Spoiler içeriyor
İlk önce şundan bahsedeyim ki, 7 güzel adam yaklaşık 40 bölüm ve ben her bölümünü ayrı ayrı izleyip, sizlere hem bölüm hakkında yorumlarımı söyleyeceğim hem de o hafta ya da o gün okuduğum ve bende yeri olan güzel şiirlerden mısralar…devamıİlk önce şundan bahsedeyim ki, 7 güzel adam yaklaşık 40 bölüm ve ben her bölümünü ayrı ayrı izleyip, sizlere hem bölüm hakkında yorumlarımı söyleyeceğim hem de o hafta ya da o gün okuduğum ve bende yeri olan güzel şiirlerden mısralar paylaşacağım, onlar hakkında da yorum yapacağım. Arada bir kendi şiirlerimden de iki üç dize paylaşabilirim. Yani böyle tamamen bir şiir Günlüğü niyetine kullanacağım. Şimdiden keyifli okumalar 🤗
Şimdi diziye gelirsek eğer bir kere zaten şairler şehri maraş da geçiyor ve ben her o maraş sokaklarını dizi de gördüğümde içim burkuluyordu. Yani ciddi anlamda ağlayasım geliyordu. Çünkü şuanki hali paramparça, bombalanmış bir şehir gibi. Aynı depremden etkilenen diğer on il gibi. Ama aynı zamanda dizide geçen şairler o kadar naif ve güzellerdi ki, içimden maraşa sessizce diyordum ki "Ağlama maraş, az daha dayan üstünde yatan cesetlere, bak evlatların sen hasta olsan bile yine seni başka yüreklerde yaşatıyor. Sen ölüm döşeğinde yatsan bile, şimdiye kadar topraklarında büyüttüğün çocuklar senin rengarenk yazmalarını taşıyor. O yüzden içini ferah tut. Evlatların seni sonsuzluğa taşıdı. "
Aslında bende galiba Malatya için aynılarını söyleyebilirim, ya da hepimiz ülkemiz için onu hala ayakta tutacak şeyler yaptığımızda aynısını söyleyebiliriz. İşte o zaman hiçbir yıkım, kan, ayrılık bizi doğduğumuz ve onun için emek verdiğimiz topraklarımızdan ayıramaz. Ve Erdem Beyazıt'ın şu sözleri tam yerini buluyor,
"Altımızdan kayan bu ölü şehri durdursana.."
Tabi ilk bölümden her yazarı tam anlamıyla tanıyamadık ama kesit kesit onlar hakkında fikir sahibi oldum. Mesela, yahu Erdem Beyazıt sen niye bu kadar tatlısın? Tam bir şair. Yani şairlik, o ettiği naif laflar ve güzel mısraların ondan çıktığı çok belli. Bütün varlığıyla tam bir sanat insanı. Kalp kıramıyor, gönül incitmiyor ve öyle sessizce ama aynı zamanda büyük bir gürültüyle yaşayıp gidiyor. Favori şairim kendisi şuanlık ama tabi ben Cahit zarifoğlunu veya Nuri Pakdili ileride daha çok seveceğimi düşünüyorum ama hadi bakalım.
Çok ayrıntı kısımlara girmeyeceğim ama bu bölümde sevdiğim birkaç yeri paylaşabilirim,
1-) "Evlilik bir sanattır Cahit. Yaşamanın sanatı. " Bunu söyleyen orta yaşlı amcamız tam olarak kimdi bilmiyorum ama bana aşırı güzel geldi söz.
2-) "Bütün ganimetimiz ceketimizle bir kitabımız Erdem. Onları da kaybetmeyelim. "
Depremden önce çeşit çeşit eşyalar biriktirme, işte yok onu al, bunu al, şu da sende kalsın.. Gibi eşya bağımlılığına dönüşmüş bir hayatım varmış. Çünkü korkudan yalın ayak, üstünde geceden kalma bir pijamanla dışarıya çıktığında ve üstelik çıplak ayakların karlara batarken, anlıyorsun ki yaşamak dediğin mesele aynı kıyafetinin 30 çeşidinden olması değilmiş. Çünkü bir anda hepsi toz olabiliyormuş. O yüzden maddi hayatlara çok bağlanmamak lazım. Nuri abimizin dediği gibi insana şöyle kafası paslanmasın diye bir kitap ve bir de soğuktan ölmemek için bir ceket yetermiş. İnsan dediğin böyle de yaşarmış.
3-) - Doğru kişi belki de hayatına girmemiştir Zehra.
+hayatıma çoktan belki de girmiştir ama kader izin vermemiştir.
-kader izin vermediyse demekki doğru kişi değilmiş Zehra.
Şimdi bu laflar niye bu kadar güzel? Çünkü kendimle çok bağdaştırdım ve eminim çoğumuz hayatımızda en az bir defa bu durumu yaşamışızdır. Bazen bir şeyler olur, bir insanın kaderin olduğuna falan inanabilirsin, sonra sen bir şey söylersin, sonra o söyler ya da söylemezsiniz ve birden ya biz olursunuz ya da olmazsınız. Olmadığında galiba artık bitmiş bir hikaye için ısrar etmek değil de, doğru kişi olmadığına inanmak gerekiyor. Çünkü hayat zaten sana onu eğer doğru kişiyse yarın öbür gün yine getiriyor. Kendini yıpratmaya, olmayanı oldurmaya lüzüm yok.
Yani diziyle ilgili bu kısımlar güzeldi. Ayrıca Cahit Zarifoğlu ile Erdem Beyazıt'ın bernaer yağmur altında şiir okudukları sahne de, içimde bazı yangınların olduğu doğrudur.
Şimdi birkaç şairden alıntılar yapacağım,
Şükrü Erbaş //
"Yaşamak desen değil, ölmek desen değil
Bir Araf, tam şuramda.. "
Son zamanlarda böyle o hani bitmişlik hissi var ya, tam olarak buydu.
"Bütün yükseklerden bağırıyor ; ölmeyeceğim!
Ölüler bütün aşağılardan el çırpıyor ; Ölmeyeceksin! "
Nurullah Genç //
Her gün ufka baktım ve aynalara
Sen hangi
Gölgenin yüzünde aradın beni
Her gün bir defa dokundum kalbine gök kuşağının
Sen kimin
Neresinde yitirdin ırmaklarını
Her gün kuşlarla konuştuk dağların yüklenmediği
Işığın yeryüzü kandillerini
Sen neden
Karanlığı sevdin ellerin gibi
Her gün alnıma işaret bıraktı ay ve yıldızlar
Sen neden
Görmedin yüzümde kaybolan şehirleri
...
Şimdi ben buna benzer Nurullah abinin izinden yazıyorum,
Sen
Sıcak bir sevgi bıraktım gözlerine
Sen neden
Perde çektin yüreğimin yağmurlarına
Kor çöller kavuşmuş şimdi gözlerine
Sen neden
Kavrulup da susuz kaldın gecelerimde
Yitirdim güzel sözlerimi
Vuslat falan değildi hikaye
Sen hangi
Kış günlerinde yalın ayak ezdin de soldurdun beni
Evet, benden de böyle bir şey çıktı. Bu arada sizler de bu temada yine yorumlara yazabilirsiniz.
Selametle ve şiirle kalın dostlar ''' görüşmek üzere :)
Ayrıca son olarak diziyi bana öneren @hmmmmm a da teşekkürler. 💃
Web yapım aşamasındadır.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
Spoiler içeriyor
İlk önce şundan bahsedeyim ki, 7 güzel adam yaklaşık 40 bölüm ve ben her bölümünü ayrı ayrı izleyip, sizlere hem bölüm hakkında yorumlarımı söyleyeceğim hem de o hafta ya da o gün okuduğum ve bende yeri olan güzel şiirlerden mısralar…devamı
İnsan sevgi ile yaratıldı. Sonra üzüntü ve acı ile şekillendirildi. Ahlak ile ona güzellik verildi. Merhamet ve vicdan ile ruh verildi. Sabır ile artık insanoğlu oldu. Ve böylece insan en güzel şekilde yaratıldı. Şimdi ise acıyla yoğruluyoruz. Erdemimiz ve yardımlarımız…devamıİnsan sevgi ile yaratıldı. Sonra üzüntü ve acı ile şekillendirildi. Ahlak ile ona güzellik verildi. Merhamet ve vicdan ile ruh verildi. Sabır ile artık insanoğlu oldu. Ve böylece insan en güzel şekilde yaratıldı. Şimdi ise acıyla yoğruluyoruz. Erdemimiz ve yardımlarımız ile güzelleşiyoruz. Vicdanımız ile ruh kazanıyoruz. Farkında mısınız? Biz tekrardan tekrardan diriliyoruz göz yaşlarımızın ve kayıplarımızın içinde. Sabrımız ile de gerçekten İnsanlığa doğuyoruz. İnsan insan dediğin bu değildir de nedir o halde?
Spoiler içeriyor
Merhaba. Diziyi yeni bitirdim ve içimde olunulmaz bir kış sevgisi var. Kara boğulmak, buzun üstünde dans eder gibi paten sürmek ve kışın altında beyaz elbisesini giymiş olan şehrin muhteşem ışıltılı manzarasını izlemek. Şuan biraz daha o atmosfere gitmek için camımı…devamıMerhaba.
