Y (@standingovation)

James ve Rosabelle iyiydi hoştu ama birbirini tekrar eden temalar, derinlik olmaya hızlı gelişen olay örgüsü ve karakter geçmişleri için değil, hepimiz Warner için buradaydık. Sanki yapması saatler sürmüş çok lezzetli bir yemek yemişim de doymamışım gibi hissediyorum. Bu serinin…devamı

standingovation 1 week ago

Beyaz Geceler

Dostoyevski

141 Gönderi

Yorum yapmayacaktım ama bazı yorumları okuduktan sonra şimdi bu yorumu daha bir keyifle yapacağım. Dostoyevsky ile yeni tanışmış olanların da kitaplarını analiz eden insanların da ortak bir paydada buluşacakları nokta: onun karakterlerine basitçe "iyi" ya da "kötü" gibi etiketler yapıştıramayız.…devamıYorum yapmayacaktım ama bazı yorumları okuduktan sonra şimdi bu yorumu daha bir keyifle yapacağım. Dostoyevsky ile yeni tanışmış olanların da kitaplarını analiz eden insanların da ortak bir paydada buluşacakları nokta: onun karakterlerine basitçe "iyi" ya da "kötü" gibi etiketler yapıştıramayız. Dostoyevsky insan ruhunu okur, bir cambaz gibi onları sunar. Her birinin kendi içinde verdiği savaşlar vardır ve bize hepsini aktarır. Beyaz Geceler'de de adı bile olmayan erkek karakter ve Nastenka farklı nedenler ve durumlar ile aynı hisleri yaşayan iki karakter. İkisinin de kendi çelişkileri, acıları , sorunlu hayatları var ve ikisiyle de kolayca bağ kurabiliyorsunuz. Onlara saf nefret ya da sevgi besleyemiyoruz, onların çalkantılı ruh hâllerini anlıyoruz. Bu ikili bir arada kalsaydı bile, Dostoyevsky'nin insan psikolojisini deşen öngörüsüne dayanarak, asla birbirlerini mutlu edemezlerdi. Onların ruh hâlleri zaten bu kısacık kitapta bile bizi belli bir sona hazırlıyor. Tıpkı Rogojin ve Nastasya gibi. İyi bitmeyecek bir şeyleri en başından çağrıştırıyor. Yüzeysel bir okuma ile "bu, bir karakterin hayalperest zavallı birini kandırdığı bir romans kitabı" diyebilmek bu noktada mümkün değil. Onlarınki dıştan değil içten gelen bir yalnızlık, boşluk. 4 gün içinde birbirinden coşkun, asla doğal olmayan bir şekilde, birbirine anlık sığınmaya çalışan yeni tanışmış iki insanın mutlu bir sona ulaşabileceğine inanan, birdenbire kendilerinden kaynaklı o sefil hâllerinden, o depresif deriden dış bir etken ile sıyrılıp atabileceğine inanan varsa belki de karakterlerin çaresizliğini ya da insan olmanın karmaşasını benimsememiş demektir. Yeni nesilin anlayacağı dilden: lovebombing neden yapılır yapılınca ne olur, yapan ya da maruz kalan kişiler olarak nasıl bir son beklemeliyiz? Ruh eşi bulma amacıyla rezil hayatlarımız dating app'lerden tanıdığımız insanlarla değişir mi okuyun görün. Ahahaha.

standingovation 1 week ago

Tehlikeli Oyun / Die Welle

Dennis Gansel

28 Gönderi

Boykot gününden selamlar olsun. 🇹🇷 Günümüz Türkiye'sinden parçalar bulabileceğiniz bir yapım. Sorgusuz sualsiz tam koşullanma ile bir itaat. Hayatları boyunca bir yere ait hissedememiş cahil insanların sadakatlerini vermek istedikleri "lider" bir figür. Buraya siz girebilirsiniz siz giremezsiniz ayrıştırması. ✅ Azgın…devamı

