“Ayrılık ya da ölüm, fark etmez, bir yokluğun üstüne her şeyi yeniden yaşanabilir bir vakte ayarlamak gerekir, çok iyi biliyorum. Mekanizmamı söktüm baştan kuruyorum, bana bundan sonra saat hep dört.”
Çoğu zaman başkalarının hayatlarında bizi aşan roller ile hikayemizi çıkartırız…devamı
Web yapım aşamasındadır.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
"Kimse, iyi yaptığını düşündüğü bir şeyi yapmaktan korkmaz. çünkü savaşın teknik bilgisi çarpışmada cesareti besler. Bu yüzden iyi eğitilmiş az sayıdaki bir kuvvet savaşta zafere daha yakındır. "
Yazarın imparator I. Theodosius'a adamış olduğu bu eser tarihin en önemli imparatorluklarından…devamı"Kimse, iyi yaptığını düşündüğü bir şeyi yapmaktan korkmaz. çünkü savaşın teknik bilgisi çarpışmada cesareti besler. Bu yüzden iyi eğitilmiş az sayıdaki bir kuvvet savaşta zafere daha yakındır. "
Yazarın imparator I. Theodosius'a adamış olduğu bu eser tarihin en önemli imparatorluklarından birisi olan roma cumhuriyetini, tüm yönleriyle Antik Roma'nın savaş stratejilerini ele alıyor, asker seçiminden, savaş düzenine, kara savaş stratejilerinden, deniz savaş stratejilerine, savaşta ordu düzenine kadar dikkate alınması gereken detaylara değiniyor, yer yer eleştirmekten de geri durmuyor.
Kitabın yazarı olan dürüst asker aslında pek pratik savaş tecrübesi olmadığını, bu kitabı yazma sebebinin daha ziyade Roma'yı roma yapan geçmiş yüzyıllar askeri tecrübesinin bir özetini çıkarmak ve eski ihtişamlı günlerinden bir hayli uzaklaşmış olan Roma ordusunun nasıl tekrar disipline edilebileceğini eski yapsını örnek göstererek amacını belirtiyor, ayrıca kendisi kendi döneminden önce yazılmış kitapları derleyerek bu kitabı yazmış.
Antik Roma’da benim ilgimi çeken kısımda neden yıkıldığından çok nasıl bu kadar uzun süre ayakta kalabildiğiydi,ki cevap değilse de benim nezdimde cevaba giden yol olduğu için kitabı oldukça beğendim
Ayrıca Roma tarihine olan bilgimin “Et tu, Brute?” den öteye gittiğini, okuduklarımı anlayıpta anlamdırıp, bağdaştırabildiğim için oldukça mutlu oldum.
Her neyse diyeceğim şudur ki; Roma’ya veya savaşa ilginiz varsa, okunur yani verdiğiniz zamana hiçte pişman etmez.
'Fırtınalarda hoşa giden bir irkiliş, bir kabarış vardır.
Sanki yaratılış 'hayır böyle devam edemez!' diye gürler,
şimşekler çakar, rüzgar hızına engel olan ne varsa topunu da söker,
yere çarpar, geçer. Bir protesto halidir o.'
Balıkçı'nın hatıra şeklinde kaleme aldığı ve…devamı'Fırtınalarda hoşa giden bir irkiliş, bir kabarış vardır.
Sanki yaratılış 'hayır böyle devam edemez!' diye gürler,
şimşekler çakar, rüzgar hızına engel olan ne varsa topunu da söker,
yere çarpar, geçer. Bir protesto halidir o.'
Balıkçı'nın hatıra şeklinde kaleme aldığı ve kalebentlik cezasıyla Bodrum'a sürgün edilişini anlattığı otobiyografik eseri, tasvirleri, yalın dili ve içten olan o çok samimi anlatımına okudukça hayran kalıyorsunuz. Gözleriniz kelimelerin arasında kayıp giderken aklınız Balıkçı'nın yanında, çektiği özlemlerde ve geçtiği yollarda.
