(@) - Raf

Roma hakkında biraz genel bilgi edindikten sonra tekrar izlediğim ve gerçekten çok sevdiğim diziyi size gerçekten övmek istiyorum açıkçası değerinin bilinmiyor oluşu beni üzüyor. Bu 2. İzleyişim ilk defa altyazısız bir diziyi izledim ve bunun için en güzel seçim olduğunu…devamıRoma hakkında biraz genel bilgi edindikten sonra tekrar izlediğim ve gerçekten çok sevdiğim diziyi size gerçekten övmek istiyorum açıkçası değerinin bilinmiyor oluşu beni üzüyor. Bu 2. İzleyişim ilk defa altyazısız bir diziyi izledim ve bunun için en güzel seçim olduğunu belirtmeliyim, ilk izlediğimde dikkat edemediğim ve seyir zevkine varamadığım bu dizi, düşük bütçesini ve yapım yılını hesaba katacak olursam kostümleri ve dekorları ile mükemmel ötesiydi. Ayrıca dilinin latince olmasını çok isterdim, sahnelere ve karakterlere latince çok yakışırdı. (Çok sevmem ilgimi çeken konudan ilerlediği içinde olabilir) Diziinin konusu Julius Caesar hakimiyetindeki Roma İmparatorluğu’nun Galya ve Mısır’daki mücadeleleri ile başlıyor, bunun yanı sıra ülkede yaşanan iç çekişmeler ve Roma İmparatorluğu ile ilgili pek çok detayda arka planda arada bir öne çıkacak şekilde ilerliyor, günlük yaşam da en ince detaya kadar değiniyor bu detaylar da, yönetici sınıfın bolluğunu gösterirken halkın yoksullukla savaşına da değinmeden gerçekleşmemiş ki oldukça etkili bir şekilde ekrana yansıtılıyor.Ki bunu da sadece yöneticiler ve imparatorluk meseleleri üzerinden anlatmayarak halk gözünden de ele alıyor, yönetici sınıfı bolluk içinde yüzerken halkın ne denli sıkıntılar ve kendi içinde ayrılıklar yaşamış olduğunu ekrana mükemmel bir anlatımla yansıtıyor. Yalnızca entrikalara değil dönem insanına da odaklanıyor olması diziyi ekstra etkili kılıyor, burada her karaktere ayrıca değinebilirim ki çünkü her bir karakter ayrıca mükemmel işlenmişti. Rome’un değerli olmasında birçok faktör var ama benim için en önemli nokta; dizide muhteşem bir hikaye anlatıcılığının olması dev gibi bir imparatorluğun kendisi gibi dev hikayesini izleyiciyi sıkmadan anlatma konusunda oldukça başarılı üstelik bu albenili senaryoyu oluşturmak için tarihsel anlatımında savaş (var ama yok), şiddet ve cinsellik sahnelerinin dozunu artırma kolaycılığına da kaçmıyor. Mükemmel anlatılıcığı için basit ama mükemmel bir örnek vermem gerekirse; Caesar’ın senatoda bıçaklanarak öldürüldüğü sahne ki özenle çekilmiş bu sahnenin sonunda Caesar, Brutus’le uzun uzun bakışırken içten içe çok bilinen ve beklediğimiz “Sen de mi, Brutus?” repliğini söylemiyor. Senaristler bu uydurma klişeyi kullanmayarak izleyiciyi şaşırtırken, sürprizi bir sonraki bölüme saklıyorlar Caesar’ın ölümünden sonra uzlaşma teklifi için gelen Mark Anthony’yi öldürme planlarına annesi Servillia da katılıyor ve bu durum Brutus’un ağzından şu cümlelerin dökülmesine sebep oluyor: “Sen de mi, anne?” Her şeyiyle mükemmel olan bu dizinin bende büyük bir eksiği var ki o da savaş sahneleri, anlıyorum düşük bütçeli fakat niye her bölüm de değilse de iki bölümde bir şişko bir haberci savaşın haberini veriyor, biraz zaman sonra tekrar çıkıp kimin kazandığını söylüyor lütfen ama.. Bir de haber vermeden zaman atlamaları var ki bak işte bu çok daha sinir bozucu, bi anda haber vermeden 3 yıl geçiyor savaşlar oluyor savaşlar bitiyor ve ben bu duruma sadece sinir olabiliyorum.Seni bu kadar sevmeme rağmen neden beni sinir ediyorsun ki, ROME! Servilia’nın Atia’yı lanetlediği tirat için bile Rome’un izlenmesi gerektiğini düşünüyorum, izleyeceklere şimdiden iyi seyirler.

