Sümeyye (@wannistsumeyye)

Ben buna yorum yazdım sanmıştım, yazmayı unutmuşum hahahaha. Annem bahsediyordu, yayınlandığı dönem hep izlermiş (2000-2003) ki bu da benim doğduğum döneme denk geliyor...... O bahsettikçe izlemek istedim ben de. TRT dizisi olduğu için de ulaşmak kolay TRT izle'den (artık Tabii…devamıBen buna yorum yazdım sanmıştım, yazmayı unutmuşum hahahaha. Annem bahsediyordu, yayınlandığı dönem hep izlermiş (2000-2003) ki bu da benim doğduğum döneme denk geliyor...... O bahsettikçe izlemek istedim ben de. TRT dizisi olduğu için de ulaşmak kolay TRT izle'den (artık Tabii var.). Veee iyi ki de izlemişim. Dizide 4 kız 3 erkek öğrenci bir şekilde aynı evde alt-üst kat olarak yaşamak zorunda kalıyorlar. Erkekler köyden geliyorlar, kızlar ise şehirde yetişmişler yani basitçe iki grup birbirlerine zıtlar. İlk başta birbirlerinden nefret ederken zamanla zıtlıklara rağmen birbirlerine alışmalarını, anlaşmalarını ve aile oluşlarını izliyoruz. Dizide bu aile olma hissi çok güzel ve buna vurgu fazlaca var. Bu da insana sımsıcak hissettiriyor. Bir de eski bir dizi olmasınsan olsa gerek cumartesi sabahı hissi var ve özlenen bir his, bu yüzden çok güzel. Zaten dizinin en güzel tarafı bu. Herkesin ama özellikle kızların çok belirgin, karakteristik özellikleri var. Zaten o dönemde birçok dizide, filmde, hatta müzik gruplarında bile bu var. Biraz da pazarlama stratejisi olarak yapılıyormuş. -ama konumuz bu değil, neyse-. Mesela kızlardan Rüya romantik, hayalperest, duygusal, edebiyatsever birisi. Armağan ciddi, mantıklı, hırslı ve kariyer takıntılı biriyken Cansu alaycı ve sinir bozucu derecede şakacı, nispeten umursamaz birisi. Ayten ise güzelliğine, alışverişe düşkün, çapkın denecek bir tip. Bu tiplemeler diziyi daha eğlenceli hale getirmiş bence. Bir de bazen Armağan'ı kendime o kadar benzettim ki kendimi, kendimi izlerken buldum sanki. Mantık, kariyer takıntısı falan değil ama bazı durumlardaki ciddiyeti ve tavırları bana o kadar benziyordu ki bu yüzden beni çok etkileyen sahneler ve replikler oldu. Özellikle -belki bilen vardır diye söylüyorum- 40.bölümdeki "Anne olmak kadın olmaktan daha kolay, değil mi?" repliğinin olduğu Armağan ve Sarp arasındaki o diyalog uzun süre aklımdan çıkmadı. Dizide tabi ki çok klişe olaylar da var. Bir de bazı olaylar zar zor o kadar uzatılmış ki anlatamam. Yani spoiler vermek istemiyorum ama karşılıklı bir ilan-ı aşk durumu var ve bir durum bu kadar sündürülemez. Bilmem kaç bölüm boyunca sürekli söyleyecek gibi olup söyleyememeler, herkesin bilmesine rağmen hala bir şey yok gibi davranmalar işi çok sıkıcı hale getirmiş. Bu bir örnekti ama dizide ara sıra böyle şeyler var. Dizinin genel bir basitliği de var biraz sitcom havasında zaten. Buna rağmen bazı sahneler ve replikler hiç beklemediğim yerden, hiç beklemediğim şekilde çok etkiliyordu. Bayağı başarılı. Bir de dediğim gibi en güzel yanı o sıcak, aile ve yuva hissi. Zaten bu yüzden beğenilen bir dizi olmuş bence. 2000'lerin popüler kültürüne dair detaylar görmek de güzel oluyordu bence. Bir de bölümler şimdiki gibi 2 saat değil 40 dakika olduğu için izlemesi de katbekat kolay tabi ki. Ama şimdi dizinin en kötü yanını söylüyorum: Dizinin doğru düzgün bir final bölümü yok. Normalde finallerde büyük bir şey olur, bir değişim yaşanır, ne bileyim birileri evlenir, gelecek gösterilir, geçmiş gösterilip duygusal anlar yaşanır, hadi hiçbir şey olmasa oyuncular kameraya doğru el sallayıp seyircilerle vedalaşırlar. Ama bu dizininkinde resmen hiçbir şey ama hiçbir şey yok. Normal, sezon içinde herhangi bir bölüm gibi. Neden böyle yapmışlar bilmiyorum ama büyük bir eksiklik. Bir de dizi 3 sezon toplam 92 bölüm. Raf'ta yanlış yazıyor, kaç kere bildirdim ama düzelteceklerini sanmıyorum. İzleyeceklere iyi seyirler.