Sanki tam önünüzde sizi karşısına almış, gözlerinizin içine bakarak sevecen bir yüzle anlatıyor tüm bunları, denize aşık eder insanı bu anlatım.
Hatırlamıyorum başka bir kitap, hem ağlayıp, hem güldüren, hem de böyle bir bekleyişten doğan heyecanı, acıyı, kederi, umudu derinden hissettiren, hatırlamıyorum hislere böylesine dokunan bir kitap.
Cevat şakir Kabaağaçlı kimdir sorusunun cevabı tam olarak bu kitabın satırları arasındadır, Cevat şakir'in ölümünü ve Halikarnas balıkçısının doğumunu anlatır.
Okurken ilk kez bir kitabın yazarıyla arkadaş olmak istedim, okuyucusundan çekinerek yazdığı satırlarda kendini savunması bile o kadar samimi ve güzeldi ki.Ayrıca bize balıkçıyı hediye ettiği için istiklal mahkemelerine de teşekkürü borç bilirim. Balıkçı gibi benimde bir çok şeyin farkına varmama sebep oldular.Fırsatı varken bir çok şeyi sonuna kadar yaşamış biri halikarnas balıkçısı, bana boşa geçen zamanlarımı hatırlattı, hem de öyle üsten bakarak tavsiyelerde, nasihatlerde bulunarak değil; anlatarak, deneyimlerini göstererek.
Ayrıca bana kalırsa balıkçıyı okumaya kesinlikle bu kitaptan başlanmalı.
Bu kitapta görüp de imrendiğim en güzel şey ise, yazarın doğaya duyduğu büyük tutku, öylesine laf olsun diye değil, her harfinde hissettirerek çıldırırcasına duyduğu bir özlemle yasması, en ince detayına değinerek kitapta yaşatması.
Kitabın sonuna doğru özlemek ile ilgili kullandığı şu ifade “harıl harıl özlemek”oldukça hoşuma gitti, hani çok özlemek değil de harıl harıl özlemek, daha nasıl anlatabilirim bu özlemimi hangi kelimeyle yeterli gelir der gibi kullanmış, o kadar güzel ki insanı yaptığı işte mutlaka başarılı kılan türden, şiirsel.
Zannımca cezbeye varan bu tutkuyu ülkemizde çok az kişi duyuyor olsa gerek, yoksa denizle bu kadar iç içe olan bir memlekette yüzme bilmeyenlerin sayısı herhalde bu kadar çok olmazdı.
Yaşadığı zamanı, savaşı, insanları, hayatları, geçtiği yerleri, ekonomiyi ve daha bir çok şeyi en ince detaylarına kadar sunuyor okuyucusuna, özellikle işgal günlerinden bir manzarayı anlatıyor kitabında ki yürek parçalayan cinsten, şöyledir:
''İşgal günlerinde, vaktiyle başkent olan koca şehirde fukaralık ve sefalet vardı. bir gün içleri çorba dolu karavanalarını taşıyan askerler şemsipaşa'da deniz kenarındaki bir mermer türbenin önünden geçiyorlardı. türbenin önünde mermerden bir rıhtım vardı. taşınırken sallanan karavanalardan ara sıra mermerin üzerine çorba damlaları düşüyordu. askerlerin beş-on adım gerisinde yürüyen, paçavralar giymiş yedi-sekiz yaşlarındaki bir çocuk, çorbanın damladığı yerlerde dizüstü geliyor, ellerini yere dayıyor ve eğilerek damlaları birer birer yalıyordu. yüzüne baktım, sıska yavru bir çift kara gözden ibaret kalmıştı. onun bakışını hiç unutmayacağım.''
«Hayatta illa ki birilerinin ya da bir şeylerin peşinden koşmak zorunda değilsiniz.. Kendi doğrunuzu kendiniz bulabilirsiniz.»
Dinin dogmatik sistemini eleştiren, bununla beraber absürd mizah anlayışla pekiştiren bir yapım. Gösterildiği ilk günden bu yana birçok ülkede yasaklanmıştır.
