(@) - Raf

Ne yazılır bilemedim.Konuşmaktan çok yazarken rahatlıyorum. İçimdekiler içimdeki dünyaya sığmayınca bende buraya yazdım. Şeridi arabayla doldurmak gibi işte… Bu arada yazı konusunda eleştiriye açığım. Acımayın. Ve yazarken dinlediğim şarkı: (Alec Benjamin - Let Me Down Slowly) Sağımda bir melek, solumda…devamıNe yazılır bilemedim.Konuşmaktan çok yazarken rahatlıyorum. İçimdekiler içimdeki dünyaya sığmayınca bende buraya yazdım. Şeridi arabayla doldurmak gibi işte… Bu arada yazı konusunda eleştiriye açığım. Acımayın. Ve yazarken dinlediğim şarkı: (Alec Benjamin - Let Me Down Slowly) Sağımda bir melek, solumda olanlardan bi haber. Nefes alıyor, bakıyor, gülüyor. Gökyüzünde süzülen ebabilin kanatlarında evrene huzur dağıtıyor. Usulca yaşayıp gidiyor göğüs kafesimde. Ama yakın, ama uzak.. Bazen adım, adım. Bazen koşarcasına… Peki mesafeler midir uzak olan yoksa o mesafelere sığdırdığımız hayaller mi? Ölüm müdür soğuk olan yoksa soğukta ölümü hissetmek mi? Yaşarken ölümü tatmak ölümün kendisi kadar acımasız. Yaşam ve ölüm ne derin kavramlar. Birisi yolun sonu diğeri engebelerle dolu bir yol. Bu yol heves kırıklıkları ve göz yaşlarıyla dolu. Görünenlerden çok görünmeyen yaralarına rağmen o yolu yürümek zorunda olduğun gerçeği ve her şeye rağmen dualarla süslü çerçeve içinde saklı kalan umutlar ve hayaller vardır. Evet hayaller… O uçsuz bucaksız dünyamıza nelerde sığdırırız öyle. Milyonlarca insanın var olduğu bu evrende bu sınırları olmayan dünyamıza kaç kişiyi sığdırırız? O temiz dünyamızı sadece bir kişi ile doldurmanın maneviyatına kaç insan ulaşabildi ki? Kaçımızda var o yürek? Sevginin tende değilde kalpte başladığını kimler biliyor? Bilinmezler dolu o koca evren.. İçinde yaşadığınız evrenle, içinizde yaşattığınız evren arasında kurabildiğiniz bağ kadar mutlusunuzdur. Herkesin hakettiğini yaşadığı bir dünya yok, bir yerlerde birilerine hep yazık oluyor. Sınanıyoruz İşte. Testiyi kıranların suyu getirenlerden daha itibarlı olduğu bir dünyada yaşıyoruz sonuçta. Sınanma bu ya; Kimisi baharın senfonik baş döndüren esintisiyle, kimiside kışın bıçak gibi keskin ve soğuk rüzgarlarıyla. Kimisi yeryüzünün aydınlık özgürlüğünde yıldızlara bakarak, kimiside odanın sert ve zifiri tavanına bakarken gökyüzünü hayal ederek. Kimisi üzerine martıların konduğu sahil kenarında süzülen bir kayıkla, kimiside güvertesinde tonlarca yük ile okyanusun deli dalgalarına meydan okuyan yük gemisiyle sınanıyor. Dünyanın iki yüzü ve bunca zorluğa rağmen temiz kalabilmek.. Pekii gerçekten temiz miyiz? Her insan bir yağmur tanesi kadar temiz midir? Kirli dünyamıza yağan her yağmurda toprağın eşsiz kokusunu alır mıyız? Ufkumuzu açan o eşsiz koku her zaman baharın habercisi midir? Şefkatiyle toprağı yumuşatan o bereketli yağmurlar en çok kışın yağmaz mı? Beyazın en muhteşem halinin yaşandığı, güneşin bile aleviyle yakmayacak kadar saygı duyduğu bu muhteşem mevsimden neden korkarız ki? Gözlerin ve bedenlerin kirlenmediği, bütün insanlığı örtebilen soğuk ama masum mevsim.. Çay gibi yaşanır o kış günleri. Kâh açık, kâh demli. Her anımıza şükretmek hepsinden değerli… Sağnak yağmurun altında ateş yakma çabasıdır hayat ki bu yüzden “her şey güzel olacak” sözünü vermeyin. Malesef ki olmuyor ola ki “her şey kötü oldu, ben yine senin yanındayım” sözü çok daha kıymetli. Kulak verin birbirinizin sesine ve ne demek istediğinizi anlamaya çalışın. Bir birinizin yankısı olun, kaybolup gitmeyin. Ses yankısını duymazsa kaybolup gider. Sessizce dinleyin… ☔️ Saçmalamam bu kadardı. Herkese her şey için teşekkürler. ✨🌸