Diziyi yeni bitirdim ve içimde olunulmaz bir kış sevgisi var. Kara boğulmak, buzun üstünde dans eder gibi paten sürmek ve kışın altında beyaz elbisesini giymiş olan şehrin muhteşem ışıltılı manzarasını izlemek. Şuan biraz daha o atmosfere gitmek için camımı açtım ve dizideki kadar mükemmel olmasa da, kendi manzaramı izlerken bunları yazıyorum. Tabi burası Malatya. Kış gelirken kendiyle birlikte sadece bir düş de getirmiyor. Mesela karın artık çamurla karışıp siyahlaşması, kaldırımda yürürken yanından geçen arabanın üstüne bir kova çamurlu su sıçratma tehlikesi gibi, otobüsü beklerken üşümek gibi.. Her neyse, bunlar küçük aksilikler ve o tamamen mükemmel olan rüyayı bozuyorlar. Ama pencereyi açıp, bir yanımda karlı dağlar ve diğer yanımda beyaza boyanmış ışıltılı şehri görünce, "buradan taşınırsam , özlerim. " diye düşünüyorum.
Pekala, dizi boyunca böyle bir yerdeydik. Soğuk kış, patenler ve bipolar...
Ama Allah aşkına yani, dizi boyunca onunla bununla takılmayıp, daldan dala atlar gibi onu bunu sevmeyen, tek başına dimdik ayakta duran ve" kimin eli kimin cebinde" olayına girmeyen tek namuslu, edepli yerli yerinde yaşayan kişi : Dashanın kedisiydi. Hmm evet, bir kedi. Çok gönülden kendisini tebrik ettim. Çünkü herkesin aksine, aşksız vıcık vıcık ilişkisiz yaşayan tek kişi oydu. Tamam, şimdi böyle dedim diye herkes birbiriyle yatmış gibi düşünmeyin. Ama hani biraz öyle oldu.
Kat'in vasat sevgilisi ile olaya giriş yaptık. Oradan "gönlü geniş" Justin abimize geldik. Zaten olay orada koptu. İşte her gece biriyle falan yatıyor. Üfff ne havalı ama (!) 🤮 sonra Marcus çıktı ortaya, o da Kat'in iş yerindeki arkadaşı. Ha bu arada bu dizi de arkadaş diye bir şey yok. Her an herkes sevgili olabilir. Aslında bu konuda onları pek suçlamıyorum, çünkü galiba karakterlerin kaynaşması ecnebi dilinde böyle bir şey. Ya aşık olursun ya da olursun. Tabi kedi değilsen ;)
(Dashanın kedisine buradan bir "Mahsun Kırmızıgül - Yıkılmadım" gelsin bakim 🥂)
Yani tabi çok gömmüşüm gibi oldu ama sevdiğim yerler oldu, Mesela neredeyse herkesin birbiriyle bir anda dertleşmesi ve içini dökmesi gibi. Bana çok sıcak geldi. Örneğin,
"Spinningn out ilişki incelemeleri " diye bir başlık açarsam , şunları yazabilirim.
1-) Justin / kat : yani başrol oldukları için yer yer tatlılardı ama bu kat beni hasta etti. Bir insan nasıl bu kadar hem duygusuz, hem vicdanlı, hem gıcık, hem salak, hem ara sıra tatlı olabilir? Ha tabi bipolar hastalığının da etkisi var. Ama yani karaktere genel olarak ısındığım sahne ; son bölümlerdi. Hatırlıyor musunuz? Sonlara doğru bir ara hastalığı yüzünden kriz geçirmişti ve herkesin hayatını mahvetmişti. Sonra hepsine teker teker yazdı ve özür diledi. O sahnede biraz ona sövmeyi bıraktım.
Ayrıca patene bu kadar bağlı olmasına da hayran kaldım. Yani gerçekten bu devirde dikkatimizi dağıtacak tonla şey varken, üstelik bipolar biriysen bir de, hayatının hepsini bir şeye (spora, mesleğe, işe, ilime..) adamak o kadar da kolay değil. Cesaret istiyor, fedakarlık istiyor, farkındalık istiyor.
Ha bir de mesela kız yani çok afedersiniz ama tüm bu yarışmalara hazırlanırken, eşşek gibi de çalışıyordu. Yani maddi olarak da durumunu sağlamak için aynı zamanda çalışıyordu. Bu gerçekten önemli.
Sonuna kadar çabaladı. "Öyle paranın nereden geldiği belli değil... Oh yat babam.." gibisinden değildi. Günümüzde de mesela eğer babanız sabancı falan değilse, iyi yerlere gelmek için aynı anda böyle çok yönlü çalışmanız gerekebiliyor. Hani buna sürekli şikayet etmek yerine, hayatına ısrarla çiçek açtırmaya çalışan birini görmek beni biraz kendine çekmiş olabilir.
Sonra tabi Justin hayatına girdi. Bu arada başta Justini Behlül gibi göstersem de, onu sevdim. Yani anlayışlı, partnerinin ne istediğini bilmeye çalışan, ilişkisinde yine partnerinin özel sorunları olmasını ve o hayal ettiği mükemmel insan olmadığını kabul ettiği için, onu
"bu erkekler ile evlenilir top 50 " listeme eklemek üzereydim az kalsın. Ama ekleyedebilirim. Bu arada kat "bu kadınlar ile evlenilir top 50 " listeme giremedi. Çünkü biraz manyak ve onunla kimse evlenmesin zaten. Sadece Justin onu idare edebilir. Ama bu listeme, Justinin o güzel olan üvey annesini ekleyebilirim. Yani Mandy Davis..
Mrs. Davis : "ya sen ne kadar tatlı bir kadınsın, aşk kadın yaa." diyerek diziyi sonlarına kadar izledim fakat son anlarda, 15 yaşındayken yeni doğurduğu bebeğini başkasına verdiğini duyunca, mükemmel bir insan bulma hevesim söndü. Ama hani o ana kadar onu listeme alabilirim diye düşünüyordum. Ama mesela Carol ile olan ilişkileri de çok tatlıydı. Hani size başlarda dedim ya, bu dizide çoğu kişi birbiriyle dertleşiyor ve bu çok sıcak ve güzel bir duygu paylaşımıydı benim gözümde. Carol ile Mandy'nin ikisinin de kırgınlık ve başarısızlık dolu anne olmaları yönünden birbirlerinin yaralarını sardılar. Tabi Carol yine bir Baker geni taşıdığı için asi, başına buyruk, hareketliydi. Mandy ise onun aksine Davis ailesi gibi sakin, daha mantıklı ve duyarlıydı. Fakat ikisinin de en büyük orta noktaları vicdandı. Onları bir araya getiren.
Dizide böyle olan çok sahne vardı. Mesela
Yine, dasha - serena ilişkisi, dasha - Justin ilişkisi, mich - Carol ilişkisi, Marcus - Alana, kat - Jenn ilişkisi , Justin - Jenn ilişkisi .. Gibi. Bunların çoğu hem birbiriyle o kadar alakasız, hem de aynı zamanda bir yerde kesişen noktaları olan dostluk, ilişki ve arkadaşlık tiplemeleriydi. Sanki yaralandıkları yerden hepsi birbirine bağlıydı.
Mesela, şükrü erbaşın şuan okuduğum kitabından birkaç mısrayı izlerken hatırlattılar bana,
"Hepimiz gömdük kendimizi geliyoruz, Yakamızda birer gözyaşı fotoğrafı
Avuçlarımızda ölümden dua
Toprağın merhametine inanarak korkuyla
Birbirimizin omuzları üzerinden
Mezarlığın dışındaki hayata bakarak
İçimizde dünyadan yapılmış bir keder
Bizi yaşamakla cezalandırmış tanrı gömdük kendimizi geliyoruz.. "
Hepsi için bu söz söylenir. Oturup beraber ağladılar, güldüler, hatta bazı bölümlerde diş fırçasıyla yerleri temizlediler ( Carol yine kafayı yediğinde, michin onun için fayansları fırçaladığı sahne).. Öyle güzeldiler ya.
Her neyse, sözde Justin ve Kat'in ilişkisini anlatıyordum ama bayağı uçmuşum.
Kat ve Justin için şunu diyebilirim, yine şükrü erbaş'dan bir alıntı paylaşarak :
"Yüz bin pişmanlıkla bir yalnızlık büyüttüm
Yine bir insanla çiçeklendim... "
Yani ikiside aynı böyle oldular. Tabi malum romantik dizi, "tek insanla insan değişmez " gibi büyük lafları bir güzel sana yediriyor.
Ha bir de o beraber kaydıkları sahneler neydi yaa, öfff yani. 10 /10 hocam. Aşırı uyumlu, ateşli ve güzel gözüküyorlardı. Listeme mutlaka "buz pateni yap, bir kış ülkesinde erasmus ya da work and travel yap ama mutlaka böyle bir ülke de kal. " gibi bir şey ekledim, bunlar sayesinde. Tabi benim listeler yine kabardı ama yola devam..
Son olarak aileler hakkında konuşmam gerekirse, Baker familyası tam bir baş belasıydı. Kavga ettiler, Delirdiler, birbirlerine sövdüler, serena ile Carol hele ilk zamanlar kat' e kül kedisi hikayesi gibi davranıyorlardı. İşte onu sürekli dışlama falan. Ama sonlara doğru Carol düzelmeye başladı. Hani "ben bir anneyim.. " demeyi başardı. Tabi serena o doktorla çıktıktan sonra net mal olduğunu iyice ispat etti ama daha 16 yaşında. Biraz yaşına ve o iki deli insan arasında yaşamanın verdiği zorluğa dayanarak, onu da affettim.