Belli ön yargılarla yaklaşılmadığı…devamı«Hayatta illa ki birilerinin ya da bir şeylerin peşinden koşmak zorunda değilsiniz.. Kendi doğrunuzu kendiniz bulabilirsiniz.»
Dinin dogmatik sistemini eleştiren, bununla beraber absürd mizah anlayışla pekiştiren bir yapım. Gösterildiği ilk günden bu yana birçok ülkede yasaklanmıştır.
Belli ön yargılarla yaklaşılmadığı sürece sahnelerin gerçekten akılcı, komik işlendiği görülebilir, din temelli esprileri beraberinde getirmesi açıkçası bunları da “aşağılayıcı şekilde çekelim rant kaygımız olmasın” bakış açısıyla çekmedikleri fikrindeyim.
Ne zaman ki kendi fikrimizden olmayan bir anlatıma saygı duyabiliriz, işte o zaman gerçekten bir çok şeyin değiştiği görülebilir.
Bana kalırsa Brian karakteri aslında gizliden gizliye İsa'nın ta kendisidir.
Film boyunca halk tarafından mesih olduğu sanılır; Brian ne yaparsa yapsın bu insanlardan kurtulamaz ve her yaptığı hareket, insanlığa dair bir mesaj olarak algılanır, o artık insanlığın kurtarıcı arayışının baş karakteri haline gelmiştir..
İnsanoğlunun hayattaki herşeye gözü kapalı bir biçimde, sorgulamadan ve araştırmadan inanmasını fazlasıyla çarpıcı bir biçimde eleştirir, insanlığın bu gözü kapalılığı ve sorgulamadan inanması günümüze kadar ulaşmıştır ve ne yazık ki yüzyıllar boyunca da devam edeceğe benziyor.
Sadece 6 oyuncunun 40 farklı karaktere can vermesi gibi farklılıklar olunca da oldukça dikkat çekici.
Yeri geldiğinde aileye, yeri geldiğinde topluma ve yeri geldiğinde yöneten kesime (Roma İmparatorluğuna) hiç acımadan eleştirel bir şekilde yaklaşıyor, bunu yaparken de izleyiciyi güldürmeyi de başarır.
Ayrıca sadece din eksenli bakılmaması gerekmekte filme, aslında din eleştirisinin yanında o gün şartlarında toplumların ne kadar kolay kandırılabileceğini ve gerçek bilgiye ulaşılmasının ne kadar meşakkatli olduğunu da bizlere gösteriyor, bunu o 80'li yılların çok üzerinde bu gün ya da gelecekte anlayanı hala güldürebilecek diyaloglarla yapıyor.
Roma’nın gündelik hayatına, o dönemde yaşanan iç zıtlıklara, halkın gözünden romalıların yönetiminin eleştirilmesine kadar bir çok detaya değiniyor olması,
aradan 44 yıl geçmesine rağmen hala izlenilebilirliğini ve etkisini koruyan zannımca harika bir satir örneği.
Eğer koyu bir dindarsanız ve karşıt görüşlerin eleştirilerini kaldıramıyorsanız,ki büyük olasılıkla beğenmezsiniz ve izlemeniz de hata olur..
“İnanç kayboldu, şüphe saplantı haline geldi.Ölüm en iyi dostumuz, insanın en iyi dostuydu çünkü insanı çektiği acılardan kurtarıyordu.”
- Alman teğmen August Von Kageneck.
Sırf savaş zamanında çekilmiş; nadir bulunur cinsten çok sayıda, başarıyla renklendirilmiş ve canlandırma içermeyen görüntüleri için…devamı“İnanç kayboldu, şüphe saplantı haline geldi.Ölüm en iyi dostumuz, insanın en iyi dostuydu çünkü insanı çektiği acılardan kurtarıyordu.”
- Alman teğmen August Von Kageneck.
Sırf savaş zamanında çekilmiş; nadir bulunur cinsten çok sayıda, başarıyla renklendirilmiş ve canlandırma içermeyen görüntüleri için bile seyredilebilecek bir belgesel, 6 bölümden oluşmakla birlikte bir bölümü (4. bölüm) tamamen japonya ve uzak doğu cephesine ayırmışlar ki bu benim ve genel olarak herkesin en az bilgisi olduğunu düşündüğüm taraftır ikinci dünya savaşında.
