(@) - Raf

🖋️ Wulf Dorn, kaliteli bir korku gerilim yazarı olduğunu ustaca resmetmiş; Belki basit kaçacak bir ifade olabilir ancak yazdığı cümleleri okurken kendinizi bir gece yarısı koltuğunuza uzanmış yer yer sizi geren ve sürekli katilin kim olduğunu merak ettiğiniz bir filmi…devamı

wolverineh 9 months ago

Mesaj

Robert Zemeckis

29 Gönderi

🧪Bilim ve din çatışmasını merkezine almış bir örnek daha. Carl Sagan'ın kitabından uyarlanmış ve romantizmin de dahil olduğu işlenen bu gerilimli çatışmada daha çok bilime ağırlık verilmiş. 🏃‍♀️Jodie Foster, yine tüm yüküyle sırtlamış rolünü; sert ve kendinden emin mizaçlı bir…devamı🧪Bilim ve din çatışmasını merkezine almış bir örnek daha. Carl Sagan'ın kitabından uyarlanmış ve romantizmin de dahil olduğu işlenen bu gerilimli çatışmada daha çok bilime ağırlık verilmiş. 🏃‍♀️Jodie Foster, yine tüm yüküyle sırtlamış rolünü; sert ve kendinden emin mizaçlı bir astronomu canlandırıyor. Foster'ın sıcacık ve yumuşak huylu göründüğü bir film pek hatırlamıyorum. Özgün bir oyuncu gerçekten. Wulf Dorn'un "Oyunbaz" romanında kendisine dair ilginç bir bilgiye rastladım: 1981'de Jodie Foster'ı etkilemek için bir adam çıkıyor ve dönemin ABD başkanı Ronald Reegan'a bir suikast düzenliyor... Bu bilgi yeterli 😄 📽️Filmin işlenişini çok sakin buldum. Bu sakinlik beni sıktı, insan 2 buçuk saatlik bir bilim kurgu filminde üstelik zamanında popüler de olmuşsa görkemli sahneleri daha sık görmek istiyor ki buna yaraşır şekilde heyecanlansın... Lakin bu duyguyu bana veremedi. Evet Jodie Foster ile birlikte ben de, bilinmezliğe doğru yol alacak olmanın merakını ve stresini yaşadım ancak filmin sadece 10 dakikasında bunu seyirciye göstermek sıkıldığım dakikalara olan duygularımı yumuşatmadı. Müziklerini Alan Silvestri yapmış zaten, koltuğunuzda size dinginlik vermesi için ayrıca yeterli o tınılar... 🌟 Materyalist ve salt ampirik bir akılla bakıldığında kâinat daracık geliyor bana; yapılan yolculuklar anlamsız oluveriyor. İnanç reddedilerek varılan nokta neresi olabilir ki? Rastlantıya inanmak? Sınırsızlığa ulaşmak isterken bile belli sınırların, ölçülerin içinde sürekli devr daim olmak? Ve bunun sonunun gelmemesi? İşte inancı reddeden bilim bana bu yüzden mantıklı gelmiyor. Din ve bilim çatışması diye bir şeyin çıkmasını da anlamsız kılıyor düşüncelerim. Ne de olsa İslâm dini bilimi reddetmiş değildir. Tanrı varlığını kabul etmeyen, insanı tanrılaştırıyor; yıldızları, göğü tanrılaştırıyor. Oysa din ve bilim ne güzel ki iç içe; bir tarafı seçenler gibi duvara toslattırmıyor insanı... Kendi yarattığı çark içinde dönüp durmuyor insan... Anlamlara, derinlere iniyor en azından.... 📌Filme puanım 10 üzerinden 6. Büyük bir etkilenme yaşamadım.

wolverineh 9 months ago

Rafın bence bozulma nedenleri: 1- Aşırı duygusallığa kapılıp burayı şiir kutusuna çeviren tayfa; şiirlerin aynısını Google'da bulabiliriz. Örnek veriyorum: Victor Hugo, ağlamak için gözden yaş mı akmalı... 2- Aptal aptal fake hesap açan değişik tipler; fazlasıyla edepsiz, küfür içerikli gönderilerin…devamı

