"Çocukların sesi olmadan dünya ne garip bir yer."
Son zamanlarda izlediklerimden sonra böyle bir kaliteye denk geldim... Üremenin durduğu, kadınların hamile kalmadığı bir dünyada insanlık, arkasında bir vahşeti andıran tablo bırakıyor. İşte böyle bir yıkım ortamında, Theo adlı adam, hamile…devamı
Web yapım aşamasındadır.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
TOLSTOY VE İSLÂM:
Tolstoy'un bir ara İslâm hakkında araştırmaları olmuş. İlgi duyduğu kesin, ona şüphe yok. Böyle kalmayıp eser yazmış. Zaten Hz. Muhammed hakkında bir eseri olduğunu duymuş olabilirsiniz. Kitabının basımlarında Tolstoy'un şu sözlerine rastlarsınız:
"Bunu söylemek ne kadar tuhaf…devamıTOLSTOY VE İSLÂM:
Tolstoy'un bir ara İslâm hakkında araştırmaları olmuş. İlgi duyduğu kesin, ona şüphe yok. Böyle kalmayıp eser yazmış. Zaten Hz. Muhammed hakkında bir eseri olduğunu duymuş olabilirsiniz. Kitabının basımlarında Tolstoy'un şu sözlerine rastlarsınız:
"Bunu söylemek ne kadar tuhaf olsa da benim için Muhammedilik, Haça tapmaktan (Hristiyanlık'tan) mukayese edilemeyecek kadar yüksekte duruyor. Eğer insan, seçme hakkına sahip olsaydı, aklı başında olan her bir insan, şüphe ve tereddüt etmeden Muhammediliği; tek Allah'ı ve onun Peygamberini kabul ederdi."
Söz böyle. Tolstoy, 1908'de El-Sühreverdi'nin Hindistan'da basılan "Hz. Muhammed'in Hadisleri" adlı kitabını okumuş. Sonra da bu hadisleri küçük bir kitapta toplamış ve "Posrednik" yayınevinde bastırmış. Tabii Rus aydınları sessiz kalır mı? O dönemin Rus İstihbarat birimlerinden KGB, Rus halkının bu hadisleri öğrenmesini ve İslam'a ilgi duyulmasını önlemek amacıyla bu kitapçığı gizli tutmuş, unutturmuş ve basımını engellemeye çalışmış.
Kitabın basımı engellenmiş de olsa, Hz. Muhammed'in hadisleri o dönemde Rus okurları tarafından ilgi görebilmiş, bu hadislerle tanışmalarına vesile olmuş. Tolstoy, bu hadislerde geçen konuları, kendi halkına ders verir bir üslup ile yazmış. Aslında böyle bir kitap olduğunu ve Tolstoy'un ilgisini biliyordum fakat detaylarını bilmiyordum. Okuma isteğim kat be kat arttı şuan. Tolstoy, zaten kitaplarında manevi konulara eğilmiş bir isim. Bunu İslam ile taçlandırması apayrı bir şey. Merak ediyorum, Müslüman oldu mu acaba diye, İslam'ı seçtiğine dair bazı yazılar da mevcut. Bunu pek araştırmadım. Dostoyevski, Turgenyev, Gogol hepsi harika olmakla birlikte Tolstoy manevi alanda fark atmış çağının yazarlarına...
Bu Alien var ya... Çok özel bir seri. Kendine has bir serüveni var ve izlerken seyircide bir hayli heyecan yaratmayı başarıyor. İnanın abartmıyorum, bu seriyi izlemeyen çok şey kaçırmıyordur belki ama en azından bir güzellikten yoksun kalmış oluyor. Eğer tuhaf…devamıBu Alien var ya... Çok özel bir seri. Kendine has bir serüveni var ve izlerken seyircide bir hayli heyecan yaratmayı başarıyor. İnanın abartmıyorum, bu seriyi izlemeyen çok şey kaçırmıyordur belki ama en azından bir güzellikten yoksun kalmış oluyor. Eğer tuhaf görünümlü, korkunç dişleri olan yaratıklardan korku duymuyorsanız izleyebilir ve anı yaşayabilirsiniz. Sinemada bu tür güzellikte kovalamacalara pek rastlamıyoruz... Ben Resurrection ile birlikte ilk 4 filmi izlemiş bulundum. Genel olarak izlediklerimden kısaca bahsedip bu filme dönüş yapacağım.
