Spoiler içeriyor
Gerçek bir distopya idi benim için. Hatta korkutucu ve ürkütücüydü diyebilirim. Sanırım son 20 yılda yaşadıklarımız ve hissettiklerim de bunda etkili oldu.
Bu nedenle çok zevk alarak okuyamadım 1984 ü. Sanırım kendime eziyet çektirmeyi çok sevmiyorum. Gerçekten inanılmaz içim sıkıldı.…devamı
Web yapım aşamasındadır.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
En iyi deneyim için mobil uygulamamızı indir.
"Bineceğim gemiyi, oturacağım evi seçiyorsam, ölümümü de seçmeliyim"
Repliği filmi tam olarak anlatmakta...
İçimdeki Deniz Alejandro Amenabar'ın ödüllere doymayan; Ötenazi konusunu derinden işleyen, Ramon Sampedro'nun gerçek öyküsünü anlattığı kitaptan uyarlanan , orijinal adı Mar Adentro olan 2004 yapımı İspanyol filmidir.…devamı"Bineceğim gemiyi, oturacağım evi seçiyorsam, ölümümü de seçmeliyim"
Repliği filmi tam olarak anlatmakta...
İçimdeki Deniz Alejandro Amenabar'ın ödüllere doymayan; Ötenazi konusunu derinden işleyen, Ramon Sampedro'nun gerçek öyküsünü anlattığı kitaptan uyarlanan , orijinal adı Mar Adentro olan 2004 yapımı İspanyol filmidir.
Film gençliğinde yaşamayı ve denizi çok seven biri olduğu halde denizde geçirdiği talihsiz bir kaza sonucu boyundan aşağısı tutmayan ve bu nedenle ölmeyi seçen ama ölümünü başkalarının yardımı olmadan gerçekleştiremeyen Ramon Sampedro'nun öyküsü...
İçimdeki Deniz bir "ötenazi" hikayesi...
Gencecik yaşında dünyayı gezme isteği ile gemici olan Ramon‘un kazadan sonra yatağa mahkûm ve yardıma muhtaç şekilde yaşamasının ardından, ölme hakkını yasallaştırmak için devlete ve çevresine karşı verdiği mücadeleyi anlatıyor.
Genelde Ramon'un odasında geçen filmde Roman (Javier Bardem) yataktan kalkmıyor ancak bakışlarıyla, mimikleriyle öylesine büyüleyici bir oyunculuk sergiliyor ki; ister istemez empati yapıyor ve onun yaşadığı bunalımı ruhunuzda hissediyorsunuz.
Beni gerçekten seviyorsanız bana yardım edip, isteklerimi yerine getirirsiniz mesajını veriyor hep Ramon...
Ötenazi her daim tartışma konusudur. Hatta empati yaptığımızda ('Allah Korusun' bir yakınımızın ötenazi isteği olması halinde) bizim nasıl bir tepki vereceğimizi bilemediğimiz bir durumdur. Ötenazi isteyen kişi evet haklıdır ama yakınlarının gözünden baktığımızda bu gerçekten hayli zor bir karardır. Filmi izlediğimde Ramon haklı; yaşam da ölüm de özgürlüktür, desem de başıma gelmesi halinde bu duruma hak vermek öyle içinden çıkılmaz bir durum alır ki...
Film her sahnesiyle muhteşem, her repliği ile düşündürücüydü. Görselliği, müzikleri, Ramon'un hayalleri, ağlarken gülümsemesi...
İçimdeki Deniz izlemek için çok geç kaldığım ama geç de olsa İYİ Kİ izlemişim dediğim ve en iyi filmler içerisinde sayacağım eserlerden oldu.
“- Neden bu kadar çok gülümsüyorsun Ramon?
- Eğer kaçamıyorsan ve tamamen başkalarına bağımlıysan gülümseyerek ağlamayı öğreniyorsun."
"Biçimsiz ve bozulmuş bir bedenin bekçisi olan bir insan için, yani benim için, saygınlık nedir?
Ben, hayatı, özgürlüğü seven çoğu insan gibi, yaşamanın bir hak olduğuna, ama bir mecburiyet olmadığına inanıyorum."
“Bir hayata mal olan özgürlük, özgürlük değildir. Bir özgürlüğe mal olan hayat da hayat değildir.”
"Beni gerçekten seven kişi ölümüme yardım edecek kişidir. Aşk bu Roza."
Kitap+Edebiyat+Dostluk+Aşk+Savaş+Samimiyet=Edebiyat ve Patates Turtası Derneği filmi.
Evet böyle formülize ederim bu filmi ben.
Filmin içinde savaş ve başka üzücü olaylar geçse da bana garip bir huzur verdi. Bir adada geçiyor hikaye. Ada olması nedeniyle de muhteşem manzara, yeşillikler, orman, çiçekler…devamıKitap+Edebiyat+Dostluk+Aşk+Savaş+Samimiyet=Edebiyat ve Patates Turtası Derneği filmi.
Evet böyle formülize ederim bu filmi ben.
Filmin içinde savaş ve başka üzücü olaylar geçse da bana garip bir huzur verdi. Bir adada geçiyor hikaye. Ada olması nedeniyle de muhteşem manzara, yeşillikler, orman, çiçekler eşlik ediyor filme. Ve kitaplar, kitaplardan alıntılar da var...
Edebiyat ve Patates Turtası Derneği, bir Netflix filmi. Orijinal adı "The Guernsey Literary And Potato Peel Pie Society" olan film, kitap uyarlaması.
1946 yılında geçiyor hikaye.
