Yağmur (@yagmurll)

Spoiler içeriyor Alışıldık bir suç anlatısının çok ötesine geçerek; ergenlik, suskunluk ve sistematik yalnızlık üzerine sarsıcı bir iç yolculuğa davet ediyor bizi. Hikayede; yetişkinlerin anlam veremediği bir iç dünya, iletişimsizlik, toplumsal ön yargılar ve çocuk ruhunun karanlıkta kalışı gibi temalar öne çıkıyor.…devamıAlışıldık bir suç anlatısının çok ötesine geçerek; ergenlik, suskunluk ve sistematik yalnızlık üzerine sarsıcı bir iç yolculuğa davet ediyor bizi. Hikayede; yetişkinlerin anlam veremediği bir iç dünya, iletişimsizlik, toplumsal ön yargılar ve çocuk ruhunun karanlıkta kalışı gibi temalar öne çıkıyor. Cinayetle suçlanan bir çocuğun masumiyetini ararken, aslında masumiyetini çoktan yitirmiş bir toplumla yüzleşiyoruz. 13 yaşındaki Jamie Miller, sınıf arkadaşı Katie Leonard’ın ölümünden sorumlu tutuluyor ancak dizi, “yaptı mı, yapmadı mı?” sorusuyla değil; “kimse bu çocuğu gerçekten tanıdı mı?” sorusuyla ilgileniyor. Her biri tek plan çekimlerle hazırlanmış dört bölüm, sinematografik bir cesaret örneği olduğu kadar, izleyiciyi karakterlerin ruh haline hapseden klostrofobik bir gerçeklik duygusu da yaratıyor. Bu teknik, yalnızca görsel değil duygusal anlamda da çarpıcı bir deneyim sunmuş diyebilirim. Jamie’nin ailesiyle olan ilişkisi, dizinin altını en çok çizdiği temalardan biri. Anne ve baba, onu sevdiklerine inanıyorlar; evet, ama bu sevgi ona ulaşamamış. Fiziksel olarak yanında olmak, duygusal olarak ulaşabilmek anlamına gelmiyor. Jamie, içsel çalkantılarını paylaşabileceği bir alan bulamamış. Jamie’nin ailesi üzerinden gösterilen tablo, bir çocuğun ruhsal gelişiminde duygusal erişilebilirliğin, empati kurabilen bir ebeveynliğin ne kadar hayati olduğunu gösteriyor. Ebeveynliğin yalnızca sevgiyle değil, farkındalıkla, duygusal okuryazarlıkla ve zamanında müdahaleyle mümkün olduğunu hatırlatıyor. Ebeveynlerin çocuklarını “tanıdığını sanmaları” ile “gerçekten tanımaları” arasındaki büyük farkı çok net ortaya koyuyor. Jamie’nin sessizliği, onun ‘iyi bir çocuk’ olduğu sanrısına yol açarken, altında bastırılmış duygular, korkular ve öfke yatıyor. Bu durum aile içinde çocuğun duygusal sinyallerinin doğru okunamadığına ve görmezden gelindiğine işaret ediyor. Anne ve babası onun yanında olduğunu düşünse de aslında Jamie uzun süre duygusal olarak yalnız bırakılmış. Bu yalnızlık, suça yönelme değil belki ama büyük bir içe kapanma ve dış dünyayla kopuş yaratıyor. Okul hayatı ise bu yalnızlığın başka bir katmanı. Eğitim