Bu belgesel ile 2. dünya savaşına merakınız varsa genel bir şablon edinebilirsiniz, fakat birçok şeyin neden-sonuç ilişkisi işlenmediği için dönemin dinamiklerini anlamakta oldukça zor, savaşın aktörlerinden biri olan fransa yapımı olmasından dolayı, daha birinci saniyeden bunu bilerek izlemek gerekiyor. İngiltere-abd-fransa ekseninde tarafsız olmayı pek başaramamış olması oldukça üzücü, tabii İllaki yüzde yüz objektif olamazdı, zaten bende bunu beklemiyordum.
Savaşın diğer aktörlerininde buna benzer belgesel yapmasını isterdim , eminim ki daha gün yüzüne çıkmamış nice görüntüler vardır..
Özellikle Almanyanın da kendi açısından buna benzer bir yapım yapmasını isterdim.
Savaşta taraf olmuş ülkelerin propaganda ekiplerince kayıt altına alınmış görüntülerin
sadece renklendirilmis ve ilk kez yayınlanan görüntülerle değil, aynı zamanda müzikleriyle de şaheser bir eserdir. inanılmaz vurucu bir hikaye anlatımı var. açıkçası fazla kelimelere takılmayıp görüntüleri seyretmek lazım.
Ayrıca beğenmediğim bir kısmı; Amerika'nın Japonya'ya atom bombası attıktan sonraki japonya'nın, bomba sonrası insanının görüntüsü yok hatta o kısım 5 dakika civarı, bu kadar kısa çekildiği için belki çekilmiş bir görüntü yok diye düşündüm, ki Amerika atom bombası atmasaydı 1 milyon askeri ölecekti diye de belgeselde atom bombasına haklı bir gerekçe gösterildi…
Seslendirmen amerikan askerlerinin zaferini anlatırken anlık coşuyor falan yani işte ne desem, öyle bir belgesel(!).
2.Dünya savaşına dair bildiklerinizin ne kadar sığ olduğunu; günümüze bu kadar yakın bir tarihte, dünyanın nasıl bir vahşete sahne olduğunu çok daha iyi anlıyorsunuz.
Bana kalırsa insanoğlunun içindeki vahşeti göstermesi açısından ileriki nesillere bu görüntüler ders olarak okutulmalı, mesele tarihten çok daha ötede amaç ne olursa olsun savaş bir insanlık suçudur. İdealler bu kadar acımasız olmamalı(ydı).
“I scream, you scream we all scream for ice cream”
İnsanın suratında gerçekten kocaman bir tebessüm bıraktıran jim jarmusch filmi, yönetmen filmlerinde kendisinden bir parçayı seyircilerine sunuyor, filmlerinde hep bir doymuşluk ve dinginlik hissi var, kendisi "sıradanlığın" en mütevazı filmlerini…devamı“I scream, you scream we all scream for ice cream”
İnsanın suratında gerçekten kocaman bir tebessüm bıraktıran jim jarmusch filmi, yönetmen filmlerinde kendisinden bir parçayı seyircilerine sunuyor, filmlerinde hep bir doymuşluk ve dinginlik hissi var, kendisi "sıradanlığın" en mütevazı filmlerini çekiyor, tüketerek mutlu olmaya şartlanmış günümüz insanını sükûnete ve mutlu olmayı öğrenmeye çağırıyor.
Bana kalırsa yaşamak istediklerini ekrana yansıtıyor,ki filmlerinde sürekli kendisine rastladığım hissediyorum.
Atmosferin, Müziklerin, Diyalogların ve usta görüntü yömetmeni Roby müller’in mükemmel çekim açılarının siyah-beyaz renkler ile harmanlanmasından ibaret bir film.
Tom Waits bir mükemmel sırf onun için izlenesi film, zaten Roberto Benigni'nin italyan aksanı ile ingilizce konuşmaya çalışması da filmi izlemek için bir sebep.
