(@) - Raf

İzlerken düşündüm. Bu sessizlikte, böyle ahenkli ve tatlı bir filmi ancak usta yönetmen Wim Wenders gibileri yapabilir. Perfect Days filmini izlemek herhangi bir ön birikim gerektirmiyor fakat yine de Alman yönetmenin diğer eserlerine bakmakta fayda var. Yeni başlayacak kişiler; Paris…devamıİzlerken düşündüm. Bu sessizlikte, böyle ahenkli ve tatlı bir filmi ancak usta yönetmen Wim Wenders gibileri yapabilir. Perfect Days filmini izlemek herhangi bir ön birikim gerektirmiyor fakat yine de Alman yönetmenin diğer eserlerine bakmakta fayda var. Yeni başlayacak kişiler; Paris Texas, Berlin Üzerindeki Gökyüzü ve Faraway so close! yapımlarını seyredebilirler. Sonra da eşsiz güzellikteki "Perfect Days" izleyerek taçlandırmış olurlar bu serüveni. Böylece "A film by Wim Wenders" yazısı yabancı gelmeyecektir... Ne kadar hoş bir filmdi bu. Wenders kamerasını bir insan, tuvalet ve doğanın peşinden gezdiriyor. Oldukça basit birkaç şeyden mükemmel bir eser ortaya çıkıyor... Giriş sahnesinde rutini olan bir adamı izleyeceğimizi anlıyoruz. Zamanla bu adamın Tokyo'da tuvalet temizliği yaptığını, müzik, fotoğraf ve edebiyat ile de iç içe bir yaşam sürdüğünü fark ediyoruz. Adamın ağaca baktığında ışıldayan gözleri, yaprağın huzur verici salınımı ve bu manzarayı eski bir fotoğraf makinesi ile çekmesi; bunun film boyunca yer yer tekrarlanması uzun süredir izlediklerimden alamadığım bir tat verdi bana. Harikaydı! Arabadaki genç kız Aya'nın kaseti görüp dinlemek istemesi ve adamın bir an heyecanla kaseti teybe koyup ardından kızın tepkisini beklercesine ona doğru bakması... Çok doğal bir sahne; hepimizin kendi beğenilerimizin karşımızdakindeki tesirini merak ederiz. İçte uyanan o hafif heyecan dalgasını çok güzel yansıtabilmiş bir sahne olduğunu düşünüyorum. Yeğeni olan kıza Spotify neresi? Bir dükkan mı? diye sorması.. Dünyamızın ne kadar yapaylaştığına, dijitalleştiğine, doğadan ve onun müziğinden ne kadar uzaklaştığımıza bir atıftı aslında... Birçok filmde ve kitapta bu mesajı görebiliriz elbette ancak Wenders'ın aktarma biçimi, başrol oyuncunun konuşmadan mimikleri ile her şeyi anlatabilmesi sahneyi bambaşkalaştıran unsurlardandı... Tümüyle doğal ve sıradan bir hayatı yaşayan Hirayama'yı izlemek bir an olsun sıkmadı. Sanat filmlerinde şahsen bunu başarabilmek zor iş. Tüm ekibi tebrik etmek gerekir. Bir sahne vardı... Hirayama, deniz kenarına geliyor ve bir yabancı ile karşılaşıyor. İkisi de alışık olmadıkları sigarayı tüttürüyor ve ardından öksürüyorlar... Bu sahne o kadar hoşuma gitti ki; yani ne ki bu sigara? İğrenç ve tiksindirici kokusu olan, vücuda zarar veren bu meret mi derde iyi gelen? Tabii ki de hayır! Bu iğrenç maddenin sadece zarar verdiğini çok iyi özetlemiş bir sahne olduğunu düşünüyorum. Ne demiştim ben... Bir yabancı gelmişti Hirayama'nın yanına: Gölgeler... Üst üste binince daha mı karanlık oluyorlar? Diye soruyor yabancı. Temizlikçi adam, samimi şekilde emin olmadığını söylüyor. "Hâlâ bilmediğim çok şey var... Hayat böyle bitiyor galiba." karşılığını veriyor yabancı. Sonrasında gölgelerin üst üste geldiğinde daha mı karanlık olduğunu test ediyorlar beraber. Ve gölge yakalamaca oynamaya başlıyorlar. Bir gece sahilde yürürken, genç sayılmayacak iki adamı böyle görsek tuhaf karşılarız belki. Ancak filmde seyirciye sıcak bir tebessüm ettirmeyi başarıyor... Yalnızca bu yabancı değil... Hirayama'nın karşılaştığı herkese tanık olmak harikaydı. İş arkadaşı, yeğeni, kardeşi, yemek yemek için oturduğu yer, banyo yaptığı yer... Hepsi de Hirayama'nın hayatının birer parçasıydılar ve filmi sanatsal bir şölen haline getirmişler. Ya ben uzun süredir böyle bir sanat filmi izlememiştim. Wim Wenders, böyle 10 numara film yaptığın için sana gönülden teşekkür ediyorum. Ustalar bir başka ya. Ustalar bir başka... 10/10