pluviophile01 1 year ago

Şeker Portakalı

Jose Mauro de Vasconcelos

423 Gönderi

"Ağlarsam ayıp olur mu?"☔️ Ne yazsam bu kitap için duygularım yatışmayacak... Ah Zeze ah! Seni nasıl anlatmalı? Yüreği büyük kendi küçücük olan çocuk! Büyüklerin dünyasında her sıkıntıda haylazlığı bahane edilerek dayak yiyen ve zekası ev içinde keşfedilmeyen kaşif... Bir çocuğun…devamı"Ağlarsam ayıp olur mu?"☔️ Ne yazsam bu kitap için duygularım yatışmayacak... Ah Zeze ah! Seni nasıl anlatmalı? Yüreği büyük kendi küçücük olan çocuk! Büyüklerin dünyasında her sıkıntıda haylazlığı bahane edilerek dayak yiyen ve zekası ev içinde keşfedilmeyen kaşif... Bir çocuğun dünyasının ne kadar büyük, hayal gücünün ne kadar sınırsız olduğunu bizlere hatırlatan Zeze... Birçok okuyucu bilir ki, bazı kitapları sadece okumayız. Ruhumuzu, kalbimizi, aklımızı ele geçirirler. Genelde kitabın son sayfasını kapatır, rafına yerleştirir sonra hayatımıza devam ederiz. Bazı kitaplar ise son sayfası kapandıktan sonra kitap olmaktan çıkar. Gelir kocaman bi yumru olur, boğazına düğümlenir, kocaman bi tekme vurur kalbine, yetmez, küçük bir çocuk gelir ruhuna tırnaklarını geçirir ne yaparsan yap izini geçiremezsin. Bu kitabı okumadan önce bambaşka birisindir, okuduktan sonra bambaşka bir insan olursun. Zeze hala benimle yaşıyorsun...Hem de Portuga'n ile birlikte. Ve bir temenni : Umarım günün birinde herkes Portuga'sını bulur.Hepimizin bir yerlerden adını duyduğu, kitabın eski basımından da hatırlayacağınız üzere elinde leziz bir şeker portakalı tutan küçücük bir afacan, Zeze... Kendi küçük ama kalbi ve hayal dünyası kocaman olan bir çocuk. Söylediklerine büyüklerin bile akıl sır erdiremediği, çok özel bir ruh. Uzun bir süre kitap okuma fırsatım olmamışken bir anda karşıma çıkan ve bana ilaç gibi gelen bir öykü bu. Bazı kitaplar vardır insanın ruhuna dokunur kağıt üzerinde kalmaz. İşte 'Şeker Portakalı' da benim için böyle bir kitap oldu. Kitabı ilk okuyuşumdu ama eminim ki son olmayacak. Ve son olarak: Bir insanın içi nasıl ölür diye sorsanız bu kitabı okuyun derdim. İnsan nasıl koşulsuz sevilir, saf şefkati nasıl öğrenir diye sorsanız yine bu kitabı okuyun derdim.. Kitabın tek kötü yanı bitmesiydi. Okuduğum en iyi kitaplardan birisiydi. Kesinlikle okuyun…✨

