(@) - Raf

Son sezonu beğenmeyen bir tek ben miyim? Herkes öve öve bitirememiş. İlk iki sezonu bir çırpıda izlemiştim, bana zamanla ve hayatla ilgili sordurduğu sorularla birlikte hem de. Ama bu sezon karman çorman bir bilim kurgu filmi izlemişim gibi geldi bana.…devamı

uzaydabiri 4 years ago

Senin Dünyanda Saat Kaç?

Safi Yazdanian

9 Gönderi

Hikâyeler, duru ama canlı, sakin ama içten hikâyeler. Hep böyle hikâyeler anlatan bir hikâye anlatıcısı olmak istedim çocukluğumdan beri. Hikâyesi olan şeyleri hep çok sevdim. Bakın senaryo değil, hikâye; altını çizmek isterim. Bu filmde böyle bir hikâye olmasa filmi sever…devamı

uzaydabiri 4 years ago

Pride and Prejudice

Simon Langton

21 Gönderi

Aslında Jane Austen hakkında söylemek istediğim pek çok şey var. Bir gün roman için de bir gönderi girerim belki. Ama şimdi müsaadenizle bu mini diziyi övmeye geldim. Jane Austen kitapları üzerine pek fazla uyarlama çekilmiş, İngilteresinden Hindistanına, Amerikasına kadar ekmeği…devamıAslında Jane Austen hakkında söylemek istediğim pek çok şey var. Bir gün roman için de bir gönderi girerim belki. Ama şimdi müsaadenizle bu mini diziyi övmeye geldim. Jane Austen kitapları üzerine pek fazla uyarlama çekilmiş, İngilteresinden Hindistanına, Amerikasına kadar ekmeği epeyce yenmiş, hatta cılkını çıkarıp afedersiniz hikayeleri hiç(:)) edilmiş. Ah tüketim endüstrisi, ah iflah olmaz romantik insanlık... Ama durun durun, bu başka konu. Bu dizi, iyiki yapılmış kategorisinde, gaza gelmeyeyim. Ne diyordum? Heh, Gurur ve Önyargı. Aslında bir şeyleri karşılaştırmayı genelde sevmem, ama bin tane uyarlaması olunca insan kendini tutamıyor. BBC yapımı bu dizi benim gözümde en iyi uyarlamasıdır kitabın, çünkü kitaptaki karakterlerin ve olayların dışına çıkmıyor, uzun uzun anlatılması gereken karakter gelişimlerini bir çırpıda anlatıp hikâyenin romantizminin altında yatan gerçekçiliğini es geçmiyor. Keira Knightley'in oynadığı film versiyonu genel olarak en bilineni. Fakat orda, herhangi bir roman uyarlaması filmde de hep gördüğüm şey oluyor, hikaye ve dönüşümler kesik kesik bir hale geliyor. Romandaki hissiyatı almak zorunda elbette değiliz, sonuçta bu romandan farklı bir eser diyebilirsiniz fakat ben bunun romana ve karakterlere, hatta yazara bir çeşit ihanet olduğunu düşünüyorum. Bu belki kitabı mı filmi mi sorusuna 'kesinlikle kitabı' cevabı verdiğimdendir. Ki, bu da apayrı bir konu. Ben bugün uzaklaşıyorum sürekli konudan Allah Allah. Velhasıl, film de güzel fakat gerçekten o döneme gitmek ve kitaptaki hikayeyi apaçık görmek istiyorsanız diziyi izlemenizi tavsiye ederim. Çünkü bu versiyonunda, kitaptan bol bol cümleler duyabilirsiniz. Hele ki Colin Firth'ün "Invain I have struggled, it will not do, my feelings will not be repressed" dediği yerde takılı kalabilirsiniz. (Evet, artık nasıl bir Jane Austen fanı olduğumu anladınız). Bu dizi zamanında Colin Firth için resmen bir dönüm noktası olmuş. Yıllarca Mr Darcy olarak anılmış, hatta kadınlar kulüpler kurup adama -Darcy'e- mektuplar yollamışlar, ilanı aşk etmişler. Romantizmin toplum üzerindeki etkisine, tüketim toplumunun şu düştüğü hâle... Neyse neyse. Colin Firth hatta Bridget Jones'un Günlüğü'nde Darcy isminde bir karakteri oynar (size güzel ekmeğini yiyorlar demiştim :)). Dizinin etkisi işte bu kadar büyükmüş. İlk izleyişimin üzerinden yıllar geçse de hâlâ, dönüp dönüp izliyorum. Romandaki itici karakterlerin hepsini de nasıl bu kadar itici yapabilmişler, her seferinde hayret ederim. Diziyi izleyecek iflah olmaz romantiklere -ben gibi- tabii ki ilk önce romanı okumalarını, hatta spesifik olarak İş Bankası Yayınlarından çıkan Hamdi Koç çevirisini naçizane tavsiye ederim. Tabii romanın arkasında geçen dönem eleştirisi, kadın-erkek analizlerini göz ardı etmeden, sevgili Jane Austen'a hakkını vererek okumalarını da... Esen kalın efem.

