nur sena (@nuh.nena)

nuh.nena 20 hours ago

Kırdı, döktü, vurdu, tekmeledi, tokatladı, yumrukladı... Ufacık kitaptı ama çok ağır şeyler taşıyordu bünyesinde. Okurken resmen mahvoldum, bilmem kaç defa kitabı kenara koyup dakikalarca aymadaki yansımama bakarak hayatı sorguladım, insanların kötülüğünün boyutlarını sorguladım, kimi zaman ya bir insanın 80 yıllık…devamıKırdı, döktü, vurdu, tekmeledi, tokatladı, yumrukladı... Ufacık kitaptı ama çok ağır şeyler taşıyordu bünyesinde. Okurken resmen mahvoldum, bilmem kaç defa kitabı kenara koyup dakikalarca aymadaki yansımama bakarak hayatı sorguladım, insanların kötülüğünün boyutlarını sorguladım, kimi zaman ya bir insanın 80 yıllık ömrünü rahat rahat geçirmesini sağlayacak miktar ne ki; bunun fazlasına ne gerek var diyerek hesap kitap yaptım (bol keseden 80 yıl için 160 milyonla hayatımızı güzel güzel idame ettirebiliyoruz bence), kimi zaman çevreme baktım ve kapitalizmin sonuçlarını seyrettim çevrem işgal edilmişçesine... Bütün dürüstlüğümde itiraf etmem gerekirse ben bu seviyede olduğumuzun farkında değildim. Tabii ki arada duyduğumuz üç beş şey sayesinde bir şeyler tahmin ediyordum ama kitapta sunulanlar... Neredeyse ağlayacaktım. Mahvoldum. O örneklerde, her şeyin bu denli sade ve açık bir şekilde dile getirilmesinde mahvetti beni. Kitap bir dede ve torunu arasındaki konuşmadan ilerliyordu. Torunu soruyor, dedesi de anlayabileceği, açık bir dille kapitalizmi, kökenlerini, etkilerini anlatıyordu. Benim gibi ekonomi bilgisi eksilerde olan bir insan için bile oldukça basitti anlaması. Tek ümidim tarihin bize sunduğu örnekler şu noktada. Dünya tarihine baktığımda ne zaman kendimi çok kaptırıp bir olgu hakkında ay bu değişmez gibi bir ümitsizliğe kapılsam aklıma günümüz geliyor ve bir kısmı da olsa olayların değiştiğini görüyorum. Ümidim bundan, bu kitaptan sonra kapitalist sistem için de aynını temenni ediyorum (marxist olmak 101 gibi bir kitaptı evet) Çok düşüncem var, çok duygum var, söylemek istediğim çok şey var... Ama bir noktada kelimelerim yetmiyor. Kitapta anlatılan Akbaba fonlarını size açıklamamı ister misiniz? Duygularımın küçük de olsa bir kısmı bununla açıklanabilir gibi. Akbaba fonları borçlarını ödeyemeyen fakir ülkeler için geliştirilmiş bir sistem. Ülkenin maliye bakanı ve borcu olduğu bankalar bir masaya oturuyor ve ülkedeki birtakım varlıkların (fabrikalar, limanlar, hastaneler...) satılığa çıkarılması koşuluyla borcun nakdi ödemesinin %30'a indirilmesine karar veriyorlar. Sonra bu varlıklar çok düşük fiyatlara farklı insanlar tarafından alınıyor ve borçlu ülkelere satılıyor ya da veriliyor. Ama olay bununla bitmiyor. Alacaklı ülke çoğunlukla bu varlığını satmak zorunda kalan ülkelere borcunu böyle ödemen legal değil, hepsini nakdi ödemelisin gibi bir gerekçeyle dava açıyor, tabii o varlıkları aldığından emin oluyor önce. Vee verilere göre %77 oranında bu davalar kazanılıyor. Fakir ülke hem varlığından oluyor hem de borcu aynı kalıyor. Ve bu sayede güçlü bankalar ""%1600'e dek"", keşke sayılarımızda da büyük harf olsa, kâr elde ediyorlar Kitapta bahsedilen sayısız şeyden yalnızca biri bu. Okyanusun içindeki bir damlacık. Bilmiyorum dostlar. Galiba uyuyacağım ve bu kitabı bir süre görmezden geleceğim. Yoksa elimde olmayan şeyler için depresyona girebilir ya da delirebilirim.

