Raf Yorumu: kadirveseyfi (@yerdeniz)

Şu an saat gece 02.21 ve kitabı fırlatıp yazının başına geçtim. Kitabı bitirince hissettiklerimi unutmamak için. Belki de telefonuma gelen bir mesajla dikkatim dağılır ve sonra uyurum. Gördüğüm bir rüyayla her şeyi unuturum ve yarın başına oturduğum yazı için ayırdığım…devamıŞu an saat gece 02.21 ve kitabı fırlatıp yazının başına geçtim. Kitabı bitirince hissettiklerimi unutmamak için. Belki de telefonuma gelen bir mesajla dikkatim dağılır ve sonra uyurum. Gördüğüm bir rüyayla her şeyi unuturum ve yarın başına oturduğum yazı için ayırdığım boş sayfaya aynı ayardaki boş gözlerle bakarım. Ama şu an için yazmaya devam ediyorum. (Not: Az önce okuduğunuz bu girizgâhı yazmamdan 2 saat sonra 6 Şubat Depremi yaşandı. İncelemenin kalanını aylar sonra dönüp de bitirebilmiştim.) Hakan Günday'ın bütün kitaplarının kapakları siyah tonda olmasına rağmen bu kitap ilginç bir şekilde gri. Bana da gerçekten farklı hissettirdi okurken. Belki soğukkanlılıkla anlattığı konular çocuk gelinler, dini sömüren çeteleşmiş tarikatlar, Doğu'daki terör sempatizanı aşiret ağaları ve sokakta ailesiz büyüyen çocuklar gibi ağır konular oldukları içindir. Belki de 3 yıl önce Kinyas ve Kayra ile başladığım Günday kitaplarını okuma yolculuğumu Az ile bitirmiş olmamdan kaynaklıdır. Sanki Kinyas ve Kayra bir yolculuk kitabıydı da diğer kitaplar, Kayra'nın o yolculuk esnasında bahsettiği diğer karakterlerdi. Koca bir ömrü, birkaç cümleye sıkıştırılıp anlatılan hayatlar. Belki de kitabın ana temasının şiddet olmasındandır. Şiddetin her türlüsü var kitapta: Tokatlarla icra edilen fiziksel şiddet, tecrit ve hakaretlerle icra edilen psikolojik şiddet, cinsel haz uyandıran BDSM şiddeti... Bir silahtan çıkan mermilerin getirdiği ölümün yalnızlığının şiddeti. Hatta sadece 10-15 sayfa kaplayan bir kadın öğretmenin düzenli uğradığı cinsel istismarının travmatik şiddeti. Hakan Günday nasıl bir hayat yaşadı da şiddeti bu kadar yakından tanıdı bilmiyorum ama dehşet verici bir soğukkanlılıkla ve gerçekçilikle çiziyor şiddet tablolarını. Bu tablolar birçok okurun midesini kaldırmış ama her ne kadar biz algılarımızdan dışlasak da böyle hayatlar var. Dünyayı ne beyaz tonlarında bir cennet ne de siyah tonlarda bir cehennem olarak görmek lazım. Çünkü dünya ikisinin de birbirlerinden milimetrik mesafelerle ayrıldığı bir hayvanat bahçesi.