(@) - Raf

Nerde o eski doğallık ve çoğunu yaşamayı unuttuğumuz duygularımız? Kitabın kapağını kapattığımda aklıma bu soru geldi. Gerçekten de ne oldu bize, anlayışımıza, sebepsiz sevgilerimize ne oldu? Kim öldürdü içimizdeki bizi? Kalabalıklaşmak mı acaba zehirli olan veya büyük yerlerde yaşayıp şehirlere…devamıNerde o eski doğallık ve çoğunu yaşamayı unuttuğumuz duygularımız? Kitabın kapağını kapattığımda aklıma bu soru geldi. Gerçekten de ne oldu bize, anlayışımıza, sebepsiz sevgilerimize ne oldu? Kim öldürdü içimizdeki bizi? Kalabalıklaşmak mı acaba zehirli olan veya büyük yerlerde yaşayıp şehirlere göre küçülen insanların kendi gözlerinde dağlaşması mı? Kafamda bir tuhaflık var… :(( “İnsan şehirde kalabalık içinde yalnız olabilirdi ve şehri şehir yapan şey de zaten kalabalık içinde insanın kafasındaki tuhaflığı saklayabilme imkanıydı." Kafamda Bir Tuhaflık kitabı Orhan Pamuk’un dediği gibi bir aşk hikayesi ve bir destan. Sokak satıcısı Mevlut’un daha çocuk yaşlarda İstanbul’a gelip satıcılık yaparak, fakirlikle beraber yaşam mücadelesi verip, aşkı yaşayarak kafasında olan bir tuhaflığın öyküsü ve destanı. Kitap ister istemez insanda bir önyargı oluşturuyor; bir sokak boza satıcısının gerçekçi bir romana konusu olacak şekilde nasıl bir aşk hikayesi olabilir, ne şekilde bir destan olabilir ki diye. Destan kelimesi belki bu kitabı okumamış arkadaşlara abartı gelebilir ama her bir yaşam mücadelesi özellikle de fakirlikle mücadelesi olan her bir yaşam mücadelesi hatta her bir yaşam zaten bir destan değil midir? O kadar güzel, o kadar naif bir aşk hikayesi ki, fakirlik ile yaşam mücadelesi birleşince duygu yoğunluğu daha da yoğun yaşanıyor ve destan kelimesinin aslında hiç de abartı olmadığını anlıyoruz. İşte bu duruma uygun şekilde Pamuk verilebilecek en güzel örneği fazlası ile verebiliyor. Genel olarak toparlayacak olursam bu kitapta benim için zihnimde birkaç ışık daha yakan, bazı silik düşüncelerime bir anlam veren, kendi hayatımı sorgularken transit geçtiğim bazı duraklara tekrar dönmemi sağlayan etkili bir kitaptı… O yüzden ben yazdıkça zihnimde yenileri beliren kelime yığınlarını tutmakta zorlanıyorum açıkçası.. Okurken hem hüzünlenip hemde mutlu olabileceğiniz bir kitap. Niyetler mi önemlidir, kısmet mi? İkisinin arasındaki ince çizgiyi o kadar güzel anlatıyor ki. Mevlut ve Rayiha'nın aralarındaki o güzel sevgisini unutmicam.Kesinlikle tavsiye ederim. 10/10 👌

pluviophile01 1 year ago

Çocukluğum

Maksim Gorki

20 Gönderi

Sevgi, şevkat, merhamet gibi yüce duyguların yanında; acının, hüznün de evrensel olduğunu hatırlatıyor bizlere. Ortak duyguları paylaştırıyor yüreklemize bir bir. Belki de, çok şey bilip de susmanın ağırlığını yaşatan hislerimizin, kıyılarına vurarak gün yüzüne çıkarıyor içimizde bastırdığımız ne varsa. Sayfaların…devamı