nuh.nena 1 day ago

Orada Bir Arada

Engin Geçtan

1 Gönderi

Yani... Bir grup konuşmasının transkripti gibiydi. Her psikiyatrist kitap yazamıyor demek, benim için bunun canlı kanıtıydı. Kitap 113 sayfacık kısa bir şey, dokuz kişiden oluşan bir grup terapisinin dinamiğinin nasıl oluştuğu, sürecin nasıl ilerlediği vesaire kurgulaştırılmış ve yazıya dökülmüş gibi…devamı

nuh.nena 2 days ago

Mihail

Panait İstrati

1 Gönderi

Çok acayip kitaptı ya. Okuduğuma pişman değilim ama okumasam da ne kaybederdim... Yok ya, okumasam kaybedeceğim birkaç şey olabilir. Mesela ben hatırlayabildiğim kadarıyla (Beacon Caddesi Kızları hariç) konusu "arkadaşlık" olan bir kitabı ilk defa okudum. Ama böyle saf arkadaşlık; arkadaşlıktan…devamıÇok acayip kitaptı ya. Okuduğuma pişman değilim ama okumasam da ne kaybederdim... Yok ya, okumasam kaybedeceğim birkaç şey olabilir. Mesela ben hatırlayabildiğim kadarıyla (Beacon Caddesi Kızları hariç) konusu "arkadaşlık" olan bir kitabı ilk defa okudum. Ama böyle saf arkadaşlık; arkadaşlıktan aşka değil, aşık olduğun kişiyle arkadaş olabilmen değil, aşık olan başkarakter kızın en yakın arkadaşı değil, ana konu olarak arkadaşlık. Benim kitabın arkasına bakarken ana konunun arkadaşlık olduğunu görmem almama sebep olan şey oldu. Bence arkadaşlığın değeri yeterince önemsenmiyor, yeterince abartılmıyor. Bu kitap bana tüm o telafiyi sağladı, o arkadaşlık gibi arkadaşlığı verdi. Zaten duygular çok aşırı bir abartıyla işlenmişti. Martin Eden okuduysanız ondaki gibi bir duygusallık vardı, gençliğin ateşi kitabı kasıp kavuruyordu. Daha doğrusu Adrien ve Samoyla ateşti, Mihail suydu. Aşırı duygular var dedim ama anlattıkları tüm o duyguları da anladım, böyle hissettiren dostluklardan pek çok defa deneyimleme şansım oldu çünkü. Ama konudansa karakterler ve onların hayat felsefeleri üzerine kuruluydu, bu bakımdan da Babalar ve Oğullara benzetmek mümkündü bence kitabı. Mesela Adrien gençlik ateşiyle yanıp kavrulan, "deli-kanlılıkla" oradan oraya savrulmak isteyen, biraz cahil triplenmesi olan biriyken Mihail görmüş geçirmiş, çok okuyan, çok bilen, o da fazla bilgili triplenmesi olan biriydi. Genel olarak kitabın seyri zaten Mihail'in Adrien'e güven duymayı öğrenmesi, bunu yaparken ona hayat hakkında kendi bakış açısından bir şeyler söylemesi, Adrien'in de ördek yavrusu gibi ona hayran olup paçasından düşmemesi gibi ilerliyordu. Sonradan Samoyla da dahil olduysa bile o bayağı arka planda kalmış gibi oldu. Kitabın benim için tüm o arrrrkadaş gibi arrrkadaşlık havasını söndüren tek bir yanı var, o da bir betimleme. Kitabın herhangi bir sayfasındaki herhangi bir şeyi anlatırken (bağlamı fazla önemli değildi gerçekten) "köşe başında öpüşen dostlar" ifadesi geçti Vee yıkıldım E çünkü bir "dostluk" kitabında böyle bir betimleme geçmesi tüm o "dostluğu" yerle bir ederdi gözümde. Ben de çeviriye suç atmak isteyip internetten binbir çileyle kitabın Fransızca orijinalini buldum. Fransızca bilmiyorum bu arada ama o sırada şansıma yanımda Fransızca dersi alan arkadaşım vardı, sayfayı, paragrafı bulup beraber baktık ve orada gerçekten kelimesi kelimesine öpüşen dostlar geçtiğini gördük... Aynı hevesle okuyamadım ne yalan söyleyeyim. Çünkü kitabın anlattığı duygular farklı bir bağlamda ilk görüşte sırılsıklam aşık olmuş bir gencin söylediği şeyler de olabilirdi pekâlâ. Bu yüzden benim için bu dostluk imajı son derece önemli ve kırılgandı. Kitabın sonrasında bu şekilde herhangi bir imaya rastlamadım, hatta tersini gösterecek olaylar da oldu ama olan olmuştu bir kere. Gönlümü azıcık aldı falan ama aynı olmadı işte. Yapacak bir şey yok diyelim. Olduğu kadar. Bu arada sonu... Ne desem boş çünkü denecek bir şey yok. Üç defa okudum, bir şey anladıysam Mihail'in peşine takılan sarışın oğlan çocuğu olayım ama cidden anlamadım. Bir yerden sonra salmaya karar verdim, kitabın kendisi güzeldi, sonuna çok da gerek yok. Dediğim gibi olay bazlı bir kitap olmadığı için anlamasam da bir şey kaybetmem gibi geldi. Öyle bir kitaptı. Okunur gibi.

