adilgicik (@adilgicik)

adilgicik (@adilgicik)

Joined at June 2020

567 Followers 415 Following

Follow Message Statistics

Post

653

Movie

Serie

Book

adilgicik 1 year ago

Paramparça Aşklar Köpekler

Alejandro González Iñárritu

18 Gönderi

Film değerlendirmeyeli 1 yıldan fazla olduğunu fark ettim. Öğrenciliğin ve sınavların gözü kör olsun:) Döneceksek bu güzel filmle ve bir soruyla dönelim bari: "Gerçeğin ne kadarına dayanabiliriz?" Bu soruya cevap vermek epey zor. Buna cevap verebilmek için hayatımızda gerçeği nerede…devamıFilm değerlendirmeyeli 1 yıldan fazla olduğunu fark ettim. Öğrenciliğin ve sınavların gözü kör olsun:) Döneceksek bu güzel filmle ve bir soruyla dönelim bari: "Gerçeğin ne kadarına dayanabiliriz?" Bu soruya cevap vermek epey zor. Buna cevap verebilmek için hayatımızda gerçeği nerede ve nasıl konumlandırdığımız önemli biraz da. Başka bir deyişle, kimin doğruları ya da kimin gerçeği? Benim, gerçekliğin acıdan beslendiğini düşünen bir yanım hep olmuştur. Çünkü acıda sahtelik olmaz. Herhangi bir şey; bu film olur, kitap olur, şiir olur ya da bir insan yaşamı olur acıyı barındırıyorsa o şey gerçektir. Bunları söyleme nedenim İnarritu'nun filmlerinin de bu acıyı, insanoğlunun acısını tüm çıplaklığıyla yansıtması. Ve belki bundan dolayı İnarritu filmleri bir o kadar gerçek. Aşk, kan, ölüm ve bunların doğal sonucu trajedi. Sıradan insanların sıradan olmayan trajedileri. İnarritu filmi deyince aklıma bunlar bir de bu filminde ve diğer filmlerinde de işlediği insanların yaşamlarının bir noktada kesişmesindeki raslantısallığı, ya da kaçınılmazlığı (doğru kelime hangisi bilemiyorum) geliyor. Her yaşam nereye varacağı bilinmeyen bir ışıltı gibiyken, beklenmedik bir şekilde yolları kesişen canlılarız hepimiz. Kimileri sönerek ve sönümleyerek, kimileri de güçlenip güçlendirerek devam ediyorlar yollarına. Solgun ya da parlak, o ışığın söneceği an bulanık bir fantezi. Neyse şimdi biz metaforları bırakıp konumuza dönelim. Gerçeğe. Gerçekliğe. Gerçeğin acılığına ya da acının gerçekliğine. Raslantıdan kaçınılmaza doğru yolculuğa. Yani tüm bunları barındıran filmimize... Birbirinden bağımsız hayatların, rastlantısal ya da kaçınılmaz bir şekilde birleşmesinin filmi bu film de. Hayatı istenilen şekilde sürmeyen insanların filmi. Birbirinden farklı üç insanın hayatını kronolojik olmaksızın parça parça gösteriyor bize yönetmen. Film ilerledikçe de sahneleri, yaşamları birbirine bağlayan bağlantıları... Siz kendiniz kafanızda sahneleri bir sıraya koyuyor, karakterlerin birbiriyle bağlantısına anlam yüklüyorsunuz. İnnaritu filmlerini diğerlerinden ayıran ve özel kılan noktalardan biri bence bu. Filmin içeriğine çok da değinmek istemiyorum fakat kapanış sahnesinde ekrana yansıtılan yazıyla ekrana bakıp uzun süre donakaldığımı hatırlıyorum. "Bizler aslında biraz da kaybettiklerimiziz!" Buna değinmeden edemedim. Çünkü bu, bütün sahnelerin gözünüzün önünden hızla geçip gitmesine neden oluyor. Ölüm gibi bir şey yani anlayacağınız, neyseki kimse ölmüyor😁 İyi seyirler dilerim sevgili Raf ailesi.