Dünya ülkeleri II. Dünya Savaşı’nın etkilerinden kurtumaya çalışırken genç ve güzel kadın yazarımız Juliet Ashton, yeni bir kitap yazmak istiyordur.
Guernsey adasında yaşayan küçük bir kitap okuma grubu olan Guernsey Edebiyat ve Patates Turtası Derneği’nin üyesi Dawsey'in eski bir kitabın üzerinde Juliet'in adını ve adresini görmesiyle ve mektuplaşmalarıyla başlar hikâyemiz. Bu Charles Lamb kitabı sayesinde olur.
Mektupta yazılanlar çok samimi, içten ve ilgi çekicidir. Yazarımız kulübü ve üyelerini çok merak eder ve adaya gidip üyelerin hikayelerini dinler, zaman içinde adaya ve grup arkadaşlarına çok alışır ve onları çok sever. Hatta bu sevgiye aşk da dahil olur.
Filmde savaşın travmatik sonuçlarından kayıplar, savrulan hayatlar, acılar, dağılan aileler, annesiz babasız kalan çocuklar ve bu sonuçların üzerini örtercesine insanlarda bir soluklanma yapan tesadüfen kurulmuş dernek var.
Her cuma içlerinden birisi bir kitap tanıtıyor, alıntılar okuyor, kitabı ve yazarı tartışıyorlar. 7'den 70'e her yaştan üyesi var.
Irk, din, dil ayrımı yapmadan edebiyat içinde birleşebilmek, kitap hakkında konuşabilmek ile kitapların hayat içindeki büyülü etkisini bu film ile bir kez daha anlıyoruz.
Lütfen çok büyük beklentiler ile izlemeyin filmi. Yine de keyifli, huzurlu, sıkmayan, sıcacık bir film olduğunu düşünüyorum Edebiyat ve Patates Turtası Derneği isimli filmin...
Edebiyatsız, sinemasız kısaca sanatsız hiç bir günümüzün olmamaması dileğiyle...
Keyifli seyirler diliyorum :)
İlk ve Son, başrollerini Salih Bademci ve Özge Özpirinççi'nin paylaştığı Blutv dizilerinden biri. Bence dizi Blutv değil de daha popüler olan Netflixte yayınlansaydı eminim şimdi daha çok konuşulup daha çok paylaşılacaktı.
Dizi bir ilişkinin anatomisini anlatır gibi
birbirinden farklı iki…devamıİlk ve Son, başrollerini Salih Bademci ve Özge Özpirinççi'nin paylaştığı Blutv dizilerinden biri. Bence dizi Blutv değil de daha popüler olan Netflixte yayınlansaydı eminim şimdi daha çok konuşulup daha çok paylaşılacaktı.
Dizi bir ilişkinin anatomisini anlatır gibi
birbirinden farklı iki insanın 14 yıllık ilişki serüvenini anlatıyor.
Aslında dizinin ana fikri kişilerin geçmişte yaşadıkları travmaların, kötü olayların ilerideki ilişkilerine, evliliklerine olan etkileri...
Dizi bence herşeyiyle muhteşemdi. Oyuncuların performansı, repliklerin gerçekliği, 14 yılın akışı, şahane kurgusu; ki 14 yılın farklı bir tezatlıkta yorumlanışı beni diziye çeken en büyük etkenlerdi. Dizinin afişinden tutun da, ismindeki terslik, hikayenin tersliklerle dolu zaman kavramına (öncesi ve sonrası/evlilik ve ayrılma sahneleri/ölüm ve doğum sahneleri), karakterlerin onca zıt huylarına kadar tamamen terslikler ile dolu bir yapımdı. Bu terslikleri aynı bölümde bu kadar düzen içinde izlettirmek gerçekten çok hoş bir kurgu olmuş.
Deniz ve Barış, Denizin abisinin düğününde tanışan, farklı çocukluk travmaları olan, çok hoş genç kadın-erkek. İlişkileri çok hızlı başlıyor, ama herşey var ilişkilerinde; tutkulu sevişmeler, küfürler, arkadaşlık, gözyaşları, kavgalar, alkol, uyuşturucu ...
Dijital platformda yayınlanmasından güç alınarak hayatın içinde var olan her şeyi sansürlenmemiş bir şekilde ve abartısız halde izlemek, diziyi hayli gerçekçi kılıyor.
Deniz küçükken babasının annesini aldattığına defalarca şahit olmuş ve annesinin hâlâ ayrılmamasını annesine yakıştıramayıp ona da cephe alan, deli doluluğunu her daim çevresine yansıtan, baskın bir kişilik.
Barış ise küçük yaşta abisini babasıyla beraberken meydana gelen bir kaza sırasında kaybeden biraz daha edilgen bir kişilik, ancak bunda anne ve babasının yanlış tavırlarının (barışın üzerine cok düşme gibi) ayrımına varıp bundan kurtulmaya çalışan, toksik bir sevgiyle aşık olabilen, tüm benliğiyle aşka kendini kaptıran yakışıklı bir genç adam.
Diziyi izlerken her bir sahnenin üzerinde ayrıntılı olarak düşünüldüğünü anlıyorsunuz.
Uzun bir 14 yılı 8 bölüme sığdırmaya çalışmışlar. İzleyiciye de o hayatı beraberce yaşamak ve hissetmek kalıyor. O kadar ki herkes kendinden bir şey bulabiliyor dizide. Bazen Deniz gibi düşünüyorsunuz. Yok ben de katlanamazdım Barış'a diyorsunuz; Bazen de Barış gibi duygusal, sevecen, sevgiye muhtaç hissediyorsunuz kendinizi...