nuh.nena 3 days ago

Hatır

Michel Franco

1 Gönderi

Tamam... İzledim, yani? O kadar manasız bir filmdi ki. Kadına travmayı basmışlar, adama üç beş replik yazmışlar olmuş sana film. Ne travmaların ortaya çıkış yolunu başarabilmişler ne kadınla adam arasındaki aşkı işleyebilmişler. Ortaya birkaç görüntü bırakıp bizden ona anlam yüklememizi…devamı

nuh.nena 5 days ago

Zom 100: Bucket List of the Dead

Haro Aso

11 Gönderi

Bunu ben de beklemiyordum ama bu animeyi sevdim ya. Konu olarak ansızın gelişen ve hızla yayılan bir zombi salgınını ve bu salgın içinde bir adamın ölmeden önce yapmak istediği 100 şeyi anlatıyordu. Yani tabii 100 şeyi teker teker yapmıyor da…devamıBunu ben de beklemiyordum ama bu animeyi sevdim ya. Konu olarak ansızın gelişen ve hızla yayılan bir zombi salgınını ve bu salgın içinde bir adamın ölmeden önce yapmak istediği 100 şeyi anlatıyordu. Yani tabii 100 şeyi teker teker yapmıyor da bölümlerin motivasyonu bu diyelim. Her şeyden önce animenin mantıksız yanları mantıklı yanlarından çok daha fazlaydı. Yani ama böyle çok çok fazlaydı. Saymaya bile kalkışmayacağım. (Ucundan girmek gerekirse ben elektriğin, suyun ve internetin kesilmemesini acayip saçma buldum. Markete gidiyorlardı ve dolaptan asla bozulmazmış gibi bir şeyler alıyorlardı, araba kullanıyorlardı, bir kere benzini nereden buldunuz) Amaa sevdim dediğim gibi. Bunun sebebi çoğunlukla ilk bölümün ilk yarısına dayanıyor. Muhtemelen biraz da hassas bir zamanda izlediğimden Akira'nın ilk bölümdeki tüm o kapana kısılmışlığını, umutsuzluğunu, iç dünyasının karmaşasını hissettim. İlk bölümü kapattıktan sonra bile bir süre buna duyduğum üzüntü devam etti (hassas bir yere geldi, dediğim gibi) Ve o negatif duygularla dolu yerden sonra zombi salgınına verdiği hiçbir tepkiyi yadırgamadım. Hani ilk düşündüğü şey ailem, arkadaşlarım, hayatım değil de yarın işe gitmeyeceğim oldu ya, ben bunu çok hissettim. Bazılarının yorumlarda kanın renkli çizilmesini saçma bulduklarını gördüm, ben buna da katılmıyorum. En başından beri bence renkler Akira'nın zombi salgınına bakışı gibiydi, ofis hayatı ne kadar griyse renkler o kadar canlıydı. Ha genel olarak asla üstüne felsefeler kurulacak bir anime değil ama, yanlış anlaşılma olmasın. Tamamen Akira denen başkarakterimiz olgunlaşmamış adamın zombi salgınında yapmak istediği 100 şey ve bunları gerçekleştirmeye çalışmasına adanmış, aralarında suda yüzerken meditasyon yapmak da var, süper kahraman olmak da. Eğlenceli bir anime, orasına lafım yok ama 12 bölüm izlemeyi hak ediyor mu... O moddaysanız ve benim gibi x2 hız ile izliyorsanız, belki.