pluviophile01 1 year ago

Bülbülü Öldürmek

Harper Lee

88 Gönderi

Kitapta dikkatimi çeken güzel bir alıntıyı anımsıyorum. Mahkeme salonunda Tom Robinson'un konuşma tavrının kötü olmasından sıkılarak dışarı çıkar Dill, hiç kimsenin bir başkası ile bu şekilde konuşmaya hakkı olmadığını bilmektedir. Karşılaştıkları Bay Raymond Şunları der: "Hissizleşme’ye başladığımı üzülerek fark ettim.…devamıKitapta dikkatimi çeken güzel bir alıntıyı anımsıyorum. Mahkeme salonunda Tom Robinson'un konuşma tavrının kötü olmasından sıkılarak dışarı çıkar Dill, hiç kimsenin bir başkası ile bu şekilde konuşmaya hakkı olmadığını bilmektedir. Karşılaştıkları Bay Raymond Şunları der: "Hissizleşme’ye başladığımı üzülerek fark ettim. Artık bir savaşta anlamsızca hayatını yitiren bir insan için samimi olarak eskisi kadar üzülemiyorum." "Ölüm" kelimesini duyunca insan irkilir, ailesi gelir aklına, sevdikleri, değer verdiği en yakınındaki kişiler film şeridi gibi geçer önünden. Geçerdi, artık öyle de olmuyor Canetti'nin ölümü yok saymayışı gibi değil bu, başka bir şey. Hissizleşmek. İnsanın başına bir kötülük geldiği zaman mı hislerinin alevlenmesi gerekiyor. Benmerkezciliğinden bahsetmiştim. Çağımızı saran büyük hastalık. Hissedebilmek ve duyumsamak, bizi hissizleştirmeden; başımıza gelmeden gerçekleştirilmeli, bizi duygularımızın kontrolü altına almalı. Tıpkı Atticus gibi. Bencillikten sıyırılıp, Empati yapmak çemberimizde olmalı... Yaşanan acılara, adeletsizliklere, eliyle olmasa bile diliyle, diliyle olmasa kalbiyle karşı koyabilmeli.. Körelmenin nasıl yüz tuttuğunu kendimde hissettim son sayfayı çevirirken. Bir kitap bazı şeyleri, unutulan birtakım şeyleri hatırlatmalı... Kitap, hayatın sert gerçeklerini ve bağnazlık ve ayrımcılığın toplumumuz üzerindeki etkisini dokunaklı bir şekilde hatırlatıyor. Cesaretin, şefkatin ve insan ruhunun gücünün öyküsüdür. Kalbinde, popüler bir şey olmasa bile doğru ve adil olanı savunan asil ve dürüst bir avukat olan Atticus Finch'in hikayesi yatmaktadır. Çocukluğun masumiyetini ve mucizesini yakalayan bir reşit olma ve aynı zamanda bize empati ve anlayışın önemini, baskı ve ayrımcılığa karşı durmanın gerekliliğini hatırlatan bir hikaye. Basit ve akıcı anlatımıyla, trajik ve bir o kadar da kalbimizi okşayan bu hikayeyi kesinlikle okumanızı tavsiye ederim. 10/8

