Beranur (@levieden)

Bu kitap için dili ve anlatımı basitti demeyeceğim, ortaokula giden birisinin yazacağı şekilde yazılmıştı diyeceğim. Bir insan ortaokula gidip de çok iyi şeyler yazamaz mı? Yazabilir elbette. Ama bu onlardan değil. Bu tarzda bir ifade kullanmamın sebebi kitaptaki olayların ve…devamıBu kitap için dili ve anlatımı basitti demeyeceğim, ortaokula giden birisinin yazacağı şekilde yazılmıştı diyeceğim. Bir insan ortaokula gidip de çok iyi şeyler yazamaz mı? Yazabilir elbette. Ama bu onlardan değil. Bu tarzda bir ifade kullanmamın sebebi kitaptaki olayların ve duyguların çok basit, kolaya kaçılmış ve üzerine düşünülmemiş şekilde ele alınmasıydı. Çocukçaydı yani. [Özellikle profil uzmanının bakış açısından yazılan kısımlar beni aşırı gıcık etti. Örneğin; *Profil uzmanının temkinli sözlerine rağmen Cuyon tepkisizdi. "Neye bakıyorsun öyle?" Deminden beri sadece tek bir noktaya bakmasını garipsediği için sordu. Cuyõn fısıldadı, bakışlar hâlâ aynı yerde sabitti. "Görmüyor musunuz?" "Neyi?" Başını Cuyon'un baktığı yere çevirdi ama hiçbir şey göremedi. "Sõin." Profil uzmanının yüz ifadesi kimsenin farkına dahi varamayacağı kadar ani ve ustaca değişti* (syf 125) Ya da; *Ne düşünüyordu acaba? Profil uzmanının kafası hızla çalıştı. Avukatının onu bırakacağını söylediği şu sıralar aniden ölen arkadaşını gördüğünü söylemesi tuhaftı. Belki de bu bir stratejidir. Duruşmada dezavantajli duruma düşünce daha az ceza almak için akıl hastasıymış gibi mi davranıyordu? Yoksa suçluluk duygusuna dayanamayıp sonunda itiraf mı edecekti? Profil uzmanı, bu anın çok önemli olduğunu sezgisel olarak fark etti.* (syf 126) Yani profil uzmanı ilah mı yoksa ben mi bir şeyleri kaçırdım? Bu kadar yok onu farketti yok bunu farketti, bu anın çok önemli olduğunu anladı… Kör göze parmak gibi, hiç ama hiç beğenmedim ve bunu kişisel zevk olarak söylemiyorum. Gerçekten kötü yazılmış bir kitap. Ne davayı ne sorguyu ne de karakter gelişimlerini gerçeğe yakın bulmadım ben açıkçası. Değinmeye çalıştığı konular güzel fakat işleyiş gerçekten hiç olmamış: Çocuk suçlu, işlenilip işlenilmediğinden emin olamadığımız bir suç, toplumun ve ebeveynlerin suçtaki rolü vs. Kitap okumaya yeni başlayanlara bile önerebileceğim bir kitap değil bu, akıcı ve kısa olmasına rağmen.

levieden 1 week ago

Kırışıklıklar

Paco Roca

1 Gönderi

ya öyle hiç duyulmamış bir şey anlatmıyor bu kitap (çizgiroman) ama ilk 5 sayfası özellikle gözlerimi doldurdu baya ve tek oturuşta bitirdim. yaşlı insanları hep çok sevmişimdir zaten, hikayelerini falan da dinlemeyi severim. burada öyle nutukvari anlatımlar yok, aksine çok…devamı

