yankı (@1_1)

1_1 2 years ago

Nihayet insanlık öldü. Haber aldığımıza göre uzun zamandır amansız bir hastalıkla pençeleşen insanlık, dün hayata gözlerini yummuştur. Bazı arkadaşlarımız önce bu habere inanmak istememişler ve uzun süre, "yahu insanlık öldü mü?" diye mırıldanmaktan kendilerini alamamışlardır. Bu nedenle gazetelerinde,"insanlık öldü mü?"…devamıNihayet insanlık öldü. Haber aldığımıza göre uzun zamandır amansız bir hastalıkla pençeleşen insanlık, dün hayata gözlerini yummuştur. Bazı arkadaşlarımız önce bu habere inanmak istememişler ve uzun süre, "yahu insanlık öldü mü?" diye mırıldanmaktan kendilerini alamamışlardır. Bu nedenle gazetelerinde,"insanlık öldü mü?" ya da "insanlık ölür mü?" biçiminde büyük başlıklar yayımlamakla yetinmişlerdir. Fakat acı haber kısa zamanda yayılmış ve gazetelere telefonlar, telgraflar yağmıştır; herkes, insanlığın son durumunu öğrenmek istemiştir. Bazıları bu haberi bir kelime oyunu sanmışlarsada, yapılan araştırmalar bu acı gerçeğin doğru olduğunu göstermiştir. Evet, insanlık artık aramızda yok. İnsanlıktan uzun süredir ümidini kesenler ya da hayatlarında insanlığın hiç farkında olmayanlar bu haberi yadırgamamışlardır. Fakat insanlık aleminin bu büyük kaybı, birçok yürekte derin yaralar açmış ve onları ürkütücü bir karanlığa sürüklemiştir; o kadar ki, bazıları artık insanlık olmadığına göre bir alemden de söz edilemeyeceğini ileri sürmeğe başlamışlardır. Bize göre, böyle geniş yorumlarda bulunmak için vakit henüz erkendir. İnsanlık artık aramızda dolaşmasa bile hatırası gönüllerde her zaman yaşayacak ve çocuklarımız bizden, bir zamanlar insanlığın olduğunu bizim gibi nefes alıp ıztırap çektiğini öğreneceklerdir. İnsanlığın güzel ve çekingen yüzünü ben de görür gibi oluyorum. Zavallı insanlık kendini belli etmeden sokaklarda dolaşır ve insanlık için bir şeyler yapmaya çalışanları sevgiyle izlerdi. Bugün için insanlık ölmüşse de onun ilkeleri akıllara durgunluk verecek bir canlılıkla aramızda yaşamaya devam edecektir. İnsanlıktan paylarını alamayanlar için zaten bir ölüydü; onun bu kadar uzun yaşamasına şaşılıyordu. Yıllarca önce küçük bir kasabada dünyaya gelen insanlık, dünya savaşlarından birinde çok rutubetli bir siperde göğsünü üşütmüş ve aylarca hasta yatmıştı. Bu olaydan sonra hastalığın izlerini bütün ömrünce ciğerlerinde taşıyan insanlık önce ki gece sabah karşı nefes alamaz olmuş ve gösterilen bütün çabalara rağmen gün ağarırken doktorlar insanlıktan ümitlerini kesmek zorunda kalmışlardır. Doğru dürüst bir tahsil göremeyen ve kendi kendini yetiştiren insanlık hiç evlenmemişti. Küçük yaşta öksüz kalan insanlığa doğru dürüst bir mirasta kalmamıştı. Bu yüzden sıkıntılarla geçen hayatı boyunca insanlık, başkalarının yardımıyla geçinmeğe çalışmıştı. İnsanlığın ölümüyle ülkemiz boşluğu doldurulması mümkün olmayan bir değerini kaybetmiştir. Gazetemiz, insanlığın yakınlarına baş sağlığı ve sonsuz sabırlar diler. Not: merhumun cenazesi önce uzun yıllar yaşamış olduğu hürriyet caddesinden geçirilecek ve ölümüne kadar içinde barındığı ümit apartmanı bodrum katında yapılacak kısa ve sade törenden sonra toprağa verilecektir. Oğuz Atay / Tehlikeli Oyunlar

1_1 1 month ago

Bir Salyangozun Anıları

Adam Elliot

17 Gönderi

"Sevgili Grace, eğer bunu okuyorsan ben bir donut gibi ölmüşümdür ve sen de bisküvi kutumu ve almanı istediğim bazı şeyleri bulmuşsun demektir. ... Sırlarım... Öncelikle ben bir yetimim ve yetimhanede büyüdüm. Büyük savaştan sonra... Korkunç bir yerdi... Gece gündüz beşikte…devamı

