Gülçin Şahin (@harmony)

Bu harika kitabın yetişkinler tarafından da okunmasının topyekün sağlık için çok önemli olduğunu ve birçok derde deva olduğunu paylaşmak isterim. Bu kitabı bir dostuma okumuştum. Sonra ona doğum gününde hediye aldım. Kendime almayı sonraya bıraktım. Şimdi ne yazık ki baskısı…devamı

harmony 5 months ago

Zavallılar

Yorgos Lanthimos

105 Gönderi

Lantimos'un filmlerinin coğunu izlemiş biri olarak bu filminden sonra da emin olduğum bir şey var, ki bu da psikolojik fenomenleri çok iyi kullandığı veyahut kendisinin de bir şekilde bunlardan muzdarip olduğu.. Filmde kesinlikle modern Frankenstein izlediğimizi söyleyebilirim. Frankenstein tanrının insanı…devamıLantimos'un filmlerinin coğunu izlemiş biri olarak bu filminden sonra da emin olduğum bir şey var, ki bu da psikolojik fenomenleri çok iyi kullandığı veyahut kendisinin de bir şekilde bunlardan muzdarip olduğu.. Filmde kesinlikle modern Frankenstein izlediğimizi söyleyebilirim. Frankenstein tanrının insanı ilk yaratması idi. Poor Things ise tanrının kadını yaratması olmuş adeta. Elbette kadın Frankenstein daha karmaşık, komplike ve detaylı. Hatta bu film tanrının kendi yaratılışı bile olabilir. Daha da derin okumaya kalkarsak tanrının, yarattığı insanı bu defa kendisine benzettiği ve ona başka unsurlar eklediği söylenebilir. Filmde eleştirilen ise tanrıya benzeyenin zaptedilmesidir. Yani kadının! Burada insan yavrusunun tıpkı Frankenstein'da olduğu gibi erken bebeklik dönemi yaşantılarına benzer şizoid tabir edilen dönemi ele alınmış. Bakım vereni olmayan robotumsu, uzaylı ya da insan dışı Frankenstein biçiminde bir şey... Yetişkin bireyin gözünden bir bebeğe baktığınızda gördüğünüz Frankenstein'dır. Aynı zamanda bu bebeklerin gözünden de bize bakım verenleri göstermiştir. Film okumaların pek tabii kadınlık-erkeklik temalarına, toplumsal rollerin altına elini sokmuş ve bir güzel de kurcalamış buraları. Özgürlük ile ilgili bir takım tartışmalara da neden olmuştur eminim. Kadının hiçbir toplumsal tabu ile henüz baskılanmamış arzuları, bebeksi talebi ile bir araya çok iyi şekilde getirilmiş. Keşif, yaratım ve tüm diğer şeylere çok güzel değinmeler var. Bununla birlikte bebeğin, toplumsal olandan bağımsız dünyasını yani süper egosu gelişmeden önceki gelişim evrelerini adeta onun gözünden çok iyi aktarmıştır. Merak, keşif, deneyimin henüz kadın aleyhine suçlara dönüşmediği tüm tabuları da alt üst etmiştir bir yandan. Bunun yanı sıra burada yetişkin bir kadın vücuduna onun bebeğinin beyninin eklenmesi teması insan aklını zorlayan fakat bir yandan da çağımızın olağanı haline gelmiş bambaşka bir boyutudur. Burada sadece bir bebek yoktur, tek bir hafıza da yoktur. Annenin bedeni ve hücrelerindeki hafızası, aynı zamanda bebeğin deneyimlediği ihtiyaçlar gelişkin bir bedende ortaya çıkmaktadır. Oldukça insan aklını zorlayan bir akıl yürütmedir. Filmin sanatsal olduğunu, görüntü ve dekorların arka plandaki psikolojik temayla şahane örtüştüğünü eklemek gerek. Renkler, kentler, sofralar, çekim planları inanılmaz güzel. Emma Stone bu rolü o kadar güzel oynamış ki diyecek söz bulamıyorum. Sanki bebek beynin var be mübarek. Zamanda geriye mi gittin nasıl başardın bunu! İzleyin, izleyin, izleyin 😊