Bana göre gerçek hayattaki hallerine en yakın olan oyuncu da Tom waits'tir.
Diğerleri daha uç noktalardalar fakat rolleri o kadar yakışmıştır ki birbirleri ile uyumu gerçekten görülemeye değer.
En sevdiğim kısımlardan biri Hapishaneden kaçıp çeşitli yerlere sığındıklarında aslında kaçtıkları o ufak hücreden hiçte bir fark yaşamadıklarını farketmeleri bunu görmemiz, geldikleri yerdeki kurallara göre yaşamaya çalştıkları için bizi de bir iç buhranın içerisine sürüklüyor ve kendimizi sınılandırdıkça “her gittiğimiz yer ayrı bir hapishaneye dönüşebilir” mesajını veriyor
Ayrıca film de geçen birbirinden güzel iki tom waits şarkısı:
- Jockey full of bourbon
- Tango till they're sore
“Geçmeden önce kapıdan,
bir kapı olduğunu bilmeyebilir insan.
Geçilecek bir kapı olduğunu sanıp uzun uzun arayabilir,
bulamadan.
Bakarsın bulur kapıyı
ama açılmayıverir kapı.
Olur da açılırsa geçer belki kapıdan.
Kapıdan geçerken insan
bir de bakar ki geçtiği kapı
geçen benliğin…devamı“Geçmeden önce kapıdan,
bir kapı olduğunu bilmeyebilir insan.
Geçilecek bir kapı olduğunu sanıp uzun uzun arayabilir,
bulamadan.
Bakarsın bulur kapıyı
ama açılmayıverir kapı.
Olur da açılırsa geçer belki kapıdan.
Kapıdan geçerken insan
bir de bakar ki geçtiği kapı
geçen benliğin ta kendisiymiş.
Kimse geçmedi bir kapıdan,
yoktu zaten geçilecek kapı,
kimse bir kapı bulamadı.
Zaten hiçbir zaman bir kapı olmadığını asla fark eden de olmadı.”
Dr. R.D Laing anti-psikiyatri akımın önde gelenlerinden biri olarak tanındığı üzere kitabında çok farklı bir konuyu ele almıştır,
Kitap hakkında bir çok incelemede genel olarak “dilin imkansızlığı” üzerine bir tür bilimsel deneme olduğunu düşünenlere çokta katılmıyorum, açıkçası daha çok “konuşmanın ve anlaşılmanın imkansızlığı” üzerinde durduğunu düşünüyorum.
Laing mantık bağları ile ilişkileri çağrıştırarak insanı delirtme sanatında mükemmel biri, düğümler kitabı da bunun en iyi örneklerinden biri olabilir.
Kitap 5 bölümden oluşuyor;
1. bölüm ebeveyn-çocuk ilişkileri düğümü,
2. bölüm düzensiz bağlanma üzerine, iki kişinin birbirlerine bağlanma yolları araması üzerine olan çaresizlik düğümü,
3. bölüm ilişki içerisinde pasif davranışlar sebebi ve zihin okumaların düğümü,
4. bölüm ilişkide bir diğerinin gitmesi ve kaybetmesi üzerine duyulan korkuların düğümü,
5. bölüm ise bütün bu düğümlerin özünün bizim içimizdeki doldurulamaz boşluktan ve bizim onu doldurmaya çalışmamızdan kaynaklanlandığını, açılan bir düğümün aslında başka bir düğüme sebep olmasından bahsettiği sonu olmayan düğümler.
Bazı kitapları sadece bir alıntı ile anlayabiliyorum, alıntı üzerine kurulmuş gibi hissettiyor, okudukça kendimi tekrar alıntı da buluyorum.
Öyle cümleler var ki klasik mantık problemleri gibi çizelge yapmadan tek okuma ile anlaşılamayacak paradokslar, ilişkiler üzerine güzel ve o kadar da ince tespitler ve detaylar var.
Yeri geliyor Jill oluyor yeri geliyor Jack olup Jill 'e hak verirken jack'den özür dilemek istiyorsunuz, aslında ilişkiye dışardan seyirci olurken farketmeden içerden de dahil oluyorsunuz.
