Raf Yorumu: Yağmur (@yagmurll)

Spoiler içeriyor Alışıldık bir suç anlatısının çok ötesine geçerek; ergenlik, suskunluk ve sistematik yalnızlık üzerine sarsıcı bir iç yolculuğa davet ediyor bizi. Hikayede; yetişkinlerin anlam veremediği bir iç dünya, iletişimsizlik, toplumsal ön yargılar ve çocuk ruhunun karanlıkta kalışı gibi temalar öne çıkıyor.…devamıAlışıldık bir suç anlatısının çok ötesine geçerek; ergenlik, suskunluk ve sistematik yalnızlık üzerine sarsıcı bir iç yolculuğa davet ediyor bizi. Hikayede; yetişkinlerin anlam veremediği bir iç dünya, iletişimsizlik, toplumsal ön yargılar ve çocuk ruhunun karanlıkta kalışı gibi temalar öne çıkıyor. Cinayetle suçlanan bir çocuğun masumiyetini ararken, aslında masumiyetini çoktan yitirmiş bir toplumla yüzleşiyoruz. 13 yaşındaki Jamie Miller, sınıf arkadaşı Katie Leonard’ın ölümünden sorumlu tutuluyor ancak dizi, “yaptı mı, yapmadı mı?” sorusuyla değil; “kimse bu çocuğu gerçekten tanıdı mı?” sorusuyla ilgileniyor. Her biri tek plan çekimlerle hazırlanmış dört bölüm, sinematografik bir cesaret örneği olduğu kadar, izleyiciyi karakterlerin ruh haline hapseden klostrofobik bir gerçeklik duygusu da yaratıyor. Bu teknik, yalnızca görsel değil duygusal anlamda da çarpıcı bir deneyim sunmuş diyebilirim. Jamie’nin ailesiyle olan ilişkisi, dizinin altını en çok çizdiği temalardan biri. Anne ve baba, onu sevdiklerine inanıyorlar; evet, ama bu sevgi ona ulaşamamış. Fiziksel olarak yanında olmak, duygusal olarak ulaşabilmek anlamına gelmiyor. Jamie, içsel çalkantılarını paylaşabileceği bir alan bulamamış. Jamie’nin ailesi üzerinden gösterilen tablo, bir çocuğun ruhsal gelişiminde duygusal erişilebilirliğin, empati kurabilen bir ebeveynliğin ne kadar hayati olduğunu gösteriyor. Ebeveynliğin yalnızca sevgiyle değil, farkındalıkla, duygusal okuryazarlıkla ve zamanında müdahaleyle mümkün olduğunu hatırlatıyor. Ebeveynlerin çocuklarını “tanıdığını sanmaları” ile “gerçekten tanımaları” arasındaki büyük farkı çok net ortaya koyuyor. Jamie’nin sessizliği, onun ‘iyi bir çocuk’ olduğu sanrısına yol açarken, altında bastırılmış duygular, korkular ve öfke yatıyor. Bu durum aile içinde çocuğun duygusal sinyallerinin doğru okunamadığına ve görmezden gelindiğine işaret ediyor. Anne ve babası onun yanında olduğunu düşünse de aslında Jamie uzun süre duygusal olarak yalnız bırakılmış. Bu yalnızlık, suça yönelme değil belki ama büyük bir içe kapanma ve dış dünyayla kopuş yaratıyor. Okul hayatı ise bu yalnızlığın başka bir katmanı. Eğitim sisteminin duygusal gözlem konusundaki zaafları çok net. Jamie’nin içine kapanıklığı, arkadaşlarıyla olan iletişimsizliği seziliyor ama kimse bu sinyalleri yeterince önemsemiyor. Öğretmen figürleri ya aşırı disiplinle çocuğu bastırmaya çalışıyor ya da sistemin kurbanı olarak sadece “sorun çıkaran” çocukları filtrelemeye odaklanıyor oysa okul, çocuğun evden sonra en çok görülmesi gereken yer olmalı. Jamie orada da görünmüyor ve bir çocuk hem evde hem okulda görünmüyorsa, onun başına gelenler sadece bireysel değil, toplumsal bir çöküşün sonucu oluyor. En çarpıcı bölümlerden biri, Jamie’nin terapisti Briony ile geçen seanslarda yaşanıyor. Jamie, Katie’yi öldürdüğünü kabul etmiyor. “yanlış bir şey yapmadım” cümlesine sığınması, suçluluk duygusundan değil, haklı olduğuna inanmasından kaynaklanıyor. O, kendi içinde bir rasyonalizasyon mekanizması kurmuş. Kendini bir fail değil, manipülasyona uğramış bir kurban gibi görüyor. Briony’nin onu anlamaya çalışması, izleyici için de bir tür yüzleşmeye dönüşüyor çünkü terapi, burada romantize edilmiyor. Bazen bir danışan, iyileşmek istemeyebilir. Bazen gerçek, hala taşımaya hazır olunmayan bir yüktür. Briony sonunda Jamie ile çalışmayı bırakıyor. Bu, bir başarısızlık değil; etik bir geri çekilme ve aynı zamanda bir kabul: Bazı çocuklar öyle yalnız bırakılmıştır ki, geri dönüş yolu çok daha zorlu bir yol halini alır. Dizinin son bölümü, izleyiciyi tam anlamıyla kalbinden vuruyor. Jamie’nin babası Eddie’nin doğum günü, bir aile kutlamasından çok bir yas gününe dönüşüyor. Sabah arabasına sprey boyayla yazılan “pedofil” ifadesi, yalnızca dışlanmışlığın değil, toplumun cezalandırma arzusunun da bir sembolü haline geliyor. Eddie dış dünyayla baş etmeye çalışırken içten içe paramparça. Onu takip eden çocuklara verdiği fiziksel tepki, öfke değil, bastırılmış çaresizliğin dışa vurumu. Jamie’nin telefonla arayıp suçunu kabul edeceğini söylemesiyle birlikte, ailede yeni bir sarsıntı başlıyor. Anne ve baba artık şu sorunun ağırlığı altında eziliyor: biz neredeydik? Adolescence, bir suçun öyküsünü anlatmıyor. Bir sessizliğin, bir ihmalin, bir toplumsal körlüğün anatomisini çıkarıyor. Jamie’nin yüzünde sadece bir çocuk yok; onun sessizliğinde, tüm o “iyi ailelerin”, “başarılı okulların” ve “düzgün toplumların” görmezden geldiği karanlık var. Bu anlamda Jamie'nin hikayesi bireysel değil, kolektif bir başarısızlığın aynası. Dizi izleyiciye şu soruyu tekrar tekrar soruyor “bir çocuk susuyorsa, onu nasıl duyarsın?”