Tabi öyle karakterler ile aramın kötü olmasını istemem :''
Aynı şekilde Davislere bakarsak, erkeklerine bayıldım. Yani hele o ikizler. Allahım bu kafa nasıl bir kafa? Siz ne kadar hem tatlı hem de salak olabiliyorsunuz, ha tabi aynı zamanda havalı ve açık sözlü? Yani bu ailenin de çok sıkıntıları vardı ama sonlara doğru onlarda bayağı iyi toparladılar. Mesela Justin ile babasının sahneleri de güzeldi.d
İki tane kendi içinde Parçalara ayrılmış ailenin ve dışarıdan da gelen birkaç insanla birlikte büyük bir asit - baz tepkimesi gibi bir şey izledik. Tabi sonunda çok şükür nötrleşme gerçekleşti, verimli bir Tepkime oldu ama aynı zamanda kapta Tepkimeye giremeyen ve arta kalan kişiler de oldu. Sınırlayıcı bileşenler de gayet iyi yol kat ettiler ve hep birlikte bağırdılar.
"insana olan inancını yitirme"
Ben sevdim. Mini dizi zaten. İzlenir..
Hayırlı geceler.
Edit : gerçekten insanın ailesinin uyuz olması kadar kötü bir şey yok. Sanırım şu günlerde, ailemdeki birkaç insandan nefret ettiğim bu zamanlarda kat'i daha iyi anlıyorum. Mesela serena gibi bir küçük kardeşim var ve ben artık bazen onlarla uğraşmaktan bıktım. Hani tamamen onları bırakamıyorsun. Gidemiyorsun. Gitmesen de iyice kafayı yiyorsun. Bir de ailen sonuçta. Yine en kötü anlarında yanında oluyorlar. Galiba birkaç insanla beraber yaşamanın bedeli bu : b*k gibi hissetsen de, yine de onlarla anlaşanileceğin bir nokta bulmak ve her zaman insana olan inancını yitirmemek. Yoksa cidden kafayı yerdim. Pekala. Sabrediyorum. Ve 4 şubat 2023 tarihindeki Marulzele, bir mektup göndersem aynen şöyle derdim ;
"Merhaba. Şuan iğrenç bir durumda olduğunu biliyorum. Hayatın berbat, yanındaki insanlar daha da berbat. Ve kötü olan ise her zaman böyle olmadıkları için hayattan ve onlardan tamamen umudunu kesip, boş bir sayfa açamıyorsun. Hala eskiyi geri getirebilmenin ve her şeyi düzene tekrar koyabilmenin umudunu taşıyorsun. Belki de hala yaşam sevinci veren budur. Ya da ölüm isteği ve böylece dünyayı bırakıp gitme isteği de bundandır. Ama galiba emin olduğum tek şey var, bunları yaşamaya mecburuz. "
" Ne olurdu acının da bir fotoğrafı olsaydı, kalpteki ağrının, hüznün ve umutların.. Unutmak hemen kolay olmazdı böylece,
Ama şimdi unutmak suç."
Spoiler içeriyor
Fight Clup ✔️ -İyi Günler. Nihat hatipoğlu ile mi görüşüyorum? +buyrun. Sorunuzu alalım. -hocam şimdi şöyle ki, dün gece 11 sularında fight Clup izlemek gibi bir şey yaptım ve izledikten sonra evin içinde " U(LAN)TYLER DURDEN BİLE ÖLMÜŞ. BİZ Mİ…devamıFight Clup ✔️
-İyi Günler. Nihat hatipoğlu ile mi görüşüyorum?
+buyrun. Sorunuzu alalım.
-hocam şimdi şöyle ki, dün gece 11 sularında fight Clup izlemek gibi bir şey yaptım ve izledikten sonra evin içinde " U(LAN)TYLER DURDEN BİLE ÖLMÜŞ. BİZ Mİ AYAKTA KALACAĞIZ " diyerek dolaşmaya ve kendi dövüş kulübümü kuracağım diye sayıklamaya başladım. Bu caiz midir hocam?
+Tyler abimiz, fight Clup evimiz evlat. (Nihat hatipoğlu is error)
....
Pekala, ben ne kadar bir Rapunzel olmasam da bir Marulzel olarak normalde hep entel dantel şeyler falan yazmalıydım. Mesela bu gönderi de "Ulan" olmamalıydı. Klasik bir pazartesi akşamı izlediğim bir filmi öyle kendimi hiç incitmeden anlatmalıydım. Sonra yine birkaç şiir falan yazıp, saçma şeyler için günlük ağlama kotamı doldurup, gönderimi paylaşmalıydım. Ama olmadı. İşi Nihat hatipoğluna kadar getirmek istedik.
(Jack 'in bir şeyi çok sevince atan kalbiyim ben)
Evet, şimdi ciddi bir şekilde filme geçersek : hepimizin içinde aslında zaman zaman biriktirdiğimiz bir öfke, kırgınlık, tamamen özgür olma düşüncesi, seni küçük görenleri ezip yok etme isteği yatıyor. Hani filmin bir yerinde Tyler diyor ya, "Acı ve fedakarlık olmadan biz olmayız."
İşte biz insanlar olarak bu acı çekmekten sonraki kısımda üçe ayrılıyoruz.
1- Sadece ağlayanlar (Norton) : tıpkı Edward nortonun başlangıçta başka insanların derdini dinlemeye gitmesi ve onlarla birlikte ağladıkça rahatlaması ve yine oradaki bazı insanların sürekli ağlaması gibi. Yani derinden bir kabulleniş ve teslimiyet var burada. Savaşmak yok. Sadece akışına bırakmak var. Sürekli umut halinde olmak ve hep bir boyun eğme.
2- sadece savaşanlar ve kırıp dökenler (Tyler) : bu insanlar içlerindeki kızgınlığı sürekli tekrarlayan ve bir süre sonra artık kendine de zarar veren, ağlamaktan tamamen kopmuş, hayattan tamamen umudunu yitirmiş tipler. Bu insanlar hayatlarında hep ezildikleri kısımlar ve içine attıkları şeyler bir gün canavar olarak kendilerine dönüyor ve sadece bir dövme makinesi ve yıkma makinesi gibi kalıyorlar.
3- dönüşenler ( Jack ) : aslında bu fight Clupün ana felsefesi bence. İlk önce düşersin, ağlarsın. Acıyı hissedersin. Sonra ayağa kalkar ve savaşırsın. Savaştıkça güçlenmeye başlarsın. Burada ilk ağladığın an, annendir(Kadınlar). Savunmasız anlarda beslediğin sevgilerin ve duyguların ana kaynağını anne sevginden alırsın. Seni yetiştiren özünden alırsın.
Sonra savaşmayı babandan öğrenirsin. Baba sevgisi ve otoritesi sana nasıl ayakta kalacağını öğretir. Ve sen içinde büyüttüğün bu iki kişiliği birbirine dönüştürürsün ve içindeki tanrıya ulaşırsın. Tanrı, içinde dönüştürdüğün bu iki kişiliğin verdiği saf potansiyelindir. Yani sağlıklı bir insan içindeki canavarı hem kontrol edebilir, hem de ağlamayı. İkisini de yapar ve bunları olgunluğa dönüştürür.
Hatırlıyor musunuz, filmdeki bir sahnede Tyler yani norton eline sodyum oksit döküyordu ve o sahnede, norton her elini acıyla çekmek için hamle yaptığında Tyler onu engelleyerek, aynen şöyle demişti, "babalarımız bizim tanrı modelimizdi, eğer babalarımız bizi terk ederse bu tanrı hakkında sana ne fikir verir?.. Tanrının seni sevmediği ihtimalini düşünmelisin. O seni hiç istemedi ve senden nefret ediyor. Ona ihtiyacımız yok. Günhakarlığın canı cehenneme.. "
Evet aslında bu sözlerde hem Tyler hem de Norton (Jack) için çok şey gizli. Norton tam olarak ağlayan bir beyaz yakalı ve sadece itaat etmekle hep büyütülmüş. Tyler ise onun patlak verdiği kişilik bozukluğu ve ikinci sınıfta. Yani sürekli dövüşme ve yok etme sınıfında. Babasının nortonu tam terk ettiği yerde aslında iki kişi yatıyor ; biri kavgacı, asi ve öfkeli olan Tyler. Diğeri de hepsini kabullenmeye hazır olan norton.
Ve norton sürekli bu iki kişilik içinde bocalayıp duruyor, Tanrıyı bile inkar edecek kadar çaresiz durumda. Çünkü kendisini o hale getiren ve yollarını kapatan her şeye karşı çok kırgın, bunalmış, bezmiş. Sesini duyan kimse yok ve ağlamak için de artık kimsesi kalmamış. Çünkü bu iki kişiyi tek bir şeye dönüştüremiyor. Biz bu dönüşüme, olgunlaşma diyoruz. Tam olarak insan olma eylemi diyoruz.