İlk film 1979'da Ridley Scott tarafından çekildi. Bir başlangıç olarak gerilim dolu ve heyecanlıydı. Serinin acımasız oluşuna yani karakterlere fazla bel bağlamanın doğru olmadığını bu ilk filmden hemen öğrenivermiştik. Sigourney Weaver canlandırdığı Ripley ile öyle özdeşiyor ki kimse olmasın, tek o kalsın hayranlıkla izleriz yani... İkinci film Aliens adında ve James Cameron tarafından 1986'da çekildi. Birçok kişiye göre serinin en iyi filmidir. Bana kalırsa da öyle. Yönetmenin teknolojiyi harika kullanışı da etkiliydi bunda. Senaryo açısından da diğerlerine fark atıyor, ayrı bir ciddiyet ve duygu barındırıyordu. Newt adlı küçük kız bu serinin en unutulmaz karakteriydi desek yeridir.
Fazla uzatmayayım David Fincher, Alien 3'ü 1992'de çekti. Ve bence seriyi fazlasıyla batırdı. Çok kalitesiz bir hâle getirdi. İlk ikisinden sonra gerçekten hayal kırıklığı yaratıyor. Fakat bu demek değil ki Ripley'i izlemek keyifsiz. Yine bir macera vardı ve kötü de olsa aksiyonu ile bitirebilmiştik. Spoiler vermek istemiyorum.
Ve 1997'de Amelie filminin yönetmeni olarak bildiğimiz Jean Pierre Jeunet 4. Filmi çekiyor. David Fincherli Alien'dan sonra çok daha iyisini başarmış bence. Görsel efekt olarak iyileşme vardı ve hikâye de daha ilgi çekiciydi. Ripley'i 200 sene sonra farklı bir gelecekte, farklı bir şekilde görüyoruz. İnanın mantık hatası da var, bulunur, konuşulur ama çok takılmıyorum. Yine izletti kendisini bu kadın. Tabii Winona Ryder'da boş durmamış; fazlasıyla renk katmış filme. Güzel de bir sürprizi vardı zaten bizlere, şahsen ben tahmin edememiştim... Diğer karakterleri de sevdim. Sırıtan kötü bir oyunculuk yoktu zaten. Bu kovalamacada da oldukça heyecanlandım ben. Ayrıca yaratık-insan, melez konusu, anne ve çocuk duygusal çekimi de bence yapmacık değildi.
Bundan sonraki filmler geçmişe odaklanıyor. Onları da izleyeceğim ve çok merak ediyorum. Hayırlı sahurlar.
Filmdeki ejderha tasviri çok güzeldi. Bir insanın evcil hayvanı olmaktan uzak tamamen kendi hikâyesi olan intikam dolu bir ejderha izledik. Karanlık atmosferi ile son dakikasına kadar bir yumuşama belirtisi göstermedi film; çözülme anını da sona saklamışlar zaten. Bu açıdan diğer…devamıFilmdeki ejderha tasviri çok güzeldi. Bir insanın evcil hayvanı olmaktan uzak tamamen kendi hikâyesi olan intikam dolu bir ejderha izledik. Karanlık atmosferi ile son dakikasına kadar bir yumuşama belirtisi göstermedi film; çözülme anını da sona saklamışlar zaten. Bu açıdan diğer fantastik yapımlardan ayrıldığını söyleyebilirim. Çünkü sert hatta ürkütücü bir ejderha vardı. Alevleri püskürttüğünde kaçar oluyorsunuz. Ayrı bir yan derken çok da özgün olduğunu söylemiyorum yapımın, oradan buradan alıp sentez yapmışlar.
Son sahnesi bende güzel duygular uyandırdı. Nitekim kötülüğe karşın kötülük mü etmek gerek? anlayışından hareketle çok güzel bir sahne sundu bizlere. Ejderhaya sarılmak istedim neden bilmiyorum 😄. Böyle bakınca filmi güzelce izliyor bitiriyorsunuz. Hans Zimmer'den olacak müzikleri de güzeldi, fantastik havayı yansıtıyordu. Ve unutmamak gerek ki ilk 1 saat karanlık bir atmosfere sahip. Küçük yaştaki çocuklara uygun olmayan yapısı var bu yüzden. Zaten ejderha diyoruz, ağzından alev saçan bir yaratık hangi çocuğa izletilir... Sakın böyle bir şey yapmayın.
