Raf Yorumu: Milo (@miloattime)

"Fakat bakmaya bile dayanamıyorsun... Nefret edebilmek için beni düşman belliyorsun, çünkü nefret etmeye başlayınca düşünmeyi bırakabilirsin." Küçükken dinlediğim dini hikayelere benziyorlardı. Kısa kısa aksiyon sahneleri izlemiş gibi hissettim. Keyifliydi. Animasyon yapımlarını çok sevip hâlâ oyun dünyasına adım atmamış olmam da…devamı"Fakat bakmaya bile dayanamıyorsun... Nefret edebilmek için beni düşman belliyorsun, çünkü nefret etmeye başlayınca düşünmeyi bırakabilirsin." Küçükken dinlediğim dini hikayelere benziyorlardı. Kısa kısa aksiyon sahneleri izlemiş gibi hissettim. Keyifliydi. Animasyon yapımlarını çok sevip hâlâ oyun dünyasına adım atmamış olmam da benim tezatlığım. Ah, ama bir mesai gibi değil mi adeta, bir sürü meşguliyetin içinde sıfırdan başlamak zor geliyor. İlgimi çekiyor da üşeniyorum galiba. Neyse benim geç keşfetmelerim meşhurdur. İnsanların yaşamak isteme ama yine de ölümü taklit ederek hayatta kalma mücadelesi verme arzularının hastasıyım. Resmen bizi hayatta tutan güdümüzü, oyun yoluyla dışavurmuş, sanatsal bir nitelik katmış ve bundan haz ve para kazanacak bir sistem kurmuşuz. Aşırı büyüleyici geliyor kulağa. Ah bir de Milo ile anılar gelmesin mi? Sene 2007, üst komşumuz(ev sahibimiz)un oğlu bilgisayar almıştı. Bizim de bilgisayarımız vardı ama oyun oynanacak kadar iyi değildi. Zaten bizde var diye almıştı ailesi. Neyse, o zamanın en güzel oyunlarını yüklemişti ve GTA'da vardı. İnternet kafede başında seni izleyip sürekli 'hile kodu yaz' diye darlayan abilerin olmadığı bir bilgisayar, omeygat! Çocuk, benden büyüktü, bana abilik taslamasını çok severdim, çok özel hissettirirdi. Gittik evlerine. Ay o zaman ilk defa mıknatıslı küpe takmıştım ve orda kaybetmiştim, kediliydi çok güzeldi(düşündükçe anılarım canlanıyor). Neyse, Milo zihnini toparlayacak inşallah. İşte başladık birlikte oynamaya ama tek bir kural vardı. Biri ölünce sıra ötekine geçiyordu. Ama şöyle bir sorun vardı ki çocuk idmanlı olduğu için hiç ölmüyordu. Öldüğünde de sayılmaz diye bir şeyler diyip devam ediyordu. Yarım saat onu izleyip bir dakika ancak oynayabiliyorduk. Çok yumuşak bir yatağı vardı, onun üstünde kot eteğim ile oturup saatlerce sıranın bana gelmesini beklemiştim. O kadar sıkılmıştım ki pek çok ayrıntıyı inceleyecek kadar vaktim olmuştu. Öyle, tuhaf bir çocuktu ama düşününce komikti. Bana martı kaş derdi, ben de ona çilli horoz derdim. Severdim keratayı. Çok komik dans ederdi fjfjf Konudan sapmada bir numarayım. Dizi güzel güzel, izleyin. Okuduğunuz için teşekkür ederim. Good by!