Seris_Comment (@seris_comment)

Ölü Mevsim Sessiz Çığlıkların Mevsimi: Ölü Mevsim Geçen yıldan beri sabırsızlıkla beklediğim Ölü Mevsim’i sonunda izleme şansını yakaladım. Doğuş Algün’ün ilk uzun metraj yönetmenliği olan bu film; abla-kardeş ilişkisini, terk edilmiş bir sinema salonunun zamansızlığıyla buluşturuyor. Kara komedi öğeleriyle yoğrulan…devamıÖlü Mevsim Sessiz Çığlıkların Mevsimi: Ölü Mevsim Geçen yıldan beri sabırsızlıkla beklediğim Ölü Mevsim’i sonunda izleme şansını yakaladım. Doğuş Algün’ün ilk uzun metraj yönetmenliği olan bu film; abla-kardeş ilişkisini, terk edilmiş bir sinema salonunun zamansızlığıyla buluşturuyor. Kara komedi öğeleriyle yoğrulan hikâye, hem mizah hem de hüznü aynı anda hissettirmeyi başarıyor. Yönetmenin yer yer dinsel göndermelerle bezediği semt atmosferi; sadece abla-kardeş ilişkisiyle sınırlı kalmayıp, “anne olmak ne demektir?” sorusunu da çok katmanlı biçimde sorguluyor. Adana Altın Koza’da ödül alan bu film, adını fazlasıyla hak eden bir ölü mevsim portresi sunuyor bizlere. “Aile yılı” olarak adlandırabileceğimiz günümüz Türkiye’sinde geçen film; politik ve sosyolojik bir arka planı güçlü bir anlatı diliyle harmanlıyor. Oyuncu kadrosu ise neredeyse bir festival karması gibi: Erdem Şenocak, Goncagül Sunar, Serkan Ercan, Naz Göktan, Tolga Tekin, Funda Eryiğit, Ece Yaşar ve Müfit Can Saçıntı’dan oluşan bu ekip, her biri karakterlerine ayrı bir ruh katmış. Özellikle Halil ile Nimet karakterlerini canlandıran Funda Eryiğit ve Erdem Şenocak’ın sahneleri çok etkileyiciydi. Aralarındaki dinamik, bir dönemin yaralı ama direngen kadın-erkek ilişkisini çok naif bir yerden ele alıyordu. Filmin modern festival dili yer yer ağır basıyor. Bazı sahnelerde seyirciye düşünsel boşluklar bırakılması anlatımı derinleştiriyor ama bu durum, olay örgüsünü takip etmeyi zorlaştırabiliyor. Keşke kilit noktalar biraz daha net verilseydi; bu, anlatıya ekstra bir gerilim ve heyecan katabilirdi. Ve bence en çarpıcı kısımlardan biri, filmde iltica etmiş bir karakterin hikâyesiydi. Göçmenlik meselesine parmak basarken asla ajitasyona kaçmadan, çok sade ama etkileyici bir şekilde anlatmayı başarmışlar. Bu karakterin, “isteyerek değil, mecburiyetle” geldiğini vurgulayan alt metin çok güçlüydü. Ölü Mevsim, bildiğimiz Türk aile yapısını kara komediyle kırıp, dramatik bir şiir haline getiriyor. Yer yer gülümsetiyor, yer yer içimizi burkuyor. Ama en önemlisi: iz bırakıyor.