_hafsa_ 1 year ago

Spqr Antik Roma Tarihi

Mary Beard

1 Gönderi

“Quae quo usque tandem patiemini, o fortissimi viri?” (“Buna daha ne kadar katlanacaksınız, yiğitlerim?”) S.P.Q.R. : (Senatus Populusque Romanus; Roma Senatosu ve Halkı), Eski Roma'da cumhuriyet döneminin mutlak yaşama-yürütme organının simgesi. Logoları halen şehirde pek çok binada ve kamu alanında…devamı“Quae quo usque tandem patiemini, o fortissimi viri?” (“Buna daha ne kadar katlanacaksınız, yiğitlerim?”) S.P.Q.R. : (Senatus Populusque Romanus; Roma Senatosu ve Halkı), Eski Roma'da cumhuriyet döneminin mutlak yaşama-yürütme organının simgesi. Logoları halen şehirde pek çok binada ve kamu alanında mevcutmuş. Mary BEARD : Antik Roma Uygarlığı Uzmanı, Cambridge Üniversitesi Klasikler Hocası, Newnham Koleji üyesi ve Kraliyet Sanat Akademisi Eski Edebiyat profesörü. Binyıllık tarihi kapsayan bu eser Roma kültürünün temellerini daha anlaşılır kılıyor. Açıkçası benim kitaptan beklentim çok başkaydı, daha çok imparatorların hayatları ve roma üzerindeki etkileri, savaş ve askeri stratejileri, devletin yayılma mantığını okumaktı. Eserde ise; Roma'nın nasıl büyüdüğünü ve gücünü uzun süre nasıl koruyabildiğini, askerlerin iktidar üzerindeki etkisi, imparatorların senatörlere davranışları, zengin ve fakirler arasındaki uçurumu, kadınların toplum içindeki rolü, milliyetçilik kavramı ile roma hakkında doyurucu bilgiye sahip oluyorsunuz. Roma’nın şuan hala hatırlanmasında önemli rolleri olan; Cicero ve Catilina arasındaki siyasi mücadele, Jül Ceasar'ın suikasti, Octavius'un Augustus adıyla tahta çıkışı gibi olayları detaylı bir şekilde ele alıyor ayrıca da 2000 yıldan bu yana kültürel kalıntıların, o tarihi eserlerin ve tarih yazıcılığının elimize ulaşması ayrıca takdire şayan bir husus.. Bizim onu hatırlamaya ve anlamlandırmaya çalışma yollarımızı -ve Roma'nın, Senatosu'nun ve Halkı'nın neden hala önemli olduğunu- en detaylı şekilde anlatıyor, imparatorun gözünden çok değil de daha çok halkın gözünden bir anlatıma sahip, tarihe eleştirel yaklaşan iyi bir Roma anlatısıdır. Yazarın Cicero’ya olan hayranlığı felan mı vardı bilmiyorum fakat öyleki ben cicero’yu her iki sayfada bir görmezsem artık istemsizce gözüm arıyordu. Sevmediğim bir diğer nokta ise Kendinizi bir an MÖ 5. Yüzyılda bulurken iki cümle sonra MS 3. Yüzyılda buluyorsunuz ki bu benim kafamı çok karıştırdı bu açıdan çok yorucu oldu, buna rağmen Roma'nın sosyo-ekonomik yapısı ve gündelik sosyal hayatı oldukça iyi anlatılmıştı. Roma tarihi hakkında genel bir bilginiz varsa severek okuyacağınız ve farklı konumdan bakmanızı sağlayacak bir eser, yok ise başlangıç olarak ben çokta tavsiye etmem, açıkcası tecrübe ettim ve eseri okumak isteyenlere diyeceğim, önce başka bir eser okursanız bu dönemlerle ilgili, eserden daha fazla keyif almanız da mümkün.

_hafsa_ 1 year ago

Kahve ve Sigara

Jim Jarmusch

20 Gönderi

Merhabalar, yalın ama karmaşık, sessiz fakat bir o kadar da gürültülü, kısa ama gerçekten öz, bir kafe de oturup kahvenizi yudumlarken yan masayı dinliyormuşsunuz hissi veren, ayrıntılı olduğunu özensizliği ile örtbas eden bir film ve ben kahve ile ilgili her…devamıMerhabalar, yalın ama karmaşık, sessiz fakat bir o kadar da gürültülü, kısa ama gerçekten öz, bir kafe de oturup kahvenizi yudumlarken yan masayı dinliyormuşsunuz hissi veren, ayrıntılı olduğunu özensizliği ile örtbas eden bir film ve ben kahve ile ilgili her şeyi o kadar çok seviyorum ki bu filmi de en az kahve kadar sevdim. 11 farklı hikaye boyunca karakterlerimizi kahve ve sigara tüketirken hayatlarındaki mutlulukları, bağımlılıkları ve takıntıları alakasız ve anlamsız bir şekilde tartışırken izliyoruz. Bütün bu hikayeler ise tıbbi bilgiler, kahve ve sigaranın vücuda zararı ve de iyi bir öğlen yemeği tercihi olmadığı, yanlış anlaşılmalar, müzik, sinema ve kariyer gibi benzeri temalarla birbirine bağlanıyor. Filmin siyah beyaz oluşu ise masada beraber oturan insanların birbirinden ne kadar zıt olduğunu vurguladığı gibi bir yandan tüm farklılıklarına rağmen bu insanların beraber dostça vakit geçirebildiğini gösteriyor, onları birleştirenin ise kahve ve sigara olduğunu da belirtiyor.Son derece minimalist bir uslûpla çekilmiş, birbirinden ünlü mükemmel oyuncuları, ilk olarak bir üçlemeymiş fakat ardından 8 film eklenerek uzun metrajlı bir filme dönüştürülmesi ile yapımı yam olarak 17 yıl sürmüş (evet bende şaşırdım) bunların harici oldukça yavaş ilerliyor, izleyecekler buna göre değerlendirmeli. Yönetmenin bilinçli bir tercihi olarak diyaloglarda bir kopukluk var, bazı bölümlerin başı veya sonu yok hatta nereden geldiği belli olmayan bir konuşma yarısında kesiliveriyor. Sanki farklı yönetmenler bir araya toplanmış ve onlara ortak bir tema olarak sigara ve kahveyi işleyin denilmiş gibiydi, başta tam olarak ne olduğunu anlamasa da Jarmush'un detayda gizli güzellikleri usul usul seyirciye sunmasıyla sanki 1,5 saatlik bir dünya yaratılmış gibi, açıkçası hikayelerin her biri son derece anlamsız ve alakasız olmasına rağmen bitmesini istemedim en güzel bölümlerinden biri olan ve benim en sevdiğim kısmı champagne kısmında bahsi gecen gustav mahler'in "i have lost track of the world" şarkısının (yaşlı amcamın duyduğu müziğin bize de yansıdığı) sahneye ve filme bu kadar yakışmış olması, jim jarmusch ise artık en sevdiğim bir başka yönetmen oldu.

