(@) - Raf

Güzel akşamlar 🌟 Wolvi ve soruları sizlerle: 1- Zaten var olan bir dostluk yahut ilişki ile başlayan kitaplar mı yoksa her şeyin kademe kademe geliştiği, baştan kurulduğu, yeni tanışmalar içeren kitaplar mı daha çok ilginizi çekiyor? Ve neden... 2- Tiktok…devamı

wolverineh 1 year ago

Hadi tartışalım. Sizce yazar eserine kendinden bir şey katmalı mıdır? Otobiyografik özellik taşıyan eserler daha mı güzeller? Ve siz bir yazar olsanız eserlerinize kendi hayatınızdan esintiler verir miydiniz?

wolverineh 1 year ago

Vathek

William Beckford

1 Gönderi

İthaki Karanlık Edebiyat serisine göz atıldığında bol bol gotik unsurlarla harmanlanmış eserler görülür. Vathek, Gotik bir kurgunun izlerini taşısa da bazı özellikleriyle ayrılıyor ondan. Daha çok Batılı bir adamın Oryantalist bakış açısıyla yazılmış kitabıdır denilebilir. Doğu'nun tükenmek bilmez muhayyilesi düşünülecek…devamıİthaki Karanlık Edebiyat serisine göz atıldığında bol bol gotik unsurlarla harmanlanmış eserler görülür. Vathek, Gotik bir kurgunun izlerini taşısa da bazı özellikleriyle ayrılıyor ondan. Daha çok Batılı bir adamın Oryantalist bakış açısıyla yazılmış kitabıdır denilebilir. Doğu'nun tükenmek bilmez muhayyilesi düşünülecek olursa Beckford da kendince bundan nasibini almak istemiş. Görkemli kuleler, ihtişamlı saraylar, gizemli haremler, lezzetli sofralar ve hepsine sahip bir halife: Vathek. Abbasi soyunun dokuzuncu halifesi Vathek, har vurup harman savuran, elindekinin kıymetini oturup da biraz olsun düşünmeyen ve hayatından son derece memnun bir hükümdar. Sözde Müslüman olmasına rağmen dünyevîlikte aşırılığa kaçmasıyla birlikte şeytanın peşinden koşar. Bu noktada Faustvari bir yolu olduğu söylenebilir. Yeraltı cehenneminde, uçsuz bucaksız altınlarla dolu hazineye ulaşmak ve bu sırada cehennemin fokur fokur kaynayan ateşini unutmak... Yazar Beckford'un ilginç bir yaşamı olmuş doğrusu. Yazdığı bu eserden çok sonra İngiltere'nin en yüksek kulesini yaptırmak istemiş, bunun için en harika mimarı aramış; kule her yükseldiğinde Beckford dahasını istemiş ve sonuç olarak yıkılmış. Hülasa, Vathek ile kendisini yan yana getirmek mümkün. Açgözlü ve şatafat dolu bir hayat, enin olmaması, insanoğlunun sınır tanımaması sonucu çekilecek olan kaçınılmaz bir cezayı yazmıştı. Hatta kitabın karanlık ciddiyetini artıran bir de cehennem tasviri var ki başından beri binbir gece ve çeşitli masalların tonuna bulanmış kurgu altüst oluyor; basamak basamak Beckford'un cehenneminde merdiven çıkıyoruz. Korku dolu ve heyecanlı olmasa da tekinsiz birkaç dakika geçiriyoruz orada. Şunu unutmamak gerekir ki yazar Doğuyu ve İslamı kendi metninde sınır olmaksızın kullanmış. Bu onun doğru veya bakışlarının keskin olduğu manasına gelmiyor, kaldı ki öyle de değil zaten. Nasıl bir kafa yapısı içinde olduğu, Müslüman olmanın muhtevasını bilmediği, İslam'ın kutsiyetinin yakınından geçmediğini betimlemeleri ile anlıyoruz. Birnevi edebiyat sömürüsü yapmış Beckford; safsatalarla dolu kim bilir ne düşünceler içerisindeydi de bu metni oluşturabildi. Nitekim kendince ayetler uydurmuş, peygamberlere ses vermiş, meleklere ve iblise biçim vermiş bir yazardan bahsediyoruz. Doğrusu bazı kısımları gülerek okudum. Kitabın sonundaki değerlendirmede şöyle bir cümle var: "Tartışılması gereken, yazarın seferinin haçlı mı yoksa haçsız mı olduğu... Görünen o ki, gotikten uzaklaşıp oryantele yaklaştığı ölçüde haçsız, gotiğe Faustvari kahramana, Miltonvari bir Şeytan'a geri döndüğü ölçüde haçlı bir sefer bu." Burada yazarın tam anlamıyla Gotik bir eser oluşturmadığı ifade ediliyor.Zaten bu tarzda ilk roman: Otranto Şatosu'ymuş. Kendi beğenime gelecek olursam çok da ilgimi çekmedi anlatılanlar. Masalsı ve alışıldık şekilde ilerliyor. Ara ara çizimlere yer verilmiş. Karakterler arasında edebî açıdan sağlam bir ilişki kurulamadığı için okurken kopmalar yaşadım. Dikkatim çabuk dağıldı diyebilirim yani. Ancak sonundaki cehennem kısmı ve oradaki anlatım biraz tuhaftı. Yazar zaten din iman demeden kendinde bir serbestlik bularak, her türlü ifadeyi mübah görmüş; Süleyman Peygamber'i kurguladığı cehennemine koymuş 😂. Sıkıcı bulmadığım, muhakkak okunmalı da demeyeceğim, koleksiyonseverlerin rafında bulunabilecek orta halli bir roman. 5/10

