ferodayi (@ferodayi)

Hiç duygusal kafayla açmadığım ama izlerken içime öküz oturan, aynı zamanda ince ince her yapılan ve özellikle de "yapılmayan" davranış ve tutum ile birlikte ne kadar güzel yazılıp yönetildiğine hayran kaldığım bir başyapıt. Müthiş bir içgörüyü seyretmenin ne kadar değerli…devamı

ferodayi 2 years ago

yırtık ------------------------ çığlık!... etin parçası, sessizlik! diye gürledi, zerre yırtığı yarattı. çıplak vicdan görünmez oldu, önce bana. sonra da sağ kalanlara kapattı kepenklerini. yırtık ekledi doksan noksan. zayi yaşayan zayiat verdi, isyanı ağladı uğruna. bereket sindi yerin yedi kat dibine.…devamı

ferodayi 3 years ago

+kendimi ve hissettiklerimi ifade edişimi farklı şekillerde uygulama denemeleri- #doğurgan# alabora olan taze yemiş merdiven altındaki düşük doğurgan bir vücut yeminli mühür bir arada. canlı kaş yanlış hata saatli yafta sabit ülser kanlı bez samanlıkta. savcı kararı ve kanun sesi…devamı

ferodayi 3 years ago

-yarım porsiyon- doğru bir adam yola çıkmış ince kollu, kalın kafalı hırsız bir adam yolda birkaç kiremit taşı bulmuş koymuş cebine rengarenk kiremit taşlarını birkaçı bacağını acıtmış kiremit taşlarının bacağını acıttıkça kiremit taşları acıyla karışık bir haz hissetmiş doğana kadar…devamı-yarım porsiyon- doğru bir adam yola çıkmış ince kollu, kalın kafalı hırsız bir adam yolda birkaç kiremit taşı bulmuş koymuş cebine rengarenk kiremit taşlarını birkaçı bacağını acıtmış kiremit taşlarının bacağını acıttıkça kiremit taşları acıyla karışık bir haz hissetmiş doğana kadar benimle olmalı bu taşlar dermiş genç ve güçsüz adam gün geçtikçe taşlar ile olan ilişkisi ilerlemiş kimi zaman yasemin koklatırmış taşlara, arada sırada tuvalete bırakırmış taş olduklarını unutmasınlar diye. birbirine vururmuş bazen taşları hatta zaman zaman dışarı çıkarırmış taşları bazen de eğlenmiş onlarla büyük bir keyifle ne zaman yatacak olsa bir eline toplarmış kavdan aldığı şarabı koklatırmış taşlarına, elinde sıkıca tutarak uyurmuş hep taşları... bir bakraç su yüzündeyken uyanmış; dilemiş içinden bugün iyi geçsin diye yatağından kalkmakta zorlanırken uyuyakalmış. uyanmış pantolonuyla birlikte genç adam hatırlamış o an neden pantolonuyla uyandığını sabah uyandığında pantolonunu giymiş hazırlanmış önemli bir şeyler yapmak için hayır, hayır yanlış hatırlamış düzensiz ve kendine zarar verme bağımlısı adam gece yatarken giymiş pantolonunu sabah neden uyandığını hatırlamak için giymişti genç adam pantolonunu sabah uyandığındaysa artık önemi yoktu uyanmış olmasının yorganın kokusu hayatta yoktu o'na göre çünkü bıkmıştı çünkülerden için demek için yaşamak zor geliyordu güvercinler ve seslerinden eskisi kadar hoşlanmadığı için suçlu hisseden adama. bir gün hastanede uyanmıştı adam sol el parmakları olmadığı için kendine hak görmemişti parmaklarını hiçbir zaman beş yüz bire kadar saymadığı için, utançtan kıvranan, diz kapakları kanlı adam. bir gün derin bir acı hissetmiş terlik giymeyi sevmeyen adam kendine olan saygısının fazlalığından kendinden nefret etmiş önce, sonra taşları atmış, beş yüz bire kadar saymış,kendini aynada çıplak görmeye dayanamamış,inanmamış bedenine,uykuyu özlemiş... kalbi dakikada yetmiş atıyormuş adamın, sakinmiş,yavaş yavaş bilinci yerine geliyormuş. kendine tapacak kadar saygı gösteren adam aynı zamanda kendinden dahi nefret ettiğini anımsamış; hafifçe dudaklarını ıslatmış ve ölü...