Biraz filmin kötü yanlarına gelelim. Yahu ben Millie kardeşimizi görünce aklım direkt Stranger Things'e gidiyor. O bebe ve keltoş Eleven karakterini diziyi izleyen herkes hatırlamıştır. Diziden sonra olgunlaşma sürecinde bu kız bence yaşından büyük gibi ve kasıntı görünmeye başladı. Bilmiyorum, gerek konuşmaları gerekse aldığı rollerde ekrana böyle yansıyor bence. Özgüvenli bir duruşu var, bunu inkar edemeyiz. Fakat bu performanslarına itici bir şekilde yansımamalı diye düşünüyorum. Filmin yapımcılarından birisiymiş aynı zamanda, bu yaşta bu mertebe şaşkınlık yaratıyor bende. Galiba zenginlik nedir unutmuşum ben 😂
Marvel filmlerine de yakışabilir aslında fakat o kasıntı duruş olduğu sürece ben Marvel filmlerinde de izlesem yorumum kolay kolay değişmez. Neyse sanki benim incelemem çok önemli de amaan. Mantık hataları ve Millie'nin yapmacıklığını geçelim... Görsel efektler güzel duruyordu. Sürükleyici ve bence heyecanlıydı. Tavsiye ederim.
Hayırlı sahurlar diliyorum. 😊
Martin Scorsese'nin Zindan Adası filminde deli mi değil mi diye sorguladığımız bir Leonardo Dicaprio vardı hatırlarsınız. Gerim gerim gerilmiştik ve heyecanımız hiç dinmemişti. Hatta iş yer yer garip sahnelerle bizi korkutma derecesine kadar da varmıştı. İşte bu yapımda da sorguladığımız…devamıMartin Scorsese'nin Zindan Adası filminde deli mi değil mi diye sorguladığımız bir Leonardo Dicaprio vardı hatırlarsınız. Gerim gerim gerilmiştik ve heyecanımız hiç dinmemişti. Hatta iş yer yer garip sahnelerle bizi korkutma derecesine kadar da varmıştı. İşte bu yapımda da sorguladığımız isim Jodie Foster oluyor: Uçağa korkuları ve endişesi olan 6 yaşındaki kızı ile binen bir hanımefendiyi canlandırıyor.
Bir bakiyoruz ki küçük kız ortadan yok olmuş. Bu çocuk esasında var mı yok mu? Annesi Kyle aklını mı kaçırmış yoksa annelik içgüdüleri ile kızını aramayı asla bırakmayan birisi mi? Gerçekten de sonu nereye varırsa varsın hiç pes etmeyen bir kadını izledik film boyunca. Jodie Foster, kocasının ölümü ile birlikte psikolojisi sağlam olmayan bir kadını öyle bir ciddiyet ve acizlik arası canlandırmış ki bize de hayran kalarak izlemek düşüyor.
Onun dışında çok da ilgi uyandıran bir şey yoktu. Evet, son yarım saate kadar gizemini sürdürdü; bizim de aklımızla oynadı. Fakat senaryoda bir yapmacıklık da yok değildi. Uçaktaki çekimlerin çok iyi olduğunu söyleyemem. Ama şöyle de bir gerçek var: 2000 civarı filmlerin bu kendine has nostalji havasını seviyorum. Bilmiyorum, şimdikilerden daha ayrı tutuyor bu onu. Mesela ben bu filmi o dönemde sinemada izlemek isterdim. Çünkü eminim 2005 yılında (Ben 5 değil 18-20 yaşımda olsam) izlediğimde, zihnimde daha bir şaşkınlık olurdu ve hoş bir tebessümle ayrılırdım sinemadan... Biraz da eski filmleri sinemada izleyememiş olmanın burukluğu var bende...