wolverineh 1 year ago

Samimiyet ve içtenlikle dolu, güleryüzün eksik olmadığı bir bayram diliyorum Raf sakinlerine. Ramazan ayında tuttuğumuz oruçlar, ettiğimiz dualar, ibadetlerimiz hepsi kabul olur inşallah. 💙 Gazze'de gülümsemeyi unutan çocuklara, ailelerine Allah yardımcı olur inşallah. Sevdiklerinizle; eşinizle, dostunuzla, ailenizle geçireceğiniz harika günleriniz…devamı

wolverineh 1 year ago

Turfanda mı Yoksa Turfa mı?

Mizancı Mehmed Murad

4 Gönderi

Bu kitabı alış hikâyemden olacak daha bir ehemmiyet vererek okudum. Bir gün üniversiteye gittiğim şehirde kitap fuarı vardı ve ben o şehirde henüz yeni bir öğrenciydim. Kitap fuarına gitmeyi pek bir istedim, teklif ettiğim birkaç kişi gelmeyince anlık bir hırsla…devamıBu kitabı alış hikâyemden olacak daha bir ehemmiyet vererek okudum. Bir gün üniversiteye gittiğim şehirde kitap fuarı vardı ve ben o şehirde henüz yeni bir öğrenciydim. Kitap fuarına gitmeyi pek bir istedim, teklif ettiğim birkaç kişi gelmeyince anlık bir hırsla tramvaya atladım. Durağa geldiğimde kimilerine fuar nerede diye soru yöneltirken iki insana denk geldim, birbirimize arkadaşlık ettik ve birlikte gezinmeye başladık. Yayınevlerine tek tek girip kitap incelerken, edebî sohbetler de yapmıştık. Hoş bir gündü. Bu kitabı almıştım ve yanımdaki kişi de hatırladığım kadarıyla güzel olduğunu söylemişti. Şimdilerde okumuş bulundum. Okurken de bu anının üzerinden üç sene geçtiğini fark ettim. Mizancı Murad, pek ismini duymasak da (Edebiyat öğrencileri bilirler) en az Namık Kemal kadar önemli bir isim. II. Abdülhamid yanlısı birisi. Avrupa'da öğrenim görüp buralara gelmiş ve siyasetle haşr neşr olmuş. Osmanlının içinde bulunduğu durumdan İslamcılık ve Osmanlıcılık fikirleriyle, maarife hat safhada önem vererek kurtulacağını savunmuş. Bunları da eserinde gayet tabii görebiliyoruz. Yazarın yaşamından izler de taşıyor kitap. Mansur karakteri, lider ruhlu, ileri görüşlü, kültürünü iyi bilen, Batı'dan diploma almış , yüce gönüllü birisi. Kitap tez romanı olduğu için Mansura bir peygamber edası verilmiş; okurken günahsız, gözü iyilikten başka bir şey görmeyen insan tasvirlerine denk geliyorsunuz. Ve bu durum beni sıktı. Tez romanı olduğunu unutmuyorum (Yani karşıt görüşler, birbirine taban tabana zıt karakterler olması ve bir tarafın ağır basması gerek.) ama insanlar tamamen iyi yahut kötü olamaz bence. Yine de bahsettiğim gibi ele almak istediği konu cemiyet açısından önem teşkil ettiği için yazar bu anlatımından memnun olsa gerek. Mansur adetâ karşı cinste Zehra adı ile peydah oluyor. Zehra da Mansur gibi düşünüp toplumu, adet ve geleneklerini önemseyen bir kız. İkisi arasında gelişen bir aşk olsa da romanın geri planda tuttuğu bir duyguydu bu. Daha çok Osmanlının Tanzimat ve Islahat Fermanları sonrası; her kurumuna işlemiş düzensizlik halini konu ediniyor. Mansur gelişmeyi tabanda buluyor ve mekteplerin iyileştirilmesi gerektiğini düşünüyor. Bir doktor da olsa toplumun sorunlarından tecrit etmiyor kendini. Yazara gelecek olursak o dönemin çoğu yazarında fark ettiğim gibi mekân betimlemesi konusunda beni oradaymış gibi hissettirmedi. Ne yalıda ne bahçede ne de okulda buldum kendimi. (Son kısımda yağmurlu ve rüzgarlı havada Mansur'un başına gelenlerin anlatımı güzeldi, hakkını vereyim.) Sadece bir tez romanını ara ara ilgiye kapılarak okudum diyeyim. Böyle olunca roman sönük kalıyor. Hasılı başlarda biraz zorluk çektim. Ramazanın da etkisiyle başına geçmem güç kuvvet oldu. Ancak kendime biraz süre tanıdım ve tekrar elime aldığımda özellikle son birkaç kısmı merakla okudum. Kitap ilgililerin dikkatini çeker fikrindeyim. Ben ne okudum dedirtmedi, Namık Kemal'in İntibah eserindeki o güzel etkiyi de veremedi. İyi günler.🌟