Aslında sürekli ağlatan hüzünlü bir dizi olarak görmeyin Ilk ve son'u. Zaman zaman kahkahalarla güldüren ve eğlendiren gerçek hayat ile paralel giden bir dizi...
Muhteşem oyuncu seçimi de diziyi izlenebilir kılıyor tabii ki. Özge Özpirinçci ve Salih Bademci şahane oyuncuklar sergiliyorlar, (hangisi daha iyiydi karar veremiyorum sanki bir tık Salih Bademci öne geçiyor gibi) acaba gerçek hayatta da sevgililer mi diye düşünmeden edemiyor insan. Sevmeleri, nefret etmeleri, hırsları, merhametleri, neşeleri, depresyonları ile o kadar gerçek oynuyorlar ki ağzınız açık izliyorsunuz.
Her ne kadar ben öyle izlemediysem de diziyi terapist eşliğinde izleyebiliyorsunuz.
Bir ilişkinin başlangıç, kırılma ve bitiş dönemlerini gerçekçi bir şekilde izleyiciye aktaran bu diziyi 'ilişki temalı' yapımlardan sıkılmayacak arkadaşlara öneriyorum.
Keyifli seyirler diliyorum:)
Bugün anı türünde bir kitabı anlatacağım sizlere...
Anne Frank'ın Hatıra Defteri.
Nazi zulmü sırasında 13 yaşındaki bir kız çocuğu tarafından yazılan bir günlük.
Anne aslen Almanya doğumlu, 4,5 yaşında iken nazilerin iktidara gelmesi ile Amsterdam'da hayatlarını sürdürmeye devam eden yahudi…devamıBugün anı türünde bir kitabı anlatacağım sizlere...
Anne Frank'ın Hatıra Defteri.
Nazi zulmü sırasında 13 yaşındaki bir kız çocuğu tarafından yazılan bir günlük.
Anne aslen Almanya doğumlu, 4,5 yaşında iken nazilerin iktidara gelmesi ile Amsterdam'da hayatlarını sürdürmeye devam eden yahudi bir ailenin ikinci kızı.
1942 ye kadar Hollanda'da yaşamışlar, ancak Hollanda'da 2. Sınıf vatandaş olarak yaşadıklarını Anne'in cümlelerinden anlıyoruz. O yıllarda nazi zulmü tüm Avrupa'yı etkisi altına alırken Hollanda'daki yahudiler de bundan nasibini alır.
Anne'in ablasının toplama kampına götürüleceğini anlayan aile, babanın ofisinde, giriş kapısı kitaplık ile gizlenen tavan arasındaki "Gizli Ev" de yaşamaya başlarlar. 2 yıl boyunca babasının çok güvendiği insanlar tarafindan ihtiyaçları karşılanır ve 2 yıl boyunca, 2 aile ve 1 diş hekimi hiç dışarı çıkmadan yaşamaya başlarlar. 13 yaşındaki doğum gününde Anne'e armağan edilen hatıra defterine günlük tutmaya başlar Anne...
Boğazımda bir yumru ile bitirdim kitabı. Yutkunamıyorum. Ağlayamıyorum da...
Anne Frank 15 gün boyunca küçük arkadaşım oldu benim.
2 yıl boyunca kendi ailesi dahil 8 kişinin beraberce kaldığı gizli evdeki anılarını bana anlatan küçük arkadaşım.
Onu öyle güzel anladım ki...
Kendini öyle güzel tanımış ve her şeyiyle anlatmış ki...
Aslında Anne bana değil de arkadaş olarak seçtiği günlüğü "Kitty" ye yazmıştı gizli evde yaşadığı 25 ayı...
Anne öyle bir arkadaştı ki kitabında 13-15 yaş aralığında yaşadığı herşeyi; tanık olduğu savaştan tutun da duygularına, aşkına, ikilemlerine, ailesine, ailesiyle çatışmalarına, ilk öpücüğüne, korkularına, hobilerine, gizli evin detayına, yemeklerine, yiyemediklerine, umutlarına, hayata bakış açısına kadar herşeyi ama herşeyi tüm samimiyeti tüm içtenliğiyle anlatıyor Kitty'ye ve dolayısıyle okuyucuya.
Mutlaka aranızda günlük tutan olmuştur.
Günlük gerçekten insana terapi gibi gelir. Sorunlarını yazabileceğin, içini dökebileceğin, problemleri çözebileceğin ve sana hiç bir zaman ihanet etmeyeceğini bildiğin güzel bir sırdaştır aslında. Kitabı okurken ister istemez benim de kaleme aldığım günlüklerim; duygularım, çatışmalarım, karşılıksız ilk aşklarım ve tüm bunları defterime anlatışım aklıma geldi.
Anne yazılarında da belirttiği gibi eğer günlük tutmamış olsaydı çıldırırdı. Deli dolu, yaşamayı seven, bildiğini söylemekten çekinmeyen bu yüzden hep çevresindekilerle çatışan, aslında duygulu bir iç dünyası olduğunu da anlatan, zaman zaman o kişiliğini de gösteren biraz çılgın bir ergen...
Şu ana kadar 2. Dünya savaşı, Nazi zulmü, Yahudi katliamı ile ilgili pek çok esere denk gelmişsinizdir eminim.
Ama bence bu hepsinden farklıydı. Ergen bir çocuğun gözüyle ve kalemiyle anlatılan faşizmin ev ortamına girişine de tanık oluyorsunuz bu yazılarda. Anne okuyan, dinleyen politikayı da sıkı takip eden bir çocuk.