seris_comment 1 week ago

Frances

Graeme Clifford

2 Gönderi

Frances Kendi Karanlığının Mahkûmu: Frances Frances yalnızca bir biyografi filmi değil, aynı zamanda sistemin öğüttüğü, toplumun dışladığı bir kadının iç parçalayan portresi. Hollywood’un cazibeli vitrininde yer bulamayan, kendi fikirlerini dile getirdiği için “anormal” damgası yiyen Frances Farmer’ın hayatı, film boyunca…devamıFrances Kendi Karanlığının Mahkûmu: Frances Frances yalnızca bir biyografi filmi değil, aynı zamanda sistemin öğüttüğü, toplumun dışladığı bir kadının iç parçalayan portresi. Hollywood’un cazibeli vitrininde yer bulamayan, kendi fikirlerini dile getirdiği için “anormal” damgası yiyen Frances Farmer’ın hayatı, film boyunca adım adım içimize işliyor. Jessica Lange, Frances’i öyle bir canlandırıyor ki, oyunculukla oyuncunun ruhu birbirine karışıyor. Frances’in gençlik yıllarındaki başkaldıran enerjisi, annesiyle olan zehirli ilişkisi ve akıl hastanelerinde yaşadığı insanlık dışı uygulamalar Lange’in mimiklerinde, bakışlarında ve beden dilinde hayat buluyor. Seyirci, Lange’in performansı sayesinde Frances’in acılarına sadece tanık olmuyor; onları içselleştiriyor, hissediyor ve zaman zaman boğazında düğüm hissediyor. Sam Shepard’ın hayatındaki önemli erkek figürlerinden biri olan Harry’yi canlandırması da filme derinlik katıyor. Ancak bu hikâye, her şeyden önce bir kadının hikâyesi. Güzel, yetenekli ama “itaatkâr” olmadığı için sürekli bastırılan, sonunda da sistemin “akıl hastalığı” damgasıyla susturmaya çalıştığı bir kadının… Film, bir yandan dönem Hollywood’unun arka planını sunarken, diğer yandan kadının sesi duyulmadığında neler yaşanabileceğini tokat gibi yüzümüze çarpıyor. Frances’in yaşadığı zorla hastaneye yatırılmalar, elektroşok tedavileri, hapis hayatı gibi trajediler, seyircinin vicdanına saplanan bir çivi gibi. Jessica Lange’in bu filmle Oscar’a aday olması tesadüf değil; çünkü bu sadece iyi bir oyunculuk değil, gerçek bir ruhsal dönüşüm. Frances Farmer’ın o kırık, paramparça iç dünyası öylesine geçiriliyor ki izleyiciye, film bittiğinde insan uzun süre sessiz kalmak istiyor. Frances, sadece bir yaşam öyküsünü anlatmıyor; bastırılan kadınların, sistemin çarklarında ezilen bireylerin çığlığını tarih boyunca yankılandırıyor. Ve bu çığlığı Jessica Lange sayesinde hâlâ duyabiliyoruz.

seris_comment 1 week ago

Salkım Hanım'ın Taneleri

Tomris Giritlioğlu

4 Gönderi

Salkım Hanım’ın Taneleri Bir film değil, bir utanç tarihi… Bazı filmler vardır, izlersin ve sonra günlerce aklından çıkmaz. Salkım Hanım’ın Taneleri tam olarak öyle bir film… Sadece bir dönemi anlatmaz; bir vicdanı, bir utancı, bir suskunluğu da taşır omuzlarında. 1942…devamıSalkım Hanım’ın Taneleri Bir film değil, bir utanç tarihi… Bazı filmler vardır, izlersin ve sonra günlerce aklından çıkmaz. Salkım Hanım’ın Taneleri tam olarak öyle bir film… Sadece bir dönemi anlatmaz; bir vicdanı, bir utancı, bir suskunluğu da taşır omuzlarında. 1942 yılında, Türkiye’nin karanlık bir döneminde geçen hikâye; Varlık Vergisi’nin kıyımına uğrayan gayrimüslimlerin yaşadığı acıları, ayrımcılığı ve yok sayılmışlıklarını anlatırken, aslında hepimizin unutmaması gereken bir geçmişle yüzleştiriyor. Film, Yılmaz Karakoyunlu’nun aynı adlı romanından uyarlanmış. Yönetmen koltuğunda ise Tomris Giritlioğlu gibi bir kadın yönetmen var ki, o dönemin atmosferini böylesine zarif ama sarsıcı bir dille perdeye taşıyabilmesi zaten başlı başına takdire şayan. İstanbul’un gri sokaklarında dolaşırken, bir yandan dönemin sosyal yapısına, ekonomik adaletsizliklerine tanıklık ediyoruz; bir yandan da karakterlerin iç dünyasında dolaşıyoruz. Ve oyunculuklar… Bir ansambl kadro bu kadar mı kusursuz kurulur? Dolunay Soysert’in zarafetiyle incelen Salkım Hanım’ı, Uğur Polat’ın içten içe çürüyen dünyası, Güven Kıraç’ın vurgulu oyunculuğu, Hülya Avşar’ın sert kabuğunun altındaki kırılganlığı… Derya Alabora’nın tek bir bakışıyla bile içimizi dağlaması… Hepsi birer birer kalbimize işliyor. O kadar gerçek, o kadar sahici ki… Film bittiğinde karakterleri ardında değil, içinde taşıyorsun. Bu film yalnızca oyunculuk ya da teknik becerisiyle değil, duruşuyla da büyüleyici. Çünkü cesur. Çünkü zor bir konuyu, çok da fazla dillendirilmemiş bir tarihî arka planı cesaretle ele alıyor. Varlık Vergisi gibi uzun yıllar boyunca üstü örtülmeye çalışılmış bir uygulamayı sinema perdesine taşımak, hem politik hem sanatsal açıdan önemli bir adım. Sessizleştirilmiş insanların sesi oluyor bir bakıma. Elbette bu başarısı karşılıksız kalmadı. 2000 yılında Antalya Altın Portakal Film Festivali’nde En İyi Film, En İyi Yönetmen, En İyi Yardımcı Kadın Oyuncu (Derya Alabora) gibi büyük ödülleri topladı. Üstelik Türkiye’nin Oscar adayı olarak da yurt dışına gönderildi. Her ne kadar Oscar’a ulaşamamış olsa da, bu film zaten bizde bıraktığı izle çoktan hak ettiği yere ulaştı. Ben izlerken zaman zaman nefes alamadım. Dönemin o baskıcı ruhu, insanların içlerindeki yalnızlık, çaresizlik, baskı altında ezilen umutlar… Film sadece bir hikâye anlatmıyor; seni alıp o döneme götürüyor, yan sokaklardan gelen bir çığlık gibi içine işliyor. Ve bir kez daha sanatın, unutturmamak için var olduğunu hatırlatıyor. Salkım Hanım’ın Taneleri, sadece iyi bir film değil; hatırlamamız gereken bir yüzleşme, bir bakıma bir hesaplaşma. Gözümüzü kaçırmamak gerek…