adilgicik 2 years ago

Kirazın Tadı

Abbas Kiarostami

82 Gönderi

Tek cümleyle "Kiarostami iyi iş çıkarmış." İntihar etme kararı alan ve intiharından sonra onu gömecek kişiyi bulma çabası veren bir adamın çarpıcı hikayesi... İzleyeli iki hafta falan olmasına rağmen kafamda bir şeyleri bir araya getirmek için iletisini şimdi atma gereği…devamıTek cümleyle "Kiarostami iyi iş çıkarmış." İntihar etme kararı alan ve intiharından sonra onu gömecek kişiyi bulma çabası veren bir adamın çarpıcı hikayesi... İzleyeli iki hafta falan olmasına rağmen kafamda bir şeyleri bir araya getirmek için iletisini şimdi atma gereği duyduğum bir film oldu. Bunu gerekli görmenin nedeni filmin vermek istediği mesajın kapalı olması değil, intihar olgusunun hassas bir olgu olması daha çok. Çünkü intihar kadar intihar hakkında yazmak ve şüphesiz intihar hakkında film çekmek de hassas bir iş. Bunun için iyi iş çıkarmış diyorum zaten. Adam dini, felsefi ya da bilimsel hiçbir şeyi inkar etmeden ve savunmadan seyircinin düşünebilmesini sağlayabiliyor. Bu filmde sevdiğim nokta da bu. Filmin belirli bir kurgusu ya da olay akışı olmamasına rağmen başarılı diyaloglar ve diyalogların ilintili olduğu ilginç konu filmden kopmamamızı sağlıyor. Yani aslında film boyunca bir arabada intihara meyilli bir adamla konuşurken oradan oraya giden kişileri izliyoruz. Bilen bilir; Abbas Kiarostami filmlerinde çok oyuncu oynamaz. Bazen de oynayan çoğu oyuncunun yüzü gösterilmez. Hatta diyaloglarını çoğunlukla tozlu İran manzaralarının arkaplanında verir. Karakterler konuşurken İran'ın dağlarını ve o sıcakkanlı insanlarını izleriz. Ve doğrusu yönetmenin bu tarzını çok sevdim. O tozlu İran havasını soluyan sanki sizmişsiniz gibi hissettiriyor. Bu film kesinlikle izlenmeli. İyi seyirler dilerim sevgili Raf ailesi😁 ❎BURADAN SONRA SPOİLER❎ Öncelikle Bedii Beyin intihar etme konusunda şüpheleri olduğunu ve intihar etmeden hemen önceki anın akışı içerisinde intihar edip etmeyeceği kararını vermeyi planladığını görüyoruz. Zaten son ana kadar vazgeçme ihtimalinin olabileceğini kendisi de biliyor. Nitekim intihardan sonra kendisini gömmesini istediği kişilerden toprak atmadan önce yaşayıp yaşamadığını kontrol etmelerini istemesi de bunu doğruluyor. Hatta üçüncü kişi yani Türk tahnitçiden ısrarla, geldikten sonra ona birkaç taş atmasını, uyuması ihtimaline karşı da onu sarsarak kontrol etmesini istiyor. Bu, intiharını kesinleştiren bir kişinin yapacağı türden şeyler değil. Hayatında süren ve kendisini bu uç noktaya kadar getiren her türlü sıkıntının dışında var olan ve intihar etsin ya da etmesin var olmaya devam edecek hayatın 'beyaz' tarafını da gözardı edip etmemek konusunda kafası karışmış bir kişinin yapacağı türden bir şey. Ve bence Türk tahnitçinin anlattıkları, kafasındaki bu karışıklığı ortadan kaldırıyor. Filmin sonunu yine seyirciye bırakmış Kiarostami. Filmin sonunda kazdığı çukura girdikten sonra gece karanlığında gökyüzü ile karşı karşıya kaldığı sahnede ekran karardığı için seyirci kendini görüyor ekranda. Gökyüzünü çukurdan seyreden seyirciymiş gibi gözüküyor. Ben acaba yönetmen o çukurda olan kişi sen de olabilirsin mesajını verip karakterle seyirciyi özdeşleştirmeye mi çalıştı diye düşündüm o sahnede. Sinema salonunda böyle bir şey mümkün olmayacağı için bu doğru mudur bilemiyorum ama ben izlerken beni öyle düşündürdü. Büyük ihtimal de öyle değildir:)