levieden 3 weeks ago

Şölen

Thomas Vinterberg

8 Gönderi

Yanlışım varsa düzeltin lütfen. Dogme 95 (Dogma 95) Lars von Trier ve Thomas Vinterberg tarafından başlatılmış yenilikçi bir film hareketi. İsminden de anlaşılacağı üzere 95 yılında ortaya çıkıyor fakat ilk örneği 98 yapımlı Festen (The Celebration) isimli filmle ortaya konuluyor.…devamıYanlışım varsa düzeltin lütfen. Dogme 95 (Dogma 95) Lars von Trier ve Thomas Vinterberg tarafından başlatılmış yenilikçi bir film hareketi. İsminden de anlaşılacağı üzere 95 yılında ortaya çıkıyor fakat ilk örneği 98 yapımlı Festen (The Celebration) isimli filmle ortaya konuluyor. Peki bu hareket, Trier’le Vinterberg neyi savunuyor? Dogma 95 tarafından belirlenen kurallar: 1. Çekimler stüdyo dışında yapılmalıdır. Sahne donanımı ve setler içeri taşınmamalıdır. (Hikaye özel bir sahne donanımı gerektiriyorsa, stüdyo dışında bu donanıma uygun bir mekân seçilmelidir.) 2. Ses, kesinlikle görüntülerden ayrı olarak üretilmemelidir ya da tersi. (Sahne içinde üretiliyor olmadığı sürece müzik kullanılmamalıdır.) 3. Kamera, elde taşınıyor olmalıdır. Elde taşınan kamera ile elde edilecek hareketlilik ya da hareketsizlikler serbesttir. (Film, kameranın durduğu yerde çekilmemeli; kamera filmin olduğu yerde olmalıdır.) 4. Film, renkli olmalıdır. Özel ışıklandırma kullanılamaz. (Eğer çekilecek olan sahnede filmin pozlandırması için çok az bir ışık söz konusuysa, sahne kesilmeli ya da tek bir lamba kameraya iliştirilmelidir.) 5. Optik numaralar ve filtreler kesinlikle yasaktır. 6. Film, gelişigüzel aksiyon içermemelidir. (Öldürme, silahlar, vs. bulunmamalıdır.) 7. Zamansal ve coğrafi yabancılaştırmalar yasaktır. (Kısaca film, şimdi ve burada geçmelidir.) 8. Tür filmleri kabul edilemez. 9. Film formatı 35 mm (Academy standardı) olmalıdır. 10. Yönetmen, jenerikte belirtilmemelidir. “Ayrıca yönetmen, kişisel adlardan sakınacağına, artık sanatçı olmadığına, anları bütünden daha önemli gördüğü gibi, bir 'iş' yaratmaktan kaçınacağına, en büyük hedefinin karakterlerinden ve ortamdan gerçegi açığa çıkarmak olacağına ve bunu elinden geldiğince iyi tadlarla estetik faktörler pahasına yapacağına and içer.” (Kuralları ve bu paragrafı internetten aldım.) İlk yarım saati kameranın elden ele taşınması, dönmesi, çok alışık olmadığımız şekillerdeki hareketleri ve çekim açıları sebebiyle film sizi adeta dışarı itiyor. Fakat konusu bakımındansa içine çekiyor. Sonrasında ise bu kamera hareketlerine alışıyoruz ve adeta “normal” ya da alışık olduğumuz şekilleri unutuyoruz. İskandinavlar genellikle olayları serinkanlılıkla ele almalarıyla bilinirler. Dolayısıyla filmin ilk yarım saatindeki karmaşa ve kavga (her anlamda) beni biraz şaşırttı ve yer yer rahatsız etti. Çünkü daha soğuk ve mesafeli bir yaklaşım beklemiştim. Fakat daha sonra film ilerledikçe beklediğim şey gerçekleşti ve ortaya çıkan iğrenç aile “sırrı”na rağmen hep birlikte sofralara oturup şarkılar söyleyip danslar edip birbirlerinin yüzlerine bakabiliyor olmaları “Tamam,” dedirtti. “İşte şimdi oldu.” Festen 98 yılında Cannes’da Jüri Özel Ödülü’nü kazanmış. Ve Vinterberg film ve hareket için şunları söylemiş: “Dogme'nin birçok insana ilham verdiğini ve dijital bir hareket başlattığını düşünüyorum. Kişisel olarak, her zaman Dogme filmleri yapmanın fantastik olduğuna ve bunun çok iyi hissettirdiğine inanıyorum ama 'Kutlama'yı (Festen) çektiğimde tamamlandığımı hissettim. Benim için Dogme yolunun sonu gibiydi, gidebileceğim kadar uzağa gitmiştim onunla." Sonlara doğru çakmak ışığında çekilmiş kısımları estetik açıdan çok beğendim. Totalde 35 tane film gördüm bu akımdan. Bakmaya çalışacağım diğerlerine de. Genel olarak filme puanımsa (haddimse) 7.5 / 10