harmony 1 year ago

Leyla'nın Kardeşleri

Saeed Roustayi

81 Gönderi

Bu film benim başyapıtlarım arasında yerini almıştır. Saeed Roustayi, bu kadar iyi bir film çekmenin bedelini ödemektedir. Hem toplumsal gerçekliği olduğu gibi anlatan ve bu gerçeği en doğru yerden toplumun birebir mikro kopyası olan aile üzerinden anlayışından hem de bunu…devamıBu film benim başyapıtlarım arasında yerini almıştır. Saeed Roustayi, bu kadar iyi bir film çekmenin bedelini ödemektedir. Hem toplumsal gerçekliği olduğu gibi anlatan ve bu gerçeği en doğru yerden toplumun birebir mikro kopyası olan aile üzerinden anlayışından hem de bunu İran gibi bir memleketin evladı oalrak yapmaya cüret ettiği için tokadı yemistir. Rejim karşıtı film yapmış çünkü. Diyebilirsiniz ki rejim eleştirisi bunun neresinde. O baba ve anne var ya hah işte onların varlığı ve bütün tutum ve davranışları bir rejimi temsil eder. Baba kralsa anne halktır. Ama toplumun çocukları yine çocuklar olarak kalırlar. Sistem böyle kurulmuştur. Leyla'ya bir kız çocuğu olarak bu sistemde hareket etmenin, hayal kurmanın kardeşlerine sahip çıkmanın bedelini en ağır şekilde ödetirler. Sonuçta Leyla'nın tek istediği kardeşlerinin kurtulması ve olan biten gerçekliği girmesidir. Leyla İran toplumunun sağ duyusu, ortak vicdanıdır. Ailesinin de öyle. Ama böylesine hastalıklı, kendi ruhsal sorunları tarafından hırpalanmış bir baba ya da toplum lideri Leyla'ya bu başkaldırısının bedelini ödetmez mi? Ödetir elbet. Toplumun çocukları kulak tıkayarak, oyalanarak, ezberlerine sığınarak sezgilerinin ve sağduyularının manipüle edilisine izin verir. Manipüle eden de bir zamanlar manipüle edilmedi mi zaten... Nesiller boyu aktarım işte budur. Kendisi değersizlik duygusuyla dolup taşmış küçük bencil bir çocuk baba olur ve sonuçlar değersizlik duygusuyla dolu evlatlar... Bu filmde sadece bir aile anlatılmaz bize, bir toplum ve o toplumun jenerasyonları arasındaki kavga ve bağlar da anlatılır. Çocuklar yok olup gitmekte olan yaramaz çocuğa acıyarak ve çaresizce bakmaktadır. Ebeveynlerle çocuklar yer değiştirmiştir adeta. Saygınlık ve itibar görüntüsü arkasında dönen olaylar ve olgular ele alınmıştır. Ve bu sistemin bireyden aileye ve toplumun en karmaşık haline kadar her kurumun içerisinde capcanlı olduğunu izleriz. Evlat babaya çok hak ettiği bir tokat atar. Hem de kız evlat yapar bunu. Çünkü annelik görevini almış ve ele avuca sığmayan yaramaz çocuk modundaki babasına atması gereken bir tokattır bu. Leyla bu tokadı, erkek egemen anlayışa, zorbalığa, rejime, yapay ve sahte olan her şeye, ekonomik belirsizliğe, çirkin ilişkilere ve güvenilmez öngörülemez kamusal yaşama atmıştır. Sürekli beli ağrır Leyla'nın... çünkü toplumun her yükünü çeken kadının beli kırılmıştır bu yüklerden. Sinema severlere çok tavsiye ettiğim bir film daha ekledim buraya. İran sinamasına duyduğum ilgi ve saygının ne kadar yerinde olduğunu içimde hissettiğim bir örnek daha oldu benim için.. Keyifli seyirler dilerim.

