(@) - Raf

kalli 6 months ago

Türk Edebiyatı Klasiklerine Direktör Ali Bey'in Seyahat Jurnali kitabıyla devam ediyorum. Kitap Duyunu Umumiye'de memur olan ve Doğu'ya göreve gönderilen Ali Bey'in seyehat anılarından, günlüklerinden oluşuyor. Gezip gördüğü yerleri, tanık olduğu olayları, tanıştığı insanları, sevdiği sevmediği, şaşırdığı olayları başına gelenleri…devamıTürk Edebiyatı Klasiklerine Direktör Ali Bey'in Seyahat Jurnali kitabıyla devam ediyorum. Kitap Duyunu Umumiye'de memur olan ve Doğu'ya göreve gönderilen Ali Bey'in seyehat anılarından, günlüklerinden oluşuyor. Gezip gördüğü yerleri, tanık olduğu olayları, tanıştığı insanları, sevdiği sevmediği, şaşırdığı olayları başına gelenleri anlatıyor Ali Bey bu seyahat notlarında. Kitaplarda çok fazla betimlemeyi pek sevmesem de bir yerler tanıtılıyorsa betimleme gereklidir. Tanıtılan yerin, yörenin, dağın, taşın, mimarinin insanın aklında bir tasvir oluşturması açısından. Kitap betimlemekle de kalmamış, bazı yerlerin fotoğraflarını da eklemiş. Bu ayrıca bir artıydı benim için. Resimler renklendirilse daha güzel olabilirdi sanki. Bazı yerleri uzun uzun anlatırken, bazı yerleri çok kısa geçmiş Ali Bey. Sanırım pek kısa gördüğü yerlerdi oralar. Eh tabi her yeri gördüğü kadar anlatmış. Daha uzun kaldığı yerleri daha detaylı anlatmış. Bir şeyler yazmak için yazdığı kısımlar da vardı Ali Bey'in. Kelekte -sandala benzer bir deniz taşıtıymış- geçirdikleri vakitleri anlatmasına pek de gerek yokmuş aslında. O kısımları sıkıcı buldum. Ben seyahat anılarında bir yerleri tanımak istedim. Elbette kendi yaşadıklarını da anlatmasını anlayabilirim ama kelek anıları biraz kendini tekrarlamış, sıktı. Gittiği bölgelerin kültürlerini, dinlerini de tanıtmış. Bombay'da iken bölgenin inançları hakkında konuşmuş. Çok değişik uygulamalar, ağzımı açık bırakan adetler vardı. Okurken şaşkınlığımı gizleyemedim. ''Sonuçta Hindistan, normal'' demek istesem de diyemedim. Gerçekten de insanı şaşırtan, iğrendiren, dehşete düşüren adetlerdi bunlar. Banyanlar özellikle beni bayağı bi' şok etti. Mesela tüccarlar dükkanlarını açmadan önce yolda gördükleri ineklerin idrarı ile yüzlerini yıkarlarmış, işleri iyi gitsin diye. Bir erkek öldüğünde karısı da onunla beraber yakılırmış. Bu beni dehşete düşürdü. İngilizler bu uygulamayı yasaklamış ama bazı bölgelerde devam etmiş, yani kitapta söylenene göre. Hâlâ devam ediyor mu bilmiyorum, umarım etmiyordur. Korkunç. Bir de Brahmanlar varmış, istedikleri kişinin malını kendi malları gibi kullanırlar. İstedikleri kadınla beraber olurlarmış. Koca bunu kıskanmadığı gibi övünürmüş bir de. Banyanları okurken her seferinde ''yooohhh artıııkkk!'' dedim. Seyahat anıları okumayı seviyorsanız, kısa bir kitap. Fakat bir çırpıda biteceğini söyleyemem. Pek de akıcı değil çünkü, beğendim ama yine de akıcı değildi yani.