Hani Tyler dövüş kulübünde diyor ya,
" Biz tarihin ortanca çocuklarıyız. Ne büyük savaşı gördük, ne de büyük buhranı. Amaç yok, mekan yok, büyük bir savaşımız yok. Ruhani bir savaş bizimki. Büyük buhranlarımız hayatlarımız bizim. Hepimize televizyonlarda milyoner olacağımızı anlattılar ama olmayacağız. Ve bu gerçeği yavaş yavaş öğrenirken çok kızgınız. "
Tam olarak bu işte. Tylerın ya da nortonun içinde dönüp durduğu ve dönüşemediği gerçekliğin acısı bu. Hepimizin aslında derdi bu. Hep birinci ya da ikinci maddede takılıp kalıyoruz. Dönüşmek, dönüştürmek için adımlar atmıyoruz. Duygusal anlamda olgunluğumuz sıfır. Adımlar atmadan iyinin mükemmelin bizi bulmasını istiyoruz. Çünkü bizi hep "en iyisiyiz. " diye kandırmışlar. Sonrada oturduğumuz yerden, yaptığımız yanlışlar sonucu teker teker ölmeye mahkum bırakılıyoruz. Çaresiziz.
Pekala, film boyunca aynı zamanda marla singer de vardı ve kadınların olaya dahil olduğu tek kısım marlanın olduğu sahnelerdi. Tıpkı başlangıçta bahsettiğimiz anne sevgisi gibi, marla da filmde güçlü olan erkeğin aslında o anne sevgisini ve başlangıçta tek sahip olduğu saf sevgiyi kadından alma ihtiyacına odaklanmıştı. Hani kadın, erkeğe ilk dünyaya geldiği sıcaklığı veren ayrı bir dünya gibi yansıtılmıştı ve tıpkı baba sevgisi yoksun olursa kişi öfkeye kayabiliyorsa, anne sevgisi (yani bir kadının sevgisi) olmadan da tamamen özünü, benliğini kaybedebiliyor. İkisinin de eksikliği ruhsal intiharların sebebi oluyor. Biri tohum, diğeri onu büyüten toprak.
Mesela kurallar ile ilgili ve dövüş kulübünün sistemi ile ilgili de birkaç şeye değinebilirim.
1.kural ve 2.kuralın, "dövüş kulübü hakkında asla konuşmamak" olması biraz düşününce aslında tam olarak Tylerın yapmak istediği ana temaya uygun. İnsanlar bir konuyu ağızlarında sakız etmeye başladıkları an, yani o konuyla ilgili gerekli gereksiz çoğu şeyi konuştuklarında ; artık o konu çoktan gerçekliğin dışında başka bir boyut kazanmış oluyor. Çünkü insanlar olarak hikayeleri seviyoruz. Hikaye anlatmayı, hikaye dinlemeyi ve insan olarak bir hikayemiz olmasını istiyoruz. Çünkü bizi özel kılan bu hikayelerimiz oluyor. Ve insanlar bir şey hakkında çok konuştukça, onu daha çok hikayeleştirmiş ve kendilerine özel kılmış oluyorlar. Tylerın ise amacı bunun tam tersiydi, onun meselesi özel olmaya düşmandı. Çünkü ona göre her şeyini kaybettiğin an, en özgür olduğun andı. Ondan sonra başka bir şey kaybedemezsin.
Eğer seni oluşturan hikayelerini kaybedersen de zaten kendinle ilgili çoğu şeyi kaybetmiş oluyorsun. Çünkü artık sen diye bir şey yok. Bir mekanizmanın canlı ve dans eden bir pisliğisin. (filmdeki repliğe gönderme*)
O yüzden dövüş kulübü hakkında konuşmak yasak. Çünkü konuştukça ve dinledikçe ruh payalaşacaksın ve sana özel bir şey oluşturucaksın. Ama Tyler bir insan değil, canavar oluşturmak istiyordu. O yüzden konuşmak yasaktı.
Son olarak, yani dövüş kulübü hayatta kalman ve var olman için gerekli, aynı şekilde ağlamak ve bazı yerlerde teslimiyet içinde olmak da gerekli. Ama bu ikisini dönüştürdüğün ve olgunlaştığın vakit, Jack olabilirsin. Yoksa Tyler ve nortonun birbirini öldürmeye çalıştığı, bir ikilemler dünyasında çaresizce kalırsın. Sonra her şeyi ve herkesi inkar..tanrıdan kopma..
Galiba benim hayatımda ilk kısım gayet tamam. Yani ağlamak, insanları anlamak, çoğu kez hayata karşı teslim olmak gibi. Ama hayatımdaki dövüş kulübümde eksiklikler var. Kendimi net bir şekilde ifade edebileceğim dövüşlerden kaçıyorum. Kaybetmekle ya da kazanmakla bir ilgisi olmayan tamamen beni, daha üst bir seviyeye (olgunluğa) taşıyacak dövüşlerden kaçıyorum. İleride tek derdimin mobilya takıntısı olmaması için konfor alanımı bozmalıyım ve hem dövüşmesini bilmeliyim, hem de doyasıya bunun için ağlamayı.
Özel olmak için kendime ait bir hikaye yazmalıyım ve tabiki de bunun için konuşmalıyım (filmdeki kasıt). Ama bu konuşmalarım, kendiyle birlikte bana büyük hayal dünyası getirdiğinden, hikayeceliğimi tam sahneye çıkıp dövüşmeye başladığım an bırakmalıyım. Çünkü orada sadece yaptıkların gerçek ve sadece gerçekler seni ayakta tutabilir. Yediğin yumruklar kadar varsın. Anlattığın hikayeler orada işe yaramaz.
Ama sonra kavgamızı bir güzel yapıp, hikayemizi oluşturmalyız. Yoksa tamamen yok oluruz. İz bırakamayız. Sadece saf gerçek, umudumuzu kan pıhtısı rengine dönüştürür.
Pekala, güzeldi film. Ben biraz prestije benzettim. Ama prestij daha soyut. Fight Clup tamamen hodri meydan denilerek yapılmış. Belki kadınlara daha fazla yer verilebilirdi, bilmiyorum gerçi. Bu film tamamen bir erkek egemenliği ve erkeklerin hayatta kalma mücadelesi üzerine kurulmuş. İleride bende bir gün film çekersem, sadece tek 1 tane erkeğin filmde olduğu ve kadınların hayatının anlatıldığı bir dövüş kulübü kurarak bu eksiği biraz kapatabilirim. Bu arada cidden bunu planlarıma not ettim. 😂
Ben artık jack'in tekrar dirildiği bedendeyim. Ne Norton var, ne Tyler. Sadece ben varım.
9/10 👩✈️ hayırlı günler efenim, sağlıcakla.
>> gündeme göre nasıl şiir yazılır? #enteldantelşiiryazmagünlükleri Duyarlı Düzenbaz Kafayı taktık okuyacağız İlk dört sene rahat geçti Resim, çiçek, böcek çizdik A, B, C dedik, aferim aldık Diğer sayfaya geçtiğimizde işler değişti Sıkılmaya başladık, üst üste biriken posta kutuları gibi…devamı>> gündeme göre nasıl şiir yazılır? #enteldantelşiiryazmagünlükleri
Duyarlı Düzenbaz
Kafayı taktık okuyacağız
İlk dört sene rahat geçti
Resim, çiçek, böcek çizdik
A, B, C dedik, aferim aldık
Diğer sayfaya geçtiğimizde işler değişti
Sıkılmaya başladık, üst üste biriken posta kutuları gibi ödevler birikti
Dekametre, santimetre derken bir baktık mezun olmuşuz
Ne iş var ne para
Vermişler elimize bir numara, sıranızı bekleyin diyorlar
Yaş otuza dayandı, sıra hala ilk kişide
Millet üç tane çocuk yaptı, biz hala sıra peşindeyiz.
Yok dedik, bu iş böyle olmaz
Getir kazım bizim arabayı
Gezelim mahalle mahalle
Her girdiğimiz mahallede hesap günüymüş gibi sorular da sorular
"Ne iş yaparsınız " dan daha ağır ve yıllanmış bir soru mu olur iki gözüm
"ne z(a)man evleneceksiniz" den daha belirsiz bir soru mu olur
Bakarız burası da bize yaramaz
Kazım getirir yine arabayı
Ama ne gidecek yer var ne de koyacak benzin
El mahkum mahşer günü sorularına kalırız
Geceler geçer, çaylar biter yeni demlikler üstüne konulur
Ama milletin sorusu da nasihatı da bitmez
Uzaktan baksan onlarca şehir kadar kalabalığız
Gel sor bize nasıl yalnızız nasıl dışlanmışız
Tüm hayatımız hiç elde edilemeyen başarının kırgın sularında geçmiş
Tam yaşayamadığımız günlerin bizim için doğmayan güneşleriyle geçmiş
Öyle çok güzel falan da değiliz
Ne en iyisiyiz ne en kötüsüyüz
Bir çeşit düzenbazız biz
İşsizliğimizi elimize almışız
Kapı kapı anlatmaya çalışırız
Duyarlı düzenbazlarız biz diye
Yazar : Mrs. Marulzell
Not : bu şiirimde en çok sevdiğim karakter kazım oldu. Arabayı getir kazım, arabayı götür kazım.. Hayatım, kazımın arabayı getirip götürdüğü arka sokaklarda ölüyor.