wolverineh 9 months ago

Canan

Peyami Safa

6 Gönderi

Farsça kökenli bir isim Canan; gönülden sevilen kişi, sevgili manasına geliyor. Erkekleri tahakkümü altına alıyor, cazibesi ile onların zihinlerinden, fikirlerinden çıkmak bilmiyor Peyami Safa'nın Canan'ı. Onun deyimiyle ifade edecek olursak; Lamiler, Orhanlar, Aliler ve Faikler Canan'ı görünce gaşyoluyor; kendinden geçiyor...…devamıFarsça kökenli bir isim Canan; gönülden sevilen kişi, sevgili manasına geliyor. Erkekleri tahakkümü altına alıyor, cazibesi ile onların zihinlerinden, fikirlerinden çıkmak bilmiyor Peyami Safa'nın Canan'ı. Onun deyimiyle ifade edecek olursak; Lamiler, Orhanlar, Aliler ve Faikler Canan'ı görünce gaşyoluyor; kendinden geçiyor... Aile hayatına saygısı olmayan, şeytan ruhlu bir kadın profili seriliyor önümüze.. Bu durum Canan ile münasabette bulunan, yatıp kalkan hatta karısı ile evliliğine son veren erkekleri masum yapmıyor; bilakis Canan Şeytan ise bu bataklığa düşmüş erkekler de ifrit bir yaratıktan farksızlar. Cemiyetin bozulmasına dengeli bir şekilde katkı sağlıyorlar: Kadınlar ve erkekler. Peyami Safa, okuru olaylar zincirinde sürükleyip bu yönde bir heyecan oluşturmuyor belki ama yine karakterleri derin mi derin tahlil ederek bizleri bir psikoloji şölenine maruz bırakıyor. Canan, bedenen ve ruhen öyle bir anlatıma sahip ki edebiyatımızda bunu başarabilen az yazar var şahsen. Lâmi'nin şehveti arzularına yenik düşüp özünü, değerini yitirmesi; Canan'ın kendinden ödün vermeden çirkefliklerine devam etmesi; Bedia'nın terk edilmesine karşın duyduğu hüznün bedenine teessür etmesi.. Toplumun içten içe kendi değerlerine uzaklaşıp Batı'nın ağına düşmesini Peyami Safa ustalıkla anlatmış. Bana göre kitabı noksan yapan noktalar da vardı. Kocasının ihanetine uğramış Bedia'nın hâl ve hareketlerini, kızgınlığını, incinmişliğini daha fazla okumalıydık. Aklımı karıştıran şeyse aldatılan bir kadın neden daha hâlâ "Vah ben ne yapacağım!" diyerek kapıdan kocasının gelmesini bekler gibi arayışlara girer ki... Böyle düşünüyorum fakat kitap henüz savaşların çıkmadığı, siyasi kapışmaların halka inmediği bir dönemde geçiyor zannımca; yani kadınlara henüz hak verilmemiş, boşama hakkı sadece erkekte, medenî kanun da Türkiye'ye yerleşmemiş. Böylece belki o dönem daha farklı bir ruh halinde olabilir kadınlar. Ama hemen bu düşünceme de bir karşılık veriyorum: Hangi dönem olursa olsun? Bir kadın, bir insan.. neden kendisini aldatan birisinin arkasından koşar ki? Belki ilk öğrenmenin etkisiyle yaşanır bir duygusallık ama... Ama aldatılmak da kolay bir mesele değildir elbet. Hem ben demedim mi Bedia'nın ruh hali kitapta daha fazla yer tutmalıydı diye? O zaman bu genç kadına biraz fazla eleştiri yapmış olabilirim. Nitekim Bedia içi dışı bir, kültürüne yabancılaşmamış bir kadın, (Her ne kadar Batılılaşma çukuruna o da tabii olsa da...) Canan bunun tersiydi. Metafordan bahsedecek olursak Canan, Türkiye'nin tuzağına kapıldığı Batı'yı; Bedia ise özümüzü temsil ediyor... 7/10

wolverineh 10 months ago

Sinek

David Cronenberg

10 Gönderi

Cronenberg'in vücut korkuları aldı başını gidiyor. Bir eklembacaklı olan sinek düşünün; yazları sineklikle kovalar bir tane yapıştırırsınız. Kocaman olanlar daha tiksindirici gelir, diğer türlerinden çok da bahsetmeye gerek yok. İşte Cronenberg düşünüp taşınmış, kısa bir hikâyeden uyarlamış Sinek'i. Biz de…devamı

wolverineh 10 months ago

Ne demek, "Filistinliler çocuklarını bombaların atılacağı yerlere bilerek götürüyor!" demek yahu. En güvenilir alanların bile bombalandığı, ortalıkta insan minsan kalmadığı bir yerde, sen böyle rezil bir açıklamayı hangi hadle yapıyorsun. Azra Kohen! Kitaplarını hiçbir şekilde okumayıp gram ilgi duymuyordum. Filistin…devamı