kalli 6 months ago

Mandalinalar

Zaza Urushadze

107 Gönderi

Raftaki 1000. filmimi sizlerle beraber seçtik. En çok önerilen filmi izleyeceğimi söylemiştim. En çok beğeni de @fatihinbeyazati'nin 'Tangerines' yorumuna geldi. Film öneren herkese çok teşekkürler. Bu güzel filmi izlememe vesile olduğu için Ela hanımcığıma ayrıca teşekkürler. Gönderiyi arşivlemeyeceğim, ben faydalanmazsam…devamıRaftaki 1000. filmimi sizlerle beraber seçtik. En çok önerilen filmi izleyeceğimi söylemiştim. En çok beğeni de @fatihinbeyazati'nin 'Tangerines' yorumuna geldi. Film öneren herkese çok teşekkürler. Bu güzel filmi izlememe vesile olduğu için Ela hanımcığıma ayrıca teşekkürler. Gönderiyi arşivlemeyeceğim, ben faydalanmazsam bile sizler girip faydalanabilirsiniz. 1000. film için önerildiyse herhalde izlemeye değer filmlerdir. O kadar çok savaş ve savaş karşıtı film izledim ki bu konudaki filmler hakkındaki duygularımı kaybetmeye başladığımı düşünüyordum, kaybetmemişim. Belki de bu filmin doğal ortamı bana o duyguyu yeniden ve yeniden yaşatmıştır. Evet, dünyada bundan asırlar öncede savaş vardı, şimdi de var. Asırlar sonra da -dünya var olmaya devam ettikçe- hep savaşlar devam edecek. İnsanların toprak hırsı hiç bitmeyecek. Birileri ölecek, birileri öldürülecek. Kimse kazanmayacak. Lâkin savaşlar hep sürecek. Attığımız barış naralarının hiçbir anlamı olmayacak. Bu filmlerinde anlamı yok aslında. Çünkü böylesi savaş filmleri bizlerin, sizlerin vicdanı karalanmamış, merhametini kaybetmemiş insanları etkiler. Gözünü kazanma hırsı bürümüş, öldürmeye aç insanlarda bi' kıpırtı bile olmaz. O yüzden savaş karşıtı filmler her ne kadar güzel olsa da boşa bir çırpınış gibi. Kurumaya yüz tutmuş derede yüzmek misali... Bir tarafta Çeçenler bir yanda Gürcüler savaş halinde. İki ülkede o toprakların kendilerine ait olduğunu iddia ediyorlar. Savaşın ortasında kalmış iyi bir adam. Estonyalı Ivo. Yine savaşın ortasında kalmış en az Iva kadar iyi olan, onun komşusu ve dostu Margus. Ivo sevdiği bu toprakları terk etmek istemiyor. Margus ise mandalinalarını hasat etmeden gitmek istemiyor. Savaşın ortasında süregelen bir yaşamda savaşın taraflarını tanırken kendi psikolojilerini de ayakta tutmaya çalışıyorlar. Ivo ne kadar güçlü bir adam olsa da zordur, çok çok zordur. Mandalinalar çok güzel değil miydi? Canım çekti. Ben mandalinanın yeşil iri kabuklusunu daha çok severim. Hafif mayhoş olursa daha güzel olur. Siz nasıl seversiniz? Yaradanın bize verdiği en güzel meyvelerden bence. Sonsuz güzellikte ürünler bahşedilmiş bu dünyayı kendi kişisel zevklerimiz için tahrip etmemiz ne acı değil mi? Ivo evinin önünde yaşanan çatışmada iki askeri kurtarıyor. Biri Çeçen Ahmed, diğeri ise Gürcü Niko. Niko'da Niko şimdi. Siz ne düşünürsünüz bilmem, bence çok karizmatikti. O aksanı, tavırları falan off. İzlerken mest oldum. Belki de çok iyi dost olacak bu ikili birbirlerine düşmanlar. Birbirlerini öldürmek istiyorlar. Fakat can borçlu oldukları adamın evinde değil. İki düşmanın aynı çatı altında yaşadığı ve hem düşmanlığı hem de iyiliği köküne kadar hissetiriyor film. Keşke Ivo gibi insanlar düşündüğümüzden daha fazla olsa. Keşke Niko ve Ahmed gibi sözünden dönmeyecek, yaralı bir adama vurmayacak, aynı çatı altında birbirlerine düşman gibi baksalarda birbirlerine zarar vermeyecek gerekirse birbirlerini koruyacak insanlar daha fazla olsa. O zaman savaşlar biter miydi? Bitmezdi, ama savaş yanlılarının karşısında durabilirdik. Bu film gerçek mi bilmiyorum. Gerçek olmasını çok isterim. Huzursuzluğun içinde huzuru yakalayan, iyiliğin iyi olduğunu gösteren hâlâ daha bir yerlerde iyi insanların var olduğunu anlatan bir filmdi çünkü. Niko ve Ahmed ne için düşman? Kimin için? Birileri istedi diye. Birileri öldürmeyi emrediyor, akla giriyor, pohpohluyor, gaz veriyor ve birileri de yapıyor. Aynı masada oturup çay içme ihtimalinin olduğu adama başkası istedi diye kurşun sıkıyor. Ah savaş! Sen ne boktan bir şeysin. Ne diyordu Patton filminde; ''Ölerek savaş kazanamazsın, savaş başka aptalların ölmesini sağlayarak kazanılır.'' Dünde yazdım bu sözü ama her savaş filmine yakışır bence. Düşük bütçeli olduğu için savaş ortamını tam anlamıyla yansıtamamış, bekler miydim? Evet. Yine de asıl anlatmak istediğini anlatabildiği, duygularını aktarabildiği için filmden çok memnunum. Duyguları aktarabilmek için yüksek bütçelere hacet yok zaten. Filmi izlerken hep bir patlama noktası bekledim. Böyle durgun geçmeyeceğini biliyordum, beklediğim yükselmeyi de verdi. Şaşırmadım, biraz duygusallaşmış olabilirim. Pek değil. Zira farklı kombinasyonlarla, farklı şekillerle olsa da beklediğim bir finaldi. Böyle filmler finallerini baştan verir aslında. Yani ne izleyeceğinizi az çok bilirsiniz. Yanıltmadı. Müziklerinin neden bu kadar övüldüğünü şimdi tekrar anladım. Gerçekten çok güzel müziklerdi. Filmin atmosferine, hikâyesine uygun insana huzur veren ama bir yandan da hüzün veren müzikler.