wannistsumeyye 2 years ago

Koku

Patrick Süskind

36 Gönderi

Şimdi sanki kitabı haftalarrrrca elimde dolandırmamışım, gittiğim her yere götürüp tek sayfa okumadan geri getirmemişim gibi utanmadan gönderi paylaşacağım. Kitabı okumayı bu kadar uzun sürdürmenin sebebinin kitapla hiç alakası yok. Konu ilginç, dil akıcı, her şey tamam ama doğru kitap,…devamıŞimdi sanki kitabı haftalarrrrca elimde dolandırmamışım, gittiğim her yere götürüp tek sayfa okumadan geri getirmemişim gibi utanmadan gönderi paylaşacağım. Kitabı okumayı bu kadar uzun sürdürmenin sebebinin kitapla hiç alakası yok. Konu ilginç, dil akıcı, her şey tamam ama doğru kitap, yanlış zaman diyebilirim... Her elime alışımda heyecanla okuyordum ama bıraktığımda tekrar açmak çok zor oluyordu, bu hali birçok kişi biliyordur zaten... Her neyse, kitaba gelelim. O kadar etkileyici bir kitap ki. Kitap boyunca süren dönemin Fransa'sının kaosu, karmaşası, o karanlık ve bunaltıcı atmosferi, toplumun insanı iğrendiren hali... Okurken gözümde canlanması başka bir boyuta geçti ve şu an düşündüğümde hepsi sanki kitap okumamışım da filmini izlemişim gibi gözümün önünde canlanıyor. Her kurgu kitabı gözümde canlandırıyorum ama hepsi tamamen net, film gibi olmuyor. Bu olanlardan biri. (Bu arada, filmi de dizisi de var zaten, onları da yakın zamanda izlerim diye düşünüyorum.) Kitaba başlamadan o döneme dair toplum eleştirisi olduğunu okumuştum zaten ama böyle kitaplarda bazen "acaba tam olarak ne düşünceyle bir eleştiri yaptığını, neye işaret ettiğini vs anlayabilecek miyim?" diye düşünüyorum. Bu kitapta öyle net gördüm ki bunları, yazara hayran kalarak okudum resmen. Koku duyusunu seçerek anlatmak ayriyeten hayranlık uyandırıcı. İnsanların tepkilerini yönlendiren şeyin aslında koku olduğunu fakat insanların bunun farkında olmadığı için yalnızca görünenle uğraştığını ve bunun ne büyük aptallık, cahillik olduğunu söylemek yalnızca toplum eleştirisi açısından değil; dil mefhumunun, insanın gördüklerini, duygu ve düşüncelerini aktarmadaki yetersizliğini, kelimelerin dolaylılığını anlatmak açısından da çok etkileyici. Grenouille, en başından beri yaşadığı topluma uyum sağlayamayan bir karakter ama aynı zamanda kendi çıkarları için de olsa topluma karışmaya çalışan veya zaman zaman buna mecbur kalan bir karakter. Beni özellikle etkileyen birkaç yeri işaretledim. Mesela, kitap boyunca Grenouille'a korkuyla bakan ama birkaç güzel kıyafet giyip saçını düzeltince, korkuyla bakamak yerine artık onu normal insan kabul eden bir toplumun psikolojisini anlamak insanı ürpertiyor. Oysa Grenouille'de hiçbir değişiklik yoktu ve kendisi de bunun farkındaydı. Senin de böyle bir toplumda yaşıyor olabileceğini bilmek ve dahası, senin de bu şekilde davranan insanlardan biri olabileceğini anlamak katbekat ürpertici. Kitapta insanı dehşete düşüren de bu. Dehşete düşmek derken, bunu gerçekten kastediyorum. Özellikle cinayetler başladığı andan itibaren, öyle dehşete kapılarak okudum ki dışardan beni izleyen biri tepkilerimi görüp ne hissettiğimi anlardı. (kitabın zaten konusu bu cinayetler, sürprizi bozmadım yani.) Dehşete düşüren şeyler şunlar: Öncelikle, Grenouille'in tüm istediğini elde edebilecek olmasına, en başından beri peşinde olduğu hedefe ulaşacak olmasına, istese belki tüm dünyaya hükmedecek olamasına rağmen tam tersi hedeflerine ulaşıp insanlardan takdir gördükçe yaşadığı toplumdan daha da iğrenmesi, onlara karşı çok güçlü bir nefret duyması ve gitgide kendini daha da tecrit etmek istemesi. Onun bu hissettiklerin sizin de çok derinden hissedebilmeniz ve 18.yüzyıl Fransa'sında yaşananları anlatan bir kitapta gördüklerinizi yaşadığınız toplumda neye karşılık geldiğini anlayabilmeniz. Ve bu anlatımın böyle olağanüstü bir konu ve kurguyla aktarılması. Finali anlatmaya ise kelimeler yetmez sanırım. Ama gerçekten, o bahsettiğim Grenouille'nin kitap boyunca ve özellikle de sonlara doğru hissettiği tiksiniti ve korkuyu öyle gerçek, öyle derinden hissettim ki artık bunu tecrübe ettim diyebilirim, Grenouille'in tecrübesine sahibim artık. O kadar çok yönlü bir kitap oldu ki benim için, ne hissettiğimi tam olarak anlattığımı ve anlatabileceğimi sanmıyorum bile. Son olarak, kitabı okumamın uzun sürmesinin kitapla alakası yok dedim, öyle zaten ama yine de tercümenin kesinlikle yoran bir tarafı vardı. İnatla tekrar tekrar kurulan devrik ve upuzun cümleler, Türkçede kimsenin kullanmadığı ikilemeler vs çok zorlama bir tercüme izlenimi veriyor ve gerçekten yorucu. Yani okunuyor, çok kötü bir tercüme demiyorum tabi ama insan takılmadan da edemiyor. Bendeki kitabı sahaftan almıştım, Can Yayınları'ndan 87 basım ve ben eskiliğine bayılıyorum ama bu tercümesi için söylediklerim yeni basımlarda da aynı mı bilemiyorum tabi. Mütercim hala Tevfik Turan ama tercümede değişiklikler olmuş olabilir. Bu da yeni baskı okuyacaklar için son paragrafımı gereksiz kılar:)