ferodayi 3 years ago

Olasılıksız

Adam Fawer

103 Gönderi

ustaca yazılmış bir kitap diyebilirim.kitap okuma alışkanlığı benim gibi eksik olan arkadaşlara öneririm. akıcı, keyifli, az çok düşündüren hoş bir kitap. birçok farklı düşünce ürününü (felsefe,bilim,din vs.) ele alan ve iyi bir şekilde işleyen ve iyi hissettiren bir eser.

ferodayi 3 years ago

After Life

Ricky Gervais

235 Gönderi

izlediğim en iyi diziler arasına girdi. tam bir hayat dizisi, her şey var içinde. farklı farklı insanların hayatını anlatıyor. ricky gervais abinin etrafında dönüyor hikaye ama diğer bireylerin de bakış açısını ve yaşama çabasını hissettim. son sezonda giren abby (idi…devamı

ferodayi 3 years ago

ilk defa bir öykü denemesi gibi bir şey yaptım, feedbacklere açığım^^ - ODA - öylece oturdum, baktım etrafıma ve yalnız olduğumu farkettim önce karanlıktan korktum, ışığı açtım sonra yalnızlıktan korktum, kendimden ve aşağılık kompleksimden hatta yoksunluktan korktum. hemen arayış yapmadım…devamıilk defa bir öykü denemesi gibi bir şey yaptım, feedbacklere açığım^^ - ODA - öylece oturdum, baktım etrafıma ve yalnız olduğumu farkettim önce karanlıktan korktum, ışığı açtım sonra yalnızlıktan korktum, kendimden ve aşağılık kompleksimden hatta yoksunluktan korktum. hemen arayış yapmadım önce korkumun esiri oldum, karanlığı özledim ışığı kapatmaya çalıştım ama düğmenin yerini bulamadım, düğme olduğunu bile anımsayamadım. peki ya ışığı nasıl açmıştım, önemli olan bu muydu gerçekten "ışığı nasıl açtığım mı" önemli olan? hayır tabii ki nasıl açtığım ya da neden açtığım neden önemli olsun ki? sonuçta bir ışıktı bu, karanlığı ortaya çıkarmaktan başka görevi yok ki. bir an düşündüm karanlıkta kalsaydı ortaya çıkan yalnızlığımın, farkındalığımın önemi olur muydu acaba? kesinlikle cevap bulamadım soruma artık tek bildiğim kaynaksız bir ışığın yalnızlığımı gözler önüne serdiği idi. kısa bir süre sonra alıştım,artık daha az yorganın altına girmeyi istiyordum bir süre üstüme gelen duvarlara baktım, ben baktıkça oda daha da küçülüyor, daha da boğuluyordum. oda en son bayağı küçük bir hale geldi ve öleceğimden emin oldum, ölümün korkusu üzerimden gittikten sonra odayla yüzleşmeye karar verdim. garip bir şekilde eşyaların bir kısmı ben elime almaya çalışınca küçüldü ve avcuma sığmaya başladı. ancak bazı eşyalar ise olduğu gibi kaldı hiç değişikliğe uğramadı. iş gittikçe garipleşmeye başladı; tüm oda ışıkları ilk açtığımdan farklı bir hale gelmişti en başta ve bu değişim uzun süre süratle devam etti. şu anda ise odanın değişim hızı azaldı, zaman kavramını kaybettiğim için ne kadar oldu bilmiyorum, belki bir saat belki üç gün belki yirmi dakika... odanın ilk halini unuttum, korkuyu kabullendiğimden olsa gerek sürekli değişen yeni şeylere hızlıca adapte olup önceki durumu çabucak unutuyorum. hâlen ne yapmam gerektiğini bilmiyorum ve hafızam iyice bulanıklaşıyor, artık aydınlıktan önce ne vardı hatırlamıyorum bile, karanlık nasıl bir his idi niçin