İlk okumaya başladığımda sayfa sayısı gözümü korkutmadı değil, açıkçası sayfa sayısının bu eserde pekte önemi yokmuş, oldukça akıcı ve içine çeken bir anlatıma sahipti (tabii kitaba alışma süreci kesinlikle buna dahil değil).
Yunan tarihine dair bir kaç eser daha okuduktan…devamıİlk okumaya başladığımda sayfa sayısı gözümü korkutmadı değil, açıkçası sayfa sayısının bu eserde pekte önemi yokmuş, oldukça akıcı ve içine çeken bir anlatıma sahipti (tabii kitaba alışma süreci kesinlikle buna dahil değil).
Yunan tarihine dair bir kaç eser daha okuduktan sonra tekrar okumak istiyorum, açıkçası tam olarak netleştiremeyecek kadar karışık bir şekilde aklımda yer edindi, herodotos'un detaylı anlatımı çok iyi fakat o coğrafyaya hâkim olmayan biri için fazla karışık ve doğrusu pek bir şey ifade etmiyor.
Herodot, eserine şu ilham verici cümlelerle başlar; "bu, halikarnassoslu herodotos'un kamuya sunduğu araştırmadır. insanoğlunun yaptıkları ve gerek yunanlıların, gerekse barbarların meydana getirdikleri harikalar bir gün adsız kalmasın, tek amacı budur; bir de bunlar birbirleriyle neden dövüşürlerdi diye merakta kalınmasın."
Eserinde herodotos genelde birinci tekil şahıs anlatımıyla Yunan – Pers savaşlarını konu almış dönemin siyasi yapısından kültürel yapısına, antolojisi, doğası ve geleneklerden göreneklerine kadar değinmiştir, cidden aldığı her lakabı hakıyla taşıyan bir yazardı, tarihin babası çünkü ondan önce bu derinlikte bir kitap yazan olmamış.Yalanların babası çünkü çoğu zaman gezdiği yerlerde gördüğü insanlardan duyduklarını da kitaba eklemiş, halk ağzıyla dedikodu tabiri bazı yerlerde vardı, herodot uydurmuş gibi söylemlere de denk geldim doğrusu mutlaka yanlış yazdığı ve abarttığı noktalar vardı, fakat buna rağmen muhtemelen doğrusu yalanından çoktu.
Milattan önce yaşanan olayları, çoğu yaşanana tanık olan birinin ağzından okuyor olmak cidden güzeldi, okurken kendimi o yıllarda hissettiğim ve şu anki zamanla karşılaştırdığım çok oldu.
Okudukça içinde kaybolduğum bir kitaptı, seri bir okumayla da kısa bir sürede bitirdim ve herodotos’un yaşadığı tarihi ve döneme dair birçok güzel, değişik ve tuhaf şeyler öğrendiğimi söyleyebilirim. Biraz tarihi, biraz destansı ve biraz da felsefi içerikleri ile roman tadında ilerleyen okudukça içine çeken yapısı ile bana göre her tarih meraklısını okuması gereken bir eserdi, okunulası ve cidden tavsiye edilesidir.
Web yapım aşamasındadır.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
İlk okumaya başladığımda sayfa sayısı gözümü korkutmadı değil, açıkçası sayfa sayısının bu eserde pekte önemi yokmuş, oldukça akıcı ve içine çeken bir anlatıma sahipti (tabii kitaba alışma süreci kesinlikle buna dahil değil).
Yunan tarihine dair bir kaç eser daha okuduktan…devamı
Hiç beklemediğim yerden vuran, birini kaybetmenin kendini de kaybetmek olabileceğini anlatan Darren Aronofsky filmi.
İnsanların özünde iyi olduğuna inanan, optimistik bir adamın kısa süreliğine de olsa bizleri kendi acısından uzak tutmaya çalışmasının hikâyesi.
Kendinden vazgeçmiş bir insanın son zamanlarını, pişmanlıklarını,…devamıHiç beklemediğim yerden vuran, birini kaybetmenin kendini de kaybetmek olabileceğini anlatan Darren Aronofsky filmi.
İnsanların özünde iyi olduğuna inanan, optimistik bir adamın kısa süreliğine de olsa bizleri kendi acısından uzak tutmaya çalışmasının hikâyesi.
Kendinden vazgeçmiş bir insanın son zamanlarını, pişmanlıklarını, boşvermişliğini, hani insanın bir şey üretmekten, kendini zorlamaktan, kısaca iradesinden vazgeçtiği ve kendini tamamen akışa bıraktığı hallerini izliyoruz. "yazar bizi acısından korumaya çalışmış" ve en sonunda o acıyı dibine kadar görmemiz için serbest bırakmış. tüm film aslında o kompozisyon ve defalarca bu durumun işlenmesiyle alakalı.
Her karakteri aynı nokta da birleştiren ve filmin üstünde durduğu en baskın duygu çaresizlikti, aslında çaresizlik var olan bir duygu mu yoksa diğerlerinin aksine öğrenilen bir duygu mudur?
Filmde bu çok iyi işlenmişti, olumlu/olumsuz hiç bir seçeneğinin kalmadığını anladığınız an, çaresizsindir..
Obezite Charlie'ye görünür bir "ihmal edilmişlik" sağlamak için var göründüğünün aksine farklı bir şekilde kendini belli ediyordu filmde "obez insanın yaşadıkları" şeklinde bir anlatımı yoktu, fakat bunun üzerinde de durmuştu.
bu ihmal edilmişlik, daha çok charlie'nin kendini ihmal etmesi kendi acılarından başkalarını uzaklaştırdığı yetmezmiş gibi kendini de uzaklaştırıp sevdiği adamı kaybettikten sonra kendini tamamen salmasıyla ilgili bir durum.
Zaten önceden de kendini çok seven biri olmadığını belirtiyor ve kendini sevmeyi tümüyle bırakıyordu ve ağır tempoda ilerleyen bir intiharla hayattan vazgeçiyor.
yaşadığımız onca hayal kırıklıklarından sonra kim bilir kaç zaman kendimizi bıraktık, kendimizle olan bağı kopardık.Yani evet dürüstlük, en çok da kendine karşı dürüstlüktü önemli olan. insanın içindeki iyiliğe ulaşabilmesinin tek yolu da charlie'ye göre, kendine karşı dürüst olmaktı. sevdiği adamın ölümü, charlie'nin kendiyle olan bağını tam da buradan koparmış. kendine karşı dürüst değil, kendini uyuşturarak yaşıyor. pişmanlıklar sarmalından çıkmayarak güya kendini cezalandırıyor, thomas'ın dediğinin aksine, onu tanrı değil, bizzat kendisi cezalandırıyordu ve kurtuluşa erdiren de yine kendisi oldu.
Aronofsky’nin filmlerinden çok sevdiğim bir başka özellik detayların içinde detay barındırması örnek olarak; ellie'nin sosyal medya postunda charlie'nin fotoğrafı altına "o yanmaya başladığında cehennemde bir yağ ateşi olacak." yazıyordu.
Eskiden balinaların yağını evleri aydınlatmak için kandillerde yakarlarmış bu da böyle bir bilgi. Zaten filmin altmetnini oluşturan zekaya hayran kalmamak cidden çok zor, ancak sıradan bir dram olacak bir hikayeyi, evirip çevirip, sen moby dick üzerinden metaforlarla beze ve ortaya bu sanat eseri çıksın.