Yıkık Kentlerden Babamın Ülkesine Gözlerimi kapattığımda anımsadığım bir şehir var Işıkları göz bebeklerimde atan bir kent var Sokaklarından geçtiğim evlerin çektiği ahlar var üstümde Ilık bir rüzgarın iniltisiyle her şey başlıyor Yavaş yavaş ruhumun derinliklerine akan bir sevgiyle uyanıyorum Sabah…devamıYıkık Kentlerden Babamın Ülkesine
Gözlerimi kapattığımda anımsadığım bir şehir var
Işıkları göz bebeklerimde atan bir kent var
Sokaklarından geçtiğim evlerin çektiği ahlar var üstümde
Ilık bir rüzgarın iniltisiyle her şey başlıyor
Yavaş yavaş ruhumun derinliklerine akan bir sevgiyle uyanıyorum
Sabah vakitleri daha sokaklar bomboş
İşe gitmek için evinden çıkan birkaç kişiyle beraber yürüyoruz sevgi durağına doğru
İlk gelen otobüs nefret oluyor, birkaç kişi hışımla otobüse biniyor
Az sonra geçen otobüs yalnızlık oluyor
Yüreğime geç kaldığımı bilsem de yanlış otobüslere binmiyorum
Ellerim ve yanaklarımdan buz gibi sen akarken baba
Bana verdiğin soğukluğu ellerimi cebime koyarak ısıtmak istemiyorum
Canımı acıtsan da umutla beni sana getirecek otobüsümü bekliyorum
Zaman geçiyor, yaralarım kabuk tutuyor
Kaç otobüs geçiyor da sevgiler kentine hiçbirinin yolu düşmüyor
Sonunda ışıklarıyla bütün yolu aydınlatan, biraz eski bir otobüs geliyor
İçinde çok kişi yok
Usulca biniyorum
Şikayet edip bağırmıyorum neden geç kaldınız bu kadar diye
Sadece otobüsün sıcaklığı için de küçük bir uykuya dalıyorum
Uyandığımda çoktan gelmiş oluyoruz
Koskocaman "Sevgi " yazısını gördüğümde gülümsüyorum
Ama indiğim yerde gözlerimle seni arasam da bulamıyorum
Belki birazdan gelirsin diye yine gülümsüyorum baba
Belki acil bir işin çıkmıştır diye yine umut bağlıyorum
İnsanlar tek tek birbirlerine kavuşup, buradan ayrılırken koskoca ülkede yalnız kaldığımı yeni yeni fark ediyorum
Gelmeyecektin baba sen
Kabullenmem zaman alsa da gelmeyeceğini anlamak kurşun gibi beynime saplanıyor.
Herkesin içime baka baka yaşadığı mutluluk yalnızlığımda depremler yaratıyor
Soğuk vuran ellerimi yavaşça cebime koyuyorum
Isıtıyorum ellerimi senden bana kalan soğukluk ölsün diye
Pişmanlık koynumda gezinirken nefret otobüsüne binmediğim için üzülüyorum
Ya da yalnızlık ve hüzün koltuklarına...
Çünkü bu ülke bana sadece acı veriyor
Sensiz bir sevgi kalbimi kırıyor baba
Her babasıyla el ele geçen çocuğu gördüğümde soğukluğunu öldürdüğüm ellerim titriyor
O an da ben katil oluyorum baba
Seni içimde diri diri gömdüğüm gün katil oluyorum
Bak şimdi etrafına
Şimdi kim senin için sabahlara kadar bekleyecek?
Kim seni dünyanın tek kahramıymış gibi görecek?
Hangi insan senden başka herkesin çok güçsüz olduğunu söyleyecek?
Söyle baba, kimin düşlerini bu kadar süsleyeceksin?
Ama bak, bize
Nasıl ölüyoruz beni bırakıp umursamadığın her anda
Bak göğe, nasıl bitmişiz biz bu ülkede
İçimden her mısrası sen kokan şiirler akarken
Bir anda hepsi koca koca travmalar oluyor
Bu ülke bana yaramıyor baba
Sen yoksun ya, hani gelmedin ya sen
Bana buradaki hiç kimse yaramıyor
Ellerim cebimde öfkeyle dönüyorum evime
Hangi arabaya binmişim, hangi durak da durmuşum kafam bilmiyor
Şimdi bir çeşit söylenti uydurmuşlar
Serseriymişim ben
Kötü biriymişim ben baba
Oysa bilmiyorlar sevgiler kentine senin gelmediğin gün küstüğümü
Bilmiyorlar içimdeki her iyiliğin ve güzelin katilinin sen olduğunu
Konuşuyorlar, konuşuyorlar, susmuyorlar
Şimdilerde hüzünlü bir yıkık kentler ülkesiyim baba
Sana gelen bütün otobüslerim arızalı
Senin ülkene gelen bütün yollar kapalı
Bir ben kalmışım bu yıkık kentin sokaklarında
Ama salonun ışığı hep açık
Olur ya, belki bir gün gelirsin baba
Belki bir gün yollar tekrar açılır
Hani belki bir gün tekrar eskisi gibi oluruz baba
Sen kahramanım olursun bende senin yine o küçük kızın olurum.
Çünkü tek başına büyümek çok zor.
Büyüdüğünü zannederken her gün tekrar tekrar ölmek çok zor.
Işıklar açık,
Kalbim bak hep burada.
...
Yazar : Mrs. Marulzellll
Not : bu şiir, 8 yaşındayken babasının bir gece de onu bırakıp gittiği ve bir daha hiç gelmediği, biricik arkadaşım M.A ya itahafen yazılmıştır.
Dipnot 2 : gerçekten bu sondu. Şimdi rafı güzelce silip, derslerimin başına dönüyorum.
Şuraya bırakayım, belki geçip de okuyan falan olur hani... Soğuk Duvarlar // Ellerim titriyor Gözlerim doluyor Özümden sarkan dallar kimsesiz göğümde yükseliyor Doğduğum günle beraber getirdiğim yalnızlığı her sokak başında biraz biraz bırakmaya çalışıyorum Geçtiğim her kaldırımda yorgunluğumu önüme katarak…devamıŞuraya bırakayım, belki geçip de okuyan falan olur hani...
Soğuk Duvarlar //
Ellerim titriyor
Gözlerim doluyor
Özümden sarkan dallar kimsesiz göğümde yükseliyor
Doğduğum günle beraber getirdiğim yalnızlığı her sokak başında biraz biraz bırakmaya çalışıyorum
Geçtiğim her kaldırımda yorgunluğumu önüme katarak yürüyorum
Attığım her adımla arkamdaki çaresizliğimin gölgesi daha da büyüyor
Bazen neyi yanlış yaptım diyorum
Neden herkes gibi sevilmedim diyorum
Anneme hangi harfleri yanlış söyledim de beni hayat karşısında yalnız bıraktı
Alfabenin hangi kısmında kekeledim ki beni onca kasvetim içinde bırakıp gitti
Aslında gözle görünen o kadar zor değil
Mutlu ve güzel bir hayat gibi
Annen hep seni sevmiş gibi
Sanki hiç ondan kopmamışsın gibi
Ama tablonun arkasında büyük bir leke var
Gün geçtikçe geçmişimin tozlu sayfalarından silinmeyen bir leke var
Bazen tüm gücümle ağlıyorum ama göz yaşlarım tek başına yetmiyor
Bazen tamam mutluyum artık diyorum ama anlık mutluluklarda beni kurtarmıyor
Soğuk duvarlara vuran kış gibi yüreğimdeki küçük çocuğa bakıyorum
Elimi uzatıyorum ona
Gel benimle diyorum, gidelim buralardan
Yıllardır çok üşüdün, hep yıprandın
Ağlama seslerini duymamak için gücüm yetmiyor artık
Gel benimle ve ikimizde geçmişin bu soğuk duvarlarından kurtulalım, diyorum
Bak önümüzdeki renkli mevsimlere
Alacalı çocuk parklarına
Hayat her gün sana yeniden doğuyor
Sen her gün mucizelere gebe bir güneşin altında uyanıyorsun
Bırak geçmişi tut ellerimi
Soğuk duvarları yalnızlığımız ile değil, evin bacasından tüten sıcak dumanımız ile hatırlayalım
Gülüşümüzün göğü yarıp da yıldızlarla bir olduğu yerde duralım
Gönlümüzden esen rüzgarların başkalarına sevgi topladığı gece de duralım
Bir kelebeğin ardında koşar gibi umudu kovalayalım
Gel artık bana ey çocukluğum
Kırılmış kalbim, soğuk duvarlarım, kimsesizliğim ve karşılıksız duygularım...
Gel bana, gidelim bu kışın altındaki boğuk iniltilerden
Bak görüyor musun şu evi
Hani her camının önünde saksılar dizilmiş olan evi
Zaman durmuş gibi perdesinin açık kalan kısmından görünen mutluluğu
Balkonlarına çamaşırlar ile birlikte astıkları güzel günleri
Ve içlerinde kuruyup ölen kötü anları...
İşte onlar biziz.