wannistsumeyye 2 years ago

The Night Of

Steven Zaillian

28 Gönderi

Çok başarılı. 8 bölüm boyunca o kadar sakin ve sessiz ilerlemesine rağmen sürekli devam eden bir gerginlik ve merak hep var. Konusu zaten merak uyandıracak bir konu. Oyunculukların hepsi istisnasız çok başarılı. Dizinin renkleri hep böyle gri, soluk, boğucu ve…devamı

wannistsumeyye 2 years ago

The Big Bang Theory

Chuck Lorre

105 Gönderi

Buraya düzenli devam edebilenlerin hayranıyım. 7 ay olmuş gönderi paylaşalı. Öyle arada dank diye çıkıp geliyorum:D Doğru düzgün bir şey izleyemiyordum zaten yorum yazmamamın sebeplerinden biri de bu. Ama bu diziyi uzun süredir izliyorum. Ve dün bitirdim. O kadar tatlı,…devamı

wannistsumeyye 3 years ago

Rüya

Derviş Zaim

4 Gönderi

Film hakkında ne düşündüğümden tam olarak emin değilim ama değinmek istediğim birkaç nokta var: 1)Filmin yerli sinema için farklı denilebilecek bir senaryoya sahip oluşu çok değerli. Filmdeki birçok kusuru görmezden gelmemize sebep de bu olabilir. Filmin konusu zaten Ashab-ı Kehf…devamıFilm hakkında ne düşündüğümden tam olarak emin değilim ama değinmek istediğim birkaç nokta var: 1)Filmin yerli sinema için farklı denilebilecek bir senaryoya sahip oluşu çok değerli. Filmdeki birçok kusuru görmezden gelmemize sebep de bu olabilir. Filmin konusu zaten Ashab-ı Kehf kıssası üzerine kurulu olduğu için film bir sürü dini/tasavvufi motif içeriyor. Bunlara dikkat edip anlamaya çalışmak çok güzel olsa da hem senaryonun kendisinde hem de bu motiflerin senaryoya yerleştirilişinde çok fazla kopukluk var. Bence bu, filmin akıcılığını kesmiyor ama izlerken göze çok batıyor. 2)Filmde en en en sevdiğim nokta sürekli detaylara dikkat etmemiz gerektiği. Daha en başta, izlemeye başlarken zaten bu düşünceyle başladığım için her ayrıntıya gerçekten dikkat kesildim. Ve gerçekten çok fazla detay var. Sürekli asıl sahnenin arkasında gördüğümüz karakterler, replikler, nesneler... Mesela, sanırım bu çok dikkat edilmeyen bir detay olmuş, hikaye ilerledikçe ana karakter Sine'nin masasındaki kupanın üzerinde sırasıyla 1, 2, 3 yazması. (spoiler vermeden bu kadar anlatılıyor.) Derviş Zaim'in hakim olarak rol alması da bu kategoriye girer diye düşünüyorum. Sonuçta filmin bu özelliğini çok beğendim. 3)Malesef oyunculuklar çok acemi duruyor. Hepsi olmasa da genel olarak böyle. Aslında öyle olmadığını bildiğimiz oyuncular bile öyle duruyor, neden anlamadım. Replikler çok basit. Derviş Zaim'in amatör diyebileceğimiz bir yönetmen olmadığını biliyoruz ama filmin geneli de çok çok amatörce duruyor. Bunu bilerek yapma ihtimalini de düşünsem de film için biraz hayal kırıklığı olmuş malesef. 4)Filmde dini/tasavvufi birçok öge bulunsa da bunlar dışında da konulara değiniliyor elbette. Rüşvet, para hırsı ve çıkar ilişkileri, bunlara karşı durup durmama ikilemi, islam sanatı-mimarisi eleştirileri... Bunların çoğu, kısmen mimarlık konulu bir film oluşundan kaynaklanıyor tabi. Yalnız bu konular filmin masalsı verilmeye çalışılmasından olacak kaybolup gitmiş sanki. Onun yerine ister istemez daha çok dikkat edeceğimiz yön, tasavvufi yönü ve Zaim'in deyişine göre "özgürlük, determinizm, kader üzerine sorular sormaya çalışan bir film" oluşu. Yalnız bu iki tarafın aynı anda verilme çabası iki tarafı da eksik ve havada bırakmış gibi. Çok fazla olumsuz yönden bahsettiğimin farkındayım ama ben yine de hepsine rağmen filmin izlenilmesi gerektiğini düşünüyorum. Sıkılır mısınız, hiç beğenmez misiniz bilmem ama filmin farklı oluşu ve bu bakımdan yeni kapılar açma ihtimali dikkate değer. Hem bu kadar eleştirmeme rağmen film izledikten sonra kafamı uzun süre kurcaladı ve devam da ediyor. Bu benim için bir kriter, filmin beni ne kadar düşünmeye sevk ettiği. Bu yüzden özellikle de ilgililerinin, hem konuya, motiflere hem de bağımsız sinemaya ilgililerin, izlemesi gerektiğini düşünüyorum.