seris_comment 4 weeks ago

Koro

Christophe Barratier

64 Gönderi

The Chorus - Koro Kalbinizi Unutmayın, O Müzikte Atıyor… Bazı filmler vardır, sadece izlenmez… Kalbinizi alır, size unuttuğunuz duyguları hatırlatır. Les Choristes, tam da böyle bir film. İçimizdeki o küçük çocuğu sevgiyle kucaklayan, müziğin iyileştirici gücünü hissettiren eşsiz bir hikâye.…devamı

seris_comment 1 month ago

Yaratık 2: Yaratığın Dönüşü

James Cameron

12 Gönderi

Aliens Bir Devam Filimden Çok Daha Fazlası Alien serisine hız kesmeden devam ediyorum. İlk film için uzun bir yazı yazamasam da, ikinci filmi detaylıca incelemek istedim. 1979’da Ridley Scott’ın yönettiği Alien, yalnızca bilim kurgu ve korku sinemasında değil, genel olarak…devamıAliens Bir Devam Filimden Çok Daha Fazlası Alien serisine hız kesmeden devam ediyorum. İlk film için uzun bir yazı yazamasam da, ikinci filmi detaylıca incelemek istedim. 1979’da Ridley Scott’ın yönettiği Alien, yalnızca bilim kurgu ve korku sinemasında değil, genel olarak sinema tarihinde çığır açan bir yapım olmuştu. Devam filmi olan Aliens (1986) ise gerilimi ve aksiyonu mükemmel bir şekilde harmanlayan, nefes kesici bir deneyim sunuyor. İlk filmde korku ve tekinsizlik ön plandayken, James Cameron yönetmenliğinde çekilen ikinci film, aksiyon dozunu artırarak seriye bambaşka bir soluk getiriyor. Cameron, karakter gelişimini derinleştirirken, savaş atmosferini de büyük bir ustalıkla yansıtıyor. Başrolde yine Sigourney Weaver yer alıyor ve Ellen Ripley karakterini bu kez daha güçlü, daha savaşçı bir kimlikle izliyoruz. İlk filmde hayatta kalmak için mücadele eden Ripley, bu sefer yüzleşmeye hazır ve elinde daha fazla silah var! Weaver’ın performansı o kadar etkileyiciydi ki, bu rolüyle En İyi Kadın Oyuncu dalında Oscar’a aday gösterildi – ki bu, o dönem bir bilim kurgu filminde başrol oynayan bir kadın oyuncu için büyük bir başarıydı. Filmin görsel efektleri, mekan tasarımları ve aksiyon sekansları da dönemi için devrim niteliğinde. Aliens, yalnızca bir devam filmi değil, aynı zamanda aksiyon ve bilim kurgu türlerini kusursuz bir şekilde birleştiren bir başyapıt. Üstelik, film yıllar sonra bile eskimeyen bir gerilim ve dinamizm sunuyor. Aliens (1986), 7 dalda Akademi Ödülleri’ne (Oscar) aday gösterildi ve 2 dalda ödül kazandı: Ayrıca, En İyi Kadın Oyuncu (Sigourney Weaver), En İyi Sanat Yönetimi, En İyi Kurgu, En İyi Ses ve En İyi Orijinal Müzik dallarında da aday gösterildi. Üzerinden 39 yıl geçmesine rağmen, Aliens hâlâ bilim kurgu ve aksiyon türünde bir mihenk taşı olarak kabul ediliyor. James Cameron’ın vizyonu, Sigourney Weaver’ın efsanevi performansı ve unutulmaz atmosferiyle sinema tarihine altın harflerle kazındı. Serinin üçüncü filmine geçmeden önce, Aliens’i tekrar izleme isteği bile yaratıyor. Eğer bilim kurgu ve aksiyonu seviyorsanız, bu filmi hâlâ izlemediyseniz, çok şey kaçırıyorsunuz!