pluviophile01 1 year ago

Dedim: ”Yâr mısın, yara mı?” Dedi: ”Vuslat gözüyle bakarsan yâr, hasret gözüyle bakarsan yara… Seviyorsan bakma zarara, kâra!” Dedi: “Ey yâr! Heybende ne var?” Dedim: “Biraz hüzün, biraz da vefa!..” Dedi: “Hüznü bize bırak, vefa sende kalsın!” Dedim: “Hüznü bırakırsam…devamı

pluviophile01 1 year ago

Yeşil Yol

Frank Darabont

357 Gönderi

Yeşil yol.. idam mahkumlarının son bir yolculuk diye nitelendirdiği işte o; hapishane yolu! Her insan, çocukluğunda masum ve gühahsız değil miydi? En güzel günlerini korkusuzca, hiçbir şeyin sonucunu düşünmeden, belki de özgürce yaşamadı mı? Elbette herkes, yaşamıştır çocukluğunu; iyi ya…devamıYeşil yol.. idam mahkumlarının son bir yolculuk diye nitelendirdiği işte o; hapishane yolu! Her insan, çocukluğunda masum ve gühahsız değil miydi? En güzel günlerini korkusuzca, hiçbir şeyin sonucunu düşünmeden, belki de özgürce yaşamadı mı? Elbette herkes, yaşamıştır çocukluğunu; iyi ya da kötü. Yaşanmış olan her neyse, bizimle beraber geleceğemize gelir; ta ki bugüne. Peki, şimdi nasıl biriyiz, iyi biri mi? İyi bir insan olduğumuzu kim söyleyebilir kii… Karar verildikten sonra geriye söylenecek hangi kelimeler kalırr! ? Evet, son bir yolculuk.. Birini yargılamak, onu suçlamak kolaydır. Bir başkasının düşüncelerini umursamadan onu kendimizce yok etmek, dahası onu içimizde öldürmek en kolayıdır. Hani bir olay olur ve derler ki; “biz gerçeği gördük. Kendi gözümüze mi inanalım yoksa sana mı?” İşte bunu söylemek ne kadar da yanlış.. Asıl önemli olan; görüneni değil, görünenin dışında bilinmeyini görebilmektir. Mesela insanlara kendimize inandırmak zordur. Çünkü insanlar her daim kendi bildiklerini savunurlar, kendi görüşlerini söylerler. Açıkcası kimsenin umurunda olmayan, içi boş görüşlere, ayıracak zamanları bile yoktur. Varsa yoksa, kendi düşünceleri ve yapmak istedikleri ne varsa.. Peki ya gerçekler, onlara gerçekleri gösterebilirseniz ya da suçsuz olduğunuzu kanıtlayabilirseniz eğer; sizi serbest bırakırlar mı dersiniz? Hakkınızda çıkan yasa bir anda değişip, sizi yine özgür kılar mı dersiniz? Peki siz buna