Filme tek eleştirim, tek mekanda geçmesinden dolayı duyguları öncelikle diyaloglarla aktarmaya çalışmaları yanii bunu yaparken aceleci davranmaları, diyalogları oldukça çarpıcı fakat tek mekanda olduğu için sürekli yerli-yersiz anî yükselişler yaşayarak kapıyı çarpıp çıkan karakterlere neden olmuş. (bi ara pizzacının da meraktan içeri girip, bir replikte o patlatıp kapıyı çarpıp gitmesini beklemedim değil)
Breanden freaser Oscar'ı hak etmiş o çok çok ayrı, özellikle mimikleri, konuşurken alçalıp yükselen, en sinirli ve kırılgan halinde bile kendini dizginlemeye çalıştığını belli eden ses tonu ve halleri, ekrana yansıyan çaresizlik ile karışık masumiyeti oynamak değil de cidden yaşamış.
'Hiç insanların umursamamak için çaresiz olduğu hissine kapılır mısın?
Oldukça düşündürücü bir replikti. Esasında İnsanlar olarak duygusal varlıklarız, en ufak bir bağ, iletişime ve etkileşime muhtaçız.
‘Sen harika bir insansın ellie. umarım ne kadar harika bir insan olduğunu biliyorsundur.’
Kızına söyledikleriydi gözlerimin dolmasına neden olan, aslında ne kadar basit söylemek buna rağmen ne kadar az söylüyoruz bunu sevdiklerimize veya ne kadar az duyuyoruz. bu kadar pozitif mutlu eden bir cümle iken ne kadar cimriyiz cümlelerimizde yarını olmayacak bugünlerde. unutuyoruz aslında ne kadar kolay olduğunu iyi hissettirmenin ve aslında benciliz hepimiz, charlie düşüncelerinde yanılıyordu en acısı da bu. acaba hepimiz duygusal olarak biraz charlie miyiz? charlie'yi saran bu acı ve yalnızlık duygusu modern çağlarda sandığımızdan daha yaygın değil mi? ya da belki bu derin acıyla yüz yüze gelip yüzünü çeviren veya daha da kötüsü yüzüne gülüp akıllı telefonuyla onu kayda alıp yayan insanların yanındayızdır.
Sonda kalbimin sırf bu yüzden kırıldığını hissettim, charlie gibi insanların varlığını hep görmezden gelmekti sanırım beni üzen ve hayatın bir yerinde charlie’nin konumunda olacak olmamızdı.
Filmin müzikleri de melodrama ayak uyduruyor, yönetmenin her filminde olduğu üzere teknik kısımlara da ayrıca özen gösterildiği oldukça bariz, özellikle dar mekanda böyle bir görüntü yönetmenliği ve sıkmadan içine çekerek izlettirmesi.Gösterilen zıtlıklar özellikle bir iki sahnede göze çarpan gün ışığı kullanımını çok sevdim.
Ve ayrıca ben artık müzikleri hakkında ne desem az, ne desem eksik kalacağı için sadece (özellikle safe return için bu yorumum) bu yeterli;
“If music could cry, this is how it'd sound”
Daha bir çok detay konuşulmaya değerdi, bu kadar güzel ve değerli detaylar yazıma sığmayacağı için burada sonlandırıyorum, okuyanlara teşekkürler.
Dramatik yapısı, tek mekan atmosferi ve pişmanlık hikayesi ile the whale; darren aranofsky'nin filmografisine yakışır kalitede ve güzellikteydi, bence şans vermeniz gereken bir yapım.
Merhabalar, ghibli yapımların da olduğu gibi huzur dolu bir animeydi, etkisi cidden çok güzeldi ve kesinlikle çocuklara özgü saf bir mutluluktu hissettiğim, doğrusu bu kadar sade olupta insana bu kadar huzur verebilen şey azdır.
Geç izlediğim için pişmanlık duymadığım bir…devamıMerhabalar, ghibli yapımların da olduğu gibi huzur dolu bir animeydi, etkisi cidden çok güzeldi ve kesinlikle çocuklara özgü saf bir mutluluktu hissettiğim, doğrusu bu kadar sade olupta insana bu kadar huzur verebilen şey azdır.
Geç izlediğim için pişmanlık duymadığım bir yapımdı aksine bitirdikten sonra ne erken ne de geç tam zamanın da izlemişim hissini verdi.
Kalitesindeki sadelik, rengarenk çizimleri ve manzara konseptleri ile cidden seyir zevki sunduğunu söylemeliyim.
Çizginin ötesinde, daha çok ruha ve duygulara hitap ededen bir yapımdı. Çocukluğunun sonları, ergenliğinin başlarındaki shizuku’nun kendini aramaya başlama süreci; duyguları, kaygıları o kadar gerçek ve içten ki beğenmemek pekte mümkün değil.Düşler de yaşayan kitapkurdu genç shizuku ve kemancı çocuk seiji amasawa tanıdığım en nazik ve sağlıklı ıntj karakteri olabilir ikili arasında ki diyaloglar ve ilişki, günümüzün basitleşmiş aşk kavramından da o kadar soyut ki, aşkın üç harfe ve iki bedene sığmadığını çok iyi bir şekilde aktarıyor.
Eski zaman animeler de göremeyeceğimiz teknoloji günlük yaşama girmiş ve
alışılan Ghibli yapımların aksine fantastik öğelerse bu animede yoktu, özellikle çok hayattan ve günlük yaşama dokunan hikayesi dolayı daha fazla sevdim ancak hikayenin ilerleyiş şekli oldukça durağandı bunu da belirtmeliyim. Ayrıca film kitap okumak, kendini keşfetmek, kendine ve çevrendeki insanlara karşı dürüst olmak, değerli aile ilişkileri ve toplumun çoğunluğuna göre yaşamak yerine kendi yolumuzu çizmek üzerine oldukça önemli mesajlar veriyor.Kütüphane, kediler, antikacı ve keman üzerinden bu mesajı almakta benim için animeyi ayrıca etkili kıldı.
Ayrıca da yolda gördüğü kedicik (tabii moon’u ayrıca çok sevdim) peşine düşüp yeni tesadüflerle dolu yerler, hayatlar keşfetmekte bana pek yabancı gelmedi.
Bir çok detayı için yeniden izlenebilir kılıyor kendisini benim için, animedeki güzel detaylardan biri de; saf bir çocuğun hareketleriyle bir eserin ortaya çıkış sürecinde sanatçıda oluşan kaygıyı ve başarıyı betimlemesidir, shizuku bir kitap yazma işine girişir, bunun için günlerce doğru düzgün uyumaz.
Ne derslerine odaklanabilir, ne de kendini başka bir işe verebilir tek istediği ise bir an önce amacına ulaşıp öyküsünü bitirmektir.
Günlerce uyumamış bir şekilde eseri tamamlanınca artık kendini tam olarak uykuya teslim eder.Tüm bunlardan sonra iş eserini beğeniye ve eleştiriye sunma kısmına gelir kıza gelen rahatlığın yerini endişe alır, çünkü eserinin eksik yanlarının olmasından, beğenilmemesinden endişeleniyordur.