harmony 1 year ago

Kırık Bir Aşk Hikayesi

Ömer Kavur

14 Gönderi

"seninle en zor ve en kolay şeyi paylaştık" dedi kadın. adamla sevistikten sonra... En zoru aşk, en kolayı sevişmek sanırım. . . . - Beni seviyor musun? - Bi acı var içimde, aşk belki de acı çekmektir. . . .…devamı

harmony 1 year ago

Seul'a Dönüş

Davy Chou

8 Gönderi

İnsanın sinirlerini bozan bir dram. Nereye aidiz. Gerçekte kimiz? Bu hayattaki ilk bağımız bizi koparıp attıysa; terk edildiysek... Her yerden kovulduysak... Çaresizce peşine düştüğümüz halde, onarılmayı beklerken daha çok kanatıldıysak.. Tüm bunların içinden geçip, kendi içindekilerden beslenebilecek misin? Her şeye…devamı

harmony 1 year ago

Sefertası

Ritesh Batra

17 Gönderi

Uzun zamandır izlediğim en samimi filmlerden biri çünkü "bazen yanlış tren sizi doğru istasyonda indirir". Bir sefertasının rutin gidiş dönüşlerinden bu kadar estetetik keyif alacağımı ummazdım. Bu da sanatın gücü işte. Bu sefertası dikkatle algilanirsa çok önemli bir şey taşıyor.…devamıUzun zamandır izlediğim en samimi filmlerden biri çünkü "bazen yanlış tren sizi doğru istasyonda indirir". Bir sefertasının rutin gidiş dönüşlerinden bu kadar estetetik keyif alacağımı ummazdım. Bu da sanatın gücü işte. Bu sefertası dikkatle algilanirsa çok önemli bir şey taşıyor. Ayrıca iki insan arasındaki en önemli bağ ya da baglantisizligin sembolü olabiliyor. Varoluş karmaşası içerisinde sıkışıp kalmış iki insanın birbirleri sayesinde nefes alışlarını ve her birimiz için hikayelerimizi anlatacak, anılarımızı konuşacak tek bir kişinin varlığının bile, ne kadar mühim olduğunu tüm doğallığıyla izliyoruz. Yoğun nüfusun ve hayatta kalma mücadelesinin sıradan, monoton şekilde tekrar eden döngüsü içerisinde etrafımıza bakmayı ve canlı hissetmeyi nasıl unuttuğumuzu, aynı görünenin de, aynı görenin de durmadan değiştiğini, çok sade ve yerinde dokunuşlarla göstermiş yönetmen. Filmin birçok noktasında, güzel bir inatla şu mesaj veriliyor sanki: gördüğüne bir kere daha bak!. Yakından bak. Daha yakından bak. Bakmanın gördüğümüzü tamamen değiştireceğini ve adeta manayı nesneye bizim koyduğumuzu anlatıyor. Birgün, kahramanımız sürekli görüp durduğu sokak ressamının resimlerine daha yakından bakmaya karar verir. Daima aynı noktada, aynı resimleri yapan ressamın çizimlerine yaklaştıkça resimlerin değiştiğini fark eder. Çünkü yaklaşmak ve dahil olmak yani yaşama temas: detayları, incelikleri, derinliği, özgünlüğü barındırır. Elbette insanın bu mesafeyi kapatmak için de itici bir güce ihtiyacı vardır. O itici güç ise filmde sohbet etmek, hemhal olmaktır. Tek başına kalabilmek ve iletişim... Aslında resimlerin hepsi bambaşka. Aceleci ve yüzeysel, kapılmış ve koşturan adımları bakmak için yavaşlattığımızda görmeye de başlıyoruz. Kadın ve erkek arasındaki diyaloğun doğallığı, yemek üzerinden duyguların anlatımı... Eşi ölünce, kadına gelen açlık duygusu... Övgüler yetersiz kalıyor gerçekten. Mesela hasta yakını olan kadınların, onları kaybetme korkusunun arkasında hayatta yalnız kalma korkusu ve o eşler ölürse ne yapacaklarını bilememeleri ve hatta bu nedenle o insanların ölmelerine izin verememeleri öyle güzel anlatılmış ki... Film samimiyet ve yüzleşme dolu. İnsanın içiyle yüzleşmesi, kendisiyle, yalnız kalmaya olan korkusuyla yüzleşmesi... Oyunculukları gerçekten samimi ve doğal... Son zamanlarda izlediğim en güzel film. 9/10 Gülçin Şahin

harmony 2 years ago

Her Şey Her Yerde Aynı Anda

Dan Kwan

144 Gönderi

Bu filmi izlediğimden beri ifade ediyorum Oscarı her dalda almayı sonuna dek hak eden bir filmdi. Aldı da. Belki film hakkındaki yazıları, eleştirileri okuyarak filmi anlamanız kolaylaşabilir. Film birçok derin temayı, hayatın olağan akışındaki absürdlüklere çok uygun şekilde işlemiş. O…devamı