levieden 3 weeks ago

Fırın Saldırısı

Haruki Murakami

4 Gönderi

Murakami’den okuduğum ilk kitap. Yazarla tanışmak için çekincelerim vardı nedense uzun zamandır. Sahafta beni çağırdı ama resmen bu kitap ve benimle eve geldi. Bir oturuşta da okudum zaten çünkü hem kısa hem de resimli bir baskı bu. Bazı insanlar kitaba…devamı

levieden 4 weeks ago

Adolescence

Stephen Graham

37 Gönderi

Uzun zamandır (dizi anlamında) izlediğim en iyi işlerden biri. Netflix yapımı olmasına rağmen hem de… Sanırım bu kadar etkilenmemin en başlıca sebebi dizinin plan sekans çekilmiş olması. Diğer cinayet içerikli yapımlarda görmeye alışkın olduğumuz kan, vahşet vb. şeyleri içermeden sizi…devamıUzun zamandır (dizi anlamında) izlediğim en iyi işlerden biri. Netflix yapımı olmasına rağmen hem de… Sanırım bu kadar etkilenmemin en başlıca sebebi dizinin plan sekans çekilmiş olması. Diğer cinayet içerikli yapımlarda görmeye alışkın olduğumuz kan, vahşet vb. şeyleri içermeden sizi diken üstünde tutan sayısız yeri var. Dizi bazılarına “eksik” ya da “yarım kalmış” gelebilir. Ama yapımın kendisinin bunu umursadığını sanmıyorum çünkü farklı kaygılarla ele alınmış bir yapım kendisi: İşlenen suçun kendisindense; etkileri ve suça sebep olan şeyler üzerine odaklanılmış daha çok. Ve hayır, bunu ‘kurbana ve ailesine ne olmuş’ üzerinden de yapmıyor. Bilakis; suçlu, yakın çevresi ve diğer insanların tüm bu durumlara etkisi ve etkilenme şekilleri üzerinden inceliyor. Bir öğretmen olarak okullardaki zorbalık durumunun ve buna nasıl yaklaşıldığının (öğretmenler, veliler, akranlar ve yetkili diğer kişiler tarafından) çok iyi aktarıldığını düşünüyorum. Sosyal medyanın insanların nasıl tek gerçekliği haline geldiğininin ve birey olarak bu gerçeklikte yaşamanın zorluğunun çok güzel bir özeti olmuş. 3. bölümdeki (danışman diyeceğim?) kadınla olan kısımlar izlemesi en zor kısımlardandı sanırım benim için. Özellikle son kısmı… Birçok çocuk / ergen maalesef ki bu şekilde diye düşündüm. Aynı Jamie’nin anne ve babası gibi daha çok şey yapmalıydık dedim ama bir yerden sonra elimizden bir şey gelmediğini de kabul eder gibi oldum. Aurora’nın “Through the Eyes of a Child”ıyla diziyi bitirmeleri de çok manidar olmuş. Tekrardan dinlerken mest oldum. Kendisinin en sevdiğim şarkılarından biridir. Dinlemeyen varsa daha önce kendisini, canlı bir konseri var Youtube’da: Live in Nidarosdomen [Full Concert] isminde. Şiddetle öneririm. Norveç’te, tarihi bir katedralde bir orkestra eşliğinde verdiği ilk konser. Efsanedir. Bu 4 bölümlük mini diziyi de vakti olan herkese öneririm.