nuh.nena 1 week ago

A Sign of Affection

Yoko Yonaiyama

7 Gönderi

Hani şey olur ya, kitaplarda öyle iyi öyle iyi karakterler olur ki başkarakter ne zaman onun iyiliğini vurgulasa "kesin bu adamın altından bir şey çıkar, bu kız kesin bir şeylerin peşinde" falan denir ya. Hah. Bu animede o karakterler vardı…devamıHani şey olur ya, kitaplarda öyle iyi öyle iyi karakterler olur ki başkarakter ne zaman onun iyiliğini vurgulasa "kesin bu adamın altından bir şey çıkar, bu kız kesin bir şeylerin peşinde" falan denir ya. Hah. Bu animede o karakterler vardı ama art niyetsiz versiyonuydu. Ve şüphelenmemize bile izin vermiyordu, hani bu animede böyle olurdu, bu güveni veriyordu. (Anime hakkındaki değerlendirmem en sonda, izlemediyseniz direkt sona geçebilirsiniz) Ne bilim, öyle bir animeydi işte. Öyle bir romantizm vardı. Hatta o kadar pürüzsüz, o kadar direkt ilerlediler ki gerçeküstü kategorisine de girer bence. Kız ilk karşılaşmada beğendi, gitti numarasını aldı, adam dünyana girmeme izin ver yuki dedi numarasını aldığında, gerginlerdi falan ama (çoğul lafın gelişi, gergin olan bir tek Yuki'ydi) direkt yürüdüler ya, "smooth" bir şekilde sevgililiğe kaydı bunlar. Yine de çok minnoşlardı ya. Minnoş romantizm animesi izlemek gibisi yok. Yan karakterleri de güzeldi. İkinci çift olan Rin'le Kyouya zaten çok hoştu, bence biraz harcandılar gerçi, Kyouya mesela neden aşk meşk işlerine o kadar uzak kalmış merak ettim, Shin'in platonikliği de çok hoştu. Normalde bu acılı yavrular favorim olmaz ama Shin animedeki favorim gibiydi. Emma'nın platonikliği hiç çekilmiyordu ama. Cidden aşığım diyerek gururunu ayakları altına alan insanlar hiç hoşuma gitmiyor. Onlardan biri olmam inşallah. Oushi'ye gram sempati beslemedim. Çocukluk arkadaşından hoşlanmış yıllarca ama söylemeye korkmuş, sonra kızın sevgilisi olunca kıskançlık krizlerine girmeye falan başladı. Ya madem sevgine sahip çıkamayacak kadar korkaksın, ödleksin, yüreksizsin, o zaman kıskançlık krizine girmeye de hakkın olmamalı değil mi, işte buna çok kızıyorum ben ya. Bu arada Itsuomi'nin ikinci erkek sempatisine çok güldüm agsjsjshsjssh nerede bir ikinci erkek var hemen gidip kol kanat geriyor resmen adam. Shin en iyi arkadaşı, Oushi'yi de ayarttı. Rin'in ona yürüyen iş arkadaşından haberi olsa onu da bi içmeye çıkarırdı eminim. Rockin Robin'in kuruluşuna dair teorim var ama şu an bahsetmeye üşeniyorum. Bir ara yorum olarak atarım herhalde. Genel olarak güzeldi ya, sağır bir kızla kocaman bir dünyası olan bir erkeğin birlikte nasıl geçinebileceklerini, o birbirlerine verdikleri değeri bence çok güzel anlatmış. Çizimleri falan zaten aşırı iyiydi, yemek yerken izlemeye sırf çizimlerini çok beğendiğim için kıyamadım. Bazı yerler cidden olmayacak şeylerdi (gerçek hayatta bir adam tanımadığı bir kızın kafasını okşadığında kız ona aşık olmak yerine polisi arar mesela, en azından türkiyede) ama güzeldi 🫠 Japonca işaret dilinden birkaç şey kaptım bile, hatta bu gazla yazın çalışırım diye aldığım işaret dili kursuna bile başlayabilirim ahdjsjsjsj Not: Itsuomi'nin sesine aşık oldum. Sesini alsak ayrı bir karakter olarak oynatsak izlerdim. Seslendirmeni de çok tatlıymış. Karakteri de bi beğendim. Bence benim olsun