harmony 2 years ago

Çakı Gibi

Dan Kwan

10 Gönderi

Garip, absürt, delice, doğal ve içten... Pişmanlıklar ve hayattan kaçan bir adam ile ona dostluk eden bir ölü arasındaki dostluğu ve belki aşkı anlatıyor. Bir adada kaybolmuş kahramanımızın hayatta kalması, onu yaşama bağlayan hayalleri, kavuşmak istedikleri, yaşama duyduğu merak ve…devamıGarip, absürt, delice, doğal ve içten... Pişmanlıklar ve hayattan kaçan bir adam ile ona dostluk eden bir ölü arasındaki dostluğu ve belki aşkı anlatıyor. Bir adada kaybolmuş kahramanımızın hayatta kalması, onu yaşama bağlayan hayalleri, kavuşmak istedikleri, yaşama duyduğu merak ve arzu, bir ölüyü hayata döndürebilir mi? Kahramanımızın bir adada, umudunu yitirip kendisini öldürmeye çalıştığı sahne ile film başlar. Ancak komiklikler ve gariplikler silsilesi sonucu bir ölü sayesinde adadan kurtulur. Tam kurtulduktan sonra yoluna gidecektir ki kurtulmasına yardımcı olan ceseti arkasında bırakamaz. Artık filmde başka bir aşama gelişmektedir. Adam cesetle sürekli konuşmaktadır. Zaten uzun süre yalnız kaldığından bunun olağan olduğunu biliriz. Bu ceset, ilginç şekilde, adamın hayatını birçok noktada kurtarırken, adamın onunla konuştuklarının da cesede bir hayat verip vermeyeceği filmi başka bir boyuta taşır. Film ilerledikçe, delilikle gerçekliğin absürt bir biçimde iç içe geçtiği bir anlatı cümbüşü başlar.. İnsan ne hissedeceğini ya da ne anladığını kestiremez. Kahramanımız aslında yaşamaya hiç cesareti olmamış biridir. Görülmemiş ve duyulmamıştır. Filmi izlerken bu olayları ve absürtlükleri değil de yalnızlığında mahkum edilmiş, unutulmuş birinin hissettiklerini izlemekteyiz... Yani bu adam kendi yalnızlığında mahsur kalmıştır. Ve ölü adamı hayata döndürecek denli yaşamaya, görülmeye duyulmaya hasrettir. Bu metafor beni derinden etkiledi. Bir insanın iç dünyasının, böylesine güçlü bir şekilde somutlaştırılabilmesi ve onun hislerini iliklerinize kadar size geçirebilmesi... Bir diğer hissettiğim ise, bu filmdeki ölü adamla, adada mahsur kalanın tek kişi olmaları. Ölü, yaşayanın içidir. Onun, açığa çıkaramadığı ve yaşatamadığı yönüdür. Özüdür. Gerçek kendiliğidir! Ölüdür, çünkü "elalem ne der" kurşunuyla kurşunlara dizilmiştir. Soraya gibi taşlanmış ve o deliğinden çıkarsa başına gelecek binbir türlü belanın korkusundan en derin zindanlara hapsedilmiştir. Yerin yedi kat altındaki ucubelerin, anlaşılmamışların, Hades'in hükümranlığında unutulmuştur. Ondan çok şey beklenmiş ve koşulsuz şartsız kabul edilmemiştir. Babasının gösteremediği sevgi ve ilgide hiç varolamadan yitmiştir. Bir ekosu olmadığı için hayatta konumlanamamış, rüzgarın savurduğu çöllerde, dalgaların sürüklediği adalarda yani çoraklaşan yüreğinde mahsur kalmıştır. İnsansı temasa daha doğduğu andan itibaren hasret kalmış, ve ne kadar arzularsa arzulasın o teması kurmaktansa, ıssız bir adada, içindeki ölüyle dost olmayı tercih etmiştir. Hiç kalıpları oluşmadığından her yana yayılan sınırsız hayal gücü ve düşüncelerinin hayranlık uyandıran özgünlüğü ona kendisiyle var olabilmeyi öğretmiştir. Elbette insana özlem duymadığından değil, diğerlerinin nezdinde var olmanın, kabul edilmenin bir yolunu bulamadığından. Delirmiş, iğrenç, ezik, garip, zavallı algılanmanın dehşetinden uzak kalmak için hep yabancı, hep yersiz yurtsuz ve kimsesiz kalmıştır. Özetle içindeki ölü ihtiyacı olan tek kişidir. Yani kendisi... Zaten ne zaman gerekse hayat kurtarmıştır. Ölü özü hayata döndükçe kahramanımız neşelenmiş, yaratıcılığı ve becerileri ortaya çıkmış, yaşamına bir huzur gelmiştir. Gerçek kendiliği ortaya çıktıkça ve onunla hemhal olup, onu görüp sevdikçe hayata dönmüştür. Filmin sonuna doğru ise özünden utanmayı bırakıp, onu olduğu gibi cesurca kabul ettiğinde MUCİZE ortaya çıkmıştır. Varlığına sahip çıkması onu sonunda özgür kılmış ve filmde metaforik olarak ele alınan 'ada' dan tam bu kabullenişten sonra kurtulmuştur. Bir diğer güçlü anlatı ise yaşamın içinde unutulanların birbirine benzediğini göstermesidir. 'Diğerleri' onları anlamazlar. Garip, delice, ürkütücü gelir onlar, bir düzene bağlı olanlara.. Bu anlamda filmde; çocuklar, ölüler, yaşamda görülmeyen, anlaşılmayan, duyulmayanların benzerliğini gösterir bize. Özetle bazı noktalarda izlemekte zorlansam da hislerimde çok kapıdan geçtim bu filmi izlerken. İzledikten sonra ben ne izledim ya dedim. İzlediğim en derin filmlerden biriydi. Sanırım sanat böyle bir şey ve film, bu anlamda çok başarılı. Bu nedenle, filmin iliklerime kadar hissettirdikleri ve deliliği karşısında saygıyla eğiliyorum. Keyifli seyirler.