kalli 6 months ago

ayyy 1000. filme gelmişim. şimdi kendi listelerimin dışına çıkacağım ve yapmadığım bir şey yapacağım. öneri alacağım. aslında öneri istediğim zamanlar oldu da önerilen filmleri izlemedim ajsjsjsk neyse yorumlara -lütfen tek öneri verin- izlememi istediğiniz bir filmi yazın, aklınızdaki film yazıldıysa…devamı

kalli 6 months ago

General Patton

Franklin J. Schaffner

3 Gönderi

‘‘Ölerek savaş kazanamazsınız, savaş başka aptalların ölmesini sağlayarak kazanılır.’’ Savaşa farklı açılardan gösteren bir sürü film izledim. Savaşı bizzat içerisinden gösteren, savaşı düşman gözünden gösteren, mazlumun gözünden, zalimin gözünden gösteren filmler. Savaş psikolojisini anlatanlar... Şimdi de savaşa bir genaralin gözünden…devamı‘‘Ölerek savaş kazanamazsınız, savaş başka aptalların ölmesini sağlayarak kazanılır.’’ Savaşa farklı açılardan gösteren bir sürü film izledim. Savaşı bizzat içerisinden gösteren, savaşı düşman gözünden gösteren, mazlumun gözünden, zalimin gözünden gösteren filmler. Savaş psikolojisini anlatanlar... Şimdi de savaşa bir genaralin gözünden bakıyoruz ve savaşı komuta etme stilinin o savaşın stilini, ülkenin diplomasini ne denli etkilediğini görüyoruz. Belki askerlerin psikolojisini de nasıl etkilediğini görebilsek daha etkileyici bir anlatım sunabilirdi film bizlere. Film, 2. Dünya Savaşı'nın en önemli ve belki de en aykırı komutanlarından biri olan General Patton'un, yani George Smith Patton'un biyografisini sunuyor. Tabii biyografi deyince doğumundan ölümüne bir anlatım aklınıza gelmesin. Sadece savaş zamanındaki General olan George Patton'u izliyoruz. Onun askeri dehasına, savaşa olan aşkına, aykırı yönetmenliğine tanıklık ediyoruz. Eh en önemlisi dilinin kemiği olmamasına. Öyle ki müttefiklerine bile laf atan onları inceden inceye savaşa davet edecek kadar söylediklerine dikkat etmeyen ve de savaşa aşık olan bir adam Genaral Patton. Savaş filmlerini severim ama savaş tarihine çok da ilgim yoktur. Oturup araştırmam, kim ne yapmış, ne etmiş, kimin görevi neymiş pek bilmem. Sadece temel bilgileri. O da lisede öğrendiklerimden aklımda kalan veya orada burada duyduklarımdan ibaret. Bu filmden sonra Genaral Patton'un hayatını araştırma isteği duydum. Bu noktaya nasıl geldiğini, onu bu denli aykırı ve savaş düşkünü bir komutan olmaya iten sebepleri öğrenmek istedim. Film bunları göstermiyor maalesef ki. Direkt olaylara ortasından dalıyoruz. Savaşa ve savaşla ilgili şeylere ilginiz alakanız olmasa dahi Genaral Patton alakanızı çekebilecek bir askeri lider. Kendisi Çöl Tilkisi lakaplı Alman komutan Erwin Rommel'i kendi silahıyla vurup -Rommel'in taktiğini kullanmasından bahsediyorum.- savaş alanından sürebilecek kadar zeki biri. Ancak üstlerine yaptığı itaatsizlikler, askerlerine davranış biçimleri ve müttefiklerine olan tavırları sebebiyle de sık sık komutadan uzaklaştırılan ve rütbesini tehlikeye sokan biri. Ne olursa olsun geri adım atmayıp kendi benliğinden vazgeçmemesi de bence onu bu denli iyi komutan yapan detaylardan biri. Amerika'lıların savaşa ve kazanmaya dair hırsını tek bir adam üzerinden öyle net görüyoruz ki... Üstüne söyleyecek bir kelime yok. Filmin tek eksi yanı temposunun çok ağır olması bu da yetmezmiş gibi uzun olmasaydı. Evet, böyle bir filmi 1-2 saatte çekip geçemezler. Zaten 3 saat olmasına rağmen bir şeylerin eksik olduğunu belirttim, görmek istediğim ama göremediğim başka şeylerin olduğunu. O yüzden süresine dair pek şikayetim olmasa da temposunun biraz daha coşkulu olmasını beklerdim. Filmi bu kadar iyi kılan şey Genaral Patton karakterine hayat veren George G. Scott'un harika oyunculuğu bence. Kendisi canlandırdığı karakterin hırsını, öfkesini, deliliğini ve de dehalığını çok çok iyi yansıtmış ekranlara. Açılış sahnesini çok beğendim filmin. Sadece bir konuşma ama o konuşma savaşı, Amerikalıların hırsını, diplomasiyi ve de düzeni özetliyor. Filme önden derin bir bakış açısı sunuyor aslında.