sisteminin duygusal gözlem konusundaki zaafları çok net. Jamie’nin içine kapanıklığı, arkadaşlarıyla olan iletişimsizliği seziliyor ama kimse bu sinyalleri yeterince önemsemiyor. Öğretmen figürleri ya aşırı disiplinle çocuğu bastırmaya çalışıyor ya da sistemin kurbanı olarak sadece “sorun çıkaran” çocukları filtrelemeye odaklanıyor oysa okul, çocuğun evden sonra en çok görülmesi gereken yer olmalı. Jamie orada da görünmüyor ve bir çocuk hem evde hem okulda görünmüyorsa, onun başına gelenler sadece bireysel değil, toplumsal bir çöküşün sonucu oluyor. En çarpıcı bölümlerden biri, Jamie’nin terapisti Briony ile geçen seanslarda yaşanıyor. Jamie, Katie’yi öldürdüğünü kabul etmiyor. “yanlış bir şey yapmadım” cümlesine sığınması, suçluluk duygusundan değil, haklı olduğuna inanmasından kaynaklanıyor. O, kendi içinde bir rasyonalizasyon mekanizması kurmuş. Kendini bir fail değil, manipülasyona uğramış bir kurban gibi görüyor. Briony’nin onu anlamaya çalışması, izleyici için de bir tür yüzleşmeye dönüşüyor çünkü terapi, burada romantize edilmiyor. Bazen bir danışan, iyileşmek istemeyebilir. Bazen gerçek, hala taşımaya hazır olunmayan bir yüktür. Briony sonunda Jamie ile çalışmayı bırakıyor. Bu, bir başarısızlık değil; etik bir geri çekilme ve aynı zamanda bir kabul: Bazı çocuklar öyle yalnız bırakılmıştır ki, geri dönüş yolu çok daha zorlu bir yol halini alır. Dizinin son bölümü, izleyiciyi tam anlamıyla kalbinden vuruyor. Jamie’nin babası Eddie’nin doğum günü, bir aile kutlamasından çok bir yas gününe dönüşüyor. Sabah arabasına sprey boyayla yazılan “pedofil” ifadesi, yalnızca dışlanmışlığın değil, toplumun cezalandırma arzusunun da bir sembolü haline geliyor. Eddie dış dünyayla baş etmeye çalışırken içten içe paramparça. Onu takip eden çocuklara verdiği fiziksel tepki, öfke değil, bastırılmış çaresizliğin dışa vurumu. Jamie’nin telefonla arayıp suçunu kabul edeceğini söylemesiyle birlikte, ailede yeni bir sarsıntı başlıyor. Anne ve baba artık şu sorunun ağırlığı altında eziliyor: biz neredeydik? Adolescence, bir suçun öyküsünü anlatmıyor. Bir sessizliğin, bir ihmalin, bir toplumsal körlüğün anatomisini çıkarıyor. Jamie’nin yüzünde sadece bir çocuk yok; onun sessizliğinde, tüm o “iyi ailelerin”, “başarılı okulların” ve “düzgün toplumların” görmezden geldiği karanlık var. Bu anlamda Jamie'nin hikayesi bireysel değil, kolektif bir başarısızlığın aynası. Dizi izleyiciye şu soruyu tekrar tekrar soruyor “bir çocuk susuyorsa, onu nasıl duyarsın?”