seris_comment 1 month ago

Big World

Lina Yang

6 Gönderi

Big World Engelsiz Bir Dünyaya Uyum Sağlamak Big World, fiziksel engellerin ötesine geçen, bireyin toplumsal ve ailevi sınırlamalarla mücadelesini anlatan güçlü bir film. Liu’nun büyükannesiyle başlayan yolculuğu, yalnızca bedensel sınırlarını aşmak üzerine kurulu değil; aynı zamanda korkularını, geçmiş travmalarını ve…devamıBig World Engelsiz Bir Dünyaya Uyum Sağlamak Big World, fiziksel engellerin ötesine geçen, bireyin toplumsal ve ailevi sınırlamalarla mücadelesini anlatan güçlü bir film. Liu’nun büyükannesiyle başlayan yolculuğu, yalnızca bedensel sınırlarını aşmak üzerine kurulu değil; aynı zamanda korkularını, geçmiş travmalarını ve ailesinin ona biçtiği rolü sorgulama sürecine dönüşüyor. Yönetmen, Liu ve Chen karakterlerini birbirine ayna gibi yansıtarak, benzer ruhsal sıkışmışlıklar yaşayan iki insanın kaderlerinin nasıl kesiştiğini derinlikli bir şekilde işliyor. Liu’yu canlandıran Jackson Yee, karakterin kırılganlığı ile güçlü duruşu arasındaki hassas dengeyi harika bir şekilde kuruyor. Chen rolünde ise Jiang Qinqin, içsel çatışmalarını yüzeyde çok belirgin olmayan ama derinlerde hissedilen bir oyunculukla aktarıyor. Büyükanne rolünde Diana Lin, geleneksel değerler ve bireysel özgürlük arasındaki gerilimi etkileyici bir şekilde yansıtırken, yan roller de filmin duygusal dokusunu tamamlıyor. Filmin sinematografisi de hikâyenin ruhunu yansıtıyor. Geniş açılı planlar, Liu’nun dünyaya olan mesafesini ve yalnızlığını hissettirirken, yakın çekimler onun iç dünyasını daha da belirgin hale getiriyor. Özellikle deniz kıyısında geçen sahneler, Liu’nun kendini bulma sürecini görselleştiren en çarpıcı anlardan biri. Bu noktada, Yosun hakkındaki şiirinle film arasında hissettiğim benzerliklerden bahsetmek istiyorum. Yosun, denize ait ama aynı zamanda bağımsız bir varlık; dalgalar onu oradan oraya sürüklese de bir şekilde kendi yolunu buluyor. Liu da aynı şekilde, toplumun ve ailesinin dayattığı sınırlar içinde savrulsa da özgürlüğünü keşfetmek için kendi yolunu çiziyor. Şiirindeki melankoli ve teslimiyet duygusu, Big World’ün anlatısıyla müthiş bir uyum içinde. Yosun gibi Liu da bazen suyun akışına bırakıyor kendini, bazen de ona karşı direniyor. Sonuç olarak, Big World, yalnızca bir engellinin engelsiz yaşam mücadelesini değil, herkesin içinde bir noktada hissedebileceği bir arayışı anlatıyor. Özgürlüğün, sadece fiziksel sınırlamaları aşmak değil, içsel zincirlerden de kurtulmak olduğunu vurgulayan bu film, güçlü oyunculukları ve duygu yüklü anlatımıyla izleyicide uzun süre yankılanacak bir etki bırakıyor.