wolverineh 3 months ago

Mavi Kadife

David Lynch

13 Gönderi

Ah be Lynch. Yeryüzündeki en deha yönetmenlerden birisidir kendisi. Dün hayata gözlerini yummuş. Sinema denilince, hani öyle Disney, Marvel, FOX, Star Wars değil... "Sinema" denilince; bu işin sanatından bahsedince akla gelen ilk isimlerden birisiydi. Henüz izlemesem de Twin Peaks adlı…devamı

wolverineh 3 months ago

Balon Pilotları

Tom Harper

16 Gönderi

Ne kadar güzel ya. Eddie Redmayne ve Felicity Jones izlemek, masal dinleyip huzurluca uyumak gibi bir şeydi diyebilirim. Daha önce ikisini Her Şeyin Teorisi adlı Stephen Hawking biyografisinde izlemiştik. İkisinin de enerjisi, duygusallığı birbirine o kadar uyumlu ki rollerine büyülenmiş…devamıNe kadar güzel ya. Eddie Redmayne ve Felicity Jones izlemek, masal dinleyip huzurluca uyumak gibi bir şeydi diyebilirim. Daha önce ikisini Her Şeyin Teorisi adlı Stephen Hawking biyografisinde izlemiştik. İkisinin de enerjisi, duygusallığı birbirine o kadar uyumlu ki rollerine büyülenmiş gözlerle bakıyorsunuz. Rol arkadaşı olmak onlar için nasıl bir duygu açıkçası merakım söz konusu. Çünkü aralarındaki bağı hem "Her Şeyin Teorisi" hem de "Balon Pilotları" filmlerinde pek güzel görebiliyoruz. Nitekim Profesyonelliklerine de hayran kalmamak elde değil. iki oyuncuyu hak ettiği şekilde övdükten sonra bir balon uçuşunu bu kadar nahif ve akıcı bir şekilde izleten filmden bahsetmek istiyorum. Meteorolog James Glaisher'ın hayatından bir kesitin maceralı sunumu da diyebiliriz aslında. Balonun uçuş sahnelerini beğendim. Uzaya doğru yükseliyormuş havası veriyordu. Kaldı ki Glaisher, uzay yolculuğunun kıyısından dönen birisi; balon 35 fite kadar yükseliyordu yanlış hatırlamıyorsam. Bu yükseliş sırasında çiftin ikisinin de cesaretine yer verilmesi çok hoşuma gitti. Ortada bir başarı var ve bu hem kadının hem de erkeğin birlikte hareket edip, her ikisinin de parmaklarının olmasından doğuyor. Bu noktada yine beğenimi kazandı bu yapım. Her şeyden de öte hedeflerini başaran insanlar övgüyü hak ediyorlar. Üstelik bu hedefler, insanlığa bir yatırım, geleceğe yöneliş ve topluma hizmet barındırıyorsa çok daha içten oluyorlar. Balon havada yükselirken aklıma M. Kemal Atatürk'ün "İstikbal Göklerdedir." sözü geldi. Ne kadar güzel, ne kadar gelecek dolu bir cümle bu... Hedeflerimiz yolunda yılmadan, yıkılmadan ilerleriz umarım; başarılar ve mutluluklar güzel insanların olsun. Atandım ve atandığım yerde, görevime başlamışken ailemle izlediğim ilk film "Balon Pilotları" oldu. Hedefimi gerçekleştirip bir öğretmen olarak topluma hizmet verdiğim için çok mutluyum. 💚 Hepimizin balonları engellere karşın yükseklere çıkar ve gökyüzünde bir huzur tablosu oluşturur umarım. İyi geceler diliyorum 🌿