standingovation 2 weeks ago

Budala

Dostoyevski

28 Gönderi

Boykot gününden selamlar. 🇹🇷 Dostoyevsky'nin 156 yıl önce "modern İsa" ve "katıksız Hristiyan iyiliği, saflığı" düşüncesi ile yarattığı bir denek, Prens Mışkin'ın etrafında dönen olayları inceliyoruz. Neredeyse 800 sayfalık bir romanı iki üç paragraf ile yorumlayamam ama istediğimden daha da…devamıBoykot gününden selamlar. 🇹🇷 Dostoyevsky'nin 156 yıl önce "modern İsa" ve "katıksız Hristiyan iyiliği, saflığı" düşüncesi ile yarattığı bir denek, Prens Mışkin'ın etrafında dönen olayları inceliyoruz. Neredeyse 800 sayfalık bir romanı iki üç paragraf ile yorumlayamam ama istediğimden daha da kısa tutacağım. Kendi fikirlerimi aktarırken kitabın can alıcı noktalarını açık edip okuma düşüncesi olanların hevesini kaçırmak istemem. Kitabın bana göre en güçlü tarafı, Dostoyevsky'nin hiçbirinin iç dünyasını, geçirdikleri hezeyanları, alaylarını, sahtekârlıklarını, para düşkünlüğünü, yalanlarını, şiddet dürtülerini, kararsızlıklarını saklamadan, atlamadan (son kısımlar hariç) bize âdeta bir Şampiyonlar Ligi karakter kadrosu sunması. Yer yer, ikinci bölümden sonra, önemi olmayan karakterlerin sayfalarca yaptığı felsefî, olaylardan kopuk konuşmalar kitabın akıcılığını bozmuş olsa da diyalogları okumak kitabın en keyifli tarafıydı. Özellikle General İvolgin'in etrafında dönen diyalogları okurken sesli güldüğüm bile oldu, her ne kadar trajik bir karakter olsa da sıktığı yalanlar ve herkesin yalan olduğunu bilmesi çok komikti. Diğer bir güçlü yanı ise "kaçınılmaz son"un hissettirdiği endişe, gerginlik. Nihilizm gel de boşluk hissi gör. Kitabın son sayfasını okuyup kapattığınızda boş gözlerle etrafı inceliyor, bir yere dalıyor baktığınız yeri görmüyorsunuz. En azından bana olan buydu. En başından beri yavaş yavaş inşa edilen karakterlerin dengesizliği gelmekte olan bir şeylerin habercisi olduğunu hissettiriyor. Ve nihayetinde kitabın en yoğun temasına, iyilik saflık kavramlarının toplumdaki yerine geliyoruz. İşte burada benim eleştirilerim başlıyor. Tam bu noktada, daha taze bitirdiğim Böyle Buyurdu Zerdüşt'te Nietzsche'nin iyilerin merhametine dair yazdıkları aklıma geliyor. Ona göre merhamet, en basit tabirle, pasif, kötülüğe ön ayak olan bir duygu. Dostoyevsky'nin Mışkin'ine baktığımızda bu karakterin temsil ettiği o saf iyilik topluma bir eleştiri olarak uç boyutta kullanılmış, yazarın amacı gerçekçi bir karakter yaratmak olmadığı için amaç toplumun çirkin yüzüne bakmaktı ama Mışkin'in pasifliği, "aptallığı" kötülüğü beslemedi mi? Roman boyunca bu "merhametin" doğurduğu sonuçları okumadık mı? Kendisini yiyip bitiren Nastasya'nın ihtiyacı olan ona acıyan bir sevgi miydi? Kötülüğün iltihaplı beyni yalan söylemeye, öldürmeye, paraya tapmaya, ikiyüzlülüğe devam ederken o beynin sahibinin yüzünü yatıştıracak şekilde okşamak bir erdem midir, bir kötülük değil midir? Nietzsche'ye göre budalalık değil, bir zayıflıktır bu ve nihayetinde de yok olup gitmeye mahkûmdur da. Aynı temaları sinemanın Dostoyevsky'si dediğim Lars Von Trier'in Dogville'inde de izledik çoğumuz. Filmde Grace iyi kalpli, pasif kalmaya devam ettikçe sömürüldü, başına neler neler geldi. Hepimiz Dogville'in sonunda zevkten dört köşe olmadık mı? Nihayet Grace merhamet etmeyi bıraktığında, bebekleri bile öldürürken "Hak ettiler." demedik mi? Dostoyevsky'nin Mışkin'i ile ayrıldıkları nokta burası işte. Mışkin böyle bir dönüşüm geçirmiyor. 156 yıl önce de günümüzde de sorulan sorular 156 yıl sonra da sorulmaya devam edecektir kuşkusuz. Dostoyevsky bana göre sadece soruları sorup kendi köşesine çekilmiyor, onların cevaplarını da veriyor. İyi okumalar okuyacak herkese, sizler de kendi cevaplarınıza ulaşırsınız umarım.