seris_comment 1 month ago

Şeytan'ın Tangosu

Bela Tarr

5 Gönderi

Satantango - Şeytan’ın Tangosu 7.5 Saatlik Bir Lanet Béla Tarr’ın Satantangosu, izleyicisini bir girdabın içine çekip, 7.5 saat boyunca adeta hipnotize eden, sabır ve dikkat gerektiren bir film. Ama bu süreye takılmayın—çünkü bu film aslında zamanın kendisiyle oynuyor. Karakterlerin yavaşça…devamıSatantango - Şeytan’ın Tangosu 7.5 Saatlik Bir Lanet Béla Tarr’ın Satantangosu, izleyicisini bir girdabın içine çekip, 7.5 saat boyunca adeta hipnotize eden, sabır ve dikkat gerektiren bir film. Ama bu süreye takılmayın—çünkü bu film aslında zamanın kendisiyle oynuyor. Karakterlerin yavaşça ilerleyen adımları, boşlukta yankılanan ayak sesleri ve değişmeyen gri gökyüzü, sizi bir süredir kaybolduğunuz bir rüyanın içinde olduğunuzu hissettiren bir atmosfer yaratıyor. Filmin kasvetli köyü, sadece çamur ve yıkıntılardan oluşmuyor. Burası, umutsuzluğun içselleştirildiği, her şeyin çürümeye yüz tuttuğu bir yer. Sanki bu insanlar, zamanın durduğu bir boşluğun içine hapsolmuşlar. Hayatlarında bir kurtuluş arıyorlar ama kurtuluş olarak gördükleri her şey, onları daha da batırıyor. Macar kırsalının bu ıssızlığı, sadece mekan olarak değil, psikolojik bir çöküşün de simgesi gibi. Filmin yapı taşı olan uzun plan sekanslar, karakterlerin içinde bulundukları tükenmişliği iliklerinize kadar hissettiriyor. Béla Tarr, sinemada zaman algısını bükerek bize bir şeyler anlatmaya çalışıyor: Bir yolda yürüyen karakteri izlerken, onun yolculuğunun bitmesini bekliyorsunuz ama bir süre sonra fark ediyorsunuz ki bu yolculuğun sonu diye bir şey yok. Tıpkı hayat gibi. Umut ve beklentiyle dolu bir bekleyişin, aslında hiçbir yere varamayacağının soğuk gerçeği. Ve tabii ki Irimiás, kasabanın kurtarıcısı mı, yoksa en büyük laneti mi? Onun sahneleri, filmin en kritik anlarından. İnsanlar, umutsuzluk içinde bir kurtarıcıya ihtiyaç duyuyorlar ve bu ihtiyaç, onları daha büyük bir felakete sürüklüyor. Irimiás ve Petrina’nın kasabaya dönüşü, büyük bir değişimin habercisi gibi görünse de, bu değişim yine bir çöküşten ibaret. Bir yıkımın içinde debelenen insanlar, daha büyük bir yıkımın peşinde sürükleniyorlar. Béla Tarr’ın sineması, sabırlı bir izleyici istiyor. Satantango, film izleme alışkanlıklarını yerle bir eden, Hollywood temposuna alışmış biri için işkenceye dönüşebilecek bir eser. Ama filmi hissetmeye başladığınızda, onun ritmine uyum sağladığınızda, her şeyin anlam kazanmaya başladığını fark ediyorsunuz. Çünkü bu sadece bir film değil, bir deneyim. Ve bu deneyimden kaçış yok. Eğer Satantango’yu izlediyseniz, onu sadece izlememişsinizdir; onun içinde kaybolmuş, çamurun içinde yürümüş, yağmurun altında kalmış ve zamanı kendi ellerinizle çekiştirmişsinizdir. Eğer izlemediyseniz, kendinize şu soruyu sorun: Gerçekten bu dünyaya dalmaya hazır mıyım?