pluviophile01 1 year ago

Bin Muhteşem Güneş

Khaled Hosseini

127 Gönderi

Coğrafya kaderdir "mottosu"nun Arap toplumları için, "kaderin laneti coğrafyadadır" olarak değişse çok daha doğru bir teşhis olacağına inanıyorum. Çünkü cihat ve şeriatı böylesine körü körüne yanlış anlamış bireylerin fazlaca bulunduğu erkek egemen toplumlar da kadınlar ve çocuklar hayatı yaşıyor olarak…devamıCoğrafya kaderdir "mottosu"nun Arap toplumları için, "kaderin laneti coğrafyadadır" olarak değişse çok daha doğru bir teşhis olacağına inanıyorum. Çünkü cihat ve şeriatı böylesine körü körüne yanlış anlamış bireylerin fazlaca bulunduğu erkek egemen toplumlar da kadınlar ve çocuklar hayatı yaşıyor olarak değil, ruhları günden güne eziyet edilerek öldürülmeye mahkumdur. Ne yazık ki yazgısı böyle olan toplumlarda birileri yok olmadan (Raşit gibi), mutluluk ve daha önemlisi iç huzur, akvaryuma atılmış bir balığın, tekrar engin denizlere dönmesi kadar olanaksızdır... Birbirlerine düşman olmaları için, ölüm makinaları ile donaltılan insanların, ne kadar vahşileşebileceklerini anlatıyor. Peki insan sadece bedenden mi ibaret? Peki umudu öldürenler, bu da insanı öldürmekten sayılmıyor mu, yaşam hevesini öldürmek, sevgiyi öldürmek, saygıyı öldürmek, bu da katliama girmiyor mu? Parasını çalanın bileğinden kesiyorlarda, çocukluğunu çalanların bileği neden hala yerinde? Afganistan, yarım asırdan beri dünyanın gözü önünde, süper güçlerin gövde gösterisi yaptığı bir saha, din istismarcıları için mezbaha oldu ve olmaya devam ediyor maalesef. Bu gövde gösterisinde kazanan silahlar ve kötüler kaybeden kadınlar ve çocuklar oluyor. En güzel ülke kadınların özgür olduğu, çocukların umut edebildiği ülkedir öyle bir ülkede artık yaşamasak bile o bizim içimizde yaşar.. Keşke insanlarımıza televizyonlarımızda yayınlanan, beyin yıkayan, insanı günden güne körelten o sözde dizileri izlemek yerine böyle kitapları okumayı raf dışında da tavsiye edebilsek.Muhteşem bir kurgu ve akıcı bir anlatım.Hüzünlenecek, canınız yanacak, hayal kırıklığı yaşayacak, din adına/dini bahane ederek insanlara reva görülenleri okurken lanet edeceksiniz.Fazla söze gerek yok. Âdeta, okumayıp yaşayacağınız bir kitap... Khaled Hosseini, hasreti, dostluğu, aşkı ve insanlığı en iyi anlatan yazarlardan. Başarıyla kurduğu olay örgüsüyle, çıkmaz yolların nasıl düzlüklere açılabileceğini gösteren yaratıcı bir kalem… Kitabı bir cümle ile özetleyecek olursam "Haklı olanı güçlü kılamadığımız için güçlü olanı haklı kıldık." Kesinlikle okuyun arkadaşlar…10/9 “Bu kentin ne çatılarını ışıldatan aylarını sayabilirsin, Ne de duvarlarının gerisine gizlenen bin muhteşem güneşi.”

pluviophile01 1 year ago

Satranç

Stefan Zweig

263 Gönderi

Satranç. Bir kelime, iki hece, 7 harf, milyonlarca farklı kombinasyon, dizilim, olasılık, hesap, strateji, saldırı, savunma, sabır, öngörü, zeka, dikkat... Kralların, öğrencilerin, işsizlerin, dahilerin oyunu satranç... Satranç, kendinden kaçan bir adamdan ziyade kendini bulmaya çalışan bir adamın hikayesi. Satranç'ı tek…devamıSatranç. Bir kelime, iki hece, 7 harf, milyonlarca farklı kombinasyon, dizilim, olasılık, hesap, strateji, saldırı, savunma, sabır, öngörü, zeka, dikkat... Kralların, öğrencilerin, işsizlerin, dahilerin oyunu satranç... Satranç, kendinden kaçan bir adamdan ziyade kendini bulmaya çalışan bir adamın hikayesi. Satranç'ı tek kelime ile tanımlamamı isteseydeniz, herhalde o kelime "ÇILDIRIŞ" olurdu. Hiçliğin ortasında satranç oynadınız mı? Zweig bunu yapmış hem de mükemmel bir şekilde başarmış. Düşüncelerinizin içine hapsolmak esaretlerin en büyüğüdür, özgür gökyüzünün altında alabildiğine koşabilseniz bile. Hele yazamamak, hele suskunluğun esiri olmak… Kimisi bunu kalabalığın içinde yaşar, kimisi bir hapishanede, kimisi bir ilişkinin içinde. Dr. B.ninki dışardan gayet iyi görünen bir otel odasında olmuştu. Hatta muhtemelen nazi kampından birileri onu görse; haline şükret bak biz neler çekiyoruz derdi. İşte tam da bu noktada çok farklı bir bakış açısı getiriyor olaya Dr. B. Esaretin belki en çetinini; dokunamadığımız, söküp atamadığımız, elimizle alıp görmeyeceğimiz başka bir yere koyamadığımız düşüncelerle savaşın nasıl ağır yaralar aldırdığını olağanca etkileyiciliği ile tasvir ediyor. Çokları bilmez bunun ağırlığını.Ama ben sana inanıyorum Avukat!! Ruhunda meydana gelen hasarın büyüklüğüne de, içine düştüğün hiçliğin derinliğine de, aldığın görünmez yaraların ağırlığına da inanıyorum. Satranç gerçekten sıra dışı bir eser. Stefan Zweig’ın hayal gücüne, içsel derinliğine bir kez daha hayran kaldım. Çok az sayfada çok şey anlatan nadir kitaplardan biri bence. Yani ben okurken gerçekten kendimi olayların içinde buldum, iliklerime kadar hissettim diyebilirim. Kişilerin fiziksel ve psikolojik olarak anlatımı çok başarılı. Yani olabildiğince kısa ama yolda görsem tanırım diyebileceğiniz kadar. Başarılı..✅