kalli 6 months ago

Külkedisi

Clyde Geronimi

7 Gönderi

Külkedisi'ne herhalde hepimiz aşinayız. Ben yine de anlatayım size. Şimdi masalda Cindirella diye bir kızımız var. Üvey annesi ve üvey ablaları birlikte yaşıyor, sabahtan akşama evin ırgatlığını yapıyor. Tabii evin içinde 3 tane zorbayla kaldığı için psikolojisi bozulmuş, sanrılar görüyor…devamıKülkedisi'ne herhalde hepimiz aşinayız. Ben yine de anlatayım size. Şimdi masalda Cindirella diye bir kızımız var. Üvey annesi ve üvey ablaları birlikte yaşıyor, sabahtan akşama evin ırgatlığını yapıyor. Tabii evin içinde 3 tane zorbayla kaldığı için psikolojisi bozulmuş, sanrılar görüyor şizo. Farelerle konuşuyor mesela deli. Neyse işte bir yanda da ''torun istiyorum, torun istiyorum.'' diye tutturan bir kral var. Öyle bir saray ki koskoca sarayda bi kral bi de veziri yaşıyorlar. Ülke batmış, çökmüş, sarayda çalışacak adam kalmamış bu torun derdinde. Yakışıklı oğulcuğu Prens bey saraya dönünce bir balo düzenliyorlar. Orada prens kendine ya şundadır ya bunda deyip karpuz seçer gibi eş seçecekler. Tüm karpuzlar, şey pardon eş adayları saraya geliyor. Cindirella'da gitmek istiyor. Fakat üvey anası olacak kadın bir sürü iş kilitleyip götürmüyor. İşleri bitiriyor bu seferde elbisesi yok. Neyse bu şizofren demiştik. Peri anne geliyor yanına. Bir büyü yapıyor buna. Balkabağını arabaya, fareleri ata falan çeviriyor. Cindirella'ya da çok güzel bir elbise ve pasparlak bir cam ayakkabı giydiriyor. (O cam ayakkabı da 2 saat tepindi üstünde kırılmadı bi ellerinden düşürdüler diye paramparça oldu neyse.) Gidiyor saraya. Prens bunu hemen görüp aşık oluyor. Sonra kaçıyor bu saat 00:00'a vuracak diye. İşte ayakkabasının tekini düşürüyor. Ne hikmetse her şey eski haline dönüyor ama bir tek o ayakkabılar olduğu gibi kalıyor, la bunlar normalde çarık olması gerekmiyor muydu? Diyorlar ki prensin evleneceği kızı bulmak için bu ayakkabıyı herkese giydireceğiz, kime uyarsa onu saraya gelin yapacağız. Tüm kızlar coşuyor tabii. Prens artık nasıl içtiyse partide sevdiği kızı yüzünden değil ayağından tanıyor. Ayak fetişçisi prens. Aaa işe bakın ki koskoca krallıkta 36.5 giyen tek kız da Cindirella. Diğer tüm kızların ayakları 46 numara maşallah. Ayakkabı Cindirella'nın ayağına tam oturuyor. Sonra işte sorup sorgulamadan bu kimmiş neyin nesiymiş demeden evleniyorlar.