_hafsa_ 1 year ago

Tarih

Herodotos

2 Gönderi

İlk okumaya başladığımda sayfa sayısı gözümü korkutmadı değil, açıkçası sayfa sayısının bu eserde pekte önemi yokmuş, oldukça akıcı ve içine çeken bir anlatıma sahipti (tabii kitaba alışma süreci kesinlikle buna dahil değil). Yunan tarihine dair bir kaç eser daha okuduktan…devamıİlk okumaya başladığımda sayfa sayısı gözümü korkutmadı değil, açıkçası sayfa sayısının bu eserde pekte önemi yokmuş, oldukça akıcı ve içine çeken bir anlatıma sahipti (tabii kitaba alışma süreci kesinlikle buna dahil değil). Yunan tarihine dair bir kaç eser daha okuduktan sonra tekrar okumak istiyorum, açıkçası tam olarak netleştiremeyecek kadar karışık bir şekilde aklımda yer edindi, herodotos'un detaylı anlatımı çok iyi fakat o coğrafyaya hâkim olmayan biri için fazla karışık ve doğrusu pek bir şey ifade etmiyor. Herodot, eserine şu ilham verici cümlelerle başlar; "bu, halikarnassoslu herodotos'un kamuya sunduğu araştırmadır. insanoğlunun yaptıkları ve gerek yunanlıların, gerekse barbarların meydana getirdikleri harikalar bir gün adsız kalmasın, tek amacı budur; bir de bunlar birbirleriyle neden dövüşürlerdi diye merakta kalınmasın." Eserinde herodotos genelde birinci tekil şahıs anlatımıyla Yunan – Pers savaşlarını konu almış dönemin siyasi yapısından kültürel yapısına, antolojisi, doğası ve geleneklerden göreneklerine kadar değinmiştir, cidden aldığı her lakabı hakıyla taşıyan bir yazardı, tarihin babası çünkü ondan önce bu derinlikte bir kitap yazan olmamış.Yalanların babası çünkü çoğu zaman gezdiği yerlerde gördüğü insanlardan duyduklarını da kitaba eklemiş, halk ağzıyla dedikodu tabiri bazı yerlerde vardı, herodot uydurmuş gibi söylemlere de denk geldim doğrusu mutlaka yanlış yazdığı ve abarttığı noktalar vardı, fakat buna rağmen muhtemelen doğrusu yalanından çoktu. Milattan önce yaşanan olayları, çoğu yaşanana tanık olan birinin ağzından okuyor olmak cidden güzeldi, okurken kendimi o yıllarda hissettiğim ve şu anki zamanla karşılaştırdığım çok oldu. Okudukça içinde kaybolduğum bir kitaptı, seri bir okumayla da kısa bir sürede bitirdim ve herodotos’un yaşadığı tarihi ve döneme dair birçok güzel, değişik ve tuhaf şeyler öğrendiğimi söyleyebilirim. Biraz tarihi, biraz destansı ve biraz da felsefi içerikleri ile roman tadında ilerleyen okudukça içine çeken yapısı ile bana göre her tarih meraklısını okuması gereken bir eserdi, okunulası ve cidden tavsiye edilesidir.

_hafsa_ 1 year ago

Balina

Darren Aronofsky

69 Gönderi

Hiç beklemediğim yerden vuran, birini kaybetmenin kendini de kaybetmek olabileceğini anlatan Darren Aronofsky filmi. İnsanların özünde iyi olduğuna inanan, optimistik bir adamın kısa süreliğine de olsa bizleri kendi acısından uzak tutmaya çalışmasının hikâyesi. Kendinden vazgeçmiş bir insanın son zamanlarını, pişmanlıklarını,…devamıHiç beklemediğim yerden vuran, birini kaybetmenin kendini de kaybetmek olabileceğini anlatan Darren Aronofsky filmi. İnsanların özünde iyi olduğuna inanan, optimistik bir adamın kısa süreliğine de olsa bizleri kendi acısından uzak tutmaya çalışmasının hikâyesi. Kendinden vazgeçmiş bir insanın son zamanlarını, pişmanlıklarını, boşvermişliğini, hani insanın bir şey üretmekten, kendini zorlamaktan, kısaca iradesinden vazgeçtiği ve kendini tamamen akışa bıraktığı hallerini izliyoruz. "yazar bizi acısından korumaya çalışmış" ve en sonunda o acıyı dibine kadar görmemiz için serbest bırakmış. tüm film aslında o kompozisyon ve defalarca bu durumun işlenmesiyle alakalı. Her karakteri aynı nokta da birleştiren ve filmin üstünde durduğu en baskın duygu çaresizlikti, aslında çaresizlik var olan bir duygu mu yoksa diğerlerinin aksine öğrenilen bir duygu mudur? Filmde bu çok iyi işlenmişti, olumlu/olumsuz hiç bir seçeneğinin kalmadığını anladığınız an, çaresizsindir.. Obezite Charlie'ye görünür bir "ihmal edilmişlik" sağlamak için var göründüğünün aksine farklı bir şekilde kendini belli ediyordu filmde "obez insanın yaşadıkları" şeklinde bir anlatımı yoktu, fakat bunun üzerinde de durmuştu. bu ihmal edilmişlik, daha çok charlie'nin kendini ihmal etmesi kendi acılarından başkalarını uzaklaştırdığı yetmezmiş gibi kendini de uzaklaştırıp sevdiği adamı kaybettikten sonra kendini tamamen salmasıyla ilgili bir durum. Zaten önceden de kendini çok seven biri olmadığını belirtiyor ve kendini sevmeyi tümüyle bırakıyordu ve ağır tempoda ilerleyen bir intiharla hayattan vazgeçiyor. yaşadığımız onca hayal kırıklıklarından sonra kim bilir kaç zaman kendimizi bıraktık, kendimizle olan bağı kopardık.Yani evet dürüstlük, en çok da kendine karşı dürüstlüktü önemli olan. insanın içindeki iyiliğe ulaşabilmesinin tek yolu da charlie'ye göre, kendine karşı dürüst olmaktı. sevdiği adamın ölümü, charlie'nin kendiyle olan bağını tam da buradan koparmış. kendine karşı dürüst değil, kendini uyuşturarak yaşıyor. pişmanlıklar sarmalından çıkmayarak güya kendini cezalandırıyor, thomas'ın dediğinin aksine, onu tanrı değil, bizzat kendisi cezalandırıyordu ve kurtuluşa erdiren de yine kendisi oldu. Aronofsky’nin filmlerinden çok sevdiğim bir başka özellik detayların içinde detay barındırması örnek olarak; ellie'nin sosyal medya postunda charlie'nin fotoğrafı altına "o yanmaya başladığında cehennemde bir yağ ateşi olacak." yazıyordu. Eskiden balinaların yağını evleri aydınlatmak için kandillerde yakarlarmış bu da böyle bir bilgi. Zaten filmin altmetnini oluşturan zekaya hayran kalmamak cidden çok zor, ancak sıradan bir dram olacak bir hikayeyi, evirip çevirip, sen moby dick üzerinden metaforlarla beze ve ortaya bu sanat eseri çıksın. Filme tek eleştirim, tek mekanda geçmesinden dolayı duyguları öncelikle diyaloglarla aktarmaya çalışmaları yanii bunu yaparken aceleci davranmaları, diyalogları oldukça çarpıcı fakat tek mekanda olduğu için sürekli yerli-yersiz anî yükselişler yaşayarak kapıyı çarpıp çıkan karakterlere neden olmuş. (bi ara pizzacının da meraktan içeri girip, bir replikte o patlatıp kapıyı çarpıp gitmesini beklemedim değil) Breanden freaser Oscar'ı hak etmiş o çok çok ayrı, özellikle mimikleri, konuşurken alçalıp yükselen, en sinirli ve kırılgan halinde bile kendini dizginlemeye çalıştığını belli eden ses tonu ve halleri, ekrana yansıyan çaresizlik ile karışık masumiyeti oynamak değil de cidden yaşamış. 'Hiç insanların umursamamak için çaresiz olduğu hissine kapılır mısın? Oldukça düşündürücü bir replikti. Esasında İnsanlar olarak duygusal varlıklarız, en ufak bir bağ, iletişime ve etkileşime muhtaçız. ‘Sen harika bir insansın ellie. umarım ne kadar harika bir insan olduğunu biliyorsundur.’ Kızına söyledikleriydi gözlerimin dolmasına neden olan, aslında ne kadar basit söylemek buna rağmen ne kadar az söylüyoruz bunu sevdiklerimize veya ne kadar az duyuyoruz. bu kadar pozitif mutlu eden bir cümle iken ne kadar cimriyiz cümlelerimizde yarını olmayacak bugünlerde. unutuyoruz aslında ne kadar kolay olduğunu iyi hissettirmenin ve aslında benciliz hepimiz, charlie düşüncelerinde yanılıyordu en acısı da bu. acaba hepimiz duygusal olarak biraz charlie miyiz? charlie'yi saran bu acı ve yalnızlık duygusu modern çağlarda sandığımızdan daha yaygın değil mi? ya da belki bu derin acıyla yüz yüze gelip yüzünü çeviren veya daha da kötüsü yüzüne gülüp akıllı telefonuyla onu kayda alıp yayan insanların yanındayızdır. Sonda kalbimin sırf bu yüzden kırıldığını hissettim, charlie gibi insanların varlığını hep görmezden gelmekti sanırım beni üzen ve hayatın bir yerinde charlie’nin konumunda olacak olmamızdı. Filmin müzikleri de melodrama ayak uyduruyor, yönetmenin her filminde olduğu üzere teknik kısımlara da ayrıca özen gösterildiği oldukça bariz, özellikle dar mekanda böyle bir görüntü yönetmenliği ve sıkmadan içine çekerek izlettirmesi.Gösterilen zıtlıklar özellikle bir iki sahnede göze çarpan gün ışığı kullanımını çok sevdim. Ve ayrıca ben artık müzikleri hakkında ne desem az, ne desem eksik kalacağı için sadece (özellikle safe return için bu yorumum) bu yeterli; “If music could cry, this is how it'd sound” Daha bir çok detay konuşulmaya değerdi, bu kadar güzel ve değerli detaylar yazıma sığmayacağı için burada sonlandırıyorum, okuyanlara teşekkürler. Dramatik yapısı, tek mekan atmosferi ve pişmanlık hikayesi ile the whale; darren aranofsky'nin filmografisine yakışır kalitede ve güzellikteydi, bence şans vermeniz gereken bir yapım.

