Raf Yorumu: Nubesh (@nubesh)

Serinin ilk filmini beğenmiştim ve diğer duyguların da eklenmesiyle birlikte bu filmi daha çok beğeneceğimi düşünüyordum ama ne yazık ki öyle olmadı. Yani kötü olduğunu söyleyemem ama ilk filmde aldığım zevki bunu izlerken alamadım. Yeri geldi sıkıldım yeri geldi sinirlendim…devamıSerinin ilk filmini beğenmiştim ve diğer duyguların da eklenmesiyle birlikte bu filmi daha çok beğeneceğimi düşünüyordum ama ne yazık ki öyle olmadı. Yani kötü olduğunu söyleyemem ama ilk filmde aldığım zevki bunu izlerken alamadım. Yeri geldi sıkıldım yeri geldi sinirlendim hani ilk filmde Üzüntü'nün tavırları sinir bozucu olmasına rağmen sevmiştim yaa bunda hiç öyle olmadı. Kaygı'nın sahnelerinin aşırı uzatıldığını düşünüyorum. Mesela Kaygı yerine Bıkkınlığı izlemeyi tercih ederdim ya da Utangaçlık ve Üzüntü'nün aralarındaki ilişkiyi izlemeyi isterdim. Bu arada duygular shiplenmez demeyin onu da yaptım sjsjskf Gıpta duygusunu da çok fazla görmedik bence yani hep kaygıya yandaş oldu sanki. Ahh bir de Nostalji... Sanırım en sevdiğim tonton duygu 😍 Filmin işlenişini beğenmiştim, hâlâ beğeniyorum hatta Rileyin ergenliğe girmesiyle birlikte zihninde de belli başlı değişimler oldu ve bunu da çok güzel aktardılar. Bastırılmış duygular çok iyiydi. Devamı gelir mi bilmiyorum ama bence çocukların izleyeceği bir animasyon olmaktan çıktı ve bundan sonra da yetişkinlerin anlayarak izleyeceği bir tür olacak. Bazı kavramlar her ne kadar en basit düzeyde gösterilse de çocuklar için biraz karmaşık kalıyor. Riley'in ergenlik döneminde yaşadığı duygu değişimleri izledik ama sadece arkadaşlarıyla ve ailesiyle olan kısmı gördük hatta ailesiyle de çok fazla görmedik çünkü ailesiyle kavga bile etmedi. Annesi normal bir şekilde karşılayıp kızını sakinleştirdi. Bir ergenle bir anne asla bu kadar sakin konuşmaz ya da coğrafya mı kader bilemiyorum Neysee en önemli detayı atladıklarını düşünüyorum bu kız neden hiç aşık omadı? İlk filmde Riley'i gören bir erkeğin kafasının içinde "Kız, kız, kızz!" nidaları yükseliyordu yani doğru olduğunu düşündüğümden değil ama normali bu değil mi? Bu kız aşık olacak, heyecanlanacak, korkacak, utanacak, kendini beğenmeyecek, üzülecek, çevresindeki kızlara gıptayla bakacak, bazen her şeyi boş verecek hiçbir şey yapmak istemeyecek... Yani bu liste uzar da uzar. Off yaa anlatacak çok şey varken sadece kaygıyı ele alıp liseli kızların gözüne girmeye çalıştı yaa işte onu sevemedim. Keşke şu yaşlarda kafamın içinde neler oluyordu, hangi duygu nelerle başa çıkmaya çalışıyordu görebilseydim. Literatürde var mı bilmiyorum ama 22 yaş sendromu diye bir şeyin olduğunu düşünüyorum. Yani 21'in son günlerinde bile daha mutluydum sanki sjsjld Bu arada benden büyük olanlar dediklerimi abartılı bulabilir ve "Biz senden daha büyüğüz bu kadar drama bağlamadık." diyebilir ama biliyorum ki siz de bu günlerden geçtiniz ve benim yaşadıklarımı yaşadınız ve yaşamaya da devam ediyorsunuz, konumuz bu değil. Demek istediğim; biz bu yaştan sonra ne yapacağız? Nasıl idare edeceğiz? Yaşıtlarıma bakıyorum bazıları her şeye sahip ve bu benim kendimi daha çok eksik hissetmeme sebep oluyor ama bazıları da benden daha kötü durumda. Velhasıl çok kötü bir yaş. Film de güzeldi ama ilk filmi izledikten sonra beklentiye girilmemesi gerekiyor.