wolverineh 1 year ago

TOLSTOY VE İSLÂM: Tolstoy'un bir ara İslâm hakkında araştırmaları olmuş. İlgi duyduğu kesin, ona şüphe yok. Böyle kalmayıp eser yazmış. Zaten Hz. Muhammed hakkında bir eseri olduğunu duymuş olabilirsiniz. Kitabının basımlarında Tolstoy'un şu sözlerine rastlarsınız: "Bunu söylemek ne kadar tuhaf…devamı

wolverineh 1 year ago

Yaratık: Diriliş

Jean-Pierre Jeunet

7 Gönderi

Bu Alien var ya... Çok özel bir seri. Kendine has bir serüveni var ve izlerken seyircide bir hayli heyecan yaratmayı başarıyor. İnanın abartmıyorum, bu seriyi izlemeyen çok şey kaçırmıyordur belki ama en azından bir güzellikten yoksun kalmış oluyor. Eğer tuhaf…devamıBu Alien var ya... Çok özel bir seri. Kendine has bir serüveni var ve izlerken seyircide bir hayli heyecan yaratmayı başarıyor. İnanın abartmıyorum, bu seriyi izlemeyen çok şey kaçırmıyordur belki ama en azından bir güzellikten yoksun kalmış oluyor. Eğer tuhaf görünümlü, korkunç dişleri olan yaratıklardan korku duymuyorsanız izleyebilir ve anı yaşayabilirsiniz. Sinemada bu tür güzellikte kovalamacalara pek rastlamıyoruz... Ben Resurrection ile birlikte ilk 4 filmi izlemiş bulundum. Genel olarak izlediklerimden kısaca bahsedip bu filme dönüş yapacağım. İlk film 1979'da Ridley Scott tarafından çekildi. Bir başlangıç olarak gerilim dolu ve heyecanlıydı. Serinin acımasız oluşuna yani karakterlere fazla bel bağlamanın doğru olmadığını bu ilk filmden hemen öğrenivermiştik. Sigourney Weaver canlandırdığı Ripley ile öyle özdeşiyor ki kimse olmasın, tek o kalsın hayranlıkla izleriz yani... İkinci film Aliens adında ve James Cameron tarafından 1986'da çekildi. Birçok kişiye göre serinin en iyi filmidir. Bana kalırsa da öyle. Yönetmenin teknolojiyi harika kullanışı da etkiliydi bunda. Senaryo açısından da diğerlerine fark atıyor, ayrı bir ciddiyet ve duygu barındırıyordu. Newt adlı küçük kız bu serinin en unutulmaz karakteriydi desek yeridir. Fazla uzatmayayım David Fincher, Alien 3'ü 1992'de çekti. Ve bence seriyi fazlasıyla batırdı. Çok kalitesiz bir hâle getirdi. İlk ikisinden sonra gerçekten hayal kırıklığı yaratıyor. Fakat bu demek değil ki Ripley'i izlemek keyifsiz. Yine bir macera vardı ve kötü de olsa aksiyonu ile bitirebilmiştik. Spoiler vermek istemiyorum. Ve 1997'de Amelie filminin yönetmeni olarak bildiğimiz Jean Pierre Jeunet 4. Filmi çekiyor. David Fincherli Alien'dan sonra çok daha iyisini başarmış bence. Görsel efekt olarak iyileşme vardı ve hikâye de daha ilgi çekiciydi. Ripley'i 200 sene sonra farklı bir gelecekte, farklı bir şekilde görüyoruz. İnanın mantık hatası da var, bulunur, konuşulur ama çok takılmıyorum. Yine izletti kendisini bu kadın. Tabii Winona Ryder'da boş durmamış; fazlasıyla renk katmış filme. Güzel de bir sürprizi vardı zaten bizlere, şahsen ben tahmin edememiştim... Diğer karakterleri de sevdim. Sırıtan kötü bir oyunculuk yoktu zaten. Bu kovalamacada da oldukça heyecanlandım ben. Ayrıca yaratık-insan, melez konusu, anne ve çocuk duygusal çekimi de bence yapmacık değildi. Bundan sonraki filmler geçmişe odaklanıyor. Onları da izleyeceğim ve çok merak ediyorum. Hayırlı sahurlar.