Kitaptan sevdiğim bir kaç alıntı, belki kitabı size daha iyi açıklayabilir;
“Beni sevmiyorsun..
inan bana! kimseyi sevmiyorsun,
nasıl sevebilirsin?
Ve kimse seni sevmiyor,
nasıl sevebilirler? ben hariç çünkü
sadece seni sevdiğim için bunları söylüyorum,
seni seviyorum..”
“Ortada bir düğüm olduğunu görmek, o düğümü çözmek değildir. Anlam yaratma/anlama gayretinden topyekûn vazgeçmek de değildir.
Anlamın kendisinin bir düğüm olduğunu peşinen kabullenmektir.”
Roma hakkında biraz genel bilgi edindikten sonra tekrar izlediğim ve gerçekten çok sevdiğim diziyi size gerçekten övmek istiyorum açıkçası değerinin bilinmiyor oluşu beni üzüyor.
Bu 2. İzleyişim ilk defa altyazısız bir diziyi izledim ve bunun için en güzel seçim olduğunu…devamıRoma hakkında biraz genel bilgi edindikten sonra tekrar izlediğim ve gerçekten çok sevdiğim diziyi size gerçekten övmek istiyorum açıkçası değerinin bilinmiyor oluşu beni üzüyor.
Bu 2. İzleyişim ilk defa altyazısız bir diziyi izledim ve bunun için en güzel seçim olduğunu belirtmeliyim, ilk izlediğimde dikkat edemediğim ve seyir zevkine varamadığım bu dizi, düşük bütçesini ve yapım yılını hesaba katacak olursam kostümleri ve dekorları ile mükemmel ötesiydi.
Ayrıca dilinin latince olmasını çok isterdim, sahnelere ve karakterlere latince çok yakışırdı.
(Çok sevmem ilgimi çeken konudan ilerlediği içinde olabilir)
Diziinin konusu Julius Caesar hakimiyetindeki Roma İmparatorluğu’nun Galya ve Mısır’daki mücadeleleri ile başlıyor, bunun yanı sıra ülkede yaşanan iç çekişmeler ve Roma İmparatorluğu ile ilgili pek çok detayda arka planda arada bir öne çıkacak şekilde ilerliyor, günlük yaşam da en ince detaya kadar değiniyor bu detaylar da, yönetici sınıfın bolluğunu gösterirken halkın yoksullukla savaşına da değinmeden gerçekleşmemiş ki oldukça etkili bir şekilde ekrana yansıtılıyor.Ki bunu da sadece yöneticiler ve imparatorluk meseleleri üzerinden anlatmayarak halk gözünden de ele alıyor, yönetici sınıfı bolluk içinde yüzerken halkın ne denli sıkıntılar ve kendi içinde ayrılıklar yaşamış olduğunu ekrana mükemmel bir anlatımla yansıtıyor. Yalnızca entrikalara değil dönem insanına da odaklanıyor olması diziyi ekstra etkili kılıyor, burada her karaktere ayrıca değinebilirim ki çünkü her bir karakter ayrıca mükemmel işlenmişti.
Rome’un değerli olmasında birçok faktör var ama benim için en önemli nokta; dizide muhteşem bir hikaye anlatıcılığının olması dev gibi bir imparatorluğun kendisi gibi dev hikayesini izleyiciyi sıkmadan anlatma konusunda oldukça başarılı üstelik bu albenili senaryoyu oluşturmak için tarihsel anlatımında savaş (var ama yok), şiddet ve cinsellik sahnelerinin dozunu artırma kolaycılığına da kaçmıyor.
Mükemmel anlatılıcığı için basit ama mükemmel bir örnek vermem gerekirse;
Caesar’ın senatoda bıçaklanarak öldürüldüğü sahne ki özenle çekilmiş bu sahnenin sonunda Caesar, Brutus’le uzun uzun bakışırken içten içe çok bilinen ve beklediğimiz “Sen de mi, Brutus?” repliğini söylemiyor.