wolverineh 10 months ago

Clarissa

Stefan Zweig

27 Gönderi

Clarissa pek çok açıdan bahtsız bir roman. Çünkü Zweig bilindiği gibi 1942'de eşi ile birlikte zehir içerek intihar ediyor. Yaşadığı zaman diliminde Clarissa bir kitap olarak var bulunmuyordu; 81 yılında taslağı ortaya çıkmış ve bir yayıncı tarafından tamamlanılarak basılmış. Bu…devamıClarissa pek çok açıdan bahtsız bir roman. Çünkü Zweig bilindiği gibi 1942'de eşi ile birlikte zehir içerek intihar ediyor. Yaşadığı zaman diliminde Clarissa bir kitap olarak var bulunmuyordu; 81 yılında taslağı ortaya çıkmış ve bir yayıncı tarafından tamamlanılarak basılmış. Bu işin ciddiyeti okurken kitabın son birkaç kısmına gelindiğinde fark ediliyor. Nasıl tabir edilir, Zweig gerçekten bir köprüden atlamış, yok olmuş da yerini başka bir adam doldurmaya çalışmış ama bunda başarılı olamamış veya olmak istememiş gibi... Hasılı sonunda o yarım kalmışlığı her zerresine kadar hissediyorsunuz. Bu kitap tamamlanmamış aslında arkadaş! Zweig okumak, havanın gittikce azaldığı bir ortamda bulunmayı andırıyor bana. Soluklaşan bir tablo, yitip giden bir cennet, hep bir şeyler eksiliyor, aşağı yöneliyor, düşüyor... Daima bir olumsuzluğa hapsoluş kol geziyor onun eserlerinde. Boğuluyor gibi oluyorsunuz, üstelik derin bir suda yüzerken değil kelimeler oluyor sizi boğan. Okudukça ayaklanıp canlanıyorlar sanki... Ve gözden kaçmıyor, nevrotik bir hastalığa sahip kimseden dökülmüş izlenimi veriyor bu kelimeler. İşte! Zweig okumak böyledir, odur bu hissiyatı veren. Şaşırmamak gerek ki savaş ortamında psikolojisi bozulmuş, kendi ülkesinden kovulmuş bir yazardan bahsediyoruz; yaşadıkları çok ağır olmalı ki eserleri bundan nasibini almış. Belki yazdıkça huzur bulmuştur Zweig. Ah, Zweig. İsminin geçmesi bile beni düşüncelere itiyor bazen. Öyle bir dönemde fazlasıyla eser yazabilmek takdire şayan gerçekten. Fakat biraz da bu esere döneyim. Clarissa, kanımın ısındığı bir şahıs olmadı. Çünkü seçimlerini çok doğru bulamadım. Bencil bir kadın canlandı gözümde; kendi acısını üstün gören, dünya sahnesinde tek o rol alıyormuşçaşına yaşayan bir kimlik... Savaş koşullarından herkes gibi o da etkileniyor tabii. Zweig, çok iyi betimleyici olmasına rağmen Clarissa'da daima bir eksiklik vardı bence. Manastır kısmı oldukça güzeldi sonra gittikçe bir buhran aldı kitabı, arttıkça arttı... Ardından denge bozuldu ve meseleler, düşünceler havada uçuştu sanki. Zaten yayıncının devam ettirdiği yerler içler acısı, kitapla yakından uzaktan alakası yok gibiydi. Bana göre 155'te bitiyor bu kitap sonrası boş geldi. Nitekim yalnızca çocuğu için birçok feragatta bulunan bir Clarissa vardı karşımızda. Ancak bu çocuk yok gibiydi yahu, eklentiydi, önemsizdi; yani anne karnındayken eserde daha bir yer tutuyordu, anlam katabiliyordu fakat dünyaya gelince evde bir köşeye atılmış bekleyen bir varlık oluverdi. Bunun sebebinin tamamen yayıncı ile ilgili olduğunu düşünüyorum çünkü Zweig dokunuşu olmayan cümlelerde gözlenebiliyor bu durum. İkinci paragrafta iç bunaltıcı olduğundan bahsetmiş olabilirim Zweig okumanın. Öyle gerçekten. Sabırsız Yürek kitabını okuduysanız bu hissi almakta zirveye ulaşmışsınızdır zaten. Ancak bu yazarda nefret uyandırmıyor tabii ki. Onun kalemi farklı Dickens'ınki farklı... Yine de Clarissa benim için çok etkileyici bir kitap olamadı maalesef, başlarında umudum vardı ama sonra yok oldu. Belki yazarın yaşadığı yıllarda basılsaydı çok daha farklı yerlerde olurdu Clarissa; kim bilir? İyi günler.