gerçekten inanıyor musunuz? Ne yazık ki, artık inanmaya ve hayal kurmaya vakitleri bile yoktu.. İşte o ölüm yavaş yavaş yaklaşıyordu, acımasız bir zamandı doğrusu. Yalnızca birkaç dakika sürecekti; beyinlerinden, ayak parmaklarına kadar uzanan bir elektrik akımı.. Bu ne acımasızlıktır ki, ölümlerini izlemeye gelen bir grup insan! Yüksek sesle söyledikleri tek bir söz; “o ölmeyi çoktan hak etmişti, o bir katil, o çok kötü ve o suçlu! İşte bu yüzden ölmeyi hak ediyor, ölmeli!” Peki ya, gerçekten hiç bir suçu yoksa, elektrikli bir sandalyeye bağlanıp ölmeyi hak ediyor muydu? Hayır tabi ki! Ama şimdi gerçeklerin ne önemi var ki.. Domino taşı gibi yıkılmaya mahkum, önemsiz olan gerçekler! John Coffey; işlediği bir suç yüzünden idam edilmeye mahkum edilmiş biri! Olağanüstü güçlere sahip, insanlara yardım etmek için çırpınan ve o kocaman bedenine karşı; çok daha büyük, yumuşak ve sevgiyle dolu bir kalbi olan bir dev.. Nasıl olur da, böyle biri katil olabilir, kötülük yapabilirdi? Ama olaya biraz dışardan bakarsanız, bu adam tam bir katil! Diyebilirsiniz.. Peki ya onun içinden bakmaya çalışırsanız; aynsını söyleyebilir misiniz? Hayır söyleyemezsiniz. Çünkü John Coffey, bunu söylettirmiyor. O bir katil değil, fakat yanlış anlaşılma sonucu idama çarptrılmış biri. Gerçekleri görmek gerekir, onlara inanmak… Geç kalınmış olsa bile! Aslında ne biliyor musunuz? Suçsuz insanlara inanmadığımız için onları kaybediyoruz.. Evet kaybediyoruz! Filmi izlerken bir yandan, nasıl bu kadar acımasız olabiliyor bu insanlar diye düşündüm, bir yandan da önyargıların aldatmaca, bir çeşit kandırmaca olduğunu gördüm. Kısacası, kime inandığımızın farkında olmamız gerekiyor. Birilerine inanırken, gerçekleri göremeyecek kadar kör olmamak ve her ne olursa olsun bir kerede onların yerinden dışarıya bakmamız gerekiyor.. İşte filmde tam da bundan bahsediliyor. Bu filmin oskar alamaması üzücü fakat normal.Çünkü aynı yıl Matrıxte izleyici ile buluşmuştur. Mucizelere inanırım..Kısacası her izlediğimde aynı keyfi aldıgım bir film.Her canlı ölümü tadacaktır diyerekten noktayı koyuyorum. İyi seyirler… 10/ 9.0