pluviophile01 1 year ago

Son Ada

Zülfü Livaneli

77 Gönderi

🏝Son Ada.. Muazzam bir eser benim için. Son sığınak, son umut ve son insani köşe... Okurken bambaşka bir dünyanın içinde yaşadım. Kelimelerinin içinde yüzerken hepsinin itinayla dizildiğini gördüm, o adanın manzarasını, martıların sonsuz çığlığını, yemyeşil palmiye ağaçlarının huzurunu ve denizin…devamı🏝Son Ada.. Muazzam bir eser benim için. Son sığınak, son umut ve son insani köşe... Okurken bambaşka bir dünyanın içinde yaşadım. Kelimelerinin içinde yüzerken hepsinin itinayla dizildiğini gördüm, o adanın manzarasını, martıların sonsuz çığlığını, yemyeşil palmiye ağaçlarının huzurunu ve denizin tuzlu kokusunun ta oralardan gelip bu rutubetli evimin duvarlarını paramparça edip içime işlediğini her kelimenin başında hissettim. Ta ki büyük beyaz vapur gelene kadar. O geldikten sonra bu insani köşe git gide kararmaya, ağaçlar rengini kaybetmeye ve martılar eskisi gibi huzurlu çığlıklarını atmamaya başlayana dek... İnsanlar eşit değildir, güçlüler ve zayıflar vardır.Bu kitabı okudum da kendimi ada halkından biri olarak buldum. Tükenmişliğin çaresizliğini buram buram hissettim. Çünkü yapılan zulümlere ve haksızlıklara karşı gerektiği yerde ve zamanda ses çıkarmayan, demokratik yollarla elinizden alınanlara seyirci kalan ve yıllarca komşuluk dostluk yaptınız insanların bir gecede etkilenip dışlanmasına tepki göstermeyen karakterler vardır o romanda. İnsan ister istemez romanı okuyunca kendini adada buluyordu. Aslında kitabı ilk okuduğunda ütopik bir roman olduğunu sandım ama öyle değildi. Yazar vermek istediği mesajı örtülü bir şekilde vermiş sadece. Politik sorunların ele alındığı bu ders verici nitelikte olan kitap aynı zamanda insanlara nasıl bukalemun gibi renk değiştirdiğini ve gözler önüne seriyor. Ve yaşananlar fazlasıyla bana tanıdık geliyor. Daha önce George Orwell, Gabriel Garcia Marquez gibi yazarlar da üstü kapalı yazdı aynı konuyu kimileri dalga geçerek acıyı komedi gibi göstererek, kimleri hayvanlar üzerinde ,kimileride hayali masallarla yazdı ama hepsinin amacı aynıydı insanları ve ilkeleri diktatörlerden ve diktatörlükten korumak bunun için yapılması gerektiğini halka anlatmak. Ama başarılı olabilirler mi ?Hayır. Livaneli kitabı okumak ve yorumunu yazmaktan her zaman keyif almışımdır.En sevdiğim yazarın beni etkisi altına alan romanlarından biri daha herkese tavsiye ediyorum. SON ADA🌊🐬

pluviophile01 1 year ago

Sonra ayırt edilemedi Sinsi gözyaşlarının gülüşü, Tebessümün bağrında gömülü ağıtlar .. Elimizde fırçalar, güzel yüzler çizdik … 🌊🐬