!!!!Spoiler !!!!....
(Çok sürpriz bir son olmadığından bence okunabilir. Ben olsam okurdum 😊)
Kitabında zaman zaman yakalanma korkularını anlattığı satırlarla ben de Anne ile korktum, zaman zaman klostrofobik duyguları ben de yaşadım ve onunla beraber hep umut ettim...
Anne asla umudunu kaybetmedi. Her şeye rağmen umutluydu. Geleceğe ait planlarından hiç vazgeçmedi. Satırlarında yazar olmak istediğini belirtti.
Evet yazar oldu ama kendisi bunu göremedi. Savaşın bitmesine 2 ay kala baskına uğrayıp ablasıyla nazi kampına götürülmüşler. Anne en son 1 Ağustosta yazmış günlüğüne 4 Ağustosta baskın olmuş.
Araştırdığım kadarıyla kampta çok yakın bir arkadaşını görmüş. Çok mutlu olmuş bu nedenle. Yine umutluymus yine normal hayatına kavuşacağı günü düşünüyormuş ama orada tifüs e yakalanmış ve hayatını kaybetmiş. Toplu mezarlara gömülmüş.
Öldüğü gün ve mezarı bilinmiyor ama Anne Frank'ın satırları onun da istediği gibi dünyanın bir çok ülkesinde okunmaya devam ediyor.
Ben de kitabı okumayan sevgili kitapseverlere bu anı kitabını okumalarını tavsiye ediyorum. Ancak lütfen büyük beklentilere girmeyiniz çünkü 13 yaşındaki bir çocuğun yazdıklarını okuduğunuzu unutmayınız...
Anne 13 yaşında yaşam enerjisi ile dolu ancak talihsiz bir dönemde yaşamış güzel bir kız çocuğu.
Gizli ev baskınından sonra defter evde bulunmuş. Yardım edenlerden biri tarafından Anne'a verilmek üzere saklanmış. Gizli evde yaşayan 8 kişiden sadece Anne'in babası kurtulmuş. Normal yaşamına kavuşabilmiş.
Sadece babası kurtulunca defter babasına verilmiş. Baba çok düşünmüş en son defterin kitaplaştırılmasına karar vermiş. Ancak başka kaynaklardan okuduğum kadarıyla anılar arasında Anne'in ergenlikte kendi vücudundaki değişiklikleri yazdığı satırları ve biseksüellik ile ilgili satırların kaldırılmasını istemiş. Keşke yapmasaymış. Baba öyle uygun görmüş. Ama diğer herşey orjinaline sadık kalmış.
Hatta 1960 'da gizli ev müze haline getirilmiş. Sanırım evi orjinal haliyle ve Anne'in defterini, el yazısını da orjinal haliyle görebiliyoruz orada...
Umarım bir gün Hollanda'ya gidip Anne'in yaşadığı ortamı canlı canlı görebilme şansına sahip olabilirim.
Hüzünlü de olsa keyifli okumalar diliyorum.
"Temmuz'da" yönetmenliğini Fatih Akın'ın yaptığı 2000 yılı Almanya yapımı, izlenmesi rahat, hoşça vakit geçirilen; romantik olması yanısıra, yol filmi olması sebebiyle listeme aldığım ve yine bu platformda farkettiğim filmlerdendi.
Filmin içinde bazı mantık hataları olsa da filmin çok samimi, içten,…devamı"Temmuz'da" yönetmenliğini Fatih Akın'ın yaptığı 2000 yılı Almanya yapımı, izlenmesi rahat, hoşça vakit geçirilen; romantik olması yanısıra, yol filmi olması sebebiyle listeme aldığım ve yine bu platformda farkettiğim filmlerdendi.
Filmin içinde bazı mantık hataları olsa da filmin çok samimi, içten, sıkmayan rahat bir anlatımı var. Çok keyifli bir film diyebilirim.
Tamam çok fazla tesadüf vardı. Ama zaten filmin özelliği oydu.
Yüzük ile kısmen tılsım ve büyülü bir anlatıma kayan hikayede, tesadüfler zaten güneşin tılsımı ile birleşiyor ve içten içe bu kadar tesadüfün olması bir şekilde izleyiciyi (beni) büyüleyip sevindiriyordu.
Konusuna gelirsek; pek sosyal olmayan öğretmen Daniel, güzel Juli’den güneş sembolü olan bir yüzük satın alır. Juli, Daniel'in yüzüğü takınca üzerinde güneş sembolü bulunan bir kızla karşılaşıp, aşkı bulacağını söyler. Gerçekten de aynı gece Daniel, Melek adında bir Türk kızına şartlanmışcasına aşık olur ve peşinden İstanbul’a arabayla gitmeye karar verir. Arabasına bir otostopçuyu; "Juli" yi alır. Daniel'a âşık Juli, Daniel'in kendisine aşık olacağını hayal eder ve peşini bırakmaz. Almanya'dan İstanbul'a uzun bir yolculukta bulurlar kendilerini.
Daniel bu yolculukta kendini bulur, deyim yerindeyse kendini keşfeder. Şimdiye kadar hiç kavga etmemiştir; dayak yer, soyulur, uyuşturucu kullanır, tutuklanır.
Özetle içine kapanık genç bir adamın 'kendi güneşini' araması ve yolculuğa çıkması ile aslında gözünün önündeki ‘güneşi’ metaforlarla ve büyüleyici tesadüflerle anlatan bir film 'Temmuz'da'.
Fatih Akın, filmde duygu ile mantığı dengelendiğini söylemiş bir röportajında. Bir yanının Juli, diğer yanının Daniel olduğunu; yani Julinin duyguyu, Danielin mantığı temsil ettiğini belirtmiş.