yagmurll 1 month ago

Cassandra

Benjamin Gutsche

89 Gönderi

Netflix'in son dönemdeki en çarpıcı mini dizilerinden biri. Sadece gerilimiyle değil, izleyiciyi derin bir sorgulamaya iten güçlü temalarıyla da akılda kalıcı bir yapım. Cassandra, yüzeyde bir gerilim hikayesi gibi görünse de, aslında insan ilişkilerindeki güç dinamiklerini ve özellikle erkek bencilliğinin…devamı

yagmurll 3 months ago

Cevher

Coralie Fargeat

118 Gönderi

Hayat dediğimiz şey sonsuz değil; filmdeki tüpler gibi bir sınırı var. Geçmişte takılı kalmanın yalnızca bugünden değil, yarından da çaldığını, sadece film üzerinden değil, çoğumuz bizzat hayatın içinden de tecrübe ediyoruz. İnsanın kendisiyle barışık olup, kendini olduğu gibi sevebilmesi gerçekten…devamıHayat dediğimiz şey sonsuz değil; filmdeki tüpler gibi bir sınırı var. Geçmişte takılı kalmanın yalnızca bugünden değil, yarından da çaldığını, sadece film üzerinden değil, çoğumuz bizzat hayatın içinden de tecrübe ediyoruz. İnsanın kendisiyle barışık olup, kendini olduğu gibi sevebilmesi gerçekten zor işte film bu zorluğu aşamayan bizlerin suratına, aslında ne kadar yanlış yaptığımızı "iğrenç” bir şekilde vuruyor. Eğer filmdeki ana karakterin yaşadıklarını "ben böyle değilim" diye izleyenlerdenseniz, film size “belki o kadar değilsin, ama sen de öylesin” demeyi de ihmal etmiyor. Örneğin, filmin finalinde, seçmelerde jüriden duyduğumuz "her şeyi mükemmel, ama o burun neydi öyle?" cümlesini bir kez daha duyuyoruz. Bunu, yönetmenin yargılayıcı izleyicisine, "kendine bu kadar kör olma" deme şekli olarak yorumladım. Hepimizin mutlaka bedeninde beğenmediği bir yer var. Çoğumuz bu “kusurlarımız” yüzünden sevilmeyeceğimizden endişe ediyoruz. Filmin çiçeğin üstündeki not ile finalde vermek istediği en önemli mesajlardan biri de bu: "Sana bayılacaklar." Başkalarının bizi sevip sevmemesine öylesine odaklanıyoruz ki asıl sorunu görmezden geliyoruz, aslında kendimizi sevmiyor olduğumuz gerçeğini. Kendini sadece başkalarının sevgisi üzerinden değerli hisseden, ötekiden kaynaklı sevgiyle kendini sevebilen biri için sevgi: tıpkı o tüpler gibi, tıpkı hayat gibi; sınırlı, vadesi olan, geçici bir şeydir. Oysa insanın kendini bizzat kendisi üzerinden sevebilmesi kadar güçlü ve kalıcı bir şey yoktur. Sonuçta bırak başka insanları, sen geçmişteki halini özleyebilir ve beğenebilirsin ama geçmişteki halin, senin şu an olduğun kişiyi sever miydi? beğenir miydi? yoksa onu dönüştürdüğün bu versiyonun yüzünden seni öldürecek kadar senden nefret mi ederdi? kendi "kötü" versiyonumuzu zaman içerisinde sinsice, yavaşça, kendi içimizde yaratıyor ve yarattığımız bu kötü versiyonumuza kör oluyoruz. Günlük hayatta bize gerçekte olduğumuz bu şeyi hatırlatan ne varsa görmezden geliyoruz. Bunu unutuyoruz... ancak film bunu unutuyor olduğumuz gerçeğini "sen birsin, aynı kişisin" cümlesini tekrar tekrar söyleyerek defalarca kez hatırlatıyor, bizi bizden iyi biliyor. Gerilim gibi başlayan bir dram filmi izliyoruz aslında. Filmde daha çok alt metin, daha farklı çıkarımlar mutlaka vardır. Ben daha kişisel ve insanın kendisiyle olan mücadelesini temel alan bir açıdan bakmaktan zevk aldım ve böyle değerlendirdim. Filmimizin bir başyapıt olduğunu düşünmüyorum ama sunumuyla, oyunculuklarıyla, geçişleriyle ve kurgusuyla farklı olduğunu ve bu farklılığın ihtiyaç duyulan cinsten, nadir bulunur cinsten olduğunu düşünüyorum.