pluviophile01 1 year ago

Suç ve Ceza

Dostoyevski

206 Gönderi

Bir insanın kendine ne kadar yabancılaşabildiği, kendi tabiatını ne kadar inkar edebildiği ve belli sınırları aştığında bunun cezasından ne kadar kaçabildiğini anlatan bir Dostoyevski başyapıtı. Şuan olduğumuz insanla, Raskolnikov arasında kaç duygu, durum var bilemiyorum. Delilikle dahilik arasında incecik bir…devamıBir insanın kendine ne kadar yabancılaşabildiği, kendi tabiatını ne kadar inkar edebildiği ve belli sınırları aştığında bunun cezasından ne kadar kaçabildiğini anlatan bir Dostoyevski başyapıtı. Şuan olduğumuz insanla, Raskolnikov arasında kaç duygu, durum var bilemiyorum. Delilikle dahilik arasında incecik bir çizgi vardır derler. Olmak istediğimiz kişi bizim tabiatımıza uygun değilse hâlen ona ulaşmaya çabalamak gerekir mi? Bunu uğruna kendi tabiatımıza karşı çıkmak gerekiyorsa bunun cezasını çekmeye hazır mıyız? Raskolnikov, ekonomik sıkıntılarından dolayı hukuk fakültesini yarıda bırakan çevresi tarafından kötü bilinmeyen, tek başına, kendi halinde bir gençti. Her ne kadar başlangıçta bunu insanlara yansıtmasa da kendi içinde çok derin düşüncelere sahipti. Dostoyevski kitapta bizi bunları anlatarak karşılıyor. Raskolnikov insanları 'Olağanüstü İnsanlar' ve 'Sıradan İnsanlar' olarak ikiye ayırıyor. 'Sıradan İnsanlar' kurallara uyan, otoriteye karşı çıkmayan normal insanlardır. Bu tür insanlar hayatlarını değiştirmek için risk almazlar, tekdüze bir yaşam içindedirler. Bu sıradanlık Raskolnikov'a göre onların tabiatıdır. Olağanüstü insanlar ise kuraltanımaz, kendi yaşam biçimlerini oluşturur, idealleri uğruna her şeyi yapabilecek insanlardır. Kitapta bu insanlara tarihten örnekler verilmiştir (Newton, Muhammed, Napolyon gibi) Raskolnikov'u en çok etkileyen Napolyon olmuştur.Raskolnikov kendini Olağanüstü İnsanlardan olduğuna inandırmak ister bu konuda şüpheye düşer. Ancak şüpheye düşmesi bile kendisinin o gruba ait olmadığının kanıtıdır. Kimlik arayışı ve kendi içindeki çatışmasının onu aslında yapmayacağı bir hataya sürükler. Onu kurtarmak için istemediği, varlıklı bir adamla evlenmek isteyen kız kardeşini; yoksul annesini ve kendisinin ekonomik imkansızlıklar sonucu hukuk fakültesini bırakışını düşünür. Uzun bir süre kendi içinde verdiği mücadelenin sonucu ev sahibi olan Tefeci kadını öldürmeye ve ondan çaldığı paralarla yeni bir hayata başlayacağına inanır. Tefeci kadının kötü bir insan oluşu, etrafına nefret saçışı ona onu öldürünce topluma yarar sağlayacağına inandırır. Ve bir gün bu düşüncesini gerçekleştirir. Tefeci kadını öldürür ancak sonrasında onu beklediğinden çok farklı bir hayat karşılar. Düşündüğünün aksine rahat bir yaşam sürmek bir yana bunu yaptığı için vicdani yükümlülüğünden kurtulamaz, hayatına devam edemez olur. Kitabın sonundan bahsetmeyeceğim ama yazıldığı yıla göre ağırlığı fazla olan bir kitap. Kesinlikle okunmalı ve insana kendisini (sonuçları Raskolnikov'daki kadar ağır olmasa da) Sıradan İnsan mı yoksa Olağanüstü İnsan mı diye sorgulatmalı. Eğer buraya kadar okuduysan bil ki seviliyorsun, keyifli okumalar ve acılar dilerim..

pluviophile01 1 year ago

Ne bileyim işte, sebepsiz yere çiçek alsın adamlar. Ve sebepsiz yere gülebilsin kadınlar…

pluviophile01 1 year ago

Küçük Prens

Antoine De Saint-Exupéry

297 Gönderi

“Ben onu anlıyordum. Yanlış yaptığında bile anlıyordum. Onu sevdiğim için anlayacak bir sebep buluyordum. O da öyle yapar sanmıştım..”

pluviophile01 1 year ago

Sen koş bana, Seni yavaşlatan zaman utansın. Sen gül, Şehrime gelmeyen bahar utansın. Sen sev beni, Sana cennetten bir köşe sunmayan kalbim utansın…