wolverineh 1 year ago

Kızıl Kahkaha

Leonid Andreyev

26 Gönderi

1904'te patlak veren siyasi gelişmeler sonucu, şimdi unutulmaya yüz tutmuş bir savaş gerçekleşmişti; Japonlar Ruslara ağır bir yenilgi yaşatmıştı. Bu savaşın dünya tarihinde önemi büyüktü çünkü bir Asya devleti, o dönem için büyük mü büyük bir Avrupa devletini mağlup etmişti.…devamı1904'te patlak veren siyasi gelişmeler sonucu, şimdi unutulmaya yüz tutmuş bir savaş gerçekleşmişti; Japonlar Ruslara ağır bir yenilgi yaşatmıştı. Bu savaşın dünya tarihinde önemi büyüktü çünkü bir Asya devleti, o dönem için büyük mü büyük bir Avrupa devletini mağlup etmişti. Bu yenilgi, Rusya'da çarlık rejiminin yıkılacağının habercisi olmuştu. Nitekim tarih için çok sayılmayacak yıl sonra Bolşeviklerin isyanı sonucu Ekim Devrimi diye bildiğimiz olay meydana gelmişti... Leonid Andreyev, tarihin bu önemli savaşı sırasında Rus askerlerinin ve halkının psikolojik çöküşünü anlatıyor. Bu öyle bir anlatış ki dehşetengiz bir sahne canlanıyor zihnimizde; askerler düşman nedir kavramını unutmuşlar ve üniformalı, silahlı bir topluluğu görür görmez kendinden geçercesine saldırıyor, apansız bir mücadele içerisine giriyorlar. Öyle ki Rus Rus'u indiriyor... Japonlar adeta bu hengâmenin içinde hayalet gibiler. İşte bu noktada siyaseti, politikayı ve devletinin çıkarlarını unutmuş bir topluluk geliyor gözümüzün önüne. Cinnet geçirmiş bir grup... Üstelik nedensiz bir delirme, kendinden geçme değil bu: Askerler, sağduyulu veya mantıklı olup kan gölüne dönmüş çevre karşısında dumura uğramış hissetmek yerine delirmeyi tercih ediyorlar. Böylelikle duygusallık bastırılıyor ve canilik onlar için kaçınılmaz hale geliyor... Çok çarpıcı, insan üzerinde yoğun etki bırakan betimlemeler sunuyor Andreyev bizlere. İki bölüme ayrılmış bir mektubat gibiydi aslında roman. İlkinde cephede birebir gördüklerine karşın çıldırmanın eşiğindeki bir subayı okuyoruz. O bu korkunç manzarayı "Kızıl Kahkaha" diye adlandırıyor; kan gövdeyi götürürken, gökyüzü kızıllığa bürünmüşken insan durmadan kahkahalar salıyor... Ne dehşet değil mi? Bu tuhaflıkların bahsi geçtiğinde subay cevap veriyor: "Kızıl Kahkaha". Bir virüs gibi yayılıyor bu kızıllık ve ardından gelen kahkaha... Nitekim çok geçmeden deliren bir subayın cümlelerini okuyoruz; biraz buruk biraz heyecanlı... İkinci bölümse metni subayın kardeşi ele geçiriyor. Onun delirmesine tanık oluyoruz... Bu kardeş daha cephede savaşmadan deliriyor. Çünkü bir virüstü kızıllık ve ardından gelen kahkaha... Rus halkına hepten sirayet edecektir bu savaş çöküntüsü. Çözüm nedir? Birkaç insanın elinde evirip çevirilen politika... Fakat Andreyev, işin bu kısmına girmiyor. Sadece yürekte başlayıp, zihne kadar işleyen bir yangın sonucu kora dönüşen ruhları anlatıyor o... Kitabı Ruslar için bir ajitasyon metni gibi algılamamak gerek. Edebi bir eser bu. Evrensele ulaşabilir. Öyle değilse bile okuyucu kendi çıkarımlarını yapabilir, şöyle bir göz atabilir tarihe ve günümüze. Afganistan halkına, Vietnam'a, Doğu Türkistan'a, Filistin'e, Hitler dönemi Yahudilerine, Bosna'ya, Japonya'ya, Cengiz'in katliamına uğramış topraklara... Daha sayılmayan binlerce katliama... Evet savaş var, bir de savaş var... Hepinize selamlar ve iyi günler 🌟