yagmurll 8 months ago

Korkunun Gölgesi

Babak Anvari

9 Gönderi

Film, 1980 ve 1988 yılları arasında süren İran-Irak savaşının gölgesi altında ilerliyor ancak filme ismini veren “gölge” bana göre savaştan ziyade 1979 yılında Ayetullah Ruhullah Humeyni’nin liderliğinde gerçekleşen “İran islam devrimi” ve bu devrim sonrası sosyal hayatın tamamına hükmeden baskıcı…devamıFilm, 1980 ve 1988 yılları arasında süren İran-Irak savaşının gölgesi altında ilerliyor ancak filme ismini veren “gölge” bana göre savaştan ziyade 1979 yılında Ayetullah Ruhullah Humeyni’nin liderliğinde gerçekleşen “İran islam devrimi” ve bu devrim sonrası sosyal hayatın tamamına hükmeden baskıcı ideolojiden başkası değil. Zaten filmin daha başında devrimin etkileri yüzümüze vuruluyor. Filmin başrolünde yer alan Shideh karakterinin öğrencilik yıllarında solcu grupların içerisinde yer aldığından okumakta olduğu tıp fakültesinden atıldığını öğreniriz. Fakat Shideh’in umursaması gereken daha büyük meseleler vardır. Birincisi İran-Irak savaşı giderek kızışmakta, Irak hava kuvvetleri başkent Tahran da dahil İran şehirlerini bombalamaktadır. Shideh’in doktor olan eşi sıcak çatışmaların devam ettiği cephelerde görevlendirilmek üzere orduya alınır. Shideh, geride kızıyla birlikte kalmış ve kocasının şehri terk edip anne ve babasının yanına gitmeleri tavsiyesine kulak asmayıp kocası gelene kadar evlerinde beklemeye karar vermiştir. bombalamanın devam ettiği bir gün büyük bir füzenin patlamamış bir halde oturdukları apartmana isabet ettiğini görürler. Füze patlamamıştır; ama beraberinde Shideh ve kızına musallat olacak olan kötücül bir yaratığı getirmiştir. “Under the Shadow”, basit bir hayalet, cin ya da insanlara musallat olan kötücül bir ruh filmi değil. Film elbette korkutmaya ihtiyaç duyduğunda bu ögelere başvurmaktan çekinmiyor, özellikle son yirmi dakikasında bu ögeler sayesinde muhteşem korku sekansları da yaratmayı başarıyor ancak gölge gibi toplumun, özellikle de kadınların üzerinde duran başka bir kötücül güç var. O da iktidarın ve temsil ettiği gerici ideolojinin ta kendisi. Shideh yardım istemek için dışarı çıktığında sırf saçı açık olduğu için askerler tarafından tutuklanır ve askerlerden biri tarafından da “bu şekilde kendini teşhir etmekten utanmıyor musun” diye azarlanır. Bu, vampirlerden, kurt adamlardan, hayaletlerden ve canavarlardan daha korkunçtur aslında çünkü bu, gerçektir ve hayatına doğrudan müdahalesi söz konusudur. “Under the Shadow”, tartışmasız 2000’li yılların en iyi korku filmlerinden biri. Aynı zamanda, asıl korkulması gerekenin ne olduğunu bizlere tekrardan hatırlatması açısından da oldukça cesur ve ilerleyen yıllara da ismini taşıyacak kıymetli bir yapım.