wolverineh 4 months ago

Selamlar. Intro müziği (jenerik, giriş, theme) güzel olan dizileri yazmak istiyorum buraya. Aslında şöyle inanmışımdır, giriş müziği kaliteli olan dizilerin genellikle kendileri ve hikâyesi de hoş oluyor. Bunlar; 1- Game Of Thrones 2- True Dedective (ilk sezonun) 3- True Blood…devamı

wolverineh 4 months ago

Them

Little Marvin

18 Gönderi

Dizi dediğin budur. Korku dizisi nasıl yapılır? Sektördekilere resmen bir cevap vermiş Them. Bir başka güzellik olan Haunting Off Hill House sonrası böyle kaliteli bir dizi bulduğum için mutluyum. Piyasada o kadar saçma sapan popüler dizi var ki şöyle gerçekten…devamı

wolverineh 4 months ago

Ölüm Bir Varmış Bir Yokmuş

José Saramago

27 Gönderi

Yaklaşık 4-5 sene oluyor. Pandemi döneminde Körlük okumuştum. Ne övgüler yağdıracabileceğim ne de amansızca yerebileceğim bir kitaptı diyebilirim. Fazla okunup fazlaca beğenilmesini biliyoruz olsa gerek lakin ben o gruptan değilim. Ve düşünüyorum ki elbette beğenmeyen, herkesin beğenisinin aksine farklı yorumlar…devamıYaklaşık 4-5 sene oluyor. Pandemi döneminde Körlük okumuştum. Ne övgüler yağdıracabileceğim ne de amansızca yerebileceğim bir kitaptı diyebilirim. Fazla okunup fazlaca beğenilmesini biliyoruz olsa gerek lakin ben o gruptan değilim. Ve düşünüyorum ki elbette beğenmeyen, herkesin beğenisinin aksine farklı yorumlar yapan okurlar da olmuştur. Herkesin Kör olması ile başlayan bir distopya değil de Ölümün bir şekilde insanlardan elini eteğini çekmesiyle giriş yapılıyor kitaba. Diğer okurlar nasıldı bilmiyorum fakat ben Saramago'nun Ölüm, Din ve Siyaset konuları üzerine uzun mu uzun, bıkmadan usanmadan eleştiri yapacağını tahmin etmemiştim. Yazarın görüşünü, "Körlük" ile birlikte tanımıştım elbette ama en azından o roman gibi de içerisinde yer yer hareketlenme, karakterlerden daha fazla diyalog ve en önemlisi de "Karakter" beklerdim. Sanıyorum bu konuda birçok kişiyi hayâl kırıklığına uğratmıştır kitap. Böylesine herkesin ilgisini çekebilecek bir konu ile akıcı olmayan ve sıkıcı bir anlatım hiç yan yana gelememiş. Roman okuyorsak kurgunun gezip dolaştığı mekânları hissetmemiz gerekir. Saramago'nun ironik bir dille ölüm hakkındaki siyasî ve dinî eleştirilerini okumaktan başka bir şey yaptığımızı düşünmüyorum. Hasılı kitabı biraz vakit kaybı olarak