Öyküsünü verirken "ya olmadıysa? Başaramadıysam, ya beğenmezse?" diye endişeye kapılır bunun sonundaysa, yüzünde bir eseri tamamlayabilmenin huzuru, başarısı ve mutluluğu var olur.
Şarkıların hepsi çok mükemmeldi, country road ile filme başlamak ayrıca harikaydı.
Seiji, dedesi ve arkadaşları ile çalıp shizuku'nun söylediği sahneye öyle yakışan bir şarkı olmuş ki, cidden ne desem az kalır.
Hüznüme, mutluluğuma ve filme en ziyade dokunan şey bu şarkıydı.
Hayao miyazaki ve yoshifumi kondô filmidir, benim de pek bilgim yok bu konular da bildiğim kadarıyla miyazaki senaryosunu yazmıştır ama o da miyazaki'nin orijinal öyküsü değil bir çizgi romandan uyarlamadır.Miyazaki'nin hem senaryo yazarı, hem ilk storyboardların çizeri, hem de yapımcı olarak filmde çok önemli katkılarda bulunmuştur, yönetmen koltuğun da ise yoshifumi kôndo bulunmaktadır.
Filmde en sevdiğim karekter bizi bir hayal dünyasında başka bir hayal dünyasıyla karşılayan Baron’du, bundan sonra 2002 yapımı “Neko no ongaeshi (The Cat Returns)”nin ana karakterini canlandırıyor, doğrusu bu yapımı oldukça çocuksu bulduğumu söylemeliyim ancak çizimleri ve baron için izlenmeye değerdi.
İzleyeceklere şimdiden keyifli seyirler dilerim.
Tekrardan değerli önerin için teşekkür ederim @lelouch0.
Merhabalar, öncelikle diziyi anlatmaya başlamadan önce izlememe sebep olanlardan bahsetmek isterim, çok sevgili @leomenci’nin önerisi ile çok sevdiğim kimselerle (@bisturi ve @marti) izlediğim bu dizi benim için cidden fazlasıyla anlamlı, gerçekten teşekkür ederim bu ekibin bir parçası olmak benim için…devamıMerhabalar, öncelikle diziyi anlatmaya başlamadan önce izlememe sebep olanlardan bahsetmek isterim, çok sevgili @leomenci’nin önerisi ile çok sevdiğim kimselerle (@bisturi ve @marti) izlediğim bu dizi benim için cidden fazlasıyla anlamlı, gerçekten teşekkür ederim bu ekibin bir parçası olmak benim için gerçekten çok güzeldi, bunun için minnettarım. Diziyi bu kadar anlamlı yapan birlikte izlediğim kişilerdi, yaşanmaya değer bir deneyimdi, iyi ki varsınız teşekkürler.
@menci’nin onun için değerli olan bu diziyi bize birlikte izlemek için önermesi, spoiler vermemek için sustuğu zamanlar ve önerisine sonuna kadar sadık kalıp onu savunması cidden güzeldi kahretsin ya, çok güzeldi.Bazen cidden edebi dilim yetmiyor(ciddiyim).
@bisturi’nin kendi kafasında senaryoyu yeniden şekillendirmesi (aslında senaristlerin ders alması gereken biri var) ya da senaryonun asıl olması gereken şekil, karakterlerin dengesiz hallerine karşı yükselişlerini ve hatta karakterler hakkında çıkarımları duyulmaya değerdi, açıkçası baştan sona kendisi mükemmel.
@martı’nın birbirinden anlamlı ve anlaşılmaz notları (biz anlamayalım diye asla yeni bir dil kullanmamıştı) üzerinden karakterler hakkında haklı yere isyanlarını ifade ediş şekli (çoğu zaman amacımızdan sapsakta) mantıksız olan şeylere kendince dikkat çekmesi, ne desem az kalır. Mükemmelsin.
Ve bu durumda en şanslı olan kişi tüm bunlara aynı anda sessiz bir şekilde dahil olan elbette ki benim, bunu tarif etmek gerçekten çok zor açıkçası 9 yıl önce sadece ilk bölüme başlayıp hayal bile edemeyeceğim bir şekilde bugün bitirmiş olmak gerçekten güzeldi, hayallere sığamayacak kadar.
Ve ayrı güzel bir yönü de mantık olmadığını bildiğimiz halde bu dizi de mantık aramaktı.
Diziye gelecek olursam ölümlerle kafayı bozmuş birisi iseniz, başkalarına çamur atmadan izleyebileceğiniz, 2014 yılı yapımı tek sezonluk bir dizi.
ilk iki bölümünde bile sizi içine çekecek, güzel bir hikayeye sahip dizi. hele bölüm sonlarındaki, kalıplaşmış gerçek cümleleri duyunca o cümlelerin hayatınızın bir parçası olduğunu ve dizinin bunu size farklı şekilde anlatmaış olduğunu farkediyorsunuz.
Bana göre bu dizi de biraz house md, biraz the mentalist, biraz sherlock ve biraz da dexter vardı fakat dizide zeka, bilim, polisiye dışında başka bir ayırt edici özellikte mevcut, dürüstlük, erdem, ilişkiler, beyefendilik, bilim ve sanatla dolu sade yaşam gibi değerlerin yüceltilmesi, bitirilmesinin esas sebebinin bu olduğunu düşünmüyor değilim.
Baştan sona görüntü harikasıydı, çekim açıları ve atmosferi iler her karesi ve detayı ayrı mükemmeldi.
Evet aktörler başta tam oturmamış gibiydi, kurgusu ve heyacan dozu zayıftı, ancak zamanla gittikçe içine çekti roller oturdu ve yarım kaldı cidden 2. Sezon varmış gibi son buldu, doğru düzgün konusu olmayan dizilerin bile hala yeni sezonları çekilirken bu dizinin final yapması bizi hayli üzdü.
Ayrıca dizinin en büyük eksisi her bölüm farklı bir cinayet olayı bambaşka hikayelerle işlense de o bölümün nasıl akacağını biliyor olmanızdı.
Öldürülecek kişiye dair kısa bir kesit sonra olay yeri inceleme ve doktor henry morgan’ın olağanüstü tahmin yetenekleriyle olayın çözülmesi ve olayları çözerken yaşadığı flashbackler diziye ayrı güzel bir hava katmıştı, bu anılarda bir anda 1800'lü 1900'lü yılların sahneleri içinde buluyordunuz kendinizi ve detaylara gerçekten emek harcanmıştı.
En sevdiğim karakter Abraham (yani abe) karakteriydi.
Kişiliği, olaylara bakış açısı ve
Henry’le olan mükemmel ilişkisi diziyi izlemek için çok yeterli bir sebepti.
Yeri geldiğinde alaycı ve yeri geldiğinde duygusal tavırları belki çoğu zaman ilişkileriydi konu ama dizinin olmazsa olmazıydı.
En sevdiğim bölüm hiç kuşkusuz nenemiz diye tanımladığımız karakterin olduğu bölümdü, gerçekten bir yan karakter olmayacak kadar güzel ve insanlara karşı iğrenerek baktığında bile yadırganmayacak cidden gıcık ve tam sevilesi bir karakter.
