Dilara (@dilarauzmez)

Bir yürek, onu taşıyana ne zaman dayanamayacağı kadar ağır gelir? Yoksa insan, yürek diye göğsünde fuzuli bir yük mü taşır? Bu noktada bir durup düşünmem gerek... Fuzuli olan nedir ki, neye fuzuli denir, insana ne gerçekten gereksiz gelir? Bulduğum cevap…devamı

dilarauzmez 2 months ago

Açlık

Henning Carlsen

2 Gönderi

Knut Hamsun'un Açlık kitabından uyarlanmış film. Kitabını beğenerek okumuştum ama filmi pek sarmadı. Oyunculuk bir yapay hissettiriyordu ve sanırım bundan dolayı duygu derinliği de bir yavan geldi bana. Filme berbat diyemiyorum ama olmayan bir şeyler de var gibiydi lakin tuzu…devamı

dilarauzmez 2 months ago

Yaşamak

Akira Kurosawa

19 Gönderi

Eleştirilerini gayet sağlam bir temelde yükseltmiş ve bünyesine derin mesajlar sığdırmış bir filmdi ama... (Kocaman bir AMA) işlenişini sıkıcı buldum. Film benim için fazlasıyla zar zor aktı diyebilirim ki iki buçuk saatlik filmi 3-4 günde anca izleyip bitirebildim. (Utanmasam 25-30…devamıEleştirilerini gayet sağlam bir temelde yükseltmiş ve bünyesine derin mesajlar sığdırmış bir filmdi ama... (Kocaman bir AMA) işlenişini sıkıcı buldum. Film benim için fazlasıyla zar zor aktı diyebilirim ki iki buçuk saatlik filmi 3-4 günde anca izleyip bitirebildim. (Utanmasam 25-30 dakikalarla dizi gibi parça parça izleyecektim dicem ama utanmayıp tam olarak öyle yapmışım ya. Normalde filmleri bölmeyi pek sevmem ama niye böyle oldu, inanın ben de bilmiyorum 😅) ▪︎ Özellikle filmin ilk yarısı hiç akıcı gelmedi. İkinci yarısında film toparlanıyor ve asıl mesajlarını sermeye başlıyor lakin ilk yarı yorunca bu durum, ikinci yarının etkileyiciliğini bir miktar söndürmüş. ▪︎ Film sıradanlık, şok ve farkındalık olmak üzere üç parçada bütünleşiyor. Ben şok kısmının fazla uzatıldığını düşünüyorum, genç kızla karşılaşana kadar savrulduğu anlam arayışı filmin asıl sıkıcılaşan ve yoran kısmıydı. Farkındalık ve sonrasına daha fazla odaklanılmasını tercih ederdim. Özellikle hikâyenin çözümü yani farkındalık kısmında filmin malum kesitinin "12 Angry Men" havası vermesi en çok hoşuma giden yerdi ama keşke bu kısıma daha fazla odaklanıp ilk yarıyı biraz daha kısa tutsaymış Kurosawa. ▪︎ İşleniş kısmına ek olarak hikâyenin başlarında anlatıcı ses hoşuma giden bir detaydı ve bir süre sonra pek duyulmaz oldu bu ses. Aralarda yine dahil olmaya devam etmesi gayet iyi olabilirdi. ▪︎ Bir de oyunculuk konusunda oyuncular rollerinin hakkını gayet iyi vermiş. Adeta yaşayarak, gözlerinden taşırarak oynanan roller hep daha etkileyici geliyor bana. Fakat ana karakterimize (özellikle sessiz inadına, titrek sesli baskısına) pek ısınamadım, daha gür sesli, dik duruşlu bir mücadele beklerdim. Sanırım bunun nedeni sesli boykotun sessiz boykottan daha etkili olduğuna inanmam zira bazı dertler haykırılmadıkça muhatap bulması zor oluyor. Watanabe de karakterine uygun boynu bükük, cılız sesli bir mücadele veriyor lakin işte ahh bee Watanabe insanlar duyduklarını bile doğru düzgün anlamaktan acizken senin sessiz kelimelerin hangi kulaklara ilişebilsin... 🥲 ▪︎ Filmin sinematografisine hiç girmeyeceğim bile zira detayına bir dalarsam kolay kolay çıkamayacak gibiyim. Yoruma açık o kadar zekice kurgulanmış sahneler vardı ki üzerine destan destan analizler yapılabilecek derecedeydiler, demem bile hakkıyla tarife yetmiyor. ▪︎ Biraz da filmin düşündürdüklerine değinmek istiyorum. Yaşamak... Zamandan bağımsız düşünülemeyecek bir kavram. "Zamanın kıymeti (dolaylı yoldan da yaşamanın kıymeti) nasıl bilinir?" sorusuna filmin bir cevabı vardı elbette ama "Benim cevabım nedir"i düşündüm. "Zamanı verimli geçirelim, aman bir şey kaçırmayalım, her anımızı dolu dolu değerlendirelim" hissi çoğu kişiyi illaki sarıyordur. Bana da ara ara geliyor bu his ve sonra bu dolu doluluğun ne kadar gereksiz yorucu olabileceğini fark ediyorum. Bazen sadece durmanın, hiçbir iş yapmamanın, tembelliğin bile ne denli kıymetli ve ihtiyaç olabildiğini düşünüyorum. Bu dolu doluluk takıntısı acaba nereden geliyor insana diye düşündüğümde başka bir nahoş his fırlıyor ortaya. O geç kalmışlık hissi nasıl da pusu kurup sinsice yakalıyor ensemizden bizleri... Çoğumuzun aşina olduğu o en sevimsiz his... Bu hissin ucunu tutup izini sürünce de ip, "kıyaslamaya" bağlanıyor. Kendimizi başkalarıyla kıyasladığımız sürece yetersizlikler, geç kalmışlıklar ve kaçırmışlıklar arasında sıkışıp kalıyoruz. Çoğu zaman insan için neyin iyi, neyin kötü olduğunun iç içe geçtiğini düşünürüm. Hayatta çoğu şeyin yegane huyudur zaten karman çorman sarmaşık gibi düğüm düğüm olmak... ve bu düğümleri de açabilen yegane şeyin de zaman olduğunu düşünüyorum, yaşadıkça neyin ne olduğu anca çözülüyor çünkü. Bazen seçtiğin bir yolda yürürken sabredip sadece olanı biteni izlemek gerekiyormuş gibi geliyor bana... Velhasıl, sonucunda vardığım nokta... Herkes zamanını kendisine göre çeşit çeşit harcayabilir. Zaman öyle ya da böyle harcanacak zaten, başka seçenek yok. Asıl kıymeti de zamanın doluluğu yahut boşluğundan ziyade bizde, farkındalığımızda saklı... zira bazen bazı şeyler bizim müdahalemiz dışında kendi yolunda akıp gidiyor ve ne yaparsak yapalım, bazı şeyleri değiştirmeye güç yetiremiyoruz. İnsanın hedefinin, yürüdüğü yolun, vardığı ve gittiği yerin, zamanının, hâlihazırda sahip olduklarının ve sahip olmak istediklerinin, yaptıklarının ve yapmak istediklerinin, ilerlemeye mi durmaya mı, neye ihtiyacı olduğunun... İnsanın bunların her biri hakkında fikir ve yorum sahibi olması kendine karşı bile oldukça zor bir uğraş... Biliyorsak ne âlâ ama bilmiyorsak da içinde olduğumuz anın, durumun, şartların farkındalığı ve kabullenişi de ihtiyaç duyduğumuz bir bakış açısı olduğunu düşünüyorum. Sonuçta çoğu olayın iyi veya kötü olması bizim zihnimizdeki formlarının iyi veya kötü olmasına bağlı kalıyor. Kısacası insanın tümüyle yaşamının (ne yaşadığının) farkındalığına sahip olabilmesi cidden paha biçilemez, zira farkında olabilen ancak hayatının ve hayatındakilerin kadrini kıymetini bilebiliyor. Aslında tüm bu laf kalabalıklarımın özü bir yandan da şundan ibaret: Yaşamak kendiliğinden güzel ve anlamlı. Şayet ki zorakiliklere bulanırsa da kolayca bozulabilecek, aksayabilecek bir narinliğe sahip, yapaylığı katiyen üzerine giyemeyen bir olgu. Tıpkı nefes almak gibi "yaşamak" da üzerine düşünene kadar kusursuz işliyor, ta ki "nasıl"ı kurcalanana kadar... (Yanisi bu bir "Aşırı düşünmeen guzum, deli deli olursunuz" uyarısı ahahhsjs) Ve son olarak bu dünyadan insana dokunabilen her biri birbirinden güzel, değerli hayrına izler bırakarak geçip gidebilenlere cidden helal olsun. Zaten bu değil midir ki insanı insan yapan en kıymetli gaye... 8/10 ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️☆☆