harmony 2 years ago

The Banshees of Inisherin

Martin McDonagh

92 Gönderi

Martin Mcdonagh, bir İrlanda köyünde geçen hikayeyi sen nasıl bu kadar bizim hikayemiz gibi evrensel çekebildin! Bu noktada aklımı hemen şu soru ısırıyor; yoksa, dünyanın her yerinde her ne kadar özgün etmenler olsa da, hikayelerimiz birbirinin aynısı mı? Kimbilir... Beni…devamıMartin Mcdonagh, bir İrlanda köyünde geçen hikayeyi sen nasıl bu kadar bizim hikayemiz gibi evrensel çekebildin! Bu noktada aklımı hemen şu soru ısırıyor; yoksa, dünyanın her yerinde her ne kadar özgün etmenler olsa da, hikayelerimiz birbirinin aynısı mı? Kimbilir... Beni içine çekti bu film. Filmin arkadaşlığın doğası üzerine olduğunu söyleyerek başlayayım. Ama bu kadarla da kalmıyor o doğayı bize en somutuyla yansıtıyor. İrlanda'nın iç savaşını ön planında iki arkadaşın- Padriac ve Colm- hikayesi üzerinden anlatıyor bize. Arkadaşlar, dostlar birbirleriyle can hıraş bir mücadelede. Peki bu arkadaşlıkta anlatılan nedir? İnsan en çok, en yakınlarından yaralanır diye bir söz var. İşte en yakınlarımızdan yaralanmanın ne demek olduğunu, kendi içerisinde yaşamın anlamı üzerine bir kavgaya giren depresif bir adamla, onun artık konuşmak istemediği sıkıcı, kibar ve biraz saf arkadaşının aralarında yaşananlar üzerinden anlatıyor. Karakterlerden biri, İrlanda'nın bir ada köyünde yaşının da belki ilerlemesiyle bir manasızlık dehlizine kapılır. Bu dehlizdeki buluşlarının ilki eski arkadaşıyla hiçbir şey yapmak istememesiyle başlar. Peki, hiçbir şeyden haberi olmayan ve hayatı geldiği gibi yaşayan ya da anlamsızlıkla bu şekilde baş eden diğer arkadaş hayattaki tek dostunun onunla artık konuşmak istememesi karşısında ne tepki verecektir. Böyle bir şey kaç tane insanın başına gelir...? Özetle bir yanda yaşamının sonuna geldiğini hisseden, geride hatırlanmak isteyen depresif bir ruhun tutkusu ve inadı ile yaşamının değeri üzerinden hissettiği değersizlikle mücadelesini izlerken; diğer yanda bu arkadaşlığa bağlı/bağımlı diyebileceğimiz bir karakterin bu arkadaşlıktan başka bir şeyi olmamasını ve arkadaşının kendisini reddetmesini kabullenemeyişini izliyoruz. Bazen birbirimize olan ihtiyacımızla, kişisel alanımıza olan ihtiyacımızın dengesini kurmak ne kadar zor. Colm ve Padriac arasındaki bu kavga, İrlanda'daki iç savaşın derinlemesine hissettirdiklerini anlatıyor. Bir savaşın anatomisi insanların ruhlarında nasıl somutlaşırı izlerken; diğer yanıyla belki de insan doğasının bu savaşlara gebe oluşunu seyrediyoruz. Bu anlatımda adanın uzağında yaşanan savaşı bir arka plan olarak filmle çok güzel