Rengarenk giyinmişiz siyah hiç keşfedilmemiş gibi
Sanki koyu giyinmek hiç lügatımızda yokmuş gibi
Bak bize nasıl gülüyoruz
Tüm geçmişimizi ve kırgınlıklarımızı nasıl kırıp çamaşırlarımızı asmışız
Saksılarımız da güzel duruyor, her geçenin gözleri onlarda kalıyor
Soruyorlar bunlara nasıl bakıyorsunuz da böyle güzel büyüyorlar diye
Bakma sudur, ısıdır dediğimize
Sır gibi saklıyoruz onları nasıl büyüttüğümüzü
Bilmiyorlar her geçmişten kopup da yaşadığımız an da büyüdüklerini
Ve seni bu soğuk duvarların arasından çıkardığım her gün onlara güneş olduğumuzu
Kırgınlıklarını dua ve yüreğin ile unuttuğun her gün onlara su olduğumuzu
Her kendini sevip, tekrar yoluna döndüğünde salkım salkım göğe doğru yükseldiklerini
Bilmiyorlar, konuşuyorlar
Oysa ben seni sabah kadar güzel seviyorum
Beni acıtsan da seni kucaklıyorum
Seni tuttuğum kollarım yükünle ağrısa bile geçeceğini biliyorum
Ağzımdan çıkan her söz kendi yazgımda yol alırken
Bana bıraktığın acı çığlıkları bıçak gibi unutuyorum
Hüzünlerimi tek tek toplayıp toprağa gömüyorum
Gel benimle,
Toprağa gömdüğümüz her acımız bizimle beraber umut olup göğe yükselsin
Öyle bir yükselsin ki meyvelerinden merhamet ve sevgi aksın
Köklerindeki mutluluktan beslenip yol alsın
Gel benimle
Beraber büyüyüp göğe uzanalım.
...
Yazar : Mrs. Marulzellll
Kırılmışız Üç beş kişi oturmuşuz Masada bir kağıt bir kalem Ne çay var ne ekmek Peynir desen kıyısından küflenmiş Keyif desen üstünden bayatlamış Üstümüzden geçen sigaranın değil yalnızlığın dumanı Sabah kadar gerçek gece kadar güzeliz Muhabbetimiz iki demli üç şekerli…devamıKırılmışız
Üç beş kişi oturmuşuz
Masada bir kağıt bir kalem
Ne çay var ne ekmek
Peynir desen kıyısından küflenmiş
Keyif desen üstünden bayatlamış
Üstümüzden geçen sigaranın değil yalnızlığın dumanı
Sabah kadar gerçek gece kadar güzeliz
Muhabbetimiz iki demli üç şekerli
Bir tanesi çok demli
Şeker atmayan için kaşığa gerek yok
Bizi sevmeyen için üzülmeye gerek yok
Düzeni bozup kırılmaya lüzum yok .
Biri sonunda kalemi alır yazmaya başlar
1453 İstanbulun fethi
Olmadı, biraz daha ileriye saralım
1999 İstanbul depremi
Çok acılıyız, daha da ileriye saralım
2022 Aralık da duralım
Coşkuyla başlayalım biraz
Sonra içine ufak ufak hüzün ekleyelim
Bir kaşık ihanet, üç bardak umut koyalım
Biraz daha umut koyalım, çocuklar sever
Güvenle ihanet birbiri içinde kayboluncaya kadar karıştıralım
Umutla korku bitene kadar yoğuralım
Olmadı böyle, çok kuru oldu
Az biraz namaz ekleyelim
İki dua üç subhaneke
Her elif harfinde durup düşünelim
Vav, lam, mim derken elhamdülillah da bitirelim
...
Genciz heyecanlıyız
Koyduğumuz her hedefin altını çizelim
Şu en alt köşeye yazdığımız var ya
Hani para, mal, mülk için yazdıklarımız
Onların üstünü çizelim iki gözüm
Bize para yaramıyor, sevgi yarıyor
Onu da bulamıyoruz
Bulduğumuzu zannederken yine kendimizde son durak yapıyoruz
Sonunda yazdığımız on bir kelime ve iki çizgi ile özgüvemiz geri geliyor
Kırılan gururumuz baba evinden dönüyor
Çocuklarla hemen ona yemek hazırlıyoruz
Biraz tuzsuz olmuş yemek ama o bizi idare ediyor
Mutfak da çok kap var
Hepsi kirli, yağlı
Hiç utanmadan kirimizi de ona temizlettiriyoruz
Böyle dünyanın düzenine de, anlayışına da diyip küfür etmeyi öğreniyoruz
Bir çeşit serseri gibiyiz ama hepimiz iyi ailede yetişmişiz
Kırmışlar bizi kırmışlar
Ondan bu hallerimiz
Çok bilmiş tavırlarımız
Hiç bitmeyecekmiş gibi diklenmelerimiz
Başımıza buyruk kavgalarımız
Neye Kırılmışız diye soranlara hep ayrı cevaplar veririz
Kimi babam der, kimi arkadaş der
Bazen aşk deriz, bazen para
Kıyafet de olur, yemek, güven ve emek...
Hep bir hastayız
Hepimiz hastayız.
Aldığımız ilaçları içtikçe kafamız bulanıyor
İlaç diye bize içirdiklerini kusmak için vakit olmuyor
Hem Kusanları da dışlıyoruz
Dışladıklarımızı bizden ayırmak için duvarlar örüyoruz
Kim hangi tuğlayı elimize vermişse onunla örüyoruz
Bazen nefret verirler, bazen popüler kültür, bazen de saf kin ve ayrımcılık verirler
Aldığımız tuğlalarla bize çok yabancı duvarları öreriz
Vay ki yıkmak iste onları
Başlarlar sabahtan söylenmeye
Seni diri diri ağızlarında sakız ederler
Geriye kalır senden acıklı bir direniş
Söyledikçe alevlerin çığ olup yakar
En son masadan ayrılırız
Geriye kalır bizden ufak hüzün yaraları
Hep kederliyiz
Hep bir üzgünüz
Giderken de sigaramızdan acı tüter
Bilmeden çekeriz hep bir şeylerin acısını
Fark etmeden acı çekerek gelip gideriz buralardan
Gecenin sabah olmaya mecbur olduğu gibi bizde bu çağı yaşamaya mecburuz.
Bazen yaşamak için mecburuz,
Bazen ölmek için.
...
Yazar : Mrs. Marulzellll
Dipnot : Bu şiiri öyle geceye bırakılmış, ortaya karışık bir şeylermiş gibi düşünün. Yoksa tema belirlemeye kalkarsanız Allah bereket versin içinden en az 5 - 6 farklı konu çıkıyor.
Spoiler içeriyor
Sevme Sanatı / Bir Eylem Olarak Semek Selamun aleyküm dostlar. Eğer bir gün, osmanlının son dönemlerindeki gibi kendime ait, müfredatı mebden bağımsız bir okul açsaydım, büyük ihtimalle : okul derslerinden kredisi en yüksek olanlardan birini, bu kitap ve bu kitabın…devamıSevme Sanatı / Bir Eylem Olarak Semek
Selamun aleyküm dostlar.
Eğer bir gün, osmanlının son dönemlerindeki gibi kendime ait, müfredatı mebden bağımsız bir okul açsaydım, büyük ihtimalle : okul derslerinden kredisi en yüksek olanlardan birini, bu kitap ve bu kitabın konusu üzerine yapardım. Pekala, çok mu abartıyorum?
Hayır abartmıyorum. İnanın ciddi manada bu kitabı okuduktan sonra dedim ki "arkadaş biz milletçe sevmeyi bilmiyormuşuz" . Üstelik bu sevgi denilen şey, sadece gelecekteki partnerinle sınırlı olan bir şey de değil. Sevdikçe ve sevme sanatını öğrendikçe, kendi varoluşuna yaptığın yolculuk anlam kazanmaya başlıyor. Üstelik sadece senle başlayıp bitmiyor. Çevrendeki bütün varlıklara karşı, kuvvetli bir his geliştiriyorsun. Bu his ; kimi zaman seni kardeşçe yaşaman gereken iş arkadaşlarınla olan ilişkilerine götürürken, kimi zaman da tanrıya olan inancına kadar seni götürüyor.
Şimdi tabi konumuz bir türev olmadığı için, böyle şeyler size çok hayal ürünüymüş gibi gelebilir. Şimdi bahsedeceğimiz sevgi hakkındaki sözler ve düşünceler sanki boş öğütlermiş gibi gelebilir. Açıkcası oturup da bütün derslerini kaçırdığın vizene hazırlanırken ya da ay sonuna kadar kirayı nasıl çıkaracağını düşünürken veya üniversite sınavının iyice yaklaşması seni git gide zorlarken, bu tür laflar ve sevgi üzerine düşünmek hep ikinci plana atılıyor. Çünkü zaten sevgiyi hep biliyormuşuz gibi davranıyoruz.
Oysa gerçek manada sevgiyi bir sanat gibi işleyip, sabırla ve inançla yaptığımızda, hayatımızdaki çoğu sorununda bu yoldan geçtiğini anlayacağız.
Çünkü sevgiden bahsetmek aslında en temel gereksinimden ve en gerçek gereksinimden bahsetmektir. Dolayısıyla yaşamla ilgili en temelden şeyleri öğrenmeye başlamadığından, karşına çıkan sorunlarla baş edebilme yöntemlerinde bazı eksikler olduğunu ve bir şeylerin iyi gitmediğini anlayacaksın. Aslında her şeyi doğru yapıyor gibi hissediyorsundur ama yıllar boyunca yönlendirildiğinin ve en gerçek gereksinimi atladığın için pürüzler çıktığının farkında değilsindir. En sonunda koca bir hayat, içindeki inanca yapılmamış yolculuğun verdiği ruhsal tatminsizlik ve sıkıntı ile kasılmaya başlar.
Pekala, bu sevgi nedir? Nereden başlamalı? Ben niye böyle uzaydan gelen yeni bir kavramı anlatıyormuş gibi heycanlıyım?