Yine çok uzattım. Böyle uçakta geçen filmler beni içine çok çekiyor. İnsanların birbirine şüphe dolu bakışlarını görmek, beni o gizemin içinde yaşatıyor adeta. Olay anında yolcuların rahatsız olması, tepkilenmesi, gerilimin gittikçe artması, küçük kız gerçekten uçakta mı yoksa değil mi diye sorgulatması... Hepsi güzeldi. Bir noktayi çok beğendim: Hep böyle patlamadır, kaçırmadır, terörizmdir... Bu tür olaylarda gözler filmdeki Arap olana yönelir, suçlayıcı bakışlar atılır. Fakat film bu ön yargılı tutumu ve tabuyu yıkmış, en azından bu konuda daha insancıl bir tavır sergilemiş, hoşuma gitti. Kimseye ırkı yüzünden, sen berbatsın, şöylesin böylesin diyemeyiz değil mi? En azından önce bir tanırsın, konuşursun sonra ona dair izlenimin oluşur...
Seyir zevki yüksek, gizemini koruyan bir filmdi. Sarışın aktris Jodie Foster'ı uzun bir süredir izlemiyordum, iyi geldi. Eşinizle, ailenizle, dostunuzla güzelce oturup izlenir. Sahur zamanı da geliyor. O zaman Wolvi hepinize hayırlı sahurlar diliyor.
İbn Fadlan ismini bir yerlerden duymuşsunuzdur. Tarihte bilinen önemli seyyahlardan. Öyle ki Orta Çağ'da yaşayan Türkler hakkında onun eserlerinden bazı bilgilere ulaşılabiliyor. Doğu Avrupa'da kurulan ilk Türk İslam devleti İtil-Volga Bulgarlarıdır bilgisi de onun eserinde yer tutuyor diye biliyorum.
Disney+…devamıİbn Fadlan ismini bir yerlerden duymuşsunuzdur. Tarihte bilinen önemli seyyahlardan. Öyle ki Orta Çağ'da yaşayan Türkler hakkında onun eserlerinden bazı bilgilere ulaşılabiliyor. Doğu Avrupa'da kurulan ilk Türk İslam devleti İtil-Volga Bulgarlarıdır bilgisi de onun eserinde yer tutuyor diye biliyorum.
Disney+ serüvenimin bu filminde, İbn Fadlan vahşi kuzey topraklarına doğru zorunlu bir geziye çıkıyor. Orada Vikingler ile tanışıyor. Gelişen ahbaplık sayesinde kültürel etkileşim gerçekleşiyor. Beraberce vahşi bir kavime karşı savaşıyorlar. Filmin erken dakikalarında İbn Fadlan, Dance bilmese de; şair kimliği ve dikkatli gözlem yeteneği ile Vikinglerin dilini söküveriyor. Heybetli şekilde konuşmaya başlıyor... Şair de olsak hemen bir dili çözebilir miyiz bilemiyorum 😄 Süreç gerekir en azından; film bu süreci yansıtamamış.
Kültür etkileşimi demiştim. Bir sahnede İbn Fadlan'ın yanına gelen bir Viking, "Sesleri Çizebilir misin?" diyor. Bizim Müslüman gezgin de hemen çiziktiriyor: "Allah birdir ve Muhammed onun elçisidir." Viking bunu görünce sırtını dönerek kaçar adım uzaklaşıyor ama bir süre sonra aralarındaki dostluk gelişmeye başlamış olacak ki Fadlan karşısında "Allah birdir ve Muhammed onun elçisidir." diyen Viking'i buluyor. Tabii bu samimice bir karşılık ve seni sayıyorum, saygı duyuyorum demekti.
Genel olarak aksiyonu yerinde, seyir zevki yüksek ve maceralı bir filmdi. Doğal ışıkta çekilmiş olduğunu da belirtmem gerek. Ayıla bayıla izleyip hakkında muhabbet dönecek türden değil tabii ki ama benim gibi sahura kadar uyumayıp vaktini bir film ile değerlendirmek isteyen birisi için ideal, sıradan bir Hollywood filmiydi. Banderas'ı böyle rollerde görmek ilginç doğrusu 😄.