wannistsumeyye 3 years ago

The Marvelous Mrs. Maisel

Amy Sherman-Palladino

30 Gönderi

Bu diziyi bana, Gilmore Girls dizisine yorum yaptığımda aynı yönetmen/yapımcı/senariste ait olduğu için buradan biri önermişti. Ama o kadar uzun süredir izlemeye çalışıyorum ki kim olduğunu unuttum, zaten kendi bile unutmuş olabilir. Biraz bakayım belki bulurum dedim ama sanırım hesabını…devamıBu diziyi bana, Gilmore Girls dizisine yorum yaptığımda aynı yönetmen/yapımcı/senariste ait olduğu için buradan biri önermişti. Ama o kadar uzun süredir izlemeye çalışıyorum ki kim olduğunu unuttum, zaten kendi bile unutmuş olabilir. Biraz bakayım belki bulurum dedim ama sanırım hesabını da silmiş. Uzun süredir izlemeye çalışıyorum dedim ama bu dizi sıkıcı falan olduğu için değil, benimle ilgiliyidi daha çok. Aksine bence dizi olaysız, durgun denilebilecek bir dizi olsa bile oldukça akıcı, kendini izleten bir dizi. Özellikle de karakterlerin hıphızlı, kesintisiz konuşmaları ile kamera açılarının nerdeyse hiç kesilmiyormuş gibi ilerlemesi bunu sağlıyor. Bu bahsettiklerim Gilmore Girls dizisini izleyenlere çok tanıdık gelecektir. Aynı kişiye ait diziler olduğu o kadar bariz ki hiç bu kadar beklemiyordum. Ama bu tarza alıştığım için hoşuma gitti tabi. Bahsettiğim yönetmen/senarist Amy Sherman-Palladino'nun senaristliğinin en sevdiğim yönü şu sanırım: Dizideki her karakter, bu çok az yer alan bir karakter olsa bile, hepsi çok özgün, bu yüzden de akılda kalıcı. Ve yine aynı sebepten her karakter dizi içinde özel bir yere sahip. Dizinin konusu da çok güzel ve ilgi çekici. 50'li yıllarda New York'da yaşayan bir kadının, kocası onu aldattıktan sonra biraz tesadüfen şov dünyasına atılıp komedyen oluşunu ve bu yolda ilerleyişini anlatıyor. Tabi ki bu sebeple kadın haklarından, dönemin siyasetinden, ırkçılıktan vs de bahsediyor fakat bu ne dizinin senaryosunun ne de komedi/dram türünde oluşunun önüne geçiyor. Bence bu önemli çünkü böyle sosyal-siyasi konulara eleştiri getirmek isteyen dizilerde bu denge korunmazsa, dizi aşırı bunaltıcı bir hal alıyor. Zaten Netflix dizilerinden bu saçmalığa alışkınız, bu yüzden artık neredeyse hiç Netflix dizisi izleyemiyorum. Neyse, dediğim gibi dizi ırkçılıktan da bahsediyor. Bu konuda da ilgimi çeken bir şey var. Dizideki aile Yahudi ve zaman zaman Yahudilerden bahsediliyor doğal olarak. Başrol kadın da komedyen olduğu için Yahudilerden esprili bir şekilde bahsediyor. Herhangi bir hakaret ya da aşağılama yok ama yine de dedim ki "Senarist bunları yayınlamaya nasıl cesaret etmiş?". Çünkü bu tarz şeyler çok basit bile olsa senarist anti-semitizmle çok kolay suçlanabiliyor. Sonradan araştırınca öğrendim ki senarist Amy Sherman-Palladino zaten Yahudiymiş:D Bu yüzden hem kendi toplumunu da eğlenceli bir şekilde eleştiriyor hem de dizi 2.dünya savaşı sonrasında geçtiği için Yahudilere karşı yapılan ırkçılığı eleştirmiş oluyor. Bence bu diziye ayrı bir renk katmış. Dizide oyunculuklar da gayet yerinde diye düşünüyorum. Özellikle de başrol için daha iyi bir seçim olamazdı. Hem oyunculuklar başarılı hem de oyuncu seçimleri çok uygun. Dizinin geçtiği yıllardan dolayı kıyafetler, mekanlar da çok hoş, çok renkli. O dönemi izlemeyi sevenler özellikle zevk alacaktır. Sonuç olarak ben diziyi gayet sevdim. Şubat'ta 4.sezon gelecekmiş. Yani devam edeceğim kesin ki zaten çok heyecanlı bitti 3.sezon. Sizinde ilginizi çektiyse ertelemeyin derim. İyi seyirler!