Evet 'her ne kadar eksikleri olsa da' ben filmi sevdim. Romantik olup ve yol filmlerinden hoşlanan tüm sinemaseverlere öneririm. Mutluysanız da üzüntülüyseniz de izlenilebilir filmlerden Temmuzda...
Keyifli seyirler olsun:)
Godot'yu Beklerken Samuel Beckett tarafından 1949 yılında Fransızca olarak yazılmış ve ilk olarak 1953'te Paris'te sahnelenen tiyatro eseridir.
Öncelikle oyunu izlemediğimi söylemeliyim. Ama karşılaştığım anda fırsat yaratıp izlemek isterim.
Kitabın kahramanları Vladimir ve Estragon, her gün aynı yere gelerek Godot'un…devamıGodot'yu Beklerken Samuel Beckett tarafından 1949 yılında Fransızca olarak yazılmış ve ilk olarak 1953'te Paris'te sahnelenen tiyatro eseridir.
Öncelikle oyunu izlemediğimi söylemeliyim. Ama karşılaştığım anda fırsat yaratıp izlemek isterim.
Kitabın kahramanları Vladimir ve Estragon, her gün aynı yere gelerek Godot'un gelmesini beklerler. Ancak bu ritüelde zamanla gerçeklikten uzaklaşırlar ve eser benim çok sevdiğim bir tarz olan "Absürt" bir tarza bürünür. Evet konu basitçe kahramanların Godot adında ne olduğu bilinmeyen bir kimse veya şeyi beklemeleridir.
Bilinç akışı tekniği denen türde yazılan bu eserde kişilerin bekleme anında yaşadığı gelgitleri, hayatın anlamını, umudu, ümitsizliği, çaresizliği anlatılır.
Umursamaz ve gününü gün eden az sayıdaki bazı insanlar dışındaki bir çok kişinin beklediğidir GODOT.
Bazen her gelen o sanılır, bazen de gelmeyeceği bilindiği halde sonuna kadar beklenilir. Aslında yaşantımızda yapılan girişimler, hatalar, denemeler, yanılgılar, alınan riskler Godot'u beklediğimiz içindir. Ve bu yaptıklarımız hayatımızdır.
Sözleri Bülent Ortaçgil'e ait ve Yeni Türkü'nün seslendirdiği "Beklemek" şarkısını da Godot'u Beklerken'i izledikten ya da okuduktan sonra dinlemenizi şiddetle tavsiye ederim 😊... (Acaba bu eserden mi ilham aldı Bülent abimiz diye de düşünmeden edemiyor insan???)
Beklemek Şiiri - Bülent Ortaçgil
bizim yaşamımız
Vapur beklemek
Gün beklemek
İnsan beklemek
Çiçeklerin açmasını
Gecenin geçmesini
Sayfaların dolmasını beklemek
Beklemek sayrılığa dönüşmesin
Yönetmesin bizi beklemek
Kardeşleri var çok güçlü
Ümit etmek ve ertelemek
Gelişini beklemek
Uyanmanı beklemek
Çözülmeni beklemek
Başka bir yerde yaşamayı beklemek
Anlaşılmayı beklemek
On beşinde beklemek
Kırkında beklemek
Beklemek mi bizim yaşamımız
Beklemek bizim yaşamımız.
Bir şey ya da biri bekleniyor; hep bekleniyor, her zaman bekleniyor...
'peki gerçek beklenen kim ki?' diye soruyoruz kitap bitince...
Beklenen, oyunda 'godot' ile simgelenen herkes, herşey. Siz hayatınızda kimi ve neyi bekliyorsunuz?... Beklemek zor olsa da.
Yaşamın anlamsızlığının içinde çırpınırken, ümidini kaybetmeyip ve bazen ne beklediğini bile bilmeden beklemeye devam eden bizler için hoş bir absürd eserdir Godot'u Beklerken, hatta absürd eserlerin atasıdır diyebiliriz.
Oyuna giderseniz keyifli seyirler, kitabını okursanız da keyifli okumalar dilerim....
Spoiler içeriyor
(Bence spoiler yok ama çok hassas arkadaşlar için yine de uyarı olsun)
The Lobster, Yorgos Lanthimos'un yönetmenliğini yaptığı, 2015 yapımı, absürt distopik diye adlandırılan, yer yer kara mizah öğeler barındıran çok farklı bir film...
İzledikten sonra çeşitli platformlarda okuduğum yorumlarda…devamı(Bence spoiler yok ama çok hassas arkadaşlar için yine de uyarı olsun)
The Lobster, Yorgos Lanthimos'un yönetmenliğini yaptığı, 2015 yapımı, absürt distopik diye adlandırılan, yer yer kara mizah öğeler barındıran çok farklı bir film...
İzledikten sonra çeşitli platformlarda okuduğum yorumlarda filmin ya çok beğenildiğini ya da filmden nefret edercesine yerden yere vurulduğunu gördüm.
Ben buraya hep beğendiğim şeyleri yazdığım için incelemelerimi okuyan arkadaşlarım filmi çok beğendiğimi tahmin etmişlerdir diye düşünüyorum.
Film absürtlüğü, kara mizahı, masalsı anlatımı, durağanlığı, distopik unsurlar barındırması ve en önemlisi sayısız metafor içermesi gibi çok sevdiğim özellikler bulundurması nedeniyle beni içine çekti.