Ek olarak şunları yazmak istiyorum. Gerçek tarihte İbn Fadlan, kuzey topraklarına gidip Vikingler ile etkileşimi oldu mu bilmiyorum. Ama şu kesin: İtil Bulgarlarının hükümdarı olan Almış Han'ın huzuruna gidiyor. Ve oradaki gözlemlerini eserine aktarıyor. Yanlış hatırlamıyorsam "Rıhle" eserinde rastlanıyordu Türkler hakkında bilgilere... Hayırlı sahurlaar 😊
Richard Montanez'in temizlikçi olarak girdiği bir fabrikadan Flamin Hot'ın kurucusu olarak çıkmasını anlatıyor film. Cheetos ülkemizde de çok satılan bir ürün biliyorsunuz. Bunun acılı versiyonunu Montanez üretmiş. Frito-Lay firmasının günümüzde bildiğimiz birçok gıda ürünü bulunmakta: Fritos, Doritos, Cheetos. PepsiCo da…devamıRichard Montanez'in temizlikçi olarak girdiği bir fabrikadan Flamin Hot'ın kurucusu olarak çıkmasını anlatıyor film. Cheetos ülkemizde de çok satılan bir ürün biliyorsunuz. Bunun acılı versiyonunu Montanez üretmiş. Frito-Lay firmasının günümüzde bildiğimiz birçok gıda ürünü bulunmakta: Fritos, Doritos, Cheetos. PepsiCo da yani bildiğimiz Pepsi cola da bu firmanın yan sanayisi oluyor.
Montanez, PepsiCo'nun o dönemki başkanına yaptığı acılı cipsiyi sunuyor ve ardından mantıklıca bir reklam yaparak kendi ürününün satımını sağlıyor. Sonra hem atılmak üzere olan fabrika işçilerini kurtarıyor hem de kendisi müdürlüğe kadar yükseliyor.. Gerçekten bir başarı hikâyesi kısacası.
Bu hikâye bireysel bir başarı değil tabii ki. Montanez'in eşinin büyük parmağı var. Kadın o kadar sadık ve iyi kalpli birisiymiş ki keşke aile içinde insanlar birbirine böyle destek olsalar. En ufak bir olayda, başarısızlık atfedip yıkıma götürmeseler birbirlerini... Ama işte Montanez şanslı bir isimmiş. Lise diploması dahi yok... Ama iki oğlu var ki ikisi de babalarını çok seviyorlar. Hülasa, başarıda sevginin payı mutlaka oluyor. Eğer Montanez, böyle sadakatli bir ailede olmasaydı, vefadan yoksun bir kişi olsaydı sonuç bence oldukça açık: Bugün ismini dahi bilmezdik. Bazen başarı için hırs yetmiyor. Evet bu da önemli ama sevginin olmadığı yerde bence hiçbir şeyin anlamı yok.
Son olarak bu cipsiden daha önce yedim mi inanın hatırlamıyorum. Ama Cheetos ürünlerini hepimiz denemişizdir zaten. Marketlerde denk gelirsen Flamin Hot olanını bilinçli bir şekilde deneyeceğim. Ve aklıma bu film gelecek, Montanez gelecek. Disney+ satın almıştım. Boş degerlendirmek istemediğim için platformun içindeki filmlerin çoğunu izlemeyi düşünüyorum. Bu bir buçuk saatlik filmi de iyi ki izlemişim. Pişman değilim. Yavaştan sahur hazırlamaya başlayım ben, hayırlı sahurlar 😊
Bu arada Frito Lay'ın boykot ürünleri arasında olduğunu gördüm. 🥺 Biraz araştırmak gerekiyor bunu. Neyse sonuç olarak bu film güzel bir başarı hikâyesini aktarıyor. Feyz alınacak nokta bu başarının ardındaki sevgi ve yukarıda bahsini geçmeyi unuttum: Kendi kültürüne sahip çıkmaktı... Meksikalı bir herif, asimilasyon yaşamadan kendi acı biberini ürünlerde deniyor... işte kültür meselesinin günümüzde tezahürü çok büyük. Sahip çıkalım...