pluviophile01 1 year ago

Otomatik Portakal

Anthony Burgess

175 Gönderi

(Yazıya başlamadan önce herkese selamlarımı iletiyorum. Uzun zamandır buralarda yoktum. Hepinizin iyi olduğunu ümit ederek yazıya geçmek istiyorum.) (Bakara suresi 30 ):Bir zamanlar Rabb'in meleklere: "Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım" demişti. (Melekler): "A!.. Orada bozgunculuk yapacak ve kan dökecek birisini…devamı(Yazıya başlamadan önce herkese selamlarımı iletiyorum. Uzun zamandır buralarda yoktum. Hepinizin iyi olduğunu ümit ederek yazıya geçmek istiyorum.) (Bakara suresi 30 ):Bir zamanlar Rabb'in meleklere: "Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım" demişti. (Melekler): "A!.. Orada bozgunculuk yapacak ve kan dökecek birisini mi yaratacaksın? Oysa biz seni överek tesbih ediyor ve seni takdis ediyoruz" dediler. (Rabb'in): "Ben sizin bilmediklerinizi bilirim." dedi. Bu ayetler hep düşündürmüştür beni. Çünkü o meleklerin sorduklarını ben de soruyorum. Bu soruyu bir insan olarak soruyorum üstelik. Bu sorulara daha fazla soru ekleyerek soruyorum. " Bu dünyada iyilik ve düzen istiyorsa Rabbim neden müdehale etmiyor? Bunca tecavüz, katillik, taciz, acımasızlık,savaş,terör,haksızlık,açlık,safalet...vs varken neden müdehale etmiyor?" Eminim ki bu soruları benim gibi birçok kişi sormuştur.Hatta ulaştığı sonuç belki de yaratanı inkardır.Hatta ve hatta " Bu dünyada yaşanılmaz o halde en iyisi ölüm." diyerek kendini infaz da olabilir. Peki Rabb (Tanrı) müdehale etseydi acaba biz insanlar bu durumdan memnun kalabilecek miydik? Bu sefer de seçim hakkı tanımadığı için sorgulamaz mıydık? Tanrı' ya inanmayan bir kişi bile böyle bir müdehaleden hoşlanmazdı zannımca. İnsanı insan yapan seçimleridir. İyi ya da kötü... Yanlış ya da doğru... Önemli olan kendi karar vermiş olması. İnsanı hayvan ve melekten ayıran şey yaptığı bir hareketinde kendi güdülerinden çok iradesini kullanmasıdır. İnsanı hayvandan daha aşağı ya da meleklerden daha üstün kılan şey bu iradedir işte. Dünyaya hiçbir hayvan insanların verdiği zararı vermemiştir. Aslında dünyanın imtihanı insanladır. İnsan öyle bencil,öyle acımasız, öyle vahşidir ki hayvanlar daha üstündür böylelerine göre. Hiçbir hayvan bir hayvan sürüsünü bombalamaz, onlar üzerinde acımasız deneyler yapmaz, burası benim alanım diye hiçbir sürüyü katletmez, herşey benim hizmetimde demez. Fakat insan,bir hayvandan daha aciz olan insan,doğduğunda yürümeyi dahi beceremeyen insan dünyaya meydan okur! Savaşlar yapar katleder, bilimsel deneyler adı altında eziyetler eder. Kendinden olmayanı, hatta kendi düşüncesinden olmayanı dışlar.Bunun için savaşmaktan, masumları katletmekten çekinmez. Bütün dünya kaynaklarını sadece kendisine aitmiş gibi bencilce kullanır.Hayvanların yaşamaya çalıştığı ormanları beton yığınlarına dönüştürür, sonra hayvanların sokaklarda başıboş dolaştığından şikayet eder onları da katleder. Hayvanlar yemek için öldürürler peki insanlar?! Çanta,ayakkabı,kürk,krem... için öldürür. Hatta bu vahşeti engellemeye çalışan, bunları insanlığın vicdanına duyurmaya çalışan kendi cinsindekileri bile öldürür. Demek ki insan hayvandan daha aşağı adi bir yaratığa dönüşebilir. Ve bu vahşet her