bütünleştirmiş ki hayatta her şeyin aynı anda olmasındaki estetiği sonuna kadar kullanmış yönetmen. Yani demem o ki bu iki arkadaşın yaşadığı çatışma arkadaki İrlanda iç savaşının yakın çekimi olmuş. İç savaşa içten bir bakış, yakından bir temasla bize "this will never end because I want more" dizelerindeki insan doğasının tüm savaşlarının özellikle iç savaşların içini göstermiş. İrlandalılar! Hayatta bir mana ararken en yakınınızdakilerle girdiğiniz savaşlar böylesine çetrefilli , bazen anlamsız, soyut ve sonuçta "eşekler" boşuna ölüyor. (Eşek filmde Padriac'in en yakın dostudur) Ama insan bu ya, insanın manasızlıkla savaşı bitmediği müddetçe birbiriyle savaşı da asla bitmeyecek.. Herkes kendi açısından haklıdır bu yüzden filmin sonunda karakterimizin dediği gibi bu böyle devam edecek... . . . Filmdeki herkesin bir hikayesi, filme bir katkısı var. Hiçbir karakter, sadece hikayenin gidişatı için öylesine seçilmemiş. Her karakterin, İrlanda toplumunun içerisindeki insanları ve onların rollerini temsilen seçildiğini düşünüyorum. Normalde birçok insanı sıkacak bir hikaye kendi içinde bir akışı yakalamış ve sonuna dek zevkle izleniyor. Örneğin, okuyan, düşünen kızkardeş (toplumun akıllı kesimini tarif eder) çareyi kaçmakta bulur, en temiz ve saf olan genç çocuk ölür ve çocuğun babası gücün yozlaşmasını temsil eden bir polistir. Geleceği bilen tasasız bir yaşlı ve ortamın nabzını tutan ve dedikoducu bir aracı olan kadın karakter pazar yerinin siyasetini özetler adeta. Karakterler üzerinden bir toplumun anatomisi ortaya konmuş. İrlanda'nın iç savaş yıllarındaki vaziyeti, ve oradaki insanların ehvali küçücük bir köydeki, sıradan gibi görünen bir çatışma üzerinden resmedilmiş. İrlanda savaşı büyük anlatı iken, iki arkadaşın anlaşmazlığı üzerine olan hikaye büyük anlatının yakın çekimi, merceğe alınması olmuş. Filmin çekildiği ada, doğası ile kendi içinde bir masal. Bakmaya doyamadığınız manzaraları var ve kameraya bunu çok iyi almışlar. Bu bakımdan Nuri Bilge'nin Anadolu'da çektiği filmlerdeki fotoğrafçılığı bilenler anlayacaktır atmosferi: Derin, hayalsi, davetkar, bakir, uzak ve özgür. Bu yüzden içinde yaşayanların hissettikleri ve yaşadıklarıyla tamamen tezat.. İzleyenin varmak istediği, yaşayanın kaçmaya çalıştığı.. Ayrıca bir eşşek ve bir köpekle kurulan dostluğun var olduğu sahneler bambaşka bir lezzet ve keyifti. Bu sene Oscarı almasını istediğim film "Her Şey Her Yerde Aynı Anda" idi. Ancak bu filme dek böyleydi. Bu iki filmin Oscarları talan etmesini bekliyorum. İzler izlemez ilk izlenimlerim, daha sonra düzenleyeceğim. Keyifli seyirler.