Ve en sevdiğim replik ölümü engellebileyeceğini anlatmaya çalıştığı anda vebadan kaybettiği arkadaşının ona söylediği sözdü.
“Evet biz bilim adamıyız ancak bilim bizi yüzüstü bırakana kadar”
Adam karakterinin var olma düşüncesi bile diziyi o kadar güzelleştirmişti ki eğer son bölümleri izlemeseydim en sevdiğim karakter diyebilirdim kendisi için, onun için söyleyebileceğim çok şey var ancak ses tonu ve hatları çok güzeldi, hatıramda da öyle kalmalı.Bu dizi de her karakterin ayrıca konuşulması gerekiyor, hiçbir karakter gereksiz değildi belki de bu yüzden daha da sevmiş olabilirim, her neyse beraber izlediğim değerli kişilerinden yorumlarını okumanızı öneririm kesinlikle mükemmellerdirler, buraya kadar okuduğunuz içinde çok teşekkürler.
Merhabalar, son dönemde daha önce izlediğim ve aklımda halen soru işareti olarak kalan filmleri tekrar izliyorum, en son izlediğim ve bana göre değeri tam olarak bilinmemiş bir filmi sizlere önermek istiyorum.
Darren Aronofsky ‘e ait The Fountain ilk defa izleyenlere…devamıMerhabalar, son dönemde daha önce izlediğim ve aklımda halen soru işareti olarak kalan filmleri tekrar izliyorum, en son izlediğim ve bana göre değeri tam olarak bilinmemiş bir filmi sizlere önermek istiyorum.
Darren Aronofsky ‘e ait The Fountain ilk defa izleyenlere yeni bir deneyim yaşatma vaadinde olan cidden benzersiz bir yapım, bir erkeğin zamanın ve mekânın dışına çıkarak, insanoğlunun en kadim düşmanı olan ölümle savaşını, aşka adanmışlığını ve hayat ağacı ile olan sonsuz yolculuğunu sembolik bir dille ve ezoterik öğelerle anlatan film, macera dolu hikayesiyle hem ruhunuza hem de kalbimizi derinden işleyecek yapım. Zamanın izafiliği, mitler, semboller, yaşamın amacı ve anlamı
Üzerine düşündüren bununla birlikte duygulara akan tam anlamıyla bilinci aşan bir film.Hiçbir karenin amaçsızca çekilmediği, her karesi ve detayında farkı bir anlam barındırıyor. Filmin konusu ve sahnelerin içerdiği anlamlar hakkında net bir karar vermek hiç kolay değil. Hatta bu filmi yönetmen dışında hiç kimsenin tam olarak açıklayamayacağı yönünde yorumlar olduğunu da belirtmek isterim.
Bana göre bu film Aronofsky'nin duyarlılığı, Kubrick'in insanlık keşfi ve spielberg'in duygusallığı arasına yerleştirilebilir, çünkü kubrick'in insanlık durumunda görünür olan ve bizi saplantı ya da çılgınlık içinde varoluşun sınırına doğru götüren aşırılığının unsurlarını ve Spielberg'in duygusu ve geride kalma arzusu ile birleşiyor filmde, durum ne kadar umutsuz görünürse görünsün.
Ölüm ve sonsuzluk kavramlarını oldukça sakin, yormadan işlemiş. insanlık tarihi boyunca çare aranan ölüm ve karşı koyamadığımız sonsuzluk arayışı aslında mümkün mü? aşk mıdır aslında bu sonsuzluğu bize verecek olan? yüzyıllar boyunca anlatılacak kahramanlık öykümüz mü? tarihe geçecek buluşumuz mu? yoksa acı mı? belki sonsuzluk dediğimiz şey aslında ölümün ta kendisidir, belki de hem hepsi hem de hiçbiridir, kim bilir?
Benzeri sorular sormanızı sağlıyacak oldukça katmanlı bir film her izleyişte farklı bir anlam çıkarmak mümkündür, ilk izlediğim de bana karışık gelen fazla detay bulunduran filmleri seviyorum özellikle Aronofsky’nin eseriyse cidden benim için değeri fazla oluyor.
Yönetmenin her filmini izlemedim ancak izlediğim her filminde beni düşünmeye iten, hayatı sorgulatan ve bu sorulara kendimce anlam vermemi sağlayan bir aktarıma sahip bende ki yeri çok başka, yaşamı tasvir ediş şekliydi belki etkileyen belki de bakış açısında ki özgünlüktü bilemiyorum sadece seviyorum, yeni pencerelerden baktığımda başka biri gibi düşünmeyi bana tam olarak hissettirmesiydi beni etkileyen.
Aronofsky’nin kendine olan tarzı ve yapımlarında birden fazla detayla yormadan anlatmak istediklerini aktarması, aslında ona karşı büyük bir merak içerisindeyim yapımlarını izledikçe kendisine olan hayranlığım merakım ile aynı oranda artmaya devam ediyordu ve açıkçası ona karşı hissettiğim sevgiyi besleyen bir nevi bu merakımdı.
Ayrıca değinmek istediğim en önemli nokta filmin müzikleri, Aronofsky'nin diğer filmleri olan pi ve requiem for a dream'in de müziklerini yapan Clint mansell yapmış.
Böyle müziklerinin kelimelere ihtiyacı olmadan duyguları bu denli mükemmel bir şekilde yansıtması çok ayrı ya arada kendimi bu filmin müziklerinin içine sürüklenirken buluyorum ve açıklayamadığım birbirinden bağımsız ortaya çıkan bu ruh boşluklarını açıklamaya edebi becerim yetmese de (belki de benim beceri eksikliğimden bağımsız olarak, dil hislerimi iletmek için yeterli bir araç değildir).
Kısaca yönetmene şans verirseniz pişman olmayacağınızdan eminim, iyi akşamlar.
Öncelikle hepinize iyi günler dilerim.
Sonunda resmen star wars evreninde ilerleyebilmenin sevincini yaşıyorum.
Andor sadece zekice hazırlanmış bir Star Wars dizisi değil bence bundan çok daha fazlası, 12 bölümünün her biri ince işçilikle işlenmiş ve uygulamaya konulmuş, zekice tasarlanmış her…devamıÖncelikle hepinize iyi günler dilerim.
Sonunda resmen star wars evreninde ilerleyebilmenin sevincini yaşıyorum.
Andor sadece zekice hazırlanmış bir Star Wars dizisi değil bence bundan çok daha fazlası, 12 bölümünün her biri ince işçilikle işlenmiş ve uygulamaya konulmuş, zekice tasarlanmış her konunun üzerinde itina ile durulmuş, atmosferinden diyaloglarına, oyuncu seçimlerinin karakterlere uymasına kadar cidden ayrıntılı ve mükemmel bir diziydi
Dizi işlediği bilinçli ayrımcılık politikaları ve sınıf çatışması temaları ile kendini diğerlerinden soyutluyor. Bu konuları sadece üstünkörü geçmekle de kalmıyor, oldukça derinine iniyor.Bu konu da bu dizizden daha iyisini düşünemiyorum.
olaylar çok uzak bir galakside geçse dahi diyaloglardaki her bir replik ince bir şekilde aktarılıyor. Gerçek hayattaki problemlerle yüzleşmekten kaçınmayan ve bürokrasinin zulmetmeye meyilli doğasına meydan okuyan karakterleri ile mükemmel tasarlanmış politik ve casus temalı aksiyon dizisi. Dizinin başlangıcının yavaş olması yüzünden bazı insanlar soğuyabilir ama bir kere tempoyu yakaladığı zaman dizi resmen bir füze gibi fırlıyor ve cidden kaçırmamanız gereken bir şaheser haline geliyor. Star Wars’ı hiç böyle hayal etmemiştim, hatta belki de hiç bu kadar iyi olabileceğini düşünememiştim.
halkın aynı durumdan etkilenmeleri dışında herhangi bir bağa sahip olmadan birbirine hiç güvenmedikleri halde gösterdikleri birlik
Andor’da yer alan hiçbir aktör rolünde sırıtmıyordu ve herkes maksimum performans gösteriyor, en gıcık olduğum karaktere bile oyunculuğuyu yüzünden hayranlık duydum.