_hafsa_ 1 year ago

Yüreğinin Sesi

Yoshifumi Kondô

64 Gönderi

Merhabalar, ghibli yapımların da olduğu gibi huzur dolu bir animeydi, etkisi cidden çok güzeldi ve kesinlikle çocuklara özgü saf bir mutluluktu hissettiğim, doğrusu bu kadar sade olupta insana bu kadar huzur verebilen şey azdır. Geç izlediğim için pişmanlık duymadığım bir…devamıMerhabalar, ghibli yapımların da olduğu gibi huzur dolu bir animeydi, etkisi cidden çok güzeldi ve kesinlikle çocuklara özgü saf bir mutluluktu hissettiğim, doğrusu bu kadar sade olupta insana bu kadar huzur verebilen şey azdır. Geç izlediğim için pişmanlık duymadığım bir yapımdı aksine bitirdikten sonra ne erken ne de geç tam zamanın da izlemişim hissini verdi. Kalitesindeki sadelik, rengarenk çizimleri ve manzara konseptleri ile cidden seyir zevki sunduğunu söylemeliyim. Çizginin ötesinde, daha çok ruha ve duygulara hitap ededen bir yapımdı. Çocukluğunun sonları, ergenliğinin başlarındaki shizuku’nun kendini aramaya başlama süreci; duyguları, kaygıları o kadar gerçek ve içten ki beğenmemek pekte mümkün değil.Düşler de yaşayan kitapkurdu genç shizuku ve kemancı çocuk seiji amasawa tanıdığım en nazik ve sağlıklı ıntj karakteri olabilir ikili arasında ki diyaloglar ve ilişki, günümüzün basitleşmiş aşk kavramından da o kadar soyut ki, aşkın üç harfe ve iki bedene sığmadığını çok iyi bir şekilde aktarıyor. Eski zaman animeler de göremeyeceğimiz teknoloji günlük yaşama girmiş ve alışılan Ghibli yapımların aksine fantastik öğelerse bu animede yoktu, özellikle çok hayattan ve günlük yaşama dokunan hikayesi dolayı daha fazla sevdim ancak hikayenin ilerleyiş şekli oldukça durağandı bunu da belirtmeliyim. Ayrıca film kitap okumak, kendini keşfetmek, kendine ve çevrendeki insanlara karşı dürüst olmak, değerli aile ilişkileri ve toplumun çoğunluğuna göre yaşamak yerine kendi yolumuzu çizmek üzerine oldukça önemli mesajlar veriyor.Kütüphane, kediler, antikacı ve keman üzerinden bu mesajı almakta benim için animeyi ayrıca etkili kıldı. Ayrıca da yolda gördüğü kedicik (tabii moon’u ayrıca çok sevdim) peşine düşüp yeni tesadüflerle dolu yerler, hayatlar keşfetmekte bana pek yabancı gelmedi. Bir çok detayı için yeniden izlenebilir kılıyor kendisini benim için, animedeki güzel detaylardan biri de; saf bir çocuğun hareketleriyle bir eserin ortaya çıkış sürecinde sanatçıda oluşan kaygıyı ve başarıyı betimlemesidir, shizuku bir kitap yazma işine girişir, bunun için günlerce doğru düzgün uyumaz. Ne derslerine odaklanabilir, ne de kendini başka bir işe verebilir tek istediği ise bir an önce amacına ulaşıp öyküsünü bitirmektir. Günlerce uyumamış bir şekilde eseri tamamlanınca artık kendini tam olarak uykuya teslim eder.Tüm bunlardan sonra iş eserini beğeniye ve eleştiriye sunma kısmına gelir kıza gelen rahatlığın yerini endişe alır, çünkü eserinin eksik yanlarının olmasından, beğenilmemesinden endişeleniyordur. Öyküsünü verirken "ya olmadıysa? Başaramadıysam, ya beğenmezse?" diye endişeye kapılır bunun sonundaysa, yüzünde bir eseri tamamlayabilmenin huzuru, başarısı ve mutluluğu var olur. Şarkıların hepsi çok mükemmeldi, country road ile filme başlamak ayrıca harikaydı. Seiji, dedesi ve arkadaşları ile çalıp shizuku'nun söylediği sahneye öyle yakışan bir şarkı olmuş ki, cidden ne desem az kalır. Hüznüme, mutluluğuma ve filme en ziyade dokunan şey bu şarkıydı. Hayao miyazaki ve yoshifumi kondô filmidir, benim de pek bilgim yok bu konular da bildiğim kadarıyla miyazaki senaryosunu yazmıştır ama o da miyazaki'nin orijinal öyküsü değil bir çizgi romandan uyarlamadır.Miyazaki'nin hem senaryo yazarı, hem ilk storyboardların çizeri, hem de yapımcı olarak filmde çok önemli katkılarda bulunmuştur, yönetmen koltuğun da ise yoshifumi kôndo bulunmaktadır. Filmde en sevdiğim karekter bizi bir hayal dünyasında başka bir hayal dünyasıyla karşılayan Baron’du, bundan sonra 2002 yapımı “Neko no ongaeshi (The Cat Returns)”nin ana karakterini canlandırıyor, doğrusu bu yapımı oldukça çocuksu bulduğumu söylemeliyim ancak çizimleri ve baron için izlenmeye değerdi. İzleyeceklere şimdiden keyifli seyirler dilerim. Tekrardan değerli önerin için teşekkür ederim @lelouch0.