1- Yönetmenin sinema konusundaki başarısını takdir ediyorum. Denis Villeneuve, son dönem sinemasında önemli bir isim. Nitekim kendisinin "İçimdeki Yangın, Prisoners, Enemy, Arrival ve Sicario" filmlerini çekerek buralara geldiğini unutmamak gerek. Tabii bir de Blade Runner serisinin devamı vardı. Böyle kasvetli…devamı1- Yönetmenin sinema konusundaki başarısını takdir ediyorum. Denis Villeneuve, son dönem sinemasında önemli bir isim. Nitekim kendisinin "İçimdeki Yangın, Prisoners, Enemy, Arrival ve Sicario" filmlerini çekerek buralara geldiğini unutmamak gerek. Tabii bir de Blade Runner serisinin devamı vardı. Böyle kasvetli ve kafa karıştırıcı yapımlardan yine kasvetli ama bu sefer bilim kurguya kaymış bir Kanadalı kendisi.
2- Dune 2, beklenileni veremedi bence. İlk film sessiz ve ağır atmosfere sahipti ve az da olsa hareketli aksiyon sahnelerine rast gelmiştik. Daha çok o çöl havası ve farklı bir evreni izliyor oluşumuz bende ilgi uyandırmıştı. Ve tabii ki görsel efektlere hayran kalmıştık. Bu izlediğimiz devam filminde ise yönetmen için üzerine bir şey koymuş diyemeyeceğim. Yine efektlere hayran kaldık, şahaneydi ama;
3- Savaş savaş savaş denilip başından sonuna kadar da kimin bu savaşı kazanacağını belli etti. Bu sanki bir futbolcunun penaltı kullanırken hangi yöne top atacağını belli etmesi gibi bir şeydi. Yani bu savaşta bir gizem ve seyirciyi fazlaca çeken bir yan olmalı. Sağ gösterip sol vurmalar da izlemeliydik. Kaldı ki zaten ortada savaş diye bir şey yoktu resmen. Nerde o Lotr ve diğer seri eserlerdeki heyecan? Ben alamadım. E hâl böyle olunca film benim görsel efektlerim var, ordan burdan patlıyorum, çölde solucanlara yakalatıyorum, farklı alet ve edevatlarım var diye bağırıyor ama yok kardeşim, ben hayranı olamadım bu serinin.
4- Mesih, Mesih, Mesih... Ya kardeşim yeter. Sıktınız yani. Filmin başı Mesih, ortası Mesih, sonu Mesih. Ne sundun sen bize? Çeşitli dinler ve mitlerden etkilenmiş bir yazarın popüler serisi olduğunu biliyorum, yönetmen de emek vermiş, kesinlikle! Fakat filmin ağır havası ne yazık ki ne zaman başlayacak bu savaş derken birden uykunuzu getiriyor hatta sıkılıyorsunuz filmden. Görsel efektlerin harika olması demek beklenen aksiyonu ve hareketlenmeyi veriyor manasına gelmiyor. Kandırıyor hatta bizi.
5- Kendine has bir evreni var katılıyorum, çok da felsefik duruyor şöyle baktığımızda... Ancak kitaplarını okuyanlara daha havalı ve ilgi çekici geleceğini düşünüyorum. Çünkü izlerken kesinlikle yabancılık duyuyorsunuz ve neyin ne olduğunu da anlamaya çalışıyorsunuz, sanki bir eksiklik var gibi oluyor. Bana o tatmin edici sahneleri sunamadı yani. Kitaplarını okumadığım için de bir tık rahatsız oldum...
Özet: Savaş açısından kesinlikle yetersiz buluyorum, zaten belliydi ne olacağı. Gizemli bir yanı olsa da uygulamada bunun aksini gösterdi. Basit bir sona sahipti. Sürekli Mesih konusu döndü, bir süre sonra gıcığıma gitmeye başladı. Ve ilk filmin üstüne de bir şey konulduğunu düşünmüyorum, tatmin etmedi, tatmin etmedi... Müzikleri çok çok güzel. Ve evet bunu yazacağım: Bu seri abartılıyor...