dilarauzmez 2 months ago

Baba

Florian Zeller

64 Gönderi

Kısa ve net: Filme bayıldım. Daha doğrusu şöyle demeliyim: BAA YIIIL DIIM (Kulaklarınız kusuruma bakmasın lütfen. Sakin bir tonda söylemek kesmedi de 😅) Anthony Hopkins'ciğim her zamanki gibi yine oyunculuğunu döktürmüş. ✨ Filmin ilk 10-15 dakikasında sıkılmıştım ve dedim, hep…devamıKısa ve net: Filme bayıldım. Daha doğrusu şöyle demeliyim: BAA YIIIL DIIM (Kulaklarınız kusuruma bakmasın lütfen. Sakin bir tonda söylemek kesmedi de 😅) Anthony Hopkins'ciğim her zamanki gibi yine oyunculuğunu döktürmüş. ✨ Filmin ilk 10-15 dakikasında sıkılmıştım ve dedim, hep böyle gidiyorsa yandık, zor izlerim. Ama sonra birden "Ne, noluyor, nerede, kim?" diye ortaya karışık soru cümbüşü sunmaya başladığında film, beni tuttu, sarmaladı, kattı beraberine, su gibi aktı, gitti, bitti. Film düz bir anlatımı tercih etseydi sanıyorum bu kadar beğenmezdim ama bu hâliyle anlatmayıp adeta direkt yaşatması cidden çok hoştu. ⚠️Birkaç tane de spoilerlı yorum⚠️ Spoi bitim noktasına kaçınız 👇🏻 . . . . . . . . . . . . . . . ▪ Öncelikle zaman algısı başlarda benim kafamı çok kurcalamıştı, sanki geriye doğru gidiyor gibi gelmişti bir an ama olayların bir sıralaması yoktu sanıyorum. Sadece zihnindeki karışıklık yansıtılıyordu. ▪︎ Bu karmaşa hissini yaşatması cidden filmi çok başarılı kılıyor bence, alzheimer hastası gibi izleyici olarak bizim de zihnimiz karıştı. Hastalığı izlemedik adeta yaşadık. ▪︎ Sinematografik açıdan evin planı, dış kapının yeri aynı olması ama geri kalan her şeyin değişmesi de hoştu. Tıpkı Anthony'nin zihni gibi temel plan sabit, yani kim olduğunu hatırlıyor ama geri kalan her şey, kişiler, olaylar, yüzler ile beraber ev de değişip duruyordu. En son kendini de unuttuğunda sadece yatak odası kaldı, dış kapıyı hatta evin diğer odalarını bile göremez olduk çünkü Anthony'nin zihni artık tamamen sisler içerisinde kalmıştı. ▪︎ Bir diğer hoş detay da Anthony'nin pencereden baktığında gördüğü poşetle oynayan çocuktu, poşet çocuğun elinden uçup gidiyor, çocuk tekrar yakalıyor ve poşet yine uçuyordu. Bu durum da tıpkı Anthony'nin aklına benziyordu. Bir unutuyor, bir hatırlıyor, zihnindeki gelgit dalgaları durmadan birbirine karışıyordu. Bu sahnede hem çocukluk vardı hem de insanın ellerinden kayıp gidenler... ▪︎ Bir de saat detayına gelelim. Bunun üzerinden çıkarabildiğim mânâ da Anthony'nin saati kolunda olduğu sürece kontrol de elinde gibi hissediyordu. Saatini kaybettikçe kontrolünü de kaybediyordu ve tam da bu yüzden başkalarının saatini çalması demek sanki aklını da çalıyorlarmış demekti. Kontrolünü kaybetmek, eksilmek onu korkutuyordu ve bunun için saatine (yani zamanı bilmeye) takıntılı hâle gelmişti. En sonda ağladığı sahnede de saati yoktu, artık kontrolü tamamen kaybetmiş, aklı büsbütün karışmış, kim olduğunu dahi bilemez olmuştu ve zamanın bir anlamı da kalmamıştı. ▪︎ Ve son olarak yine bu sahnede, yani Anthony'nin ağladığı yerde kadının "Bir dakika içinde iyi hissedeceksin. Söz veriyorum." demesi unutmanın hem kötü hem de iyi yanlarını düşündürüyordu. Unutmak iyi çünkü acıların, kötü durumların etki süresi kısalıyor, o nahoş ruh hâllerinden tez kurtulmak kolaylaşıyor ve aynı zamanda unutmak kötü çünkü bu durum aynı şeyleri, aynı acıları tekrar tekrar yaşamak, unutup unutup yine aynı şeylere maruz kalmak da demek oluyor... . . . . . . . . . . . . . . . ⚠️Spoiler bitti⚠️ Kısacası ben zaten bu tarz beyin yakan filmleri özellikle seviyorum ama bu film, bir ayrı hoşuma gitti. Nasıl tarif etseem.. buldum. Sanki derin bir duygusallığı alıp direkt kafamıza fırlatmak istemişler de ıskalayıp yüreğimizin tam ortasına isabet etmiş gibi bir his... Bu filmi layıkıyla özetler bence. 📌 "Peki ya ben?.. Ben tam olarak kimim?"🌳🍃🌦 9/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆

dilarauzmez 2 months ago

Gözcüler

Ishana Shyamalan

17 Gönderi

Çoğunluk neredeyse hiç beğenmemiş filmi ve acayip düşük puanlarla resmen topa tutmuşlar ama ben hiç ummadığım hâlde filmi çok sevdim 😶 (Bu terslikte bir iş var gibi ya hadi hayırlısı 😅) Film bana hiç sıkıcı gelmedi, hatta tam tersi baştan…devamıÇoğunluk neredeyse hiç beğenmemiş filmi ve acayip düşük puanlarla resmen topa tutmuşlar ama ben hiç ummadığım hâlde filmi çok sevdim 😶 (Bu terslikte bir iş var gibi ya hadi hayırlısı 😅) Film bana hiç sıkıcı gelmedi, hatta tam tersi baştan sona pür dikkat izledim ve bayağı da sürükleyici buldum. Belki korku türünün müptelalarına umduklarını verememiştir film ve bu yönüyle bu kadar gömülmüş olabilir ama benim en sevmediğim tür olmasına rağmen cidden hoşuma gitti. "Neden, niye, neresini sevdin?" derseniz: ▪En başta şunu sayabilirim ki manzaralar şahaneydi, filmin atmosferi ve sinematografisi fazlasıyla hoşuma gitti. ▪Fantastik konulara bayılırım, konusu da beni ayrıca cezbetti. ▪Konunun işlenişindeki sadeliğin de bir albenisi vardı. ▪İlk dakikalardan izleyiciyi yakalamasına rağmen adım adım hikâyenin içine çeken ve karakterleri tanıtmakta da acele ettirmeyen yanı özellikle hoştu. ▪Film, izleyici olarak bizleri de adeta gözcüler konumunda tutuyordu. Filmin bu açıdan sessiz sedasız usulca gözlem yaptırması da güzeldi. ▪Korku türünü hiç sevmediğimden belki ama filmin korku ve gerilim unsurları benim için gayet yeterliydi, birkaç yerde cidden irkildim. ▪Filmin sakin sakin bilinmezlik üzerinden gerilim yaratması da hoşuma gitti. ▪Sonu, yani olayların çözümü bana tahmin edilemez geldiğinden bu kısmı da yeterince tatmin ediciydi. ▪Bir de ben film hakkında hiçbir şey bilmeden izlemeyi daha çok seviyorum. Böyle yaptığımda sanki daha çok beğeniyorum filmleri. Yani bir filmin afişi dikkat çekiciyse, bir de kısacık bir iki cümle konusunu okurum, ilgimi çekerse tamam, hemen listeye eklerim. Daha sonrasında (çoğunlukla konusunu da unutmuş olurum zaten) listeden rastgele bir filmi direkt açıp izlerim, bahtıma ne çıkarsa... Filmlerin böyle sürpriz yanlarını korumayı seviyorum. Bu da beğeniyi etkileyen bir detay bence. Sıfır beklenti=yüksek seyir zevki✨ ▪Ve filmi beğenmemi sağlayan en önemli etken tabii ki filmden çıkardığım anlamlarla film gözümde daha da değerlendi. Peki, hangi anlamları çıkardım? ⚠️(Bu kısım spoiler içerir... Dikkat, dikkat... Spoiler bitim noktasına kaçabilirsiniz)⚠️ . . . . . . . . . . . . . . . Madde madde gidelim. 🔎Çıkarım 1: Hapsedilmek ve teşhir edilmek Öncelikle filmde insanların bir camın ardına hapsedilip teşhir ediliyor, gözetleniyor oluşunu iki açıdan yorumlayabiliriz: Birincisi; olaya somut olarak baktığımızda hayvanat bahçelerini düşündürüyor. Filmimizde doğadan, ormanlardan koparılan hayvanların şehirlerde hapsedilip teşhir edilmesi gibi şehirlerden koparılan insanların da ormanda teşhir edildiğini görüyoruz. Yani bir bakıma işlerin tersine dönmesi söz konusu. İkincisi ise manevi olarak baktığımızda sosyal medya bağlamında kendi kendimizi teşhir etmemiz ve buna bağımlı hâle gelerek nasıl görüldüğümüz, nasıl algılandığımıza takılı kalıp başkalarının düşüncelerinde bir nevi hapsolmamızı düşündürüyor. Bu bağlam da bizi şu çıkarıma vardırıyor. 🔎Çıkarım 2: Kendin olabilmek zor meziyet... Başrolümüz Mina, yolu ormana düşmeden çok daha önce hâlihazırda zaten hapsolmuş birisi. Geçmişteki travmasına takılı kalmış ve şimdiki zamanda var olmakta güçlük çekiyor. Bu yüzden Mina da tıpkı periler gibi geceleri kılık değiştiriyor, başka başka insanlar gibi davranıyor. Böylece hem Mina hem de periler bağlamında kendisi olmayı başaramayanın başkalarını kopyaladığını, diğerlerini taklit ettiğini görüyoruz. Burada küpün bir yüzeyindeki camın sorgu odası misali tek taraflı olması da anlam kazanıyor. Dışarıdakiler yani gözcüler gibi içeridekiler de aynadan kendilerini izleyebiliyorlar ve bu da içeridekilerin kendilerini arayışını kuvvetlendiren bir detay oluyor. Bu ayna sayesinde kendileriyle yüzleşme mecburiyeti, içeridekileri başkalarını kopyalamaktan öteye, kendi özlerini bulmaya yönlendiriyor. 🔎Çıkarım 3: Farklı olanı değersizleştirmemek ne mümkün... İnsanoğlunun en kadim ve en temel kusurlarından biridir belki de kendinden olmayanı, kendine benzemeyeni anormal ve aşağı görme dürtüsü... Bu durum dolambaçlı yollardan da olsa "Kendin olursan sevilmezsin" empozesine çıkarıyor bizleri. Bu sebeple Mina ve Madeline'in ortak noktası aidiyet problemi yaşamaları ve topluma, kendilerine uzak, yabancı kalmaları oluyor. 🔎Çıkarım 4: Ne ettiysek bizzat kendi ellerimizle ettik... Bu noktada filmin öne çıkardığı bir diğer düşünce de insanoğlunun vahşeti ve bencilliği üzerine odaklanıyor. Bunu da Mina'nın hayvanat bahçesine götürmek için yanına aldığı papağanla, profesörün sırf kaybettiği eşini yeniden canlandırma isteği yolunda insanları acımadan kurban etmesiyle ve geçmişte insanların perileri yeraltına hapsetmeleriyle desteklemiş film. Bu noktada şunu da ekleyebiliriz ki insanlar aslında kendi elleriyle perileri kötüleştirmiş, birtakım karanlık canavarlara dönüştürmüş. Tıpkı bir kişiye bir şeyi kırk defa söylerseniz o kişi söylediğiniz o şey olur, der gibi insanlar perilerin yeteneklerinden korkup adeta zorla onları korkunçlaştırmaları da filmin manidar derinliğinden bir damlaydı. Bu noktada bir başka detay da Madeline'in yarı insan yarı peri oluşunun insanın hem iyi hem de kötü yönlerini vurgulamasıydı. Bu açıdan Mina'nın finalde Madeline'e empatiyle, anlayışla yaklaşmasının o iyileştirici etkisi de hoş bir detaydı. 🔎Çıkarım 5: Özgürlük ve tutsaklık birbirinden kopmuyor... Filmimiz papağanı demirden bir kafeste, insanıysa betondan bir odada tutsak yapmış ve kaçışlarının, özgürlüğe giden yollarının rehberi de film boyunca kafesinden tek bir tüyünü bile çıkaramamış yine o aynı nadide papağandı. Bu, maddi tutsaklık boyutuydu ki filmin asıl, manevi tutsaklık noktasında derinleştiğini düşünüyorum. Bu açıdan Mina ve Madeline üzerinden gerçek özgürlük kendini bulabilmektir, demiş film. Bu iki karakterin de gelişimine baktığımızda finalde ikisinin de kendilerini iyileştirdiklerini görüyoruz. Mina travmalarını aşıyor, kendisini affedip suçluluk hissinden kurtuluyor ve başkalarını umursamadığı, hatta küçümsediği tavırları değişiyor. Kısacası Mina kendisine ve çevresine yabancılaşmasından kurtulduğunda özgürleşiyor. Madeline de keza farklı oluşunun sebebini öğrenip kabullendiğinde, yalnızlığının, dışlanmasının ve ötekileştirilmesinin acısını bir nevi iyileştirdiğinde tekrardan kanatlarına, özgürlüğüne kavuşuyor. ▪︎ Çıkarımları burada noktalarsak filmde tam olarak anlamadığım bir kısım var. Hani ormanda belli noktalardan sonra dönüş yok ya. Bu noktaları ben çember şeklinde algıladım. Yani Mina da geçti o noktadan, sonra o alanda mahsur kaldı ama alanın içerisinde bir tane daha dönülmez nokta alanı var gibiydi sanki, hani o adamın da geçip kaybolduğu nokta. Yani bu dönülmez yollarda kaybolduğumuz noktalar iç içe daireler şeklinde mi? Çözemedim. Eğer öyle ise dairelerin en merkezindeki alana kadar kaybola kaybola içeriye, ormanın derinine gitsek acaba ne olurdu, diye bir merak ettim. (En azından periler tarafından çatır çutur yenmekten başka yani 😅) ▪︎ Bir de filmde genel olarak kuşlar bir ön planda kullanılmış. Bunun mitolojik bir temeli var gibi ama bilmediğimden pek yorumlayamadım ama hoş detaylardı bence (Habire "Ölmemeye çalış" diyen papağan ve jumpscare karga... Sizi de unutmadık 😂) ▪︎ Son olarak 1 puan kırdığım noktadan da bahsetmek istiyorum. Ormandan kaçışları ve Mina'nın Madeline ile boğuşmasının aksiyonu bir düşük geldi gözüme, daha bir mücadele olması gerilimi artırabilirdi ve finalini de daha bir yükseltirdi sanki. ▪︎ Bir de acilen devam serisi çekilmesi lazım. Özellikle bir Ortaçağ dönem filmi.. üff enfes olurdu. Olayların eski tarihini insanlarla perilerin beraber yaşadığı, her şeyin güllük gülistanlık olduğu zamanları da bir merak ettim yani. . . . . . . . . . . . . . . . ⚠️Spoiler riski geçti⚠️ Kısacası film benim için gayet anlamlı, keyifli ve sürükleyiciydi. Devam filmlerinin gelmesini de isterim açıkcası. Hem yaşanan olayların devamını (çünkü sonu hafiften ucu açığımsı bitti, bir merakta bıraktı) hem de öncesini yani mevzubahis savaş zamanlarını izlemek güzel olur. (Buradan yetkililere duyurulur ahahshjsjd) 9/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆

dilarauzmez 3 months ago

Dorian Gray

Oliver Parker

42 Gönderi

1945 yapımı versiyonunu daha çok beğendim. Bu 2009 yapımında sanki karakterlerin içi boş kalmış gibi, film hafiften bir yavan hissettiriyordu. Bu 2009 yapımı filmde daha kasvetli, karanlık, tekinsiz bir atmosfer hakim ve gerilim hususu biraz daha ön plana çıkarılmış, bunlar…devamı1945 yapımı versiyonunu daha çok beğendim. Bu 2009 yapımında sanki karakterlerin içi boş kalmış gibi, film hafiften bir yavan hissettiriyordu. Bu 2009 yapımı filmde daha kasvetli, karanlık, tekinsiz bir atmosfer hakim ve gerilim hususu biraz daha ön plana çıkarılmış, bunlar filmin iyi yanlarıydı. Dorian başlarda daha çekingen, ürkek ve güvensiz görünüyor. Kitabı okurken bu kadar ne yapacağını bilemez, sudan çıkmış balık gibi bir şey canlanmamıştı zihnimde. Kitabında tasvirlenen saf ve temiz, aynı zamanda da elit ve zarif biriydi. Yıllar geçse de güzelliği gibi, temiz görünümü de bozulmayan biri. Ama filmde Dorian'ın yüzüne bakan "Ne kadar da masum biri yaa" diyebilecek gibi değildi, yani sadece tablo değil, kendisi de etkileniyor gibiydi. Bu kısımı sevemedim çünkü olay zaten tezatlıktaydı. Kısacası ee yani, hani nerede melek görünümlü şeytan... biz dümdüz şeytanı gördük... Filmin yavan kısmı, bence özellikle psikolojik derinliği zayıf kalmış. Mesela Dorian'ın dedesi üzerinden travmaları bir "neden, niye" dedirttiriyor; itham, mesul tutma, cezalandırma ve suçluluk kavramları havada kalıyordu. Dorian ve Henry'nin tanışma kısmını da hiç beğenemedim. Basil'in Dorian'da gördüğü o masumane güzelliği Henry'den koruma iç güdüsünden, birkaç yerdeki iki üç kem küm cümlesi haricinde, hiç eser yok gibiydi. Aslında kitaptan bağımsız bakarsam değiştirilmiş bazı sahneler hoşuma gitti. Mesela silahlı kovalama ve saldırı sahnelerinin aksiyonunu beğenmiştim, filme sürükleyicilik katmış. Lakin gel gelelim lüzumsuz sürüsüyle açık saçık sahnelerle filmi fuzuli doldurmak yerine Dorian'ın tabloyla mücadelesine yer verilseydi bu, filme daha gerekli bir değer katabilirdi. Zira hırıldaya inleye rahatsızlık vererek canlanan vicdan fikri gayet güzel olurdu, bir de üzerine git gide bağımsızlık kazanan musallatvari çürümüş bir ruh, vicdan görseydik cidden şahane olabilirmiş film. Dorian'ın ruhuyla somut bir şekilde az biraz köşe kapmaca oynamasını, yakalarsa vicdanının ödeteceği bedelden kaçacak yer aramasını izlemek hiç de fena olmazdı yani. 6/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆☆☆