kalli 6 months ago

Müşahedat

Ahmet Mithat Efendi

2 Gönderi

Geçenlerde verdiğim ani bir kararla İş Bankası Yayınları'nın #reklam Türk Edebiyatı klasikleri dizisini okumaya karar vermiştim. Herhangi bir sırayla gitmiyor, rastgele seçiyorum kitapları. İlk kitabımda -daha önceden okumuş olduklarımı saymazsam- Ahmet Mithat Efendi'nin Müşahedat adını verdiği bu eseri oldu. Okumamış…devamıGeçenlerde verdiğim ani bir kararla İş Bankası Yayınları'nın #reklam Türk Edebiyatı klasikleri dizisini okumaya karar vermiştim. Herhangi bir sırayla gitmiyor, rastgele seçiyorum kitapları. İlk kitabımda -daha önceden okumuş olduklarımı saymazsam- Ahmet Mithat Efendi'nin Müşahedat adını verdiği bu eseri oldu. Okumamış olsak bile bu isme herhalde edebiyat derslerinden hepimiz aşinayız, yazı makinesi Ahmet Mithat Efendi. Ben de kendisinin kalemiyle ilk kez tanıştım. Ahmet Mithat Efendi, kitapta bir roman karakteri olarak kendine de yer veriyor. Olayları bizlere anlatırken kendisi de romandaki karakterlerle derin dostluklar kuruyor. Bir yandan da kitap yazmaya çalışıyor, bu dostlarının hayatı hakkında. Tabii onların da bilgileri ve yardımları dahilinde. Kitap bazı kesimlerce aşk romanı olarak anılsa da tam olarak aşk romanı demek mümkün değil. Evet içerisinde çarpık ilişkiler, gönül meseleleri var fakat aşk romanı denilecek bir roman değil. Daha çok bireysel ve toplumsal sorunlar ışığında bir anı kitabı gibi. Ahmet Mithat Efendi, kitaba kendini öyle bir yedirmiş ki okurken ''acaba gerçekten böyle bir şey yaşadı mı?'' diye düşünmeden edemedim. Sadece anlatıcı olsaydı, ilahi bakış açısıyla anlatsaydı veyahut kitaptaki bir karakterin ağzından anlatsaydı bu düşünceye kapılmazdım. Lâkin kendini de direkt olarak içine soktuğu için bir düşündürmedi değil. Kendisini romana sokmuş ama olayların merkezine almamış, daha çok gördüklerini duyduklarını ve diğer karakterlerle münasebetlerini anlatıyor. Zaten kitabın adı olan Müşahedat'ta gözlemlemek demek. Gözlemlerini aktarıyor kısacası Ahmet Mithat Efendi. Kitaptaki karakterlerin özenilesi bir hayatı vardı aslında. Zevkler aleminde bayağı güzel yaşıyorlardı. Sürekli eğlenceler, vur patlasınlar, çal oynasınlar. Eh entrika ve hüzünde vardı ama çoğunluk insanın canını çektiren bir yaşam tarzıydı. Şu entrikaları, arka planda dönen olayları daha fazla okumak isterdim. Yazar kitaba kendisini dahil ettiği ve gözlemlerini, duyumlarını anlattığı için bazı şeyler tam anlatılmamış, anlatılamamış daha doğrusu. Kitaptaki karakterleri hayal etmem zihnimde canlandırmam pek de zor olmadı, çünkü yazar hepsini de neredeyse eksiksiz tasvir etmiş, bunun dışında birçok mekanı da tasvir etmiş. Yaşanılanları, karakterlerin geçmişlerini, kim olduklarını bildiği kadarıyla eksiksiz anlatmaya çalışmış. Ara ara kendinden de söz etse de daha çok Siranuş'a, Agavni'ye, Refet'e değinmiş. Bunlar ve bunların geçmişlerinde şimdilerinde yaşananlara. Bu kadar gözlemlemenin arasında betimlemede birazcık fazlaydı. Aslında çok da rahatsız edici boyutta olmasa da bu kadarına gerek yoktu dedirtti. Ahmet Mithat Efendi kitapta karakter tahlillerini başarılı bir şekilde yapmış. Anlatımda güzeldi. Fakat sürükleyici, merak uyandırıcı bir hikâye değildi. Olay örgüsü dağınık olmasının yanına sıra kestirilebilirdi. Bir polisiye, gizem romanı değil, kestirilebilir olmasını normal karşılayabilirim ammavelakin kitaptan derli topluluk beklerdim. Karakterlerin şimdileriyle geçmişleri arasında gidip gelirken yazar bir ondan bir buna koştururken bir yandan kendinden bahsetmeye çalışırken bayağı bir kafası dağılmış. Bu kadar çok eser ortaya koymuş bir yazardan böyle bir dağınıklık beklemezdim. Eh bu eser ne kadar derli toplu yazılır orası da muamma.