harmony 2 years ago

Gece ve Sis

Alain Resnais

10 Gönderi

Soykırım üzerine birçok film izledim. Fakat kısa bir belgesel filmin kışkırtıcı başarısı karşısında bir kez daha dehşete kapıldım. Film, Nazi Almanyasını tarihsel kayıtlar eşliğinde irdeliyor ama evrensel bir mesaja dikkat çekmeye çalışıyor. Almanları masaya yatırıp onlara saldırmıyor. Bütün insanlara, bu…devamıSoykırım üzerine birçok film izledim. Fakat kısa bir belgesel filmin kışkırtıcı başarısı karşısında bir kez daha dehşete kapıldım. Film, Nazi Almanyasını tarihsel kayıtlar eşliğinde irdeliyor ama evrensel bir mesaja dikkat çekmeye çalışıyor. Almanları masaya yatırıp onlara saldırmıyor. Bütün insanlara, bu vahşetin ortak insanlık mirasımızın bir parçası olduğunu ve hepimizin bundan sorumlu olduğumuzu anlatıyor. Üstelik tehlikenin asla tamamen geçmediğinin altını çiziyor. Irkçılık ve öteki nefretinin en vahşi hallerine dair yaşanmış böylesine tarihsel durumların olması da bunun kanıtı zaten. Film, gözlerin bakmaktansa kör olmayı dileyeceği ve kalbin atmayı reddedeceği ağır fotoğraf ve video kayıtlarıyla ilerliyor. İnsan olanın dayanamayacağı görüntüler içeriyor. Akıl dışı, insan vicdanının algılamadığı bir durumu insanlığı uyandırabilmek için önümüze seriyor. Ruhsal hastalıklar kolektif olarak da sıklıkla ortaya çıkar. Bu filmde sadece bir örneğini görüyoruz ama dünyada ne yazık ki çokça yaşanan ve yaşanma olasılığı süregiden bir durum malesef... Üstelik bu gerçeklik, insanların birbirlerine hızla uyum sağlama konusundaki yatkınlığı, insanın rasyonel olduğu ve sezgilerinin kuvvetli olduğu yönündeki tezlerine bir başkaldırı nitelinde. Bana kalırsa: Sen, ey insan! Kendine çok güvenme. Kibrin, vahşetin yoluna taşlar döşüyor, demekte. İnsanlar toplumsal buhranlara kapılabilen yani hep birlikte aynı korkunç hastalığa yakalanabilen varlıklar. Filmde beni en çok etkileyen detay ise; bütün bu vahşeti bize anlatırken, her şey olup bittikten sonra insanların bu bölgelere gidip, krematoryum yani soykırım binalarının önünde turistik amaçlı fotoğraf çektirmelerine değinmesi oldu. Filmde, bugün de insanın içinde bulunduğu sağlıksız duruma dair sağduyu uyarısında bulunuluyor. Bir vahşetin, zamanla turistik bir geziye dönüşen portresi üzerinden insan hafızasının tehlikeli unutkanlığı ya da algısal bozukluğuna dikkat çekiliyor. Türümüzün bu zaafiyeti, insanlığın en büyük laneti olabilir: Unutmak ve yozlaştırmak! Böyle bir katliamı adım adım bir toplumun kanına zehir gibi enjekte eden durum, vurdumduymazlık ve empatinin yitimi ile palazlanır. Palazlanan bu şey korkunç kolektif sonuçlara gebedir ve hepimiz bu sonuçlardan mesulüz ve ona tabiyizdir. Film, biz gözümüzü kapattık diye bu işkence ruhu ölmedi, sadece bir süredir uyuyor, uyarısında bulunuyor. Diliyorum ki insan, kendi gücünü ve aklını sırf konforundan vazgeçmemek için başkalarına devredecek denli zavallı hallere tekrar düşmesin... Amin.