yagmurll 1 year ago

Kar Kardeşliği

J.A. Bayona

129 Gönderi

Spoiler içeriyor Netflix yapımı, ispanyolca uzun metrajlı bir fim olan Kar Kardeşliği, 1972’de Uruguay’dan kalkan uçağın And dağları’nda yaşadığı kaza ve hayatta kalmanın çilesini yoğun bir şekilde ele alıyor. Gerçek bir trajediyi yeniden gözler önüne sererek, insanın dirençlilik ve esneklik öyküsünü yeniden…devamıNetflix yapımı, ispanyolca uzun metrajlı bir fim olan Kar Kardeşliği, 1972’de Uruguay’dan kalkan uçağın And dağları’nda yaşadığı kaza ve hayatta kalmanın çilesini yoğun bir şekilde ele alıyor. Gerçek bir trajediyi yeniden gözler önüne sererek, insanın dirençlilik ve esneklik öyküsünü yeniden ele alıyor. Gerektiğinde bu esneklik yamyamlık olsa dahi, insanın anormal koşullara nasıl uyum sağlayabileceği ve hayatta kalmak için ne kadar çabalayabileceği bir kez daha ürpertici gerçekçilikle karşımıza çıkıyor. Hayatta kalanlar arasında yamyamlık bir suç mu yoksa daha kötüsü günah mı olduğu konusunda hararetli bir tartışma doğar, çünkü çoğu bir dereceye kadar dindar ancak hayatta kalma hikayesinin ne kadar iyi bilindiği göz önüne alındığında, cesetlerden ilk et parçalarının kesilip tüketildiği kaçınılmaz ana kadar olan süreçte gerilim asgari düzeydedir. Bu sahnelerle ilgili hiçbir vahşet, kan ya da sansürlenmemiş görüntü yok. Bunun yerine, bu sahneler hayatta kalmak için bedeller ödendiğine ve aslında bunun bir yenilgiyi kabul etme işareti olduğunu görmek gerekir. Ölmekte olan bir yolcu, hayatta kalmak için hayatta kalanlara vücudunu yeme izni verdiğinde, grubu gizli bir topluluğa bağlayan, yaşayanlar ve ölüler arasındaki bağlantıyı kurar ancak etik çatışmalar ve inanç ve fedakarlık tartışmaları bir filmi ancak şu ana kadar ayakta tutabilir, özellikle de büyük topluluk karakterin bireyselleşmesine fazla yer bırakmadığında. Ölüm kalım durumu ne kadar zorlayıcı olsa da, iki buçuk saat süren ve daha sıkı bir düzenlemeden kesinlikle fayda sağlayabilecek bir filmde biraz sıkıcı hale geliyor. Azalan grubun hayatta kalması için insan kemiklerinin etten ayrılması zorunlu hale gelirken Numa, seslendirmede şunu gözlemliyor: “Bir zamanlar aklımızın almayacağı şeyler artık normalimiz olmuştu, zamanla bizler de umursamaz olmuştuk.” Kar Kardeşliği genel anlamda yaşamla ölüm arasında haftalarca süren mahsur kalma ve hayatta kalmak için takım arkadaşlarını, arkadaşlarını ve ailesini yemeye zorlanmak. Bu korkunç deneyimi, travmatik bir şekilde atlatıp güvenli bir yere dönüldüğünde ve hayatta kalma mücadelesinin medyada “And Dağları’nın Kahramanları” olarak yansıtıldığında bunun sebep olduğu olumsuz psikolojik etki kendini çok açık biçimde belli ediyor. Gözyaşı döken duygusallığın son dalgasını oluşturan şey, kız arkadaşların, ailelerin ve arkadaşların ağlamaklı kucaklaşmaları değil, bir deri bir kemik kalmış hayatta kalanların kederli görüntüsü. Hayatta kalmanın verdiği suçluluk hissi.