Gerek oyunculukları, gerek görselliği, gerekse muhteşem müzikleriyle ve sosyal bir konu olan ikili ilişkiler, evlilik, bekarlık, eş seçme vs gibi konuları ele aldığı için benden tam not aldı.
"Bir şey hissetmediğiniz halde hissediyor gibi yapmak mı zordur, yoksa bir şey hissettiğiniz halde hissetmiyor gibi yapmak mı?"
Tam da bu düşünce üzerine kurulmuş olan film Cannes Film Festivali Jüri Ödülü almıştır.
The Lobster tek yaşamanın yasak olduğu distopik bir dünyada eşi tarafından terk edilen David'in (Colin Farell) hikayesini anlatıyor.
Bu dünyada bekarsanız, bir şekilde hayatta tek kalmışsanız bir otele yerleştiriliyorsunuz ve 45 gün içerisinde otelden biriyle eşleşmeniz gerekiyor. Otelde kalan bekarlar 45 günün sonunda eş bulamazlarsa kendilerinin önceden seçtikleri bir hayvana dönüştürülmektedirler. Eğer uygun bir eş seçerseniz şehirde yaşayabiliyorsunuz. Yalnızca evli olanların “şehirli” olabilmesi de evlilik kurumuna verilen değeri gösteriyor. Tek kalan insanların bir kısmı ise ormanda "kaçak" bir şekilde, suçlu gibi, koloni hâlinde ama bekâr olarak yaşıyorlar.
Kahramanımız David karısı tarafından terk edilince otele gelmek zorunda kalmıştır.
Oteldeki çok farklı kuralları izleriz filmin başlarında.
Film 2 bölümden oluşuyor gibi.
İlk bölümde oteli, otelde neden çift olunması gerektiği ile ilgili gösterileri, David'in eş arama çabaları anlatılıyor. (eşlerin mutlak ortak bir noktaları olması gerekiyor). Burnu kanayan bir kadın ile aslında böyle bir hastalığı olmayan ama zorla burnunu kanatan bir adamı izliyoruz ki ortak nokta bulunup, evlenip, hayvana dönüşmesin... (Gerçek hayatta da aslında böyle durumlar yok mudur?) David de filmin ilk yarısında bulduğu taş kalpli duygusuz kadın partnere kendini duygusuz olarak tanıtır. Ancak öyle olmadığı farkedilince David otelden kaçar ve filmin ikinci yarısına geçilir. David yalnızların kaçak olarak yaşadığı ormana gider. Orada daha özgür olacağını düşünür ama orada da flört, sevgili vs olunmaz; herkes tek olmak zorundadır. Ormanda David bir kadınla tanışır (Rachel Weisz) ve birbirlerine aşık olurlar. İkisinin de ortak özelliği gözlerinin miyop olmasıdır. David’in kadınla aşk yaşadığını anlayan ormandaki yalnızlar grubu lideri (Lea Seydoux) bu aşkın bedelini çok kötü bir şekilde ödetir.
Filmin sonu seyirciye bırakılmış. Ama bence herkesin tahmin ettiği son ile bitiyor. Çünkü filmde kimse masum değil... Herkes önce can sonra canan derdinde...
Lanthimos çift olmanın zorunlu olduğu bir hayat ile yalnız olmanın zorunlu olduğu bir dünya arasında bırakıyor izleyeni. Birbirinin tam tersi dünyalarda ilişki anlayışını iki farklı örnekle aktarmış. Yönetmen bu absürt distopik filmde seyirciye bir ikilemi yer yer ironi yaparak anlatıyor. Alt metninlerde ise felsefik ve sosyolojik birçok konu var. Partnerlerin ölüm korkusu ile birbirlerinden rahatça vazgeçebilmeleri, aşık değilken sırf hayvana dönüşmemek için eş seçmeleri ve yalnızlar içinde birbirlerine aşıkken aşık değilmiş gibi davranmaları yazının başındaki cümleye götürüyor bizi yine;
"Bir şey hissetmediğiniz halde hissediyor gibi yapmak mı zordur; yoksa bir şey hissettiğiniz halde hissetmiyor gibi yapmak mı?"
Filmi herkes sevecek diye bir kaygım yok ama çok farklı bir film. Bence şans verilmesi gereken filmlerden... ama yorgun, uykusuz ve mutsuz bir anınızda izlemeyin derim...
Iyi seyirler...
Yaşamın Ucuna Yolculuk okuduğum ilk Tezer Özlü kitabı oldu.
1982 yılında "Auf dem Spureines Selbsmords" (bir intiharın izinde) adıyla almanca dilinde yayımlanan ve 1983 Marburg Edebiyat ödülünü kazanan kitap, daha sonra 1984 yılında "Yaşamın Ucuna Yolculuk" adıyla dilimizde yayınladı.
Bilinç…devamıYaşamın Ucuna Yolculuk okuduğum ilk Tezer Özlü kitabı oldu.
1982 yılında "Auf dem Spureines Selbsmords" (bir intiharın izinde) adıyla almanca dilinde yayımlanan ve 1983 Marburg Edebiyat ödülünü kazanan kitap, daha sonra 1984 yılında "Yaşamın Ucuna Yolculuk" adıyla dilimizde yayınladı.