nuh.nena 2 weeks ago

Frieren: Beyond Journey's End

Tsukasa Abe

13 Gönderi

Ahhh bu anime bana ne sunsa izlermişim gibi. Genel olarak böyle bayağı huzurluydu ama 28 bölüm aksiyon yapsa o da izlenirdi, üç bölüm karakterler bir odada kalsa o da izlenirdi... İzlenir yani. Anime aslında temelinde bir, hatta iki yolculuğu konu…devamıAhhh bu anime bana ne sunsa izlermişim gibi. Genel olarak böyle bayağı huzurluydu ama 28 bölüm aksiyon yapsa o da izlenirdi, üç bölüm karakterler bir odada kalsa o da izlenirdi... İzlenir yani. Anime aslında temelinde bir, hatta iki yolculuğu konu alıyor. İlk yolculuk ana karakterimiz Frieren ve diğer üç yol arkadaşının yüzyıllarca diyara korku salmış şeytan kralı öldürmelerini konu alıyor, aslında anime 10 sene süren bu efsanevi yolculuğun bitişiyle başlıyor. Aradan 50 sene geçiyor ve bir elf olan Frieren hiç yaşlanmazken eski yol arkadaşlarının teker teker yaşlandığını, hatta öldüğünü görüyor. Başta Himmel olmak üzere. 10 yıl Frieren gibi 1000 yıldan fazla yaşamış bir elf için oldukça kısa bir zaman dilimi olsa da (insan ömrünü ortalama 80 yıl aldığımızda bu bizim için bir yıldan biraz daha az bir zamana tekabül ediyor) Frieren için onun bile fark edemediği kadar anlamlı ve özel bir 10 yıl Himmeller ile geçirdiği zaman. Veee Himmel'in ölümünden sonra elflerin karakteristik özelliği olarak bilinen duygu yoksunluğuna karşın Frieren onu yeterince tanıyamadığı için pişman oluyor ve ruhların gittiği yer sayılan Aureluis (?)'i bulmak için yola çıkıyor. Bu sırada işte yol arkadaşları ediniyor, insanlara yardım ediyor, bazen dövüşüyor falan. Öyle öyle 28 bölüm geçip gidiyor. İlk başta nası ya çok sıkıcı olmaz mı sadece yol izletirse diyordum ama güzel yapmışlar, sıkmadı çoğu yerde. Sıkıldığım yerler de o anki ruh halim yüzündendi, çok sayılmaz yani. Yine deee sondaki o aksiyon sahnelerinin görsel şölenleri ve hissettirdikleri heyecan yüzünden biraz daha aksiyon olmasını dilemedim desem yalan olur. Çizimleri falan zaten mükemmeldi, karakterler desen 🤌🤌 Yine de mükemmel bir anime olarak tanımlamazdım sanırım çünkü her ne kadar sakinliği hoşuma gitse de bir şeyler eksikmiş gibi hissettiriyordu. Bilmiyorum, belki de Flamme'nin bir yerlerden hortlamasını falan bekliyorumdur. Bir çeşit gizem havası barındırmasını dilerdim. Bu arada teorime göre ruhlar şehri diye bir şey yok. Himmel ile aştıkları yolu katederken Frieren zaten Himmel'in izlerini takip ediyor, o yolculukta sürekli olarak ona dair bir şeyler anımsıyor, heykellerini görüyor, mağara görse aklına geliyor, onun yapacağı şeyler yapıp onu daha iyi anlamaya gayret ediyor. Bence tüm bu yolculukta zaten Himmel'i istediği gibi daha iyi tanıyor Frieren, o ruhlar diyarı Flamme'nin uydurmasıymış da asıl amacı bunu yapmakmış gibi geliyor. Eh, sadece bir teori tabii. Animeyi izlerken özellikle ilk bölümlerde aşırı Fumetsu no Anata E havası hissettim. O çok daha dramlı tabii ama çoğu noktada benziyorlar. Onu da tavsiye ederdim (ikinci sezona bakmayın yeter) Neyse, uzun lafın kısası gayet güzel animeydi, beklentilerle girdim, aşmadı belki ama yeterince karşıladı ve her şeyden önemlisi gözlerim bayram etti. İzlenir ya