1904'te patlak veren siyasi gelişmeler sonucu, şimdi unutulmaya yüz tutmuş bir savaş gerçekleşmişti; Japonlar Ruslara ağır bir yenilgi yaşatmıştı. Bu savaşın dünya tarihinde önemi büyüktü çünkü bir Asya devleti, o dönem için büyük mü büyük bir Avrupa devletini mağlup etmişti.…devamı1904'te patlak veren siyasi gelişmeler sonucu, şimdi unutulmaya yüz tutmuş bir savaş gerçekleşmişti; Japonlar Ruslara ağır bir yenilgi yaşatmıştı. Bu savaşın dünya tarihinde önemi büyüktü çünkü bir Asya devleti, o dönem için büyük mü büyük bir Avrupa devletini mağlup etmişti. Bu yenilgi, Rusya'da çarlık rejiminin yıkılacağının habercisi olmuştu. Nitekim tarih için çok sayılmayacak yıl sonra Bolşeviklerin isyanı sonucu Ekim Devrimi diye bildiğimiz olay meydana gelmişti...
Leonid Andreyev, tarihin bu önemli savaşı sırasında Rus askerlerinin ve halkının psikolojik çöküşünü anlatıyor. Bu öyle bir anlatış ki dehşetengiz bir sahne canlanıyor zihnimizde; askerler düşman nedir kavramını unutmuşlar ve üniformalı, silahlı bir topluluğu görür görmez kendinden geçercesine saldırıyor, apansız bir mücadele içerisine giriyorlar. Öyle ki Rus Rus'u indiriyor... Japonlar adeta bu hengâmenin içinde hayalet gibiler.
İşte bu noktada siyaseti, politikayı ve devletinin çıkarlarını unutmuş bir topluluk geliyor gözümüzün önüne. Cinnet geçirmiş bir grup... Üstelik nedensiz bir delirme, kendinden geçme değil bu: Askerler, sağduyulu veya mantıklı olup kan gölüne dönmüş çevre karşısında dumura uğramış hissetmek yerine delirmeyi tercih ediyorlar. Böylelikle duygusallık bastırılıyor ve canilik onlar için kaçınılmaz hale geliyor...
Çok çarpıcı, insan üzerinde yoğun etki bırakan betimlemeler sunuyor Andreyev bizlere. İki bölüme ayrılmış bir mektubat gibiydi aslında roman. İlkinde cephede birebir gördüklerine karşın çıldırmanın eşiğindeki bir subayı okuyoruz. O bu korkunç manzarayı "Kızıl Kahkaha" diye adlandırıyor; kan gövdeyi götürürken, gökyüzü kızıllığa bürünmüşken insan durmadan kahkahalar salıyor... Ne dehşet değil mi? Bu tuhaflıkların bahsi geçtiğinde subay cevap veriyor: "Kızıl Kahkaha". Bir virüs gibi yayılıyor bu kızıllık ve ardından gelen kahkaha... Nitekim çok geçmeden deliren bir subayın cümlelerini okuyoruz; biraz buruk biraz heyecanlı...
İkinci bölümse metni subayın kardeşi ele geçiriyor. Onun delirmesine tanık oluyoruz... Bu kardeş daha cephede savaşmadan deliriyor. Çünkü bir virüstü kızıllık ve ardından gelen kahkaha... Rus halkına hepten sirayet edecektir bu savaş çöküntüsü. Çözüm nedir? Birkaç insanın elinde evirip çevirilen politika... Fakat Andreyev, işin bu kısmına girmiyor. Sadece yürekte başlayıp, zihne kadar işleyen bir yangın sonucu kora dönüşen ruhları anlatıyor o...
Kitabı Ruslar için bir ajitasyon metni gibi algılamamak gerek. Edebi bir eser bu. Evrensele ulaşabilir. Öyle değilse bile okuyucu kendi çıkarımlarını yapabilir, şöyle bir göz atabilir tarihe ve günümüze. Afganistan halkına, Vietnam'a, Doğu Türkistan'a, Filistin'e, Hitler dönemi Yahudilerine, Bosna'ya, Japonya'ya, Cengiz'in katliamına uğramış topraklara... Daha sayılmayan binlerce katliama... Evet savaş var, bir de savaş var...
Hepinize selamlar ve iyi günler 🌟
Yalnızlık kati diyor Güray Süngü...