Senaristler bu uydurma klişeyi kullanmayarak izleyiciyi şaşırtırken, sürprizi bir sonraki bölüme saklıyorlar Caesar’ın ölümünden sonra uzlaşma teklifi için gelen Mark Anthony’yi öldürme planlarına annesi Servillia da katılıyor ve bu durum Brutus’un ağzından şu cümlelerin dökülmesine sebep oluyor: “Sen de mi, anne?”
Her şeyiyle mükemmel olan bu dizinin bende büyük bir eksiği var ki o da savaş sahneleri, anlıyorum düşük bütçeli fakat niye her bölüm de değilse de iki bölümde bir şişko bir haberci savaşın haberini veriyor, biraz zaman sonra tekrar çıkıp kimin kazandığını söylüyor lütfen ama..
Bir de haber vermeden zaman atlamaları var ki bak işte bu çok daha sinir bozucu, bi anda haber vermeden 3 yıl geçiyor savaşlar oluyor savaşlar bitiyor ve ben bu duruma sadece sinir olabiliyorum.Seni bu kadar sevmeme rağmen neden beni sinir ediyorsun ki, ROME!
Servilia’nın Atia’yı lanetlediği tirat için bile Rome’un izlenmesi gerektiğini düşünüyorum, izleyeceklere şimdiden iyi seyirler.
“Quae quo usque tandem patiemini, o fortissimi viri?”
(“Buna daha ne kadar katlanacaksınız, yiğitlerim?”)
S.P.Q.R. :
(Senatus Populusque Romanus; Roma Senatosu ve Halkı), Eski Roma'da cumhuriyet döneminin mutlak yaşama-yürütme organının simgesi. Logoları halen şehirde pek çok binada ve kamu alanında…devamı“Quae quo usque tandem patiemini, o fortissimi viri?”
(“Buna daha ne kadar katlanacaksınız, yiğitlerim?”)
S.P.Q.R. :
(Senatus Populusque Romanus; Roma Senatosu ve Halkı), Eski Roma'da cumhuriyet döneminin mutlak yaşama-yürütme organının simgesi. Logoları halen şehirde pek çok binada ve kamu alanında mevcutmuş.
Mary BEARD :
Antik Roma Uygarlığı Uzmanı, Cambridge Üniversitesi Klasikler Hocası, Newnham Koleji üyesi ve Kraliyet Sanat Akademisi Eski Edebiyat profesörü.
Binyıllık tarihi kapsayan bu eser Roma kültürünün temellerini daha anlaşılır kılıyor.
Açıkçası benim kitaptan beklentim çok başkaydı, daha çok imparatorların hayatları ve roma üzerindeki etkileri, savaş ve askeri stratejileri, devletin yayılma mantığını okumaktı.
Eserde ise; Roma'nın nasıl büyüdüğünü ve gücünü uzun süre nasıl koruyabildiğini, askerlerin iktidar üzerindeki etkisi, imparatorların senatörlere davranışları, zengin ve fakirler arasındaki uçurumu, kadınların toplum içindeki rolü, milliyetçilik kavramı ile roma hakkında doyurucu bilgiye sahip oluyorsunuz.
Roma’nın şuan hala hatırlanmasında önemli rolleri olan; Cicero ve Catilina arasındaki siyasi mücadele, Jül Ceasar'ın suikasti, Octavius'un Augustus adıyla tahta çıkışı gibi olayları detaylı bir şekilde ele alıyor ayrıca da 2000 yıldan bu yana kültürel kalıntıların, o tarihi eserlerin ve tarih yazıcılığının elimize ulaşması ayrıca takdire şayan bir husus..
Bizim onu hatırlamaya ve anlamlandırmaya çalışma yollarımızı -ve Roma'nın, Senatosu'nun ve Halkı'nın neden hala önemli olduğunu- en detaylı şekilde anlatıyor,
imparatorun gözünden çok değil de daha çok halkın gözünden bir anlatıma sahip, tarihe eleştirel yaklaşan iyi bir Roma anlatısıdır.
Yazarın Cicero’ya olan hayranlığı felan mı vardı bilmiyorum fakat öyleki ben cicero’yu her iki sayfada bir görmezsem artık istemsizce gözüm arıyordu.