dilarauzmez 3 months ago

Dorian Gray'in Portresi

Albert Lewin

2 Gönderi

Kitaptan uyarlanan filmlerin çoğunlukla hüsran olmasına alışkın olunca böyle hakkını verebilen düzgün filmlerle karşılaşmak ufaktan bir şaşırtıyor. Yadırgıyor insan tabii bünye alışık değil... Gerçi bu uyarlama film olayı el mahkum sinir bozucu bir kısır döngü, başlı başına ayrı bir dert...…devamıKitaptan uyarlanan filmlerin çoğunlukla hüsran olmasına alışkın olunca böyle hakkını verebilen düzgün filmlerle karşılaşmak ufaktan bir şaşırtıyor. Yadırgıyor insan tabii bünye alışık değil... Gerçi bu uyarlama film olayı el mahkum sinir bozucu bir kısır döngü, başlı başına ayrı bir dert... Önce kitabını okusan filminden hazzetmiyorsun, önce filmini izlesen kitabı sarmıyor. Birbirinden bağımsız değerlendireyim bari desen kafanın bir köşesine pusmuş başlıyor sinsi mi sinsi bir ses "Bak burası böyle miydi, hani ya o olay öyle mi olmuştu?.." diye beynini dürtüklemeye... Neresinden tutsan elinde kalıyor yani. O sesi susturabilmenin mümkünatı var mıdır, bilemiyorum lakin sanki bir çıkar yol buldum gibi. Önce kitabını okuyup aradan uzunca birkaç ay geçip de hafiften unutmaya yüz tutunca filmini izlemek iyi geldi. (O sırada malum ses:"Yok yok iyi değildir. Hatırlıyorum, bak burası aslında şöyle değil miyd..."😭🔫 Neyseciğime mevzubahis filmimize dönersek kitabını okuduğumda zihnimde canlanana benzer, umduğumu bulmak sevindirdi. Filmi fazlasıyla beğendim. Yaklaşık %80-90 civarı kitaba sadık kalmışlar, onun haricinde farklılıklar da vardı tabii ama hiçbiri gözüme batmadı ve değiştirilmiş yanları bile hoşuma gitti. Filmin geneliyle şık ve zarif bir havası vardı. Sinematografi açısından da gayet estetikti. Özellikle saldırı sahnesinde lambanın sallanan ışığında nesneleri görmek hoştu. Tablonun sondaki değişim sahnesi de aynı şekil iyiydi. Müziklerini de gerilime uygun, atmosferini güzel buldum. Tek sıkıntı, Lord Henry'nin konuşmalarıydı... Aman ya Rabbiiim yani ben kendimi hızlı konuşur sanıyordum ki arada sustuğum zamanlar derin bir nefes alma ihtiyacı hissederim o derece ama düşünün, bu adam o nefesi bile almıyordu, adeta taramalı manipületör 👀 Şimdi bir de o sahnelerde altyazıların nasıl geçtiğini hayal edin... Üstüne çoğu sahnenin dekoru da dolu doluydu, arkada bir sürü heykel, biblo, tablo... alabildiğine eşya dizmişler ve istemsizce her sahneyi, yüzleri, eşyaları inceleme ihtiyacı hissediyordum. Bir yandan uçuşup tozu dumana katan kelimeleri kaçırmadan okuyayım, bir yandan da orayı burayı inceleyeyim derken sanıyorum iyi bir göz kası yapmışım... çok şükür bugün de sportifiz (çizgifilmlerdeki misket gibi ayrı yönlere dönen şaşı gözleri hayal edebilirsiniz) 😅 9/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆

dilarauzmez 3 months ago

Protesto

Mathieu Kassovitz

66 Gönderi

Hani hayatta çoğu zaman deriz ya, varılacak yerden ziyade asıl önemli olan yolun kendisidir diye... Peki yaa.. düşerken... O zaman işler değişiyor. Bir de "Her şey yolunda, bişi yok, bişi yok, bişi yok" diye diye teskin ediyorsa insan kendini... İşte…devamıHani hayatta çoğu zaman deriz ya, varılacak yerden ziyade asıl önemli olan yolun kendisidir diye... Peki yaa.. düşerken... O zaman işler değişiyor. Bir de "Her şey yolunda, bişi yok, bişi yok, bişi yok" diye diye teskin ediyorsa insan kendini... İşte bu hepten vahim... Bir nevi bu, düşüşü yok saymaktır ki o zaman vay ki vay hâline... Böylece yolun seni vardırdığı noktayı da unutma diyen filmimiz, asıl olan düşüş değil, yere çarpıştır diyerek tuzla buz olan bir toplumu gözler önüne seriyor ve bunu öyle bir çarpıcı etki bırakarak yapıyor ki... Tıpkı düşerkenki o durgun, tekinsiz, sessiz ve sinsi sakinlikte aniden yere çarpmak gibi bir etkiyle... Hiç beklemediğiniz anda o çarpışın etkisini beyninizde hissediyorsunuz. Düşen, insan olunca da diyip geçemiyoruz ki nazar çıkmıştır, bir şey olmaz diye :') Zira her dağılan öyle kolay toplanmıyor... Düşen; toplum, değerler, ahlâk, nezaket olunca o kırıklar insanın canını fena yakıyor... İnsan bir şey yapmak istiyor ama bazı bir şeyler insanın boyunu aşıyor... Bir de şunu hatırlatıyor filmimiz ki bence en önemli hatırlayış bu. Herkes birilerini, bir şeyleri değiştirmek ister ama bu büyük adımın daha yapılabilir halkası olan kendini değiştirmeyi çoğu insan düşünmez. Bunun sebebi de sanırım bir şeyleri eleştirirken kendimizi o eleştirdiklerimizden tenzih tutma meyilimizden kaynaklanıyor... Kendimizi de sorunun bir parçası görme farkındalığını çoğu zaman es geçiyoruz. Öyle işte... Biraz da bu konuları es geçelim... Filmimizi daha derli toplu yorumlarsak. ● Filmin sinematografisi cidden çok çok iyiydi, kamera çekim açıları ve teknikleri enfesti. Sahne geçişleri de aynı şekil hoştu. Özellikle 10. dakikada Vinz'in aynaya (aslında doğrudan kameraya) karşı elini silah yapıp söylendiği ve 50. dakikalarda terasta kameranın uzaklaşırken zoomladığı sahneler sinematografik açıdan akılda kalıcıydı. Ayriyeten kameranın ön planda bir objeye, nesneye veya doğrudan oyuncuların kafalarına odaklanması da çoğu sahneyi estetik kılmış. Bir de aktif ve hareketli bir kamera kullanımından söz edebiliriz ki çoğunlukla kameranın kayar gibi usul usul dönmesi hoşuma gitmişti. Misal Vinz'in silahı ilk gösterdiği sahnede kameranın etraflarında 360 dönmesi ve başka sahnelerde de benzer şekilde kameranın mekanı dolaşması her alana gözlemci olarak hakim olmamızı sağlamış. Dikkatimi çeken bir başka husus ise çoğu sahnenin uzun ve kesintisiz tek sekans çekilmiş olmasıydı ki bu fazlasıyla emek isteyen, hataya karşı da oldukça hassas, çok zor bir iş. (Aklıma geldi, izlediğim tiyatral bir film vardı böyle baştan sona tek parça çekilmiş, "Rus Hazine Sandığı" diye. Yeri gelmişken bahsetmek istedim. İlgisini çeken olursa tavsiye ederim, değişik bir tarzdı) ● Oyunculuklara da ayriyeten değinmek gerek ki keza hepsi iyi iş çıkarmıştı, oyuncuların hepsi de sahici, samimi ve doğal hissettiriyordu. Özellikle çoğu sahnede direkt kameraya karşı oynamaları -ki bunun da oldukça zor olduğunu düşünüyorum- seyirciyi de filmin bir parçası hâline getiriyordu. (Film boyunca kurulan bu fazlaca göz teması sosyal anksiyetenizi tetikleyebilir, aman uyarmadı demeyin 😂) ● Filmimiz düşen, çöken bir toplumun hikâyesini anlatıyor demiştik. Bunu da üç göçmen ana karakter üzerinden ötekileşme ve aidiyet kavramlarıyla beraber işliyor. ● Filmin özellikle temeline aldığı eleştiri ise nefret üzerineydi. ⚠️Buradan sonrasında birazcık da spoilerlı yorum mevcuttur, dikkat dikkat, spoiler bitim noktasına atlayabilirsiniz⚠️ . . . . . . . . . . . . . . . ▪Filmde karakterler de gayet iyi işlenmiş. Sorunlar karşısında hissedilen öfkenin büründüğü şekillerin insandan insana değiştiğini gördük. Bu nefretin, öfkenin yansıması üç karakterde de farklıydı. Vinz öfkesini intikam almak üzerine yöneltmiş. Hubert sorunlardan kaçma, uzaklaşma derdindeydi. Said ise sürekli "Bu insanların derdi ne, anlamıyorum" diyerek bireyin anlamlandırma çabasını temsil ediyor gibiydi. ▪Bu üç karakterin ortak noktası da göçmen olmanın getirisi aidiyetsizlik sorunuydu. Hepsi dışlanmalarının, ötekileştirilmelerinin, göçmen oldukları için ırkçılığa uğradıklarının farkındalardı ve doğal olarak nefretle dolmuşlardı. Bunu da öfkeli, agresif tutumlarıyla dışarı vuruyor, bir bakıma var olmaya