wolverineh 11 months ago

Dorian Gray’in Portresi

Oscar Wilde

130 Gönderi

Güzellik, belki Aşık Veysel'in dile getirdiği gibi on para etmiyor. Ancak biz insanlar, önce güzelce bir mabete yerleştiriyoruz onu, sonra da ziyaretlerde bulunup gözlerimizi alamıyoruz. Her ne kadar dış görünüş önemsizliğinden dem vurulsa da dünya aynını söylemiyor(!). Beğenimizi kazanan her…devamıGüzellik, belki Aşık Veysel'in dile getirdiği gibi on para etmiyor. Ancak biz insanlar, önce güzelce bir mabete yerleştiriyoruz onu, sonra da ziyaretlerde bulunup gözlerimizi alamıyoruz. Her ne kadar dış görünüş önemsizliğinden dem vurulsa da dünya aynını söylemiyor(!). Beğenimizi kazanan her bir nesne, kalbimizde yer edinmiş onca insan gözümüzde puta dönüşüyor; inatla tapmaya devam ediyoruz. Bazen de kendi yarattığımız bu tehlikeli ok bize doğru dönüyor... Her gün ayna karşısına geçiyor, etraftan aldığımız iltifatlarla besleniyor, narsist bir yaşam sürüyoruz. Tabiri caizse, Oblomov oluşumuz yetmiyormuş gibi bir de Dorian Gray peşinden sürükleniyoruz. Okuduklarımız asla yabancı gelmemeli bu sebeple; kendimizi hatırlatmıyor mu bize ne de olsa? Belki portrelerimiz kitaplarda saklıdır; kalbimizde gizlediğimiz, lafını etmediklerimiz sayfalarda açığa çıkıyordur kim bilir? Öyle ya, Dorian Gray gibi kendimizden kaçarken bir köşede kıskıvrak yakalanıyoruz belki de, kendi ellerimiz tarafından... Kitap ilerledikçe kendimi mutsuz bir gezide hissettim. Sevmediğim insanlar, alışık olmadığım kimseler istemediğim halde bana eşlik ediyorlardı sanki. Lord Henry, her konuştuğunda onun sözcüklerini işitmek zorunda kalışım bir süre sonra ağır gelmeye başladı. Düşünceleri korkunç zıtlıklarla dolu bu adamın zevk ve sefaya bulanmış bir yaşamı vardı. Dorian Gray'in henüz olgunlaşmamış zihniyetine kötülük saçıp dünyayı boş vermesine neden oluyordu. Ressam Basil Hallward'sa kendime daha yakın bulduğum, dünyaya kötümser bakmaktan uzak, sanatına sarılan bir ressamdı. Ancak o da bir yanlışa sürüklendi ki kendisi için pahalıya mal oldu: güzelliğe taptı. İçini bilmeden, özünü anlamadan Doarian Gray'i gözünde büyüttü. Bu adamlar bir arada olduklarında, o kadar ayrıksı fikirlerle konuşuyorlar ki o anda esen bir rüzgar üçünü de bambaşka yerlere sürükleyebilirdi. Kitap, bence Dorian Gray'den ibaretti. Ressam ve Lord Henry bir süre sonra silikleşip düşüncelerle kalıyorlar. Bu açıdan burun kıvırdım esere. Gittikçe yüreğinin soluşuna tanık olduğumuz Bay Gray, tabloyu kaplamıştı kısacası, öyle bir kibri var ki eserde bile kimseye yer bırakmamış... Diğer karakterleri daha canlı bulmak ve onları merakla okumak isterdim. Ama biz Bay Gray'in hikâyesine konuk olmuştuk ve Wilde'nin evindeydik; Dostoyevski ya da Tolstoy'un değil, öyle ya :) ... Oscar Wilde'nin estetizmini her sayfada görebildiğimiz bir romandı. Antik Yunan'a, Helenistik döneme çok fazla gönderme vardı ki zaten eser büyüsünü bu heykellerden almış gibiydi. Oscar Wilde, Dorian Gray ile birlikte güzellik eleştirisini yapıyordu yapmasına ancak onun estetizminde bununla ters düşen bir sanata aşırı ilgi duyma var sanki... Şimdi düşününce Wilde de sanat, sanat içindir diyerek bir tapınma ortamına girmiş olabilir. Hayatı, sanata yaklaştırmış; politik veya toplumsal konulardan daha önemli bir noktada görmüş sanatı. Böyle olunca Wilde'de insani değerlerin kaybını görüyorum. Yani tıpkı kendi karakteri Dorian Gray gibi o da belki güzelliğin mahvını görmüştür yaşamında, nereden bilelim?.. Tabii, ben okuduklarımdan kendi nasibimi alabilmeyi dilerim. Düşünce evrenime ve hayatıma katkılar yapabilsin isterim. Oscar Wilde de insanlığa, edebiyata güzel bir eser bırakmış, teşekkürler!