seris_comment 1 month ago

Gönül Yarası

Yavuz Turgul

23 Gönderi

Gönül Yarası Unutulmayan Bir Hikâye Bazı filmler vardır, izledikten sonra aklınızda birkaç sahneyle kalır. Bazıları ise yıllar geçse de zihninizden silinmez, duyduğunuz bir şarkıda, gördüğünüz bir sokakta yeniden karşınıza çıkar. Gönül Yarası işte tam da böyle bir film. Küçük yaşlarda…devamıGönül Yarası Unutulmayan Bir Hikâye Bazı filmler vardır, izledikten sonra aklınızda birkaç sahneyle kalır. Bazıları ise yıllar geçse de zihninizden silinmez, duyduğunuz bir şarkıda, gördüğünüz bir sokakta yeniden karşınıza çıkar. Gönül Yarası işte tam da böyle bir film. Küçük yaşlarda izlediğimde sadece birkaç görüntüsünü hatırladığım, ama büyüyüp tekrar karşılaştığımda beni bambaşka bir dünyaya çeken bir hikâye. Yavuz Turgul’un yönetmenliğini üstlendiği bu yapım, bazen bir türkü sözüyle aklımıza kazınan, bazen de bir kadının çaresizliği ya da bir adamın yorgunluğunda kendimizi bulduğumuz güçlü bir anlatıya sahip. Film, hayatını Anadolu’nun köylerinde öğretmenlik yaparak geçiren ve artık İstanbul’a dönen emekli bir öğretmen olan Nazım’ın (Şener Şen) hikâyesini anlatıyor. Yıllarını öğrencilerine adayan, ailesinden uzaklaşan, hayatta bazı şeyleri kaçırdığını fark eden bir adam… Ama İstanbul, Nazım’ı geçmişiyle ve bilmediği bir gelecekle karşılaştıracak. Şehirde, kaderi onu bambaşka bir hikâyenin içine çekiyor: Müzikhol şarkıcısı Dünya (Meltem Cumbul) ve onun geçmişten gelen hayaleti gibi peşini bırakmayan eski eşi Halil (Timuçin Esen). Dünya, hayatta kalmaya çalışan, çocuğuna daha iyi bir gelecek sunmak için çabalayan, ama bir yandan da kendi geçmişinin gölgesinde sıkışan bir kadın. Halil ise saplantılı bir aşkla Dünya’nın peşinden sürüklenen, öfkesini ve sevgisini birbirine karıştıran, hırsı ve çaresizliği arasında kaybolmuş bir karakter. Nazım’ın bu iki insanın hayatına dâhil olması, onun için sadece yeni bir başlangıç değil, aynı zamanda geçmişiyle ve kendi vicdanıyla da yüzleşmesi anlamına geliyor. Film, sadece bir aşk hikâyesi anlatmıyor. Aslında üç insanın birbirine dokunan ama bir o kadar da farklı yönlere savrulan hayatlarını işliyor. Nazım’ın yıllarca uzak kaldığı çocuklarıyla olan ilişkisi, bir babanın pişmanlıklarını ve telafi çabalarını gözler önüne seriyor. Dünya’nın kadın olarak var olma mücadelesi, toplumun dayattığı rollere karşı duruşu ve çalışarak hayatta kalma çabası büyük bir gerçekçilikle işleniyor. Halil’in ise sevgi ve nefret arasındaki ince çizgide savruluşu, izleyiciyi hem sinirlendiriyor hem de düşündürüyor. Şener Şen, bu filmde yine benzersiz bir performans sergiliyor. Nazım karakterini o kadar doğal bir şekilde yaşatıyor ki, sanki Şener Şen değil de gerçekten yıllarını köy öğretmenliğine adamış, hayatın yükünü omuzlarında taşıyan bir adamı izliyormuşuz hissine kapılıyoruz. Meltem Cumbul, Dünya karakterinde duyguların tüm tonlarını büyük bir incelikle aktarıyor. Hem güçlü hem de kırılgan bir kadın… Timuçin Esen ise Halil karakteriyle Türk sinemasında uzun süre unutulmayacak bir portre çiziyor. Onun öfke patlamaları, çaresizlikleri ve sevgiyi şiddete dönüştüren kırılgan ruh hali, sahici ve etkileyici bir şekilde yansıtılmış. Filmin atmosferi, müzikleri ve özellikle türküleri de hikâyeye büyük bir güç katıyor. “Etek Sarı Sen Etekten” şarkısı, film boyunca farklı sahnelerde duyuluyor ve her defasında izleyiciye başka bir duygu yaşatıyor. Kimi zaman bir hasretin, kimi zaman bir veda anının fonunda yankılanıyor. İstanbul’un Aksaray sokaklarında dolaşan karakterler, sadece kendi hikâyelerini değil, bu şehrin sokaklarında yaşanan binlerce benzer hikâyeyi de temsil ediyor. Gönül Yarası, bir aşk hikâyesinden çok daha fazlası… Bazen bir babanın geç kalmış sevgisi, bazen bir kadının ayakta kalma mücadelesi, bazen de bir adamın kaybolmuş benliğini yeniden bulma çabası. Yıllar sonra tekrar izlediğimde fark ettim ki, bu film sadece bir dönem izleyip geçilecek bir yapım değil. Her izleyişte farklı bir detay, farklı bir duygu barındıran, derinliği olan bir eser. Belki de bu yüzden yıllar geçse de hâlâ bir türkü çaldığında aklımıza düşüyor…