_hafsa_ 1 year ago

Forever

Matthew Miller

45 Gönderi

Merhabalar, öncelikle diziyi anlatmaya başlamadan önce izlememe sebep olanlardan bahsetmek isterim, çok sevgili @leomenci’nin önerisi ile çok sevdiğim kimselerle (@bisturi ve @marti) izlediğim bu dizi benim için cidden fazlasıyla anlamlı, gerçekten teşekkür ederim bu ekibin bir parçası olmak benim için…devamıMerhabalar, öncelikle diziyi anlatmaya başlamadan önce izlememe sebep olanlardan bahsetmek isterim, çok sevgili @leomenci’nin önerisi ile çok sevdiğim kimselerle (@bisturi ve @marti) izlediğim bu dizi benim için cidden fazlasıyla anlamlı, gerçekten teşekkür ederim bu ekibin bir parçası olmak benim için gerçekten çok güzeldi, bunun için minnettarım. Diziyi bu kadar anlamlı yapan birlikte izlediğim kişilerdi, yaşanmaya değer bir deneyimdi, iyi ki varsınız teşekkürler. @menci’nin onun için değerli olan bu diziyi bize birlikte izlemek için önermesi, spoiler vermemek için sustuğu zamanlar ve önerisine sonuna kadar sadık kalıp onu savunması cidden güzeldi kahretsin ya, çok güzeldi.Bazen cidden edebi dilim yetmiyor(ciddiyim). @bisturi’nin kendi kafasında senaryoyu yeniden şekillendirmesi (aslında senaristlerin ders alması gereken biri var) ya da senaryonun asıl olması gereken şekil, karakterlerin dengesiz hallerine karşı yükselişlerini ve hatta karakterler hakkında çıkarımları duyulmaya değerdi, açıkçası baştan sona kendisi mükemmel. @martı’nın birbirinden anlamlı ve anlaşılmaz notları (biz anlamayalım diye asla yeni bir dil kullanmamıştı) üzerinden karakterler hakkında haklı yere isyanlarını ifade ediş şekli (çoğu zaman amacımızdan sapsakta) mantıksız olan şeylere kendince dikkat çekmesi, ne desem az kalır. Mükemmelsin. Ve bu durumda en şanslı olan kişi tüm bunlara aynı anda sessiz bir şekilde dahil olan elbette ki benim, bunu tarif etmek gerçekten çok zor açıkçası 9 yıl önce sadece ilk bölüme başlayıp hayal bile edemeyeceğim bir şekilde bugün bitirmiş olmak gerçekten güzeldi, hayallere sığamayacak kadar. Ve ayrı güzel bir yönü de mantık olmadığını bildiğimiz halde bu dizi de mantık aramaktı. Diziye gelecek olursam ölümlerle kafayı bozmuş birisi iseniz, başkalarına çamur atmadan izleyebileceğiniz, 2014 yılı yapımı tek sezonluk bir dizi. ilk iki bölümünde bile sizi içine çekecek, güzel bir hikayeye sahip dizi. hele bölüm sonlarındaki, kalıplaşmış gerçek cümleleri duyunca o cümlelerin hayatınızın bir parçası olduğunu ve dizinin bunu size farklı şekilde anlatmaış olduğunu farkediyorsunuz. Bana göre bu dizi de biraz house md, biraz the mentalist, biraz sherlock ve biraz da dexter vardı fakat dizide zeka, bilim, polisiye dışında başka bir ayırt edici özellikte mevcut, dürüstlük, erdem, ilişkiler, beyefendilik, bilim ve sanatla dolu sade yaşam gibi değerlerin yüceltilmesi, bitirilmesinin esas sebebinin bu olduğunu düşünmüyor değilim. Baştan sona görüntü harikasıydı, çekim açıları ve atmosferi iler her karesi ve detayı ayrı mükemmeldi. Evet aktörler başta tam oturmamış gibiydi, kurgusu ve heyacan dozu zayıftı, ancak zamanla gittikçe içine çekti roller oturdu ve yarım kaldı cidden 2. Sezon varmış gibi son buldu, doğru düzgün konusu olmayan dizilerin bile hala yeni sezonları çekilirken bu dizinin final yapması bizi hayli üzdü. Ayrıca dizinin en büyük eksisi her bölüm farklı bir cinayet olayı bambaşka hikayelerle işlense de o bölümün nasıl akacağını biliyor olmanızdı. Öldürülecek kişiye dair kısa bir kesit sonra olay yeri inceleme ve doktor henry morgan’ın olağanüstü tahmin yetenekleriyle olayın çözülmesi ve olayları çözerken yaşadığı flashbackler diziye ayrı güzel bir hava katmıştı, bu anılarda bir anda 1800'lü 1900'lü yılların sahneleri içinde buluyordunuz kendinizi ve detaylara gerçekten emek harcanmıştı. En sevdiğim karakter Abraham (yani abe) karakteriydi. Kişiliği, olaylara bakış açısı ve Henry’le olan mükemmel ilişkisi diziyi izlemek için çok yeterli bir sebepti. Yeri geldiğinde alaycı ve yeri geldiğinde duygusal tavırları belki çoğu zaman ilişkileriydi konu ama dizinin olmazsa olmazıydı. En sevdiğim bölüm hiç kuşkusuz nenemiz diye tanımladığımız karakterin olduğu bölümdü, gerçekten bir yan karakter olmayacak kadar güzel ve insanlara karşı iğrenerek baktığında bile yadırganmayacak cidden gıcık ve tam sevilesi bir karakter. Ve en sevdiğim replik ölümü engellebileyeceğini anlatmaya çalıştığı anda vebadan kaybettiği arkadaşının ona söylediği sözdü. “Evet biz bilim adamıyız ancak bilim bizi yüzüstü bırakana kadar” Adam karakterinin var olma düşüncesi bile diziyi o kadar güzelleştirmişti ki eğer son bölümleri izlemeseydim en sevdiğim karakter diyebilirdim kendisi için, onun için söyleyebileceğim çok şey var ancak ses tonu ve hatları çok güzeldi, hatıramda da öyle kalmalı.Bu dizi de her karakterin ayrıca konuşulması gerekiyor, hiçbir karakter gereksiz değildi belki de bu yüzden daha da sevmiş olabilirim, her neyse beraber izlediğim değerli kişilerinden yorumlarını okumanızı öneririm kesinlikle mükemmellerdirler, buraya kadar okuduğunuz içinde çok teşekkürler.