levieden 1 month ago

Soğuk - Bir Soyutlama

Thomas Bernhard

2 Gönderi

kitabı ilk okumaya başladığımda serinin bir önceki kitabı olan nefes’in biraz tekrarı gibi gelmişti yer yer çünkü iki kitapta da geçirdiği ve sürekli farklı şekillerde -adeta mutasyon geçirerek tekrarlayan- zuhur eden ağır akciğer hastalığını, doktorlara ve tıbba olan güvensizliklerini, yanlış…devamıkitabı ilk okumaya başladığımda serinin bir önceki kitabı olan nefes’in biraz tekrarı gibi gelmişti yer yer çünkü iki kitapta da geçirdiği ve sürekli farklı şekillerde -adeta mutasyon geçirerek tekrarlayan- zuhur eden ağır akciğer hastalığını, doktorlara ve tıbba olan güvensizliklerini, yanlış tedavileri okuyoruz. her iki kitapta da arka planda çok sevdiği büyükbabasının ve sonradan derin bir bağ kurduğu annesinin hastalıklarını da görüyoruz sık sık. bununla birlikte bu kitapta yer alan köklerini, nereden geldiğini hiç tanışmadığı babası üzerinden sorguladığı kısımları da çok beğendim. aynı hastalığa farklı şiddetlerde ve şekillerde sahip olan sanatoryum sakinleri arasında bile yer bulamayışını, “dış dünya”da bulaşıcı ve ölümcül hastalığı sebebiyle dışlanırken ve istenmezken, kendi “özdeş”leri arasında da var olan ve hiçbir zaman izlerini kaybettirmeyen sosyoekonomik faktörler sebebiyle oradaki birçok hasta gibi diğer ayrıcalıklılar ve doktorlar tarafından dışlanışını ve izole edilişini konu ediniyor. hoş, bernhard da onları istemiyor ve kabul etmiyor zaten. çünkü hepsine olan inancını ve güvenini -çok da haklı olarak- kaybetmiş. yaşadığı umutsuzluk elbette had safhada. nefes’teki kadar şiddetli ölümlerle karşılaşmıyoruz belki bu kitapta ama aslında durum yine o kadar vahim çünkü bernhard gibi biz de alışıyoruz bu ölümlere. o kadar da önemli gelmiyor çünkü kendisi gibi biz de farkında olmadan bu ölümlere, ortadan kayboluşlara kayıtsızlaşıyoruz; sıradanlaşıyor. dolayısıyla kitabın alt başlığıyla da paralel olarak “bir soyutlanma”ya gidiyoruz. öyle ki bernhard’ın da dediği gibi aksini yaparsak “teatralleşiriz”: “Görüşlerim coşkulu, acım teatraldi.” syf 18 kitapta yer yer yazarlıkla ve yazar olmakla ilgili kısımlar da vardı. (yazarın nasıl utanç duygusundan yoksun olması gerektiğiyle ilgili kısımlar.) her şeyin anlamsızlığıyla ve gerçeklik denen şeyin birer yalandan ibaret olduğuyla ilgili kısımlar. geçmişin ve köklerimizin yaşamımız boyunca bizi kovalayacağıyla ilgili kısımlar… kitabın son sayfaları özellikle beni çok etkiledi. 60’tan sonrası diyebilirim. tesadüf eseri çok da manidar bir şekilde kitabın içeriğiyle eşleşen bir şarkıyla okudum o kısımları: come - adrianne lenker 🎶 bu son sayfalarda çok sevdiği fakat bunun farkına sonradan vardığı ve büyükbabasından neredeyse hatıra olarak kalan müziğe tekrardan tutunuşunu, dostoyevski’nin ecinniler’iyle tanışmasını ve üzerindeki büyük etkisini, hayatla mücadelesini okuyoruz. “Burada sadece ölüm arzusu, ölüm dürtüsü, ölüm hazırlığı vardı, bu yüzden yaşam arzumu ve dürtümü saklı tutmak zorundaydım. Kendimi ele vermemeliydim. Elimden geldiğince digerlerinin ölümcül korolarına katıldım, ama içimden bütün gücümle buna karşı koydum. Sırrımı saklamak için bu aldatmacayı sürdürmeliydim. Buradan en kısa zamanda kurtulmak zorundaydım. Ama bunu başarmak için, buradaki kuralları çiğneyebilecek kadar güçlü olmalıydım. Kendi yasalarıma göre yaşamak zorundaydım. Kendi yasalarıma uyarken onlarınkileri çiğnemeliydim. (…) en önemlisi de, hayatımı zihnimde hissetmeli (…)” syf 76-77 bernhard’ın otobiyografik beşlemesinin 4. kitabı bu kitap. her kitapta olduğu gibi etkileyici ve çarpıcı. son kitabını da merakla bekliyorum

levieden 3 months ago

Porselen Bebek

Selçuk Baran

1 Gönderi

Selçuk Baran benim en sevdiğim yazarlardan ve öykücülerden. Bu kitabı ise bir çocuk kitabı olarak geçiyor ama bence yetişkinler için bir çocuk kitabı. Çünkü işlediği konular ağır ve hüzünlü. Dil ve anlatım olarak da kesinlikle bir çocuk kitabı değil bence.…devamı