anlayamadığım bir odadayım herhangi bir fikrim yok. odada geçirdiğim belirsiz bir zaman sonra yalnızlık hissettiğimi hatırladım, derin bir yalnızlık... artık oda kocaman, eşyalar ise tamamen farklı ebatlarda hiçbir eşya diğeriyle aynı ebatta değil. ne hissettiğime karar verememeye başladım, huzur mu, umut mu, korku mu, sevgi mi? en ufak bir fikrim dahi yok. belirsizlik beynimi bulandırıyor, galiba kötü hissediyorum. neden eşya dolu bir odadayım, bu bir rüya mı, ben mi tercih ettim bu odayı, yoksa cezalandırılıyor muyum, bir denek miyim?... açlık ya da herhangi bir temel ihtiyaç hissetmiyorum, bir şeylere dokunup elime alabiliyorum ancak bedensel ihtiyaç duyumsamadan nasıl yaşayabilirim ki, gerçekten bir bedenim var mı yoksa tamamen bir psikoz içinde miyim? ışık, evet evet ışık açılmıştı, ben mi açmıştım, düğme hah işte bir düğme olmalı, eğer açılabiliyorsa kapanabilmelidir. peki ya kapatırsam n'olacak tüm hayatım ışıkla geçti, diyelim ki kapattım daha mı iyi olacak ki? ışıktan başka bir şey var mı ki, hayatta kalıyorsam sebebi ışık mı kapatınca bedenim patlayacak ve yok mu olacak?... ah hayır, neden duvarlar daralıyor? korkuyorum, çok korkuyorum. hayır hayır hayır daralmayın duvarlar, niçin, niçin daralıyorsunuz, yanlış bir şey mi yaptım öldürecek misiniz beni yapmayın ben yaşamayı seviyorum, yaşamak çok ama çok güzel özür dilerim... oh sonunda duvarlar durdu ama eşyalar, eşyalar niçin dev gibi? kapı! evet evet bir kapı bir kapı bulursam odadan çıkabilirim, ne de olsa bir kapıdan girmiş olmalıyım buraya. hayır, hayır! olamaz, peki ya ben burada doğduysam, bu oda beni doğurduysa. peki ya benim olabileceğim her şey bu odaysa? neye bakıyorum artık bilmiyorum, gerçeklik ne demek, hayal ne demek hiçbir fikrim yok çünkü bedenimde herhangi bir hissiyat veya bir anı yok, sadece bir şeyler biliyorum ama onları da nereden bildiğimi bilmiyorum veya ne kadar daha bilebileceğimi... kendimi mi öldürsem, yoksa tüm bildiklerimi aklıma getirerek buradan çıkmaya mı calışsam? tabii ki kendimi öldürmek daha kolay ve cazip, acı diye bir şeyin olduğunu biliyorum insanlar acı çekebiliyor herhalde ben de acı içindeyimdir. İNSANLAR!? evet başka insanlar da olmalı odada yaşayan, ben odada yaşıyorum diğer insanlar da bir başka odada yaşıyordur muhakkak. en azından başka bir odaya geçmenin yolunu bulmalıyım. ama önce kendimi öldürmeyi denemeliyim; etrafıma dikkatle bakındım bir bıçak aradım ve buldum, kocaman, keskin, hafif ve yakışıklı bir bıçak idi. hemen tutup kendime saplamaya çalıştım ama başarısız oldum. çünkü vücudum ne bir şey hissediyor ne de öleceğime dair bir ipucu veriyor, anlayamadan bıçağı birkaç kere daha farklı şekillerde kullanmayı denedim ama galiba ölümsüzüm. ne kadar uğraşırsam ugraşayım kendimi öldüremedim.günün sonunda bir şeyler hatırlayabildiğim son ana kadar kurtulmayı ve çözüm aramayı denedim, denemeyi bıraktığım ve artık hiçbir şey hatırlayamadığım ilk anda kapı açıldı ve "artık siz de bir insansınız" dedi.