uzaydabiri 4 years ago

Ema

Pablo Larrain

5 Gönderi

Film hakkında ne düşünmem gerektiğini kestiremediğim, 'Kesinlikle bir şeyler anlattı ama ne?' dediğim için internette filme yapılan yorumları okuma gafletine düştüm. "Başyapıt", "Kesinlikle rahatsız edici", "Aile kavramını ve modernitenin değiştirdiklerini anlatıyor", "Bu filmin müziklerine ve danslarına laf eden taş olur"…devamıFilm hakkında ne düşünmem gerektiğini kestiremediğim, 'Kesinlikle bir şeyler anlattı ama ne?' dediğim için internette filme yapılan yorumları okuma gafletine düştüm. "Başyapıt", "Kesinlikle rahatsız edici", "Aile kavramını ve modernitenin değiştirdiklerini anlatıyor", "Bu filmin müziklerine ve danslarına laf eden taş olur" minvalinde yorumlara denk geldim ve kesinlikle filmin hiçbir şey anlatmadığına karar verdim. Neymiş Larrain filmi olduğu için izlenmeliymiş, yok ya? Abicim filmi biraz daha derin inceleyip üzerine düşünmek yerine neden böyle aptal bir metalaştırma yapıyorsunuz ki? Anksiyetem tuttu ve ani olarak filmden nefret ettim... Hiçbir şey anlaşılmayan eserlerin yüceltildiği yorumları yine bir kenara bırakıp, filme gelelim şimdi. Yazdım rahatladım, raf iyi ki var... Filmin ne anlattığını anlamadım değil aslında. 90lardan fırlamış hippi tiplerle modernliği anlatmak... Neymiş cinsel dayatma varmış Ema buna karşı çıkmış, efendim, modern bireysel ilişkiler nasıl aile kavramını değiştirmiş filan falan. Arkadaşlar şunu söyleyeyim filmin cinsellik övmek ve ahlak kavramına karşı çıkmak dışında anlattığı bir şey yok, üstelik bunu bölük pörçük sahneler, kopuk kopuk metaforlarla yapıyor. Bunca övülmesini içindeki kimin kimle ne yaptığı belli olmayan sahnelere bağlıyorum. Yönetmenin anlatmaya ve göstermeye çalıştığı şeyler tamam ama yol bu değil yahu. Ayrıca aile kavramını eleştirirken çocuğu sanki bir nesne gibi görmesi ve sadece büyükleri sorgulaması bana eksik bir hikaye olarak geçti. Modernite eleştirmeye çalışıp onun koyduğu sınırlardan dışarıya çıkamamış bir film. Yani çok şey anlatmak isteyip bu isteğine sıkışıp kalan filmler kategorisinde benim için. Bu sahneye gerek var mıydı dediğim sahnelerle doluydu. Böyle olması filmi benim gözümde zayıf yapan en önemli şey, kaç ödül aldığı fark etmeksizin. Kaldı ki her ödüllü film doğru şeyleri anlatıyor diye bir şey yok. Vallahi nasıl ki Eurovision'da homoseksüellik her sene kazandırıyorsa, film endüstrisinde de cinsellik ve cinsel kimlik bolca övgüler alıyor. Benim gözlemim bu. Ayrıca filmin müzikleri de dansları da metaforları da leş. Kafamda biri teneke çalsa daha hayırlı olurdu.

uzaydabiri 4 years ago

Nasıl kitap okuyoruz diye soranlardan çok, dizi/film önerisiyle dolu olan uygulamada bana film önersenize diye gönderi atan tembeller beni örseliyor burada... Öyle sadece sesli düşünüyorum...