wolverineh 1 year ago

Biz

Yevgeni İvanoviç Zamyatin

13 Gönderi

"Ben bilimkurgu severim." diyenin elini kolunu sallayarak okuyabileceği bir roman değil "Biz". Distopik alanda edebiyatın ilklerinden olmakla birlikte yazıldığı dönemde 20. yüzyıla şaşılası bir bakış atıyor. Kullanılan imgeler, metaforlar öyle akıllıca ki türdeşlerinde böyle bir anlatıma rastladığımı hatırlamıyorum. Yani yazar,…devamı"Ben bilimkurgu severim." diyenin elini kolunu sallayarak okuyabileceği bir roman değil "Biz". Distopik alanda edebiyatın ilklerinden olmakla birlikte yazıldığı dönemde 20. yüzyıla şaşılası bir bakış atıyor. Kullanılan imgeler, metaforlar öyle akıllıca ki türdeşlerinde böyle bir anlatıma rastladığımı hatırlamıyorum. Yani yazar, bizi tamamen "Tek Devlet" düzeninin içine çekmek istiyor. Bunun için yüzeysel bir betimleme yerine derin ifadeleri, cümleleri tercih ediyor. Misal, Bay D-503 rahatsız edici düşünceleri, duvarın ötesinin (İlkel yaşamın) kendinde hissettirdiklerini irrasyonel olarak tanımlıyor. Kök -1 ile imgeleniyor. Böylesi bir matematikselliğin hüküm sürdüğü mutlak düzende çok zekice bir kullanımdır bu. Tek Devlette, eski antik yaşamın (20. Yüzyıl olarak düşünebilirsiniz.) her türlü faaliyeti "Entropi" diye adlandırlıyor. Yani düzensiz olarak görülüyor. Ve insanlar "Numaralar" ile yer değiştiriyor. Cinsellik, "Seks saati" ismini alıyor ve duygudan yoksun bir şekilde pembe bileti olan erkekler, kadınlara sahip oluyor. D-503 ve R-13, farklı zamanlarda aynı kadın ile beraber olabiliyorlar. Yani kadinlar son derece pasif ve edilgen konuma gelmişler. Ev, taş duvarla kaplanmış oldukça antik bir yapı olarak görülüyor ve bunun yerine etrafı cam ile döşeli binalar yapılıyor. Herkes birbirinin ne yaptığını fark edebilir, selam verebilir. Fakat saatleri belirlenmiş "Seks" eylemi yapıldığında storlar (Perde) indirilmelidir... Biz romanında duygular ve hazlar dahi matemaksel bir düzenin parçası haline gelmişler. Ölçülebilir olmuşlar. Fakat yazar yani D-503, kendinde bir başka beni fark ediyor. Bu ben tabii ki eski insanlarda var olan tutkuları temsil ediyor. Aşk, hüzün, kıskançlık, ağlama... Tek Devlet, Numaralardaki bu değişimi anlayınca bunun gereksiz bir fantezi, marazi bir durum olduğunu öne sürerek hastalandıkları fikrine kapılmalarını sağlıyor. Açıklık getirirsek, devlet bedenlerdeki ruhun canlanmasını istemiyor. Numaralar da güya çok sevdikleri devletlerinin kendilerini manipüle etmesine izin veriyorlar. Zamyatin'in insanları Numara yapması öyle yerinde ki... Sanayi devriminden bu yana gelen makineleşmenin bir kelime ile özetlenmesi anlamına gelebilir. Çok yakışık almış bir öngörü bu: Bugün Elon Musk, çocuğunun ismini X bilmem ne koymadı mı?.. Her türlü uyuşturucu maddenin yasaklandığı, ilkel insanlarla aralarına yeşil bir duvar ördükleri, cinselliğin "Seks saati" programına indirgendiği, adeta