Bilinç akışı tekniği ile yazıldığını öğrendiğim kitapta; sevdiği yazarlar Kafka, Svevo ve bir otel odasından intihar ederek ölen Pavese'nin izini sürerek, yer yer kendine yönelerek "sen" anlatıcısına geçerek biraz karışık bir anlatım dili mevcut. Avrupa'nın çeşitli şehirlerine Özlü ile yaptığımız yolculuklar ile kitap, bizi yaşamın özüne götürmektedir. Çoğu trenle yapılmış gezi ve anı yazısı gibidir. Bazen felsefik bir metin okuyormuş gibi hissettiğiniz ancak alışılmıştan öte bir üslupla yazılmıştır. Esas amacı sevdiği büyük yazarların yaşadığı, hatta intihar ettiği mekanları görmek ve o anı yaşamak olan Tezer Özlü ; parklarda, kahvelerde rastladığı yabancılarla olan sohbetini, trendeki ve otel odalarındaki yalnızlığından tutun da çektiği diş ağrısını, dağları, tepeleri, şehirleri ve içindeki tüm duygularını biraz dağınık ama tüm içtenliği ve yalınlığı ile anlatmaktadır. Ancak bu içten ve yalın anlatım beklenilenin aksine akıcı değildir. Ama yine de aşağıda yaptığım kaç alıntıda okuyacağınız gibi, kitaptaki bir çok cümlede kendinizle benzerlik bulduğunuz için okuyucuyu 'farkettirmeksizin' içine çekiveriyor. Bir bakmışsınız bir tren camında Tezer Özlü' yü anlamaya, yaşamaya çalışıyorsunuz.
Tezer Özlü rastladığı her insanda bir anlam aramış, yaşamı belirli kalıplardan çıkarmaya çalışmış, genellikle de 'hüzne' yakın olmuş bir kadın yazar.
Kitabında herkesi ve her şeyi anlamanın yanı sıra 'kendisine' verdiği önemi de hissediyoruz cümlelerinden...
Ve bana geceler yetmiyor. Günler yetmiyor. İnsan olmak yetmiyor. Sözcükler, diller yetmiyor. Sf: 9
Yaşlandıkça insanlarla aramdaki uçurum büyüyor. Arabalardaki, uçaklardaki, resmî dairelerdeki, otobüslerdeki , dükkânlardaki , caddelerdeki insanlarla aramdaki uçurum. Sf: 9
Doyum içinde ayrılacağımı sandığım bu yaşamdan, zaman zaman algılıyorsun ki, hiç de doyumla ayrılamayacaksın. Hiç yaşanmamış gibi. Doymak mümkün mü? Sf: 12
Sınırlar kadar hiçbir kısıtlamadan sıkılmadım ve kendi sınırlarım içinde sınırsızlığımı kurdum. Hiç değilse bana özgü bir sınırsızlık, kendi suskum, kendi çığlığımın sınırsızlığı. Sf: 50
Gelişigüzel geçip gidilecek bir varoluş değil insan varoluşu. Biçimlendirilecek, değiştirilecek, sınırsızlaştırılacak bir HER ŞEY. Kalıplardan kaçmak için gidiyorum. Gitmekten yılmayacağım. Kentlere gitmek, kocalara gitmek, geri dönmek, ülkelere gitmek, tımarhaneye gitmek, gene gitmek, gene gelmek, hiçbir şey yıldırmayacak beni. Yaşamı, GİTMEK olarak algılıyorum. Sf:52
Her an, bu dünyanın her anı ne denli yoğun. Bakmasını bilince. Sf: 72
(Acılar olmadan yazılabilir mi. Edebiyat, yaşam ve ölümün sınırlarının artık acıları tutamadığı, tutmaya yeterli olmadığı yerde başlamıyor mu.) Sf: 83
Sınırlarını aşmaya çalışan; kalıplarından çıkan, kendini çok iyi tanıyan ve anlatan; özgür ruhlu ve tüm bunları muhteşem cümleleri ile anlatan güzel bir kadın yazar Tezer Özlü.
Diğer kitaplarında da buluşmak dileğiyle...
Aldous Huxley tarafından 1932'de yayınlanan distopik eser.
Aslında distopik mi ütopik mi olduğu, okuyan kişinin yaşamdan beklentilerine bağlı olarak değişebilir bence... Cesur Yeni Dünya'da sonsuz mutluluk, soma denilen mutluluk veren ve yan etkisi olmayan bir ilaç vardır. En güçlü insanlar…devamıAldous Huxley tarafından 1932'de yayınlanan distopik eser.
Aslında distopik mi ütopik mi olduğu, okuyan kişinin yaşamdan beklentilerine bağlı olarak değişebilir bence... Cesur Yeni Dünya'da sonsuz mutluluk, soma denilen mutluluk veren ve yan etkisi olmayan bir ilaç vardır. En güçlü insanlar diye sayılan 10 kişi vardır. Bu kişiler sorgulanamaz. Bu dünyada uykuda eğitim olur. İnsanlar sınıflara ayrılır. Çocuk sahibi olmaz , Kadınlara doğum kontrol yöntemi uygulanır ve hamile kalmazlar. Hastalık ve yaşlanma olmaz... Cesur yeni dünya tam kontrollü bir ütopyadır aslında. Savaşların, kıtlıkların, hastalıkların, suçun olmadığı, ekonomik eşitliğin olduğu, isteyenin kolayca ve istediği anda dünyanın bir ucuna gidebildiği, dileyenin arzuladığı herkesle özgürce seks yaptığı, evliliğin olmadığı gibi çocukların da bokonovski yöntemi ile bir fabrikadan çıkmışçasına çoklu ve tıpatıp aynı görünüşte dünyaya geldiği, mutluluk hapının ödül olarak herkese verildiği bir ortam düşünün. İnsanların hayatlarında şikayet edebilecekleri hiç birşey yok. Tek eksikleri mutsuz olamamak...