Diziyi en basitinden açıklayacak olursam isyanın nasıl büyüdüğünü, yayıldığını, büyük kruvazörleri nasıl, hangi parayla elde edebildikleri gibi konularda aslında star wars filmlerinde hiç gündeme gelmeyen ince detaylara değiniyor, bu şekilde star wars evreninde bunlar ne yer, ne içer, nasıl yaşar gibi hiç girilmemiş yerlere dokunuyor.
Ayrıca bu nasıl starwars evreni ya herkes insan resmen ırkçılık, koca hapishanede insan dışı bir ırk olmaz mı?
Star wars dediğinizde arka planda bir sürü uzaylı olması lazım. haydi imparatorluk insan odaklı ırkçı bir politika izliyor diyelim ki öyle, peki ya hapishane bölümleri figüranların hepsi insandı, olur öyle ya diyerek geçiştirilebilir mi bilemiyorum ancak bence bir star wars hikayesi daha çok uzaylıyı hakediyor.
Ayrıca özellikle yaşlı olan karkterlerin oyunculukları çok iyiydi,
Kino Loy, Luthen Rael, Major Partagaz
Yardımcı oyuncu olmasına rağmen dizi de en çok ilgimi Luthen karakterini oynayan Stellan Skarsgard çekti kendisi Galaksinin gri çizgilerinde dolanmayı seviyor ve
Oynadığı karakter o kadar fazla derinliğe sahip ki tam kendisi hakkında her şeyi anladığımı düşünürken dizi boyunca tekrar onu çözmeye çalışırken buluyordum kendimi, gerek fısıltı ile söylediği tehditleri veya insanın içini gıcıklayan monologları ile Luthen’ın karmaşık amaçlarını izleyiciye aktarması ile muhteşem bir iş çıkarmış cidden oyunculuğu fazla güzel Chernobly dizisinden dolayı onu görmek bile diziye olan beklentilerimi fazlasıyla karşıladı..
Andor dizisinde, Disney’in “iyiler daima kazanır” tozpembe teması ve esrarengiz dünyasından oldukça uzak; daha kasvetli, karanlık ve değişik bir evrende geçen casusluk, hareket aksiyon temalı hikayesi cidden disney yapımlarından oldukça uzak olduğunu gösteriyordu.
İlk bölümlerde İmparatorluk’a bağlı hususi bir güvenlik şirketini ve asker görünümlü çalışanlarını müşahade ediyordu oldukça sakin ilerliyordu kısımlar son derece ağır akıyordu, bölümler de oldukça kısaydı ancak başlangıçta aksiyonun “a”sını göremediğim için bana uzun sürüyormuş gibi hissettirdi.
Hikaye örgüsü her 3 bölümde bir değişiyordu sanki, farklı karakterler 3 bölümde bir beliriyor ileri ki bölümlerde odak noktası olmaktan çıkıp diziden sıyrılıyodu.
R2-D2 ve C3PO şeklinde droid olan B2EMO’yu ayrıca sevdim, kat ve kat fazla tatlı ve bağlı olmaları,tek diyebileceğim droidler ile dolu bir dünya da yaşanır.
Ve ayrıca buradan ustama(@baduman) ve onun tatlı çırağına(@bisturi) çırakları olarak onlara çokça teşekkürlerimi sunuyorum.
Merak ediyorum star wars evreninde bu kadar ileriye gidecek, bunu geçebilecek bir başka dizi daha var mıdır?
“Bütün insanlar eşit yaratılmamıştır! Bazıları daha akıllı, daha güzel ya da daha büyük statüdeki ebeveynlerle doğar. Bazıları, aksine, zayıf vücuttan veya zihinden doğar veya varsa, çok az yetenekle doğar. Bütün erkekler farklıdır! Evet, insanın varlığı ayrımcıdır. Bu yüzden savaş, şiddet…devamı“Bütün insanlar eşit yaratılmamıştır! Bazıları daha akıllı, daha güzel ya da daha büyük statüdeki ebeveynlerle doğar. Bazıları, aksine, zayıf vücuttan veya zihinden doğar veya varsa, çok az yetenekle doğar. Bütün erkekler farklıdır! Evet, insanın varlığı ayrımcıdır. Bu yüzden savaş, şiddet ve huzursuzluk var. “
- Bilmem kaçıncı Charles the baba Britania
Çok fazla anlam ve 'biraz' gerçek olan bu alıntı, bütün ana konuyu açıklık getiriyor.
Anime 1. sezon aksiyon olarak başta yükselen ancak sonra ise azalan bir grafikte ilerliyor.
Bunun sebebi ise konu derinliği ve bir çok karakterin olmasından kaynaklıydı bence
Strateji olarak ilerlediğinden konuşma metinleri oldukça fazlaydı bu ilk sezon da
bana göre aksiyonu azaltan bir unsurdu.
Anime 2. Sezon ile resmen başka bir boyuta geçiş yapıyor. Aksiyonun, dövüşün, savaşın ve stratejinin haddi hesabı yok. Şöyle ki 2.sezonu izledikten sonra ”burada bitmemeli keşke devam etseydi.” dedim, resmen bir satranç tahtası gibiydi.
Ve bence böyle bitmemeliydi, tüm bölümlerin mükemmeliğinin toplamı bile son bölüm kadar güzel değildi.Müzikleri ayrı bir mükemmeldi özellikle final sahnesin de çalan, her detayı ayrı mükemmel bir animeydi.
Çizimlerini biraz beğenmedim cidden gövdelerinden fazla uzun kol ve bacakları vardı, alışmak zor geldi.
Artık sunrise ekibi ne içti ne yedi bilmiyorum ama bu kadar harika bir seriyi nasıl yazdılar hala anlayamıyorum martı ile kafasının içinde yaşamak istediğimiz insanlar bunlar. Yan Karakterler o kadar güzel ve bi o kadar iyi işlenmişti ki ancak bazı karakterler olmasa da olurdu.
Şuradan itibaren spoiler.
Evet o dünyalar yıkar, dünyalar kurar bu animeyi izlemek için tek yeterli sebep olabilecek karakter, kendisi lelouch bir ana karakter ne kadar mükemmel olabilirse o kadar mükemmeldi, aslında bir o kadar kompleks, anlaması güç ama bir o yandan da anlaması kolay bir karakterdi, çoğunlukla duygusal biri sadece bunu saklama taraftarı.