camdan fanuslarda yaşandığı, yiyeceklerin petrolden yapıldığı bir toplum; tuhaf hareketlerde (Sevmek, ağlamak, aşık olmak, düzene karşı koymak) bulunduğunuzda yanı başınızda "Koruyucular" adı verilen birinin belirdiğini düşünün. Düşünün ki sokak boyunca ilerlerken, ardınızda bir gölge sizi takip etsin... Zamyatin'in Biz'inde olup bitenler "Sonsuzluğu Sınırlamak" tır. Ve kitabın teması gereğince de anlıyoruz ki: Sayılar sonsuzdur. Bir başı ve sonu yoktur. O halde söyleyebilir miyiz ki gerçekleştirilmiş bir devrim, son devrimdir. Hayır. Devrimler de sayılar gibi sonsuzdur ve öylece devam eder. Kitabın sansür yemesi, uzun bir süre boyunca yayımının yasaklanması da sanıyorum içindeki bu kısımdan dolayıdır. Okurken yapılan mekân betimlemelerini pek anlamayabilirsiniz. Fakat başkarakter D-503, bizlere bir kitap yazıyor; hislerini aktarmakta inanılmaz başarılı. Onun korkusunu, kendisindeki değişimi, tutkulu aşkını çok iyi görebiliyoruz. Yaşadıkları daha derine inecek olursak bir kaçıştır aslında. Sürekli endişeli bir ruh halini okuyoruz. İnsanlığımı Yitirirken'deki Osamu Dazai kadar olmasa da Bay D-503'te de yorgun, bitap bir ruh hali mevcut. 1984, Cesur Yeni Dünya gibi önemli romanların öncüsü kabul edilen bir eser karşımızdaki. Bir ara anlatıdan kopar gibi oldum. Çünkü çok mecazi ve metaforlu, yoğun ifadeler vardı. Altında ezildim, büküldüm. George Orwell, Huxley benzer temayı biraz daha modernize etmişler ve okuyucunun daha az yorulmasını sağlamışlar diyebiliriz. Zamyatin, işin içine politika, felsefe ve din yorumlarını harmanlamış; Dostoyevski yahut bir başka klasik yazar, bilim kurgu yazmış da onu okuyoruz izlenimi veriyor kitap. İçinde bulunduğum dönemi düşününce bana şahsen ağır geldi. Fakat bu demek değil ki romanın tadını alamadım... Aksine daha çok hissettim, kalbime işledi. Derime iğne batar gibi rahatsız da oldum; yani Zamyatin de okuyucusunu biraz sarsmak istemiş olmalı. Size tavsiyem, bu romanı eğlenmek için okumamanız olur. Tabirim için affedin keyfinizin içine edebilir. Ciddi bir bakış, eğilme ve önemseme gerektiriyor "Biz". Edebiyata katkısı açısından Zamyatin'e teşekkür ediyorum. İncelememe son veriyorum. Bonus: Yazımı okuyanlara da teşekkür ederim. Sonuçta bu uzun bir yazı, dikkate değer görerek buralara kadar gelmiş olabilirsiniz. Hoş geldiniz. Bayağı bir detay vererek anlatmak istedim, yani içimden böyle geçiyordu. Bu yüzden kaç paragraf yazmışım, ne kadar uzamış pek de dikkat etmedim. Ve kitap içindeki olaylara da girmedim. Sevgilerle 🌟

wolverineh 1 year ago

İyi akşamlar. Raf Wolvi'nin sorularından mahrum kalmasın diyerek sizlere bir tartışma konusu bırakıyorum, yorumlarınızı merakla bekliyorum 🌟 1- Şiir okumayan, hikâye okumayan, herhangi bir türde kitap okumayan, bunları boş iş olarak gören insan için "Empatisiz, başkalarını anlamayan ve onların dertlerine…devamı