görmüyor değilim. Dedim değil mi yukarıda? Evet böyle de düşünüyorum. Vaktimi aldığını, yoğun günlerimde okumaya ayırabildiğim o güzel anların kitaba ettiğim sitemlerle dolu olduğunu inkâr edemem. Hâl böyle devam ederken bir yarım saat kadar öncesinde son 20-30 sayfayı okuyorken daha farklı hissetmeye başladım. Bunun sebebinin sayfalarda gezinen romantik ve hafif buruk hava olduğunu kim söyleyebilirdi ki? Özellikle bu kitabı beğenmeyen ben... Evet beğenmedim, yine söylüyorum. Ancak bir giz varmış bu kitapta ve Saramago onu sona saklamış. Genel olarak okuması en sürükleyici yer de son kısımlardı diyebilirim. Saramago'nun ölümü son derece materyalist bir kafayla betimlediğini de unutmamak gerek. Böyle bir basitlik atfetmek, bana göre saçma bir durum. Bahsettiğim son kısımları beğenmiş olmam, eserden bir mana çıkarabildiğim manasına da gelmiyor. Öyle ki savsak, ne anlattığı tam olarak belli olmayan, oradan buradan, eleştirel bir yazı olarak görüyorum. Hatta biraz daha anlatmak istersem makale okuyormuş yahut bir dergi okuyormuş havasına giriyorsunuz bazen. An geliyor ki, Saramago okuyucunun sıkılmış olduğunu anlayarak kurnazca cümleler sıkıştırıyor anlattıklarının arasına. Modernizmin hayatımıza yerleşmesi ile birlikte pek çok değişiklikler oldu ve bundan tüm sanat dalları da etkilendi. Bu etkilenişi eserlerine yansıttı. Ancak bu modern edebiyatın bazı eserlerinin çok güzel bazılarınınsa gereksiz yoğun, bir yere varılamayan, safsatadan ibaret olduğunu/olabileceğini düşünüyorum. Bu kitabı bir arkadaşıma veya değer verdiğim birisine önerir miyim? Hayır.

wolverineh 4 months ago

Prometheus

Ridley Scott

39 Gönderi

Şu seri böyle mükemmel yönetmenlerin elinde olsun 100 film çekilse yine izlemekten bıkmam. Sen mükemmel bir serisin Alien. Dünyaya böyle mükemmel bir film serisi bıraktığın için teşekkürler Ridley Scott; 79'da ilk Alien filmini çekiyor ardından başka yönetmenlerden heyecanlı birkaç devam…devamı

wolverineh 4 months ago

Han Solo: Bir Star Wars Hikayesi

Ron Howard

10 Gönderi

Nasıl da özlemişim şu evreni! Çıktığı yıldan bu yana hep izlemek istediğim ama bir türlü o vakti bulamadığım bir filmdi. Sonunda Han Solo'nun macerasına tanık olabildiğim için mutluyum. Han Solo'yu canlandıran aktör bence çok başarılıydı. Star Wars denilince akla gelen…devamı