Olaylar ise f.s. (forddan sonra) 632 yılında geçiyor. Tanrı Ford'dur Cesur Yeni Dünya'da... Aslında hep hayal edilen ve istenen bir dünyadır. Hatta bildiğimiz cennette olacağı söylenilen hayattır...
Hangi ilahi dine bakarsanız bakın cennet diye vaadedilen yer, buradaki dünyaya benzer aslında. Hatta cennette de tıpkı kitaptaki gibi mutsuz olamazsınız.
Cesur Yeni Dünya öyle bir dünyadır ki, insanların hepsi mutlu ve yaptıkları işten keyif alıyorlar; dert, tasa, kaygı yok... Salgın hastalıklar, savaşlar yok, insanlar kendi sınıflarında mutlular. Çünkü yazgılarını biliyorlar. Mutlu olmak için aile, birey, evlilik kavramları yok edilmiş; “herkes herkes içindir” kavramı getirilmiş... Toplum kastlara ayrılırken zeka insanların sınıfına göre az ya da çok dağıtılmış... Anlatılan coğrafya tellerle çevrilidir ve dışarda başka ilkel bir dünya da vardır. Romanın 2. Yarısında bu iki farklı “uygarlıktan” gelen kişilerin karşılaşması ve sonrasında yaşanan olaylar anlatılıyor. Bazı okurların kitaba distopya deme nedeni insanların özgürce mutsuz olamamaları.
Romanın bende düşünürdükleri ise;
-Dert, sıkıntı, kaygı, hastalık, yaşlılık, kötülük dolu bir hayatta her şeyin bilincinde olarak, acı da olsa özgür olarak yaşamak mı güzel?..
yoksa
- Yapay da olsa, dertsiz, kedersiz, hiçbir endişe duymadan, özgürlük nedir ne değildir farkında olmadan, acı çekmeden, üzülmeden Sadece “mavi hapı” alıp bu dünyadan gelip geçmek mi? Ve ölüm korkusu da olmadan...
Kitabı okurken sürekli bu 2 düşünce arasında gidip geldim. Hâlâ kararsız olmakla beraber eski hayatı bilmeksizin cesur yeni dünyada yaşayacaksam neden olmasın? Sanıyorum ki gerçek dünya beni yordu 😊
Yazar bu düşüncelerin hangisinden yana olduğunu kitabın hiç bir bölümünde belli etmiyor. Bazen vahşi olmak isterken bazen cesur yeni dünyada yaşamak isteyebiliyorsunuz.
Spoiler demesek de spoilerımsı!...
Kitabın konusuna gelince; kuluçkalama ve şartlandırma merkezi müdürünün çocuklara verdiği eğitim ile başlar. Sonra Cesur Yeni Dünya anlatılır. Bu dünyada toplumsal istikrar için nüfus sabit tutuluyordur. Bireyler amaca hizmet ederken zevk alacak şekilde şartlandırılır. Toplumsal mutluluk önemlidir ve bu yan etkisi olmayan, iyi hissettiren uyuşturucu maddesi “soma” ile sağlanır. Bu dünyada insan üretimi 267 günde oluyor. Bir seferde her şeyleriyle birbirlerine benzer doksan altı canlı üretilebiliyor.
Üretim sırasında bireylere verilen ısı, basınç, aşı vs ile kişilerin yapısı belirleniyor; psikolojik şartlandırmaları ise hipnopedya (uykuda eğitim) ile yapılıyor. Yıllarca her gece kulaklarına uykularında yaşamlarında nasıl olmaları gerektiği söyleniyor. İnsanlar, 5 ana sınıfta (alfa, beta, delta, gama, epsilon), fiziksel özellikleri ve kaderleri belirlenerek çıkıyorlar yumurtadan. İnsanlar arasındaki “güçlü duygular” veba hastalığına benzetiliyor. Anne, baba, aile gibi kavramlar müstehcen kabul edilirken “herkes, herkese aittir” anlayışı normal kabul ediliyor. Kişilerin yalnız kalmamaları için duyusal film, engelli golf gibi aktiviteleri yapılıp; yalnız kaldıklarında ise sıkıntıya girdikleri anda “soma” adı verilen zararsızlaştırılmış uyuşturuculardan veriliyor ve kişiler zihinsel bir tatile çıkıyor. Yaşlanmıyorlar. Yapay salgılar ve aşılar ile yaşlanmayı geciktiriyorlar. 60’larına kadar çok zinde yaşayan bireyler birden ölüyor ancak hiç kimse ölümden korkmuyor. Kişiler çocukluklarından itibaren haftada üç gün “ölecek hastalar hastanesi”ne götürülerek, bireylere ölümün sıradanlığı anlatılıyor.
Tabii ki bir de karşı sistem mevcuttur. Bu “vahşi ayrı bölgesi”'ndeki insanlar ıslah edilmeye layık bile görülmeyen insanlardan oluşuyor.
Romanda sistemi sürekli sorgulaması ile meşhur Bernard, kız arkadaşı Lenina ile tatil yeri olarak bu vahşi bölgeye giderler. Shakespeare okuyarak büyüyen “vahşi” ile tanışırlar. Vahşi ve eski dünyada yaşamak zorunda kalan aslında yeni dünya insanı olan annesi Linda ile beraber yeni dünya’ya gelirler. Bundan sonra vahşi, yeni dünya ile eski dünya arasındaki kıyaslamayı yapar.
Ben çok beğendim, çok düşündüm ve çok sorguladım. Herkesin okuması gereken bana göre "ütopya içerisinde distopya" türündeki bu kitabı mutlaka okumalısınız diyorum. Herkese tavsiye ediyorum