yagmurll 1 year ago

The Killer

David Fincher

28 Gönderi

The Killer, Fincher’dan olan beklentilerimi tam olarak karşılayan bir film oldu. Ortada belki kusursuz bir senaryo yok ama görsel ve işitsel anlamda çok iyi çekilmiş ve seyirciyle de doğru iletişim kurabilen bir film var. Diyaloglar o kadar az ki, katilin…devamı

yagmurll 1 year ago

Gülümse

Parker Finn

108 Gönderi

Filme başından sonuna kadar azalmayan, bitmeyen anksiyete hakim. Filmde, psikiyatri kliniğinde bir hastasının tuhaf deneyimine şahit olduktan sonra açıklayamadığı ürkütücü olaylar yaşamaya başlayan Dr. Rose Cottter’ın baş başa kaldığı ve açıklayamadığı olayları yaşarken sorunlu geçmişiyle yüzleşmeye çalışmasını izliyoruz. Dr. Rose’u…devamı

yagmurll 1 year ago

Ahlat Ağacı

Nuri Bilge Ceylan

175 Gönderi

Spoiler içeriyor Nbc'nin, realizm ve idealizmi karşı karşıya getirip, romantik hayallerin, hayatın acımasız gerçekleri karşısında çaresizliğini vurgulamak istediği filmi. Yaşamın sertliği ve acımasızlığı karşısında realistleşmiş, hayat okulundan mezun taşra toplumu karşısında bu gerçekliğe ayak uyduramayan, ahlat ağacı gibi ayrı bir yerde duran…devamıNbc'nin, realizm ve idealizmi karşı karşıya getirip, romantik hayallerin, hayatın acımasız gerçekleri karşısında çaresizliğini vurgulamak istediği filmi. Yaşamın sertliği ve acımasızlığı karşısında realistleşmiş, hayat okulundan mezun taşra toplumu karşısında bu gerçekliğe ayak uyduramayan, ahlat ağacı gibi ayrı bir yerde duran tipleri anlatıyor. Bu realizmi aşmaya yönelik her çabaları realizmin duvarına çarpan insanları anlatıyor. Gerçekçi babanın tüm acı tecrübesi ile aksini iddia etmesine rağmen bahçede su olduğunu iddia etmesi, kuyuyu kazdıkça kazması, onları cahillik ve bilmemezlik ile suçlaması, savını bir takım bilimsel argümanlar ile desteklemesi ancak haklı çıkanın yine cahil diye gördüğü taşra insanı olması... Kitabın çıktığında, yazdıklarının büyük bir olay olacağına, toplumda infial yaratacağına inanması. Belki yazdıklarını kaldıramayıp mahkemeye vereceklerini düşünmesi ancak kitap çıktığında okuyan bir allahın kulu dahi olmaması hepsi birer realizm örneği aslında... Bu realizm, idealizm çatışmasının Sinan’ın annesi Asuman ve Hatice’de de cisimleştiğini görüyoruz. Hatice’nin, Sinan’a olan meylini hissediyoruz. Yan yanalarken söylediği şu sözler: “Aslında arzu ettiklerimiz (sinan yani), çok yakınımızda, ancak bir o kadar da onlardan uzağız.” sonrasında ışıl ışıl caddelerden, yağmurda ıslanmaktan bahsetmesi, hatice’nin gerçekliğe boyun eğmiş bir romantik olduğunu gösteriyor. O yaşamak zorunda kaldığı kahredici taşra hayatının dışında gördüğü Sinan ile o hayatın dışında olduğunu hayal ettiği şeyleri yaşamak istiyor. Buna ulaştığında hayatının ne olabileceğini ise Asuman'da görüyoruz. Asuman bu romantik hayallere bağlı benzer sebepler ile İdris’i tercih etmiş ve ona kaçmıştır ancak gerçeklik yine galip gelmiş ve kendisini bulduğu yer, mutsuz bir aile hayatı olmuştur. Hatice’nin ise bu hayallerine rağmen zengin kocaya varması, gerçekliğin acımasız üstünlüğünü bir kez daha kanıtlamaktadır. Bunlar göz önüne alındığında nbc'nin hayata bakışının çok karamsar olduğu söylenebiliriz. Gerçeklik acıdır, karanlıktır. Orada yaşanan hayatlar berbat ve mutsuzdur. Romantik idealler ise bu gerçekliği yıkmaya yetmez. Kitabını bastıramazsın, kimse düşüncelerinle ilgilenmez. Öğretmenlik sınavını kazanamaz, çevik kuvvet olmak zorunda kalırsın. Bahçenden su çıkmaz. Meralar hayal ettiğin gibi verimli değildir ve hayal ettiğin gibi koyunlarını beslemeye yeterli olmazlar, kışın saman almak zorunda kalırsın. Kaldığın yer bakımsız, pis, soğuk ve rutubetlidir. Çekilmez hayatının dışında olduğunu düşündüğün hayalindeki adam ile evlenemezsin. O seni görmez. Zengin ve yaşlı kuyumcu ile evlenmek zorunda kalırsın. İstediğin kişi ile evlendiğinde ise yine hayatın gerçekleri dönüp dolaşıp seni bulur. Gerçek hayat yaşanamayacak kadar kötü, ruhsuz ve acımasızdır, romantik idealizm ise çözüm olmaktan uzaktır. Bu durumda tek çözüm ya herkes gibi gerçeği kabullenmek ya da kendini bu gerçekliği kabul edemeyecek kadar önemsediğin durumda ise intihar etmek midir? Sinan’ın kuyuda intihar ettiğini