pluviophile01 1 year ago

Cehennem

Dan Brown

24 Gönderi

Size bir soru "Türümüzün yok olmasını engellemek için nüfusun yarısını öldürür müydünüz?" Bir kağıdı alıp ortadan ikiye yırtalım ve bu iki parçayı üst üste koyalım. Sonra bir daha kağıtları yırtıp üst üste koyalım sonra bir daha, bir daha... İlk baştaki…devamıSize bir soru "Türümüzün yok olmasını engellemek için nüfusun yarısını öldürür müydünüz?" Bir kağıdı alıp ortadan ikiye yırtalım ve bu iki parçayı üst üste koyalım. Sonra bir daha kağıtları yırtıp üst üste koyalım sonra bir daha, bir daha... İlk baştaki kağıt kalınlığını düşünün ve bu işlemlerden sonraki kağıt parçasının kalınlığını ve aradaki farkı işte nüfus yoğunluğumuz bu hızla artıyor yani bir çeşit geometrik seri ile ilk başta yavaşça masumca arttı ama gittikçe arttı, arttı, devasa bir şekilde arttı... Bu artan nüfus neyi mi ifade ediyor? Ozon tabakasının delinmesini, sussuzluğu, kirlilliği ve daha birçok sorunu. Belki daha önce duymuşsunuzdur; "Bir türün, yaşadığı ortamda aşırı çoğalarak yok olması normaldir. Ormandaki minik bir göl yüzeyinde yaşayan yosun kolonisini düşün, gölün mükemmel dengedeki besin maddelerinin keyfini çıkarır. Kontrol edilmezse öyle hızlı yayılır ki, bir anda gölün tüm yüzeyini sararak güneşi engeller ve bu yüzden göldeki besin maddelerinin yetişmesini önler. Çevredeki mümkün olan her şeyi tüketen yosun hemen ölür ve geride hiç iz bırakmadan yok olur." Şimdi benzer bir son insan ırkını mı bekliyor? Dahası şöyle bir benzetme kuruluyor kitapta insan ömrü bir saate sıkıştırılırsa bunun son saniyelerinde olduğumuzu gösteren bir Kıyamet Saatine... Peki ya çözüm? "Kişi başına daha fazla temiz su düşmesini istiyorsanız, yeryüzünde daha az insan olması gerekir. Araçların sebep olduğu kirliliği azaltmak istiyorsanız, daha az şoför olması gerekiyor. Okyanusların yeniden balıkla dolmasını istiyorsanız, daha az insanın balık yemesi gerekiyor!" Yani bizim bahsettiğimiz şey aslında bir nevi tek değişkenli bir fonksiyon ve değişkenimiz dünya nüfusu! Tek çözüm nüfusun azalması. Ve tek gerçek Matematik yanılmaz! Öyleyse çözüm ne? Mesela tüm hastaların tedavisini bırakmak ya da bir çeşit salgın yaymak? İnsan ırkı tükeniyor... Tekrar soruyorum Türümüzün yok olmasını engellemek için nüfusun yarısını öldürür müydün, arkadaşlarının, ailenin, kendi canını bile öldürmek pahasına? Kitabımızda bu soruna çözüm getirmek için genetik mühendisi Zobrist, dünya sağlık örgütü başkanı Elizabeth ile buluşuyor. Zobrist'in birlikte hareket etmeleri gerektiğini ve tek çözümün nüfusun azaltılması gerektiği düşüncesi Elizabeth tarafından Zobrist'in bir kaçık ve böyle bir şeyin ise cinayet olduğu belirtilip tıp camiası tarafından afaroz ediliyor. Dante hayranı Zobrist bir yıl boyunca bazı güçler yardımı ile saklanıp kendince dehşet verici bir çözüm bulmakla uğraşıyor. Ve Zobrist'in bulduğu çözümü ortaya çıkarıp engellemek için Elizabeth sadece sıradan bir öğretim görevlisi Langdon'u getiriyor. Kitap Langdon'un başından yara alarak hafızasını kaybetmiş bir şekilde gözünü hastanede açması ile başlıyor ve Sienna ile tanışıyor. Ah Sienna... Heyecanı son noktasına kadar yaşayacağınız bu kitabı okuyun derim. İlk yarısında kim kim için savaşıyor, kim kim ile birlikte anlamayabilirsiniz ama zaten tadı burda. Kitapta Zobrist'in bilmecelerini çözmeye çalışan Langdon ve Sienna ülke ülke geziyorlar ve son durak İstanbul. Okuyacak arkadaşlara keyifli okumalar diliyorum...

pluviophile01 1 year ago

Gece Vurgunu

Dan Gilroy

95 Gönderi

İlk perdelerde bulunan sahnelerden birinde iş istedikten sonra reddedilip sebebini sorduğunda almış olduğu yanıt; yani "hırsıza iş vermem" sözü karakterimizin de kazanmış olduğu, "Hırsızla iş yaparım lakin hırsızı yakınımda tutmam" fikri ya da prensibinin gayet kıymetli olduğunu düşünüyorum, üzerine düşünülmesini…devamı