1_1 1 month ago

Mükemmel Günler

Wim Wenders

92 Gönderi

Ana karakterin hayatı çok sıradan rutinlerden oluşuyordu. Kendisi tuvalet temizleyicisiydi. Başrol sabah erkenden kalkar bitkilerini sular, masasında duran parası, cüzdanı ve fotoğraf makinesini alır arabasına binmeden otomattan kahve alır ve arabasına biner. Kaset koleksiyonundan sevdiği bir şarkıyı açar ve onu…devamı

1_1 1 month ago

Bozkır Çiçekleri

Selçuk Baran

2 Gönderi

Kendisiyle baş başa kaldığında, her insan başarısızdır. Gerçek dünya onun ulaşamadığı ama özlemini çektiği ve bir gün varacağını umduğu; nitelikleri, güzellikleri, yücelikleri –kötülüğü, kısırlıkları, acıları da– farklı bambaşka bir yerdi. Kutsal coşkular artık beni ilgilendirmiyor. Kahramanları yeterince güven verici bulmuyorum…devamıKendisiyle baş başa kaldığında, her insan başarısızdır. Gerçek dünya onun ulaşamadığı ama özlemini çektiği ve bir gün varacağını umduğu; nitelikleri, güzellikleri, yücelikleri –kötülüğü, kısırlıkları, acıları da– farklı bambaşka bir yerdi. Kutsal coşkular artık beni ilgilendirmiyor. Kahramanları yeterince güven verici bulmuyorum çünkü. İnsanları yanıltmakta ustadır onlar. Bu yüzden şövalye kılıklı birini görürsen, hemen kaç. Zaten çağımız gündelik insanların çağı... Senin ve benim çağımız bu. Bu çağın kahramanları bizleriz. Belki köpek sürüsü kadarız ama kendimize bir yer ayırmayı, ufacık bir yer, başarmışsak... Bunu yeterince coşturucu bulmuyor musun? İnsanlar konuşarak, yalnızlıklarını ya da iki ayrı kişi olma durumlarını ortadan kaldırdıklarını sanıyorlardı. Konuşma gereğini duymadan iki kişi bir arada olabilse, derdim. Bunu isterdim. Seninle yirmi dört saat hiç konuşmadan birlikte olabilirim. Anlıyor musun? Kısacası bu sevmek midir, bilmiyorum. Senin yanında sıkılmıyorum hiç. Hep seninle olmak istiyorum. Aşk bu mudur acaba? Sana yakın olmak isterken bir de bakıyorum mutsuzluğumla, umutsuzluğumla baş başa kalıvermişim. Alışılmış, kişiye güven vermesi gereken onca kurala ve toplumun aldığı güvenlik önlemlerine karşın, insan yalnızdı, çaresizdi. Böylesine bir yalnızlık, çaresizlik duymak için ille de çocuk olmak gerekmiyordu; insan tepesine vurularak, lokması elinden alınarak, hatta yalnızca unutularak, bir köşeye bırakılarak ölüme benzeyen bir kimsesizliğe terk ediliyordu. Gençken bitmez tükenmez bir gücün olduğuna inanırsın. Kitaplar da durmadan destekler seni: Hiçbir şeyi olduğu gibi kabullenmemek, dünyayı alt etme tutkunu destekler. Ama gün gelir, bir de bakarsın ki, miskin bir memur, geveze bir öğretmen olup çıkmışsın! Çevrendekilere –o eleştirip durduğun insanlara– benzeyivermişsin! Hayatı kabullenmişsin, bir aptal gibi. Ve sürüklenip gidiyorsun. İnsanın her sevdiği kitapta kendini bulması doğaldır. Yoksa kitapları bu kadar sevmezdik. Ama dikkatli olmalısın. Çok da kendini vermemelisin öyle. Sen ancak kendinsin, başkası değil. Bir roman kahramanını seçebilir insan. Çünkü yaşadığımız hayatı yetersiz ve kuru buluyoruz. Öyle olunca örnek diye çevremizden birini seçmek işimize gelmez. Ama çok çok okumalısın ki, örneğini yanılmadan seçebilesin. Tabii kısa bir süre sonra roman kahramanlarını örnek almaktan kendiliğinden vazgeçeceksin. Hiçbir anne ötekine benzemez. Böylesi daha iyi değil mi? Benim annem de kimsenin annesine benzemez. Benzeseydi üzülürdüm. Çünkü o zaman benim annem olmazdı artık. Olup bitenleri kavramak, anlamak bile o kadar güçken, olaylara karşı koymak, onları etkilemek nasıl mümkün olabilirdi?

1_1 1 month ago

Herkes Herkesle Dostmuş Gibi...