Ayhan, pencereden uzanıp bakıyor. Saatlerce... Bakarken soyutluyor kendisini dünyaya; İnsanı, yeryüzünü çepeçevre saran dünyadan... Evde, dışarıya karşı olan bir bakış değildir bu yalnızca... Bir masada karşılıklı oturuyorken Özlemle, ona da uzaklardan bakıyordur. Aralarında bir pencere…devamıYalnızlık kati diyor Güray Süngü...
Ayhan, pencereden uzanıp bakıyor. Saatlerce... Bakarken soyutluyor kendisini dünyaya; İnsanı, yeryüzünü çepeçevre saran dünyadan... Evde, dışarıya karşı olan bir bakış değildir bu yalnızca... Bir masada karşılıklı oturuyorken Özlemle, ona da uzaklardan bakıyordur. Aralarında bir pencere vardır... Ayhan'ın kapatmak bilmediği...
Ama bu pencere yakınlaştırmaz ki insanları Ayhan'a. Ne demişti Özlem'e? "Beni görüyor musun?" Özlem basitçe onaylamıştı. Fakat Ayhan aynı şeyi düşünmüyordu; ben sana çok uzağım, kat kat mesafe var aramızda, seni göremiyorum. Karanlık... bir uzay boşluğu... Anlamsız bir dünya; hareketlerimiz de, uğraşlarımız da, sarf ettiklerimiz de anlamsızlığa payanda oluyor. Göremiyordu, Ayhan...
Neden? Çünkü önce kendini görmeliydi. Neredesiniz sorusuna karşılık, "İçimdeyim" diyebilirdi. Ama tüm bu karmaşanın içinde, en derinindeyken nasıl görebilirdi kendini insan?.. Bu yüzden aradığını fark etmeden aradı Ayhan... Neyi aradı? Yalnızlığın anlamını. Boşluğunu doldurmak istedi... Acı çekti, üzüldü, sevinçlerden akim kaldı; ait hissedemediği yerde, Özlem'de ve onun arkadaşlarında... İnsanların sahte bakışlarında... Babasının otoritesinde... Annesinin ezilmişliğinde... Geçmişinin gölgesinde... Ayhan hepsinde hapis kaldı...
Böylece hepimiz Güray Süngü'nün Ayhan'ında: Günümüz insanının, yitip giden neşelerini, yaşamışlıklarını gördük. Hiç de farklı değiliz Ayhan'dan. Özlemden... Çamaşırhanedeki hukuk okuyan genç kızdan... Hepimiz kendimizce yaşamın ağırlığına mukavemet ediyoruz veya yenik düşüyoruz... Hepimizin yalnızlığı, yalnızlık da olsa; içerdiği yaşantılar, sebepler, sonuçlar, teselliller ve umutlar farklı... Kimse kimseyle aynı değil... Fakat, dünyaya öyle bir intiba bırakıyoruz ki işte günümüzün silikleşen, kalabalıklar içinde yalnız, yakındayken uzakta, sen değil siz takıntılı Ayhan'ında ortak payda oluyoruz. Bu yüzden hepimiz aynıyız... Farklı da olsak...
Post-modern anlatının içinde kaybolacağınız, kendinizi pek de iyi hissetmeyeceğiniz, bazı şeyler çok tanıdık, bazıları yabancı da gelse Ayhan'ın ardından sürükleneceğiniz bir roman "Pencereden". Bilinç akışı tekniği öyle başarılı kullanılmış ki bir ara bunu ben mi düşünüyorum derken bulabilirsiniz kendinizi. Bu açıdan insanda ve hafızasında bir iz bırakıyor bu roman. Postmodernizm akımı öyle bir şey ki, eğer bir kapılıp giderseniz kitaba çıkmak bilmezsiniz, okursunuz, etkilenirsiniz, buna izin verirsiniz. Ama diğer yandan kitaba uzaktan bakıp, yeteri yakınlaşma sağlanamazsa çekip gidersiniz ve ben beğenmedim dersiniz. Biraz ilgi gerektiriyor, içine girmeyi, anlamayı ve anlaşılmayı bekliyor "Pencereden".
Güray Süngü'nün ilk romanı olmasına rağmen hayran kaldım. Günümüzde hâlâ böyle güzel yazabilen, yazdıkları ile Wolvileri, okurları.. etkileyebilen yazarlar olması şahane!