kalli 6 months ago

Annem Hakkında Herşey

Pedro Almodóvar

3 Gönderi

Yönetmen Pedro Almodóvar'ın, annelere, kadınlara ve kadın olan erkeklere armağan etti bu film kadınları merkeze alan bir İspanyol draması. Filmi izlerken İspanyol aksanından hoşlandığımı farkettim. Aksanını sevdiğim dillerdeki filmler daha bir güzel geliyor gözüme. Neyse ne diyordum kadınları merkeze aldığını…devamıYönetmen Pedro Almodóvar'ın, annelere, kadınlara ve kadın olan erkeklere armağan etti bu film kadınları merkeze alan bir İspanyol draması. Filmi izlerken İspanyol aksanından hoşlandığımı farkettim. Aksanını sevdiğim dillerdeki filmler daha bir güzel geliyor gözüme. Neyse ne diyordum kadınları merkeze aldığını söylemiştim. Evet, film tamamen kadın hegomanyası içeriyor. Feminizmin bir yansıması adeta. Erkek karakterler yok denecek kadar az sahnede karşımıza çıkıyorlar. Film daha ziyade kadınların ve kendini kadın hissedenlerin yaşadığı zorlukları, hayatlarını merkeze alıyor. Tabii en önemlisi anneliği. Filmin ilk sahnesinde oğlu Esteban ile beraber All About Eve filmini izleyen Manuele'yi görüyoruz. All About Eve, yani Eve Hakkında Her Şey veya diğer bir adıyla Perde Açılıyor'da 2 kadını merkeze alan bir film. Buradaki gibi erkekleri geri plana atmasa da kadın hegomanyası taşıyor. O filmde de Eve adlı genç bir kızın şöhreti için sınır ve kural tanımadığını görüyoruz. Bu filmde de anneliği ve kadınlığı için sınır tanımayan kadınları izliyoruz. Çok da benzemeseler de ben bu filmdeki Huma ve Nina'yı Eve Hakkında Her Şey filmindeki Margo ve Eve'ye benzettim. Margo Eve'ye düşkündü, Huma ise Nina'ya. Eve şöhrete düşkündü, Nina ise uyuşturucuya. Bir şekilde ayrılsalarda birleştikleri noktalar var. Aslında başta izledikleri filmde -onu da izleyenler için en azından- neler izleyeceğimi az biraz gösteriyor bize bu bağlamda. Asıl olay Esteban'ın kazada hayatını kaybetmesiyle başlıyor. Manuela yıllar önce bir anda bırakıp gittiği eski hayatına dönüyor, Barcelona'ya. Aslında asıl meselesi oğlunun babasıyla yüzleşmek bir şekilde. Oğluna 'yaşıyor.' demeye utandığı, trans babası Lola'yla. Film boyunca en çok merak ettiğim karakterde Lola oldu, onu da son sahnelerde getirdiler. Kısa ama etkili sahnelerdi. Evet, Manuela'nın Barcelona'ya gitmesiyle kadınlar melodramı başlıyor bir şekilde. Bir tarafta oğlunun acısıyla yüzleşmeye çalışan Manuela. Sürekli bir drama vermemişler bu konuda. Aklına geldikçe, birileri andıkça, sordukça ağlıyor, buruklaşıyor ama devam eden bir acı depresyon halinde değil kendisi. Taşıdığı amaç için dik duruyor. Eski kocasına Lola'ya oğlunun kendi hakkında yazdığı ''Annem Hakkında Her Şey'' notlarını okutmak için. O notta babasından da bahsediyor Esteban. Hiç tanımadığı, hiç bilmediği görmeye can attığı fakat ölüm onu gelip aldığı için göremediği babasından. Lola'nın notları okuduğu sahnede duygusal etkinin daha fazla olmasını beklemiştim, tam olarak beklediğimi göremedim. Bilmiyorum, belki trans kadın olarak babalık duygusunun farkına varamamıştır. Belki de varlığından ilk defa haberdar olduğu ve göremeden kaybettiği oğluyla bir bağ kuramadığı için bu duygusallık yansıtılmamıştır. Belki de sadece oyunculukla ilgili bir durum. Neyse devam edeyim. Manuela'nın trans dostu Agrado var. Harbi dost ama, en hakikisinden. Agrado karakterinin dobralığı çok hoşuma gitti. Sözleri biraz açık seçik olsa da bir şekilde etkileyiciydi. Etkileyici ve akılda kalıcı. Rosa vardı bir de. Hamile olduğu için muhafazakar ailesinden -annesinden- kaçıp daha yeni tanıştığı Manuela'ya sığınan Rosa. Manuela Esteban'da yarım kalan anneliğini Rosa'da tamamlamaya çalışmıştı aslında. Her ne kadar her seferinde Rosa'ya annesine dönmesi gerektiğini söylemiş olsa da. Rosa'nın annesi oldukça muhafazakar bir karakter. Film tutuculuğa, tutuculuğun yarattığı baskıya, insanların bu sebeple ailelerinden kaçıp yabancılara sığındığına da değiniyor bir şekilde. Hataların, hata doğurduğu. Yanlışların yanlışlara gebe olduğu bir film. Filmin en etkileyici sahnelerden biri de Rosa'nın hastaneye doğuma giderken köpeğini çağırmak için taksiyi durdurtması babasının yanına gelip onu tanımamasıydı. Alzheimer bir yakına sahip olanlar bilir bunun ne denli zor bir durum olduğunu... Manuela'nın oğlu Esteban ile başlayan film, Rosa'nın oğlu Esteban ile bitti. Manuela annelik için yeniden doğmuş oldu aslında bir nevi.