Lelouch Lamperouge ve Lelouch Vi Britania farklı kişilerdi ancak amaçları aynıydı.Kardeşinin mutluluğu, Kendisi kardeşi uğruna bütün dünyayı karşısına alabilecek bir yönetici, bütün arkadaşlarının karşısında durabilecek bir dosttu.
Ancak Euphemia ile arasında olanlardan sonra en sevdiğim karakter olarak yerini zedeledi, En az nunally kadar Euphemia da onun kardeşiydi, geass’ı kontrol edemeyip
Onun hem ölümüne hem de adını kirletmesine rağmen bunu kabullenmedi.
İlk sevdiği kadının ölümü kendi elinden oldu.
Tabii yaptığı işlere felsefi açıdan bakıcak olursak Bi çok kişiye uymayabilir ama animedeki çoğu kişiyle benzerlik gösteriyor en çok ta Suzaku ile Aslında Suzaku mantıklı ve zor bir şekilde herşeyi içerden değiştireceğine inanır ve bir bölümde belirttiği gibi bunun uğruna dostlarını bile satar İşte aslında benim benzer bulduğum nokta tam olarak burasıdır. Zero yani Lelouch’ta amacına ulaşmak için herkesi karşısına alır ve öldürmesi gerekeni öldürür. Ama Suzaku’nun yaptığının bundan bir farkı yoktur.Sadece bunu görmemesinin tek sebebi zero nun euphemiya yı öldürmesidir. animenin sonuna doğru bunu kendileri de farkeder ancak Lelouch’un dediği kadar kas kafalı bir insan evladısının cidden suzaku 2 sezonun sonlarına doğru ancak anladın ya, ilk bölümden son bölüme kadar süren arkadaşlıklarını ise ayrı sevdim.
Hiç bir karakter bu kadar uyumlu olamazdı sanırım c.c. İle birlikteyken çok daha mükemmel görünüyordu ve bu karakter olmasaydı diziyi bu kadar beğeneceğimi sanmıyorum hic umulmayacak bir arkaplan hikayesine sahipti ve kanimca serinin gelişimi en iyi yazilmis karakteridir.
Ve schneizel britannia cidden mükemmel işlenmiş bir karakterdi son sezonu izlemesem aklımda iyilik meleği olarak kalabilirdi
Animenin büyük çoğunluğu boyunca Schneizel, cesareti, taktikleri ve onuru yoldaşları tarafından büyük saygı görmesini sağlayan şefkatli, ilgili ve yine de sonsuz manipülatif bir birey ve uzman stratejist gibi görünüyor ama sadece görünüyor o kadar da değil.
benim ayrıca çok sevdiğim ve sempatimi kazanmış favori iki karakterim lloyd asplund ve rakshata chawla.
Serinin başını çeken iki bilim insanı.
lloyd'un britanya asilzadesi olmasına rağmen bunu bir kere bile dile getirmemesi, önemsememesi, yalnızca mühendis zekasıyla tasarladığı knightmare frame'lerin başarısından heyecan duyması, her durumda takındığı gevşek tavır...
rakshata'nın serinin en cool kadını olması, kara şovalyeler yense yenilse, zero ölse ölmese dünyanın bi tarafında olmadığını belli eden o kendine has uzanışı, elinden düşürmediği kiseru pipe'ı...
Bu animeyi bana önerip bana eşlik ederek izleyen Raf’ın cidden olmazsa olmazı en ponçik varlığı tabii @martı sana çok teşekkür ediyorum her şeyden önce seninle izlemiş olmak bile fazla güzeldi.
Animeyi bitirir bitirmez bana yazan ve ona yazdığım da son sahne de aynı duyguları paylaştığımız, takıldığımız bir çok detayın aynı olması, hep aynı karakterlerden sinir olup aynı karakterlerden etkilenip farklı yönlerini birbirimize gösterdiğimiz ah bu kadarı fazla mükemmeldi.
Bu muhteşem baş yapıtı izlemenizi kesinlikle tavsiye ediyorum İzlemediyseniz şimdiden iyi seyirler diliyorum.
Spoiler içeriyor
Hepinize iyi akşamlar dilerim, bu yorumum kitabı, ona uyarlanan 1995 dizisi, 2005 filmini ve en çokta yazar hakkında düşüncelerimi ve övgülerimi içeriyor.
Kitabı sevdim mi? Gayet tabii
Memnun muyum? Hayır tabii, açıkçası kitabı sevmemin tek nedeni yazar, Jane Austen bir…devamıHepinize iyi akşamlar dilerim, bu yorumum kitabı, ona uyarlanan 1995 dizisi, 2005 filmini ve en çokta yazar hakkında düşüncelerimi ve övgülerimi içeriyor.
Kitabı sevdim mi? Gayet tabii
Memnun muyum? Hayır tabii, açıkçası kitabı sevmemin tek nedeni yazar, Jane Austen bir romantik ya da bir kadın hakları savunucusu değildi, kendisini edebiyat tarihine sokan zehirli dili, hiciv yeteneği, gözlem gücü ve özenli kurgusuydu. Hayranları arasında veliaht prens de vardı. Bir gün prensin kütüphanecisi, bu taşralı kadına nasıl roman yazması gerektiği konusunda akıl fikir verdi. Jane onu kibarca dinledikten sonra evine gidip "Çeşitli Çevrelerden Gelen İmalar Üzerine Bir Roman Planı" adlı bir hiciv yazarak kendisine verilen öğütlerle dalga geçti. Uysal bir kadın ama başına buyruk bir yazardı. Hiçbir zaman fazla para kazanamadı. 11 kere TV ve sinemaya uyarlanan, Türkçeye iki kere çevrilen en popüler romanı "Gurur ve Önyargı" için sadece 110 sterlin almıştı. Şu bilgiden sonra onu ayrı sevdim hakkının verilmeyişine de ayrıca üzgünüm.
Kitapla eş zamanlı izlediğim için diziyi oldukça sevdim, tam olarak kitapta yazanlar diziye aynı şekilde uyarlanmıştı.
Ortaokuldayken bu kitabı okumayan bir ben bir de erkekler vardı sanırım sınıfta (hatta belki okulda) sırf aşk romanları ilgimi çekmiyor ve Mr. Darcy’e sadece Darcy dedikleri için onun ismini kız ismine benzettiğim için linçlendiğim dönemlerdi.( ikincisi için daha fazla tepki gördüm emin olabilirsiniz)
Gurur ve Önyargı bu konuda beni çok şaşırttı. Çünkü kitaba, bir aşk hikayesi okuyacağımın bilincinde olarak başlamıştım ki, kitabı bunca sene okumayıp ertelemim sebebi de buydu. Çünkü ben, aşk romanlarını okumayı sevmiyorum; karakterlerin birbirlerini anlamadan dinlemeden eyleme geçmeleri ve bunların sonuçlarıyla boğuşmaları beni sinir ediyor. Gurur ve Önyargı'da da var birkaç yanlış anlaşılma, düşünmeden edilen sözler filan ama bunlar kitapta artı olarak daha çok karakterlerin gelişimi için kullanılıyor.