wolverineh 11 months ago

Günler Aylar Yıllar

Yan Lianke

14 Gönderi

Bitince etrafınıza şöylece bir bakıp sessizlik içindeki hüznünüzü duyuyorsunuz. Öyle bir roman Günler, Aylar, Yıllar; dünyaya vuran acımasız kuraklık, insanın suratına keskin ok gibi batan güneş ışınları, her günün bir öncekinden daha çaresiz geçişi ve dağlarda gezinen vahşi ve aç…devamıBitince etrafınıza şöylece bir bakıp sessizlik içindeki hüznünüzü duyuyorsunuz. Öyle bir roman Günler, Aylar, Yıllar; dünyaya vuran acımasız kuraklık, insanın suratına keskin ok gibi batan güneş ışınları, her günün bir öncekinden daha çaresiz geçişi ve dağlarda gezinen vahşi ve aç kurtların korkunç bakışları ile dolu; aslında sıradan lakin yüreğe işleyen kocaman bir öyküsü var. Bir ihtiyar, kör bir köpek ve kuraklıktan yarılmış, çatlaklar içindeki semsert topraktan büyümeye çalışan Mısır tohumu... Yan Lianke, kullandığı büyüleyici diliyle kurumaya yüz tutmuş fideye adeta hayat veriyor. Aynı şekilde yine capcanlı anlatımı ile güneşi kızgın bir ruha çeviriyor; geceyi ve gündüzü, dağları, ay ışığını Günler, Aylar ve Yılların olmazsa olmaz karakterleri, vücutları haline getiriyor. Çok nadiren geçen diyalogları olmasına rağmen sanki doğanın sesini dinliyoruz romanda, belki de sessizliğini... Kaba ağızlı bir ihtiyarın iç sesi başlarda rahatsız ediyor; bunamış, paçavra donlu, yüzsüz bir adamın hikâyesini mi okuyacağım ben diyoruz. Sonrasında bu ihtiyara öyle bir alışıyoruz ki günler ve aylarca onunla birlikte küçük havuzdan kovalara su doldurup, omzumuza yükleyip saatlerce yürüyoruz. Bazen sinirleniyoruz, bazense dermansız kalan ihtiyara acıyoruz. Buruk bir gülümseme ile bakıyoruz kimi zaman da... Kör köpek ile olan sessiz mi sessiz anlaşmaları, romanı canlı tutuyor, bir süre sonra ta kendisi oluyor romanın... Köpeğe de yüreğimiz dayanmıyor; o karanlık kuyuyu andıran bir çift göz geliyor gözümüzün önüne, kıymık gibi batıyor yüreğe yine kimi zaman... İşte böyle hem tatlı hem acı bir hüzün estiriyor sayfalarda Yan Lianke... İhtiyarın, güneşe ve kuraklığa yenildiği ve bitik düştüğü anlarda elindeki kırbacı alıp güneşe ve ışınlarına doğru şak şak sallayışı aklımdan çıkmayacak. Düşündüğümde, gözlerinden yaşlar, vücudundan terler akan birisi geliyor aklıma... Kavurucu sıcaklık altında ölüme doğru koşan adam... Bir yandan da kızıyorum ihtiyara. Neden doğaya saldırıyorsun ki? Üstelik tekrar tekrar çaresiz kaldığını bilerek... Hiç ders çıkarmak gelmedi mi aklına bu adamın? İnsanları, toplumu sorgulamak... Bu açıdan bakınca kitabın zayıf noktasını yakalar gibi oluyorum sanki. Elbette okuyucu kendi çıkarımını yapabilir ama ihtiyardan beklentisi daha da yüksekti sanki... Sonra durup yine düşünüyorum... İhtiyara çok mu yüklendik? Sonuçta herkes çekip gitmiş o sıradağlardan, bir o kalmış geriye, bir de kör bir köpek... Gelecek nesillere hayat olsun diye ektiği mısırı günler ve aylarca koruyup kollayan bir ihtiyar, sıçan yemek zorunda kalan bir ihtiyar, yanında da kör bir köpek; Hayat ise bu iki yoldaşın da üzerinden geçiyor: Günler, aylar ve yıllarca...