Barış Bıçakçı

3 Gönderi

Savaşsa mı (hayat bu mu) , uzlaşsa mı (hayat yoksa bu mu) bilmiyor. Yaradılışının şifresini çözemedi; mesut tıkırtılarla işleyecek o mekanizmayı çalıştıran düğmeyi bulamadı. Belki de boyu yetişmedi. Geleceği hiç düşünmeden. Kendi karanlıklarının ortasında, ışığı aramadan, çünkü o eylemi gülünç…devamıSavaşsa mı (hayat bu mu) , uzlaşsa mı (hayat yoksa bu mu) bilmiyor. Yaradılışının şifresini çözemedi; mesut tıkırtılarla işleyecek o mekanizmayı çalıştıran düğmeyi bulamadı. Belki de boyu yetişmedi. Geleceği hiç düşünmeden. Kendi karanlıklarının ortasında, ışığı aramadan, çünkü o eylemi gülünç bularak, avuçlarım duvara dayayıp sürtüne sürtüne düğmeyi aramayı gülünç bularak. Hayat ne tuhaf! Bazı çatlakların içine insan davranışları sızıyor ve orada birikiyor. Sonra da kötü kokular yükseliyor hayatın çatlak yerlerinden, zayıf yerlerinden... Buralar hatıralarla doluydu. İnsan böyle şeylere nasıl dayanır? Yılların geçip gitmesine ve her şeyin belleğin bir oyunuymuş gibi bir belirsizliğin içine batmış olmasına... Bu ben miyim? Peki o ben miydim? Bütün bunları yaşayan. Hayır seyreden. Karar ver, yaşayan mı, seyreden mi? Yaşayan değilmiş gibi. Geçmişte başka biri, ama şimdi ben. Geçmiş olunca başka biri. Çünkü bazı şeyler en saf haliyle duruyordu içinde. Kirlenmiyordu. Bu aklına gelince ve bununla birlikte geçmiş de aklına gelince ve çok süratli gelince, gözleri doldu. Çünkü bir şeyin düşünce olabilmesi için makul bir sürenin geçmesi lazım. Aniden akla geliveren ve düşünceye dönüşmek için kafi zamanı bulamayan şeyler, basınç değişikliğinin tesiriyle (bizim problemimizde basınç aniden düşüyor, sıcaklık ise sabit) ne olur, sıvı hale geçer ve gözyaşı olarak akar bunu herkes bilsin. Bu böyledir. Gözlerini sil. Öğreniyorsun işte öğrenmeyi aklına bile getirmediğin şeyleri. Yürümeye devam ediyordu Hikmet. Vazgeçe vazgeçe ilerliyordu. Bir bakıyor çenesine kadar gelmiş su. Çünkü herkesi kendisi gibi sandı. Her şeyi bu sanının üzerine kurdu. Gözleri doldu. Hayal hızla boşaltıyordu içini, ruhunun bedeninde gizlendiği her yeri. İçi boş bir... Evet doğruydu, hatırladıkça yalnızlaşıyordu, kendi geçmişinin içinde böyle yapayalnız... Hayat yine de kitapta durduğu gibi durmuyor. Peki ne oldu da bu kadar değersiz hissediyor kendini insan?

1_1 2 months ago

Fullmetal Alchemist: Brotherhood

Yasuhiro Irie

34 Gönderi

"Bir şeyi kazanmak için aynı değerde başka bir şey sunmalısınız. Belki de bu bir derstir, bir şeyler feda etmeden bir şey kazanamayacağınıza dair."

1_1 2 months ago

Gölgesizler

Hasan Ali Toptaş

15 Gönderi

Koşarsın koşarsın da varamazsın hani; içindeki umut, varamadığın kadar büyür. ... Çöken bir kentin ortasında yapayalnız kalmışım da kendimden başka tutunacak dalım yokmuş. ... Çünkü sabaha geç kalabilirsin. Şunu da unutma ki yeryüzünde gecikmişliğin ilacı yoktur. ... her kadının gözünde…devamı

1_1 2 months ago

Yandırma

Nezihe Meriç

1 Gönderi

Benim çok kafama takılıyor, nedir bu yaşamak denen hani anlatabildim mi, bakma güldüğüme, çok düşünüyorum bunu abi. Yaşadığım zamanın acıyla dolu anıları, bellekte kalmış, anımsamak istemediğim zaman parçaları, yaşanırken kırmış geçirmiş, unutulmaz izler bırakmış anlar, giderek tek bir ünlem oluyor.…devamı

1_1 2 months ago

Aykırı Yaşamak

Şükrü Erbaş

4 Gönderi

"Yüreğim kaldırmıyor artık bu yükü Evler ağırlığımı taşımıyor Yılların ağından toplayıp düşlerimi Ömrümü bir su gibi yollara dökeceğim." "Katlansam kalbim, uysam aklım dayanmıyor bu çizginin çağrısına."

1_1 2 months ago

Öğle Saatleri

Selçuk Baran

1 Gönderi

Öylesine uzak, öylesine yaşamımın dışında olup bitenler... Sonra gitti. Beni insanlara, taşıt gürültülerine, kitaplara, üzerinde sınırsız kâğıt yığılı masalara bıraktı, gitti. Sonra hepsi üşüşüverdi. İnsanlar gülücükleri, silahları, oyuncakları ve her şeyleriyle geldiler. Tanıştık, seviştik, kavga ettik, kimi zaman birlikte, kimi…devamı