Şöyle ki sevgili Erıch Fromm diyorki, sevgi aslında çoğumuzun yalnızlık dürtüsünden kurtulmak için sığındığımız bir ihtiyaçtır. Çoğumuz bu ihtiyacı sadece "sevilme " olarak algılıyoruz ve sevgiden anladığımız hep "almak eylemi " oluyor. Bundan dolayı gerekli bir sevgi için, güzel - endamlı - çekici / yakışıklı - güçlü - parası çok olan biri olursak eğer, sevilebileceğimizi ve bu yalnızlık dürtüsünden kurtulup gerçek sevgiye ulaşacağımızı sanıyoruz.
Yani biz yeteri kadar güzel, yetenekli ve iyi olursak, alıcımız çoğalır ve her halükarda seviliriz gibi bir algı oluşuyor.
Halbuki sevgi, bir" vermek" eylemidir. Tabi şimdi bu vermek eylemini de farklı şekillerde tanımlayabilirsiniz. Örneğin sizin sevginiz tüccar zihniyetli bir sevgiyse : (Ki kapitalist topluma doğru kayarken, çoğumuz böyleyiz.) yani size göre birini seversiniz ve o da sizi sever. Karşıklı iş birliği içinde olmuş olursunuz. Fakat eğer sevgiyi böyle algılarsak, yıllar boyu kendimize uygun "Bay mükemmeli" ya da "Bayan mükemmeli " aramakla ve iyi bir ticari iş yapmayı ummakla geçer. Yani bizim için asıl mesele, karşıdaki kişiyi sevmek değil onunla iyi bir ticaret yapmak olur. İki taraf da sonunda piyasadaki en kullanışlı nesneyi (insanı) bulduğunda "aşık" olduklarını zannederler.
Pekala, çoğumuz zaten bunun doğru bir fikir olduğunu düşünürüz. Ama karşıdaki kişi alış veriş yapılan bir makine olmadığından, ruhsal sıkıntılar, anlaşılmayı umduğu anları ileride sizden bekler. Fakat halbuki siz başlangıçta böyle sıkıntılar için anlaşma yapmamışdınız. En kullanışlı nesneyi almıştınız. O yüzden tahammül azalır ve size göre ticaretin verimi ve iş kalitesi düştüğünden, karşıdaki kişiye olan saygınız ve anlayışınız yavaş yavaş tükenmeye başlar. Ondan sonra yeni bir iş arayışına girişirsiniz. Çünkü insanoğlu, başlangıçta da dediğimiz gibi yalnız kalma dürtüsünü bastırmak için sevgiye ihtiyaç duyar ve bu en temel olan sevgi gereksinimini kullanmayı bilmediği için, sürekli başa sarıp durur. Sorsan doğru kişiyi (nesneyi) arıyordur ama aslında sevgiyi aradığını ve istediği şeyin kendi içinde olduğunun farkında değildir.
Bir ömür boyu güç, para ve cazibe için çalışır ve zamanını asla sevgiyi öğrenmek için harcamaz.
Kişi, başlangıçta olan yalnızlığını aşıp bütünlüğe ulaşamadığından ve kendini tamamlayamadığı için, yalnızlığını ona unutturan şeyler yapmaya yönelir. Mesela cinsel birliktelik, madde kullanımı ya da sürekli ucuz aşk romanları okuyup, aşk filmleri izlemek kişiyi kısa anlarla yalnızlığından uzaklaştırır. Ama bu uzun vadeli olmadığından kişi, sürekli bir kavga halinde kısır döngü içinde hareket eder. Bunların çoğu bireyci yaşadığını ve düşüncelerine bireyci ulaştıklarını düşünürler. Onlara göre tek kendileri önemlidir ve geriye kalan her insan onların amacı için bir "araçtır ".
Böylece fabrikadan çıkan standart mallar gibi, insanlarda tek tipleştirilir ve toplumun sevgisine, temel sevgiye, insanların aslında onun için sadece bir "araç " olmadığını, her insanın ayrı bir amaç ve dünya taşıdığını fark etmezler. Böylelikle bir ömür boyu içlerindeki sevgiyi kimseye vermeye layık görmediklerinden, gerçek sevginin kıyısından bile geçmemiş bir hayat tükenir.
"Sevgi, kişiyi diğer insanlardan ayıran duvarları yıkan ve onu diğerleri ile birleştiren, insan içindeki etkin güçtür. "
Pekala, gümüzdeki "sevgiyi vermek " algısının sık rastlanılan durumlarına baktığımıza göre, gerçekten sevgiyi vermenin, ne demek olduğuna bakabiliriz.
Aslında üretici bir kişilik için vermek, tümden farklı bir anlam taşımaktadır. Verme sırasında gücümü, zenginliğimi ve kudretimi hissederim. Verdikten sonra ticari sevgideki gibi bir yokluk hissetmem. Çünkü sevgiyi verdikçe çoğaldığımı ve kendi içimdeki gücü daha iyi duyabildiğimi fark ederim. Kendi kabıma sığmadığımı, verdikçe canlılığımın gücü arttığından yaşadığımı hissederim.
Verirken karşıdakinin yaşamına ilgimi, üretkenliğimi ve emeğimi verirken bu aktardığım şey bana geri yansır. Böylece insan vermekle, karşıdaki kişiyi de "veren kişi" yapar. Bu iki kişi böylelikle yaşama yeni bir şey getirmenin sevincini bölüşürler.
Ama şöyle bir sıkıntı var ki, bir şeyi verebilmen için, üstelik bunu üretkenlik ve canlılık ile yapabilmen için bunun sende olması gerekir. Şimdi "herkesin içinde sevgi var " safsatasından daha önemli şeyler gerektiriyor bu. Çünkü herkesin içinde kendi yalnızlığına karşı direnmek için refleks olarak geliştirdiği bir "sevilme, sayılma" duygusu var. Sende sadece bu refleks aşamasındaki duygu bulunurken, başkasına veremezsin. Üstelik verdiğini zannederken, aslında o kişiye bağımlı olmuşsundur ve artık senin ona ihtiyacın vardır. Halbuki gerçek sevgide ona ihtiyacın olmadan onu seversin. Yoksa diğer türlü bu karşıdaki kişide yanılsama yapmaz ve sevgin bir şanssızlık olur.
Peki o zmna bu içimizdeki sevgiyi nasıl zenginleşitirebiliriz? Aslında bize hiç uzak olmayan bir şey. Tamamen kendimize dönmek ve kendimizi sevip, olgunlaşmaktan, kendi sorumluluklarını yerine getirip, ayrı bir birey olarak yaşama katlanabilmekten, yalnız başına kalmayı başarabilmekten geliyor. Mesela reddedilmeyi ve herkes tarafından onaylanmayacağını da öğrenmelisin. Kendi kendini sevebilen ve gereksinimlerini başkası olamadan yerine getirebilen birinin, ilk önce kendine duyduğu inanç ve sevgi çok olduğundan, başlangıçtaki bağımlı ve ihtiyaç odaklı sevgi ona göre değildir. Zaten o sevginin de yanılsamaları görülmez.
Ancak bu şekilde kendine olan güveni, olgunluğu, karakteri tamamlanmış bir insan ; ilişkideki sorumluluklarını da yerine getirebilir, canlılığını ve üretkenliğini, korkuları ve yalnız kalma duygusu olmadan karşısındakine verir. Böylece dediğimiz gibi karşı taraftan da kendi sevgisinin yanılsamalarını görüp, ne ticari bir ilişkinin bulvarında yaşar ne de bağımlı ve ihtiyaç odaklı bir tür nevroz etkisine kapılır. Tamamen bir bütün haline gelebileceği bir sevgiyi kucaklamış olur. Kendi insani güçlerini ele geçirmiş, amacına ulaşmak için kendi gücüne güvenme yürekliliğine sahip olan kişidir.
Yani anlayacağınız sevgi dediğimiz şey, kendimizi geliştirmekten daha ileriye taşımaktan ve sorumluklarımızı yerine getiren bir birey olmaktan geliyor. Çünkü sorumluluk aslında başka insanların gereksinimlerine verdiğim yanıttır. Ve ben her sorumluluğumu yerine getirdiğinde aslında insanlara yanıt vermiş oluyorum. Sevgi sanatında da, en temel şey sevgini göstereceğin kişiye karşı ilgili olman, ynai onun sorularını, sorunlarını duyman ve onlara yanıt vermendir. Tabi bu arada bu ilgini ve yanıtlarını sağlıklı sürdürebilmen için bilgiye ihtiyacın vardır. Yani mantıklı bir düşünceyle temellendirilmiş ilgiye ihtiyacın vardır. Yoksa sevgin kör kalır.
Aynı şekilde bu sorumlukların yanında karşıdaki kişiye karşı saygı da olmazsa eğer, bu ilişki kolayca kendine bağlama ve zorbalığa dönüşebilir. İki taraf da farkında değildir ama mozaşist ve sadistlik bir kutuplaşma içerisinde olurlar. O yüzden aslında sevmek ; karşıdaki kişiyi olduğu gibi görebilme yetisini, onu özgün bireyselliği içinde fark edebilmeyi belirtmektir.
"Ben sevdiğim insanın bana hizmet etmesini değil, dilediği gibi büyüp gelişmesini isterim. Eğer bir başkasını seviyorsam onu bir nesne olarak, değiştirerek değil de olduğu gibi alırım ve kendimi onunla bir kılarım." kuramı etrafında şekillenmelidir.
Not : karakter sınırı aşıldığı için diğer kısım, bağımsız gönderi olarak paylaşılmıştır. Hemen altta veya profilden ikinci kısmı bulabilirsiniz.