Aslında kitabı bir aşk romanı olarak görmememin sebebi şuydu: Elizabeth'in kendisi her ne kadar aşk için evlendiğini söylese de, aslında bir nevi çıkarlarnı da gözetiyor.Kısaca, sadece Darcy'yi sevdiği için evlenmiyor; onun ile hayatını yaşayabileceğini düşündüğü için evleniyor.
Yaşadığı dönem de kadınalrın herhangi bir geliri olmaması, küçük kardeşleri yüzünden evliliklerinin zorlaşması ve tabii evlerinin kendilerin de kalmayacak olması, aşkta mevcut tabii ama öncelik değil, olsaydı yukarı da saydığım herhangi bir sebep gözümüze bu kadar sokulmazdı.
Şu iki düşünce arasında çok ince bir çizgi var ancak bütün meseleyi değiştiren de işte tam olarak bu çizgi...
Bunu farketmek zor tabii, tüm kitabı büyük bir dikkatle okuyup satır aralarını irdelemek bunun için yeterli.
Bu çizgiyi tam olarak şurada 315. sayfa da Elizabeth, Mr. Darcy'nin kendisi için en uygun erkek olduğunu ve bu evliliğin ikisini de mutlu edecek bir beraberlik olacağını belirtiyor, bunu daha da açmak gerekirse; Darcy ile evlenirse kitap okumaya devam edebileceğini, çeşitli ev işleriyle uğraşmak zorunda kalmayacağını, hafif hazırcevap tavrının törpülenmeyeceğini, liberal düşünceleri nedeniyle yargılanmayacağını ve birbirlerini geliştirip daha iyi edebileceklerini düşünüyor. Yani ben, Elizabeth'in bir nevi mantık evliliği yaptığını düşünüyorum. Darcy'nin gururuna rağmen kara kaşına, kara gözüne, koruyup kollayan mizacına ve davranışlarına aşık olupta evlenmiyor ama eminim ki bunlar da evlilik düşüncesine katkı da bulunmuştur.
Ayrıca düşünülenin aksine yazarın, gurur ve Önyargı'da aşk evliliğini eleştirdiğini de düşünüyorum, kitap aşk için evlenmeyi yüceltseydi, Lydia veya Bennetların evliliklerinin yanlıştan çok en evlilikler olması gerekirdi. Bence yazar okuyucuya ne sırf maddiyat için ne de sırf aşk için evlenilmemesi gerektiğinin mesajını alttan veriyor.
Çok karakter içeren kitapları okumak beni her zaman yormuştur açıkçası konudan kopmama neden oluyordu ancak bu kitapta her karakterle yavaş yavaş ve konu ilerledikçe tanışıyormuşum gibi hissettim ve ilerledikçe hikaye de yerlerini sevmeye başladım.Oldukça başarılı yan karakterlere sahip bir kitaptı,
özellikle bay ve bayan bennet ile papaz collins kitabın olmazsa olmaz tipleri gibiler.
Bayan benneti bana anımsatan her şey aklıma şu sözcüğü getiriyor bayağı ince ince işlenmiş bir karakter.
"it is a truth universally acknowledged, that a single man in possession of a good fortune, must be in want of a wife”
(“İyi bir servete sahip bekar bir adamın bir eşe ihtiyacı olması gerektiği evrensel olarak kabul edilen bir gerçektir”)
Kitabın sonu titanik filmin de geminin batması kadar normal ve sürprizsiz.
yanlış anlaşılmalar ortadan kalkıyor, kadın karakter erkek karaktere karşı önce pişmanlık ardından minnet duyuyor, akabinde sevmeye başladığını fark ediyor ve ta daa mutlu son.
1800'ler başı ingiltere'sinde evlenebilmek için gerek ve yeter koşulları, sınıf ayrımını ve hatta kadının toplumdaki yerini anlatır ve usul usul alaya alır.
bu kitapta anlatılan dönemde yirmilerinin ortasına gelen kadınlar evde kalmış sayılır. genç kızların iyi bir evlilik yapmaları ailelerinin kendilerine bırakacağı yıllık paraya bağlıdır. bir kadının kendinden alt veya üst sınıftan bir erkekle evlenmesinin uygun görülmediğini, bunun erkek için de aynen geçerli olduğunu da söyleyeyim, zaten öyle saçma bir zaman ki erkekler evlenirken kadının ne kadar para getireceğine özellikle dikkat ediyor ve kendi geliri az ise, çok sevdiği kadın yerine kolaylıkla belki sevmediği ama geliri fazla bir kadını eş olarak tercih ediyor falan mantık evliliği gibi sadece cinsiyet rolleri değişik..
zaten o dönemde 20 yaşına gelmiş bir kadın evlenmekten başka ne yapabilir ki?
tüm hayat düzeni ailelerin kızlarını iyi bir evlilik yapmak üzere yetiştirmesi, erkeklerin de iyi bir yıllık gelir miras kalacak bir kadınla evlenmeleri üzerine kurulu. aşırı zengin ve çok aşık olup evlendiği kadının parasız olmasını önemsemeyenler de vardır ama onlar bile sosyal statüyü önemsiyor, çünkü o dönemde statü her şey demek.
Sınıf farklılığının duyguların önüne geçmesi, lizzy Darcy’i sevse ben sevemem o derece sevmedim düşünün ki kadın karakterin babası bir beyefendi olmasına rağmen annesinin kardeşleri avukat ve tüccar olduğu için küçümsenmişti bir çok sahne de dalga konusu olmuştu erkek karaktere uygun olarak görülmemişti.
“sometimes the last person on earth you want to be with is the one person you can't be without.”
(“Bazen dünyada birlikte olmak istediğin son kişi, onsuz olamayacağın tek kişidir.”)
Kitapla benzerliklerinden sonra benim için dizinin tanımı tam olarak yukarı daki gibi ayrıca zaten Elizabeth bunu Darcy’e çok güzel bir şekil de gösteriyor.
Kitapta ana karakterler oldukça kompleks, hatalarından ders çıkarıp gelişime ve değişime açık hatta bu sayede okuyucu da bu karakterler hakkındaki düşüncesini gözden geçirip olaylara farklı açılardan bakabiliyor. Diğer karakterlerin kişilikleri de çok iyi işlenmişti, yaptıkları seçimlerle ve ifade ettikleri düşüncelerle olay ilerledikçe daha belirginleşiyor.
Ama bu diğer karakterler, Elizabeth ve Mr. Darcy'nin kişiliklerini vurgulamak için, ana karakterlere kıyasla daha sönük bir biçimde yer yer tipleme olarak ele alınıyor.
Aynı şekilde, Austen'in betimlemeleri de çok iyiydi, ister bir sahneyi isterse bir karakteri tarif ederken, oldukça etkileyici kelime seçimleriyle zihnindekileri resmen sayfaya sözcüklerle resmediyor.Kendisinin özellikle karakter analizleri çok ayrıntılı ve fazlasıyla doğaldı.
karakterlerin analizleri genelde Elizabeth üzerinden yapılıyor. Bu yüzden Elizabeth, kavrayışı kuvvetli ve zeki biri olarak dikkat çekiyor, Elizabeth'in doğru ve yerinde çıkarımlar yapmasını, Austen'in kendisinin iyi bir gözlemci olmasından dolayı karaktere kendinden katmış olduğunu düşünüyorum.