levieden 3 months ago

Neden Ucuz Saat Takıyorsun

Hans Fallada

2 Gönderi

Hans Fallada’yla tanışma kitabımdı, maalesef ki pek memnun kalamadım. Yazardan beklentim çok yüksekti evet ama kitabı sevemememle çok da alakası yoktu bu durumun çünkü dil bakımından beni hiç içine alamadı kitap. Ne anlatmak ya da neyi başarmak istediğini de anlayamadım.…devamı

levieden 3 months ago

Lizbon'a Gece Treni

Pascal Mercier

4 Gönderi

“Birer nehirdir hayatlarımız adına ölüm denen, o denize doğru akan” Bu alıntıyla başlıyor kitap ve 4 bölümden oluşuyor: Yola çıkış, karşılaşma, deneme ve geri dönüş olmak üzere. Bölümler adlarıyla müsemma. Gelelim konusuna: Antik diller öğretmeni Gregorius’un her zamanki akışında, biteviye…devamı“Birer nehirdir hayatlarımız adına ölüm denen, o denize doğru akan” Bu alıntıyla başlıyor kitap ve 4 bölümden oluşuyor: Yola çıkış, karşılaşma, deneme ve geri dönüş olmak üzere. Bölümler adlarıyla müsemma. Gelelim konusuna: Antik diller öğretmeni Gregorius’un her zamanki akışında, biteviye ilerleyen hayatı, pek de sıradan olmayan bir görüntüye şahitlik etmesiyle köklerinden sarsılıyor: Köprünün tam ortasında bir kadın; dirseklerini parmaklığa dayamış, bardaktan boşanırcasına yağan yağmurda mektuba benzeyen bir şey okuyor. Yine çok da sıradan olmayan bir şekilde gelişen diyalogları sonrası Gregorius duyduğu portekizce bir kelimenin (Português) büyüsüne kapılıyor ve bu büyü bir dizi eylemi gerçekleştirmesine sebep oluyor, hem de karakterine ve alışkanlıklarına çok ters düşecek şekilde. Bu büyü hala etkisini sürdürürken girdiği bir kitapçıda portekizce bir kitaba rastlıyor ve kitapçının okuyup çevirdiği sunuş kısmından çok etkilenip kitabı almaya karar veriyor. Böylelikle kitabın yazarı olan Prado’yu, Portekizceyi ve Lizbon’u keşfi başlıyor Gregorius’un. Çünkü kitabı evde çevirmekle uğraşıp okudukça Prado’nun hayatına, fikirlerine ve karakterine olan merakı gitgide artıyor ve her şeyini bir anda bırakıp Lizbon’a Prado’nun izini sürmeye gidiyor. Biz de bir yandan Gregorius’un keşif yolculuğunu okurken (hem kendi içine, hem Prado’nun hayatına, hem de Lizbon’a) bir yandan da Prado’nun kitabını ve notlarını okuyoruz. Kitap içinde kitap gibi yani. Arka planda Salazar’ın diktatörlük dönemi, iç içe geçmiş hayatlar, aile, arkadaşlık, aşk, ölüm, yalnızlık, özgürlük, mutluluk, başka biri olma ve başka hayatlar yaşama, ebeynliğin çocuklar üzerindeki kırılgan etkisi, belki de yıllarca alışık olduğun şeyin / yerin / insanın bir anlığına da olsa o tanıdık halinden sıyrılması, yabancılaşması