Spoiler içeriyor
Dikkat! : "Sevme sanatı " isimli kitabın gönderisinde karakter sınırı aşıldığı için, iki post halinde paylaşılmıştır. Bu ikinci kısımdır. İlk kısmı okumadıysanız ikinci kısmı okumanız tavsiye edilmez. İlk kısmı okumak için hemen üstteki gönderiyi okuyabilirsiniz. Ya da profilden ulaşabilirsiniz. ......…devamıDikkat! : "Sevme sanatı " isimli kitabın gönderisinde karakter sınırı aşıldığı için, iki post halinde paylaşılmıştır. Bu ikinci kısımdır. İlk kısmı okumadıysanız ikinci kısmı okumanız tavsiye edilmez. İlk kısmı okumak için hemen üstteki gönderiyi okuyabilirsiniz. Ya da profilden ulaşabilirsiniz.
......
"Ben sevdiğim insanın bana hizmet etmesini değil, dilediği gibi büyüp gelişmesini isterim. Eğer bir başkasını seviyorsam onu bir nesne olarak, değiştirerek değil de olduğu gibi alırım ve kendimi onunla bir kılarım." kuramı etrafında şekillenmelidir.
...
Mesela az önce sadistlik - mozaşistlik ilişkisinden bahsettik. Aslında bu zorla ve parçalayarak, yok ederek elde edilmeye çalışan
" sevgi" nin amacının, insanın yalnızlığından koparak başka biriyle bütünleşmesinde "insanın sırrı " yatmaktadır. Yani yalnızlığımızı bastırmak için o kişi hakkında elde edebildiğimiz kadar bilgi almak isteriz. Ama malesef insan sürekli devinim halinde olduğundan, sabit kalamaz. Yani değişir, gelişir ve büyür. O yüzden onun hakkımda tam bir bilgi alamayız. Ama eğer bu bir eşya olsaydı alabilirdik.
Sadistlik ve zorla, kendine bağımlı hale getirilen sevginin altında da bu yatar : bir insanın sırrını tamamen ele geçirmek. Bu yüzden de o kişiyi, zorla kullanır ve artık her istediğini yapma eğilimi göreren bir eşyadan farksız hale getirir. Böylece sadist kişi, karşıdakinin bütün sırrını öğrenimiş ve yalnızlığından kurtulmuş gibi bu zorbalığına tutkuyla bağlanır. Aslında ihtiyacı olan şey, her şeyi bilmesinin mümkün olmadığı ve hayatın sırrının çözümlenecek kesin sınırlara bağlı olmamasıdır. Her şeyin onun elinde olmadığı gerçeğini kabullenmesidir. Halbuki gerçek sevgi eylemini gerçekleştirse : kendini, karşıdaki kişiyi ve insanı keşfedeceğini, onun elde edilecek bir sır olmadığını ve sürekli canlı olan bir keşif - buluş üretkenliği olduğunu fark edecektir.
Bu zorla sevdirme ve tamamen kendine bağımlı bir eşya haline getirmekten yola çıktığımıza göre, buradan insanın içindeki anne - baba sevgisine göre tanrı sevgisini ve buna bağlı toplum kurallarını şekillendirdiğini de ortaya çıkarabiliriz.
Şöyle ki anne - baba sevgisinin ikisi de çocuk üzerinde farklı duyguların temsilcisi oluyor.
Anne (buradaki anneden kastımız ideal olandır) genellikle çocuğa şefkat, merhamet, güven duygusu ve her an sevildiğiyle ilgili hisleri yaşatmasına ve sürdürmesine izin verir. Çocuk yaklaşık 8 yaşına kadar sevmeyi değil, annesinden aldığı "sevilme " duygusu ile büyür.
Sonra yavaş yavaş çocuk, bu duyguyu aşmaya ve artık sevmeyi öğrenmeye başlar. İnsanların hepsinin kendisi için sadece bir araç olmadığını fark eder.
Ama bugün hala sevmeyi öğrenememiş, sadece sevilmek için bütün enerjisini harcayan koca koca "çocuk ruhlu "insanlar vardır.
Her neyse, bu sırada baba devreye girer ve çocuğun hayatındaki otoriteyi, yol göstermeyi, sorumluluk bilincini çocuk da temsil eder. Sanırım tek olumsuz tarafı, çocuk tarafından itaat ve ödev sorumluluğu yerine getirilmediğinde bu sevginin yitip gideceği inancıdır. Ama anne aksine bütün varlığı ile çocuğu sever.
Anne, onu sevgi tohumları ile dünyaya bırakırken baba onu yönlendirir, şekil verir ve olgun bir insan olabilmesi için, onun hayatında otoriteyi ve disiplini öğretir. Açıkcası benim aklıma bu anne baba rolleri yüzünden, şuanki 21.yüzyılda neden çoğunlukla iş yerlerinde ve dijital dünya da erkeklerin çok olduğundan, kadınların oranla neden az olduğu geldi. Mesela bir ara "yönetmenlerin çoğu neden erkek de, kadın değil?"gibi sorular doğmuştu. Sanırım altında yatan sebep, erkeklerin daha çok düzen, kurallar ve disiplin ile ilgilenmesi iken ; kadınların ise daha çok temel değerler ve" bireysel ben" lik bilinci içinde bir sevgi taşımlarıdır.
Aradan zaman geçer ve çocuk bu iki temsilciyi de sağlıklı şekilde ruhunda büyütebilirse, içindeki sevgiyi ve "ben " kavramını geliştirmiş olur. Farkındaysanız "sağlıklı " dedim, çünkü bazı anne babaların zehirli bağımlıkları ve çocuğun onlardan ayrı bir birey olduğunu unutmaları sonucunda, çocuk onların zincirlerine bağlı kalarak anne babasının ; aynı sadistlik ilişkisindeki gibi onu bir eşya gibi kontrol etmesine izin verir. O yüzden anne - baba gerektiği yerde çocuğun kendi başına bir birey olduğunun farkında olmalıdır.
Pekala, buradan tanrı sevgisine nasıl gidebiliriz?
İçimizde büyüttüğümüz ve ayrı kutuplarda beslediğimiz anne - baba rolleri tanrıya olan bağlılığımızda da etkilidir. Çünkü aslında tanrı sevgisi bu iki kutbun birleşmesi ile oluşur. Tabi bu inandığınız din ile de ilgili. Yani mesela Hristiyanlık ve yahudilik gibi çoğu din : ataerkildir. Onlara göre tanrı : kuraldır, yasadır, sorumluklarını yapmazsan sana olan sevgisi yiter ve cezaya mahkum burakılırsın.
Tabi ben Müslüman olduğum için, aslında islamın Anne - Baba temsilinin ikisini de kendisinde barındırdığını fark ettim. Allah (c.c) hem her zaman şefkat ve rahmet doludur ve bir anne gibi hep sevildiğimizi, "ben olduğum" için özel olduğumu hissettirir. Ne yaparsam yapayım, ellerimden tutup beni tekrar kucaklayacağını ve affedeceğini bilirim. Evde hep beni bekleyen bir annemmiş gibi, ne yaşarsam yaşayayım tövbe ile tekrar ona sığınabilirim.
"De ki: Ey kendi nefisleri aleyhine haddi aşan kullarım! Allah'ın rahmetinden ümit kesmeyin! Çünkü Allah bütün günahları bağışlar. Şüphesiz ki O, çok bağışlayan, çok esirgeyendir."
(Zümer/ 53)
Ama aynı zamanda islam bana yol gösterir, ne yapacağımı ne yapmayacağımı, nasıl büyüyeceğimi ve hayatımı şekilkendireceğimi bana öğretir. Bunları yerine getirmesem de, bedelini ödeyeceğimi ve kendimden uzaklaşacaşımı bana bildirir.
" (Hatırlayın!) Hani biz İsrailoğullarından: 'Yalnızca Allah’a ibadet edin, anne babaya, yakın akrabaya, yetimlere ve miskinlere/ihtiyaç sahibi yoksullara iyilik yapın. İnsanlara güzel söz söyleyin. Namazı dosdoğru kılın, zekâtı verin.' diye söz almıştık. Sonra pek azınız hariç (büyük çoğunluğunuz) sözünüzden döndünüz ve hâlâ yüz çevirmeye devam etmektesiniz. "
(2/Bakara 83)
Yani velhasıl, sevgi dediğimiz şey : arkadaş ilişkilerimizden, anne baba rolerimizden, anne babalarımızın bıraktığı izlerden, kardeş sevgimizden, kendimize olan inancımızdan, tanrıya olan bağlılığımızdan, kardeşçe yaşama duygusundan, kendimize verdiğimiz bir sözdür.
O yüzden basite alınmamalı. Kendimizden başlayarak bunun için sabırla, disiplinle ve yoğunluk ile uğraşmalıyız. Hayatımızın merkezindeki çoğu sorunun ya da sıkıntının sevgiyi tam anlamıyla öğrenememekten ve ona duyduğumuz ihtiyacı yanlış yollar ile karşılamamzıdan geliyor.
Ek olarak yazar gerçekten bahsettiğim bütün konuları daha kapsamlı ele almış ve psikoloji alanında cidden önemli bir çalışma yapmıştır. O yüzden mutlaka kitabı tekrar okumanızı ve salt okuma ile kalmayıp hayatınıza da yavaş yavaş katmanızı tavsiye ederim.
Dipnot : 5 sayfalık gönderi için izin alınmıştır. (!)
Duyurulur 📢