adilgicik 3 years ago

Protesto

Mathieu Kassovitz

50 Gönderi

Uzun süredir izleyeceklerim arasında olan bu film her yerde karşıma çıkmaya başlayınca izlemeye karar verdim. Politik bir film olan La Haine, Türkçe'de nefret anlamına gelen ama Protesto diye geçen ve konuyu başarılı diyaloglar üzerinden işleyen 1995 yılı Fransa yapımlı bir…devamıUzun süredir izleyeceklerim arasında olan bu film her yerde karşıma çıkmaya başlayınca izlemeye karar verdim. Politik bir film olan La Haine, Türkçe'de nefret anlamına gelen ama Protesto diye geçen ve konuyu başarılı diyaloglar üzerinden işleyen 1995 yılı Fransa yapımlı bir film. Parisin gettolarında yaşayan biri Arap, biri Yahudi ve biri siyahi 3 gencin üzerinden toplumdaki çözülmeyi,ıkçılığı ve sosyal sınıf ayrımcılığını anlatan bir film. Şunu söylemek gerekir ki film siyah-beyaz olmasına rağmen kamera açıları, çekim teknikleri ve oyunculuklar neredeyse kusursuz. Şöyle ki, bitirdikten sonra renkli bir şekilde çekilseydi daha az hoşuma giderdi diyebiliyorsunuz. Politikanın, hayatımızın her alanında söz sahibi olan ve bizi her anlamda etkileyen bir alan olduğu göz önüne alınırsa "benim siyasetle, politikayla işim olmaz. Oyumu kullanır geçerim!" diyen insanlardansanız politik amaç olmanız gerekirken politik araç olup liderlerin koltuklarına giden merdivenlerinin, üzerlerine basılıp geçilen bir basamağı olmaktan öteye gidememenize şaşırmamanız gerekir.(Biraz ağır oldu ama gerçekler bu şekilde ne yazık ki😀) Çünkü politika en çok halkı ilgilendirmelidir. Sonuçta yönetilecek ve yönetenlerin yarattığı koşullarda yaşayacak insanlar yöneteni seçen insanlardır. Halk-polis çatışmalarının artık bir misillemeye, bir intikama döndüğü ve nefretin dalga dalga yayılarak dönemin Fransasını sardığı, düşüşe geçmiş bir toplumun hikayesidir La Haine. Düşüşe geçtiğini ancak yere çakılınca anlayan ve yere çarpıncaya kadar "Buraya kadar her şey yolunda! Buraya kadar her şey yolunda..." deyip kendini avutup duran hasta bir toplumun hikayesidir. Çünkü filmde geçtiği gibi; "Önemli olan düşüş değil, yere çarpıştır." Bu bakımdan derin mesajlar içerdiği için bir yönetilen olarak izlemenizi kesinlikle tavsiye ediyorum. !!!BURADAN SONRA FİLMİ İZLEMEYENLER OKUMASIN! SPOILER İÇERİR!!! Film, yoruma açık sahneler içerdiğinden ben de yorumumlamak istiyorum: Tuvalet sahnesinde yaşlı adam, utangaç arkadaşı Grunwalski ile birlikte Sibirya'ya sürgüne gönderilen kişilerle birlikte bir trende sürgüne gönderdiklerini, tren tuvalet ihtiyacı için durduğunda Grunwalski'nin diğerlerinin yanında ihtiyacını gidermemek için trenden uzaktaki çalılıkların arkasına gittiğini söyler. Tren harekete geçince Grunwalski, bir yandan pantolonunu kaldırmaya bir yandan da hızlanan trene yetişmeye çalışır. Arkadaşının elini tutmaya çalışırken pantolonu düşer, pantolonunu kaldırmaya çalışırken de tren uzaklaşır. Tuvaletteki yaşlı adam Grunwalski'nin yine böyle bir günde dışarda soğuktan donup öldüğünü söyler. Ben bu treni nefret olarak görüyorum. İçindekileri ise nefreti nefretle berteraf etmeye çalışan, bundan dolayı da nefretin cezalandırmaya çalışacağı, boyunduruk altına almaya çalışacağı Vinz, Said ve diğer arkadaşları gibi olanlar olarak görüyorum. Grunwalski ise bu nefret toplumunda çekimser davranıp uzak duran Hubert gibi biridir. Fakat tuvaletteki yaşlı adamın dediği gibi tren asla durmaz, nefret kusar ve safını belli etmeyenleri, nefret trenine yetişemeyenleri nefretin kurbanı yapar, ölüme terk eder. Nitekim polis-halk çatışmasında çekimser davranan ve Grunwalski'nin pantolonu kaldırmak ile trene yetişmek arasında düştüğü kararsızlık ve kafa karışıklığını yaşayan Hubert de Grunwalski'nin yaşadığını trajediyi yaşar filmin sonunda: trene yetişmeye çalışırken trenin kurbanı olur, nefrete yetişmeye çalışırken nefretin kurbanı olur. Hızını alamayan tren Grunwalski'yi ölüme terk eder. Hızını alamayan nefret Hubert'in ölümüne neden olur. Hubert, trene binemeden fakat trenin ardından koşarken ölür. Tıpkı Grunwalski gibi... Hubert silahı nefretle polise doğrultur, tren hızlanır; polis de onun yaptığını yapar, tren daha da hızlanır. Silahlar patlar... Tren alıp başını gitmiştir. Artık yetişilmesi imkansızdır...Önünü kesmeye çalışan herkesi de yutacaktır. Yüksek bir yerden serbest bırakılan bir cisim de hızlandıkça hızlanır, limit hıza ulaşır. Fakat önemli olan düşerkenki hızı değil yere çarpışıdır. Bu hasta sistem de yere kapaklanma anına kadar düştüğünün farkında olmadan hızlanır fakat yere kapaklanışının sertliği de hızı nispetinde olacaktır. Ben bu kısmı bu şekilde yorumluyorum. Son olarak Vinz, filmin bir yerinde şöyle der: "Hiçbir şey yapmadan bu lanet sisteme katlanmaktan sıkıldım. Fare deliklerinde yaşıyoruz, siz bunu değiştirmek için ne yapıyorsunuz?" Said ise başka bir sahnede şöyle der: "Buradaki polisler ne kibar. Bana 'siz' diye hitap etti." Böyle düşüşe geçmiş bir sistemde Vinz'in dediği gibi durumu değiştirmek için ayaklanmak, nefrete nefretle karşılık verip yere çarpış için treni hızlandırmak mı gerekir? Yoksa Said'in bahsettiği polis gibi nefreti sevgiyle mi berteraf etmek gerekir? Gerçekten zor bir soru? Yazı biraz uzun oldu. Okuduğunuz için teşekkür ederim.