seris_comment 1 month ago

Hâlâ Buradayım

Walter Salles

4 Gönderi

I’m Still Here - Hâlâ Buradayım Bir Kadının Direniş Çığlığı Bazı filmler vardır, yalnızca izlenmekle kalmaz, ruhunuzda bir sızı, hafızanızda silinmez izler bırakır. I’m Still Here tam da böyle bir film… Brezilya’nın karanlık geçmişinden ilham alan bu etkileyici yapım, yalnızca…devamıI’m Still Here - Hâlâ Buradayım Bir Kadının Direniş Çığlığı Bazı filmler vardır, yalnızca izlenmekle kalmaz, ruhunuzda bir sızı, hafızanızda silinmez izler bırakır. I’m Still Here tam da böyle bir film… Brezilya’nın karanlık geçmişinden ilham alan bu etkileyici yapım, yalnızca bireysel bir trajediye değil, aynı zamanda bir toplumun tarihine de ışık tutuyor. Başkarakterimiz Eunice Paiva, mutlu ve sıradan bir hayat süren bir genç kadındır. Ancak bir gün kocasının (Rubens Paiva) evden çıkıp bir daha geri dönmemesiyle, onun dünyası altüst olur. Kocasının ortadan kayboluşu, yalnızca bir aile dramı değildir; aynı zamanda bir rejimin gölgesinde yaşanan adaletsizliğin de kanıtıdır. Rio de Janeiro’da askeri diktatörlük döneminde geçen hikâye, yalnızca siyasetin veya ekonomik çöküşün değil, bireylerin hayatlarını nasıl mahvettiğinin en gerçekçi yansımalarından biri. Filmin atmosferi, izleyiciyi baştan sona diken üstünde tutuyor. I’m Still Here, yalnızca bir kayıp vakasını anlatmıyor; aynı zamanda hafızalardan silinmek istenen bir geçmişi tekrar gün yüzüne çıkarıyor. Hikâyenin merkezinde yer alan Fernanda Torres, canlandırdığı karakterle yalnızca bir performans sergilemiyor, adeta o karakteri yaşıyor. Onun sessiz çığlıkları, tek bir bakışıyla bile hissettirdiği duygular, filmin gücünü katbekat artırıyor. Filmin yönetmeni Walter Salles, sahneleri adeta bir ressamın fırçasından çıkmış gibi ustalıkla işliyor. Rio’nun sıcak ve kalabalık sokakları ile karakterin içsel yalnızlığı arasındaki tezat, sinematografiyle muazzam bir şekilde yansıtılmış. Kameranın kimi zaman bir belgesel gerçekçiliğinde, kimi zaman ise melankolik bir rüya gibi süzülmesi, anlatının etkileyiciliğini daha da güçlendiriyor. Filmin renk paleti, gri ve soluk tonlarla bezeli; bu da karakterin iç dünyasındaki kasveti ve Brezilya’daki siyasi baskıyı görsel olarak da hissettiriyor. Müzikler ise filmin en vurucu anlarında devreye girerek, hikâyenin dramatik etkisini zirveye taşıyor. Fernanda Torres’in bu filmdeki performansı, onun Oscar adaylığını sonuna kadar hak ettiğinin bir kanıtı. Onun oynadığı Eunice, güçlü ama kırılgan, sessiz ama iç dünyasında fırtınalar kopan bir karakter. Kocasının kayboluşunun ardından yaşadığı travma, öfkesi, umudu ve umutsuzluğu öylesine gerçek ki, izleyici olarak onun acısını iliklerinize kadar hissediyorsunuz. Tek bir sahnede, gözyaşlarını içine akıtarak dışarıya güçlü görünmeye çalışması bile, filmin en sarsıcı anlarından biri haline geliyor. Bazı hikâyeler anlatılmaz, yaşanır… I’m Still Here, sadece bir film değil, unutulmaya mahkûm edilen bir hayatın sinemaya kazınmış direnişi. Gerçek olaylardan ilham alarak yazılan senaryosu, yılın en güçlü anlatılarından biri olarak Oscar yarışına da damga vurdu. Bu film, sadece geçmişe değil, günümüze de bir ayna tutuyor: Güçlü rejimlerin gölgesinde kaybolan bireyler, unutulmuş hikâyeler ve baskının şekillendirdiği hayatlar… Bu yılın en sarsıcı filmlerinden biri olarak hafızalara kazınan I’m Still Here, yalnızca bir kayıp hikâyesi değil, aynı zamanda bir toplumun hafızası ve direnişinin sinemadaki en güçlü yansımalarından biri. Eğer henüz izlemediyseniz, kendinizi bu derin ve dokunaklı hikâyeye bırakmaya hazır olun. Çünkü bazı filmler yalnızca gözlerinizle değil, ruhunuzla da izlenir…

