Raf Yorumu: 💤eynep (@zeyzerella)

Muhteşem Yüzyıl’ı izlerken son birkaç bölümün içinde şöyle bir replik geçiyordu: -Renkler vardı Gülfem. …şimdi hiç renk yok. Hiçbir elbise aldığın ilk gününki gibi yeni kalmaz sonsuza kadar, hiçbir yemek tüketilmediği takdirde sonsuza kadar yapıldığı ilk anki gibi taze ve…devamıMuhteşem Yüzyıl’ı izlerken son birkaç bölümün içinde şöyle bir replik geçiyordu: -Renkler vardı Gülfem. …şimdi hiç renk yok. Hiçbir elbise aldığın ilk gününki gibi yeni kalmaz sonsuza kadar, hiçbir yemek tüketilmediği takdirde sonsuza kadar yapıldığı ilk anki gibi taze ve lezzetli kalmaz, hiçbir şarkı duyulduğu ilk anki kadar etki bırakıp kulağa hoş gelmez, hiçbir renk sonsuza kadar renkliliğini koruyamaz. O elbise eskir, o yemek bozulur, o şarkı insanı bir yerden sonra rahatsız eder ve o renk solar. Aynı şekilde hiçbir insan da doğduğu günden itibariyle ölüm günü gelene kadarki süre zarfında değişmeden, gelişmeden, bozulmadan, solmadan, eskimeden ve delirmeden duramaz. Bu doğanın kanunlarında böyle yazılmıştır. ~her insan değişir, gelişir ve sonunda da delirmek zorunda bırakılır~ Kendimi yalnız bulduğum her vakitte şu soruyu doğrulttum kendime: değişmek zorunda mıydım? Sorumun cevabını ise değişirken verdim kendime. Freud’un söylemiş olduğu bir söz vardır ve en bitik olduğum zamanlarda aklıma getirir, tekrarlarım içimden: “Zayıf noktalarınızdan güçlü taraflarınız doğacaktır.” Fakat bu cümleyi söylerken zorlandığım bir nokta var. Benim zayıf noktalarım olamaz. Her zaman ailemin istediği gibi iyi ve ahlaklı bir evlat olmalıyım. Ama bu yüzden hiçbir zaman ne o istedikleri gibi olabildim ne de zayıflıklarımı kabul edip kendimi, kendime kabul ettirebildim. Hayatımda en zorlandığım kısımda buydu işte. Kendimi tanımıyor, tanıyamadığım için de oradan oraya sürükleniyordum. Bu filmde de ben vardım işte. Susanna bendim. Düşünceleri, hayatı, hayata bakış açısı ve bütün benliğiyle benim kopyam gibiydi. Filmi değil de sanki elimde aldığım kırık bir aynayı seyrediyormuşum hissine kapıldım gittim. Giderken çok yoruldum. Çünkü ben aynı zamanda Lisa’ydım da. Yaşadığını(ımı) hissetmek için birinin ona(bana) “Sen zaten ölüsün. Kalbin buz gibi” demesi gerekiyordu. Çünkü insanın kendini kandırması, gerçeklerle yüzleşmesinden daha kolaydır. Bunların haricinde bu filmin favorilerime girmesinin ana nedeni, duyguların gözler aracılığıyla aktarılmasıydı ki, sadece aktarmamış o gözlerin içine bizlerin girebilmesi için bir kapı aralamıştı. Ne desem az kalır, cidden uzun zamandır bir insan gözünün içine bu denli bakmamış ve bana yaşadığımı hissettirmemişti. Tek kelimeyle muazzamdı. “Gözler many, onlar yalan söylemez” Neyse aklım karıştı, ne diyordum ben