wannistsumeyye 3 years ago

Sevda Kuşun Kanadında

Burak Aksak

2 Gönderi

En son gönderim 6 ay önceymiş ama son zamanlarda bir şey paylaşmama rağmen sürekli buradaydım. Son zamanlarda hem çok bir şey izlemiyordum hem de izlediklerim hakkında yazasım gelmiyordu. Ama bu diziyi bitirdikten sonra yazmak istedim. Dizi 60'ların sonu 70'lerin başında…devamıEn son gönderim 6 ay önceymiş ama son zamanlarda bir şey paylaşmama rağmen sürekli buradaydım. Son zamanlarda hem çok bir şey izlemiyordum hem de izlediklerim hakkında yazasım gelmiyordu. Ama bu diziyi bitirdikten sonra yazmak istedim. Dizi 60'ların sonu 70'lerin başında bir grup farklı görüşlerden gencin 12 Mart 1971 muhtırasına kadar yaşadıklarını anlatıyor. Dönemin birçok olayına, durumuna değiniyor. Örneğin; DİSK yasası ve ardından işçi eylemleri, ASELSAN'ın kuruluşu, başörtüsü olayları, Kıbrıs harekatı, devrim gazetesi, üniversite işgalleri, kontrgerilla yetkilileri ve tabi ki sağ-sol çatışmaları... Zaten diziye başlama sebebim ve dizinin en sevdiğim yönü buydu. İzlerken sürekli arkadan Google açık duruyordu ve birden kendimi bir şey araştırırken buluyordum. Dönemin siyasetini öğrenmeyi hem seviyorum hem de çok önemsiyorum. Bu yüzden kat be kat zevk aldığım dizi oldu. Şöyle bir şey var ki sonuçta dizi bir TRT dizisi. Yani tahmin edebileceğiniz üzere tarafsız değil. Zaten böyle bir beklentim de yoktu. Bu diziyi taraflı diye kötüleyecek olan birçok kişinin tarafsız olarak gördüğü birçok yapım ya da kişi tarafsız olmuyor. Ben bunu da çok normal görüyorum. Herhangi bir dünya görüşüne sahip olan birinin yakın tarihe tarafsız bakması neredeyse imkansız ve bir iftira, hakaret vs söz konusu olmadıkça bunda bir sorun da görmüyorum. Neye ya da kime inanacağını belirlemek kişiye kalıyor. Benim tek tereddüdüm dizide bunun beni rahatsız edecek seviyeye ulaşmasıydı. Ama böyle olmadı, hatta buna şaşırdım. Beklediğim biraz "onlar kötü, biz iyiyiz" gibi basit bir bakışla solcu-komünist grupların tamamen klişe bir şekilde kötülenmesiydi. Ama şaşırtıcı derece de iyiydi bu konuda bence. Zaten asıl anlatılmak istenen, ülkedeki gençler arasında sürekli sağ-sol çatışması sürerken ve tüm siyasi gelişmeler bunun üzerine kuruluymuş gibi gözükürken aslında bu grupların üstünde bir güç bulunması ve bu gücün gençleri kullanarak kendi amaçlarını gerçekleştirmek için zemin hazırlamasıydı. Bu konuda mükemmel değildi tabi ki ama dediğim gibi beklediğimden iyiydi. Oyunculuklar konusunda çok beğenmedim. Zaten dizinin geneli bence biraz acemice duruyordu. Ama izlemeyi engelleyecek kadar değil. En büyük sorun şu ki 1.sezon 7 bölüm ve 1.sezonda baş karakter kızı-Tümay- Deniz Baysal canlandırırken 2.sezonda oyuncu değişiyor ama aynı şekilde devam ettirmeye çalışıyorlar. Bence o yeni gelen oyuncu aşırı alakasız durmuştu ve o geçişte de birçok hata vardı. Yine de bir süre sonra mecburen alışıyorsunuz. Son olarak diziye konu olan aşk biraz komik bence. Sağcı erkek-solcu kız aşkını konu etmişler ve bu fazla hayalperest oluyor. Üstelik kız gayet solcu eylemlerde, derneklerde aktif biri, yani bunlara çoğu arkadaşından da fazla önem veren biri ve sağcı erkeğe aşık olunca bunlardan uzaklaşıyor:D Uzaklaşmasına sebep başka olaylar da var ama yine de bu durum komik olmuş. Bu tabi ki reyting konusu, böyle bir şey olmasaydı dizi belgesele dönebilirdi. Ama bir ara siyasi olaylardan çok bu aşka ve kişisel olaylara odaklanıyorlar sanki ve çoook sıkıcı hale geliyor dizi. O ara çok yavaş izledim zaten. Ama ilerleyen bölümlerde, özellikle de Kıbrıs harekatına değinince yine düzeldi ve hızlı izledim ve genel olarak beğendim. İyi seyirler!