hayal etmesi, babasını, ahlat ağacının altında uyuyup kaldığını gördüğünde intihar ettiğini zannetmesi, böyle bir çıkış yolunu aklından geçirdiğini gösteriyor. Ancak ahlat ağacı metaforu ile özdeşleştirilen karakterlerin davranışlarına daha yakından baktığımızda başka bir nüans ile karşılaşıyoruz. Aslında onların hiç de idealist olmadıklarını, sıradan gördükleri insanlardaki kusurlara pekala sahip olduklarını görüyoruz. Sinan mesela, insan durumunun gerçekliğine inmek gibi bir derdi olduğunu söylemesine rağmen, yazma sebebinin bu olduğunu iddia etmesine rağmen, çevresindekiler ile gerçekten ilgilenen, onları anlamaya çalışan birisi değildir. Kendisini seven kızı, Hatice’yi fark etmez. Parmağındaki nişan yüzüğünü fark etmez. Ağlamasına anlam veremez. Babası ile ilişkisi mesafelidir. Onunla samimi bir diyaloğa girdiğini söyleyemeyiz. Kardeşi ile ilgilendiğine hiç tanık olmayız. Annesini sürekli yargılar. Oluşturduğu peşin hükümler haricinde çevresindekilerden bir fikir edinme derdi yoktur. Kitapçıda konuştuğu yazarı “stratejik” olarak takip eder. Onunla konuşmaya başlamasının amacı kitabını bastırmaktır, aslında yazar da Sinan için yayınevleri ile konuşabileceğini ima eder ancak amacını unutup yazarı eleştirmeye başlar. Nezaketen sorduğu soruların cevabını dinlemez bile. Kendi oluşturduğu yargıları üzerine boca etmek ile meşgüldür. Atom bombası ile yok etmeyi tahayyül ettiği bir yerin yazdıklarına neden değer vereceğini düşünmez bile. Kitabını bastırmak için evdeki değerli eşyaları satmayı mübah görür. Hatta babasının ölümüne sevdiği av köpeğini dahi satar. Babasının, köpeğini kaybettikten sonraki ruh halini ise şaşkınlıkla karşılaması, babasını dahi, kendi gibi bir ahlat ağacını dahi anlayamadığını gösterir. Aslında bu yaptıkları ile kendi cehennemini kendisi yaratıyordur. Bunun güzel bir örneğini satılan av köpeğinin yerine babasının aldığı çoban köpeğinin Sinan’a davranışında görüyoruz. Sattığı av köpeği, Sinan’a yakınlık gösterdiğinde onu tekmeleyecekmiş gibi korkutuyor. Babasının av köpeğinin yerine aldığı çoban köpeği ise bağlı olmasa Sinan’ı parçalayacaktı. Babası için de benzer şeyler söylenebilir. Oğlunun sınavı ile gerçekten ilgilenmemesi. Ona sınava giderken yolda eşlik etmek bahanesi ile, Asuman’ın komşundan ödünç alıp Sinan’a verdiği para ile at yarışı oynamayı düşünmesi. Hayalllerine ulaşmak, ya da hayatına bir anlam katmak için başvurduğu yolun at yarışı oynamak olması. Bunu, karısı ve çocuklarının hayatını mahvetme pahasına yapması. Görülüyor ki idealist/romantik tipler gerçek anlamda böyle değiller. Taşra gerçekliğini oluşturan cahiller olarak gördükleri kişilerin onlarda eleştirdikleri şeyleri kendileri de yapıyorlar. en önemlisi birbirlerini anlamıyorlar ancak aşağı gördükleri kişilerin kendilerini anlamamalarını kızgınlıkla karşılıyorlar. Nbc, gerçekliğin aşılmasını hemen hemen imkansız gibi görse de, yine de elimizdeki tek çarenin mücadele olduğunu, ancak ikircikli ve içten pazarlıklı, bencil ve kendine yontan değil, tam anlamıyla idealist ve fedakar bir mücadele olduğunu söylüyor gibi. Bunu, filmin son bölümünde baba ile oğulun, yani iki ahlat ağacının birbirlerini anlamaya başlayıp, yaklaşmalarında görüyoruz. Babası oğlu ile gerçekten ilgilenmeye başlayıp kitabını okuyor hatta bazı yerleri tekrar okuyor, oğlunun kitabı en iyi arkadaşı olmuş durumda. Sinan da askerden dönüşünde, babasının kaldığı yere onu görmeye geliyor. Babasının cüzdanında kendisi hakkında bir gazete küpürünü sakladığını gördüğünde, onunla gerçekten ilgilenen tek kişinin babası olduğunu fark ediyor. Bu kez tereddütsüz ve içinden gelerek babasına yardım etmeye başlıyor. Birbirlerini gerçekten dinleyerek ve anlayarak sohbet etmeye başlıyorlar. Sinan bir ara babasının su bulmak umudu ile kazdığı kuyuda, kendini asarak intihar ettiğini hayal ediyor. Bu kuyu acımasız gerçekliğin, hayallere galip gelmesini temsil ediyor filmde. Taşra toplumunun gerçekliğini temsil eden dedenin söylediği gibi su çıkmıyor kuyudan. Anca son sahnede Sinan’ın büyük bir arzu ile kuyuyu kazmaya devam ettiğini görüyoruz. Her şeye rağmen, tüm umutsuzluğa rağmen, mücadele devam ediyor. Değişim umudu korunmuş oluyor...