adilgicik 3 years ago

Özgürlük Yolu

Sean Penn

218 Gönderi

Into the Wild, Türkiye'de bilindiği şekliyle Özgürlük Yolu, Jon Krakauer'ın yazdığı ve Christopher McCandless adındaki bir gencin maceraları hakkında, filmle aynı ada sahip, kurgusal olmayan, bir kitabından uyarlanmış, 2007 yapımı bir film. En etkilendiğim filmler arasında yer alan ve gerçek…devamıInto the Wild, Türkiye'de bilindiği şekliyle Özgürlük Yolu, Jon Krakauer'ın yazdığı ve Christopher McCandless adındaki bir gencin maceraları hakkında, filmle aynı ada sahip, kurgusal olmayan, bir kitabından uyarlanmış, 2007 yapımı bir film. En etkilendiğim filmler arasında yer alan ve gerçek bir yaşantıya dayanan bu filmde kahramanımız Christopher her şeyi ardında bırakıp sadece kendi benliğini alıp gitme cesaretini gösterebilmiş. Cesareti diyorum çünkü bunu bir filmde izlerken her ne kadar az da olsa olağan gelse de bu, gerçekleştirilmesi çok zor bir şey. Uğrunda yıllardır çabaladığın,bir bakıma seni bir birey yapan,toplumsal bir akış içerisinde seni normal bir birey yapan her şey... Seni sevdiklerini bildiğin, fakat bu sevginin de yoran, boğan bir sevgi olduğunu farkettiğin ailen... Sana kağıt üzerinde bir profil çıkaran ve aslında asıl kimliğini unutturan kimliğin... Sınırlar yaratan insanın, yine bu sınırları geçmek için ortaya çıkardığı pasaportun... Anlamsız bir kavga aracı olan paran, kredi kartların... Aslında herkes böyle bir durumda kaçmayı doğal bulabilir. Fakat bunu gerçekleştirmek büyük özveri ister.Bir çok kişi tarafından Can Yücel'e ait olduğu sanılan bir şiirde bununla ilgili şöyle bir şey geçer: "Bugünlerde herkes gitmek istiyor Küçük bir sahil kasabasına, bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara... Hayatından memnun olan yok. Kiminle konuşsam aynı şey... Her şeyi, herkesi bırakıp gitme isteği. Öyle 'yanına almak istediği üç şey' falan yok. Bir kendisi.Bu yeter zaten..." 20. Yüzyılın insanı boğan temposu, okul stresi, iş, kadınlar,aile,bağlılık... Tüm bunlar Chris için geride kalmış gereksiz 'gerekliliklerdir' artık. Onun önünde yeni bir yol vardır: "...boşa geçen iki yıldan sonra nihai ve en büyük macera başlıyor; içindeki günahkâr tarafı öldürüp ruhani değişim yolculuğunu zafer içinde tamamlama arasındaki savaş..." Film genel olarak onun bu çalkantılı yolculuğu ve bu yolculuğun ona getirdiklerini konu alıyor. Kahramanımız Chris bu kaçışı deneyimliyor. Peki mutlak özgürlük mutluluk için yeterli midir? Memeli sınıfına mensup olan biz insanoğlu, birilerine bağlılık düşünülmeden yaşayabilir miyiz? Köklerinin olmaması düşüncesi bizi cesaretlendiriyor mu? Eğer öyleyse bu cesareti beynimizde bir kaçışla mı eşleştirmeliyiz? Film, tüm bu soruları sormanıza ve içinizde bir muhakemeye olanak sağladığı için kesinlikle izlemenizi, izletmenizi tavsiye ederim. Bu soruları da kendinize sorup cevaplayın izledikten sonra. Kesinlikle düşünce yapınıza bir etkisi olacak ve aradığınız birtakım cevapları bulmanıza ön ayak olacaktır . Keyifli izlemeler dilerim.