wolverineh 12 months ago

Senin Adın

Makoto Shinkai

193 Gönderi

Beden değiştirme hikâyelerini duymuşsunuzdur. Bazı kültürlerde buna dair anlatılar mevcut ve filmler de bu konuyu işlemekten geri duramıyor. Biz de @_nyctophilia_ ile izleyelim dedik. Senin Adın, sıradan bir romantik dram filmi değil. İster beğenimi kazansın ister kazanmasın sıradan diyemem. Çünkü…devamıBeden değiştirme hikâyelerini duymuşsunuzdur. Bazı kültürlerde buna dair anlatılar mevcut ve filmler de bu konuyu işlemekten geri duramıyor. Biz de @_nyctophilia_ ile izleyelim dedik. Senin Adın, sıradan bir romantik dram filmi değil. İster beğenimi kazansın ister kazanmasın sıradan diyemem. Çünkü farklı bir romantizm mevcuttu, evet birbirine ulaşmaya çalışan iki kişi vardı. Fakat beden değiştiren bu iki insan bilimsel, kültürel ve fantastik bir maceradan geçiyor. (Film çok da hareketli değil bence.). Taki ve Mitshua, birbirlerinin bedeninde uyanıyorlar ve başta bunu sadece bir rüya sanıyorlar. Zamanla gerçek kafaya dank ediyor ve işte film burada karmaşık olmaya başlıyor... Karakterlerin yaşadıkları zamanların bile aynı olmadığını fark ediyoruz. Bu noktayı çok sonra anlıyoruz aslında. Güzel gizlendiğini itiraf etmeliyim. Çizimler bana büyüleyici geldi. Hani anime kendini aşmış, az daha gerçek olacakken farkına varıp anime boyutuna inmiş gibiydi. Canlıydı kısacası. Arka plan, manzaralar, hayatın akışı çok güzel resmedilmiş. Tabii kullanılan müziklerle birlikte insana bir huzur geliyor, sakinliği hissediyoruz. Dinginleşiyoruz. Bazı animeler bunu başarıyor gerçekten. Bir ip vardı ki bu animede, çok önemliydi. Bu kırmızı renkteki ip aslında Taki ve Mitshua arasındaki bağı ve kopmazlığı temsil ediyordu. Geçen süre boyunca sürekli gözümüze ilişmesi hoştu. Ayrıca uyandıklarında gözlerinden yaş akması detayı da sorun yaşanacağını temsil ediyordu. Spoiler olmaması için bundan bahsetmeyeceğim. Sevmediğim yanlarından bahsetmek istiyorum. Özellikle ikinci yarıyı kafa karıştırıcı buldum. Yani beden değiştirme ve yaşanılan kısa anların hemen unutulması bir süre sonra izleyiciyi de etkiliyor. Bir çeşit birbirine ulaşma teması da olsa Takı ve Mitshua arasındaki bağı bence kuvvetli şekilde göremedik. Yan karakterler çok fazla arka plandaydı, denge sağlanamamış. Ve tekrarlamak isterim ki kafa karıştırıcı bulduğum noktada, neler olduğunu anlamaya çalışırken filmden biraz kopma yaşanabiliyor. Bu tabii izleyicinin sorunu... Bir de ben fazla romantizm edilmiş filmleri bu aralar pek beğenemiyorum. Bana çok sulu, vıcık geliyor. Japon kültürü çok farklı gerçekten ama filmdeki olayların imkansız oluşunu bilmek de oturduğum sandalyeyi daha fazla hissetmeme, laptopun ekranını daha bir görmeme sebep oluyor. Hülasa filmdeki hayâl gücüne erişemiyor ve bildiğimiz dünyanın sonutluğu ile karşı karşıya kalıyorum... Bilmiyorum belki de ben yaşlandım... Belki bu filmde sadece benim kafam karıştı... Belki de ben artık film izlerken olayları anlayamıyorum... Belki ben artık güzel inceleme bile yazamıyorum... Noluyor, noluyor?... @_nyctophilia_ kesin benden daha fazla beğenmiştir filmi. 🤔