nuh.nena 1 month ago

The Dangers in My Heart

Jukki Hanada

6 Gönderi

İlk başladığımda çok kızgındım. Başkarakter erkek ACAYİP EMOYDU. VE ÇOK ERGENDİ. Herkesi öldüresim var, en çok da okulun en güzel kızını ceset olarak görmek istiyorum falan diyordu, e zaten bir gözü kapalı, kurukafalı şeyler giyiyor falan Bir de daha 13…devamı

nuh.nena 1 month ago

Hayat

Zeki Demirkubuz

16 Gönderi

Bir noktada filmi beğenmek, anlamlar çıkarmak için kendimi sorguladım ama yok, olmuyor. Üç saatten fazla vaktimi dakikamı bu şeye verdim ama değmedi ya. Film bir nevi ikiye ayrılıyor diyebiliriz. Hatta bayağı deriz aslında. İlk kısım Rıza'nın gözünden Hicran'ın kaçışını, ikinci…devamıBir noktada filmi beğenmek, anlamlar çıkarmak için kendimi sorguladım ama yok, olmuyor. Üç saatten fazla vaktimi dakikamı bu şeye verdim ama değmedi ya. Film bir nevi ikiye ayrılıyor diyebiliriz. Hatta bayağı deriz aslında. İlk kısım Rıza'nın gözünden Hicran'ın kaçışını, ikinci kısım Hicran'ın gözünden bu girişimin sonuçlarını anlatıyor. Film genel olarak bu kaçma girişimi üzerinden ilerliyor. İkinci kısımda farklı olaylar gelişse de yine aslında hepsi bunun ürünü. Genel olarak filmi gerçekten beğenmedim çünkü filme beni bağlayacak hiçbir şey yoktu. Ha, bağlayacak tek şey sinemada arkadaşlarımla izliyor oluşumdu. Daha kötüsü sinir olmadığım karakter de olmadı. Nasıl başardılar bilmem ama karakterlerin hepsi mi sinir bozucu olur... Her gün hikayeler anlatan adam mı dersin, memlekete adam yetiştiriyorum diye sayıklayan düzenbaz mı dersin, yüreği de topal Yılmaz mı dersin, arkadaşı adı her neyse mi dersin, hele hele o öğretmen emeklisi saçmalığın daniskası var ya... Yani yok, cidden hepsi çok deli ediciydi. Hayat bu bahanesinin ardına sığınmak bu film için kolaya kaçmak olur gibi geliyor. Hayat buysa bile bu kadar sıkıcı bir kurgu olmak zorunda değildi, içim bayıldı. Hayat dediğimiz şeyin bu olduğuna inanmıyorum ya, bir yerlerde bu insanlar varsa bile bu yorum onları aşağılamak gibi olmuş bence. Fazla bir şey demeyeceğim, sondaki ağlama sahnesini bayağı beğendim. Sanki o ağladıkça ben rahatladım, oyunculuk da aşırı iyiydi. O ağlamanın rol olduğuna inanmak çok zor. Ayrıca dekorlar da aşırı iyi yapılmıştı. Köy evleri %100 köy eviydi, koltuğun arkasına sıkıştırılan ütü masasından mutfaktaki kutunun üstüne serilen sofra bezi ve onun üstündeki domatese kadar her şey çok doğru hissettiriyordu. Sinematografiden fazla anlamıyorum aslında ama ışığı kullanış biçimlerini, çekim açılarını ve yerlerini beğendim diyebilirim. Sondaki sahne gerçeklik algımızı sorgulattı, gerçek olamayacak kadar güzeldi ve sondaki replik bi duraklattı. Yine de izlenir miydi? Hayır. Bir daha olsa hayatta izlemem. Çok da gerek yok cidden.

nuh.nena 2 months ago

Bayan Peregrine'in Tuhaf Çocukları

Ransom Riggs

10 Gönderi

Ne iyi ne kötü bir kitaptı diye arafta bir söz söyleyebilirim sanırım. Filmiyle o kadar alakasızdı ki. Film için temel bileşenleri almışlar fikri almışlar kalanı kendileri yazmışlar gibi bir şeydi. Kimi yerde temel bileşenlere bile sadık kalmamışlar. Abe'in sevdiği kız…devamı