vs vs. anlatılıyor. Kısacası kitap, tüm bir hayata / hayatlara derinlemesine iniyor ve bunu yaparken kendi hayatınızı ve insan ilişkilerini de sorgulatıyor size. Yazım tekniği olarak da çok beğendim hikayeyi. En başta kurgu içinde kurgu okuyor olmamız, sonrasında metnin bazı kısımlarının portekizce aslında bırakılması ve çevrilmemesi (etkileyiciliği inanılmaz artırmış setting ve context bakımından), rüyaları anlattığı kısımlarda eğer karakter bir anda uyuya kalmışsa mesela, rüya anlatımını da kusursuz bir geçişle aktarması; sanki bi’ anda uykuya dalmışçasına, anlatımı bölmeden ilerliyor. Anlatılan şeyin rüya olduğunu ancak birkaç cümle sonra idrak ediyorsunuz, aynı o uykuyla uyanıklık arasındaki hal gibi. Bununla birlikte Prado’nun kitabındaki anlatım da ayrı bir lezzetteydi. Karakterler ise her biri ayrı ayrı o kadar üç boyutlu ve gerçeğe yakındı ki tarihi bir kurgu okuyormuşum hissine kapıldım yer yer. Sanki gerçekten var olmuşlar ve sayfaların dışına çoktan taşmışlar gibi. İnanılmaz akıcı bir kitap diyemem ama okuması zor bir kitap da değil. Sadece tadını çıkararak ve kendi hızınızda okumanızı öneririm ben kitabı ve naçizane kışın okumanın daha da güzel olacağını düşünüyorum. Kitabın ilk başlarını okurken (Gregorius Lizbon’u keşfederken demek istiyorum yani) kendime Romantikler için Lizbon’a Gezi Rehberi diye bir liste yaptım. Gregorius’un Prado’nun izlerini takip ettiği Lizbon sokaklarını ve yollarını not aldım belki ilerde gitmek nasip olursa diye. Tüm kitap boyunca yapamadım elbette ama bir gün aynı sokakları gezebilme ihtimali bile beni inanılmaz mutlu etti diyebilirim <3 Son olarak birkaç alıntı bırakayım ve okuma anlamında benim açımdan çok verimsiz geçen bir 2024’ün en iyi kitaplarındandı diyeyim bu kitap için. Tüm zamanların favori kitaplarına da girdi elbette ✨ “JUVENTUDE IMORTAL. ÖLÜMSÜZ GENÇLİK. Gençken, ölümsüzmüş gibi yaşarız. Ölümsüzlük hakkındaki bilgimiz, incecik kağıt bir zar gibi sarar bizi, tenimize neredeyse dokunmaz. Hayatımızın hangi döneminde değişir bu? O zar ne zaman daha sıkı sarmaya başlar bizi; ve sonunda boğar? O zarın, hafif ama yine de inatla kalan baskısını nasıl anlarız ki o baskı asla gevşemeyeceğini bize öğretir? Başkalarında nasıl anlarız bunu? Kendimizde nasıl anlarız?” “Hayatın eksik olarak, bir gövde olarak kalacağı korkusu; insanın artık olmayı hedeflediği kişi olamayacağının bilincine varması. “ “O INTERIOR DO EXTERIOR DO INTERIOR. İÇİN DIŞININ İÇİ” “İçimizde olanın ancak küçük bir kısmını yaşayabiliyorsak, gerisine ne oluyor?”