standingovation 3 weeks ago

Öğrencisi öğretmeni avukatı yaşlısı genci dindarı ateisti emeklisi çiftçisi Beşiktaşlısı Fenerlisi, hepimiz meydanlardayız. Burada Dubailerde nargile çekip şeker ezenler kızına mercedes alıp halka su içme diyenler, muhtaç bıraktıkları halkın midesine giden tokmaların hesabını yapanlar yok. Burada halk var. Kimsenin adamı…devamı

standingovation 3 weeks ago

Böyle Söyledi Zerdüşt

Friedrich Nietzsche

44 Gönderi

Herkesin okuduğu ama çoğu kişi için sadece özlü söz paylaşmaktan öteye gitmeyen, insanların okumaya alıştığı düz, doğrudan yazı stilinden çok delilere ve okumaya kafa yormaya delilere hitap etsin diye şiirsel ve bol devrik cümleli, bol dramalar ünlemlerle kaplı bir şekilde…devamıHerkesin okuduğu ama çoğu kişi için sadece özlü söz paylaşmaktan öteye gitmeyen, insanların okumaya alıştığı düz, doğrudan yazı stilinden çok delilere ve okumaya kafa yormaya delilere hitap etsin diye şiirsel ve bol devrik cümleli, bol dramalar ünlemlerle kaplı bir şekilde yazdığı, ün kazandıkça her fikrinin bir tartışma konusu olduğu ( hem herkes hem de hiç kimse için.) o meşhur kitap. Bir kurgu romanı gibi bir oturuşta okumak isteyenler, bir haftada bitirmek için eline alanlar size özet geçeyim: her ne kadar asıl figürle örtüşmese de peygamber Zerdüşt, mağarasında yıllarca yalnız başına yaşıyor ve bir gün her peygamber gibi bir amaç ile dağından iniyor. Bu amaç doğrultusunda insanlarla konuşuyor, tanışıyor onlara vaazlar veriyor. Ölü olduğunu söylediği bu Tanrının izinden yürümüyor, bir çoğumuzun okuduğu peygamberlerin aksine insanlara bilinen ahlâk üzerine akıl vermiyor, o topluma öğretilen ahlâkî değerleri, dogma olanı sorgulamak ve yıkmak için iniyor ama hayal kırıklığı çünkü insanlar hazır değiller bunlara, bu gerçekle yüzleşen Zerdüşt mağarasına geri çekiliyor ve düşünüyor, düşünüyor, düşünüyor. Bunun, bu inzivanın insanların hazır olmayışının, kitabın sonunda ulaşılacak noktaya katkı sağlayan bir zafer olduğunun farkına varıyor ve nihayetinde bir kanıya varıyor. Tüm bunları felsefî temalar, semboller ve metaforlar ve şiirler ve tanıştığı insanlar ve daha nicelerini kullanarak anlatıyor. Etkilendiği filozoflardan bir şekilde kendisini ayırmayı başarıyor Nietzsche, onu kendine özgün yapan bu bana göre. Taklit etmiyor dönüştürüyor. Acıdan bahsedenlerden ilhâm alırken bunun aksine hazzın gerekliliğini de kucaklıyor, hazzı da eleştiriyor. İnsanın sırf bir şeylerin peşinde koşmadığından kendisini aşması gerektiğinden bahsediyor. Değindikleri ile Albert Camus gibi bir diğer çok okunan ve özlü sözleri paylaşılsa da zannımca derinlemesine anlaşılmayan yazarları etkiliyor. Tartışılacak çok yönleri var gerçekten de, Nietzsche herkes gibi bir insan ve kusursuz değil, haklı olduğu ve haksız olduğu noktalar var, hatta hayatını düşünürsek kendisinin bu anlatıda üstüne basa basa, tekrarlayarak yazdığı kısımların nedenlerini ayıklamak çok da zor değil, evet kadınlar hakkında birçok konuda, şiirsel ya da doğrudan, doğru olmadığını düşündüğüm fikirleri var. Ya da dindar olan insanlar, özellikle bizim toplumumuzda bu kitaptan hiç hoşlanmazlar, çünkü didaktik değil dogmatik değil ya da günümüz Almanya'sında doğan birinin üstüninsan'dan bahsetmesi tarihsel açıdan insanları elbet rahatsız edecektir. Yine de okuyup kritik düşünme yaparak kendi fikirleri ile yazarların fikirlerini ayırabilen her insan gibi okurken "bu abuk bir düşünce" deyip asıl söylenmek istenene odaklanıyorum ki zaten tam da bu yüzden kitabın sonu benim için çok kıymetli. Tüm bu öğretilerin ulaştığı nokta çok kıymetli. Sadece bunun için bile okumaya değer. Değinmediğim birçok nokta var, üstüninsan arayışı kitabın kolonu, omurgası bunu ve sonunu bilinçli es geçiyorum, güzelliği de okurken keşfetmek. Kısacası, felsefeye kafa yoracak, odaklanacak zamanım var ve yayarak okumaya da istekliyim diyen herkese tavsiyedir. Okuyun, hazmedin, kendinizi aşın, sorgulayın, dönüşün. Bizim halkımızın buna çok ihtiyacı var. "Gerçekler bir zamanlar yalanlardı."