_hafsa_ 2 years ago

Kaynak

Darren Aronofsky

60 Gönderi

Merhabalar, son dönemde daha önce izlediğim ve aklımda halen soru işareti olarak kalan filmleri tekrar izliyorum, en son izlediğim ve bana göre değeri tam olarak bilinmemiş bir filmi sizlere önermek istiyorum. Darren Aronofsky ‘e ait The Fountain ilk defa izleyenlere…devamıMerhabalar, son dönemde daha önce izlediğim ve aklımda halen soru işareti olarak kalan filmleri tekrar izliyorum, en son izlediğim ve bana göre değeri tam olarak bilinmemiş bir filmi sizlere önermek istiyorum. Darren Aronofsky ‘e ait The Fountain ilk defa izleyenlere yeni bir deneyim yaşatma vaadinde olan cidden benzersiz bir yapım, bir erkeğin zamanın ve mekânın dışına çıkarak, insanoğlunun en kadim düşmanı olan ölümle savaşını, aşka adanmışlığını ve hayat ağacı ile olan sonsuz yolculuğunu sembolik bir dille ve ezoterik öğelerle anlatan film, macera dolu hikayesiyle hem ruhunuza hem de kalbimizi derinden işleyecek yapım. Zamanın izafiliği, mitler, semboller, yaşamın amacı ve anlamı Üzerine düşündüren bununla birlikte duygulara akan tam anlamıyla bilinci aşan bir film.Hiçbir karenin amaçsızca çekilmediği, her karesi ve detayında farkı bir anlam barındırıyor. Filmin konusu ve sahnelerin içerdiği anlamlar hakkında net bir karar vermek hiç kolay değil. Hatta bu filmi yönetmen dışında hiç kimsenin tam olarak açıklayamayacağı yönünde yorumlar olduğunu da belirtmek isterim. Bana göre bu film Aronofsky'nin duyarlılığı, Kubrick'in insanlık keşfi ve spielberg'in duygusallığı arasına yerleştirilebilir, çünkü kubrick'in insanlık durumunda görünür olan ve bizi saplantı ya da çılgınlık içinde varoluşun sınırına doğru götüren aşırılığının unsurlarını ve Spielberg'in duygusu ve geride kalma arzusu ile birleşiyor filmde, durum ne kadar umutsuz görünürse görünsün. Ölüm ve sonsuzluk kavramlarını oldukça sakin, yormadan işlemiş. insanlık tarihi boyunca çare aranan ölüm ve karşı koyamadığımız sonsuzluk arayışı aslında mümkün mü? aşk mıdır aslında bu sonsuzluğu bize verecek olan? yüzyıllar boyunca anlatılacak kahramanlık öykümüz mü? tarihe geçecek buluşumuz mu? yoksa acı mı? belki sonsuzluk dediğimiz şey aslında ölümün ta kendisidir, belki de hem hepsi hem de hiçbiridir, kim bilir? Benzeri sorular sormanızı sağlıyacak oldukça katmanlı bir film her izleyişte farklı bir anlam çıkarmak mümkündür, ilk izlediğim de bana karışık gelen fazla detay bulunduran filmleri seviyorum özellikle Aronofsky’nin eseriyse cidden benim için değeri fazla oluyor. Yönetmenin her filmini izlemedim ancak izlediğim her filminde beni düşünmeye iten, hayatı sorgulatan ve bu sorulara kendimce anlam vermemi sağlayan bir aktarıma sahip bende ki yeri çok başka, yaşamı tasvir ediş şekliydi belki etkileyen belki de bakış açısında ki özgünlüktü bilemiyorum sadece seviyorum, yeni pencerelerden baktığımda başka biri gibi düşünmeyi bana tam olarak hissettirmesiydi beni etkileyen. Aronofsky’nin kendine olan tarzı ve yapımlarında birden fazla detayla yormadan anlatmak istediklerini aktarması, aslında ona karşı büyük bir merak içerisindeyim yapımlarını izledikçe kendisine olan hayranlığım merakım ile aynı oranda artmaya devam ediyordu ve açıkçası ona karşı hissettiğim sevgiyi besleyen bir nevi bu merakımdı. Ayrıca değinmek istediğim en önemli nokta filmin müzikleri, Aronofsky'nin diğer filmleri olan pi ve requiem for a dream'in de müziklerini yapan Clint mansell yapmış. Böyle müziklerinin kelimelere ihtiyacı olmadan duyguları bu denli mükemmel bir şekilde yansıtması çok ayrı ya arada kendimi bu filmin müziklerinin içine sürüklenirken buluyorum ve açıklayamadığım birbirinden bağımsız ortaya çıkan bu ruh boşluklarını açıklamaya edebi becerim yetmese de (belki de benim beceri eksikliğimden bağımsız olarak, dil hislerimi iletmek için yeterli bir araç değildir). Kısaca yönetmene şans verirseniz pişman olmayacağınızdan eminim, iyi akşamlar.

