarak yeteneğine ve sanatsal olarak baktığı çevresel altyapısına hayran kaldığımı söylemem gerekiyor. İzlediğim bir çok filminde anladığım tek şey Yeşim Ustaoğlu’nun gerçekten çok yetenekli olduğu…devamıBulutları Beklerken Yeşim Ustaoğlu’nun uzun zamandır beklediğim Bulutları Beklerken filmini izlemiş bulunmaktayım. Yeşim Ustaoğlu’nun sinematografik olarak yeteneğine ve sanatsal olarak baktığı çevresel altyapısına hayran kaldığımı söylemem gerekiyor. İzlediğim bir çok filminde anladığım tek şey Yeşim Ustaoğlu’nun gerçekten çok yetenekli olduğu ve aynı zamanda çok güzel detaylarla birlikte filmlerini harika bir şahesere dönüştürdüğüdür. Gelelim bugünkü film hakkındaki düşüncelerime. “Senin için ölmediyse, ölmemiştir.” cümlesi filmin içinden en özleştiğim noktaydı. Dilden, ırktan, hayallerinden ve evinden kovulmak, gitmek ve yeniden doğmak, yeniden doğmanın yeni bir başlangıç olduğuna inanmak ama hiçbir şekilde yeniden doğmanın aslında sonmuş gibi olmasını detaylandırmak gerçekten Yeşim Ustaoğlu tarzı dedirttirdi bana. Karadeniz’in ücra bir kasabasında geçen bu hikâye aslında otobiyografi tarzındaki yazar Yorgo Andreadis “Tamama” hayat hikâyesinden alıntılarla birlikte uyarlanmıştı. Ünlü oyuncularla birlikte harika bir şahesere dönen bu film oyuncuların performanslarını yeterli bulmamamla da eksi bir yöne çekti beni. Başrollerini Rüçhan Çalışkur, Rıdvan Yağcı ve İsmail Baysan'ın paylaştığı, Karadeniz’in sislerle örülü yaylarında 50 yıl boyunca sırtına yüklenen sırlarla yaşamak zorunda kalmış bir kadının hikâyesini anlatan bu film açıkcası ödülsüz bir yapım olması ile beni üzdü. Geçmişte geçen bu film aslında bir nebze de olsun günümüzde özlediğimiz ayrıntıları da gözler önüne seriyordu. Yerli malı haftası, andımız ve değerlerimizi özletiyordu. Gelelim asıl sona, film gerçekten benim için yeterli olduğunu düşündüğüm bir noktada bitti. Yunanca edilen sohbetlerin altyazıları daha net okunabilir ve anlaşılabilir olabilirdi ama olmaması beni çok germedi çünkü bir empati sergilememi sağladı. Son sahnedeki çok önemli bir kelime aslında filmi tamamen özetlese de aynı zamanda aklımdan da çıkmadı. “İhanetim yakamı hiç bırakmadı. Nika’nın pencerenin ardından bana son kez bakıp kayboluşunu beynime kazıdım. Ama artık onun yaşayıp yaşamadığını bilmiyorum.” Bu cümle aslında her şeyi özetleyen tek şeydi bulutları beklerkende. Uzun uzun geçmişi bulutların üstündeki sislerle beklemekti. Acıların, umutların ve bekleyişlerin filmiydi bu film. Zamanı olanın mutlaka izlemesini tavsiye ediyorum. Keyifli izlemeler.