levieden 9 months ago

Küçük Bombalar Cemiyeti

Karan Mahajan

1 Gönderi

Küçük Bombalar Cemiyeti aslında çok da yabancısı olmadığımız bir konuya değiniyor temelinde: terör/terörizm. Tek farkı Hindistan’da geçiyor olması. Kalan her şey ortak bana kalırsa. Temelde 2 aile etrafında gelişiyor hikaye, en azından çıkış noktası: Khuranalar ve Ahmetler. Hindistandaki kast sistemi…devamıKüçük Bombalar Cemiyeti aslında çok da yabancısı olmadığımız bir konuya değiniyor temelinde: terör/terörizm. Tek farkı Hindistan’da geçiyor olması. Kalan her şey ortak bana kalırsa. Temelde 2 aile etrafında gelişiyor hikaye, en azından çıkış noktası: Khuranalar ve Ahmetler. Hindistandaki kast sistemi zaten malum. Yıllar geçtikçe bu sistemin etkisi azalsa da farklı açılardan devam ettiğini görmek mümkün. Bu kitapta da bu ayrılıkçı sistemin din üzerinden devam ettiğini görmek (sınıfsal taraflarıyla birlikte elbette) mümkün. Khuranalar iki oğulları Tuşar ve Nakul ile birlikte 4 kişilik Hindu bir aile. Baba Vikas belgesel / film yapımcısı, anne Dipa ev ekonomisine katkıda bulunmak için pastacılıkla uğraşan bir ev hanımı. Vikas’ın ailesi sınıfsal olarak orta üst sınıfa mensup olsalar da ailesinden farklı bir yol izleyip sanata yönelmeyi seçen Vikas, içten içe yıllar boyu bir türlü elde edemediği başarılar sebebiyle ailesine ve Dipa’ya, çocuklarına karşı mahcup. Vikas’ın bitmek bilmeyen buhranları karşısında ise Dipa çocuklarına ve pastacılık işine bağlanmış, duygusal anlamda yalnız bırakılmış bir kadın. Ahmetler ise 3 kişilik Müslüman bir aile. Oğulları Mansur, Tuşar ve Nakul’la yakın arkadaş (her ne kadar iki aile de içten içe dini sebeplerden ötürü bu yakınlıktan rahatsızlık duysa da). Baba Şerif Ahmet ve anne Afşin Ahmet ise ekonomik anlamda daha üst sınıfa mensup diyebiliriz (Ahmetlerin plastik üzerine fabrikaları var). Her ne kadar müslüman olsalar da sanılanın aksine çok da dindar olmadıklarını görüyoruz. Ayrımcılık ve ön yargılar o kadar hat safhaya çıkıyor ki müslüman olmaktan sürekli olarak utandıklarını görüyoruz (bunda terör saldırılarının sürekli olarak müslüman terör örgütleri tarafından yapıldığına dair ön yargıların payı da büyük elbette). Sonuç olarak bu iki ailenin kaderi bir trajediyle (terör saldırısıyla) birleşiyor, ayrılıyor, tekrar birleşiyor… Bir gün Delhi’de bir pazarda patlayan bomba sonucu Tuşar ve Nakul hayatını kaybediyor, Mansur ise yaralı olarak sağ kalıyor. Tabi buna sağ kalmak denilirse… Yıllarca süren fiziksel ve psikolojik ağrılar Mansur’un peşini bırakmıyor ve elbette trajedi de… Biz de temelde bunu okuyoruz. “Her sabah kalkıp sıkıntısını Bittoo marka bir deftere yazıyor, hayatı üstüne düşünüyor ve olayların başka yönde seyretmesinin mümkün olmadığı sonucuna varıyordu; hala 1996 patlamasıyla başlayan evrenin içindeydi; onun bir gecede sonlanacağını düşünerek hata etmişti. Oysa hiçbir şey için geçerli değildi bu. Trajediye de ölüme veya aşka alışır gibi alışmanız gerekiyordu. Ve o alışmış, yerine yerleşmişti.” Tüm kitap boyunca bu satırları hissediyoruz. Bir noktadan sonra ise tüm bu “şiddetin tekrar vasıtasıyla nasıl da gerçekliğini yitirdiğini” ve insanın yaşı kaç olursa olsun tüm bunlarla baş etmek için nasıl da donanımsız ve hazırlıksız olduğunu kitap her seferinde gözler önüne seriyor gerçekten. Bir de şöyle satırlar var: “Bence sürekli sağdan soldan duyduğumuz küçük bombalar, yerini bile bilmediğimiz pazarlarda patlayıp beş-altı kişiyi öldüren bombalar daha fena. Acıyı birkaç kişinin yaşamında yoğunlaştırıyorlar. En iyisi, cimrilik etmeden cömertçe öldürmek.” Bu satırlar ‘ateş düştüğü yeri yakar’ın farklı bir versiyonu gibi geldi bana. Kitapta bu farklı versiyonları da sürekli olarak görüyoruz zaten çünkü teröristlerin gözünden de anlatılan çokça bölüm var. “Bir insan neden başka canları almak için gönüllü olur, onu oraya götüren nokta nedir, herkes aslında bireysel savaşını mı verir?” gibi soruların yanıtlarını arıyoruz. Son sayfalarda ise suçlu psikolojisi öyle güzel anlatılmıştı ki adeta ben de oradaydım ve dışarıdan bir gözle olayları takip ediyordum, her şeyin farkında olarak. Kısacası kalınlığına aldanmadan, kısa sürede okuyup bitirebileceğiniz oldukça akıcı ve etkileyici bir kitap Küçük Bombalar Cemiyeti. Okuduğum en harika şey mi? Hayır. Ama farklı bakış açıları sunması ve psikolojik alt tabanının çok iyi işlenmesi sebebiyle güzel bir kitap. 10 üzerinden 7-7.5 diyebilirim yani. Keyifli okumalar herkese✨