uzaydabiri 4 years ago

Tatar Çölü

Dino Buzzati

27 Gönderi

"Dünle evvelsi gün birbirinden farksızdı, onları birbirinden ayırt edebilmesi olanaksızdı; üç gün önce olmuş bir şey de yirmi gün önce olmuş bir şey de sonuçta ona eskiden olup bitmiş bir şey olarak görünüyordu. Böylece, o ayırdına varamadan, zaman akıp gidiyordu."…devamı"Dünle evvelsi gün birbirinden farksızdı, onları birbirinden ayırt edebilmesi olanaksızdı; üç gün önce olmuş bir şey de yirmi gün önce olmuş bir şey de sonuçta ona eskiden olup bitmiş bir şey olarak görünüyordu. Böylece, o ayırdına varamadan, zaman akıp gidiyordu." (s.73). Ne kadar da karantina günlerimizin özeti gibi bir alıntı değil mi? Zaman kavramını kenara koymuş gibi hissediyoruz ama aslında o akmaya, bir şekilde bizi ileriye götürmeye devam ediyor... Aslında kitap hakkında bir post girmeyecektim. Buzzati'nin hayat ve zaman kavramı ile ilgili yaptığı tespitler içinde boğulduğum ve kitapla ilgili söylemek istediğim tonlarca şeyi bir araya getirmeyi beceremeyecegimi düşündüğümden. Ama rahat duramadım yine, buradayım. Kitabın hikâyesi, kendi isteği dışında, sınırı koruyan bir kaleye atanan asker Drogo'nun burada geçirdiği günleri ve varoluşsal sancılarını konu ediniyor. Kale, ölü bir sınırdadır, yıllardır ne savaş, ne en ufak bir hareketlenme olmuştur. Üstelik sınırın ardında bir çöl vardır; Tatar Çölü... Askerler ümitle düşmanın bu çölden geleceğine ve onların da kahraman olacağına inanırlar. Drogo da bu ümitli bekleyişin esiri olur ve günler o fark etmeden akıp gider. İnsanın ümitle hayatının değişeceğini beklemesi, bir de üstüne eline bir çok fırsat geçmişken bunun için hiçbir şey yapmaması tuhaf bir paradoks değil mi? Bir bekleyişin, bir ümidin insanın hayatını kendisi bile farketmeden nasıl bir hiçe çevirebileceğinin öyküsü aslında bu. İnsanın zaman ile yaptığı kavga. Ve hep zamanın galip gelmesi... Gençliğine güvenip bir şeyler beklemenin esiri olmayan insan var mıdır? Sanmam. Hayat tam da böyle bir şey. *** Sevgili Drogo, İnsan bu hayata, nasıl yaşayacağını ya da bu hayatın kurallarını bilerek gelmiyor. Sen bu kaleden çıkmayı, zamanı yenmeyi ve kendini bulmayı başaramadın diye bunu bir eksiklik zannetme. Bunu başarmak kolay değil. Sen yıllarca savaş meydanında kahraman olmayı bekledin, ama aslında bunun beyhude bir istek olduğunu, hayatın öyle de böyle de silinip gideceğini unuttun. Hepimiz bu hikayeyi yaşayarak öğreniyoruz, sadece sen değil. Bir de ömrümüzdeki en önemli şeyin kariyerimiz olduğunu zannederek aslında nasıl da büyük bir gaflete düşeriz! Sessiz sakin, kendini arayarak, belki bularak geçirilen bir ömür de aslında kahramanlık unvanına layıktır. Sen aslında bir kahramansın, bana gelecek kaygısıyla dolup taştığım şu günlerde ilham oldun. Karantina'nın belki de bizim kalemizden dışarı çıkabilmek, varolusumuzu anlamlandırabilmek için bir fırsat olduğunu bana hatırlattın. Yalnızlığına da acıma sakın Drogo, bu dünyada yalnız olmayan yoktur. Hoşçakal Drogo, uzayda biri.

uzaydabiri 4 years ago

Kefernahum

Nadine Labaki

310 Gönderi

Yazıp yazıp siliyorum. Yüzüme, yüreğime tokat gibi inen gerçeklerin ağırlığı, söyleyeceklerimi toparlamama izin vermiyor. Ne desem eksik kalacak. Keşke fırsatım olsa da Labaki'yi kişisel olarak tebrik edebilsem, ona teşekkür edebilsem, yüreği için, cesareti için. Karamel'de de hikaye anlatışına hayran kalmıştım…devamı