standingovation 1 month ago

Bu senenin Oscarları berbattı. İki sene üst üste herhangi bir filmin Oscar kazanıyor olması ve zaten jürilerin "filmleri izlemedik, biz Oscarı kimin kazandığını yanlış hatırlıyorduk." açıklamaları güvenleri tamamen yerle bir etti. Bitse de gitsek modunda enerjisi düşük, keyifsiz ve zorlama…devamı

standingovation 2 months ago

Kötü

Jon M. Chu

17 Gönderi

2004'te Brodway müzikalinde önce Idina Menzel & Kristin Chenowth sonra Katie Rose & Willemijn Verkaik'i izlemiş kimseyi tatmin etmeyecektir. ''Yok arkadaş o mükemmel sahne şovundan, tiyatrâl şaheserden sonra aşırı efekler, soluk renkler, kopuk işlenen bir olay örgüsü, yapay oyunculuklar ve…devamı2004'te Brodway müzikalinde önce Idina Menzel & Kristin Chenowth sonra Katie Rose & Willemijn Verkaik'i izlemiş kimseyi tatmin etmeyecektir. ''Yok arkadaş o mükemmel sahne şovundan, tiyatrâl şaheserden sonra aşırı efekler, soluk renkler, kopuk işlenen bir olay örgüsü, yapay oyunculuklar ve yarım ağızla ruhsuzca söylenen şarkılara tahammül edemem, burun kıvırırım.'' diye düşünüyordum ama Wizard and I'dan sonra biraz potansiyel hissetmiş olmalıyım ki hoşuma gitmeye başladı. Yüzümde bir tebessümle ve sevdiğin bir şeye bakarken oluşan o salak ifadeyle izledim. Keyif aldığım yerler oldu, özellikle orijinal oyuncuları görünce içim kıpır kıpır oldu. 3 saate yakın olması ve Act 1, act 2 olarak iki bölüme ayrılması da hoşuma gitti böylece müzikalden tek bir replik bile çıkarmamışlar. AMA kesinlikle tatmin olarak bitirmedim. Emerald City'ye gittikten sonra hikayede tempo artıyor ve Idina Menzel'den aldığım o yarı çıldırmış, yarı kararlı, korku saçan Wicked Witch enerjisini kesinlikle Cynthia Erivo'dan alamadım. Defy The Gravity sırasında, özellikle, en zor ve hikayenin zirve yaptığı şarkıda müzikali izlerken insanın içinde ayağa kalkıp çılgınca alkışlama isteği oluşuyor, filmde o hissi hiç yalakayamadım. Elphaba'nın son sahnede süpürgesini havaya kaldırdığı o imza hareketini görmek isterdim. Harika bir paragrafın noktası gibiydi o. Kostüm, dekor iyiydi ama renk patlaması içinde yüzmesi gereken bir filmin görselleri bu kadar solmuş olmamalıydı bence. Şarkılar da bir nebze başarılıydı, benim için yeterli değildi ama, hâlâ orijinalleri dinlerim, açıp ariana grande dinleyeyim demem. Oyunculuk olarak da başlarda tolere etsem de filmin başından beri yüzüne araba farı vuran bir tavşan gibi poz kestiğini gözlere soka soka oynayan Ariana Grande çok gözüme batmaya başladı. İki karakter de bu nebzede hayal kırıklığı oldu benim gözümde. Artık yaşlandığımı ve bu tarz filmlerin yeni nesillere tanıtma amaçlı yapıldığını kabul etmem gerekiyor galiba. İlk bir buçuk saati ortalama sonrası ortalama altı kalan bir film oldu genel hatlarıyla.

standingovation 3 months ago

Kan ve Külden

Jennifer L. Armentrout

3 Gönderi

600 sayfa okuyup zaman harcamayın, ben size beş saniyede karakter derinliğini gözler önüne seren bir diyalog yazacağım ve karakterler tüm kitap boyunca bu şekilde konuştu. ("Bir embesil olarak öleceğim." diye nefes verdim. Hawke bana sağ yanağındaki gamzesini göstererek dişlerini saklayan…devamı

standingovation 3 months ago

Bir Salyangozun Anıları

Adam Elliot

17 Gönderi

Bu sene en iyi animasyon Oscar'ını almazsa dönüşeceğim kişiden ben sorumlu değilim. (Inside out 2 alacak maalesef.) Mart yaklaştığına göre aday olacağını düşündüğüm filmleri izlemeye başlıyor ve iki ay sürecek Oscar sezonuna giriş yapıyorum. Çarpıcı, uygunsuz ve gerçek bir hikâyeydi.…devamı