wannistsumeyye 3 years ago

Kopma

Tony Kaye

118 Gönderi

“Ve hayatımda aynı anda hiç böylesine kendimden kopmuş ve bir o kadar da kendimde hissetmemiştim” -Albert Camus Hayatımız boyunca herhangi bir şekilde karşılaştığımız ve bazen samimi olduğumuz bazense yanımızdan öylece geçip giden insanların kendi hayatlarında nelerle mücadele edebiliyor olabileceğini pek…devamı“Ve hayatımda aynı anda hiç böylesine kendimden kopmuş ve bir o kadar da kendimde hissetmemiştim” -Albert Camus Hayatımız boyunca herhangi bir şekilde karşılaştığımız ve bazen samimi olduğumuz bazense yanımızdan öylece geçip giden insanların kendi hayatlarında nelerle mücadele edebiliyor olabileceğini pek düşünmeyiz. Durup üzerinde düşündüğümüzde herkesin zor zamanlar geçirdiğini bildiğimizi söyleriz belki ama bunu en çok fark edenimiz bile hayatına bu düşünceyle devam etmez, unutur. İşte üstte yazdığım Albert Camus'nun sözüyle başlayan bu film her çeşit insanın, yine nasıl çeşit çeşit acılarla yaşamaya devam ettiğini çok gerçekçi ve çok çarpıcı şekilde göz önüne seriyor. Bunu öyle bir şekilde yapıyor ki aynı anda tek bir konuyla bir sürü insanı daha iyi anlamanızı sağlıyor. Gençlerin, yaşlıların, öğrencilerin, öğretmenlerin, yöneticilerin, hastaların, erkeklerin, kadınların, siyahların, beyazların, hepsinin hikayesi bu filmde bir parça yer kaplıyor. Onların yaşadıkları zorluklara ve mutsuzluklarına şahit olurken adeta kendiniz o hayatları yaşıyormuş gibi film boyunca hakim olan o depresif havayı çok derinden hissedeceksiniz. Normalde de kolayca empati kurabilen, kolay etkilenen biriyseniz film izlerken içinize işleyen huzursuzluk belki bir süre peşinizi bırakmayabilir. Beni de hiç beklemediğim kadar etkiledi çünkü. Filmin konusunu okuduğumda artık birçok filmle klişeleşmiş bir konu olan “hayat değiştiren öğretmen” temasını göreceğimi sanmıştım. Ama kesinlikle böyle bir film olmadığını söylemem gerek. En büyük farkı ise şu: O tarz filmlerin aşılamaya çalıştığı umut fikrinin aksine bu film tamamen umutsuzluk üzerine kurulu. Filmin içinde çokça “Her şey güzel olacak.” gibi cümleler duyuyoruz ama karakterlerin bunun tam aksini yaşadıklarını görüyoruz. Hiçbir şey düzelmiyor, insanların her gün yaşadıklarını rutinleşmiş mutsuzluklar azalmadığı gibi onları gelecek güzel günler de beklemiyor. Filmin en gerçek ve etkileyici tarafı da bu. Evet, en kötü tecrübeleri yaşayan insanlar bile hayatına devam edebiliyor. Ama filmde görüyoruz ki bunun sebebi umut değil, mutluluk hiç değil, umursamazlık da değil; kabulleniş. Sadece bunu değiştiremeyeceklerinin en kötü şekilde farkında varıp çabalamayı bırakmış insanlar. Üstelik böyle hayatlar yaşarken herkes yapayalnız. Bu da sert bir şekilde yüzünüze vuruluyor. Filmin en gerçek yanlarından biri de şu: Kimseyi tam olarak ‘kötü karakter’ olarak nitelendiremiyoruz. Herkesin yaşadıklarını o kadar iyi ve derinden anlıyoruz ki hiç “Şu iyi biri, bu kötü biri.” diyemiyoruz. Kimse iyi veya kötü değil, her biri bir şekilde hayata tutunmaya çalışan bir insan, sıfatı olmadan. Aynı zamanda bu insanların, bazen tesadüfen karşılaştıkları insanlarla bile nasıl bağ kurabildiklerini de görebilirsiniz. Kendi yaşadıkları acıları anlayabileceğini düşündükleri birini gördüklerinde kolayca o kişiye umut bağlayabiliyorlar, özellikle de gençler. Umduklarını bulamayınca ise bunun nelere yol açabileceğini de anlıyoruz. Filmin fikirlerinden biri de bu: Kimse kimseyi gerçekten anlamaz. Bir insanla çok derin bir bağ kurabilirsin, hatta bu bağ karşılıklı da olabilir ama kendine en yakın gördüğün kişi bile seni tam olarak anlayamaz. Bu demek değildir ki kurduğun bu bağ birbirinizi anlamadığınız sürece anlamsızdır. Böyle değildir ama karşındaki insanın seni anlamayacağını kabullenmen gerek. Bu çok doğal ve çok da basit bir gerçek aslında. Çünkü zaten sen de kimseyi anlayamazsın. Film böyle karamsar bir şekilde birçok karakterin hayatına değinirken tabi ki aynı anda eğitim sistemi, Amerikan aile yapısı, zorbalık, ayrımcılık gibi toplumsal birçok konuya da değiniyor. Bir öğrenciyi anlatırken onun ailesini, arkadaşlarını, okulunu, öğretmenlerini, kişiliğini anlatarak aynı anda birçok konuya eleştiri getirebiliyor. Bunu da oldukça sert bir şekilde yapıyor elbette. Eleştirilen tüm sistemlerin nasıl birbirini tetikleyecek şekilde, bir kısır döngü halinde bozulduğunu görüyorsunuz. Film adına uygun bir şekilde kesik kesik görüntüler içeriyor. Bu filmin hissiyatını daha çok almanızı sağlıyor, çok daha etkileniyorsunuz. Arka planda replikler ilerlerken, şiir okunurken, müzik çalarken akan mükemmel ayarlanmış renklere, efektlere, açılara sahip görüntüler var. Dahası, gece yanan sokak ışıkları, birçok sahnenin bulanık gibi olması, silik silik parça parça bir anıyı hatırlar gibi izlediğiniz sahneler filmin konusuna ve adına o kadar uygun ilerliyor ki… Yani film sizi sinematografik açıdan da tatmin edecektir, eminim. Ve ayrıca yine çekimlerinden dolayı bazen bir belgesel izliyormuşsunuz hissi de veriyor. Bu, hem baş karakterin arada bize doğru, yaşadıklarını anlatır gibi konuşmasından dolayı hem de filmin az müzikle, sakin, durgun ve çokça yakın çekim kullanılarak çekilmesinden dolayı. Birçok insanın hikayesine dokunularak verilen gerçeklik hissiyatı da bunun bir parçası elbette. Bu belgeselimsi tarz filme ayrı bir tat katıyor. Bir de şunu söylemem gerek, bu baş karakter için Adrien Brody mükemmel bir seçim. Yürüyüşünden mimiklerine kadar bu role bu kadar yakışıp, rolü böyle iyi taşıyacak başka bir oyuncu düşünemiyorum. Sizi fazlasıyla karamsarlığa sürükleyebilecek bir film. Bunu düşünerek izlemek gerek bence. Eğer gerçekten psikolojik olarak zor zamanlardan geçiyorsanız izlemeyi erteleyin derim. Bazı şeyleri tetikleyebilir. Onun dışında filmi kesinlikle ertelemeden izleyin lütfen. Yazıyı buraya kadar okuyan kalmışsa onlara, bana filmin hatırlattığı ve konuyla çok alakalı olduğunu düşündüğüm R. E. M. - Everybody Hurts şarkısını armağan ediyorum. İyi seyirler!