_hafsa_ 2 years ago

Andor

Toby Haynes

10 Gönderi

Öncelikle hepinize iyi günler dilerim. Sonunda resmen star wars evreninde ilerleyebilmenin sevincini yaşıyorum. Andor sadece zekice hazırlanmış bir Star Wars dizisi değil bence bundan çok daha fazlası, 12 bölümünün her biri ince işçilikle işlenmiş ve uygulamaya konulmuş, zekice tasarlanmış her…devamıÖncelikle hepinize iyi günler dilerim. Sonunda resmen star wars evreninde ilerleyebilmenin sevincini yaşıyorum. Andor sadece zekice hazırlanmış bir Star Wars dizisi değil bence bundan çok daha fazlası, 12 bölümünün her biri ince işçilikle işlenmiş ve uygulamaya konulmuş, zekice tasarlanmış her konunun üzerinde itina ile durulmuş, atmosferinden diyaloglarına, oyuncu seçimlerinin karakterlere uymasına kadar cidden ayrıntılı ve mükemmel bir diziydi Dizi işlediği bilinçli ayrımcılık politikaları ve sınıf çatışması temaları ile kendini diğerlerinden soyutluyor. Bu konuları sadece üstünkörü geçmekle de kalmıyor, oldukça derinine iniyor.Bu konu da bu dizizden daha iyisini düşünemiyorum. olaylar çok uzak bir galakside geçse dahi diyaloglardaki her bir replik ince bir şekilde aktarılıyor. Gerçek hayattaki problemlerle yüzleşmekten kaçınmayan ve bürokrasinin zulmetmeye meyilli doğasına meydan okuyan karakterleri ile mükemmel tasarlanmış politik ve casus temalı aksiyon dizisi. Dizinin başlangıcının yavaş olması yüzünden bazı insanlar soğuyabilir ama bir kere tempoyu yakaladığı zaman dizi resmen bir füze gibi fırlıyor ve cidden kaçırmamanız gereken bir şaheser haline geliyor. Star Wars’ı hiç böyle hayal etmemiştim, hatta belki de hiç bu kadar iyi olabileceğini düşünememiştim. halkın aynı durumdan etkilenmeleri dışında herhangi bir bağa sahip olmadan birbirine hiç güvenmedikleri halde gösterdikleri birlik Andor’da yer alan hiçbir aktör rolünde sırıtmıyordu ve herkes maksimum performans gösteriyor, en gıcık olduğum karaktere bile oyunculuğuyu yüzünden hayranlık duydum. Diziyi en basitinden açıklayacak olursam isyanın nasıl büyüdüğünü, yayıldığını, büyük kruvazörleri nasıl, hangi parayla elde edebildikleri gibi konularda aslında star wars filmlerinde hiç gündeme gelmeyen ince detaylara değiniyor, bu şekilde star wars evreninde bunlar ne yer, ne içer, nasıl yaşar gibi hiç girilmemiş yerlere dokunuyor. Ayrıca bu nasıl starwars evreni ya herkes insan resmen ırkçılık, koca hapishanede insan dışı bir ırk olmaz mı? Star wars dediğinizde arka planda bir sürü uzaylı olması lazım. haydi imparatorluk insan odaklı ırkçı bir politika izliyor diyelim ki öyle, peki ya hapishane bölümleri figüranların hepsi insandı, olur öyle ya diyerek geçiştirilebilir mi bilemiyorum ancak bence bir star wars hikayesi daha çok uzaylıyı hakediyor. Ayrıca özellikle yaşlı olan karkterlerin oyunculukları çok iyiydi, Kino Loy, Luthen Rael, Major Partagaz Yardımcı oyuncu olmasına rağmen dizi de en çok ilgimi Luthen karakterini oynayan Stellan Skarsgard çekti kendisi Galaksinin gri çizgilerinde dolanmayı seviyor ve Oynadığı karakter o kadar fazla derinliğe sahip ki tam kendisi hakkında her şeyi anladığımı düşünürken dizi boyunca tekrar onu çözmeye çalışırken buluyordum kendimi, gerek fısıltı ile söylediği tehditleri veya insanın içini gıcıklayan monologları ile Luthen’ın karmaşık amaçlarını izleyiciye aktarması ile muhteşem bir iş çıkarmış cidden oyunculuğu fazla güzel Chernobly dizisinden dolayı onu görmek bile diziye olan beklentilerimi fazlasıyla karşıladı.. Andor dizisinde, Disney’in “iyiler daima kazanır” tozpembe teması ve esrarengiz dünyasından oldukça uzak; daha kasvetli, karanlık ve değişik bir evrende geçen casusluk, hareket aksiyon temalı hikayesi cidden disney yapımlarından oldukça uzak olduğunu gösteriyordu. İlk bölümlerde İmparatorluk’a bağlı hususi bir güvenlik şirketini ve asker görünümlü çalışanlarını müşahade ediyordu oldukça sakin ilerliyordu kısımlar son derece ağır akıyordu, bölümler de oldukça kısaydı ancak başlangıçta aksiyonun “a”sını göremediğim için bana uzun sürüyormuş gibi hissettirdi. Hikaye örgüsü her 3 bölümde bir değişiyordu sanki, farklı karakterler 3 bölümde bir beliriyor ileri ki bölümlerde odak noktası olmaktan çıkıp diziden sıyrılıyodu. R2-D2 ve C3PO şeklinde droid olan B2EMO’yu ayrıca sevdim, kat ve kat fazla tatlı ve bağlı olmaları,tek diyebileceğim droidler ile dolu bir dünya da yaşanır. Ve ayrıca buradan ustama(@baduman) ve onun tatlı çırağına(@bisturi) çırakları olarak onlara çokça teşekkürlerimi sunuyorum. Merak ediyorum star wars evreninde bu kadar ileriye gidecek, bunu geçebilecek bir başka dizi daha var mıdır?