kalli 6 months ago

Over the Garden Wall

Nate Cash

24 Gönderi

Bayadır diziler hakkında yazmıyorum. Aslında bitirdiğim bir dizide olmadı bu süreçte, Johnny Bravo hariç. Neyse, bu dizinin bu yazıya değeceğini düşündüm. Hakkında konuşulmayı hakeden bir çizgi dizi. Daha uzun olmasını isterdim. Tadı damağımda kaldı, sadece 1 günümü ayırdığım bu çizgi…devamıBayadır diziler hakkında yazmıyorum. Aslında bitirdiğim bir dizide olmadı bu süreçte, Johnny Bravo hariç. Neyse, bu dizinin bu yazıya değeceğini düşündüm. Hakkında konuşulmayı hakeden bir çizgi dizi. Daha uzun olmasını isterdim. Tadı damağımda kaldı, sadece 1 günümü ayırdığım bu çizgi diziyi bitirmek beni anlık bir boşluğa düşürdü. Ah, daha uzun sürseydi ne kadar boşluğa düşerdim acaba? Canım Greg, canım Wirth, canım Beatrice, canım adı sürekli değişen kurbağa. Sizleri o kadar çok sevdim ki. Özellikle Greg'in yanaklarını sıkmak isteğime engel olamadım izlerken. Gidip minik bir insan bulup sevmem gerek. Dizi Bahçe Duvarının Ötesi'nde Bilinmeyen adlı yerde kaybolan iki kardeşin, Greg ve ağabeyi Wirth'in maceralarıyla ilgili. Greg yaşı gereği biraz daha heyecanlı, düşünmeden hareket eden, daha cesur, eylemlerin başını sonunu hesap etmeyen küçük bir çocuk. Wirth'te bir çocuk, ama kısmen yaşı gereği daha aklı başında, fakat oldukça kararsız bir karakter. İki kardeşin karakteri birbirini o kadar güzel tamamlamış ki... Zıt ama bir yandan da benzer olmaları güzel olmuş. Her bölümde kardeşler farklı bir macera yaşıyorlar, biz de bunlara tanık oluyoruz. Az önce favori bölümümü seçmeyi düşündüm, karar veremedim. 8. bölüm hariç hepsini çok çok çok beğendim. 8. bölümde güzeldi ama diğer bölümlere nazaran biraz sıkıcıydı sanki. Dizi 2 kardeşin kaybolup eve dönüş yolunda macera yaşamalarının çok ötesinde. Bu öteden bahsetmeden önce dizinin izlediğim en karanlık temaya sahip çizgi dizilerden biri olduğunu belirtmek isterim. Fakat karanlık olmasının yanında garip bir şekilde huzurluydu da dizi. İzlerken hem ürperti hem de huzur hissettim. Diziyle ilgili paylaşımlara bakarken en başında kardeşlerin bir komaya girdiğini ve bunu da o Araf evresinde yaşadıkları, hayal ettikleri olduğu teorisini okumuştum. Bu teori diziyi benim için daha da tuhaf kıldı ve sonuyla ilgili düşündüğüm teorimi bir şekilde desteklemiş oldu, hâlâ çok emin olmamakla beraber başka kişilerin de buna değinmesi bu üzücü sonu getirmiş oldu. Dizide büyücülük, cadılık, şeytan, ölüm ve yaşam, din ile ilgili açık veya kapalı sahneler mesajlar görüyoruz. Bu da Over The Garden Wall'ı çok ötede bir yere oldukça karanlık, ürpertici, gizemli ve teorilerle dolu, dolacak bir noktaya taşıyor. Dante'nin İlahi Komedya'sı ve dizi arasında kurulan bağıntıyı okudum. Kitap listemdeydi. Dizi beni daha çok teşvik etti okumaya, belki bir gün. Şimdi o bağlantıdan bahsedeceğim. Dante'ye göre cehennem katmanlardan oluşuyor, bu katmanlarda Hristiyanlıktaki 7 büyük günahı barındırıyor içerisinde. İlk katman erdemli Hristiyan olmayanlar içinmiş. Çünkü Dante'ye göre Hristiyan olmayan herkes cehenemlikmiş. Neyse konudan sapmayalım bu yazı Dante felsefesi yorumuna dönmesin. Dizinin her bir bölümü de bu katmanları temsil ediyor. Kitabı okumuş olsaydım daha iyi anlardım ama okuduğum birkaç şey bile kafamda bir şeylerin oturmasını sağladı. Bir çizgi dizi olmanın çok daha ötesinde , bahçe duvarının arkasındaki bir giz. Karanlık, tuhaf, ölüm kokulu bir çizgi dizi. Amacına yönelik kısa olmuş herhalde. Amacını da pek iyi karşılamış, eksiği yoktu fazlası vardı, hem de çok fazlası. Belki bir gün kitabı okuduktan sonra yeniden izlerim, bu sefer temsil ettiği ve anlatmak istediği şeyleri bilerek. Fakat sadece dizinin felsefesini, dini ögeleri düşünüp boğucu, kasvetli bir şeyler izleyeceğinizi düşünmeyin. Bu kasvetin içinde bol bol eğlencede var. Hüzünlü bir eğlence, ama olsun. İzlerken epey güldüğüm yerlerde oldu. Hem huzur verici hem de huzursuz eden bir dizi isteseler bunu önerebilirim. -Şurada gördüğünüz kasap, şu fırıncı, şuradaki ebe, bunlar usta ve çırağı, şuradaki de terzi. Ben ise hancıyım. Peki siz kimsiniz? +Ben AÇIM. (Bakın bu bölümde Greg'in açlığı da oburluğu temsil ediyor imiş.)

kalli 6 months ago

Rocky

John G. Avildsen

28 Gönderi

Rocky serisini aylar aylar aylar önce -herhalde yılın başları- izlemeye niyetlenmiş, sonra aniden başıma üşüşen seri filmden sıkılma perilerim sebebiyle filmi daha ilk dakikasında kapatmış, bir daha da yeltenmemiştim. Şimdi Oscar listesinde karşıma çıkınca izlemek istedim, zaten çok da övülmüş,…devamıRocky serisini aylar aylar aylar önce -herhalde yılın başları- izlemeye niyetlenmiş, sonra aniden başıma üşüşen seri filmden sıkılma perilerim sebebiyle filmi daha ilk dakikasında kapatmış, bir daha da yeltenmemiştim. Şimdi Oscar listesinde karşıma çıkınca izlemek istedim, zaten çok da övülmüş, beğenilmiş. Seriye devam etmeyeceğim, şuanlık bir seri film izleyecek havamda değilim. İlk film bile benim için yeterli oldu. Bir efsane haline gelmiş Rocky serisini bilmeyenemiz yoktur. Bir nesli değil, 76'dan beri birçok nesli spora boksa teşvik eden o efsane film ve o efsane karakter; Rocky Balbao. Sylvester Stallone'nin Rocky Balbao karakterini bu kadar iyi benimsemesinde ve ekrana yansıtmasında şüphesiz sokaklarda yaşamasının da etkisi vardır. Karakter asla yapmacık durmuyor, Stallone Rocky'i oynamamış, adeta Rocky'nin kendisi olmuş. Filmin bu kadar beğenilmesinin ve yüceltilmesinin sebebi de Rocky karakteridir bence. Oyunculuk başarılı olmasaydı, film gösterdiği etkiyi gösteremezdi. Rocky karakterinin bu kadar sevilmesinin sebeplerinden biri de halktan biri olması. Havalı değil, yakışıklı değil, zengin hiç değil. O azimle başarıyor ve birçok kişiye ilham oluyor. Filmdeki ders verici sözleri de kesinlikle duymaya değerdi, hepsi değil tabii. Filmin büyük bir kısmında Rocky'nin zayıf yaşantısını, sokaklarda gezmesini izliyoruz. Bir drama hakim. Fakat insanı dumura uğratacak, üzecek bir drama değil. Böyle sert, tokat atan bir drama. Rocky'nin antrenmana başladığı yerlerde film insanı spora teşvik ediyor. Özellikle koşu kısımları beni baya teşvik etti. Daha yeni parka inip koşmuştum, filmden sonra bir tur attım mahallede. Son sahnesinde yani Apollon ile dövüştüğü sahnede heyecanını, gücünü, şiddetini arttırıyor ve film zirveye çıkıyor. Çok çok iyi bir dövüş sahnesiydi. Bir an şey düşündim ''birbirlerine gerçekten vuruyor olabilir mi bunlar?'' Çünkü yapaylık yoktu, sanki gerçek bir dövüş sahnesi gibiydi. Ama bu spor değil mesela, bu resmen cinayete teşebbüs. Neyse. Her ne kadar devamını izlemeyi düşünmüyor olsam da beğendim filmi.