wannistsumeyye 3 years ago

Deadly Class

Miles Orion Feldsott

39 Gönderi

Bu diziyi sevmek için gerçekten çok uğraştım ama olmadı... Bir sürü övgü dolu yorum görünce de çok şaşırdım çünkü dizi gerçekten kötü. Sadece kısa olduğu için ve bitirmiş olmak için bitirdim açıkçası. Yarım bırakacaktım ama bayağı bir ara verdikten sonra…devamı

wannistsumeyye 3 years ago

Lost

J.J. Abrams

141 Gönderi

Biliyorum, zaten efsane bir dizi, zaten her yerde yeterince yorum var, zaten duymayan yok ama tabi ki profilimde olmasını istediğim için ben de bir paylaşım yapacağım. Gerçi ne yazacağıma emin değilim ama inşallah toparlayabilirim. Diziyi hep biliyordum zaten ama bir…devamıBiliyorum, zaten efsane bir dizi, zaten her yerde yeterince yorum var, zaten duymayan yok ama tabi ki profilimde olmasını istediğim için ben de bir paylaşım yapacağım. Gerçi ne yazacağıma emin değilim ama inşallah toparlayabilirim. Diziyi hep biliyordum zaten ama bir gün twitter'da gördüğüm "We have to go back, Kate" repliğiyle aniden başlamaya karar verdim. Tabi ki iyi ki başlamışım diyorum şu an. Zaten gizem/gerilim tarzı dizileri sevdiğim için özellikle ilk başta çok hızlı ilerledi. Zaman zaman sıkıldığım ve ilerleyemediğim de oldu ama ilerleyemememin çoğu sebebi benimle ilgiliyidi. Bu yüzden bunları dizinin eksikliği olarak görmedim hiç. Sıkıldığım bölümler ise her zaman göz ardı edilebilir oldu. Mesela 3.sezonun başlarında çok sıkılmıştım ama sonradan öyle bölümler oldu ki ağzım açık izledim. Şu an en iyi sezonun 3.sezon olduğunu düşünüyorum hatta. Neredeyse her bölümü böyleydi zaten. Hep ayrıntılara dikkat etmem gerekiyordu, sürekli şok edecek bir şey oluyordu ve hep senaristlere hayran oluyordum. Bu ayrıntılara dikkat etme meselesi dizinin en önemli yönü zaten. John Locke, Desmond Hume, Jeremy Bentham, Daniel Faraday gibi isimlerle ve onların karakterleriyle yaptığı göndermelerden tutun kullandığı tüm sembollere, metaforlara kadar çok etkileyici bir diziydi. Sürekli bunları bulmaya, anlamaya çalışmak benim için dizinin en iyi yanıydı. Sürekli düşündürüyor, senaryolar üretmemi sağlıyor ve merakım hep canlı kalıyordu. Karakterlerin hepsinin çok özel olduğunu düşünüyorum. Çoğu kişi gibi Sayid ve Desmond benim de favorilerimdi tabi. Sayid, hep mantıklı hareket etmesi ve zekasıyla; Desmond ise yaşadıkları, Penny'si ve samimiyeti ile kendini sevdirmişti. Tüm karakterleri, gerçekten hiç sevmediklerimi bile çok önemsiyorum. Jack, en başlarda en akıllı kişiyken ilerledikçe yaptığı bazı saçmalıklarla insanı delirtse de hep en önemli karakterlerden olmayı sürdürdü. Kate ise dengesizliği ve salaklıklarıyla asıl delirten kişiydi, bir ara gerçekten görmek bile istemiyordum:D ama cesareti ve atılganlığı onu Kate yapan asıl özellikleriydi. Sawyer, bence gelişimini en iyi gördüğümüz karakterlerden biriydi. Herkes gibi onun da geçmişte yaşadıkları izleyeni asıl etkileyen şeydi, bencilliğine rağmen kendini sevdirebiliyordu. Charlie yine yaptıklarıyla delirten bir karakterdi ama sadece duygusallığı bile onu sevmeme yetti. Özellikle de 3.sezondaki Greatest Hits bölümünde çok duygulandırmıştı ki Charlie benim Sayid ve