seris_comment 1 month ago

Gel ve Gör

Elem Klimov

33 Gönderi

Come and See - Gel ve Gör Savaşın Gözlerindeki Kabus Bazen bir film sadece izlenmez, yaşanır. Elem Klimov’un Come and See’si de tam olarak böyle bir deneyim. Film bittiğinde, koltuğunda bir süre kıpırdayamıyorsun. Gözlerin boşluğa dalıyor, kafanın içinde uğuldayan bir…devamıCome and See - Gel ve Gör Savaşın Gözlerindeki Kabus Bazen bir film sadece izlenmez, yaşanır. Elem Klimov’un Come and See’si de tam olarak böyle bir deneyim. Film bittiğinde, koltuğunda bir süre kıpırdayamıyorsun. Gözlerin boşluğa dalıyor, kafanın içinde uğuldayan bir sessizlik çöküyor. Bir film izlediğini unutuyorsun, çünkü bu sadece bir savaş filmi değil; savaşın içindeki insanın çöküşünü, ruhunun nasıl parçalandığını ve geriye neyin kaldığını gösteren bir kâbus. Filmin merkezinde, 14 yaşındaki Flor var. O, savaşın ne olduğunu bilmeyen, heyecanlı bir çocuk. Elinde tüfeği tutarken gözlerinde bir maceraya atılmanın coşkusu var. Ama işte film boyunca bu gözler değişiyor. Önce korkuyla büyüyor, sonra yorgunlukla doluyor ve en sonunda içlerindeki ışık tamamen sönüyor. Aleksei Kravchenko, gerçek bir çocuğun nasıl yaşlandığını bize yüzüyle anlatıyor. O yüz, film ilerledikçe bizden yaş alıyor sanki. Onunla birlikte biz de yaşlanıyoruz. Savaşın en korkutucu yanı ne bombalar ne de kurşunlar. En korkutucu yanı, insanların içindeki insanlığın nasıl yavaş yavaş silindiğini görmek. Flor’un başına gelen her felaket, onun içindeki çocuğu biraz daha öldürüyor. En sonunda, onu ilk gördüğümüz kişiyle karşılaştırınca fark ediyorsun: Savaş, insanı öldürmeden önce ruhunu yok ediyor. Ve bazen yaşamak, ölmekten daha ağır olabiliyor. Klimov’un kamerası, Flor’un gözünden dünyaya bakmamızı sağlıyor. Bazen gözleri sulanıyor, bazen bakışları donuklaşıyor. O donuk bakışlar öyle bir yerleşiyor ki, günler sonra bile zihnine kazınmış şekilde buluyorsun kendini. Filmde kimse uzun uzun savaşın ne kadar kötü bir şey olduğunu anlatmıyor, çünkü savaşın en büyük kanıtı o gözlerin içinde yatıyor. Özellikle kulübe sahnesi… İnsanların diri diri yakıldığı o an, çığlıkların içinde öyle bir çaresizlik var ki, bir noktadan sonra sesler bile insana ulaşılamaz hale geliyor. O an Flor’un yüzüne bakan biri, insanın ruhunun nasıl çöküşe geçtiğini izler. Ve en sonunda Hitler’in portresine ateş eden Flor… Film boyunca gördüğü her şey, onun içindeki son umudu da yok etmiş gibi. Tüfeğini ateşledikçe zaman geriye sarıyor, Hitler doğduğunda duruyor. Ama o an anlıyoruz ki hiçbir şey değişmeyecek. Ne geçmişi değiştirmek mümkün ne de yaşananları unutmak. Savaşın en büyük trajedisi de bu değil mi zaten? Geriye saramayacağımız bir acı, ne kadar kaçarsak kaçalım içimize kazınan bir kabus. Come and See, belki de izlenmesi en zor filmlerden biri. Çünkü savaşın estetikleştirildiği filmlerden değil, tüm çirkinliğiyle yüzümüze çarpan bir gerçek. Ama en zor tarafı, savaşın yıktığı insanların gözlerine bakmak. O gözlere baktığında, bir daha asla eski haline dönemeyeceğini biliyorsun. Çünkü bir film izlemiyorsun, bir insanın yavaş yavaş ruhunun öldüğünü görüyorsun. Ve bu, her şeyden daha acı verici. Bu yüzden Come and See, sadece bir savaş filmi değil; insanın, insanlığa karşı işleyebileceği en büyük suçların bir belgesi. İzledikten sonra unutmak mümkün değil. Zaten Klimov’un da dediği gibi: “Bu filmi daha sert yapamazdım. Daha fazla dayanamazdım.”