wolverineh 5 months ago

Fahrenheit 451

Ray Bradbury

175 Gönderi

Önce usta yazar Bradbury'nin şiir gibi yazdıklarını okudum ardından ön söz ve sunuş kısımlarını okuyarak bu elimdeki kırmızı kapaklı kitaba büyük bir hayranlıkla baktım. Bakarken Ray Bradbury'i UCLA denilen kütüphanede masasının başında henüz ismi Fahrenheit 451 olmayan kitabı yazarken gördüm,…devamıÖnce usta yazar Bradbury'nin şiir gibi yazdıklarını okudum ardından ön söz ve sunuş kısımlarını okuyarak bu elimdeki kırmızı kapaklı kitaba büyük bir hayranlıkla baktım. Bakarken Ray Bradbury'i UCLA denilen kütüphanede masasının başında henüz ismi Fahrenheit 451 olmayan kitabı yazarken gördüm, onun kaleme aldıkları bir nehir yatağında gibi sürükledikler beni... Tıpkı "Sunuş" bölümünde Neil Geiman'ın bahsettiği gibi kendimi E-kitap'lar gerçekler mi yoksa değiller mi? tartışmasının ortasında buldum. Bradbury geldi aklıma... Ve gururla: "İyi ki kitaplar var! Ve ben onların kapaklarını aralayarak sayfalara dokunuyorum, gördüğüm kelimelerin dudaklarımdan dökülmesinin hazzını yaşıyorum!" dedim... Hayatımızda bazı anlar büyük yer tutar. Belki bir çekirdek yemişi kadar küçükler.. Ama etkisi ne kadar büyük, ne kadar kapsayıcı! Clarissa belki toplasak 20 sayfa yoktur bu kitapta; ama düşünelim Guy Montag'i ve onun gibi bulunduğu gösterişli çöplüğün kokusunu alan onlarca, yüzlerce insanı... Bir film misali... Clarissa parlayan ekranda pek fazla yer tutmaz ama karanlık ve girdaplara bir güneş gibi doğar. Öyle ki bir kitaptır Clarissa; sayfaları çevrildikçe bir ışık huzmesi dağıtır etrafa... Şiir gibi dizeleri vardır, okuyanın benliğini sarsan. Guy Montag, Clarissa ile karşılaşmıştı ama herkesin de bir Clarissa'sı neden olmasın? Montag ve gördükleri öyle bir betimlemeye tabii tutulmuş ki sanki uçsuz bucaksız bir şiir tarlası içinde yürüyor gibiyiz. Ellerimiz yemyeşil kelimelere değiyor ve ilkin diken diken oluyor tüylerimiz, sonrasında tatlı bir hoşnutluk yayılıyor. Rüzgarın narin esintisini ensemizde hissediyoruz; bir yerden bir yere savrulmayacağımızı fısıldıyor bizlere. İşte tüm bunlar Montag'in dünyası aslında. Montag'in özüne dönüşü... İnsanların dört duvar arasında birbirinden kilometrelerce uzaklaştığı, kitapların tehlike taşıyan korkunç bir silahmışçasına öylece yakıldığı dünya artık eskide kalmıştır... Televizyonlar bir oturma odasının tüm duvarlarında vücut bulmuş; neon ışıkların dans ettiği, insana sorgulama imkânı vermeyen görüntü haline gelmişler bu distopik eserde. Kitabın soğuk savaşın, sert rüzgarının estiği 1950'lerde kaleme alınmış olduğunu düşünürsek ve televizyon, televizyon.... daha o yıllarda büyük bir tehlike olarak görülmüş resmen. Ray Bradbury'e bu kitabı ile birlikte büyük bir saygı duyuyorum. Burada yer vereyim, sonda bulunan ön söz; çok güzeldi. Çeşitli gotik film ve kitaplardan bildiğimiz Neil Gaiman da oldukça samimi bir sunuş yazmış kitaba. Okumaktan fazlasıyla keyif aldığım bir eser oldu...