ferodayi 3 years ago

-kendimce bir şeyler deniyorum yazılarla ilgili feedbackler hoşuma gider.- +KENDİME NOT VE HAYATIMDAKİ BAZI ŞEYLER+ (defter almaya üşendiğim ve yazdığım şeyleri sürekli kaybettiğim için rafı defter olarak kullanıyorum, anasayfanızı işgal ettiğim için özür dilerim) bir yarım limon, bir tencere kapağı,…devamı-kendimce bir şeyler deniyorum yazılarla ilgili feedbackler hoşuma gider.- +KENDİME NOT VE HAYATIMDAKİ BAZI ŞEYLER+ (defter almaya üşendiğim ve yazdığım şeyleri sürekli kaybettiğim için rafı defter olarak kullanıyorum, anasayfanızı işgal ettiğim için özür dilerim) bir yarım limon, bir tencere kapağı, bir çakmak ve birkaç tane de sigara koyduğum bir masada oturuyordum. daha sonra limonu emdim birazcık, tencere kapağını zemine vurdum, sigaramı yarım saat kadar ağzımda tutup filtreyi ıslattıktan sonra çakmağı çaktım. kaç vosvos saydığımı hatırladım; yirmi yedi tane saymıştım tamı tamına. kaç tanesi birbirinden farklıydı kaçını nerede gördüm bilmiyorum ama her gördüğümde sayının bir tane arttığını ve yirmi yediye ulaştığımı biliyordum. dünyayı gezmiş bir adam yirmi yedi vosvos saymış mıdır acaba? gezdiğim sokakları hatırladım tencere kapağına bakınca. güzeldi birçoğu, hepsinin farklı bir özelliği, yaşam şekli vardı. yaşıyordu bir kısmı, bir kısmı da ölmüştü sokakların, bir kısmında sokak köpekleri, bir kısmında sokak kedileri çoğunluktaydı. ben köpeklerle birlikte yaşıyordum, açlıktan ağlayan yaşamaya çalışan sokak köpekleri. gözler görüyordum bir sürü her gün, farklı gözler, benzer gözler güzel bakışlar, fitne dolu gözler. anılarla bezenmiş hayatlar, yaşadığını unutan hayatlar, gören gözler ve bakan gözler. vardı sürüyle gözler ve hayatlar umurumda olmayan ve veya olan. ben de onlardan biriydim, her gün birileri tarafından görülen, bazen dikkat çeken, bazen umursanmayan, bazen haddinden fazla bakılan gözlerden biriydim. bir çift göz, bir çift kulaktan ibarettim. ne kadarını değerlendirmek isterse o kadarını değerlendiren göz ve kulaklar. anlayışlı ve anlayışsız gözler. hem keskin hem sağır kulaklar. algılarım ve uyartılarımdan ibarettim, bunu ilk farkettiğimde bayağı üzülmüştüm çünkü kendimi çok özel zannediyordum. zayıf bir vücut ondan da zayıf bir zihinle geziyordum etrafta. yaşamak artık eskisi kadar zor değildi, korkmayı öğrendikten sonra tetiklenmeyi öğrenmiştim. tetiklene tetiklene gelmiştim bir noktaya. uyartılar hem bana can veriyor hem de verdiği canı değersiz kılıyordu ama ne yaparsın başka şekilde yaşanmıyordu. haykıran bir kalbim vardı, artık kaldırmıyordu çoğu durumu, o yüzdendir ki kaçıyordu artık sevgiden. limonu çok seviyordum, ne zaman olursa olsun asidik tadının ağzımdaki tüm lezzeti süpürmesine bayılıyordum. yaşadığımı unutmam gerek oluyordu bazen, çünkü bir zanaat ve kendini gerçekleştirmenin senin için ne kadar önemli olduğuna göre değişen bir olgu bu zanaatin üstesinden gelebilme yeteneğin. tencere kapağını seviyordum, bana hayatın basitliğini hatırlatıyordu; sadece bir tencere kapağı olmak için de yaşayabileceğimi ve de tencere kapağı olmanın ne kadar zor olduğunu hatırlatıyordu. ikisinin aynı anda aynı mekânda bulunması çok önemliydi, hem kendimi kaybetmemi hem de yoksunluğun kötülüğünü hatırlatıyordu az da olsa. sigara içmeyi seviyorum, kendime katlanamadığım durumlarda kendimi zehirlememi sağlıyordu, basit bir cezaydı işte. sigarayı sevmemin bi' diğer sebebi de yalnızlığımı kendimle paylaşmamı sağlıyor, bu da acı çekmemi çoğu zaman engelliyor. muhtemelen dümdüz bir plasebo etkisi ama gene de psikolojimin rahatlamadığı anlamına gelmiyor. bilardo eldivenlerini seviyorum, ellerimi soğuktan neredeyse hiç korumuyor ama metal bir şeye değdiğim zaman çıplak elle değip kısa süreli bir üşüme etkisiyle baş başa kalmamı engelliyor, güzel bir hissiyatı oluyor basit kaçış hareketlerinin başarılı sonuçlanmasının. uyumayı seviyorum çünkü her kalktığımda zihnimin uyuduğum vakit aralağında kendi rutin işlerini yaptığını hissetmek açıkçası kısa süreli bir güzel hisse sebep oluyor, pek tabii ayıldıktan sonra anlamsız geliyor bu güzel his ve gergin rutin hayata dönüş yapıyorum. güzel kumaşları seviyorum dokununca içim hoş oluyor. sevdiğim şeyler hakkında bir şeyler öğrenmeyi, sevdiğim insanlara kendi iyi hissettirmeyi, kötü tercihlerde bulunan insanlar olduğunu düşündüğüm insanlara kendini kötü hissettirmeyi,bencilliğimden uzakta olduğum zaman dilimlerini, kibar olduğum zamanları, savunma mekanizmalarımı kapatacak kadar cesur olabildiğim zamanları çok çok seviyorum çünkü kendime olan onurumu kaybetmememi, adaletli hissetmemi, özgüvenimi tazelememi sağlıyor. işte bunlar benim hayatımın belli başlı kesitleri, beni iyi hissetiren şeyleri biraz daha çok keşfedebildiğim için kendimi şanslı hissediyorum, he bunlar bağa not olsunlar. -26 Kasım 2021