uzaydabiri 4 years ago

Germinal

Emile Zola

13 Gönderi

Henüz birkaç gün önce bitirdiğim bu eserle ilgili birkaç çift laf biriktirmeye çalışıyorum ama kitap gönderisi girmek filmden daha zormuş onu anladım. Söyleyeceğim çok şey var ve ne söylesem spoiler olacak baştan söyleyeyim. Kitapta maden işçilerinin yaşantıları ve onları toplu…devamıHenüz birkaç gün önce bitirdiğim bu eserle ilgili birkaç çift laf biriktirmeye çalışıyorum ama kitap gönderisi girmek filmden daha zormuş onu anladım. Söyleyeceğim çok şey var ve ne söylesem spoiler olacak baştan söyleyeyim. Kitapta maden işçilerinin yaşantıları ve onları toplu isyana sürükleyen bir dizi olaylar, oldukça gerçekçi ve detaycı bir anlatımla ele alınmış. Zaten Emile Zola, natüralistliği, olayları sanki bir film karesi anlatır gibi betimlemesi ile bilinen bir yazar. Öyle belibenzer bir betimlemeden bahsetmiyoruz, insanda iğrenti uyandıracak detayların bile anlatılmasından, yazarın hayal gücüne hayranlık uyandıran bir betimlemeden bahsediyoruz burada. Madende geçen dakikaları öyle bir anlatıyor ki sanki işçilerle beraber madene giren de, şiddete varan isyanlara karışan da benmişim, hepsini ben deneyimlemişim gibi hissettim okurken. Arka planda bir de ufak bir imkansız aşk hikayesi var ki, her ne kadar aşırı dramatize edilmiş olduğunu düşünsem de, hikâyenin tuzu biberi olmuş. Yeri geliyor heyecanla işçilerin maden işletmecileriyle olan diyaloglarını takip ediyor, yeri geliyor işçilerin karşılaştıkları zorluklar ve dramatik ilişkileriyle cigerleriniz dağlanıyor. Ve abartı gelen hiçbir şey olmuyor kitapta, hersey ince ince dokunuyor ve hikayenin geneline baktığınızda buna ne gerek vardı dediğiniz detayların bile hikayeye bir katkısı olduğunu anlıyorsunuz. Tabii burada bu detayların, betimlemelerin okumayı zorlaştırdığını eklemem gerek. Kolay okunan bir kitap değil kesinlikle ama bütün detaylara rağmen olayları takip etmekte zorlanmıyorsunuz. Kitapta en çok dikkatimi çeken şey, Marxist düşüncelerden etkilenip işçileri ayaklandırmak isterken olayların nasıl kontrolden çıktığının ağır aksak anlatılmasıydı. Aslında burada, Marxism eleştirisi görüyoruz; daha iyi koşullar talep eden isçilerin özlerindeki kötülük ve egitimsizlikleri yüzünden bu ideallerin gerceklestirilemeyeceğinin eleştirisi. İnsan doğuştan kötüdür tartışmalarına bir yenisini eklemiş bence Zola bu hikayede. Nitekim beni de en çok etkileyen, tabiri caizse kafama balyoz gibi inen şey insanların vahşice birbirlerini katletmeleri idi. Aslında ne ayaklanan, ne ayaklanmaya sebep olan, ne devlet, ne işletme sahipleri suçsuz değildi, herkes bir şekilde bu şiddete ve vahşete katkıda bulunmuştu. Her zaman barışçıl bir ortam sağlamaya çalışan Etienne bile, sonunda içindeki kötüyle ve öldürme isteğiyle yüzleşmişti. Fakat etkilendiğim bir diğer nokta da, bunca vahşete, başlarına gelen kazalara rağmen insanların hep ümitli oluşuydu. Madende mahsur kaldığında ve sonunda sokakta pervasızca yürürken yaptığı sorgulamalarda Etienne bile o ümidi içinde taşıyordu. Sanırım hayat tam da böyle bir sorgulama, böyle bir tutarsızlık içinde ilerliyor. İnsan en kötü dediği felaketleri bile yaşarken, yeniden doğmanın, yeniden güneşe kavuşmanın umudunu taşıyor. Ve bu ümit belki de bizi ayakta tutan yegane şey şu hayatta. Tuhaf ve ironik. Yaşamak. Son olarak söylemeliyim ki, zor bir kitap. Okuması da, anlatılanlar da, hazmetmesi de zor. Hayat gibi.