kalli 6 months ago

Monika’yla Bir Yaz

Ingmar Bergman

3 Gönderi

Spoiler içeriyor Ingmar Bergman'ın farklı bir yapımıyla geldim. Aslında çok da farklı olmasa da benim için farklıydı. Çünkü o kadar alışmışım ki sorunlu ve dengesiz erkekler yüzünden kendi yalnızlığına mahkum olan, psikolojisi bozulan kadın karakterlere burada sorunlu karakter bizzat kadın olunca şaşırdım…devamıIngmar Bergman'ın farklı bir yapımıyla geldim. Aslında çok da farklı olmasa da benim için farklıydı. Çünkü o kadar alışmışım ki sorunlu ve dengesiz erkekler yüzünden kendi yalnızlığına mahkum olan, psikolojisi bozulan kadın karakterlere burada sorunlu karakter bizzat kadın olunca şaşırdım biraz. Kadın karakterimiz de sonradan sorunlu oldu ama yine de sorunlu olan oydu. Neyse biraz filmden bahsedip düşüncelerime de değineyim. Monika özgür olmak isteyen bir kız. 16-17 yaşlarında. Çocuk ruhlu. Anne olduğunda bile üzerindeki çocukluğu atamıyor ve bu sorumluluğu alamıyor. Zaten her şey de çocuktan sonra başlıyor, ki kadının yani Monika'nın dengesizliğini de başlarda pek göremiyoruz. Ani çıkışları olsa da Harry'e sevgisini veriyor. Çılgın, çocuksu, özgür ama bir hayli de yıpratılmış bir ilişki. Monika ve Harry işlerini bırakıp kaçmaya başlıyorlar. Harry'nin babasının teknesine atlayıp kaçıyorlar. Ötesini berisini düşünmeden. Sadece yaz tatilini her şeyden uzak başbaşa geçirmek için kaçıyorlar. Eh özgürlüğün de bir zorluğu var. Tüm zorluğu yaşıyorlar. Fakat coşkulu da bir yaz geçiriyorlar. Bilhassa Monika'nın enerjisi sayesinde. Ben de filmi izlerken eğlendim, coşku yaşadım. Sadece 2 kişi filmi o kadar güzel sırtlamış ki. Sadece iki kişi diyorum da sanırım izlediklerim arasında kadrosu en kalabalık Bergman filmiydi. Monika ve Harry kaçtıktan sonra sadece iki kişi diziyi sırtlamaya başladı. Başları da bir hayli hızlı geçti gerçi. Yaz tatillerini, özgürlüklerini ve uzaklaşma çabalarını uzun uzun izledik. Şehre geri döndükten sonra da hızlı hızlı geçti fakat filmin patlama noktasıydı oralar. Monika'nın tüm dengesizliklerini izledik, sorumsuzluğunu, aklının nasıl havada olduğunu, tüm çocukluğunu izledik. Monika karakterini başlarda sevsem de sonradan sinir olmaya başladım. Başlarda soğuk bulduğum Harry'i de sonradan sevdim. Final ilk defa beklediğim gibi oldu, sevindim buna. Yani alışmıştım sorunlu çiftlerin laylaylom deyip sonunda yeniden birlikte olmalarına. Bu iyi geldi. Film hakkında bir diğer dikkatimi çeken hususta sokağa inmesi, halkın içine karışması oldu. İlk defa halkın içine bu kadar karışan bir filmini gördüm Bergman'ın. Genelde tek mekan olmasa da evlerin içinde, bir ibadethanede, dağlarda taşlarda çekilmesine alışmışım. Halkın arasına girip sokağa inmesi beni şaşırttı. Belki başka filmleri de vardır böyle. Sanırım izlediklerim içerisinde ilk. Film ayrıca İsveç mimarisini de gözler önüne seriyor.