insanın kanında dolaşır. En iyi dediğimiz insanların bile kanlarında... İşte bu damarlarda dolaşan vahşete rağmen, hayvani duygulardan daha aşağı duygulara rağmen insan, bu vahşeti durdurabiliyorsa, dizginleyebiliyorsa, üstelik meleki duygularla hareket ediyorsa insan meleklerden üstün olur. Bu sebeple benim Rabbim: "Ben sizin bilmediklerinizi bilirim." dedi meleklere. Çünkü bütünüyle kokuşmuş bedenden bir eser yarattı. Adına insan dedi. Şeytan burun kıvırdı. "Kokmuş çamurdan eser de yapsan o kokmuş çamurdur." dedi. "Secde etmem!" dedi. Şeytan oldu. Şeytan cennetten kovuldu ve dedi ki "Senin istediklerini yaptirmayacağım göreceksin, onu yoldan çıkaracağım.Ona kokuşmuş çamur olduğunu hatırlatacağım, hayvandan da daha aşağı olacak; senin istediğin gibi melekten üstün olmayacak!" O gün bugündür şeytan bize kokuşmuş taraflarımızı gösterdi. Peki Rabb ne dedi: "O'nu yoldan çıkarsan da o tevbe ettiği müddetçe, hatasını anlayıp meleki duygularla hareket etmeye çalıştıkça, beceremese de iyiliği yaymaya ve yapmaya çalıştıkça ben onu en iyi mükafatla mükafatlandıracağım.Benim görmek istediğim kokuşmuşluğuna rağmem meleklerin yaptıklarını yapabilmesi." Şimdi soruyorum sizlere? Rabb mı acımasız insanlar mı? Benim cevabım: İnsanlar! Rabb onun acziyetinin farkında ve mühlet veriyor, hemen cezalandırmıyor. Peki insanlar ne yapıyor?! İnsanları geçmişleriyle, hatalarıyla, düşünceleriyle yargılıyor. Hatasından dönebilme ihtimalini hiç yakıştıramıyor. Ne kadar iyi olmaya çalışsa da kötü diye yaftaladığı kişinin insan olmasına fırsat tanıyamıyor. Bu söylediklerim yanlış anlaşılmasın katlin,tecavüzün,terörün (kesin delillerle ispatlandığı takdirde ki bu günümüz teknolojisiyle pekala mümkün) cezası Rabb tarafından belirlenmiş: Ölüm! Fakat bu durum o kadar ince bir durumdur ki iftira gibi bir detay da sözkonusu. İnsanların kanunlarının yetersiz kaldığı yerde yüce mahkemenin devreye gireceği düşüncesi bile rahatlatıyor insanı. Sonsuz cennet ve cehennem fikri... Kahramanımızın yaşadıkları tam da yukarıdaki düşünceleri onaylar nitelikte. Dışardan bir müdahalenin nasıl sorunlar getirebildiğini görebilmek için okunmalı bu kitap. İnsanı insan yapan şeyin yalnızca özgür irade olduğu, aksi takdirde insanlıktan çıkılarak otomatik bir mekanizmaya dönüşüleceğinin açık bir portresini gözler önüne seriyor yazar. Puanlamaya gelince 4 puan kırmak istedim çünkü dili ve anlatımı çok rahatsız ediciydi. Sonra haksızlık etmek istemedim 2 puan kırdım çünkü kötülük ancak bu şekilde anlatılabilirdi. Okumak ya da okumamak size kalmış. Kendine has atmosferi ve nefret dolu anlatımıyla okunmaya değer sıra dışı bir distopya olan Otomatik portakal, "iyi ya da kötü nedir?", "İnsan, özgür iradesiyle kaderini seçebilir mi?" gibi suallerin yanıtını arama çabamıza kapı aralıyacak. .8/10

pluviophile01 1 year ago

Bir an var… Küçücük bir an. Hani nasıl anlatsam. Kuşun kanat çırpışındaki fütursuzluk gibi… Kan ter içinde bitap düştüğün rüyadan uyanır gibi. Yelkovanın akrebin peşinden umarsız sürüklenip gidişi gibi… Bir an var. O anda söylenmemiş sözler, tüm bir hayatın gizi…devamı

pluviophile01 1 year ago

Sen yoksun diye mi yağmur yağıyor, yoksa bulutlar da mı bize ağlıyor?…☔️