uzaydabiri 5 years ago

Temmuz'da

Fatih Akın

31 Gönderi

Tesadüflerle dolu bir yol filmi... Hikayesi bayat ve bayağı olmasına rağmen yolculuk ve yolda olmak fikri güzel işlenmiş. Zaten hikaye bunun üzerine kurulmuş olmasa pek de izlenesi bir tarafı yok. Bir de 90lar sonunda yaşananları, hele o zamanın İstanbul'unu arka…devamı

uzaydabiri 5 years ago

Kader

Zeki Demirkubuz

171 Gönderi

**Bu posttan önce Masumiyet için yazdıklarımı okursanız çok iyi olur, zira atıflarım oldu :) Filmle ilgili söyleyeceklerime, herkesin, filmi izleyeceklere tavsiye ettiği "Önce Kader'i izle hikayeyi daha iyi anlıyorsun" muhabbetine olan itirazımla başlamak istiyorum. Zeki Demirkubuz'un bu iki filmle izleyiciye…devamı**Bu posttan önce Masumiyet için yazdıklarımı okursanız çok iyi olur, zira atıflarım oldu :) Filmle ilgili söyleyeceklerime, herkesin, filmi izleyeceklere tavsiye ettiği "Önce Kader'i izle hikayeyi daha iyi anlıyorsun" muhabbetine olan itirazımla başlamak istiyorum. Zeki Demirkubuz'un bu iki filmle izleyiciye mükemmel beyin yaktıran bir puzzle sunduğunu düşünüyorum. Siz eğer ki önce Kader'i izleyip ardından Masumiyet'e giderseniz, bu iki filmi birbirinin devamı gibi düşünme gafletine düşmüş olacaksınız. Ne Kader'i, ne kimin masum olduğunu (aslında kimse masum değil, bunu Masumiyet gönderisinde açıklamıştım) anlayamamış olacaksınız. Bir filmin ya da eski bir hikâyenin içinden yeni bir film çıkması tam post-modern dünyanın modernite eleştirisi. Siz aynı hikayeyi izlediğinizi zannederken, aslında bambaşka bir zamanda geçen, benzer bir hikayeyi izliyorsunuz. Kısaca, hiçbir kaderin, hiçbir yazgının kendine has olmadığını, herkesin aslında -Masumiyet'te de gördüğümüz- tuhaf bir döngü içinde olduğunu izliyorsunuz. En azından, bu film içinde filmciliğin, bize bunu anlatmaya çalıştığını düşünüyorum. Zira Bekir'in geçmişi dediğimiz hikaye, filmin bugününde yaşanıyor. Bir de bu garip içiçelik, bu acayip döngü, bana Masumiyet'te olduğu gibi Kader'de de aslında bir determinizm/kadercilik eleştirisi izlediğimiz hissini uyandırdı. Bir de filmi izlerken, özellikle şu meşhur TV izleme sahnelerinde "Dünya rüya içinde rüyadır." sözünü düşündüm sık sık. Dünya üzerinde bu içinden çıkamadığımız garip döngü, belki de yeniden yeniden yaşanılan bir rüyadır? Masumiyet'te izlediğimiz mükemmel tiradla Bekir'e belki de, hani böyle az daha kanımız ısınmıştı değil mi? Ama Kader'de anladık ki Bekir hiç sandığımız gibi değilmiş. Ona kızdık, hatta sövdük bile bu sefer. Bunun sebebi aslında, Masumiyet'te, "ulan felek!" dediğimiz hikâyenin, Kader'de aslında her şeyin Bekir'in seçimi olduğunu anladığımızdandı. Anladık ki Uğur da Zagor da Bekir de kendi seçimlerinin peşinden sürüklenmiş. Bakın bu kısım en can alıcı noktasıydı filmin bence. Eric Fromm'a göre, uğrunda ölünecek denilen aşklar kişinin kendi saplantısının yansımasıdır. Yani aslında kişi, karşısındakinden bağımsız olarak kendini bu aşka mahkum eder. Bekir'in de Uğur'a olan saplantısı aslında bir noktada kendi seçimiydi ve kesinlikle hastalıklıydı. Hikayenin sonunu baştan biliyor olsam da, bu ikili arasında geçenleri kafamda çoğalan sorularla, soluk soluğa izledim. Takdir edersiniz ki bana bunca sorgulamayı yaşatan filme, romantik bir gözle bakıp "ulan ne aşkmış be" demiyorum çünkü inanıyorum ki aşk kesinlikle bu değil. Yaşamak zaten bu hiç değil. Karakterler özelinde söylersem hepsi beni dibine kadar huzursuz etti, hiçbirini de bi anlık bile sevemedim. Ama tabii, yönetmenin bana sordurduğu soruları aşırı sevdim. İnsanları dinleyip önce Kader'i izleseydim baya üzülür, pişman olurdum. Hâlâ önce Kader'i izleyeceğim diyen varsa buyursun, fakat bu durumun film-lere klişe bir aşk hikayesi gözüyle bakma illüzyonu yaşatabileceğini aklından çıkarmasın :) İyi seyirler, bolca düşünmeler!