Desmond'un ardından en sevdiğim karakterdi. Sun ve Jin karakterleri, ilişkilerindeki bir sürü şaşırtan olay ile hakkında ne düşündüğüme tam olarak karar veremediğim karakterlerden. Sonlara doğru herkes gibi onların ilişkileri de çok duygu yüklüydü. Hugo, bence en samimi ve güldüren karakterlerden biriydi. Ayrıca bir ara kilit noktanın Hugo olduğunu düşünmedim değil. John Locke, ilk başlarda çok korkunç gelmişti bana. Sonra olan bir sürü olay, tartışma ve ayrılıklarla bazen kendine inandıran bazen nefret ettiren ama filozof John Locke'a bir gönderme olarak hep özgür ve tek başına ilerlemek isteyen biriydi. Claire, yine hakkında ne düşündüğümü bilmediklerimden. Çok ısınamamıştım ama Aaron ve Charlie sayesinde biraz ısındım sonradan. Micheal ve Walt bence çok arada kaynayan karakterler oldular, üzerlerinde daha fazla durulabilirdi. Boone ve Shannon diziye bence bir renk katan karakterlerdi. Boone'u zaten seviyordum, Shannon ise herkesi gıcık etse de yine de özellikle sonradan Sayid sayesinde sevmiştim biraz da olsa. Ana Lucia'yı gelende kimse sevmiyor biliyorum ama ben gerçekten çok seviyorum. Kendine özgü ve izlettiren bir karakterdi ve keşke daha çok sahnesi olsaydı. Benjamin; bizi delirten, en manipülatif, çoğu zaman kötü olmasına rağmen zekasına hayran bırakan bir karakterdi. Sonradan beklemediğimiz birçok şey olsa ve çok değişse de dizi boyunca en önemli karakterlerdendi. Ve o bile bir şekilde kendini sevdirmeyi başardı. Daniel, Charlotte ve Miles tuhaf karakterlerdi bence, diziye çok aniden dahil oldular. Diğerlerinden emin değilim ama Daniel'i oldukça sevmiştim. Böyle kendimi kaptırdım ve her karakteri yazıyorum ama kesmem gerek yoksa sonsuza kadar uzayacak:D Hepsine ne kadar bağlandığımı daha iyi fark ettim şimdi. Son olarak finalden bahsetmek istiyorum. Çoğu kişi sevmiyor biliyorum ki haklılar da. Zaten senaristlerle yaşanan anlaşmazlıklar ve biraz da bütçe sorunlarıyla böyle bir sona gidildiği biliniyor. Ancak ben yine de sevdim böyle olmasını. Evet, ilk bakışta havada kalan birçok yer var ama sonradan tüm süreci düşününce aslında çoğu şey dizide cevaplanmış oluyor. JJ Abrams'ın okuduğum röportajlarında da birçok şeyin cevabı vardı aslında. Ben soruları cevaplasın ya da cevaplamasın sevdim finali. Çünkü böyle kesin cevaplar vermeden, akılda sorular bırakarak bitirmek çok daha etkili oluyor. Daha çok düşünmeye itiyor insanı ve kalıcı oluyor. Bu yüzden insanların beklemediği bir final olması finali kötü yapmaz bence. Bunların yanından aşırı duygusal bir final olmuştu. Her karakteri ve onların bağını nasıl sevdiğinizi anlıyorsunuz finalde. Zaten çok kolay duygulanırım dizilerde, filmlerde vs ve bunda da duygulanacağıma çok emindim ama özellikle duygusal bir anıma denk gelince neredeyse tüm bölüm boyunca ağlattı:') Bir yoruma göre çok kişisel, iç dökme tarzı uzun bir yazı olmuş gibi hissediyorum ama olsun. Diziyi çok sevdiğim için buna göre ve 6 sezona değer bir yazı oldu. Bazı cümlelerimi umarım spoiler gibi görmezsiniz. Buraya kadar hala okuyan varsa, teşekkürler. Son olarak yazımı bitirmek için şu cümleyi seçiyorum: See you in another life:') Hoşça kal Lost...