yagmurll 1 year ago

Bulantı

Jean-Paul Sartre

47 Gönderi

Bulantı; kaygı, yabancılaşma, özgürlüğün acı verici tarafı, varlığını kabullenememe, saçmalığın sancısı, kendinden ve insanlardan tiksinme duygusudur. Sartre, yaşadığı ve kahramana ilettiği bu sancıyı; kusma hissini ağzına acı tat gelecek kadar duyumsuyor. Ayna karşısına geçip yanaklarını sıkıyor, kendini sarsıyor. İnsanların gelişigüzel…devamı

yagmurll 2 years ago

Gilbert'in Hayalleri

Lasse Hallström

49 Gönderi

Spoiler içeriyor Film bize gerçekliğin soğuk hissini anbean yaşatıyor; komik, trajik, duygusal, sevimli ve bıktırıcı yanlarıyla. Bunalmaya rağmen korunan aile bağları ve vazgeçmezlik. Carver'lerin hikayesi, başlangıçta filmin odak noktası olacakken birden öylece yarı yerde bitiveriyor. Gerçeklik derken bunu kastediyorum. Gözünüzün önünde bir…devamıFilm bize gerçekliğin soğuk hissini anbean yaşatıyor; komik, trajik, duygusal, sevimli ve bıktırıcı yanlarıyla. Bunalmaya rağmen korunan aile bağları ve vazgeçmezlik. Carver'lerin hikayesi, başlangıçta filmin odak noktası olacakken birden öylece yarı yerde bitiveriyor. Gerçeklik derken bunu kastediyorum. Gözünüzün önünde bir günah yeşeriyor, içinizi bir endişe kaplıyor. Karakterlerin yaşadığı farklı duygularla birlikte olayın gidişatına müdahale etmek istemeleri ancak her şeyin çoktan kontrolden çıkmış olması... İki masum çocuğun istikbali, Grape ailesinin dramındaki baş aktör Gilbert'in babasının evi terk edişi... Ard arda zihinde diziliyor. Sonuç olarak şahit olduğumuz yine bir şekilde babasız büyüyecek iki çocuk ile öylece bitiveriyor bu hikaye. Yeni bir aile dramı başlıyor aslında gözden uzakta. Soğuk gerçeklik. Filmde izlediğimiz şekilde bırakın çocukların uyarılmasını ve engellenmesini bizzat ebeveynlerin, fiziksel kusurlu insanlara kem gözle bakışları aynen resmedilmiş. Bu kültürün bir insanı öyle ya da böyle utanç içinde eve hapsedip bir şekilde yaşamaya terk edişini izliyoruz ayrıca. Ne korkunç bir toplum düzeni ve ahlak anlayışı. Onun dışında Grape ailesinin birlikteliği, bağlılığı birbirlerine olan desteği ve ısrarla kutsal anne sevgileri göz yaşartıcı ve saygı duyulası. Bir de filmin karanlık yüzü var ki bu konuda herkesin hemfikir olması beklenemez. Konu itibariyle çok ilginç bir alt mesaj sezimledim. Filmin taşıdığı isimden içinde geçen sahnelerdeki bazı ayrıntılara kadar benim kanaat getirdiğim husus bu yönde. Nedir o alt mesaj; Gilbert Grape, gerçekten zannedildiği gibi iyi bir insan mı, yoksa bir katil mi? Filmin isminden başlayarak bunu irdeleyelim. Gilbert Grape ne yiyor? Buradaki eating kelimesinin bir mecaz olduğunu düşünüyorum zira gerçek anlamıyla film örgüsünde hiç bir anlam ifade etmiyor. Belli ki izleyicinin dikkati Gilbert Grape'in üzerine çekilmek istenmiş. Bodrum katında onarım yapılırken Gilbert, Arnie'den j.c. reilly'e yardım etmesini söylüyor ama Arnie oraya gitmeyeceğini söylüyor. Israr üzerine "babam orada" diyor ve bunun üstüne Gilbert panikle onu susturmaya çalışıyor. Gilbert babasını mı öldürdü? Ayrıca Mr. Carver, Gilbert'i tehdit etmesinin ve işlerin sarpa sarmasının ardından kırk santimetrelik havuzda boğularak ölüyor. Ellen'in Mr. Carver'in ölüm haberini verdiği an Gilbert'in soğukkanlılığına dikkat lütfen. Hatta bayan Carver şehri terk ederken Gilbert'e "herkes onu benim öldürdüğümü düşünüyor, sen de mi öyle düşünüyorsun" diye soruyor. Yine Gilbert'e dikkat, gayet kendinden emin ve gülümseyerek "elbette hayır." Ve son olarak Juliette Lewis kırda uzanan Gilbert'e sorular soruyor "ne istersin" cevaplar sıralanır; ailem için yeni bir ev, Arnie için yeni bir beyin, annem için aerobik dersleri, Ellen'in bir an önce büyümesi. Juiliete "hep başkalarını düşünüyorsun" der. Burada tüm izleyicilerin algıladığı şey sanrım aynı "Gilbert Grape ne iyi bir insan" "Hayır, kendin için ne istiyorsun" diye tekrar sorar ve cevap "İyi bir insan olmak" Neden acaba?