Ayrıca Austen'in bu tasvirleri ifade ediş biçimi de oldukça yaratıcı; asıl söylemek istediğini dönemin görgü kurallarını da baz alarak ve imalı bir şekilde ifade ediyor. Özellikle Lydia'nın kişiliğini açıklaması örnek olarak manipülatif, cilveli ve yaşından daha büyük gösteren bir ergen, bunu kitapta tam olarak şöyle tanımlamıştı “15 yaşında, iyi gelişmiş, sağlam bir yapıya ve doğal bir kendini kabul ettirme yeteneğine" sahip olmasından anlamak zor onun için Austen'in yazdıklarının altındaki anlamı tam olarak kavramak gerekiyor.
Bennet ailesini kitapta daha uygun bir şekilde sade, mütevazı, kültürlü ve gösterişsiz bir şekilde gösterirken dizi de tam tersi bir durum söz konusu, ortam için de bağırarak kızlarının evlilikleri hakkında konuşan bir anne, herkesin içinde çocuklarını renci de etmek durumunda kalan baba ve oradan oraya ipi kopmuş danalar gibi subay peşinde koşan koşturan iki kız ve çok bilmiş bir de ablaları.
Ben utandım jane ve lizzy yerine onları düşünemiyorum ayrıca o ikisi nasıl bu aileden çıkmışlar şaşırdım, izledikçe sorguladım.
Diziyi filme arasında ki tek benzerlik ise sonlarıydı (daha doğrusu romantik bitiyor)
kitabını okuduğunuzda elizabeth'in daha hırçın, jane'in daha güzel ve bay darcy'nin daha sert mizaçlı olduğunu düşünüyorsunuz..filmde ise ayrıntılara girilemeyeceğinden ve bu karakterler daha light göründüğünden biraz havada kalıyor bazı alanlar. ancak yine de bennet ailesi çok güzel ifade edilmişler özellikle filmde.
Bu yazarı övme gönderisi oldu resmen ancak tam olarak adına gönderiler yazılması biri benim için.
Çok uzun oldu buraya kadar okumuş olan herkese çok teşekkür ederim.
Okuyacaklara da keyifli okumalar dilerim.
“Anlamıyor musun?
Hayvanlar gibi yaşıyoruz, hayvanlar gibi ölüyoruz.
Çünkü birbirimiz için birer hiç kimseyiz.”
Mükemmel bir film, izledikten 10 gün sonra yorumunu paylaşıyorum açıkçası paylaşmayı düşünmüyordum ama deprem sonrası yaşadığımız çıkmazı daha iyi anlayabileceğimiz, görebileceğimiz bir yapım olduğunu düşünüyorum ahlaki…devamı“Anlamıyor musun?
Hayvanlar gibi yaşıyoruz, hayvanlar gibi ölüyoruz.
Çünkü birbirimiz için birer hiç kimseyiz.”
Mükemmel bir film, izledikten 10 gün sonra yorumunu paylaşıyorum açıkçası paylaşmayı düşünmüyordum ama deprem sonrası yaşadığımız çıkmazı daha iyi anlayabileceğimiz, görebileceğimiz bir yapım olduğunu düşünüyorum ahlaki değerlerle ilgili verilmek istenen mesaj o kadar yerinde ve başarılıydi ki, sosyal hayatın içinden çok gerçekçi diyaloglar barındıran yönetimde söz sahibi olan kişilerin nasıl yozlaştığını ayan beyan ortaya seren ve bunun yanında insan demenin ne demek olduğunu bi an olsun aklımızdan çıkarmayan bir alt metinle, bizi düşünmeye konuşmaya iten, aslında film bittikten sonra gün yüzüne çıkan fikirlerle son sahnede başlayan benim açımdan kült bir eser.
Durağan ilerleyişi ve ana olayın dışında pek fazla ilgi çekici görünmeyen vakalar dizisinden oluştuğundan bazı kesimler tarafından pek beğenilmeyecektir ve bunun asıl sebebinin sığ sıkıcı ve durağan olduğundan yakınacaklardır.
Sinematografik açıdan her sahnenin tam dozunda sunulması öne çıkarılması gereken ayrı bir durum 2023’te dünyada hala devam eden 2013 Rusya’sında geçmesine rağmen evrensel nitelikler taşımaktan asla vazgeçmiyor.
Benim açımdan İmdb den aldığı puanı sonuna kadar hak eden bir film, yerli sinemamızda nuri bilge ceylan'nın filmlerini severek izliyorsanız bu filme bakmanızı tavsiye ediyorum ayrıca
filmin müziklerini de oldukça başarılı buldum. görüntüleri güçlü kılıp, rahatlıkla duyguları pekiştirdi.
Sitenin yorumlarına bakarken biri “orhan veli şiiri gibi” yazmış film için bundan daha iyi tespit görmedim.
Filmi izlerken sanki oradaymışsınız gibi o hayatı yaşıyor o sefalet o acıyı karakterlerle paylaşıyorsunuz.
Şu görüntü yönetmenini bulup yakasında tutup bi 2 saat durmadan sarsmak, film boyunca bana yaşatmış olduğu şu baş dönmesini ona yaşatarak anlatmak istiyorum kendisi bu sarsıntıların filmi gerçekçi kıldığını izleyicinin gözünden yaşatmanın gerçekçi olduğunu iddia etmiş, fakat yine de filmin rengi ve yaratılan atmosferi güçlendiren bazı açılar da etkilemedi değil.
Bir türk dram filmi ile eşdeğer dram içeriyordu tek farklılık bu rus sinemasına ait.Filmi çekmeden önce türkiyede ilk gördüğü eve girmiş ne oluyorsa yazmış ve bunu film konusu yapmış açıkçası bende bunun başka açıklaması olmadı. rus ve türk insanın bazı ortak berbat değerleri olduğunu filmle anlıyoruz.
Dipnot: Film, dostoyevski’nin budala romanın uyarlamadır.
Ocak
Kitap:
1- Biz
2- Beyaz geceler
3- Notre dame’in kamburu
4- Puslu kıtalar atlası
5- Tiamat
6- Utopia
7- Açlık
8- Yalnız gezenin düşleri
9- Oğullar ve rencide ruhlar
10- Tatlı rüyalar
11- İki şehrin hikayesi
12- Ye o…devamıOcak
Kitap:
1- Biz
2- Beyaz geceler
3- Notre dame’in kamburu
4- Puslu kıtalar atlası
5- Tiamat
6- Utopia
7- Açlık
8- Yalnız gezenin düşleri
9- Oğullar ve rencide ruhlar
10- Tatlı rüyalar
11- İki şehrin hikayesi
12- Ye o kurbağayı
13- Koralin
14- Vakıf (Asimov)
15- Vakıf ve imparatorluk
16- Antika Titanik
17- Yaşam bilgeliği üzerine aforizmalar
Film:
1- Küçük cadı kiki
2- Komşum totoro
3- Yürüyen şato
4- Primal fear
5- The Rainmaker
6- The Maze runner
7- The Mind game
8- The Fool - Enayi
9- Chungking express
10- Rush hour
Dizi:
1- Kaleidoscope
2- Maddof: the Monster of Wall street ( belgesel )
3- Chrashing
4- Genius ( belgesel )
5- %3