Sevmediğim bir diğer nokta ise Kendinizi bir an MÖ 5. Yüzyılda bulurken iki cümle sonra MS 3. Yüzyılda buluyorsunuz ki bu benim kafamı çok karıştırdı bu açıdan çok yorucu oldu, buna rağmen Roma'nın sosyo-ekonomik yapısı ve gündelik sosyal hayatı oldukça iyi anlatılmıştı.
Roma tarihi hakkında genel bir bilginiz varsa severek okuyacağınız ve farklı konumdan bakmanızı sağlayacak bir eser, yok ise başlangıç olarak ben çokta tavsiye etmem, açıkcası tecrübe ettim ve eseri okumak isteyenlere diyeceğim, önce başka bir eser okursanız bu dönemlerle ilgili, eserden daha fazla keyif almanız da mümkün.
Merhabalar, yalın ama karmaşık, sessiz fakat bir o kadar da gürültülü, kısa ama gerçekten öz, bir kafe de oturup kahvenizi yudumlarken yan masayı dinliyormuşsunuz hissi veren, ayrıntılı olduğunu özensizliği ile örtbas eden bir film ve ben kahve ile ilgili her…devamıMerhabalar, yalın ama karmaşık, sessiz fakat bir o kadar da gürültülü, kısa ama gerçekten öz, bir kafe de oturup kahvenizi yudumlarken yan masayı dinliyormuşsunuz hissi veren, ayrıntılı olduğunu özensizliği ile örtbas eden bir film ve ben kahve ile ilgili her şeyi o kadar çok seviyorum ki bu filmi de en az kahve kadar sevdim.
11 farklı hikaye boyunca karakterlerimizi kahve ve sigara tüketirken hayatlarındaki mutlulukları, bağımlılıkları ve takıntıları alakasız ve anlamsız bir şekilde tartışırken izliyoruz. Bütün bu hikayeler ise tıbbi bilgiler, kahve ve sigaranın vücuda zararı ve de iyi bir öğlen yemeği tercihi olmadığı, yanlış anlaşılmalar, müzik, sinema ve kariyer gibi benzeri temalarla birbirine bağlanıyor. Filmin siyah beyaz oluşu ise masada beraber oturan insanların birbirinden ne kadar zıt olduğunu vurguladığı gibi bir yandan tüm farklılıklarına rağmen bu insanların beraber dostça vakit geçirebildiğini gösteriyor, onları birleştirenin ise kahve ve sigara olduğunu da belirtiyor.Son derece minimalist bir uslûpla çekilmiş, birbirinden ünlü mükemmel oyuncuları, ilk olarak bir üçlemeymiş fakat ardından 8 film eklenerek uzun metrajlı bir filme dönüştürülmesi ile yapımı yam olarak 17 yıl sürmüş (evet bende şaşırdım) bunların harici oldukça yavaş ilerliyor, izleyecekler buna göre değerlendirmeli.
Yönetmenin bilinçli bir tercihi olarak diyaloglarda bir kopukluk var, bazı bölümlerin başı veya sonu yok hatta nereden geldiği belli olmayan bir konuşma yarısında kesiliveriyor.
Sanki farklı yönetmenler bir araya toplanmış ve onlara ortak bir tema olarak sigara ve kahveyi işleyin denilmiş gibiydi, başta tam olarak ne olduğunu anlamasa da Jarmush'un detayda gizli güzellikleri usul usul seyirciye sunmasıyla sanki 1,5 saatlik bir dünya yaratılmış gibi, açıkçası hikayelerin her biri son derece anlamsız ve alakasız olmasına rağmen bitmesini istemedim
en güzel bölümlerinden biri olan ve benim en sevdiğim kısmı champagne kısmında bahsi gecen gustav mahler'in "i have lost track of the world" şarkısının (yaşlı amcamın duyduğu müziğin bize de yansıdığı) sahneye ve filme bu kadar yakışmış olması, jim jarmusch ise artık en sevdiğim bir başka yönetmen oldu.