ferodayi 3 years ago

-AYNA- bir fesleğene bakıyorum, ciğerimin fonksiyonlarını bana hatırlatan, huzur kokulu fesleğene. bir kuru yaprağa bakıyorum, defalarca kez ezilmiş, savrulmuş kuru yaprağa. kuru yaprak anlamış misyonunu bırakmış kendini, hızlı ya da yavaş mevsimsel yok oluşunu bekliyor. fesleğen ise açmış kendini ta…devamı-AYNA- bir fesleğene bakıyorum, ciğerimin fonksiyonlarını bana hatırlatan, huzur kokulu fesleğene. bir kuru yaprağa bakıyorum, defalarca kez ezilmiş, savrulmuş kuru yaprağa. kuru yaprak anlamış misyonunu bırakmış kendini, hızlı ya da yavaş mevsimsel yok oluşunu bekliyor. fesleğen ise açmış kendini ta tavana kadar "tutacağım sonsuzu" diyor, itiraz ediyor "ben bu yüzden gelmedim buraya" diyor demesine ama nafile... kuru yaprak son ana kadar fesleğen koklayamıyor, uğraşmıyor sonsuzla, nefesinin tadını alamadan uzun süredir beklediği ölüme kavuşuyor. fesleğen inkârını bırakmıyor son nefesine kadar. hep inkâr ediyor, hissetmeye çalışıyor kokusunun tadını, çürümeden birkaç saniye önceye kadar dahi. yaprak mı doğru yaptı yoksa fesleğen mi diye bakıyorum, bilemiyorum ve boğuluyorum... hangi sebep, hangi sonuç doğru olan idi? kabullenerek boğulmak mıdır doğru olan yoksa, umutla boğulmak mıdır? işte bunu ararken bakıyorum da bakıyorum... bakıyorum bir ağaç kovuğundaki canlılara, binbir türlüsü gelmiş bir araya sömürüyorlar da sömürüyorlar ağacı, ağaç memnun verdiklerinden, hem ağacın yaşamasını sağlıyor hem kendilerine mesken ediniyorlar bu canlılar. tutmuşlar birbirlerini; bi' alıp bi' veriyorlar. keyifle izliyorum çaba verişlerini, kabul edişlerini. bakıyorum da bakıyorum ekosistemin önkabullerinin güzelliğine... kazanışlara kaybedişlere bakıyorum, ne güzel meydana gelmiş eylemlerin sonucu bir araya. gelmişler oluşturmuşlar bir bireyi günün sonunda. kızgınlığa bakıyorum, büyük bir denizin içindeki unutulmuş cesetlerin kızgınlığına, değersizliğini farkeden bir çocuğun kızgınlığına, verimsizliğin, beceriksizliğin, bitmiycek gibi hissetiren burun akıntısının kızgınlığına, bulutlara yumruk atmaya çalışan bir kayıp ruhun kızgınlığına, mutluluk avuçlarında zannettiği için elini hep sıkarak gezen şizofrenin elini açtığındaki kızgınlığına, açık kapıya tahammül edemeyen bir evsizin kızgınlığına bakıyorum. ah bakıyorum da bakıyorum gözlerinden yorulmuş bir adamın yorgunluğuna. tutmuş biri bir yandan öbürü bir yandan, aman ha köşesi yok bunun, tutsa da yanlardan; tutar aslında aynı koldan. griliklere renk katmaya, yuvarlağa köşe takmaya çalışıyorlar, ah be canım ne kadar boyarsan boya griyi olur anca başka bir ton, ne kadar uğraşırsan uğraş yuvarlak üstünde; keskinleşemez hiçbir yanı, kullansan dahi her türlü bıçağı. ah bakıyorum da bakıyorum değişken özelliklerin değişmez kondisyonlara tutkuyla bağlanışına, ah bakıyorum da bakıyorum karşımdaki gri yuvarlağa.

ferodayi 3 years ago

kupkuru karanlıkta ıslanmayı bile beceremeyen göz bebeklerimle birlikte oturuyorum. kendi sesimi,nefesimi hayatımı duyumsamanın mutsuzluğu var şimdi, esiri olduğum ancak kendimle dahi yuzleşemediğim korkularımın üstüme çimento atışını izliyorum. fark yok çabamda, fark yok meyve reyonunda,fark yok ki sesimde özgürlüğüme engel koyuyorum,kendime…devamı