wolverineh 5 months ago

Tatlı Rüyalar

Alper Canıgüz

16 Gönderi

📚İlk defa Alper Canıgüz okudum. Yazdığı ilk eser de "Tatlı Rüyalar"mış zaten. Kendisinin TRT2'de kısa bir konuşmasına denk gelmiştim. Güzel bir Türkçesi vardı, İstanbul Türkçesi konuşuyordu ve bizzat bu romanını anlatıyordu... 💬Kitabın konusunun ilgi çekiciliğine diyecek söz bulamıyorum. Rüya ve…devamı📚İlk defa Alper Canıgüz okudum. Yazdığı ilk eser de "Tatlı Rüyalar"mış zaten. Kendisinin TRT2'de kısa bir konuşmasına denk gelmiştim. Güzel bir Türkçesi vardı, İstanbul Türkçesi konuşuyordu ve bizzat bu romanını anlatıyordu... 💬Kitabın konusunun ilgi çekiciliğine diyecek söz bulamıyorum. Rüya ve gerçeklik arasındaki o gizemli çizgiyi konu edinmiş birçok eser insanda merak uyandırıyor. Nitekim "Tatlı Rüyalar" da sınırı belirsiz bir çizgide bizi dolaştırıp duruyor. 1997'de seyirci ile buluşmuş "Abre Los Ojos", Türkçesi Aç Gözünü filmi ile konularını benzer buldum. Elbette işleniş olarak apayrı konumdalar fakat rüyada dolanmak, bunun farkına varmak veya varmamak; çıkılan giz dolu gezintilerde bir çözüm arayışına girmek... En azından gözlerim Tatlı Rüyalar'ın sayfalarında geziniyorken aklıma bu film geliverdi diyebilirim. 💤Bu kitabın işleniş mekanizmasını ayırt edebilmek zor değil; bir kısma kadar okuyunca anlaşılıyor ki Alper Canıgüz, absürd durumları, şaşkınlığa yer verdirtmek istemezcesine normal bir şekilde betimlemiş. Örneğin düşününce imkanı olmayan, kişinin düzenli rüyalar görüp bu rüyalarda ayrı bir yaşam sürmesi gibi bir vaka, kitap da son derece doğal bir şekilde ele alınmış adeta. Tabii bu gidişatı süslemek için de mizah unsuru devreye girmiş. Profesör Olcayto Fişek'in yüksek lisans öğrencileri ile sınıftaki tartışmaları eserin dalgavari, mizahi ve ironik kimliğini gösteriyordu. 📒Ancak bu kısmı düşününce eleştirmeden durmak mümkün değil. Sınıftaki yüksek lisans öğrencilerinin hepsi de cahil ve küfürbazlar mı ki ha bire birbirlerine sataşıp hakaret ediyorlar? Üstelik bunlar Profesörün karşısında oluyor? Kitabın Asbürd'lüğünü düşünecek olursak eleştirim biraz manasız kalıyor gibi ama benim nezdimde gerçeklik baskın geldi ve bu kısımları biraz zorlama buldum. ❗Bazı kısımlarda gereksiz küfür ve cinsel ögeler bulunuyordu. Kitabın özgünlüğünü bozacak, sonradan ekleme yapay unsur gibi durmuşlar. 👓Okuması keyifli bir kitap mıydı? Evet. Bölümler uzun tutulmamış ve dili de sadeydi. Ancak edebi açıdan değerlendirince kitabın bir yere varamayacağını düşünüyorum. Çünkü karakterler birkaç geçmiş yaşam anlatısı dışında derinliğe sahip değildiler. Onları öylece okuduk, birbirleri ile çay kahve içerken muhabbetlerine tanık olduk ve yüzeysel bir sonla uğurladık resmen. "Tatlı Rüyalar" ı besleyen şey psikoloji olmuş şüphesiz. Özellikle bu alanın önde gelenlerinden Freud büyük bir bölümünü kaplıyordu. Söz konusu "Psikoloji" kitapta fevkalede yüzeysel bir şekilde ele alınmış, bu da sanıyorum bilinçli bir şekilde yapılmış. 🕑Yazdıklarımı toparlayacak olursam, kitap ilgi çekici bir konuya sahip ve bazı pürüzler dışında keyifle okunuyor. Ancak sonu ile beklentimi karşılayamadı. Bitirince kapağına şöyle bir baktım ve "Eee, ne yani?" dedim. Yine de edebiyatımızın farklı dönemlerde ve türlerde yazılmış eserlerini okumayı seviyorum.