çalışıyorlardı. Aidiyetsizliğin hırçınlaşmış çırpınışları gibi... ▪Bu bağlamda banliyölerde yaşayan yoksul halkın sisteme karşı toplumsal olarak birikmiş bu öfkelerini yine kendileriyle aynı geçmişe sahip, hatta kendi içlerinden çıkıp polis olmuş kişilere yöneltmeleri de ilginç bir noktaydı. Yani kavganın iki tarafı da aslında yine kendileri... Polis de halk da aynı yoksulluğun ve çaresizliğin pençesinde ama durmadan birbirlerini kırıyorlar. ▪Özellikle bu açıdan finali o yere çarpışı layıkıyla hissettiriyordu. Hiç beklemediğim anda ben de Vinz ile beraber beynimden vurulmuşa döndüm. Aslında film içinde çok kez finaline gönderme yapılmıştı ama yine de beklemiyordum. Her şey olup bittikten sonra film boyunca hissettirilen o kehaneti anlamış oldum biraz. Mesela Hubert, "Nefret daima nefreti doğurur. Okula gitseydin bunu bilirdin." dediğinde Vinz, "Okula gitmedim. Ben sokaklardan geldim ve bu bana şunu öğretti: Diğer yanağını çevirirsen geberirsin." tarzı bir şey diyordu. Bu diyalog kendi ölümlerine işaret olmuş. Vinz aslında bir bakıma yaşadığı koşulları değiştirmek istiyordu ve sorunların çözümünü intikam olarak görüyordu. Hubert da sürekli bunun bir çözüm getirmeyeceğini, şiddetin hiçbir şeyi değiştirmeyeceğini telkin ediyordu ve böylece daha aklı başında, mantıklı ve barışçıl bir tutum sergilerken tam da kaçtığı şeyin avucuna, mevcut koşulların pençesine düştü. İntikamı akılsızlık olarak görüyordu ama o an duygusuna, öfkesine yenik düştü. Dolayısıyla filmin bu finali, sorunlar kolay kolay değişmeyecek çaresizliğini hissettirdi. ▪Filmin bu sorunlara getirdiği bir çözüm eleştirisi de var gibiydi. Bunu da banliyö ve şehirdeki polislerin tutum ve davranış farkları üzerinden anlatmış. Nezaket ve şiddetin arasındaki o kocaman farkı dile getirmiş film. Daha net ifade etmek gerekirse bir yanlış başka bir yanlışla çözülemez, yerine bir doğru konamadığı müddetçe sorun ortadan kalkmayacaktır, demiş filmimiz. ▪"Dünya sizindir" duvar yazısını Said'in "Dünya bizimdir" olarak değiştirmesi de düşündürücü bir detaydı. Ben bu kısmı ötekileştirmeye bir vurgu gibi siz-biz şeklinde ayrımlaştırma olarak yorumladım. Bir de bu sloganı şehirde görmeleri, o şehir yapısının, düzeninin, konforunun kendi mahallelerinin gerçeklerine çok uzak ayrı bir dünya gibi olması da bunu hissettirdi. ▪Bir de Vinz'in film boyunca şiddet hayalleri kurup o an geldiğinde tetiği çekememesi de ezilen tarafın gücü bulunca ezene dönüşmesine tersten bir eleştiri gibi geldi. Vinz'in silahtan aldığı bir şiddet gücü vardı ama bunu kullanamadı, ezen taraf olmadı. Bu da final sahnesini daha etkileyici kılan bir detaydı bence çünkü Vinz'in merhametinin olduğunu, katil olamadığını, temelde silahın varlığının Vinz için kendini koruma, bir nevi güvenlik isteği olduğunu gördük ve aynı zamanda da hayatın daha başında, genç ve toy birinin yok yere öldüğünü de görmüş olduk... ▪Bu sahnede yer alan Dazlak olayını da tam anlamadım. Yani Dazlak kavramı İngiltere'de işçi sınıfının gençlerinden çıkmış ve dünyaya yayılmış bir hareketmiş. Almanya'da bunun ırkçı bir duruma dönüştüğü de malum ama filmde yer almasının yorumunu tam çözemedim, bilgim yetmedi. ▪Bu arada Vincent, Hubert ve Said aynı zamanda oyuncuların gerçek isimleriymiş. Bir bakıma gerçek ve kurguyu iç içe işlemiş yönetmen, çoğu kez dördündü duvarı yıkarak hem gerçek olayları temel alırken hem de izlediğimizin bir film olduğunu da hissettiriyordu. Filmde bunun en bariz örneği çatıda oturdukları sahnede Eyfel Kulesi'nin ışıklarını söndüreceğini söyleyen Said'e diğerleri de "Saçmalama, o anca filmlerde olur" diyordu ve üçü gittikten sonra Eyfel'in ışıklarının söndüğünü görüyorduk. ▪Son olarak tuvaletteki yaşlı adamın anlattığı trene yetişmeye çalışma hikâyesi de yine yoruma açık bir sahneydi, buradaki kaçan tren herkes için farklı bir kavramı simgeleyebilir. Benim aldığım eleştiri aynı şeyleri yapıp farklı sonuçlar beklemenin mantıksızlığı üzerineydi, trene yetişmeye çabalayan kişi de çaresizliği vurguluyordu. Yani biraz zorlama bir anlam mı oldu, bilemiyorum tabii ama o sahneye dair başka mantık bulamadım 😅 Belki de sadece espiri katmak içindir. Amcanın olaya dahil oluşu diğerlerinin tam hararetli tartıştıkları sırada olması ve bir de yukarı bakıp sonra aşağıda amcayı görmeleri komikti 😂 . . . . . . . . . . . . . . . ⚠️Spoiler bitti⚠️ Velhasılıkelam, eeee ama hâlâ buradasın 🤨 Hâlâ okuyor musun? Gidip izlesenize filmi 🍿😶🔫 (Tabii ki silah zoru yok, hür iradenizle izleyebilirsiniz 😂) 9/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆

dilarauzmez 3 months ago

Broadway Melodisi

Harry Beaumont

2 Gönderi

🏆En İyi Film Oscarı Alanlar 3. Film🏆 Film temelinde bir sahne arkası hikâyesi sunuyor. Bir şarkı yazarı, gösterisi için gelen iki kadından hoşlanıyor ve işler karışıyor. Film sessiz filmlerden sesliye geçiş pürüzlerini hissettiren türdendi. Sessiz filmlerin o komedilerinden barındırsaymış daha…devamı

dilarauzmez 3 months ago

Caddo Gölü

Logan George

15 Gönderi

Öncelikle filmi izlemeyi düşünüyorsanız hiçbir yoruma bakmamanızı öneririm, zira bütün yorumlarda filmin kilit noktasını açıklayan bir spoiler var. Bir de şu filmi hatırlatıyor, bu filmle benzer tarzı yorumları görünce insan ister istemez bir beklenti içine giriyor ve bu da seyir…devamıÖncelikle filmi izlemeyi düşünüyorsanız hiçbir yoruma bakmamanızı öneririm, zira bütün yorumlarda filmin kilit noktasını açıklayan bir spoiler var. Bir de şu filmi hatırlatıyor, bu filmle benzer tarzı yorumları görünce insan ister istemez bir beklenti içine giriyor ve bu da seyir zevkini etkiliyor. Yani bu bir "Ben yedim spoilerı siz yemeyin" uyarısıydı 😅 Film karmaşık bir kurguyla beyin yakan bir konu işlemeye çalışmış ama sadece çalışmış. Bu noktada "Biz ne beyin yakan kurgular gördük, hey gidi hey, bu bizi yakar mı?" denilesi bir film olduğunu da belirtmekte fayda var hahahshjk Ben genel olarak beğendim, sürükleyici de buldum filmi ama hafiften tatsız tuzsuz yavan bir tat da bıraktı. Filmin eleştirdiğim, eksik bulduğum ve farklı olsa daha iyi olurdu dediğim yanları vardı, bunlara detaylı değinmek istiyorum. ⚠️Buradan sonrası spoiler, siper alın⚠️ . . . . . . . . . . . . . . . Öncelikle zaman yolculuğu da spoilerdı bence ve bu spoilerı yedim maalesef... O yüzden filmi tatmin edici bulamadım galiba. Şimdi önce filmin konusunu bir netleştirelim... Zamanda yolculuk yapan üç karakterimiz var: Anna, Ellie ve Paris. Ellie'nin babası Paris'miş. Ellie'nin kardeşi Anna da Ellie'nin babaannesi çıktı. Yani Anna, Paris'in annesiymiş. Kim nereden nereye gidiyor kısmını netleştirirsek; • Anna 2023'ten 1952'ye gitti. • Paris 2003'ten önce 1952'ye sonra 2023'e gitti. • Ellie ise 2023'ten 2005'e gitti, sonra 2023'e geri döndü. Zaman çizgisini de düzenlersek: • Anna 8 yaşındayken (günümüz diye işlenen sanıyorum 2023 yılı emin değilim) kayboluyor ve zamanda yolculuk yaparak 1952 yılında kalıyor. • 25 Ağustos 1999 tarihine gelindiğinde Anna, 55 yaşındayken oğlu Paris ile araba kazası yapıyor ve Anna ölüyor. Bu arada Anna'nın tam ismi de Anna Bennett Reed Lang imiş. • Anna'nın oğlu Paris Lang ise 31 yaşına geldiğinde, yani annesi Anna'nın ölümünden 4 sene sonra, 26 Eylül 2003 yılında kayboluyor ve o da geçmişe giderek 1952 yılında annesi Anna'nın 8 yaşındaki hâlini yaralı bulup kurtarıyor. • Sonrasında Paris geri dönmeye çalışırken Ellie'nin bıraktığı halatı görüp takip ederek geleceğe (yani 2023 yılına) gidiyor ve orada polislerden kaçıp 2003 yılına dönmeye çalışırken barajda boğularak ölüyor. (Maşallah yani halat da halatmış... bir ucu 2023 bir ucu 2005 ortasından tuttu mu da 1952. Halattan sola dönüyon geçmişe, sağa dönüyon geleceğe gidiyon, çok amaçlı halat 😂) • Paris'in sevgilisi (ismi Celeste'ydi sanırım) 2003 yılında hamile kalmış ve Paris daha baba olduğunu öğrenmeden kaybolmuş. 2 yıl sonra 2005'te Celeste kucağında yaklaşık 2 yaşındaki bebeği Ellie ile hâlâ Paris'in kayıp ilanı broşürlerini dağıtıyor, onu arıyor ve 2023 yılındaki Ellie kardeşi Anna'yı ararken 27 Ağustos 2005'e gidip kendi bebekliği ve annesiyle karşılaşıyor. Annesi Celeste o an kucağındaki kızı Ellie'nin 20'li yaşlarındaki büyümüş hâlini karşısında görünce Paris'in sevgilisi sanıyor, kendisini aldatıp terk ettiğini düşünüyor. Filmin anlamadığım iki noktası da var: 1) Portal kaç gün, kaç saat açık kalıyor ve niye özellikle bu yıllar birbirine neye göre bağlanıyor? (Yağmur, kuraklık, gelgit cart curt bir şeyler tam oturmamış gibi) 2) Anna, Celeste'nin 2023'te evli olduğu kocasından çocuğu mu, yoksa evlatlık mı? (Anna kaybolmadan önce Ellie ile bu konuda kısacık konuşuyordu. O konuşmada bana evlatlıkmış gibi geldi ama emin olamadım.) Gelelim daha detaylı veya farklı olsaydı dediğim yerlere... ▪İlk olarak şöyle işlenseydi daha iyi olurdu, dediğim sahnelerden biri daha en başta, açılış sahnesi... Filme girişin bu şekil, kaza görüntüleriyle kesik kesik hatırlıyormuş gibi başlaması güzeldi, heyecan katmış, en baştan filmin içine çekiyordu ama kaza anı biraz daha öncesinden başlasaydı, arabada kadına birden kriz geldiğini, ellerinin kasılıp tutmadığını, yoldan çıkıp suya düştüklerini yine aynı stil parça parça görseydik, bu daha iyi bir giriş olurdu diye düşünüyorum. ▪Anna'nın kaybolma, geçmişe gitme anını da görseydik, bu da gerilimi arttırabilirdi. Hatta mesela zamanda geçiş yaptıkları o yer iki kapılı gibi, arada sessiz, uğultulu, karanlık, başlarının döndüğü, geçişten etkilendikleri bir yer var ya, bir nevi araf gibi. İşte o arafta Anna'nın uzun süre kaldığını görseydik, baş dönmesi, kulak çınlaması hâlini uzun süre yaşadığından hasta olmuş ve ait olmadığı zamanda geçmişte kaldığı için de portal her açıldığında bu yüzden etkileniyor ve kriz geçiriyor olduğunu görseydik, daha mantıklı olurdu. ▪Hatta filme daha da heyecan, gerilim katmak adına tam o an o karanlık, kasvetli, ürkütücü ve sarsıcı arafta Anna ve Paris karşılaşabilirlerdi ve Paris yanlışlıkla korkutarak Anna'nın ağaç dalının üzerine düşüp yaralanmasına sebep olabilirdi. Bu da Paris'in baştaki araba kazasında annesini kurtaramadığı için hissettiği suçluluk hissini daha da vurgulardı ve sonrasında kurtarması da aynı şekil Paris'in bu duygusal iyileşme sürecini desteklerdi. ▪Hadi Anna ve Paris'in karşılaşmasını geçtim, en azından Paris kızı Ellie ile bir karşılaşsaydı ya... Film boyunca hep karşılaşmalarını bekledim, içimde kaldı :') Mesela ikisinin de o halatı takip ettikleri sahnede Paris, Ellie'nin Anna diye bağırdığı sesini duyuyordu. Bir an karşılaşacaklar diye heyecan yaptıydım, karşılaşmadılar... ▪Paris'in 2023 yılında barajda ölmesindense portalı, geçişi kaçırmasını ve bir süre annesinin geçmişte mahsur kalması gibi Paris'in de gelecekte sıkışmış olmasını tercih ederdim ve kızı Ellie de babasını aramaya devam ederdi, karşılaşmaları, bir yüz yüze gelmeleri de güzel olurdu bence. (Evet illa karşılaştırcam onları 😅) ▪Bir de bu portal geçişlerinde bıçak kesmiş gibi geçit birden kapanıyor ya, hani baştaki timsah ve sonda da halat kesilmişti bu şekil. Bunun üzerinden de bir gerilim yaratılabilirdi belki. Böyle tam geçerlerken son anda kesilmekten kurtulma tarzı bir şeyler olsaydı, daha heyecanlı olurdu. Misal kıyafetin kenarı veya saçın ucu kesiliyor gibi bir şeyler belki. (Bir hayatta kalma mücadelesi, bir kaos, bir dehşet görmek istedi bu gözler ahahhsjs) ▪Bu portalın açılışının mantığı da daha açıklayıcı yapılabilirdi. Ay etkeni yani gelgit açısından bilimsel ve yengeç burcu kolyesi ile yengeç burcunun yönetici gezegeninin de ay olması üzerinden de mistik daha net bir şeylere bağlasalardı, daha iyi olurdu gibi. ▪Filmin sonu da Paris her şeyi öğrendikten sonra yine annesiyle kaza anına dönmesiyle bitebilirdi. Annesini kurtarabilecekken yani olacakları, geleceği bildiği hâlde her şeyin aynı şekil yaşanıp annesinin aynı şekil geçmişe gidebilmesi için hiçbir şeyi değiştirmemeyi tercih etmesine bağlanırdı. Annesinin kaybını, acısını kabullenmiş olurdu. Hatta kaza anında da Paris başını vurduğu için hafızasını kaybetmiş olabilirdi, filmin başı ve sonu bir nevi kısır döngü hissiyatı verirdi. (Evet, bir tutam "Nayır kör oldum, görüyoruum" duygusallığı) ▪Bu arada Ellie'nin Anna'nın iyi olduğuna ikna olması gereksiz çok uzun sürdü. Google'da 10 dk değil de 10 yıl araştırma yaptı sanki, ağır ağır tık tık bakıyor her şeye... sinir krizi sebebi 😅 ▪Son olarak, filmin temelinde acılarımızla, kayıplarımızla yüzleşebilme, yas tutma ve iyileşebilme sürecini ele aldığını düşünüyorum. Paris annesini kurtaramamış olma durumuna, o suçluluk hissine takılı kalmıştı ama 1952 yılında annesini ağaç dalı ile yaralanmış bulup kurtarması, bir şeyler yapabilmiş olmak rahatlattı onu. Ellie ise babasının ölümünü kabullenmiş ama annesi kabullenmemiş ve bu sıkıntılardan dolayı asi bir gençti. Kardeşini bulmak için çırpınıyor ve iyi olduğuna ikna olunca kardeşinin kaybını, onu bir daha göremeyecek olmayı kabulleniyor. Annesi ve Ellie terk edilmediklerini anladıklarında yıllar sonra gelen yeni bir ölüm, yeni bir kayıp acısı ve kabullenme yaşıyorlardı. . . . . . . . . . . . . . . . ⚠️Spoiler bitti, siperden güvenle çıkabilirsiniz ⚠️ Kısacası izlemesi keyifli, hoş bir filmdi ama bu konulara, bu temaya aşina olanlar için tahmin edilebilir bir filmdi de. Dolayısıyla öyle aşırı bir etkileyiciliği yoktu. Bu türde daha iyi işlenmiş yapımlar tabii ki var ama bu filmi de ortalama bulmama rağmen yine de beğendim ben. 7/10 ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐☆☆☆