_hafsa_ 2 years ago

Code Geass: Lelouch of the Rebellion

Hajime Yatate

10 Gönderi

“Bütün insanlar eşit yaratılmamıştır! Bazıları daha akıllı, daha güzel ya da daha büyük statüdeki ebeveynlerle doğar. Bazıları, aksine, zayıf vücuttan veya zihinden doğar veya varsa, çok az yetenekle doğar. Bütün erkekler farklıdır! Evet, insanın varlığı ayrımcıdır. Bu yüzden savaş, şiddet…devamı“Bütün insanlar eşit yaratılmamıştır! Bazıları daha akıllı, daha güzel ya da daha büyük statüdeki ebeveynlerle doğar. Bazıları, aksine, zayıf vücuttan veya zihinden doğar veya varsa, çok az yetenekle doğar. Bütün erkekler farklıdır! Evet, insanın varlığı ayrımcıdır. Bu yüzden savaş, şiddet ve huzursuzluk var. “ - Bilmem kaçıncı Charles the baba Britania Çok fazla anlam ve 'biraz' gerçek olan bu alıntı, bütün ana konuyu açıklık getiriyor. Anime 1. sezon aksiyon olarak başta yükselen ancak sonra ise azalan bir grafikte ilerliyor. Bunun sebebi ise konu derinliği ve bir çok karakterin olmasından kaynaklıydı bence Strateji olarak ilerlediğinden konuşma metinleri oldukça fazlaydı bu ilk sezon da bana göre aksiyonu azaltan bir unsurdu. Anime 2. Sezon ile resmen başka bir boyuta geçiş yapıyor. Aksiyonun, dövüşün, savaşın ve stratejinin haddi hesabı yok. Şöyle ki 2.sezonu izledikten sonra ”burada bitmemeli keşke devam etseydi.” dedim, resmen bir satranç tahtası gibiydi. Ve bence böyle bitmemeliydi, tüm bölümlerin mükemmeliğinin toplamı bile son bölüm kadar güzel değildi.Müzikleri ayrı bir mükemmeldi özellikle final sahnesin de çalan, her detayı ayrı mükemmel bir animeydi. Çizimlerini biraz beğenmedim cidden gövdelerinden fazla uzun kol ve bacakları vardı, alışmak zor geldi. Artık sunrise ekibi ne içti ne yedi bilmiyorum ama bu kadar harika bir seriyi nasıl yazdılar hala anlayamıyorum martı ile kafasının içinde yaşamak istediğimiz insanlar bunlar. Yan Karakterler o kadar güzel ve bi o kadar iyi işlenmişti ki ancak bazı karakterler olmasa da olurdu. Şuradan itibaren spoiler. Evet o dünyalar yıkar, dünyalar kurar bu animeyi izlemek için tek yeterli sebep olabilecek karakter, kendisi lelouch bir ana karakter ne kadar mükemmel olabilirse o kadar mükemmeldi, aslında bir o kadar kompleks, anlaması güç ama bir o yandan da anlaması kolay bir karakterdi, çoğunlukla duygusal biri sadece bunu saklama taraftarı. Lelouch Lamperouge ve Lelouch Vi Britania farklı kişilerdi ancak amaçları aynıydı.Kardeşinin mutluluğu, Kendisi kardeşi uğruna bütün dünyayı karşısına alabilecek bir yönetici, bütün arkadaşlarının karşısında durabilecek bir dosttu. Ancak Euphemia ile arasında olanlardan sonra en sevdiğim karakter olarak yerini zedeledi, En az nunally kadar Euphemia da onun kardeşiydi, geass’ı kontrol edemeyip Onun hem ölümüne hem de adını kirletmesine rağmen bunu kabullenmedi. İlk sevdiği kadının ölümü kendi elinden oldu. Tabii yaptığı işlere felsefi açıdan bakıcak olursak Bi çok kişiye uymayabilir ama animedeki çoğu kişiyle benzerlik gösteriyor en çok ta Suzaku ile Aslında Suzaku mantıklı ve zor bir şekilde herşeyi içerden değiştireceğine inanır ve bir bölümde belirttiği gibi bunun uğruna dostlarını bile satar İşte aslında benim benzer bulduğum nokta tam olarak burasıdır. Zero yani Lelouch’ta amacına ulaşmak için herkesi karşısına alır ve öldürmesi gerekeni öldürür. Ama Suzaku’nun yaptığının bundan bir farkı yoktur.Sadece bunu görmemesinin tek sebebi zero nun euphemiya yı öldürmesidir. animenin sonuna doğru bunu kendileri de farkeder ancak Lelouch’un dediği kadar kas kafalı bir insan evladısının cidden suzaku 2 sezonun sonlarına doğru ancak anladın ya, ilk bölümden son bölüme kadar süren arkadaşlıklarını ise ayrı sevdim. Hiç bir karakter bu kadar uyumlu olamazdı sanırım c.c. İle birlikteyken çok daha mükemmel görünüyordu ve bu karakter olmasaydı diziyi bu kadar beğeneceğimi sanmıyorum hic umulmayacak bir arkaplan hikayesine sahipti ve kanimca serinin gelişimi en iyi yazilmis karakteridir. Ve schneizel britannia cidden mükemmel işlenmiş bir karakterdi son sezonu izlemesem aklımda iyilik meleği olarak kalabilirdi Animenin büyük çoğunluğu boyunca Schneizel, cesareti, taktikleri ve onuru yoldaşları tarafından büyük saygı görmesini sağlayan şefkatli, ilgili ve yine de sonsuz manipülatif bir birey ve uzman stratejist gibi görünüyor ama sadece görünüyor o kadar da değil. benim ayrıca çok sevdiğim ve sempatimi kazanmış favori iki karakterim lloyd asplund ve rakshata chawla. Serinin başını çeken iki bilim insanı. lloyd'un britanya asilzadesi olmasına rağmen bunu bir kere bile dile getirmemesi, önemsememesi, yalnızca mühendis zekasıyla tasarladığı knightmare frame'lerin başarısından heyecan duyması, her durumda takındığı gevşek tavır... rakshata'nın serinin en cool kadını olması, kara şovalyeler yense yenilse, zero ölse ölmese dünyanın bi tarafında olmadığını belli eden o kendine has uzanışı, elinden düşürmediği kiseru pipe'ı... Bu animeyi bana önerip bana eşlik ederek izleyen Raf’ın cidden olmazsa olmazı en ponçik varlığı tabii @martı sana çok teşekkür ediyorum her şeyden önce seninle izlemiş olmak bile fazla güzeldi. Animeyi bitirir bitirmez bana yazan ve ona yazdığım da son sahne de aynı duyguları paylaştığımız, takıldığımız bir çok detayın aynı olması, hep aynı karakterlerden sinir olup aynı karakterlerden etkilenip farklı yönlerini birbirimize gösterdiğimiz ah bu kadarı fazla mükemmeldi. Bu muhteşem baş yapıtı izlemenizi kesinlikle tavsiye ediyorum İzlemediyseniz şimdiden iyi seyirler diliyorum.